How glorious a greeting the sun gives the mountains!
- John Muir
Op de radio horen we de laatste tijd dagelijks een spotje van de Mexicaanse overheid dat automedicatie niet goed voor je is. Hier in México zijn vrijwel alle medicijnen gewoon over de toonbank verkrijgbaar. Vaak wel heel kostbaar, vooral als ze uit het buitenland komen, maar verkrijgbaar zonder recept van de dokter. Ik heb me daar vanaf het begin dat we hier wonen al over verbaasd. Ik hoef nóóit een recept van mijn dokter te overleggen voor de medicijnen die ik slik voor mijn auto-immuunziekte. En dat zijn toch heftige medicijnen die afweerreacties van het lichaam onderdrukken met bijwerkingen die goed gecheckt moeten worden in het bloed. Het is natuurlijk wel erg handig voor mij zo zonder receptje, dan hoef ik niet telkens de professor uit Maastricht te vragen. Ik stuur mijn bloedtestresultaten regelmatig per e-mail naar hem toe. En hij checkt de uitslagen. Toen we meer dan een jaar geleden door de jungle reisden had ik een misrekening gemaakt voor mijn pillen met als gevolg dat ik te weinig meegenomen had. En dan is het héél makkelijk dat er in Palenque, midden in de jungle, gewoon over de toonbank imuran verkocht wordt! Op dit moment heerst er griep en verkoudheid in Puebla veroorzaakt door het koude weer. Het gaat om het beruchte griepvirus H1N1, oftewel de Mexicaanse griep. Er zijn dit jaar meer dan drieduizend gevallen van griep gemeld in heel México en minstens 410 mensen zijn ondertussen overleden aan deze griep. Om me heen zie ik dat vooral op de lagere school de kinderen veel grieperig zijn en de meeste ouders laten het zieke kind meteen testen op het virus. Bij Inden op school, Junior High, lag een meisje onlangs in het ziekenhuis met deze enge griep. Er wordt aangeraden veel je handen te wassen, je handen te desinfecteren met alcohol en te niezen in de holte van je arm. Ik zie mensen ook wel weer lopen met de bekende lichtblauwe mondkapjes voor hun mond. Toen de verschrikkelijke epidemie in 2009 hier startte was dat in de staat Veracruz. Deze staat heeft nu nauwelijks meldingen van griep. De meeste meldingen zijn in het midden van het land, rondom de hoofdstad. Onze staat Puebla heeft eind januari het eerste sterfgeval gemeld. Toch lees ik dat ook in The States en in Canada het griepseizoen is aangevangen met een groeiend aantal doden ten gevolge van de H1N1 griep virus. Mijn vriendin liet een bericht van de Mexicaanse overheid zien op haar telefoon. Er werd met nadruk gevraagd niet meer te zoenen als begroeting en liever ook geen handen te schudden. En ik merk dat dát heel erg moeilijk is om vol te houden hier. Er wordt de hele dag gezoend, omhelsd en gekust. Mijn kapper, yoga juf, orthodontist, huisbaas, schoolpleinmoeders en zelfs hun kindjes kussen me. Dat is de Latijns-Amerikaanse manier om elkaar te begroeten en dat doorbreek je kennelijk niet met een angstaanjagend bericht van de overheid.
Soms kom je in je leven mensen tegen die een voorbeeld voor je kunnen zijn. Die inspireren. Ik heb dat zo nu en dan met oude mensen die een sprankelende uitstraling hebben en heerlijk positief in het leven staan. Soms hebben ze lieve pretoogjes die stralen. Dan hoop ik dat ik later ook op die manier oud mag worden. Zulke actieve oudjes met een positieve levenshouding zijn er niet zo heel erg veel. En ik heb het geluk er één in mijn familie te hebben en ze komt ook nog bij ons logeren in México! Mijn eigen moeder heeft helaas helemaal niet oud mogen worden, maar haar oudste zus is al 83 jaar oud. En ze is in het vliegtuig gestapt om ons op te zoeken, samen tijd door te brengen met oude familieverhalen en om leuke dagtrips te maken in de omgeving. Hoe ondernemend is dat! Ze heeft haar hele leven gereisd en heeft lang geleden met haar ouders maar ook met wijlen haar echtgenoot in Nederlands-Indië gewoond. Ze heeft zelfs op deze hoge leeftijd nog contact met vriendinnen die in het buitenland wonen en die zoekt ze ook nog op. En de vriendinnen zoeken haar ook op. De realiteit is dat haar reisvriendinnen ondertussen ook oude besjes zijn geworden en er vallen er steeds meer weg. Toen ze me dat eens een keer schreef heb ik haar uitgenodigd om naar México af te reizen. En ze heeft inderdaad niet lang daarna een vliegticket gekocht. Ze heeft ons heel lief om een Nederlands boodschappenlijstje gevraagd en ze is een paar dagen bezig geweest met de voorbereidingen om haar koffer te vullen. Ik vind het sowieso bewonderenswaardig dat ze op deze leeftijd zo goed met de computer om kan gaan. Ze schrijft lange brieven vol positieve verhalen en bezoekt regelmatig mijn blog. Toen ze tachtig werd waren wij van de partij op haar feest. En toen kwam ik erachter dat mijn tante nog midden in het leven staat. Ze heeft zoveel vriendinnen om zich heen! Er kwamen zelfs vriendinnen voor haar verjaardag overvliegen uit het buitenland. Ik zie ook wel overeenkomsten tussen ons hoor. Het wonen in het buitenland natuurlijk en daardoor het hebben van buitenlandse vriendinnen, het dol zijn op reizen, passie voor avontuur, we hebben zelfs dezelfde oogziekte, altijd veel fijne vriendinnen om ons heen verzameld en tot slot een positieve levenshouding. Ze is mijn inspirerende toonbeeld om oud te worden.
zaterdag 22 februari 2014
zondag 16 februari 2014
Pijn in mijn buik
Loslaten, betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen.
