...Het zijn kleine mensen. De volwassenen zijn amper groter dan Mees. Ze hebben een bruin getinte huid en pikzwart haar. Hun kleding is vrolijk gekleurd en de vrouwen dragen allemaal een hoed. Soms een zwarte bolhoed, waar lange vlechten onderuit komen. Zo lang tot ze tot hun billen reiken...
- Karen van Holst-Pellekaan
Vanuit de drukke Inca-hoofdstad Cusco met toeterende taxi's, auto's en trein, maar ook blaffende honden en vuurwerk (ook 's nachts) reden we in een half uur naar La Haciënda in el campo. Een prachtige herenboerderij met manege gelegen op een magnifieke plek in het Andesgebergte. We zijn de enige gasten en al het personeel staat voor ons klaar: zelfgeperste verse lemonade wordt ons gebracht aan het zwembad. Niet lang daarna worden we gehaald voor een tocht op paarden (Maren op een klein paardje!) waarbij we onderweg picknicken, onvergetelijk! Na een bezoek met de paarden aan ruïnes van een Incakoning rijden we weer terug. Als de zon ondergaat worden het vuur en de kaarsen aangestoken in de boerderij en daarna wordt er heerlijk voor ons gekookt. De kamers zijn super-de-luxe, maar koud. Onder de dikke dekbedden slapen we voor het eerst uit tot na half acht... Kort daarna ontbijten we naast het zwembad. Alles is puur: verse sap, eitje, zelfgebakken brood, fruit, roomboter en bessenjam. Wat voelen we ons bevoorrecht en gelukkig. Mooie momenten die hopelijk onvergetelijk blijven!
We horen steeds meer weetjes over de Peruanen van de Peruanen. Elk huis in Peru heeft tien tot vijftien cavia's (cui) rondlopen in huis, meestal onder het bed. We zien regelmatig mensen met grote bossen groen sjouwen en dat is dus het voer voor de cavia's. Als ze iets te vieren hebben worden er vijf of zes cavia's geroosterd voor familie en vrienden, en vaak nog een eend erbij. Zo weten we ook dat de traditioneel geklede vrouwen geen ondergoed dragen onder hun bontgekleurde rokken. Ze plassen gewoon ergens op straat door even door de knieën te gaan. De baby's die ze op hun rug dragen in prachtig gekleurde doeken dragen geen luiers, dus eind van de dag is de rug van mama aardig nat! (en ze douchen sporadisch...) Hun kleding en doeken zijn zo fel van kleur zodat ze goed te zien zijn in de bergen. De vrouwen lopen soms een hele dag om naar het dal te gaan.
Ondanks de geluiden over wegblokkades en demonstraties hebben we toch de bus (10 uur!) naar Puno gepakt. Het was een mooie rit door de Heilige Vallei met onderweg een bezoek aan een prachtig bewaarde Inca-ruïne met tempel. Na de lunch reden we door de Altiplano (hoogvlakte boven 4000 meter) die zich uitstrekt over Bolivia, Chili, Peru en Brazilië. De trein naar Puno hebben we ook gepasseerd. Het treinkaartje kost € 300 en de trein doet er ook tien uur over, want hij rijdt gemiddeld 35 km per uur! Toen we rond etenstijd in Puno aankwamen op het busstation hebben we meteen bustickets naar Bolivia gekocht. We gaan morgen naar Copacobana en we bezoeken Isla del Sol! Vandaag gingen we met een toeristisch bootje het Titicacameer op - het hoogst gelegen bevaarbaar meer van de wereld. (3810 meter) We bezochten de drijvende rieten eilandjes van Uros waar al vijfhonderd jaar mensen op wonen zonder vee, brood, suiker of aardappelen. Ze leven van handel en toerisme. Er kwamen veel toeristen op af, maar ondanks dat hadden we het niet willen missen. Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Peru, een landelijke feestdag. Heel Peru is rood-wit versierd in steden, bussen, winkels en restaurants. Alle Peruanen dragen een rood-witte broche en er zijn optochten. De nieuw gekozen president Ollanta wordt vandaag gehuldigd en op het Titicacameer kwamen we twee rieten boten tegen met een enorm grote vlag ertussen: Viva Peru!
Puno, 28 juli 2011
donderdag 28 juli 2011
zondag 24 juli 2011
Honderd jaar Machu Picchu
They expected to find a city on a mountain, but they discovered that the city and the mountain were one in the same.
- Teo Allain Chambi
Vandaag, een dag nadat wij Machu Picchu zelf ontdekt hebben, is het precies 100 jaar geleden dat Bingham zijn voetstappen in de heilige Incastad zette. Echter, er woonden reeds twee families in de huizen van deze stad en ze gebruikten de terrassen van de Inca's om mais en aardappelen te verbouwen! Dat Machu Picchu al tien jaar eerder ontdekt was door een Peruaanse boer die onder aan de berg aan de Urambamba-rivier woonde weet bijna niemand, maar bewijs is daarvan gevonden, omdat hij zijn naam en jaartal in een muur gekrast had. Bingham´s expeditie werd financieel ondersteund door National Geographic en Yale University en daarom moest hij met resultaten naar buiten treden en bovendien had hij geld te besteden om Machu Picchu van alle jungle-begroeiing te ontdoen. Desalniettemin is het door Bingham dat wij in deze tijd mogen genieten van al dat moois, maar vooral ingenieus werk dat de Inca's hebben achtergelaten toen ze de jungle van het Amazone-regenwoud invluchten voor de Spanjaarden.
