Tevreden ceremonie

Het leven van iemand die tevreden is, is gemakkelijk.
- Bhante Henepola Gunaratana

Als tevredenheid het leven makkelijker maakt, is het de moeite waard om er regelmatig even bij stil te staan wat jou tevreden maakt. Deze middag zit ik met mijn benen omhoog op het zonnige basketbalveld. Dit betonnen plein is het verzamelpunt tijdens aardbevingen en er wordt wekelijks een ceremonie gehouden om de vlag te hijsen en het Mexicaanse volkslied te zingen. De kindjes elke maandag gekleed in galakleding. Deze naschoolse donderdagmiddag wordt er serieus geoefend. Tijdens de gymles worden de militaire pasjes sowieso geoefend. De kinderen zijn goed gedresseerd. De eerstvolgende ceremonie is een hele grote. De kinderen van Primary School, Junior High én High School komen allemaal tezamen op dit plein om het internationale karakter van de school te eren. Alle nationaliteiten worden getoond middels een vlaggenparade. Het oudste kind op school mag zijn of haar nationale vlag dragen. Anthe heeft al twee keer met de Nederlandse vlag gelopen. Dit jaar, ons laatste jaar, heeft ze het erebaantje overgedragen aan Inden. Inden is trots. Ik heb de school gevraagd of Maren dan met het bord mag lopen. Het bord met ons land erop: Koninkrijk der Nederlanden. En zo komt het dat ik in het zonnetje achterover geleund naar Inden en Maren staar die mee doen aan de generale repetitie. De volksliederen van México en Amerika worden gespeeld. Bij de laatste houd ik het nooit droog. Zóveel herinneringen aan The States… Er wordt gezongen door een klein koor. Een dansoptreden wordt gerepeteerd. Deze jaarlijkse ceremonie is ook om afscheid te nemen van de senior leerlingen. Van Anthe en haar jaargenoten. Vorig jaar heb ik al tranen met tuiten gehuild toen ik besefte dat Anthe volgend jaar daar zou staan als schoolverlater. Dit jaar zal het een emmer vol tranen worden… De trots en dankbaarheid die ik voel dat Anthe deze school heeft afgerond op zo’n hoog niveau en met zoveel vrienden om haar heen. De blijheid die ik voor haar voel omdat ze over een paar dagen met haar vriendin gaat backpacken door Europa. De opgewondenheid die ik voel omdat ze na de zomer gaat studeren. Mijn hart loopt over van tevredenheid. Inden en Maren die samen de Hollandse vlag zullen dragen maken mij vervuld van een groots gevoel. Onze meiden hebben het toch maar mooi geklaard. Drie jaar op een uitheemse school. Ik ben de school dankbaar dat ze op deze manier respect tonen voor hun internationale leerlingen. Ik denk vooruit aan maandagochtend. De grote ceremonie. (zie ons fotoalbum) Ik voel een heel tevreden gevoel over me neerdalen.

Bijna drie jaar lang maak ik zo nu en dan een ritje naar het mooie antieke postkantoor van Puebla. Niet zo vaak. Het meeste contact met Nederland gaat via WhatsApp, mail en Skype. Kaarten en brieven die ik schrijf gaan meestal mee terug in de koffer van een logee. Vandaag maakte ik mijn laatste ritje naar het Mexicaanse postkantoor. Snik. Ik had zoals altijd een presentje uitgezocht dat goed in een enveloppe past. Alleen wilde de mevrouw achter de balie deze keer niet mijn enveloppe aannemen. “Alleen documenten mogen in een enveloppe. Elk andere inhoud moet in een pakket. Voor de douane.” Omdat ik haar ongelovig aankijk wijst ze naar een poster achter mij met daarop het reglement van de Mexicaanse post. Tja, hoe verder dan? Ze wijst nu naar een piepklein winkeltje aan de overkant van de straat. Zij kunnen me wel helpen volgens haar. Hulpeloos sta ik daar aan de balie met mijn enveloppe. Het meisje haalt een leeg doosje van Oreo koekjes tevoorschijn. Ik hevel de inhoud van mijn grote enveloppe in het kleine doosje. Na dubbelvouwen van het cadeau en mijn brief opgevouwen te hebben, is er zelfs ruimte over. Ze knipt en plakt er op los. Het meisje heeft dit duidelijk vaker gedaan. Er blijft een onooglijk pakketje over. Ik kijk haar aan en vraag me hardop af waar ik het adres erop zal schrijven. Ze begint het doosje in te pakken in bruin papier. Er wordt een touwtje omheen geknoopt. Ineens ziet het er uit als een traditioneel postpakketje. Rechtsonder moet het adres van de geadresseerde en links boven het adres van de afzender. Ik steek de straat weer terug over. Met het nette pakketje in mijn hand. Nu wil de baliemedewerkster me wel helpen. Er moet een douanesticker op met de inhoud en de waarde van de attentie. Nou leuk. Met haar belofte dat de verzending over drie weken in Nederland zal zijn ben ik vertrokken. Ik heb mijn twijfels. De laatste tijd is de post tussen Nederland en México zo traag! We zijn trouwens ook post kwijt geraakt. Mark komt tot zijn schrik achter de reden. Terwijl hij in het huisje van de tuinman een koppelstuk voor de tuinslang zoekt ziet hij post onder het matras uitsteken. Hij tilt het matras op en… vindt post dat er al wekenlang opgespaard ligt! Onze eigen post vist Mark er eerst tussen uit. Twee telefoonrekeningen waar we al een boete en een aanmaning voor ontvangen hebben. Ook onze aangevraagde Nederlandse creditcard ligt in de stapel. Ontgoocheld zijn we. Wat moeten we hier nu mee?

