De oude Maya wisten iets van de aard van de kosmos en de spirituele evolutie van de mensheid - wat in onze eigen wereldvisie onopgemerkt is gebleven. Zij wisten van de samenstand van onze zon met het centrum van het melkwegstelsel en zij zagen het jaar 2012 als een tijd van enorme transformatie en kansen voor spirituele groei, als een overgang van het ene wereldtijdperk naar het andere.
- Jenkins
Het Mayavolk, een heel oude indianenstam uit México, waren net als het Incavolk uit Perú, heel intelligent, hun tijd ver vooruit in astronomie en allerlei ingewikkelde berekeningen voor kalenders. De Maya geloofden in natuurgoden zoals de zonnegod, de god van de maan, de god van de regen en de god van de maïs. De Azteken waren een ander later indianenvolk in México. Net als in Perú kwamen de Spanjaarden in México terecht doordat Columbus Amerika ontdekte. Toen de Spanjaarden México in handen hadden, belandden de Azteken in een hel. Ze moesten op plantages werken, ze werden vermoord of ze werden gegrepen door één van de voor hun onbekende Europese ziektes, zoals de griep en de waterpokken.
Volgens de Maya berekeningen komt ons zonnestelsel in 2012 op één lijn te staan met het centrum van de melkweg, de plaats die de Maya de kosmische baarmoeder noemen. De aarde en de zon staan dan op een lijn met elkaar in het hart van de melkweg. De Maya beschrijven 21 december 2012 als de overgang naar een nieuwe bewustere wereld. Een wereld van verandering, harmonie en wedergeboorte. Ook volgens andere indianen in Noord-Amerika eindigt het huidige tijdperk waarin we leven. Zo wordt de tijd waar we nu in zitten ook wel vertaald als een tijd van de grote schoonmaak, zowel voor de mens als voor de aarde. Een tijd van chaos, verwardheid, onrust en zeker ook snelheid! Alles moet sneller, gaat sneller. Iets waar ik me best in kan herkennen nu mijn hartslag als een gek tekeer gaat, sinds ik de laatste maanden zoveel prednison moet slikken!
Een aantal bestaande theorieën over de veranderingen in 2012 zijn:
In 2012 daalt de hemel neer op de aarde
De aarde raakt uitgeput en houdt op te bestaan
Het ontstaan van (natuur)rampen
Het uitbreken van oorlogen
Er volgt een periode van vrede en harmonie
Of … Er gebeurt helemaal niets.
Dit is allemaal heel wonderlijk en wellicht merken wij hier helemaal niets van, want misschien is er wel een fout gemaakt? Maar wat is nu sowieso heel bijzonder aan alle veranderingen in 2012…? Dat wij aankomende zomer zéker naar México gaan verhuizen. México, dat overigens in het zuiden van Noord-Amerika ligt. Wij gaan twee schooljaren met Mark mee naar zijn nieuwe baan in Puebla. Puebla, gekozen door de lezers van Lonely Planet als beste plaats in de wereld om te reizen in 2012! En door The New York Times gekozen als één van de 45 beste plekken ter wereld om te bezoeken in 2012!
zaterdag 21 januari 2012
zaterdag 14 januari 2012
México
There is only one happiness in life—to love and be loved.
- George Sands
Oud en ook een beetje trots voelen we ons als we beseffen dat manlief en ik dit jaar al 25 jaar samen zijn! Een heel bijzonder jaar zal het worden voor ons. Al is dat natuurlijk niet alleen vanwege deze bijzondere viering van ons samenzijn. Dit jaar is sowieso al bijzonder gestart, omdat we sinds twaalf jaar weer eens echt met z’n tweetjes reizen. De laatste keer was in 1999 – de vorige eeuw! – toen we een nieuwe woonplek voor Anthe en ons in Massachusetts gingen ontdekken. En nu dus samen naar México om weer een nieuwe woonplek te ontdekken. Dit keer voor ons vijfjes. Uiteraard hadden we Madrid ook bezocht voordat we erheen verhuisden, maar toen namen we een kleine Maren mee van ruim 1,5 jaar oud. En aangezien het de komende jaren voorlopig weer de laatste keer zal zijn dat we saampjes reizen hebben we via de gespaarde airmiles van Mark een poepiechique hotel & spa voor ons zelf uitgezocht - pal aan de witte stranden van Puerto Vallarta.
Na een lange vlucht, die overigens goed verliep met extra beenruimte en goede Nederlandse films, sloten we in México Ciudad aan in een lange rij voor paspoortcontrole. Uiteindelijk konden we de overstap naar het kleine vliegtuig naar de kust maar nèt redden. En waar Mark bang voor was gebeurde....onze koffer had het niet gered. Het vliegtuigje ging de lucht in met twintig passagiers en zonder onze rode koffer. De volgende ochtend werd onze koffer gebracht in het hotel. Snel onze strandkleding aangedaan en toen miste ik wel mijn Havaianas slippertjes - gekregen van mijn vriendin uit Rio....zeker niet ingepakt dan? Zo verstrooid was ik wel de laatste dagen voor vertrek. Ook lag mijn zonnebril los in de koffer in plaats van in het hoesje. Er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. Eind van de dag besefte ik pas dat Anthe's fototoestelletje weg was en mijn andere zonnebril. Er zijn gewoon doodleuk spullen uit onze koffer gepikt! We hebben geen zin om aangifte te doen voor de reisverzekering, dat kost ons teveel tijd. We willen alleen maar op een strandbedje liggen, lezen en af en toe iets lekkers bestellen aan het zwembad. (zie ons fotoalbum) Zo opgefokt als ik de laatste dagen was in Breda, zo "zen" ben ik hier. We misten een snorkeltripje door de verdwenen koffer en ik loop op blote voetjes in plaats van slippers....het doet allemaal niets af aan deze geweldige plek waar we nu samen zijn.