We waren zo onder de indruk van alle wetenschappelijke vernuften die in dit rijk verwerkt zijn zoals astrologische kalenders, muren die zo gebouwd zijn dat ze tegen aardbevingen en overstromingen bestand zijn, het watersysteem en vele fonteinen evooral de perfecte manier waarop de stenen van de heilige tempels exact in elkaar passen! Nu, zo´n 600 jaar na de bouw door de Inca´s, gaan de stenen schuiven. We hebben de kieren gezien en het schijnt dat Machu Picchu ieder jaar een centimeter zakt... Daarom heeft UNESCO eerder deze week besloten om het aantal bezoekers nogmaals te beperken. Er zijn geen kaarten meer bij de ingang te koop. (alleen via Internet) Onze gids Carolina heeft mensen zien huilen bij de ingang...
Rond Kerst had ik onze toegangskaarten gekocht, speciaal nieuwe paspoorten voor Anthe en mij aangeschaft, en meteen het Incapad er bij geboekt. En we zijn heel blij dat we dit mee hebben mogen maken! De acht uur dat we door de bergen gelopen hebben om 16 kilometer af te leggen vond ik heel zwaar. De meiden liepen voorop met Carolina en hadden geen centje pijn. Mark met backpack op zijn rug en mijn dagrugzak op zijn buik had het ook zwaar. We hebben wel miljoen treden genomen en tien liter water gedronken, maar ik had mijn pelgrimstocht niet willen missen! Toen ik eenmaal boven bij de Zonnepoort aankwam, hijgend als een paard, werd er door mensen geklapt en werd ik toegejuichd dat ik het gehaald had! Het was onvergetelijk en zo bijzonder. En toen zag ik daar beneden de heilige stad - waarvan ze nu denken dat het mogelijk een kenniscentrum geweest is - gelijk met de berg waarop het gelegen is en beschermd door vier grote bergen eromheen.
Machu Picchu, 24 juli 2011
- Teo Allain Chambi
Vandaag, een dag nadat wij Machu Picchu zelf ontdekt hebben, is het precies 100 jaar geleden dat Bingham zijn voetstappen in de heilige Incastad zette. Echter, er woonden reeds twee families in de huizen van deze stad en ze gebruikten de terrassen van de Inca's om mais en aardappelen te verbouwen! Dat Machu Picchu al tien jaar eerder ontdekt was door een Peruaanse boer die onder aan de berg aan de Urambamba-rivier woonde weet bijna niemand, maar bewijs is daarvan gevonden, omdat hij zijn naam en jaartal in een muur gekrast had. Bingham´s expeditie werd financieel ondersteund door National Geographic en Yale University en daarom moest hij met resultaten naar buiten treden en bovendien had hij geld te besteden om Machu Picchu van alle jungle-begroeiing te ontdoen. Desalniettemin is het door Bingham dat wij in deze tijd mogen genieten van al dat moois, maar vooral ingenieus werk dat de Inca's hebben achtergelaten toen ze de jungle van het Amazone-regenwoud invluchten voor de Spanjaarden.
We waren zo onder de indruk van alle wetenschappelijke vernuften die in dit rijk verwerkt zijn zoals astrologische kalenders, muren die zo gebouwd zijn dat ze tegen aardbevingen en overstromingen bestand zijn, het watersysteem en vele fonteinen evooral de perfecte manier waarop de stenen van de heilige tempels exact in elkaar passen! Nu, zo´n 600 jaar na de bouw door de Inca´s, gaan de stenen schuiven. We hebben de kieren gezien en het schijnt dat Machu Picchu ieder jaar een centimeter zakt... Daarom heeft UNESCO eerder deze week besloten om het aantal bezoekers nogmaals te beperken. Er zijn geen kaarten meer bij de ingang te koop. (alleen via Internet) Onze gids Carolina heeft mensen zien huilen bij de ingang...
Rond Kerst had ik onze toegangskaarten gekocht, speciaal nieuwe paspoorten voor Anthe en mij aangeschaft, en meteen het Incapad er bij geboekt. En we zijn heel blij dat we dit mee hebben mogen maken! De acht uur dat we door de bergen gelopen hebben om 16 kilometer af te leggen vond ik heel zwaar. De meiden liepen voorop met Carolina en hadden geen centje pijn. Mark met backpack op zijn rug en mijn dagrugzak op zijn buik had het ook zwaar. We hebben wel miljoen treden genomen en tien liter water gedronken, maar ik had mijn pelgrimstocht niet willen missen! Toen ik eenmaal boven bij de Zonnepoort aankwam, hijgend als een paard, werd er door mensen geklapt en werd ik toegejuichd dat ik het gehaald had! Het was onvergetelijk en zo bijzonder. En toen zag ik daar beneden de heilige stad - waarvan ze nu denken dat het mogelijk een kenniscentrum geweest is - gelijk met de berg waarop het gelegen is en beschermd door vier grote bergen eromheen.
Machu Picchu, 24 juli 2011
donderdag 21 juli 2011
Mooie projecten
Be content with what you have, rejoice in the way things are. When you realize there is nothing lacking, the whole world belongs to you.
- Lao Tzu
Over de post kan het niet meer verstuurd worden vanwege hoge invoerkosten, dus wat waren ze blij met de door ons meegebrachte 20 kilo aan ondergoed en maillots! Jolanda van het Ninos project hebben we niet persoonlijk ontmoet, omdat afspraken helaas steeds mis liepen. Maar ik heb haar aan de telefoon gesproken en penningmeester Hans heeft de tas aangenomen. De volgende dag lag er een mooi Nederlands kinderboek op tafel met een persoonlijke boodschap van Jolanda er in geschreven. Dit verhaal speelt zich af op de Hacienda van het Ninos hotel en is zo herkenbaar! Het is geschreven door een vriendin van Jolanda voor een kinderboekenreeks waar Anna van Praag ook twee boeken voor schreef. Het is leuk om zo een bescheiden bijdrage te leveren (met hulp van Karin voor het inzamelen!) aan dit mooie project voor anders zo kansloze kinderen.