Problemen

De meeste problemen lossen zich vanzelf op. Je mag ze er alleen niet bij storen.
- Erich Kaniok

Ik ben ongeduldig en probeer soms wel eens snel een oplossing te forceren. Ook al lijken de meeste dingen waarover ik me druk maak zich uiteindelijk vanzelf op te lossen. Daardoor maak ik de dingen weleens iets ingewikkelder dan ze eigenlijk zijn. Vooral in México maakt men zich niet zo snel druk. Niet zo snel als ik in ieder geval. Zo surfte ik laatst op internet op zoek naar informatie over de remigratie van onze poezen. Ik las dat ze minimaal drie maanden voor hun aankomst op Schiphol hun titer op antilichamen moeten laten checken. Op rabiës. México is namelijk een derde wereldland dat een verhoogd risico op rabiës heeft. Niet eens verbazingwekkend als je ziet hoeveel zwerfhonden hier op straat leven. Deze informatie las ik dus precies op de dag af, drie maanden voor onze aankomstdatum in Amsterdam. Ik sjeesde dezelfde dag naar mijn dierenarts die vervolgens alles ferm ontkende. Hij stuurde naar eigen zegge wekelijks een huisdier naar Europa en hij had nog nóóit zo’n serologische test laten uitvoeren. Natuurlijk vertrouwde ik hem niet. Ik heb de poezen tóch bloed laten afnemen en de bloedmonsters daar in de koelkast laten zetten. Eenmaal thuis ben ik verder gaan zoeken. Hoe actueel is informatie op internet? Op de site van de Nederlandse ambassade in México was te lezen dat tegenwoordig geen bloedtest meer nodig is voor huisdieren die naar Nederland remigreren. Heeft de dierenarts dan toch gelijk? Voor de zekerheid maar contact gezocht met de Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit die verantwoordelijk is voor de huisdieren die op Schiphol arriveren. Zeker wel is er een serologische test nodig! Dit kan alleen bij een gecertificeerd laboratorium. Er is er precies één in México. Dit lab beantwoordt echter geen telefoon en e-mail. Hoe typisch! Daar zal ik de twee bloedmonsters maar niet heen sturen. De dierenarts denkt uiteindelijk mee en stelt een laboratorium in Kansas voor. Ik check of dit lab op de lijst met wereldwijd gecertificeerde laboratoria staat. Ja. Op maandagochtend haal ik de twee buisjes bloed op bij de dierenarts. In een doos met een koude kompres erbij. Mark neemt het koude pakket mee naar zijn werk . Zijn secretaresse zal het via een pakketdienst versturen. Officieel ben ik een week te laat met de titerbepaling van antilichamen. Er kan in The States natuurlijk niet gesjoemeld worden met de datum in de dierenpaspoortjes. Sjoemelen is wél een ding van onze dierenarts in México. Met een stalen gezicht vertelt zijn assistente me dat elke gezondheidsverklaring 400 pesos kost. Vijfentwintig euro per kat. Op de website lees ik dat dit certificaat gratis verkrijgbaar is. Ik haal mijn schouders op. Overal word ik opgelicht. Als alles ten slotte maar weer op zijn pootjes terecht komt. Uiteindelijk wordt ook dit probleem als bijna vanzelf weer opgelost.

