Ragusa at sunset - Sicily

ON THE MOVE

“To have seen Italy without having seen Sicily is not to have seen Italy at all, for Sicily is the clue to everything.” 

-  Johann Wolfgang von Goethe

Iets tussen grote hink-stap-sprongen en hard rennen in. Zoiets deden we het allerlaatste stukje van de wandeling naar het kleine mooie baaitje. Met grote reuzesprongen de allerlaatste stappen naar de zee. Er kwam nog net geen sissend geluid onder onze voetzolen vandaan toen we ze liefdevol lieten afkoelen in de zee. Zó heet! We wilden het derde strandje ontdekken in het natuurreservaat. Spiaggia Calamosche. Dit strand was het moeilijkst te bereiken. Allereerst met de auto. De geimproviseerde bewegwijzering leidde naar gesloten hekken. Via smalle rulle zandweggetjes met kuilen vonden we uiteindelijk een andere ingang van het natuurreservaat. Auto parkeren op een veldje met olijfbomen. We stonden niet lang in de rij voor de toegang naar het natuurreservaat toen de dame van het loket vroeg wie de laatste was, daarna mocht er niemand meer in. We waren de gelukkigen dachten we. Totdat we met onze blote-voeten-slippertjes twintig minuten lang onder de volle zon door bloedheet rul zand moesten werken. Niet te doen. Twee parasols, zo’n zes liter water en een tas met lunch, hammam handdoeken, flippers, duikbrillen en snorkels mee.  We moesten steeds op keien onze arme voetzolen laten afkoelen. We zagen mensen onder uitgeklapte strandparasols lopen. Overdreven dachten we eerst. Uiteindelijk kwamen we bij een steile trap naar beneden waar een prachtig wit strandje lag waar schildpadden ergens in het jaar bij volle maan hun eieren leggen. Heel idyllisch aan een glasheldere zee. Ware het niet dat het zand vandaag bij veertig graden brandend heet was. Eenmaal op onze plek met twee parasols uitgeklapt, handdoekjes eronder en waterschoentjes aan onze voeten konden we ons goed redden. Snorkelen langs donkere grotjes vol vis en zeewater dat woest op de rotsen kletterde was heel avontuurlijk. We hingen eigenlijk alleen maar in ‘t heldere water. Terug wandelden we met bescherming van natte bikini’s, nat haar om af te koelen en natte waterschoenen om onze voetzolen te beschermen, en…onder een uitgeklapte parasol. Het geluid van tjirpende krekels uit de dorre bosjes. Dit was een spannend avontuur om te ontdekken maar niet voor herhaling vatbaar. Dezelfde avond reden we naar Ragusa dat net als Noto ook in barokstijl is opgebouwd na dezelfde aardbeving en ook op de Werelderfgoedlijst UNESCO staat.  Prachtig gelegen op een langgerekte berg. De stad is in tweeën opgesplitst door een diepe ravijn. De route bij het warme licht van de ondergaande zon was prachtig. Glooiende heuvels met oude olijf- en amandelboomgaarden. Kronkelige weggetjes langs diepe gorges. En dan ineens doemt achter ruige bergen het goudkleurige barokken stadje Ragusa op. Idyllisch uitgestrekt op een bergrug. Lekker gegeten daar en met een afgekoelde negentwintig graden in de late avond - de autoramen wijd open - over de slingerwegen terug gereden.

Reizen met de trein is ontspanning voor mij. Comfortabel en goedkoop in Italië. We keken allemaal uit naar de treinreis over het eiland. Onderweg zijn. Twee keer overstappen op stationnetjes aan zee. De vader van de Airbnb eigenaar bracht ons vanmorgen heel vroeg naar het station. Eigenlijk was het maar een stukje van vijftien minuten lopen maar met backpacks op je rug en handbagage om je schouder of in je hand bij dertig graden is een autoritje heel welkom.  We waren de enige op het perron zo vroeg. Geen personeel alleen twee zwerfhonden. De overstap op Siracusa was iets drukker. De treinreis voerde ons door het droge binnenland met bergketens niet hoger dan duizend meter. Langs de voet van de grootste actieve vulkaan van Europa, Etna. Veel olijfbomen, amandelbomen en vijgcactussen langs de treinrails. Na de overstap reden we vooral pal langs witte stranden. Genieten achter het raam. Mediterrane vegetatie zoals knalroze bougainvillea en oleander staken mooi af bij het witte zand, de aquablauwe zee en felblauwe lucht. Sicilië is het grootste eiland in de Middellandse zee, net zo groot als België. Treinen rijden op tijd, luxe treinen met airco en zonwering.  Zo’n zeven uur onderweg vandaag. We reisden af naar een van de mooiste stranden van heel Italië. We hebben een Mamma Mia huisje gehuurd voor een kleine week. Uitzicht van het balkon en de slaapkamers op de Tyrreense Zee. Privéstrandje dertig traptreden onder ons huis.  Betonplateau en rotsen zodat we kunnen snorkelen. De eigenaar heeft ons ‘s middags met de auto opgehaald van het stationnetje in Cefalù. Alles verliep relaxt. Treinen is relaxt. 