Een aantal dagen later rijden we terug naar de hoofdstad door een bergachtig pijnbomengebied met vele besneeuwde vulkanen. Ik heb nog nooit zoveel vulkanen gezien. Starend naar een ondergaande goudkleurige zon overpeins ik de laatste drie dagen in de stad. Dagen die in het teken stonden van het opzuigen van de Méxicaanse gebruiken, de nieuwe omgeving, het klimaat, het licht en de kleuren en geuren hier. En hoe vaker er een dag verstreek, we bleven drie dagen in de stad, hoe meer ik me er thuis voelde. Het is heel goed geweest dat we afgelopen zomer door Perú hebben gereisd. Er zijn zoveel overeenkomsten met Cusco, de stad waar we veel tijd doorgebracht hebben. De Spaanse basilieken en pleinen met Spaanse balkonnetjes, fonteinen en standbeelden van helden uit de geschiedenis. Maar ook het licht, knalblauwe luchten, koude nachten en na zes uur is het binnen tien minuutjes pikdonker. Maar eerlijk is eerlijk, vijf weken reizen met backpacks is niet hetzelfde als een huiselijk leven met school- en werkdagen. Een fijn huis is belangrijk, een goede school waar de meiden zich thuis kunnen voelen en mensen om ons heen waar we ons goed bij voelen. En precies die punten hebben we proberen te vinden tijdens de laatste drie flink gevulde dagen in México.
México Ciudad, 12 januari 2012
- George Sands
Oud en ook een beetje trots voelen we ons als we beseffen dat manlief en ik dit jaar al 25 jaar samen zijn! Een heel bijzonder jaar zal het worden voor ons. Al is dat natuurlijk niet alleen vanwege deze bijzondere viering van ons samenzijn. Dit jaar is sowieso al bijzonder gestart, omdat we sinds twaalf jaar weer eens echt met z’n tweetjes reizen. De laatste keer was in 1999 – de vorige eeuw! – toen we een nieuwe woonplek voor Anthe en ons in Massachusetts gingen ontdekken. En nu dus samen naar México om weer een nieuwe woonplek te ontdekken. Dit keer voor ons vijfjes. Uiteraard hadden we Madrid ook bezocht voordat we erheen verhuisden, maar toen namen we een kleine Maren mee van ruim 1,5 jaar oud. En aangezien het de komende jaren voorlopig weer de laatste keer zal zijn dat we saampjes reizen hebben we via de gespaarde airmiles van Mark een poepiechique hotel & spa voor ons zelf uitgezocht - pal aan de witte stranden van Puerto Vallarta.
Na een lange vlucht, die overigens goed verliep met extra beenruimte en goede Nederlandse films, sloten we in México Ciudad aan in een lange rij voor paspoortcontrole. Uiteindelijk konden we de overstap naar het kleine vliegtuig naar de kust maar nèt redden. En waar Mark bang voor was gebeurde....onze koffer had het niet gered. Het vliegtuigje ging de lucht in met twintig passagiers en zonder onze rode koffer. De volgende ochtend werd onze koffer gebracht in het hotel. Snel onze strandkleding aangedaan en toen miste ik wel mijn Havaianas slippertjes - gekregen van mijn vriendin uit Rio....zeker niet ingepakt dan? Zo verstrooid was ik wel de laatste dagen voor vertrek. Ook lag mijn zonnebril los in de koffer in plaats van in het hoesje. Er gingen nog geen alarmbellen rinkelen. Eind van de dag besefte ik pas dat Anthe's fototoestelletje weg was en mijn andere zonnebril. Er zijn gewoon doodleuk spullen uit onze koffer gepikt! We hebben geen zin om aangifte te doen voor de reisverzekering, dat kost ons teveel tijd. We willen alleen maar op een strandbedje liggen, lezen en af en toe iets lekkers bestellen aan het zwembad. (zie ons fotoalbum) Zo opgefokt als ik de laatste dagen was in Breda, zo "zen" ben ik hier. We misten een snorkeltripje door de verdwenen koffer en ik loop op blote voetjes in plaats van slippers....het doet allemaal niets af aan deze geweldige plek waar we nu samen zijn.
Een aantal dagen later rijden we terug naar de hoofdstad door een bergachtig pijnbomengebied met vele besneeuwde vulkanen. Ik heb nog nooit zoveel vulkanen gezien. Starend naar een ondergaande goudkleurige zon overpeins ik de laatste drie dagen in de stad. Dagen die in het teken stonden van het opzuigen van de Méxicaanse gebruiken, de nieuwe omgeving, het klimaat, het licht en de kleuren en geuren hier. En hoe vaker er een dag verstreek, we bleven drie dagen in de stad, hoe meer ik me er thuis voelde. Het is heel goed geweest dat we afgelopen zomer door Perú hebben gereisd. Er zijn zoveel overeenkomsten met Cusco, de stad waar we veel tijd doorgebracht hebben. De Spaanse basilieken en pleinen met Spaanse balkonnetjes, fonteinen en standbeelden van helden uit de geschiedenis. Maar ook het licht, knalblauwe luchten, koude nachten en na zes uur is het binnen tien minuutjes pikdonker. Maar eerlijk is eerlijk, vijf weken reizen met backpacks is niet hetzelfde als een huiselijk leven met school- en werkdagen. Een fijn huis is belangrijk, een goede school waar de meiden zich thuis kunnen voelen en mensen om ons heen waar we ons goed bij voelen. En precies die punten hebben we proberen te vinden tijdens de laatste drie flink gevulde dagen in México.
México Ciudad, 12 januari 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)