Maren en ik staan in de keuken rode en witte uien te snijden in heel kleine stukjes. Een prei in ringen. Een paprika, een komkommer en vleestomaten in blokjes. De deur naar de patio staat open. Er hangt een frisse witte was te drogen in de zon. We gaan deze zondagochtend de Mexicaanse bonenschotel Chili con Carne maken. Alhoewel ze dat hier in México helemaal niet zo noemen! We gaan straks in onze tuin lunchen met elf personen. Aan twee aangeschoven tuintafels met een wit tafelkleed eroverheen gedrapeerd. Mark is nu aan het hardlopen in het park. Inden is op haar kamer muziek aan het downloaden op haar iPod en Anthe slaapt uit. Het is haar examenperiode. Wat nu zo’n heerlijk gevoel geeft is dat er afgesproken is dat er op dit moment tientallen kilometers verderop aan onze hippie bus gewerkt wordt. Volgens afspraak schuren ze vandaag met vier man alle oude lagen verf eraf. Groen, geel, grijs en de buitenste laag ijsblauw. (zie ons fotoalbum) Gisteren zijn we weer wezen kijken bij monteur Tolentino. Onder zijn uit-elkaar-gevallen zeil staan we al onze plannen te bespreken. Tolentino heeft een andere motor voor ons gevonden. Een heel snelle, met een computer en allerlei moderne snufjes. Deze wordt er volgende week ingezet. Hij heeft ook twee tweedehands deuren gekocht. De originele deuren hingen zo scheef in de bus dat Mark en ik de deuren niet eens open konden krijgen! We hebben de kleur gekozen voor onze vintage bus! Boven een wit dak en onder fris glanzend beige. De originele Volkswagen kleur. Deze zondagochtend voel ik me gezegend. Er vanuit gaande dat er verderop een heel betrokken man aan het werk is met dezelfde droom als wij. Wat een domper was het dan ook toen we er maandagavond achter kwamen dat er helemaal niet gewerkt was op zondag! Het regende die zondagmiddag… Ze hebben voor de komende weken een enorm groot zeil opgehangen boven de bus. Ook het vervallen zeil over het hek was vervangen. Een paar bouwlampen waren aangeschaft om in de avond voortaan door te werken. Met fikse weerflitsen en door enorme regen- en modderplassen reden we die avond een beetje bedremmeld weer terug naar huis….

Magie!

Als er geen zaad geplant is, groeit er niks.
- Thubten Chodron

Zittend aan een tafeltje in een prachtige oude patio in onze stad praten Mark en ik over wat het voor ieder van ons betekent om terug naar Nederland te verhuizen. We mijmeren wat samen. Het overheersende gevoel is eigenlijk niet positief. Tranen vloeien. Ik ben bang voor de sleur. Wat ik het meest ga missen is het gevoel van vrijheid. Vrijheid klinkt naar reizen en avontuur, naar de wereld intrekken, je losmaken van het geijkte, nieuwe oorden ontdekken en vrienden worden met vreemde mensen. Weekends zullen in Breda opgeslokt worden door onderhoudsklusjes aan ons huis. Ik denk ook aan gras maaien en tuin bij houden. Waar is onze vrijheid dan gebleven? Dat gevoel kan me naar de keel vliegen. We waren tot voor kort heel kalmpjes bezig een hippie bus te vinden om over een jaar mee te nemen naar Breda. Onze droom. Onze droom hebben we meteen laten varen toen we het nieuws kregen dat onze huisraad binnen een paar maanden verscheept zou worden. Zonder vintage bus dus. Stiekem bleef ik toch dagdromen. Ik wist dat Mark niet stond te springen om een extra klus - een paar maanden voor de overzeese verhuizing. Tijdens de lunch in die zonnige patio legde ik de betekenis van een hippie bus voor mij uit. Het gaat natuurlijk niet om de daadwerkelijke auto. Auto’s interesseren me niet. Het gaat mij om het symbool waar de antieke bus voor staat. Het gevoel dat erbij hoort. De vrijheid! Het avontuur! We besloten samen - op het nippertje - op zoek te gaan. Het universum had mijn emotionele roep gehoord. Nog geen uurtje later, toen we naar huis reden, stond daar een antieke VW camper langs de weg te koop. We stopten. Ik keek naar binnen. De eigenaar kwam net aanlopen. Magie! Antonio vertelde me dat hij de bus net twee minuten eerder had geparkeerd. De volgende dag hebben we met de meiden gekeken, de tent uitgevouwen op het dak. Monteur Tolentino heeft hem terplekke gekeurd voor ons. Hij beloofde de nostalgische camper te kunnen renoveren. Binnen een paar maandjes. Zoals hij ook voor mijn vriendin Susana heeft gedaan. Twee dagen later hebben we de VW bus gekocht. Een paar uur heeft hij voor ons huis mogen staan. Diezelfde avond werd hij al door Tolentino opgehaald. Een dag later lag hij al helemaal uit elkaar! Een paar dagen later gingen we zelf kijken bij ons project. Ver buiten de stad in het échte stoffige, droge México vonden we onze bus terug onder een tentzeil. Er staat een vervallen hek tussen onze camper en de zandweg. Er is plastic zeil voor het hekwerk gespannen dat door het felle zonlicht uit elkaar is gevallen. Onze camper ziet er net zo armoedig uit als het hek. De verf is van onze bus geschuurd. Toch heb ik vleugels gekregen. Het geeft ons een opgewonden gevoel. Een nieuw avontuur is aangebroken!