Cefalú | 28 juli 2022

Hidden pearl - Sicily

GEHEIME STRANDJES
“You know, people come to Italy for all sorts of reasons, but when they stay, it's for the same two things."

"What?"

"Love and gelato.”

- Jenna Evans Welch

De Airbnb waar we nu zes dagen verblijven heb ik om twee redenen uitgezocht. Het ligt in het oude stadshart van Noto, en pal naast een National Park waar prachtige witte stranden te vinden zijn. Zeeschildpadden leggen daar hun eieren. Het natuurreservaat Vendicari heeft ook veel bijzondere vogels. Zoals roze flamingo’s die in de lagune’s daar leven. Mijn lief en ik halen vroeg in de ochtend samen onze gehuurde en geheel ongeschonden Fiat Panda op. Heel akelig om door die supersmalle straatjes te rijden. Geen spiegels bij de krappe kruisinkjes. Doodeng. Ik heb lang geleden met m’n ouders een aanrijding gehad in Italië. De schuldige huisarts wilde absoluut geen politie erbij, wij juist wel. Zijn maitresse zat ook in de auto. Hij maakte een enorme scene op straat met zwaaiende armen en veel rap Italiaans geschreeuw. Een oude wond uit m’n jeugd die nog moet helen. Ik kijk met mijn lief mee, roep te vaak ‘Kijk uit!’ en mijn hand zit verkrampt om het handvat aan de deur. Mijn lief blijft heel geduldig en rijdt goed. Gelukkig hoort er een parkeerplaats bij ons huis. Geen plek op straat in Noto. Later vinden we buiten het stadje via allerlei afgelegen weggetjes en zelfs een dirty road uiteindelijk een bewaakte parkeerplaats waar het strand ergens te vinden moet zijn. Lopend vinden we ook de ingang van het natuurreservaat. We betalen de entree en na een kwartiertje komen we op een prachtig wit strand. Spiaggia di Eloro. Zo’n soort strand waar ik zo van houd. Wat ruig, en verweerd aangespoeld hout op het witte zand. Het strand afgescheiden door rotspartijen waar we later die dag zielsgelukkig zullen snorkelen. Een aquagroene glasheldere zee. Geen strandtenten, geen geluidsboxen, geen afval (zelfs geen vuilnisbakken) en geen verhuurde bedjes of parasols. Natuur. Niet druk. We hebben zelf twee parasols meegenomen die we vanwege de wind ondersteunen met wat flinke aangespoelde stukken hout. Vier liter water, een lunch en fruit is alles wat we nodig hebben. En natuurlijk zonnebrand en onze surfshirts. We hangen het grootste gedeelte van de dag als theezakjes in het lauwe zeewater. We snorkelen, en turen lui voor ons uit in de schaduw van onze parasols. Het is boven de dertig graden. Hier houd ik zo van! We hebben de huurauto vier dagen lang, we kunnen meer geheime strandjes ontdekken. 