- Sören Kierkegaard
“Mama, ik zat ook nog op een banaan vandaag zoals in de vakantie”, zei ze door de telefoon. “Maar het was een kleintje, ze noemen het hier een hotdog, en hij hing achter een waterscooter.” Onze jongste dochter van negen jaar logeert ergens aan een meer: we weten niet waar en we weten niet bij wie. Ik kon er die nacht slecht van slapen en voelde me heel onrustig. Dit avontuur begon de dag ervoor op het schoolplein. Maren wilde een nachtje bij vriendinnetje Antonella logeren. Ik had Antonella’s moeder nog nooit ontmoet, want haar chauffeur brengt de kinderen dagelijks naar school. Ik had moeder Issa vooraf laten weten dat ik haar eerst wilde ontmoeten en haar huisadres wilde hebben voordat Maren een nachtje bij hun thuis mocht komen slapen. Ze zou vrijdagmiddag om twee uur op school komen. Ik heb met haar chauffeur, haar muchacha en de kinderen zo’n twintig minuten staan wachten voordat ik de chauffeur vertelde dat ik eigenlijk op hete kolen zat, want ik moest óók nog twee dochters ophalen van andere scholen. “Ze komt er aan, ze is verdwaald, ze is nog nooit op school geweest!” kreeg ik te horen. Ik stuurde Maren’s zussen ondertussen berichtjes dat ik later op hun school kwam vanwege dit voorval. En eindelijk kwam daar een heel klein vrouwtje aan rennen op verschrikkelijk hoge hakken, een spijkerbroek met heel veel scheuren, geblondeerde strengen in haar haar en een zonnebril op. Ze was wat druk, maar beloofde me dat het allemaal veilig en goed was bij haar thuis. Haar schoonvader en zwager woonden er ook. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ze liet me ooit een keer weten dat ze een opleiding volgde voor yogajuf, maar dat plaatje vond ik niet passen bij haar voorkomen. Ze had haar woonadres al geapp’t beloofde ze op het plein. Dat kon ik pas thuis controleren, ik geloofde haar maar op haar woord. Maren wilde erg graag bij Anto logeren, Anto had al twee keer bij ons gelogeerd, dus ik liet het maar begaan. Op zaterdagochtend kon ik moeder Issa niet bereiken, het geluid van haar telefoon deed het niet. App’en kon wel. Ze liet me weten dat Maren mee wilde naar een rancho van vrienden, een uur rijden van Puebla. Ik sprak met Maren via een ander telefoonnummer van haar (!) en Maren klonk niet heel enthousiast dus ik blies dat feestje af. Ik zou Maren binnen een kwartiertje ophalen. Maar vlakbij hun huis werd ik nogmaals gebeld door moeder Issa dat Maren wél graag meewilde. Met een beetje tegenzin ben ik weer huiswaarts gekeerd. Er werd tussen neus en lippen door vermeld dat ze wellicht bleven logeren bij die vrienden op de rancho. En dat gebeurde dus. Moeder Issa belde zaterdagavond heel kort van de rancho – haar batterij was bijna leeg – dat ze pas zondag weer thuis kwamen. Ik kreeg Maren kort aan de lijn en ze vertelde het waterscooterverhaal. Ik kon moeder Issa telefonisch niet meer bereiken en ik zou zondag horen hoe laat ze weer thuis waren. Ik heb die nacht slecht geslapen. Eindelijk werd ik zondagochtend laat gebeld dat ze bijna in Puebla waren en dat we Maren konden ophalen. Razendsnel reden Mark en ik naar hun huis. Maren stond daar keimoe met donkere wallen onder haar ogen, verwilderd haar, met een groot gat in haar maillot, een schaafwond op haar arm en een flinke kras onder haar oog te wachten. Ze heeft het verschrikkelijk leuk gehad: het huis stond aan een meer, er was een zwembad bij, ook pasgeboren geitjes en een paard waar ze op gezeten hebben. Dit was voorlopig even de laatste keer dat onze kleinste ergens gelogeerd heeft, ik heb er mijn buik van vol.
Leverstenen. Ze veroorzaken niet echt duidelijke symptomen. Je moet meer denken aan vermoeidheid, gewichtstoename, spijsverteringsklachten, hoog cholesterol en zo. Vage klachten. Je lever draagt zorg voor ontgifting van je lichaam. Je lever is het tweede knapste orgaan, naast de hersenen, van het gehele menselijk lichaam. Het doodt schadelijke ziektekiemen en maakt chemische stoffen onschadelijk. Leverstenen kunnen dan ook ontstaan door te weinig water drinken, overmatig gebruik van geneesmiddelen, te weinig lichaamsbeweging en teveel stress en natuurlijk door overmatig gebruik van alcohol, drugs of roken. In mijn persoonlijke geval denk ik aan te weinig water drinken en gebruik van medicijnen. Een milde leverreiniging is dus op zijn plaats. Ik heb voor ons vertrek naar México een bekende homeopathische en bioresonantie arts bezocht. Ik kreeg van hem zelfgemaakte bioresonantie korreltjes mee waarop hij virtuele geluidsfrequenties heeft gezet. Deze helpen de steentjes te vergruizen of helpen ze weer op te lossen in de galstroom. Veel mensen combineren deze resonantiekuur met de zogenaamde “heet water kuur”. Je drinkt dan ongeveer drie weken een liter zelfgemaakte verse gemberthee per dag. Gember heeft een kalmerende en rustgevende smaak met een beetje pit waardoor je alert en kalm blijft. De thee maak je door een theelepel geraspte verse gember twintig minuten te koken in 1200 milliliter water. De liter gemberthee die overblijft schenk je in een thermoskan om gedurende de dag warm leeg te drinken. Dit zet de lever heel sterk aan tot beter doorstromen. Op deze manier raak je binnen enkele weken alle leverstenen kwijt. Ook galstenen kunnen op deze manier geheel opgeruimd worden. Toen ik tijdens mijn zwangerschappen extreem misselijk was nam ik ook dagelijks gemberpoeder tot me op aanraden van de acupuncturist. Ik ben een week geleden begonnen met de gemberthee en korreltjes en ik heb nog geen groen steentje of gruis gevonden, maar ik merk wel dat ik bijwerkingen van mijn oude medicijnen in mijn lijf waarneem. Ik heb weer onrustige benen van mijn bloedverdunners en weer de onrust van de prednison. Ik vertelde over deze kuur in mijn yoga les en sinds vrijdag is dus mijn hele groep gestart met deze alternatieve kuur, inclusief mijn juf Susana. Alle oude culturen en beschavingen kenden de noodzaak de lever schoon te houden. Er zijn veel bruikbare zuiveringsformules op basis van planten en kruiden voor handen die doorgegeven worden van generatie op generatie of door traditionele healers. Ook hier in México. Geen nieuws onder zon dus. Ik ben heel benieuwd wat zij gaan ervaren!