In mijn internationale expat-groep staan twee vrouwen op het punt van bevallen. Eén, een Française, krijgt zelfs een jongenstweeling terwijl ze al drie zoontjes heeft! De andere, een Argentijnse, krijgt een meisje. Ik ben met mijn vriendinnen naar een bergdorp in de buurt gereden om drie kleine vrolijk gekleurde Acapulco stoeltjes te kopen voor deze baby’tjes. Op de ochtend van de babyshower verzamelen zeventien wereldvrouwen in de achtertuin van Térèse. We hebben allemaal iets meegenomen voor een internationaal ontbijtbuffet. De tuin is prachtig versierd voor een babyshower. De twee mama’s lopen trots rond met hun dikke buik. Dan begint één vrouw te praten over haar plotselinge verhuizing terug naar huis. Ze heeft helaas maar anderhalf jaar in México mogen wonen. Een ander sluit aan. Haar man werkt voor hetzelfde bedrijf dat gaat sluiten. Bijna niemand wist nog van mijn onverwachtse remigratie. Zo ontstaat er wat commotie. Van de zeventien aanwezige vrouwen zullen zes deze zomer Puebla verlaten. Allemaal met pijn in hun hart. Voor elk van ons komt het afscheid van México te snel. Er wordt een datum geprikt voor een etentje om afscheid te nemen van elkaar. We wisten natuurlijk dat deze dag zou komen. We zijn tenslotte allemaal voor het werk uitgezonden. Deze dag kwam echter veel te snel. Hoe heerlijk is het dan om met elkaar je gevoelens en twijfels te delen. Zoals we dat steeds gedaan hebben. We zitten in hetzelfde schuitje. Zelfs al is dit de vierde keer dat ik zo’n proces van vertrek doormaak. Afscheid nemen went nooit.

Karma

Het geestelijk leven van een ieder van ons is een aaneenschakeling van verlies en winst, genot en pijn.
- Jack Kornfield