Het is niet moeilijk om overweldigd te raken door de barokke pracht en majestueuze uitstraling die het stadje Noto heeft. De duizenden balkonnetjes zijn aan de onderkant schitterend versierd met beelden van engelen, leeuwenkoppen en mollige babylijfjes. Tijdens een wandeling langs de vele kerken en paleizen zorgt de zon voor prachtige kleuren op de imposante barokke bouwwerken. We worden verrast door mooie uitzichten op elke hoek van de straat – precies zoals de architecten voor ogen hadden toen ze dit stadje bouwden. Dit stadje is ook zo lekker schoon. Noto ligt aan de voet van de berg Monti Iblei. Het stadje kijkt vanaf 152 meter boven de zeespiegel uit op het dal van een rivier. Heel mooi om te zien wanneer je aan komt rijden. Noto werd in 1693 getroffen door een zware aardbeving, waarbij de stad bijna volledig werd verwoest. Na de aardbeving werd een nieuwe Noto gebouwd in barokstijl. Mooier dan ooit tevoren waarbij elke hoek van de straat prachtige panorama’s zou tonen. Het bovenste deel van de stad werd gereserveerd voor de adel, het middelste gedeelte voor de geestelijken en het laagste deel van de stad voor het gewone volk. De belangrijkste kerken en palazzi werden gebouwd met tufsteen, een materiaal dat het zonlicht als het ware absorbeert, waardoor de gebouwen worden omgetoverd tot prachtige, goudkleurige gebouwen. Vooral in de avond bij zonsondergang zijn de kleuren nog altijd spectaculair. 

Noto | 24 juli 2022

Catania - Sicily

EILANDENREIS
“Tell the truth, all Sicilians prefer smelling the shit of their villages to the best perfumes in Paris. What am I doing here? I could have escaped to Brazil like some others. Ah, we love where we are born, we Sicilians, but Sicily does not love us.” 

- Mario Puzo

Begin van de avond stappen we voor het eerst de lauwe Ionische Zee in. De zon gaat hier al heel vroeg onder. Een warme oranje gloed over het witte zandstrand. Het is verrukkelijk. Alle spanning van de dag ervoor glijdt zo van ons af. We lachen om elkaar. Om het verdwijnen in de golven. We hebben een groot deel van de dag door het Siciliaanse oude havenstadje Catania gesjokt. Ons B&B ligt in het oudste deel van de stad. Aan een charmant plein met een fontein gedecoreerd met beelden van schelpen. Ons appartementje van meer dan een eeuw oud is helemaal gerestaureerd. Muren van bijna een meter dik. Een prachtig oude mozaïek tegelvloer. Twee balkonnetjes met hoge houten deuren en een gietijzeren hekje. Uitgebreid ontbijt op een dakterras. Bijna vijf uur hebben we op onze reisdag in de tropische hitte staand moeten wachten in diverse rijen van bagage inchecken tot aan douane controle. De waaiers die uitgedeeld werden kunnen we hier op Sicilië trouwens goed gebruiken. Een uur vertraging in het vliegtuig voor vertrek. Achteraf gekkenwerk, alleen te doen wanneer je weet dat je ruim drie weken weg blijft. Het was de moeite waard. Deze rondreis heb ik een half jaar terug gepland. Een goed alternatief voor de Colombiareis waar we van droomden om ons vijfentwintig jaar huwelijk te vieren. Een ander tijdperk. Nu blijven we liever in Europa. Deze eilandenreis is een goed, avontuurlijk maar veilig alternatief. De meiden zijn onze reisgenootjes. De oudste voegt zich vanuit Istanbul de laatste twee weken bij ons. Van met onze oude Volkswagenbus naar de zuidelijke hak van Italië afreizen was nooit sprake. Te ver, te heet, teveel reistijd en op het ogenblik ook veel te hoge benzinekosten. In zee zijn we alle reis stress in één klap vergeten. Vanaf het strand zien we levende vulkaan Etna met een wolkje erboven. 