- Sören Kierkegaard
“Mama, ik zat ook nog op een banaan vandaag zoals in de vakantie”, zei ze door de telefoon. “Maar het was een kleintje, ze noemen het hier een hotdog, en hij hing achter een waterscooter.” Onze jongste dochter van negen jaar logeert ergens aan een meer: we weten niet waar en we weten niet bij wie. Ik kon er die nacht slecht van slapen en voelde me heel onrustig. Dit avontuur begon de dag ervoor op het schoolplein. Maren wilde een nachtje bij vriendinnetje Antonella logeren. Ik had Antonella’s moeder nog nooit ontmoet, want haar chauffeur brengt de kinderen dagelijks naar school. Ik had moeder Issa vooraf laten weten dat ik haar eerst wilde ontmoeten en haar huisadres wilde hebben voordat Maren een nachtje bij hun thuis mocht komen slapen. Ze zou vrijdagmiddag om twee uur op school komen. Ik heb met haar chauffeur, haar muchacha en de kinderen zo’n twintig minuten staan wachten voordat ik de chauffeur vertelde dat ik eigenlijk op hete kolen zat, want ik moest óók nog twee dochters ophalen van andere scholen. “Ze komt er aan, ze is verdwaald, ze is nog nooit op school geweest!” kreeg ik te horen. Ik stuurde Maren’s zussen ondertussen berichtjes dat ik later op hun school kwam vanwege dit voorval. En eindelijk kwam daar een heel klein vrouwtje aan rennen op verschrikkelijk hoge hakken, een spijkerbroek met heel veel scheuren, geblondeerde strengen in haar haar en een zonnebril op. Ze was wat druk, maar beloofde me dat het allemaal veilig en goed was bij haar thuis. Haar schoonvader en zwager woonden er ook. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ze liet me ooit een keer weten dat ze een opleiding volgde voor yogajuf, maar dat plaatje vond ik niet passen bij haar voorkomen. Ze had haar woonadres al geapp’t beloofde ze op het plein. Dat kon ik pas thuis controleren, ik geloofde haar maar op haar woord. Maren wilde erg graag bij Anto logeren, Anto had al twee keer bij ons gelogeerd, dus ik liet het maar begaan. Op zaterdagochtend kon ik moeder Issa niet bereiken, het geluid van haar telefoon deed het niet. App’en kon wel. Ze liet me weten dat Maren mee wilde naar een rancho van vrienden, een uur rijden van Puebla. Ik sprak met Maren via een ander telefoonnummer van haar (!) en Maren klonk niet heel enthousiast dus ik blies dat feestje af. Ik zou Maren binnen een kwartiertje ophalen. Maar vlakbij hun huis werd ik nogmaals gebeld door moeder Issa dat Maren wél graag meewilde. Met een beetje tegenzin ben ik weer huiswaarts gekeerd. Er werd tussen neus en lippen door vermeld dat ze wellicht bleven logeren bij die vrienden op de rancho. En dat gebeurde dus. Moeder Issa belde zaterdagavond heel kort van de rancho – haar batterij was bijna leeg – dat ze pas zondag weer thuis kwamen. Ik kreeg Maren kort aan de lijn en ze vertelde het waterscooterverhaal. Ik kon moeder Issa telefonisch niet meer bereiken en ik zou zondag horen hoe laat ze weer thuis waren. Ik heb die nacht slecht geslapen. Eindelijk werd ik zondagochtend laat gebeld dat ze bijna in Puebla waren en dat we Maren konden ophalen. Razendsnel reden Mark en ik naar hun huis. Maren stond daar keimoe met donkere wallen onder haar ogen, verwilderd haar, met een groot gat in haar maillot, een schaafwond op haar arm en een flinke kras onder haar oog te wachten. Ze heeft het verschrikkelijk leuk gehad: het huis stond aan een meer, er was een zwembad bij, ook pasgeboren geitjes en een paard waar ze op gezeten hebben. Dit was voorlopig even de laatste keer dat onze kleinste ergens gelogeerd heeft, ik heb er mijn buik van vol.