Met de meiden achter in de laadbak van de pick-up van Simone en Jolanda, en een Peruaanse kleine vrouw met gekleurde hoed en bontgekleurde rok naast mij op de achterbank, reden we de bergen in vanuit de Heilige Vallei. Na een hobbelige en prachtige rit van anderhalf uur kwamen we in een van de vier dorpen waar Simone en Jolanda kassen bouwen. Er was die week net electriciteit aangelegd en la luz werd deze dag gevierd met een heel geroosterd schaap uit de klei-oven. Alles wordt in deze bergdorpen ingewijd door een sjamaan - zo ook de nieuwe kassen destijds. Helaas heb ik deze sjamaan niet kunnen ontmoeten... (is een wens van mij) We hebben geholpen met de kooklessen. Dat houdt in dat Mark aardappelen geschild heeft met zijn zakmes naast de vrouwen en de meiden en ik tussen de kinderen bonen gepeld hebben. Jolanda heeft met de vrouwen een afspraak gemaakt dat ze voor ons gaan weven. De mannen zijn overigens in dit dorp niet aanwezig, ze lopen allemaal als drager het Incapad. Voordat de grote, feestelijke maaltijd geserveerd werd waarbij wij voor het dessert zorgden (60 manderijnen) vertrokken wij al terug naar de vallei. Maar voordat we in de truck stapten om dit mooie project te verlaten kregen alle kinderen eerst nog een ballon van ons...
De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mark en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?
Morgen beginnen we aan het Incapad dat ons leidt naar Machu Picchu...
Ollantaytambo, 21 juli 2011
- Lao Tzu
Over de post kan het niet meer verstuurd worden vanwege hoge invoerkosten, dus wat waren ze blij met de door ons meegebrachte 20 kilo aan ondergoed en maillots! Jolanda van het Ninos project hebben we niet persoonlijk ontmoet, omdat afspraken helaas steeds mis liepen. Maar ik heb haar aan de telefoon gesproken en penningmeester Hans heeft de tas aangenomen. De volgende dag lag er een mooi Nederlands kinderboek op tafel met een persoonlijke boodschap van Jolanda er in geschreven. Dit verhaal speelt zich af op de Hacienda van het Ninos hotel en is zo herkenbaar! Het is geschreven door een vriendin van Jolanda voor een kinderboekenreeks waar Anna van Praag ook twee boeken voor schreef. Het is leuk om zo een bescheiden bijdrage te leveren (met hulp van Karin voor het inzamelen!) aan dit mooie project voor anders zo kansloze kinderen.
Met de meiden achter in de laadbak van de pick-up van Simone en Jolanda, en een Peruaanse kleine vrouw met gekleurde hoed en bontgekleurde rok naast mij op de achterbank, reden we de bergen in vanuit de Heilige Vallei. Na een hobbelige en prachtige rit van anderhalf uur kwamen we in een van de vier dorpen waar Simone en Jolanda kassen bouwen. Er was die week net electriciteit aangelegd en la luz werd deze dag gevierd met een heel geroosterd schaap uit de klei-oven. Alles wordt in deze bergdorpen ingewijd door een sjamaan - zo ook de nieuwe kassen destijds. Helaas heb ik deze sjamaan niet kunnen ontmoeten... (is een wens van mij) We hebben geholpen met de kooklessen. Dat houdt in dat Mark aardappelen geschild heeft met zijn zakmes naast de vrouwen en de meiden en ik tussen de kinderen bonen gepeld hebben. Jolanda heeft met de vrouwen een afspraak gemaakt dat ze voor ons gaan weven. De mannen zijn overigens in dit dorp niet aanwezig, ze lopen allemaal als drager het Incapad. Voordat de grote, feestelijke maaltijd geserveerd werd waarbij wij voor het dessert zorgden (60 manderijnen) vertrokken wij al terug naar de vallei. Maar voordat we in de truck stapten om dit mooie project te verlaten kregen alle kinderen eerst nog een ballon van ons...
De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mark en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?
Morgen beginnen we aan het Incapad dat ons leidt naar Machu Picchu...
Ollantaytambo, 21 juli 2011
maandag 18 juli 2011
Indiana Jones
To sit in the shade on a fine day and look upon verdure is the most perfect refreshment.
Jane Austen
Vliegend over bergmeren en de besneeuwde bergtoppen van het Andesgebergte voelen we ons allemaal opgewonden. Prachtig! En dan vliegen we langs de berg Salkantay die meer dan zes kilometer hoog is, adembenemend... Het vliegtuig neemt een scherpe bocht naar links en vliegt tussen de bergtoppen door op Cusco af. We voelen ons als Indiana Jones!
In Lima brengen we een dag door met het zien van de highlights van deze woestijnstad. We lopen vanaf Casa Ana (ons hostal) naar het oude centrum en ik voel me alsof ik in een aflevering van Spoorloos loop. Typisch Latijns Amerikaanse behuizing met grote traliehekken voor het huis en veel zwerfhonden op straat. Het klooster van San Francisco vinden we het meest indrukwekkend. Het gebouw, ooit gebouwd in de zestiende eeuw, was door een aardbeving vernietigd en in de zeventiende eeuw opnieuw opgebouwd. De Spanjaarden namen de befaamde tegeltjes uit Sevilla mee. We herkennen veel Moorse invloeden en hebben flashbacks van La Alhambra in Granada. Onder dit klooster liggen echter duizenden catacomben en we zien vele schedels en botten. Wéér voelen we ons even Indiana Jones...