Vanmorgen keken we onze ogen uit toen we over de vismarkt slenterden. Immens grote zwaardvissen op ijs. Stukken tonijn die met grote hakmessen in mootjes werden gehakt. Inktvissen met hun mooi gevormde zuignappen. Een dubbel gevoel. Op het grote plein Piazza del Duomo, zien we de bekende Fontana dell’Elefante en de dom die de eerste keer rond 1080 gebouwd werd. Diverse keren moest dit opnieuw vanwege aardbevingen en uitbarstingen van vulkaan Etna. Veel marmer is gebruikt voor de decoratie. We kopen natuurlijk zoals elke reis kralen kettinkjes en armbandjes bij een piepklein kraampje op straat. Ook hippe basket hats als zonbescherming. We kopen op de groentemarkt een stuk gesneden watermeloen en verorberen dit op een bankje in een koel park bij een grote fontein. We komen echt even bij. Na de heerlijke lunch storten we ons op onze bedden in de koele kamer. Iedereen valt in slaap behalve ik. Ik lees. Eind van de middag lopen we naar het witte strand. Het is inmiddels tegen negen uur, de zon is bijna onder, wanneer we het strand verlaten en een hapje gaan eten. We zijn het aan tafel erover eens dat de sfeer van deze warme, stoffige stad ons aan Havana doet denken. De hoge - vaak niet onderhouden - gebouwen met gietijzeren balkonnetjes met houten deurtjes ervoor.  Veel drukke rotondes. De zwoele avonden. Vroeg donker. De zee vlakbij. De wandeling na het eten terug naar ons B&B bevestigt dit nóg meer. De mensen die op de stoep voor hun huis zitten op een plastic stoeltje om verkoeling te zoeken. De vele kindjes die ‘s avonds laat nog op straat zijn. Open ramen van huizen met ongezellig TL licht. Mensen die in parkjes hun sociale contacten onderhouden. Veel oude, gedeukte auto’s op straat. Het heeft ook zeker een bepaalde charme. Toch is Catania het eigenlijk net niet. Opvallend veel zwerfvuil op straat. Uitpuilende straatcontainers. Hoekjes waar de vuilniszakken hoog opgestapeld liggen. Oude koelkasten, smerige matrassen op straat gedumpt. De wegen zijn slecht onderhouden en soms heel onlogisch aangelegd. Veel ongeduldig getoeter van auto’s en levensgevaarlijk voor ons om over te steken. 

Catania | 20 juli 2022

New apartment of our oldest - Rotterdam

VERZENGENDE WARMTE
'If I were asked to name the chief benefit of the house, I should say: the house shelters day-dreaming, the house protects the dreamer, the house allows one to dream in peace'. 

- Gaston Bachelard

De hitte begint al in de vroege uurtjes en zwelt snel aan. De zomer is opmerkelijk warm. In de stad blijft de verzengende warmte extra tussen de huizen hangen. We zijn al een aantal dagen flink aan het klussen in het het appartement van onze oudste. In dit oude deel van Rotterdam staan de grote ramen, voordeur en balkondeur wijd open voor een zuchtje tocht in huis. Op straat zijn veel mensen. Je hoort flarden stads geroezemoes van beneden. We begonnen de eerste dag met poetsen. Haar huisraad verhuisden we elk ritje die kant op. Vaak reden we in twee auto’s. Mijn lief heeft voor twee inbouwkasten in de huiskamer en voor een inbouwkast voor kleding in haar slaapkamer nieuwe planken gezaagd en opgehangen. In de huiskamer staan ze vol boeken, souvenirs van haar vele reizen en snuisterijen. Haar eigen vrouwelijke touch. Dochterlief en ik lakken beschadigde deurposten en de badkamerdeur. Ook twee wanden bedekt met granol stucwerk. We komen erachter dat granol muurverf opslurpt en je kunt het meestal beter deppen met een kwast in plaats van even snel met een verfroller. Veel extra moeite. Met zweet op ons voorhoofd latexen we in de zomerhitte twee granolmuren wit en een granolmuur met precious pink poedermatte kalkverf. Het tafelblad van de uitschuifbare tweedehands eettafel wordt toverbos groen en de gebutste eettafelstoelen krijgen jachtsneeuw, lichtgroen, als kleurtje. Onze houten eenvoudige eettafelstoelen die we ooit nieuw aanschaften om mee naar The States te verhuizen. Meer dan twintig jaar geleden werden ze daar voor het eerst gebeitst met een witte waas. In Madrid kreeg ik het in mijn hoofd om ze alle zes lila te lakken. Mijn lief boorde voor mij gaatjes in de zitting in het patroon van een roos. Dat lila verven deed ik tijdens schooltijd op ons grote Madrileense balkon. Ik zie mezelf nog haasten voordat ik de meiden weer moest ophalen van school. Weer vijftien jaar later kwast ik drie van deze stoeltjes opnieuw. Jongste dochter krijgt ook twee van deze oude stoeltjes mee naar Maastricht die zij juist lila wilt houden. Leuk dat zulke meubelstukken een tweede kans krijgen. Zelf komen wij de zomer armoedig door met alleen een zelf getimmerd houten bankje met twee geitenvachtjes erop en een restant van drie verschillende stoelen aan onze eettafel. In oktober worden de - nieuw bestelde en met stof bekleedde - eetkamerstoelen mét armleuningen geleverd. Eindelijk acht volwassen stoelen in ons huis! Wanneer jongste en ik deze week vertrekken naar Maastricht hangt de zon al als een gloeiende bal boven de wegen. Er wordt een huurcontract door haar getekend en we laden daar de auto vol met spullen van haar zus voor de terugweg. Het was boven de dertig graden toen we samen op één eetkamerstoel tegen elkaar aangeplakt stonden te schilderen. Eén met de roller en één met de kwast. Het zweet droop van onze lijven. Voor evenwicht hield ik me vast aan een schroef in de muur. We werden melig van de hitte en de suffe situatie. De muur werd gelukkig prachtig. Haar zussen hadden de week ervoor al samen een grote eettafel, die als bureau diende, opgehaald en verhuisdozen ingepakt en klaargezet. Die eettafel staat nu in de werkkamer van oudste zus in Rotterdam. In m’n uppie ging ik toch maar een extra middag in Rotterdam klussen. De thermosstaat in de huiskamer gaf 29 graden aan…. Ik verf de stoeltjes nog een keer. Ik ruim nog een boekendoos uit. Ruim alle klusspullen op. Als oudste dochter na het werk langskomt heeft ze haar nieuwe dekbedovertrek mee. Het staat allemaal prachtig. We stippen samen nog één keer de roze muur aan - nu is alles klaar. 