Leverstenen. Ze veroorzaken niet echt duidelijke symptomen. Je moet meer denken aan vermoeidheid, gewichtstoename, spijsverteringsklachten, hoog cholesterol en zo. Vage klachten. Je lever draagt zorg voor ontgifting van je lichaam. Je lever is het tweede knapste orgaan, naast de hersenen, van het gehele menselijk lichaam. Het doodt schadelijke ziektekiemen en maakt chemische stoffen onschadelijk. Leverstenen kunnen dan ook ontstaan door te weinig water drinken, overmatig gebruik van geneesmiddelen, te weinig lichaamsbeweging en teveel stress en natuurlijk door overmatig gebruik van alcohol, drugs of roken. In mijn persoonlijke geval denk ik aan te weinig water drinken en gebruik van medicijnen. Een milde leverreiniging is dus op zijn plaats. Ik heb voor ons vertrek naar México een bekende homeopathische en bioresonantie arts bezocht. Ik kreeg van hem zelfgemaakte bioresonantie korreltjes mee waarop hij virtuele geluidsfrequenties heeft gezet. Deze helpen de steentjes te vergruizen of helpen ze weer op te lossen in de galstroom. Veel mensen combineren deze resonantiekuur met de zogenaamde “heet water kuur”. Je drinkt dan ongeveer drie weken een liter zelfgemaakte verse gemberthee per dag. Gember heeft een kalmerende en rustgevende smaak met een beetje pit waardoor je alert en kalm blijft. De thee maak je door een theelepel geraspte verse gember twintig minuten te koken in 1200 milliliter water. De liter gemberthee die overblijft schenk je in een thermoskan om gedurende de dag warm leeg te drinken. Dit zet de lever heel sterk aan tot beter doorstromen. Op deze manier raak je binnen enkele weken alle leverstenen kwijt. Ook galstenen kunnen op deze manier geheel opgeruimd worden. Toen ik tijdens mijn zwangerschappen extreem misselijk was nam ik ook dagelijks gemberpoeder tot me op aanraden van de acupuncturist. Ik ben een week geleden begonnen met de gemberthee en korreltjes en ik heb nog geen groen steentje of gruis gevonden, maar ik merk wel dat ik bijwerkingen van mijn oude medicijnen in mijn lijf waarneem. Ik heb weer onrustige benen van mijn bloedverdunners en weer de onrust van de prednison. Ik vertelde over deze kuur in mijn yoga les en sinds vrijdag is dus mijn hele groep gestart met deze alternatieve kuur, inclusief mijn juf Susana. Alle oude culturen en beschavingen kenden de noodzaak de lever schoon te houden. Er zijn veel bruikbare zuiveringsformules op basis van planten en kruiden voor handen die doorgegeven worden van generatie op generatie of door traditionele healers. Ook hier in México. Geen nieuws onder zon dus. Ik ben heel benieuwd wat zij gaan ervaren!
zondag 9 februari 2014
Witsnuitneusbeertjes
Houd de tijd in de gaten; die vormt een waardevol geschenk waarmee je zorgvuldig moet omgaan.
- Daphne Rose Kingma
Na een autorit van bijna twee uur door grillige bergen kwamen we aan in het eeuwenoude dorpje Tepotzlán. Deze zondag wilden we weer eens de deur uit om op zoek te gaan naar het echte México. Tepotzlán is beroemd om de tempel Tepozteco uit de twaalfde eeuw die door de Azteken is gebouwd op een zeer bijzondere plek. Namelijk op een steile berg klif van vierhonderd meter hoog. Het dorp ligt in een vallei helemaal omgeven door hoge bergen en op één van die steile kliffen pronkt een witte piramide. Prachtig gezicht vanuit het dorp! De tien meter hoge tempel is echter niet bewonderenswaardig , maar zijn ligging daarentegen is subliem. (zie ons fotoalbum) Hij is door de Azteken destijds gebouwd om de god Tepoztécatl te eren die verantwoordelijk is voor de oogst en vruchtbaarheid. De klimtocht erheen duurt een uur en is heftig. We waren door de schrijvers van reisgids Lonely PLanet al gewaarschuwd: je kunt de tocht van 2,5 kilometer alleen ondernemen als je enigszins getraind bent en goede, stevige schoenen draagt. En daar, bleek later, was geen woord van gelogen. Wat een klimtocht! Door een bergspleet stap je van steen naar steen. Soms is er een stukje een natuurlijke trap gelegd, maar het grootste stuk is flink stijgen door grote rotsblokken te trotseren. Goed voor de bovenbeen en kuitspieren! (merkte ik de dagen erna) Na een uur waren we op de top van de ruige berg, daar is een plateau. En konden we deze spirituele plek bekijken. Het uitzicht was mooi. Er was een groepje coati’s (witsnuitneusbeertjes of Braziliaanse aardvarkens) aanwezig. Eenmaal terug op weg naar beneden vielen ons de vele marktkraampjes in het dorp op met veel zelfgemaakte producten. Van organische honing en essentiële oliën tot kaarsen en bevederde dromenvangers. Het mooie dorp is erg hippie-achtig, spiritueel en creatief. Een mekka voor de New Agers die geloven dat dit gebied een creatieve energie heeft. Een aangename sfeer. Het dorp is volgens de legende de geboorteplaats van de slangengod Quetzalcóatl. De oudere mensen spreken nog de Náhuatl-taal en de jonge generaties leren het hier op school. We hadden lunch in een groene jungle-tuin vol met prachtige vlinders. En later genoten we van nieve, soort sorbetijs waar dit dorp beroemd om is. We voelden ons een dag op vakantie. Puebla is ons al zo vertrouwd, dit was weer eens een dagje in het échte México!