De meiden trekken hier veel aandacht! Peruaanse meisjes zitten aan hun lange haar, staren ze onbeschaamd aan en we voelen ons veel nagekeken. Mensen stellen ons nieuwsgierige vragen en we voelen ons anders. Het is heel leuk om weer Spaans te spreken en Spaans om ons heen te horen.. En Peru is zo levendig! In Lima liepen we de eerste dag tegen een demonstratie tegen homo´s aan, er werd daarbij veel gezongen. De tweede dag was er een feest ter ere van Mariana. Overal op straat waren muzikale optochten en kinderen namen traktaties mee naar school. In Cusco vieren ze deze dagen de maagd Carmen en daarom zijn er optredens in traditionele kleding en optochten waarbij el Virgen op een baar gedragen wordt. Elke avond is er vuurwerk.
Het weer in Cusco is heerlijk. Overdag loopt de temperatuur op naar twintig graden. We lopen dan met korte mouwtjes en verkleuren snel. De Peruaanse kinderen hebben allemaal rode wangetjes. We zitten op 3299 meter en dus zijn de nachten heel koud. We dragen ´s nachts ons skiondergoed onder onze pyama´s. Het huis waar we slapen is sfeervol maar oud en niet geïsoleerd. De weeskindertjes eten ook in dit huis. Ze komen een keer per dag langs en na twee maaltijden en spelen op de patio gaan ze de straat weer op.
In Pisaq hebben we voor het eerst een Inca ruïne bezocht. Pisaq ligt 33 kilometer buiten Cusco in een prachtige vallei. We gingen met een publieke overvolle bus. Ons kaartje kostte 60 cent. Vooral de paden van de Inca´s vonden de meiden geweldig: steile trap, smalle paadjes langs diepe afgronden of een grottunnel. We voelden ons wéér een moment...Indiana Jones!
Cusco, 17 juli 2011
Jane Austen
Vliegend over bergmeren en de besneeuwde bergtoppen van het Andesgebergte voelen we ons allemaal opgewonden. Prachtig! En dan vliegen we langs de berg Salkantay die meer dan zes kilometer hoog is, adembenemend... Het vliegtuig neemt een scherpe bocht naar links en vliegt tussen de bergtoppen door op Cusco af. We voelen ons als Indiana Jones!
In Lima brengen we een dag door met het zien van de highlights van deze woestijnstad. We lopen vanaf Casa Ana (ons hostal) naar het oude centrum en ik voel me alsof ik in een aflevering van Spoorloos loop. Typisch Latijns Amerikaanse behuizing met grote traliehekken voor het huis en veel zwerfhonden op straat. Het klooster van San Francisco vinden we het meest indrukwekkend. Het gebouw, ooit gebouwd in de zestiende eeuw, was door een aardbeving vernietigd en in de zeventiende eeuw opnieuw opgebouwd. De Spanjaarden namen de befaamde tegeltjes uit Sevilla mee. We herkennen veel Moorse invloeden en hebben flashbacks van La Alhambra in Granada. Onder dit klooster liggen echter duizenden catacomben en we zien vele schedels en botten. Wéér voelen we ons even Indiana Jones...
De meiden trekken hier veel aandacht! Peruaanse meisjes zitten aan hun lange haar, staren ze onbeschaamd aan en we voelen ons veel nagekeken. Mensen stellen ons nieuwsgierige vragen en we voelen ons anders. Het is heel leuk om weer Spaans te spreken en Spaans om ons heen te horen.. En Peru is zo levendig! In Lima liepen we de eerste dag tegen een demonstratie tegen homo´s aan, er werd daarbij veel gezongen. De tweede dag was er een feest ter ere van Mariana. Overal op straat waren muzikale optochten en kinderen namen traktaties mee naar school. In Cusco vieren ze deze dagen de maagd Carmen en daarom zijn er optredens in traditionele kleding en optochten waarbij el Virgen op een baar gedragen wordt. Elke avond is er vuurwerk.
Het weer in Cusco is heerlijk. Overdag loopt de temperatuur op naar twintig graden. We lopen dan met korte mouwtjes en verkleuren snel. De Peruaanse kinderen hebben allemaal rode wangetjes. We zitten op 3299 meter en dus zijn de nachten heel koud. We dragen ´s nachts ons skiondergoed onder onze pyama´s. Het huis waar we slapen is sfeervol maar oud en niet geïsoleerd. De weeskindertjes eten ook in dit huis. Ze komen een keer per dag langs en na twee maaltijden en spelen op de patio gaan ze de straat weer op.
In Pisaq hebben we voor het eerst een Inca ruïne bezocht. Pisaq ligt 33 kilometer buiten Cusco in een prachtige vallei. We gingen met een publieke overvolle bus. Ons kaartje kostte 60 cent. Vooral de paden van de Inca´s vonden de meiden geweldig: steile trap, smalle paadjes langs diepe afgronden of een grottunnel. We voelden ons wéér een moment...Indiana Jones!
Cusco, 17 juli 2011
dinsdag 12 juli 2011
Reizen
The world is a book and those who do not travel read only one page.
