Tranen in Berlijn

Lead me on my dreams among different time and space. To share hope with nations and believers. To observe with modesty the pure truth and to reveal prudently the magic and the mystery.
- tekst op Berlijnse muur

Tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel mijn buikspieren branden. Ik kan niet stoppen. Ik heb in tijden niet meer zo hard gelachen. Mijn vriendinnen kijken me vragend aan. Ik kan niet stoppen met lachen. Ik kan niet eens praten. Ik kom gewoon niet meer bij. En zij lachen uiteindelijk om mij. We lachen wat af. Wat een heerlijke ontspannen avond. Ik heb een paar uur eerder mijn eerste glas port gedronken. In een hippe wijnproeverij in Berlijn. Een kaasplankje erbij. Een zalige sensatie. Ik ben dus drie dagen in Berlijn met vier vriendinnen die ik allemaal ken uit mijn Madrileense periode. Vriendschappen worden heel snel hecht in het buitenland. Je leunt op elkaar. Je hebt elkaar nodig. Ze zijn me alle vier heel dierbaar. Op het laatste moment voor onze roadtrip hebben we besloten toch niet met de hippiebus te rijden. Te lange autorit en te slechte weersvoorspelling. Eerst baalde ik ervan. Tijdens de rit was ik echter opgelucht over deze beslissing. Lange files, regen, hoge snelheden, mist en lange slierten vrachtwagens op de baan waar wij tussen hadden gereden met het busje. De sfeer in de auto was meteen oprecht en vertrouwd. We reden om toerbeurten. Op weg naar Berlijn.

Mijn vriendinnen zijn dus culinair en zo lopen we op zaterdagavond naar een Berlijnwaardig trendy restaurantje. Cookies Cream genaamd. In het donker lopen we een verlaten steegje in. We lopen langs de achteruitgang van een hotel. Vuilcontainers tegen de muur geplaatst. Brandtrappen langs hoge industriegebouwen. Door een zwarte, ongezellige deur lopen we uiteindelijk een betonnen gang in. Via een trap naar boven komen we plots in een gezellig, warm restaurant. Met een kleine veganistische keuken. Aan de tafeltjes zitten hippe, jonge Berlijners te eten. Het bedienend personeel is ook heel trendy. Jonge mannen met baarden, tattoos en neusringen. Meiden met een kort geknipte haarpony of een heel kort tuinbroek-rokje. Ik voel me op slag oud. En toch ook stoer, omdat wij dit restaurant ook kennen. Mijn vriendinnen bestuderen de menukaart letter voor letter en ik bestel eenvoudig het dagmenu. Het eten is hemels. Berlijn is modern. Door de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog is de stad grotendeels verwoest. Ook de ruim 40 jaar dat Duitsland opgedeeld was in Oost en West heeft diepe sporen achtergelaten. Dat proef je overal in de stad. Sinds het vallen van de muur in 1989 worden de open ruimtes van het grensgebied weer bebouwd. Mijn eerste indruk van Berlijn is dus eigenlijk dat het veel weg heeft van de Bijlmer in Amsterdam. Veel hoogbouw en flats. Lelijke flats waarbij elke galerij in een andere kleur geschilderd is. Toch heeft Berlijn een goede vibe. Het heeft de energie van een metropool. Veel toeristen op straat, veel monumenten en musea, veel tentoonstellingen en street art. Joggers langs de oevers van rivier de Spree. In het midden van de stad, tussen Oost en West, liggen veel monumenten ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend. Heftig ook. Elke Berlijnse wijk heeft zijn eigen identiteit. Op zondagochtend hebben we van een ontbijt genoten in de wijk Prenzlauer Berg waarbij je moet denken aan yuppies, vintage, hippe cafeetjes en mooie 19e eeuwse Altbau. Sfeervol. Na het ontbijt slenteren we langs de Berlijnse muur, bij uitstek natuurlijk het symbool van de Koude Oorlog, naar huis. Her en der staan nog stukken overeind. Het langste nog-in-tact-zijnde stuk Berlijnse muur is de East Side Gallery. Over de gehele lengte van 1,3 kilometer zijn graffiti kunstwerken aangebracht. Inspirerend. Naast een kunstzinnige wandeling langs street art hebben we ook op zaterdag een fototentoonstelling bezocht van fotograaf Steven McCurry – bekend van het Pakistaanse meisje met de prachtig groene ogen. Geweldige foto’s! Het culinaire en kunstzinnige deel van dit weekend hebben me veel inspiratie gegeven...maar de therapeutische gesprekken en de lachsalvo’s hebben me écht vleugels gegeven. Ik kan er weer even tegenaan!