“We zijn heel blij om jullie mooie huis tijdelijk te gaan huren” schrijft de nieuwe huurster in een mail aan mij. En daar zijn wij oprecht ook heel erg blij mee. Ons huis uit 1934 is uiteraard een oudje van 80 jaar en kraakt aan alle kanten. Dat heeft natuurlijk zijn charme en geeft niks zolang het maar bewoond wordt. Helaas was ons huis sinds september vijf maanden onbewoond. En dat vindt geen enkel huis leuk. Het was bij de oplevering van de vorige huurders spic en span opgeleverd. Helaas niet door de mensen zelf, maar door het schoonmaakbedrijf dat ingehuurd was. Ik was er in november nog heel kort even geweest en alles zag er mooi blinkend en schoon uit. De voor- en achtertuin werd eens per maand bijgehouden door de zoon van vrienden. Maar in januari kwamen er potentiele huurders kijken en toen bleek toch wel dat de tijd iets met een huis doet. Enkele voorbeelden zijn het porselein van de WC-potten dat niet meer blinkend wit was, maar bruin aangeslagen omdat het water afgesloten was. Niemand trok zo nu en dan een plons vers water er doorheen. Er waren mugjes en vliegen binnengekomen die dood in de vensterbanken neergevallen waren. Er was zelfs een tuindeur die op een geheimzinnige manier niet meer op slot kon! Dat slot bleek later ontzet te zijn doordat de deur door de wind waarschijnlijk keihard dicht geslagen was. Ook waren de sleutels van de inbouwkasten op mysterieuze wijze verdwenen. De vorige bewoners weten natuurlijk nergens van en dat eindigt dan in een vervelende situatie. De potentiele huurders van januari werden onze huurders per februari en hebben ondertussen een weekend flink geboend in ons huis en hun meubeltjes overgebracht. Ik kreeg een bericht van ze dat alles weer blinkend is in huis. En dat geeft een heerlijk gevoel. Er woont nu een jong gezinnetje met een dochtertje van anderhalf jaar en twee poezen. Ze zullen de verwarming lekker aanzetten en de lichten aan doen in de avond. Er wordt weer geleefd in ons huis. De huurders zijn op zoek naar een koophuis in Breda en kennen onze stad nog niet. Ze trekken er anderhalf jaar voor uit en dat past perfect in ons plaatje. Wij zullen in de zomer van 2015 terug keren naar ons huis. En natúúrlijk zullen we dan één en ander op moeten knappen en wat beschadigingen weg moeten werken, maar dat weegt niet op tegen het feit dat er nu met liefde en toewijding gewoond wordt in ons huis.
- Daphne Rose Kingma
Na een autorit van bijna twee uur door grillige bergen kwamen we aan in het eeuwenoude dorpje Tepotzlán. Deze zondag wilden we weer eens de deur uit om op zoek te gaan naar het echte México. Tepotzlán is beroemd om de tempel Tepozteco uit de twaalfde eeuw die door de Azteken is gebouwd op een zeer bijzondere plek. Namelijk op een steile berg klif van vierhonderd meter hoog. Het dorp ligt in een vallei helemaal omgeven door hoge bergen en op één van die steile kliffen pronkt een witte piramide. Prachtig gezicht vanuit het dorp! De tien meter hoge tempel is echter niet bewonderenswaardig , maar zijn ligging daarentegen is subliem. (zie ons fotoalbum) Hij is door de Azteken destijds gebouwd om de god Tepoztécatl te eren die verantwoordelijk is voor de oogst en vruchtbaarheid. De klimtocht erheen duurt een uur en is heftig. We waren door de schrijvers van reisgids Lonely PLanet al gewaarschuwd: je kunt de tocht van 2,5 kilometer alleen ondernemen als je enigszins getraind bent en goede, stevige schoenen draagt. En daar, bleek later, was geen woord van gelogen. Wat een klimtocht! Door een bergspleet stap je van steen naar steen. Soms is er een stukje een natuurlijke trap gelegd, maar het grootste stuk is flink stijgen door grote rotsblokken te trotseren. Goed voor de bovenbeen en kuitspieren! (merkte ik de dagen erna) Na een uur waren we op de top van de ruige berg, daar is een plateau. En konden we deze spirituele plek bekijken. Het uitzicht was mooi. Er was een groepje coati’s (witsnuitneusbeertjes of Braziliaanse aardvarkens) aanwezig. Eenmaal terug op weg naar beneden vielen ons de vele marktkraampjes in het dorp op met veel zelfgemaakte producten. Van organische honing en essentiële oliën tot kaarsen en bevederde dromenvangers. Het mooie dorp is erg hippie-achtig, spiritueel en creatief. Een mekka voor de New Agers die geloven dat dit gebied een creatieve energie heeft. Een aangename sfeer. Het dorp is volgens de legende de geboorteplaats van de slangengod Quetzalcóatl. De oudere mensen spreken nog de Náhuatl-taal en de jonge generaties leren het hier op school. We hadden lunch in een groene jungle-tuin vol met prachtige vlinders. En later genoten we van nieve, soort sorbetijs waar dit dorp beroemd om is. We voelden ons een dag op vakantie. Puebla is ons al zo vertrouwd, dit was weer eens een dagje in het échte México!