Zo hebben we deze weken heel wat op en neer verhuisd in de verzengende hitte. Meubels rouleerden. We reden heel wat kilometers. Gelukkig veelal met onze elektrische auto. Toch reden we deze week nog één keer op zo’n zeer warme dag met z’n allen naar Amsterdam. Voor een concert van de Britse hitzanger Ed Sheeran. Vorig jaar toen bekend werd dat hij weer op tournee zou gaan kochten we vijf tickets. De tour heeft officieel de naam + - = ÷ x gekregen, uitgesproken als The Mathematics Tour. Het verliep nogal chaotisch, want we hadden geen parkeergarage gereserveerd. Helemaal vergeten. Ook niet meer mogelijk. We besloten eerder te vertrekken wat een heel gedoe was voor de werkenden onder ons. We gingen op ‘t laatste moment naar P+R Zeeburg. We hadden op ’t nippertje een van de allerlaatste parkeerplekken. Met de tram naar Centraal Station en de metro naar de Bijlmer. We sloten aan in de ellenlange rij voor de Arena maar mochten er uiteindelijk niet in. De beveiliger kon onze kaartjes niet scannen. Ik zag al snel dat onze tickets voor de dag erna waren, maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Masseltje dat we ze konden omwisselen voor deze avond. In de lange rij voor het toilet hoorde ik ineens de eerste tonen. Ik liet het WC bezoek zitten en rende naar de nieuwe zitplaatsen. Ik liep op de trap toen er werd afgeteld…het concert begon. Je kunt het nooit beter plannen dan het lot zelf. We hadden een lege rij achter ons, dus konden het hele concert staan en dansen. Naast ons waren ook lege plekken dus we hadden heerlijk de ruimte. We genoten extra, de opgebouwde spanning gleed van ons af. We waren erbij!  Het was een fantastische concert. Sheeran zong live de sterren van de hemel. Mooie momenten waren er ook. Zo vroeg een Braziliaanse fan zijn vriend met hulp van Sheeran ten huwelijk. Na de bevestigende kus van de bruidegommen speelde Sheeran de kraker Thinking Out Loud voor ze. Het klonk, zeker met een heel stadion in het achtergrondkoor, prachtig. Sheeran betrok het publiek er goed bij; bijna 60.000 fans kreeg hij in beweging. Hij heeft zoveel hits dat er halverwege zelfs een medley aan te pas moest komen om ze allemaal gespeeld te krijgen. Een memorabele avond. Het moest gewoon zo zijn. De dag erna hadden twee dochters niet eens gekund. Helemaal senang reden we bij een intense volle maan naar huis.

Terrace at Prinsengracht - Amsterdam

LEGE NEST

‘My house is a very calm and beautiful place and is full of positive energy.’ 