– St. Augustine
Reizen kan bezinning, begrip en inzichten geven. Ook in de boekenserie waarvan ik net het vijfde deel uit heb - het laatste deel gaat als ibook mee naar Peru – reizen de hoofdpersonen Ayla en Jondalar een jaar door Europa tijdens de IJstijd. Je kunt veel leren aan de andere kant van de wereld (soms ook heel akelig dichtbij trouwens) door kennismaking met andere culturen, ander taal, andere mensen en andere gewoonten. En dat is waar ik verschrikkelijk naar uit kijk. Maar ook het terug gaan naar het primitieve: met weinig spulletjes om je heen leven, weinig kleding mee, weinig toiletartikelen en geen luxe van wasmachine en koelkast en zelfs gedeeltelijk geen elektriciteit in het Amazone-regenwoud! Net als toen we twee jaar geleden vijf weken met een Defender door Afrika reisden zijn we nu ook weer vijf weken op ons zelf terug geworpen. We nemen beslissingen met elkaar, we verheugen ons met elkaar, maken ons zorgen met elkaar en we praten en lachen met elkaar. En dat je dan alleen een oude broek mee hebt, je kleren verbleken door de zon, je spullen steeds stoffiger worden, je haarverf uitgroeit en je haar, handen en voeten uitdrogen – dat neem je dan maar voor lief!
Een klein Zeeuws haventje met een kneuterig klein pleintje ervoor. Daar omarmden we elkaar na een jaar. Ons afscheid in hotel New York staat nog vers in mijn geheugen gegrift. Zo pak ik iedere week wel een keer haar Braziliaanse munt uit mijn portemonnee. Mijn vriendin uit Rio de Janeiro is in Nederland. We zien elkaar en het voelt alsof we elkaar vorige week nog zagen! De serveerster doet een paar keer een poging om de bestelling op te nemen, maar we kletsen maar door. Daarna geeft ze het op en als we dat eindelijk doorhebben geef ik onze bestelling maar in de keuken door. We proberen alle nieuwtjes uit te wisselen en “hoe gaat het nu echt met je” in een paar uur te proppen. (zie ons fotoalbum) Natuurlijk veel te kort dus als we weg rijden voelt het nog steeds alsof we nog honderd vragen hebben. Maar niet veel later word ik alweer in beslag genomen door het optreden van Rowwen Hèze tijdens Breda Live. Vlak voor ze het podium betreden dragen veel vrouwen een regenhoes in het avondzonnetje. Ik sla er geen acht op totdat Rowwen Hèze hun eerste lied inzet en Mark en ik de eerste biertjes over ons heen krijgen… Daarna zingt Caro de sterren van de hemel met haar Marilyn-achtige rok. En op blote voeten. De sfeer op dit evenement is zo ontspannen, misschien mede dankzij het prettige gevoel van een zomerse avond.
Deze maand is het twee jaar geleden dat we terug kwamen verhuizen uit het hete Spanje. Het vreemde is dat het voelt als een jaar geleden… Ik moet echt goed tellen om te beseffen dat het toch echt twee jaar is. Misschien omdat er zoveel gebeurd is in die twee jaar dat we weer in ons oude huis wonen? Anthe is naar de middelbare school gegaan en gaat na de zomer naar de derde klas! Waar is de tijd gebleven? We hebben een reis door Afrika gemaakt waar we nog heel veel aan terug denken, vermoedelijk door het grote canvas met zebra’s dat in de achterkamer hangt. We hebben een zomer met een enorm grote verbouwing achter de rug waar ik dan weer liever niet aan terug denk…. En ik heb een jaar voorbereidingen achter de rug voor onze Perureis. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen en eerlijk gezegd hoop ik niet dat het zo snel blijft gaan. Laat het leven maar vredig voortkabbelen met wat hoogtepuntjes her en der en vooral niet te veel dieptepuntjes. Zo chaotisch als het de laatste afgelopen twee weken was hoeft het van mij al helemaal niet. Ik leefde uit mijn agenda en die van de meiden; wat moet ik voor morgen voorbereiden en wat moet ik vandaag nog doen? Ik voelde me een soort taxi om de meiden overal af te zetten en op te halen. Kadootjes en boodschapjes moesten gekocht worden. Afscheidsfeestjes, bbq’s, schoolfeesten, verjaardagen, slaapfeestjes, klassenuitjes en schoolborrels. Als het niet genoteerd stond in mijn agenda vergat ik het subiet en zo liep er dan ook wel eens wat mis…. De schoolvakantie is ten langen leste begonnen – we laten de drukte in Breda voor wat het is. In Zuid-Amerika is alles tranquilo, die instelling kennen we nog goed uit Spanje en daar kijk ik naar uit.
Voordat we vandaag de állerlaatste inpakdag hebben voor ons vertrek ben ik lekker een hele dag met mijn vriendin uit Rwanda naar Utrecht geweest. (zie ons fotoalbum) Ik kon ook veel andere dingen doen zoals een laatste was of laatste boodschappen en tijdschriften voor in het vliegtuig aanschaffen, maar ik had haar een jaar niet gezien. Laatste keer dat we elkaar zagen was haar bruiloft! Dus hebben we terrasjes gepakt langs de gracht en hebben we gewinkeld in de uitverkoop om voor haar hippe zomerkleding mee terug te nemen naar Kigali. Het was heerlijk vertrouwd om samen een dag door te brengen. Ze heeft tien jaar terug samen met haar man twee jaar rond de wereld gereisd en is in die periode twee keer door Peru gereisd. Ze had goede reistips en had ons al eerder geholpen met ideetjes voor de reis. Nu liet ze een alternatief zien voor het geval dat Puno afgesloten is door roadblocks. Puno is overigens op dit moment vrij en de grensovergang naar Bolivia ook, maar 28 juli is de huldiging van de nieuwe president en dat kan alle onrust weer opnieuw doen oplaaien. We laten ons er niet door weerhouden en stappen vannacht ons bed uit om ons avontuur te beginnen op weg naar Lima!