“We zijn heel blij om jullie mooie huis tijdelijk te gaan huren” schrijft de nieuwe huurster in een mail aan mij. En daar zijn wij oprecht ook heel erg blij mee. Ons huis uit 1934 is uiteraard een oudje van 80 jaar en kraakt aan alle kanten. Dat heeft natuurlijk zijn charme en geeft niks zolang het maar bewoond wordt. Helaas was ons huis sinds september vijf maanden onbewoond. En dat vindt geen enkel huis leuk. Het was bij de oplevering van de vorige huurders spic en span opgeleverd. Helaas niet door de mensen zelf, maar door het schoonmaakbedrijf dat ingehuurd was. Ik was er in november nog heel kort even geweest en alles zag er mooi blinkend en schoon uit. De voor- en achtertuin werd eens per maand bijgehouden door de zoon van vrienden. Maar in januari kwamen er potentiele huurders kijken en toen bleek toch wel dat de tijd iets met een huis doet. Enkele voorbeelden zijn het porselein van de WC-potten dat niet meer blinkend wit was, maar bruin aangeslagen omdat het water afgesloten was. Niemand trok zo nu en dan een plons vers water er doorheen. Er waren mugjes en vliegen binnengekomen die dood in de vensterbanken neergevallen waren. Er was zelfs een tuindeur die op een geheimzinnige manier niet meer op slot kon! Dat slot bleek later ontzet te zijn doordat de deur door de wind waarschijnlijk keihard dicht geslagen was. Ook waren de sleutels van de inbouwkasten op mysterieuze wijze verdwenen. De vorige bewoners weten natuurlijk nergens van en dat eindigt dan in een vervelende situatie. De potentiele huurders van januari werden onze huurders per februari en hebben ondertussen een weekend flink geboend in ons huis en hun meubeltjes overgebracht. Ik kreeg een bericht van ze dat alles weer blinkend is in huis. En dat geeft een heerlijk gevoel. Er woont nu een jong gezinnetje met een dochtertje van anderhalf jaar en twee poezen. Ze zullen de verwarming lekker aanzetten en de lichten aan doen in de avond. Er wordt weer geleefd in ons huis. De huurders zijn op zoek naar een koophuis in Breda en kennen onze stad nog niet. Ze trekken er anderhalf jaar voor uit en dat past perfect in ons plaatje. Wij zullen in de zomer van 2015 terug keren naar ons huis. En natúúrlijk zullen we dan één en ander op moeten knappen en wat beschadigingen weg moeten werken, maar dat weegt niet op tegen het feit dat er nu met liefde en toewijding gewoond wordt in ons huis.
zondag 2 februari 2014
Kus van een hert
“Everything is connected. The wing of the corn beetle affects the direction of the wind, the way the sand drifts, the way the light reflects into the eye of man beholding his reality. All is part of totality, and in this totality man finds his way of walking in harmony, with beauty all around him.”
― Tony Hillerman
Stel je voor: een Mexicaanse hacienda uit de zestiende eeuw helemaal afgelegen van alles en iedereen. Met daaromheen liggend abrikozenboomgaarden en heel veel rond lopende hertjes. Uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Op dit geweldige landgoed hebben wij een dag doorgebracht. De eigenaars van dit sfeervolle huis zijn Elsa en Abelardo. Zij zitten in mijn yoga groep en zijn geweldige mensen. We waren met een groep van 22 mensen uitgenodigd door deze grootgrondbezitters. We vertrokken zaterdagochtend op tijd met een konvooi van zes auto’s. Niemand wist precies waar het was, niemand kende het piepkleine dorpje El Salvador el Verde. We kwamen door kleine dorpjes waar karren werden getrokken door ezels, mannen cowboyhoeden droegen, honden stoer op een vrachtwagentje geladen vol gras stonden en varkenslijken op het dak van een antieke truck lagen opgestapeld. We waren via een gortdroog zanderig landweggetje op weg om een yoga les op de hacienda te volgen. Onze rij auto’s met opstuivend zand trok wel aandacht van de mensen die in de huisjes langs de weg woonden. Iedereen kwam met zijn gezin waardoor het een gemêleerd gezelschap was met mensen tussen de 9 en 70 jaar. Allemaal vrienden van elkaar. Het landgoed lag aan de voet van een hooggebergte, het uitzicht was magnifiek op besneeuwde bergtoppen van vijf kilometer hoog. De finca zelf lag op 2650 meter. Deze hacienda’s werden na de Spaanse verovering gebouwd voor de Spaanse veroveraars. Ze kregen het recht om de indianen voor ze te laten werken. Elsa en Abelardo hebben ook veel mensen voor ze werken. Er staan kleine huisjes op hun landgoed waar de werknemers wonen met hun gezin. De yoga les was voor mij heel speciaal. En ik heb toch op zeer bijzondere exotische plekken yoga beoefend. Samen met Susana mijn eigen juf , samen met de lieve mensen uit mijn yoga groep én samen met mijn gezin op een groot grasveld naast een antieke fontein met uitzicht op de oude okergele bogen. Complete stilte buiten, alleen wat vogeltjes, het geblaat van een geit in de verte en een enkele zoemende vlieg. Heel uniek en ik was dankbaar voor deze mogelijkheid. Mark ontdekte al languit op zijn rug liggend op zijn yoga matje, genietend van de zon, een nieuwe yoga houding. Iemand merkte het op en riep naar de groep: “Nu hebben we naast postura de niño (kindhouding) ook postura de Mark!” De yoga les werd gevolgd door een rondleiding, een zeer uitgebreide lunch, daarna het voeren van de 160 herten en tenslotte marshmallows in het open vuur. Iedereen had lekkere dingen mee genomen voor na de yoga les (gezonde dingen natuurlijk) en voor de zeer uitgebreide lunch-buffet. Wij waren als gezin verantwoordelijk voor de desserts: twee zelfgebakken Hollandse boterkoeken, chocolade brownies en Hollandse speculaas. Na de lunch liepen we richting de dieren. De hertjes van Elsa en Abelardo zijn heel mensvriendelijk, omdat ze heel jong bij hun moeder vandaan gehaald zijn om met de fles te worden gevoed door mensen. En zo mochten we met handjes vol mais de herten voeren. De meiden vonden het erg leuk, en eerlijk gezegd Mark en ik ook. (zie ons fotoalbum) Ik kreeg nog een dikke kus alias lik op mijn wang van zo’n hert! Daarna werd het haardvuur aangestoken en hebben de kinderen marshmallows geroosterd. Het totaalplaatje was compleet. Het huis met veel geschiedenis voelde zo warm en sfeervol. De uitzichten waren adembenemend. Iedereen was het er over eens. Maar toen zei Elsa iets heel wijs: Het zijn de mensen die hier komen en gezellig samen zijn die het huis zo harmonieus maken. En zo is het.