- Chris de Burgh

De laatste weken ligt onze hal helemaal vol met schoenen bezaaid. De bedoeling is dat ze onder de radiator zij aan zij gezet worden. Buiten bij de voordeur, in de vestibule staan dubbele rijen allerhande gympies. Onder de radiator in de bijkeuken staan ook op elkaar gestapelde schoenen. We zijn thuis tijdelijk weer met z’n vijven. Dat betekent heel veel schoenen! De vier slaapkamers in ons huis zijn eigenlijk helemaal niet berekend op vijf volwassenen. In de loop van de tijd had ik diverse kasten weer zelf ingenomen met mijn jassen van het andere seizoen, stapels dikke wollen truien, nette colberts en jasjes aan kledinghaken, stapels puzzels, stapels badhanddoeken of gelezen tijdschriften. Ik heb onze kasten for the time being weer uit moeten ruimen, alles ligt in een hoekje op onze zolderslaapkamer opgestapeld. Superpraktisch, de tweede kattenbak die alweer jaren op een logeerkamer staat. Stofzuiger en strijkplank ook. Een wasrekje met uitgehangen sportkleding van mij en mijn lief aan de logeerkamerdeur. Nu alle slaapkamers en inbouwkasten weer in gebruik zijn genomen door terugkerende kuikens is het even zoeken naar plek. Vaak eindigt het spul op de overloop. Wie van de drie kinderen er een paar nachten niet is krijgt automatisch het wasrekje met sportkleding aan z’n deur hangen en alle extra’s. Wanneer oudste een paar dagen op reis is naar Luxemburg verkast alles van de ene naar de andere kamer. Wanneer jongste deze week met haar vriendje in Amsterdam kampeert heeft alles zich naar haar kamer verplaatst. Wat ook steeds verplaatst is de werkplek van onze oudste. Zij woont nu zo’n kleine zes weken weer thuis en werkt iedere week een paar dagen vanuit huis. Haar eigen (logeer)kamertje heeft geen ruimte voor een bureau dus wipt ze met haar computer onder haar arm dagelijks heen en weer tussen de bureau’s van beider zussen. De aanwezigheid van drie volwassen kinderen, waarvan er twee op zichzelf woonden en nu weer thuis zijn, geeft een nieuwe dimensie aan het koken. Mijn lief en ik hebben een groente abonnement voor twee personen, een enkele keer delen we ons tweepersoons stamppotje met jongste kind wanneer zij niet tijdens werktijd in het restaurant mee kan eten. Nu is het echt improviseren met koken en boodschappen doen. Ik kan niet anders dan in het nu leven. Wie eet er nú mee? Daarbij maak ik nu ook veel meer mee van hun leventjes. Ze gaan uit, komen diep in de nacht thuis, slapen niet thuis, of juist wel maar dan met een vriendje. Erg chaotisch. Nu ik weet waar onze kinderen ’s nachts uithangen slaap ik stukken slechter. De voordeur hoef ik ’s avonds niet meer op slot te doen, er is er altijd wel een kuiken die later op stok gaat. Als ik naar het toilet trippel in de donkere nacht knijp ik mijn ogen tot spleetjes om in de hal de slaapkamerdeuren te checken welke gesloten zijn (al thuis) en welke nog open staan (niet thuis). Wanneer ik in de vroege ochtend alleen beneden kom kan ik eerst het aanrecht leeg maken. Het kleed op de bank weer opvouwen zoals ik het ’t liefste zie. De eettafel weer een beetje overzichtelijk maken door van hun spullen stapeltjes te maken. Toch hebben we het ook heel erg gezellig met elkaar. We hebben wezenlijke gesprekken en zijn heel erg betrokken met elkaar. Verbinding. We hebben maar liefst drie auto’s voor de deur waardoor de meisjes sneller met elkaar even de deur uitgaan. Summervibes. Door het mooie weer staan de tuindeuren altijd open en kun je je altijd even lekker met een boek terugtrekken in een tuinstoel. Het geeft absoluut een extra dimensie aan deze zomer en wetende dat het tijdelijk is maakt ons verdraagzaam. 