We worden ruw wakker geschud de dag nadat we het remigratie nieuws aan onze meisjes hebben verteld. Ze moeten in Nederland naar school en de inschrijvingen aan de universiteiten sluiten op 1 mei! We hebben zo’n tien dagen. Daar valt ook nog een weekend in, én Koningsdag. Terwijl ik herstellende van de ingreep met pijn, koorts en zonder energie de dag probeer door te komen in bed kan ik me het niet permitteren om me niet met de toelating bezig te houden. Anthe en Mark doen een marktonderzoekje en daaruit blijkt dat de Erasmus universiteit veel hoger in Europa staat aangeschreven dan de universiteit in Maastricht. Anthe kiest voor Rotterdam. Een slecht karma achtervolgt ons vanaf dat moment. Anthe blijkt de verkeerde Toefl test op school te hebben afgelegd. Dit lossen we kordaat op door meteen de juiste Toefl aan te vragen die kort daarna op een universiteit hier in Puebla wordt afgenomen. De uitslag valt echter na 1 mei. Ik bel de volgende ochtend zeer vroeg (zeven uur tijdsverschil) naar de Rotterdamse universiteit. Of dit een probleem is. Gelukkig niet. Het aller-allerbelangrijkste is echter de motivatiebrief van twee kantjes die Anthe moet toesturen. Daar is ze een paar dagen mee bezig. Het impact van deze persoonlijke brief is enorm. Wordt de brief meteen opzij gelegd door de toelatingscommissie, of raken ze geïnteresseerd? Een vriendin van Anthe kijkt mee met de brief. Mark en ik kijken uiteraard ook meerdere versies mee. We zijn alle drie nog niet enthousiast genoeg. De brief mist iets. Ik vraag mijn vriendin mee te kijken. Ze heeft aan de Erasmus gestudeerd en heeft later in haar loopbaan vele sollicitatiebrieven door haar vingers laten glijden. Ze komt met een flinke portie opbouwende kritiek. “Zoals ik je ken en zoals moeders hier op het plein over jou praten, dat herken ik niet terug in je brief.” Ze vervolgt: “Je hebt een passie, je weet al jaren wat je wil, je laat je niets aanleunen, je hebt een heel sterk karakter. Laat dat zien!” Ze geeft wat bouwstenen en tips en Anthe zit weer een hele ochtend te schrijven. Nu straalt de brief kracht en originaliteit uit. We zijn allemaal tevreden.

De volgende stap is te kijken welke formulieren we precies moeten scannen. Het karma is terug. We missen nogal wat documenten. Anthe sjeest op vrijdagmiddag vlak voor drie uur met de chauffeur naar haar school om een handtekening te halen van de directrice. Ik bel miss Donna vanuit huis en vraag haar alsjeblieft te wachten op school totdat ze Anthe gezien heeft. Anthe stuurt me een bericht “Pfff, ik heb de handtekening!” Haast is geboden, dus ik ben oprecht opgelucht. Ik begin alvast wat formulieren in te vullen. Mijn hart klopt in mijn keel. Als we nu nog één hobbel tegenkomen halen we de deadline écht niet. Het loopt echter als een trein. Anthe komt weer thuis met de chauffeur en laat me trots de handtekening zien. “Anthe?” vraag ik, “…er staat onderop de pagina page 1…is er soms ook een page 2??” We zoeken verstrooid tussen alle papieren op mijn bureau. Dat zijn ondertussen veel papieren, Suriname voorbereidingen liggen er ook tussen. “Neeeee!” Het karma heeft ons ingehaald. Op internet zien we dat het documentje inderdaad uit twee bladzijden bestaat. De laatste pagina heeft een stempel van school nodig en nóg een handtekening. Ik gooi mijn handdoek in de ring. Ik geef het op voor die dag. Anthe gaat zaterdags rustig de Toefl maken. Maandag blijkt Koningsdag te zijn. Anthe haalt maandag alsnog de juiste stempels en handtekeningen op school. Ik zoek thuis gestrest en vergeefs naar haar schoolrapport van vorig jaar. Bel nog maar weer eens naar school om een nieuwe te laten uitprinten. Een pasfoto voor op haar collegekaart vinden we ook nog in huis. We vullen die middag de Erasmus website in en voegen bijna alle benodigde documenten toe. Bijna alle. Er mist tóch nog iets heel belangrijks. Een lijst van alle wiskundeonderwerpen die Anthe de afgelopen drie jaar op school heeft gehad. Deze keer is het Anthe die haar handdoek in de ring gooit. Mark belt naar haar wiskunde juf. Of ze dit voor de volgende ochtend acht uur in orde kan maken voor ons. Ik pik het document vroeg op van school en begin de twintig pagina’s thuis te scannen. Natuurlijk een veel te groot document. Ik scan alles opnieuw. Nu in drie delen. Het einde is in zicht. Alleen nog een application fee betalen. Via iDEAL. Het karma is echter volhardend. Tijdens de betaling is er een boodschap ‘error occurred’ . Het bedrag is van mijn rekening. De Erasmus website verwerkt dat echter niet en blijft vragen om een application fee. Als na een half uur iDEAL weer bereikbaar is betaal ik voor de tweede keer het bedrag. Er komt een vurig gewenste boodschap op mijn scherm: Application submitted. Tranen stromen over mijn wangen.