Er is een nieuw fenomeen waar meer en meer mensen mee kampen, voornamelijk vrouwen. De naam is socialbesitas en betekent eigenlijk dat je sociaal overprikkeld bent. Denk aan prikkels uit de sociale media zoals Twitter en Facebook – waar ik overigens allebei geen account van heb. Ik heb trouwens wel een zakelijk account van Facebook voor mijn kaartenwinkeltje. Ik laat op mijn pagina wekelijks een nieuwtje of foto achter over wenskaarten, informatie over mijn site of iets grappigs dat er mee te maken heeft. Mensen kunnen daar op reageren. Ik heb welgeteld veertig volgers. Het valt me op dat zodra ik er een keer iets persoonlijks op zet, ik veel meer likes heb. Ik kan met mijn zakelijk account niet op anderen hun persoonlijke pagina’s berichtjes of likes achter laten. Zelfbescherming misschien, zo hoef ik niet uren op het net te surfen om iedereens vluchtige momentjes te volgen. Ik mag echter sociaal heel trouw genoemd worden als je kijkt naar de duur van mijn vriendschappen. Mijn record is de vriendschap met mijn vriendinnetje van de camping vroeger in Drenthe. We waren kleutertjes toentertijd en tijdens onze vriendschap van veertig jaar (!) hebben we veel bij elkaar gelogeerd in de vakanties en schoenendozen vol brieven geschreven. Allemaal veilig opgeborgen achter de knieschotten op onze zolder in Breda. Daar staat ook een doos gevuld met liefdesbrieven, foto’s en kaarten uit de verkeringstijd van Mark en mij. Mijn middelbare school vriendin – die al langer in Frankrijk woont dan ooit in Nederland - en ik zijn al dertig jaar vriendinnen en dan heb ik ook nog mijn vriendin die ik zestien jaar geleden op zwangerschaps yoga leerde kennen. Nog geen twee jaar na aanvang van onze vriendschap ging ik in het buitenland wonen. Sindsdien schrijven wij elkaar ellenlange persoonlijke handgeschreven brieven. Ik durf nu ook wel te bekennen dat ik waarschijnlijk - met nog een paar vriendinnetjes van me – één van de laatste vrouwen op aarde ben die lange handgeschreven brieven verstuurt. En er ongelofelijk van geniet om er één terug te ontvangen, pareltjes! Die altijd op een stapeltje worden bewaard met een mooi gekleurd lint eromheen. De meeste verzadiging haalt een vrouw uit waardevol, diepgaand en hecht contact. De vriendschappen waar je je kwetsbaar durft op te stellen. Deze vriendschappen veranderen meestal met de fasen in je leven mee: sommigen bloeden dood, maar er komen ook weer nieuwe opwindende vriendschappen voor terug. Sommige vrouwen zijn verslaafd aan de continue stroom van vluchtige en oppervlakkige berichtjes op hun telefoon. Ze voelen zich onrustig en paniekerig als ze offline zijn. Ik kan sinds een paar maanden app’en op mijn telefoon, maar dan alleen als ik thuis ben. Heel leuk voor mijn contacten in het verre Nederland. Een korte uitwisseling van nieuwtjes, veel korter dan een e-mail. Natuurlijk kijk ik ook een paar keer per dag op mijn telefoontje of check mijn mail. Er zijn echter vrouwen die app‘en en facebooken vanaf de WC, je enige écht rustmomentje van je dag! Het moge duidelijk zijn: ik denk dat je veel beter meer tijd, aandacht en energie kunt steken in mensen die er écht toe doen.
― Tony Hillerman
Stel je voor: een Mexicaanse hacienda uit de zestiende eeuw helemaal afgelegen van alles en iedereen. Met daaromheen liggend abrikozenboomgaarden en heel veel rond lopende hertjes. Uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Op dit geweldige landgoed hebben wij een dag doorgebracht. De eigenaars van dit sfeervolle huis zijn Elsa en Abelardo. Zij zitten in mijn yoga groep en zijn geweldige mensen. We waren met een groep van 22 mensen uitgenodigd door deze grootgrondbezitters. We vertrokken zaterdagochtend op tijd met een konvooi van zes auto’s. Niemand wist precies waar het was, niemand kende het piepkleine dorpje El Salvador el Verde. We kwamen door kleine dorpjes waar karren werden getrokken door ezels, mannen cowboyhoeden droegen, honden stoer op een vrachtwagentje geladen vol gras stonden en varkenslijken op het dak van een antieke truck lagen opgestapeld. We waren via een gortdroog zanderig landweggetje op weg om een yoga les op de hacienda te volgen. Onze rij auto’s met opstuivend zand trok wel aandacht van de mensen die in de huisjes langs de weg woonden. Iedereen kwam met zijn gezin waardoor het een gemêleerd gezelschap was met mensen tussen de 9 en 70 jaar. Allemaal vrienden van elkaar. Het landgoed lag aan de voet van een hooggebergte, het uitzicht was magnifiek op besneeuwde bergtoppen van vijf kilometer hoog. De finca zelf lag op 2650 meter. Deze hacienda’s werden na de Spaanse verovering gebouwd voor de Spaanse veroveraars. Ze kregen het recht om de indianen voor ze te laten werken. Elsa en Abelardo hebben ook veel mensen voor ze werken. Er staan kleine huisjes op hun landgoed waar de werknemers wonen met hun gezin. De yoga les was voor mij heel speciaal. En ik heb toch op zeer bijzondere exotische plekken yoga beoefend. Samen met Susana mijn eigen