Avond aan avond zochten we gezamenlijk online naar appartementen in Rotterdam. We leefden mee of oudste misschien ingeloot was. De eerste van deze maand kreeg ze de sleutel van haar eigen vooroorlogs appartement. Zo’n sfeervolle etage op de eerste! Een woonkamer met drie grote ramen en een brede vensterbank om op te zitten. Paneeldeuren. Een glas-in-lood schuifdeur naar haar slaapkamer. Een hedendaags keukentje met balkondeur met vrijwel nieuwe apparatuur. Een modern betegelde douchecel met toilet. Zelfs een werkkamer is aanwezig. Alledrie de meiden verhuizen deze zomer dus het is een carrousel van meubeltjes die uitgewisseld worden. Jongste gaat in de studentenkamer van middelste dus daar worden bedden, kasten en bureau’s omgeruild. Diverse verhuisdata worden genoteerd in onze familieagenda. Tussendoor rijden we ook nog met een tentje, vouwfietsjes, slaapzakken en matjes en andere kampeerspullen in de uitpuilende bagageruimte achter - maar ook voor - in de Tesla naar de camping in Amsterdam. De camping waar wij vlakbij woonden in Amsterdam-Oost. We reden er duizend keer langs toen we er woonden. Jaren later parkeerden we er onze auto kosteloos om vervolgens de tram naar het centrum te pakken. Nu mogen we eindelijk over de camping lopen. Ik kijk mijn ogen uit. Nette sanitair ruimten en overal grenzen de tentveldjes aan de waterkant. Er hangt een relaxt internationaal sfeertje. Er is een restaurant, een kookruimte, hangmatten en een supermarktje op de camping. Je loopt zo naar de tram en het jonge stelletje kan met onze vouwfietsjes de stad in. Ik tuur over het IJsselmeer en herken een landhuis dat op de achtergrond van mijn oude foto’s staat. Tijdens een koude winter, toen het IJsselmeer en de grachten dichtgevroren waren, hebben mijn moeder en ik op het ijs een wandeling gemaakt.  Nostalgie. Hoe leuk dat onze jongste dochter op deze plek vakantie viert. Mijn lief en ik mochten ze alleen droppen op de camping; ze gingen zelf het tentje opzetten en inrichten. We laten de auto op de camping staan en pakken de tram naar Centraal Station. We halen een ijsje bij bakkerij van der Linde en struinen door de Jordaan. We pakken gezellige terrasjes die overal aan de grachten zijn geïmproviseerd. De dagen erop krijgen we fotootjes toegestuurd van het jonge stel in Artis, in het Vondelpark, op een gracht, van ontbijtjes voor de tent en studentikoze maaltijden. Wij genieten thuis zeker mee maar genieten ook van wat meer ruimte. Straks is dit grote gezin weer compleet. 

Tropical party!

ZANG IN DE TUIN
“Anyhow, he gives large parties,” said Jordan, changing the subject with an urbane distaste for the concrete. “And I like large parties. They’re so intimate. At small parties there isn’t any privacy.” 