– St. Augustine
Reizen kan bezinning, begrip en inzichten geven. Ook in de boekenserie waarvan ik net het vijfde deel uit heb - het laatste deel gaat als ibook mee naar Peru – reizen de hoofdpersonen Ayla en Jondalar een jaar door Europa tijdens de IJstijd. Je kunt veel leren aan de andere kant van de wereld (soms ook heel akelig dichtbij trouwens) door kennismaking met andere culturen, ander taal, andere mensen en andere gewoonten. En dat is waar ik verschrikkelijk naar uit kijk. Maar ook het terug gaan naar het primitieve: met weinig spulletjes om je heen leven, weinig kleding mee, weinig toiletartikelen en geen luxe van wasmachine en koelkast en zelfs gedeeltelijk geen elektriciteit in het Amazone-regenwoud! Net als toen we twee jaar geleden vijf weken met een Defender door Afrika reisden zijn we nu ook weer vijf weken op ons zelf terug geworpen. We nemen beslissingen met elkaar, we verheugen ons met elkaar, maken ons zorgen met elkaar en we praten en lachen met elkaar. En dat je dan alleen een oude broek mee hebt, je kleren verbleken door de zon, je spullen steeds stoffiger worden, je haarverf uitgroeit en je haar, handen en voeten uitdrogen – dat neem je dan maar voor lief!
Een klein Zeeuws haventje met een kneuterig klein pleintje ervoor. Daar omarmden we elkaar na een jaar. Ons afscheid in hotel New York staat nog vers in mijn geheugen gegrift. Zo pak ik iedere week wel een keer haar Braziliaanse munt uit mijn portemonnee. Mijn vriendin uit Rio de Janeiro is in Nederland. We zien elkaar en het voelt alsof we elkaar vorige week nog zagen! De serveerster doet een paar keer een poging om de bestelling op te nemen, maar we kletsen maar door. Daarna geeft ze het op en als we dat eindelijk doorhebben geef ik onze bestelling maar in de keuken door. We proberen alle nieuwtjes uit te wisselen en “hoe gaat het nu echt met je” in een paar uur te proppen. (zie ons fotoalbum) Natuurlijk veel te kort dus als we weg rijden voelt het nog steeds alsof we nog honderd vragen hebben. Maar niet veel later word ik alweer in beslag genomen door het optreden van Rowwen Hèze tijdens Breda Live. Vlak voor ze het podium betreden dragen veel vrouwen een regenhoes in het avondzonnetje. Ik sla er geen acht op totdat Rowwen Hèze hun eerste lied inzet en Mark en ik de eerste biertjes over ons heen krijgen… Daarna zingt Caro de sterren van de hemel met haar Marilyn-achtige rok. En op blote voeten. De sfeer op dit evenement is zo ontspannen, misschien mede dankzij het prettige gevoel van een zomerse avond.
Deze maand is het twee jaar geleden dat we terug kwamen verhuizen uit het hete Spanje. Het vreemde is dat het voelt als een jaar geleden… Ik moet echt goed tellen om te beseffen dat het toch echt twee jaar is. Misschien omdat er zoveel gebeurd is in die twee jaar dat we weer in ons oude huis wonen? Anthe is naar de middelbare school gegaan en gaat na de zomer naar de derde klas! Waar is de tijd gebleven? We hebben een reis door Afrika gemaakt waar we nog heel veel aan terug denken, vermoedelijk door het grote canvas met zebra’s dat in de achterkamer hangt. We hebben een zomer met een enorm grote verbouwing achter de rug waar ik dan weer liever niet aan terug denk…. En ik heb een jaar voorbereidingen achter de rug voor onze Perureis. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen en eerlijk gezegd hoop ik niet dat het zo snel blijft gaan. Laat het leven maar vredig voortkabbelen met wat hoogtepuntjes her en der en vooral niet te veel dieptepuntjes. Zo chaotisch als het de laatste afgelopen twee weken was hoeft het van mij al helemaal niet. Ik leefde uit mijn agenda en die van de meiden; wat moet ik voor morgen voorbereiden en wat moet ik vandaag nog doen? Ik voelde me een soort taxi om de meiden overal af te zetten en op te halen. Kadootjes en boodschapjes moesten gekocht worden. Afscheidsfeestjes, bbq’s, schoolfeesten, verjaardagen, slaapfeestjes, klassenuitjes en schoolborrels. Als het niet genoteerd stond in mijn agenda vergat ik het subiet en zo liep er dan ook wel eens wat mis…. De schoolvakantie is ten langen leste begonnen – we laten de drukte in Breda voor wat het is. In Zuid-Amerika is alles tranquilo, die instelling kennen we nog goed uit Spanje en daar kijk ik naar uit.
Voordat we vandaag de állerlaatste inpakdag hebben voor ons vertrek ben ik lekker een hele dag met mijn vriendin uit Rwanda naar Utrecht geweest. (zie ons fotoalbum) Ik kon ook veel andere dingen doen zoals een laatste was of laatste boodschappen en tijdschriften voor in het vliegtuig aanschaffen, maar ik had haar een jaar niet gezien. Laatste keer dat we elkaar zagen was haar bruiloft! Dus hebben we terrasjes gepakt langs de gracht en hebben we gewinkeld in de uitverkoop om voor haar hippe zomerkleding mee terug te nemen naar Kigali. Het was heerlijk vertrouwd om samen een dag door te brengen. Ze heeft tien jaar terug samen met haar man twee jaar rond de wereld gereisd en is in die periode twee keer door Peru gereisd. Ze had goede reistips en had ons al eerder geholpen met ideetjes voor de reis. Nu liet ze een alternatief zien voor het geval dat Puno afgesloten is door roadblocks. Puno is overigens op dit moment vrij en de grensovergang naar Bolivia ook, maar 28 juli is de huldiging van de nieuwe president en dat kan alle onrust weer opnieuw doen oplaaien. We laten ons er niet door weerhouden en stappen vannacht ons bed uit om ons avontuur te beginnen op weg naar Lima!
zaterdag 2 juli 2011
Puf
Ik spaar geen geld, ik spaar mooie momenten.