juf , samen met de lieve mensen uit mijn yoga groep én samen met mijn gezin op een groot grasveld naast een antieke fontein met uitzicht op de oude okergele bogen. Complete stilte buiten, alleen wat vogeltjes, het geblaat van een geit in de verte en een enkele zoemende vlieg. Heel uniek en ik was dankbaar voor deze mogelijkheid. Mark ontdekte al languit op zijn rug liggend op zijn yoga matje, genietend van de zon, een nieuwe yoga houding. Iemand merkte het op en riep naar de groep: “Nu hebben we naast postura de niño (kindhouding) ook postura de Mark!” De yoga les werd gevolgd door een rondleiding, een zeer uitgebreide lunch, daarna het voeren van de 160 herten en tenslotte marshmallows in het open vuur. Iedereen had lekkere dingen mee genomen voor na de yoga les (gezonde dingen natuurlijk) en voor de zeer uitgebreide lunch-buffet. Wij waren als gezin verantwoordelijk voor de desserts: twee zelfgebakken Hollandse boterkoeken, chocolade brownies en Hollandse speculaas. Na de lunch liepen we richting de dieren. De hertjes van Elsa en Abelardo zijn heel mensvriendelijk, omdat ze heel jong bij hun moeder vandaan gehaald zijn om met de fles te worden gevoed door mensen. En zo mochten we met handjes vol mais de herten voeren. De meiden vonden het erg leuk, en eerlijk gezegd Mark en ik ook. (zie ons fotoalbum) Ik kreeg nog een dikke kus alias lik op mijn wang van zo’n hert! Daarna werd het haardvuur aangestoken en hebben de kinderen marshmallows geroosterd. Het totaalplaatje was compleet. Het huis met veel geschiedenis voelde zo warm en sfeervol. De uitzichten waren adembenemend. Iedereen was het er over eens. Maar toen zei Elsa iets heel wijs: Het zijn de mensen die hier komen en gezellig samen zijn die het huis zo harmonieus maken. En zo is het.
Er is een nieuw fenomeen waar meer en meer mensen mee kampen, voornamelijk vrouwen. De naam is socialbesitas en betekent eigenlijk dat je sociaal overprikkeld bent. Denk aan prikkels uit de sociale media zoals Twitter en Facebook – waar ik overigens allebei geen account van heb. Ik heb trouwens wel een zakelijk account van Facebook voor mijn kaartenwinkeltje. Ik laat op mijn pagina wekelijks een nieuwtje of foto achter over wenskaarten, informatie over mijn site of iets grappigs dat er mee te maken heeft. Mensen kunnen daar op reageren. Ik heb welgeteld veertig volgers. Het valt me op dat zodra ik er een keer iets persoonlijks op zet, ik veel meer likes heb. Ik kan met mijn zakelijk account niet op anderen hun persoonlijke pagina’s berichtjes of likes achter laten. Zelfbescherming misschien, zo hoef ik niet uren op het net te surfen om iedereens vluchtige momentjes te volgen. Ik mag echter sociaal heel trouw genoemd worden als je kijkt naar de duur van mijn vriendschappen. Mijn record is de vriendschap met mijn vriendinnetje van de camping vroeger in Drenthe. We waren kleutertjes toentertijd en tijdens onze vriendschap van veertig jaar (!) hebben we veel bij elkaar gelogeerd in de vakanties en schoenendozen vol brieven geschreven. Allemaal veilig opgeborgen achter de knieschotten op onze zolder in Breda. Daar staat ook een doos gevuld met liefdesbrieven, foto’s en kaarten uit de verkeringstijd van Mark en mij. Mijn middelbare school vriendin – die al langer in Frankrijk woont dan ooit in Nederland - en ik zijn al dertig jaar vriendinnen en dan heb ik ook nog mijn vriendin die ik zestien jaar geleden op zwangerschaps yoga leerde kennen. Nog geen twee jaar na aanvang van onze vriendschap ging ik in het buitenland wonen. Sindsdien schrijven wij elkaar ellenlange persoonlijke handgeschreven brieven. Ik durf nu ook wel te bekennen dat ik waarschijnlijk - met nog een paar vriendinnetjes van me – één van de laatste vrouwen op aarde ben die lange handgeschreven brieven verstuurt. En er ongelofelijk van geniet om er één terug te ontvangen, pareltjes! Die altijd op een stapeltje worden bewaard met een mooi gekleurd lint eromheen. De meeste verzadiging haalt een vrouw uit waardevol, diepgaand en hecht contact. De vriendschappen waar je je kwetsbaar durft op te stellen. Deze vriendschappen veranderen meestal met de fasen in je leven mee: sommigen bloeden dood, maar er komen ook weer nieuwe opwindende vriendschappen voor terug. Sommige vrouwen zijn verslaafd aan de continue stroom van vluchtige en oppervlakkige berichtjes op hun telefoon. Ze voelen zich onrustig en paniekerig als ze offline zijn. Ik kan sinds een paar maanden app’en op mijn telefoon, maar dan alleen als ik thuis ben. Heel leuk voor mijn contacten in het verre Nederland. Een korte uitwisseling van nieuwtjes, veel korter dan een e-mail. Natuurlijk kijk ik ook een paar keer per dag op mijn telefoontje of check mijn mail. Er zijn echter vrouwen die app‘en en facebooken vanaf de WC, je enige écht rustmomentje van je dag! Het moge duidelijk zijn: ik denk dat je veel beter meer tijd, aandacht en energie kunt steken in mensen die er écht toe doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