- F. Scott Fitzgerald

Een paar weken lang hadden we dagelijks een mannetjesmerel een metertje van de tuindeuren vandaan zingen. Veilig hoog op de schutting. Ik werk naast de openstaande tuindeuren aan mijn allerlaatste scriptie achter de computer en genoot dus dagelijks van zijn feestje. Vroeg in de ochtend klonk het prachtig, zoetklinkend en ontspannen door het slaapkamerraam. Zodra de tuindeur opende en onze drie roofdieren door de tuin gingen zwalken klonk het gezang wel degelijk anders. Gaande van zacht, lieflijk en melodieus gezang om contact met elkaar houden tot een luide, paniekerige alarmkreet bij potentieel gevaar van onze katten. Merels hebben een aantal vaste gewoonten. Zingen doen ze het liefst van op een hoge uitkijkpost zoals de top van een boom of op de rand van onze schutting. Voedsel zoeken ze op de grond. En het liefst op een vers gemaaid gazon zoals in onze tuin. Ook houden ze van rode bessen en laten wij dit jaar nou juist een grote oogst kersen hebben! Ze leven vaak in paren en beschermen elkaar én hun territorium fel tegen onbekende roofdieren, of dikke huiskatten. Merels hebben dus de neiging territoriaal te zijn. Dit hebben wij meegemaakt met onze eerste poes Chopin. Een heel jong straatkatje die we een dag voor Kerst uit het Amsterdamse asiel meenamen. In Amsterdam was ze heel gelukkig in onze binnentuin. Na de verhuizing naar provincie Utrecht kwam ze terecht in het territorium van een agressieve merel. Ze moest vaak écht wegduiken in onze achtertuin. Die merel vloog heel laag over haar heen om haar af te schrikken. Waarschijnlijk een nestje in het groen ergens? Het was best irritant maar ook intrigerend hoe dat werkt in de natuur. Vanuit dat huis verhuisden we met haar naar Massachusetts waar ze een enorm park met meertje tot haar tuin kon rekenen. Op dat estate waar we woonden is ze een dag voor Dierendag verdwenen en zeer waarschijnlijk tijdens de nacht ten prooi gevallen aan een coyote. Heel verdrietig. Merels kunnen dankzij hun betekenis voor veel positieve energie in je leven zorgen. Een merel staat symbool voor intuïtie, kracht, intelligentie, bescherming en flexibiliteit. Naast hun magische uiterlijk, met een donkerkleurig lichaam, opvallende gele snavel en oogranden, zijn merels ook zeer slim en snel van begrip. Het bijzondere aan de komst van deze merel met zijn vrouwtje (en misschien ook een nestje?) is dat het eigenlijk heel slecht gaat met stadsvogels. Het aantal merels is in dertien jaar met zo’n dertig procent gedaald vanwege de uitbraak van het voor merels dodelijke Usutu vogelvirus in de zomers van 2016 en 2017. Dit mannetje zong hier levendig zijn dagen aan elkaar. Een zingend mannetje trekt de aandacht van een vrouwtje. Maar vooral de kleur van de snavel waar dat lied uitkomt, interesseert haar. Hoe feller oranje, hoe sneller haar hart gaat slaan. De kleur weerspiegelt zijn gezondheid. Intens oranje betekent dus een prima vader in spe. Met melodieuze liederen bakenen ze hun territorium af. Herhaaldelijk repeteren verbetert hun zang aanzienlijk. Zo herkennen ze ook hun vaste buurmannen aan hun lied. 

De liedjes die op de warme woensdagnacht op het examenfeest van onze jongste luid door de muziekbox tetterden herkenden ze vermoedelijk niet. Eerlijk gezegd kende ik ook meer dan de helft van het repertoire niet. Aan het meegalmen in de tropische nacht vermoed ik dat de gasten ze wél goed kenden. Na tienen werden de eerste van dertig fietsen geparkeerd in de voortuin. De gasten werden allemaal via de garage en een paars glittergordijn de feesttuin in geleid. Daar hadden we voor de gelegenheid een bar gemaakt met ernaast twee koelboxen en een teil vol ijswater. Een tarp van tentdoek met feestverlichting voor intimiteit boven het houten vlonderterras. Twee statafels over de terrassen verdeeld en een gezellig zitje van twee houten banken op het grasveld. Overal brandende kaarsen. Onze tuintafel was tot buffet gebombardeerd. Alle tuinmeubelen hadden we met toestemming bij de buren in hun voortuin gestald, want zij waren toch op vakantie. Voor het sfeertje had ik overal kleine vaasjes met verse bloemen geplaatst, twee hippe wijnkoelers, paarse slingers, feestlampjes en natuurlijk schalen met partyfood. Er hing echt een zwoel Ibiza sfeertje… Zelfs waterpistooltjes en bellenblaas waren aanwezig. De tuin was vol met jongelui. Veel gasten droegen iets paars, want dat was het thema. Als ouders mochten wij uiteraard niet van de partij zijn. Haar oudere zussen mochten wel een keer een loopje maken om koude drank en eten aan te vullen.  Een geschudde champagnefles werd ontkurkt. Ik heb me er twee keer tussen gemurwd om schalen met warme hapjes af te geven en een schaal met ijslollies. Waterijsjes waar we de avond ervoor een shot wodka in gespoten hadden en het plastic weer dicht geseald hadden met een warme stijltang. Toen voelde ik me net even de hoofdrolspeler uit Breaking Bad… Dochterlief zei me dat wij niet vaak feesten geven - de laatste twee grote feesten in dit Bredase huis waren precies tien jaar terug toen we naar Mexico verhuisden - maar áls we het dan doen dan is het wel groots. Haar eerste eigen zomerfeest, ze is ons winterkind, had ze dubbel en dwars verdiend. Na drieën klonken nog steeds lachsalvo’s en geroezemoes uit de tuin door ons zolderraam… Gelukkig hadden we de buurt gewaarschuwd voor wat geluidsoverlast.