- Herman Brood
Alle gekochte nieuwe spulletjes lagen op ons bed, dat deel was niet zo moeilijk. Maar de stappen daarna waren enorm vermoeiend. Waar haal je de inspiratie vandaan om vijf backpacks te vullen? Daar had ik wel een oplossing voor, ik had een kant-en-klare lijst van internet gedownload. Dus maakten we vijf stapels op het bed; voor iedereen een eigen stapel. We begonnen met de regenjassen, iedereen had een nieuwe dunne, regenjas gekregen. Kort daarvoor hadden we het weerbeeld van Peru opgezocht. De nachten vriest het in het Andes en overdag wordt het rond de twintig graden, de winter is hun droge periode. Eigenlijk hetzelfde als toen we door Afrika trokken! Dus hebben we allemaal warme pyama’s nodig, fleecevesten en ons ski-ondergoed. Tot zover. Wat dragen we overdag? We hebben afritsbroeken gekocht die absoluut niet flatteus zijn, we hebben Tshirts die allemaal wit of legergroen zijn vanwege het muggenoffensief. Maar de meiden willen er in leuke stadjes ook leuk en hip bijlopen (en ik eigenlijk ook), dus zoeken we naar leuke combinaties die niet veel wegen en overal mee te combineren zijn. Intens vermoeiend om je reisbagage bij elkaar te zoeken….geen puf meer. We besluiten om alles in kratten te leggen en te stoppen. De kleding die nog gewassen moet worden gaan in een overvolle wasmand naast de slaapzakken die ook gewassen moeten worden. Gelukkig schijnt de zon weer, de wasmachine draait dit weekend overuren.
Als het mooi zonnig weer zou zijn zou Inden een ochtend spijbelen van school en zouden we samen naar het Zeeuwse strand rijden om daar onze vriendinnen uit Budapest te zien. Maar weerberichten gaven 90% kans op regen af, dus ging Inden die ochtend naar school en kwamen onze vriendinnen naar ons huis. Achteraf had de hele middag de zon geschenen. Ik geloof dat we helaas een dagje strand gemist hebben… Maar ik heb nu wel vreselijk gelachen. Mijn vriendin had al drie jaar niet gefietst en we gingen even op de fiets naar de stad. Ze reed al babbelend dwars door een rood stoplicht op een groot kruispunt, ik durfde niet naast haar te blijven fietsen en stapte netjes af. Ze had niks door, kletste gewoon verder terwijl ik haar nariep dat er auto ‘s van rechts aan zouden komen. Ineens had ze de situatie door, remde hard af en gilde er hard bij. Automobilisten die voor het stoplicht stonden te wachten hadden allemaal hun raampje open…. Ik proestte het uit!
Ondanks de enorm drukke dagen rondom het einde van het schooljaar op de basisschool, de spanning van proefwerkcijfers en het voorbereiden van een stressvolle eendenrace heb ik toch een avondje vrij gemaakt voor de afscheidsmusical van groep 8. Een klasgenootje van Inden heeft namelijk een speciaal plekje in mijn hart. Toen hij jaren geleden bij Anthe in de klas zat verloor hij onverwachts zijn moeder. Anthe en ik waren naar haar afscheid op de begraafplaats geweest en kort daarna mocht ik met hem en Anthe pompoenensoep op school komen maken. Ze waren zo’n zes jaar toen. We hadden een goed gesprekje die middag en hij ontroerde me. Ik heb later foto’s van hem, zijn broer en zijn vader gemaakt die ze gebruikten voor hun kerstkaart datzelfde jaar. Na terugkomst uit Spanje zat hij inmiddels bij Inden in de klas en ben ik nog eens bij hem thuis een kopje thee komen drinken. En nu kwam hij op het plein naar me toe gelopen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me een toegangskaartje voor de musical. Ik had laten vallen dat ik er graag heen wilde en hij had maar twee kaartjes nodig voor zijn papa en broer... Dat kon ik toch niet weigeren ookal was mijn agenda behoorlijk vol? Met een bosje bloemen onder mijn arm ben ik met zijn papa en broer de zaal in gestapt. Zijn vader liet me later weten dat hij heel blij was dat ik erbij was… Tijdens zulke mijlpalen voelen ze een enorm gat en daar zagen ze begrijpelijk tegen op.
Er was niet veel wind en nauwelijks stroming in rivier de Mark, maar het zonnetje scheen uitbundig. De kinderen telden die middag met de wethouder af en toen werden alle 800 eendjes het water ingelaten. Helaas liet de brandweer een dag voor de race weten dat ze hun afspraak niet na konden komen om te helpen met hun brandspuit om wat stroming te veroorzaken. Ook de duiker moest afzeggen. En dan zit je toch met 800 plastic drijfeendjes in een rivier met nauwelijks stroming! Op het laatste moment had ik een sloepje geregeld waardoor de eendjes toch een beetje op weg geholpen konden worden richting de finish. Het kwam mij allemaal wat chaotisch over; de wethouder kwam te laat, onze directeur zat in het sloepje in plaats van naast de wethouder om een inleidend praatje te houden. Er was niet echt iemand die de kinderen bezig hield met liedjes (alle eendjes zwemmen…) of een wave en er was geen installatie met opzwepende muziek. Maar wat krijgen de kinderen daar nu van mee? Waarschijnlijk niets. De prijzen werden na de race door de wethouder uitgereikt aan de winnende leerlingen. En er waren een paar journalisten en persfotografen aanwezig, zodat een artikel met foto dezelfde dag al online in BN De Stem stond!
- Herman Brood
Alle gekochte nieuwe spulletjes lagen op ons bed, dat deel was niet zo moeilijk. Maar de stappen daarna waren enorm vermoeiend. Waar haal je de inspiratie vandaan om vijf backpacks te vullen? Daar had ik wel een oplossing voor, ik had een kant-en-klare lijst van internet gedownload. Dus maakten we vijf stapels op het bed; voor iedereen een eigen stapel. We begonnen met de regenjassen, iedereen had een nieuwe dunne, regenjas gekregen. Kort daarvoor hadden we het weerbeeld van Peru opgezocht. De nachten vriest het in het Andes en overdag wordt het rond de twintig graden, de winter is hun droge periode. Eigenlijk hetzelfde als toen we door Afrika trokken! Dus hebben we allemaal warme pyama’s nodig, fleecevesten en ons ski-ondergoed. Tot zover. Wat dragen we overdag? We hebben afritsbroeken gekocht die absoluut niet flatteus zijn, we hebben Tshirts die allemaal wit of legergroen zijn vanwege het muggenoffensief. Maar de meiden willen er in leuke stadjes ook leuk en hip bijlopen (en ik eigenlijk ook), dus zoeken we naar leuke combinaties die niet veel wegen en overal mee te combineren zijn. Intens vermoeiend om je reisbagage bij elkaar te zoeken….geen puf meer. We besluiten om alles in kratten te leggen en te stoppen. De kleding die nog gewassen moet worden gaan in een overvolle wasmand naast de slaapzakken die ook gewassen moeten worden. Gelukkig schijnt de zon weer, de wasmachine draait dit weekend overuren.
Als het mooi zonnig weer zou zijn zou Inden een ochtend spijbelen van school en zouden we samen naar het Zeeuwse strand rijden om daar onze vriendinnen uit Budapest te zien. Maar weerberichten gaven 90% kans op regen af, dus ging Inden die ochtend naar school en kwamen onze vriendinnen naar ons huis. Achteraf had de hele middag de zon geschenen. Ik geloof dat we helaas een dagje strand gemist hebben… Maar ik heb nu wel vreselijk gelachen. Mijn vriendin had al drie jaar niet gefietst en we gingen even op de fiets naar de stad. Ze reed al babbelend dwars door een rood stoplicht op een groot kruispunt, ik durfde niet naast haar te blijven fietsen en stapte netjes af. Ze had niks door, kletste gewoon verder terwijl ik haar nariep dat er auto ‘s van rechts aan zouden komen. Ineens had ze de situatie door, remde hard af en gilde er hard bij. Automobilisten die voor het stoplicht stonden te wachten hadden allemaal hun raampje open…. Ik proestte het uit!
Ondanks de enorm drukke dagen rondom het einde van het schooljaar op de basisschool, de spanning van proefwerkcijfers en het voorbereiden van een stressvolle eendenrace heb ik toch een avondje vrij gemaakt voor de afscheidsmusical van groep 8. Een klasgenootje van Inden heeft namelijk een speciaal plekje in mijn hart. Toen hij jaren geleden bij Anthe in de klas zat verloor hij onverwachts zijn moeder. Anthe en ik waren naar haar afscheid op de begraafplaats geweest en kort daarna mocht ik met hem en Anthe pompoenensoep op school komen maken. Ze waren zo’n zes jaar toen. We hadden een goed gesprekje die middag en hij ontroerde me. Ik heb later foto’s van hem, zijn broer en zijn vader gemaakt die ze gebruikten voor hun kerstkaart datzelfde jaar. Na terugkomst uit Spanje zat hij inmiddels bij Inden in de klas en ben ik nog eens bij hem thuis een kopje thee komen drinken. En nu kwam hij op het plein naar me toe gelopen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me een toegangskaartje voor de musical. Ik had laten vallen dat ik er graag heen wilde en hij had maar twee kaartjes nodig voor zijn papa en broer... Dat kon ik toch niet weigeren ookal was mijn agenda behoorlijk vol? Met een bosje bloemen onder mijn arm ben ik met zijn papa en broer de zaal in gestapt. Zijn vader liet me later weten dat hij heel blij was dat ik erbij was… Tijdens zulke mijlpalen voelen ze een enorm gat en daar zagen ze begrijpelijk tegen op.
Er was niet veel wind en nauwelijks stroming in rivier de Mark, maar het zonnetje scheen uitbundig. De kinderen telden die middag met de wethouder af en toen werden alle 800 eendjes het water ingelaten. Helaas liet de brandweer een dag voor de race weten dat ze hun afspraak niet na konden komen om te helpen met hun brandspuit om wat stroming te veroorzaken. Ook de duiker moest afzeggen. En dan zit je toch met 800 plastic drijfeendjes in een rivier met nauwelijks stroming! Op het laatste moment had ik een sloepje geregeld waardoor de eendjes toch een beetje op weg geholpen konden worden richting de finish. Het kwam mij allemaal wat chaotisch over; de wethouder kwam te laat, onze directeur zat in het sloepje in plaats van naast de wethouder om een inleidend praatje te houden. Er was niet echt iemand die de kinderen bezig hield met liedjes (alle eendjes zwemmen…) of een wave en er was geen installatie met opzwepende muziek. Maar wat krijgen de kinderen daar nu van mee? Waarschijnlijk niets. De prijzen werden na de race door de wethouder uitgereikt aan de winnende leerlingen. En er waren een paar journalisten en persfotografen aanwezig, zodat een artikel met foto dezelfde dag al online in BN De Stem stond!
Abonneren op:
Posts (Atom)
