Verveling betekent dat het verstand hongert naar prikkels en dat die honger niet wordt gestild.
- Eckhart Tolle
Als ik heel ver terug kijk denk ik dat het begonnen is met de serie Zeg ‘ns AAA… Thuis bij mijn moeder in Zwaag. Noord-Holland. De jaren ’80. Meer dan dertig jaar geleden. Ik zat op de middelbare school. We woonden met z’n drietjes: mijn moeder, mijn zusje en ik. Met zo’n vrouwenhuishouden keken we natuurlijk alleen vrouwenprogramma’s op TV. En deze TV-serie was favoriet thuis. Gezamenlijk leefden we mee met alle perikelen van de huisartsenpraktijk, hilarische hulp Mien Dobbelsteen en het gezin van dokter Lydie van der Ploeg en natuurlijk haar bijzondere patiënten. Dezelfde uitzending wekelijks op dezelfde dag en op het hetzelfde tijdstip. Met elkaar. Koekjes, chips en frisdrank klaargezet. Vooraf gedoucht en met natte haren en in pyjama op de bank. Kun je je dat voorstellen? Hoe anders is het nu bij ons thuis. We kijken geen enkele serie samen! We volgen allemaal onze eigen series. Ik heb natuurlijk net als mijn moeder ook een vrouwenhuishouden, maar de interesses liggen ver uit een. Een gevolg van teveel keus tegenwoordig met zoveel zenders. In México keken we nog wel met de twee oudsten tig seizoenen van Breaking Bad. Nederlandse series keek ik daar vanaf DVD’s en een enkele keer kon ik manlief zo ver krijgen om met me mee te kijken. Penoza bijvoorbeeld. Of Hollands Hoop. De meiden daarentegen kijken hele seizoenen illegaal gedownloade series. De oudste kijkt vooral Britse en Amerikaanse fantasy, het liefst met zombies en een hoog apocalyps gehalte. De middelste kijkt naar meisjesachtige series met roddel, achterklap en romantiek. De jongste kijkt nog niet echt naar series, maar een Amerikaanse serie gebaseerd op sprookjes heeft haar interesse gewekt. Het liefst jast de oudste een heel seizoen van een splinternieuwe serie in korte tijd er doorheen. Nog voor het nieuwe seizoen officieel verschijnt heeft ze de afleveringen al gedownload. Via een illegale site. Als je ze allemaal in een weekend achter elkaar kijkt heet dat bingewatching en dat is blijkbaar heel verslavend.
Wij hebben in Nederland een abonnement voor de TV genomen welke in eerste instantie veel te modern voor ons was. Voor mij hoeft al die poespas niet. Het was een aanbieding en het kwam gratis bij het pakket met supersnel internet. De eerste weken deden we er niks bijzonders mee. Totdat een piepjong vriendinnetje de pauzeknop bij ons introduceerde. Dat is inderdaad wel handig! Ik heb het boekje erbij gezocht en zo vonden we uit dat we kunnen uitstellen, terug kijken, pauzeren, opnemen en (het meest gebruikt nu) ‘on demand’ gratis films en series kijken. En dáár heb ik acht seizoenen Flikken Maastricht ontdekt. Wat een cadeautje! Op elk tijdstip van de dag, zonder reclame of stilstaande beelden door traag internet, kijken. Op de bank voor het grote scherm van de TV. Lekker onderuit een aflevering kijken. Ik ben verslingerd geraakt. Overdag televisie kijken vond ik zo goedkoop en oppervlakkig. Zo not done. Maar als ik tussen de middag mijn boterhammetjes smeer verheug ik me al op een aflevering met de twee geliefde rechercheurs Eva en Wolfs. Wat een tegenvaller kan het dan zijn als één van de meiden onverwachts vroeg de tuin in komt fietsen omdat er een uur uitgevallen is of er een college geskipt wordt. Het lijkt me werkelijk een feestje om een weekend ongestoord te bingewatchen. Een hele dag, of zelfs een hele avond alleen lijkt me eigenlijk al een walhalla! Waarom zijn series ineens zo hip en zo verslavend? Voor je het weet word je helemaal met de personages in hun wereld meegezogen. Je leeft mee. En het is zo heerlijk simpel zonder teveel diepgang. Je kunt je er helemaal aan overgeven. Ik maak me alleen zorgen over de toekomst. Straks ben ik helemaal bij en zijn er geen nieuwe afleveringen meer. Of sterker nog, straks zijn er helemaal geen leuke nieuwe series meer….!
vrijdag 27 november 2015
vrijdag 20 november 2015
Vrede en harmonie
Om kalm te zijn sta rusteloosheid toe. Om vredig te zijn sta boosheid toe.
- Pamela A. Metz
De fysiotherapeute vertelt me dat de hele rechterkant van mijn lijf verstijfd is. Vanaf mijn enkel, mijn heup tot in mijn buik. Mijn ruggenwervel zit vast en mijn nek wijkt naar rechts. Ze maakt minuscule bewegingen met mijn nek en daarna masseert ze mijn buik. Ik heb nooit buikpijn, maar als ze zacht masseert raakt ze allerlei pijnpunten. Ik heb stress. Stress van de overzeese verhuizing en vooral van de schadepost die de verzekering nog steeds verzaakt te vergoeden. Ik zit verstrikt in een web van verschillende onwillige verzekeringen en verhuisbedrijven. Het zorgt ervoor dat ik me machteloos en boos voel. Hebben wij er ooit voor gekozen om slachtoffer te zijn van zo’n situatie? Het is ons overkomen. Kon ik de vervelende gevoelens van onrust en boosheid maar op commando tot bedaren brengen. Zo’n poging is meestal gedoemd te mislukken. Ik kan beter accepteren dat ik boos ben. Zacht zijn. En dat gaat steeds vaker goed. Deze week laaide de boosheid echter enorm op omdat de verzekering liet weten steeds minder te willen vergoeden. Hoe langer de strijd duurt hoe meer zij zich terug trekken. Het is niet rechtvaardig. We gaan voor duizenden euro’s het schip in. Ik voel na zo’n e-mail weer zoveel boosheid. Ik kan die innerlijke draaikolk van boosheid en rusteloosheid niet in stilte laten uitrazen. Ik móet echt boos worden. Ik zal niettemin geduld moeten hebben om te zien of het recht zal zegevieren. Het duurt alleen zo lang!
Word ik ook onrustig van al die aanslagen om ons heen? Voor het weekend was er een bomexplosie nog geen kilometer van ons huis. Een drugdealer verloor zijn arm en been. De sirenes reden de hele avond af en aan langs ons huis. De volgende dag weer, want ze hadden meer explosieven gevonden vlakbij de ontploffing. In malafide México hebben wij drie jaar zorgeloos geleefd. Hier exploderen bommen zó vlakbij dat we ze kunnen horen. Onze oudste dochter was die avond van de explosie eigenlijk net thuis. Ze kwam van de bioscoop en stond een tijdje op straat te kletsen met haar vriendin. Zo’n 50 meter van waar een half uur later de bom zou afgaan. Dáár word ik onrustig van. Ook dat er een man met wapens in de Thalys werd opgepakt. De trein waar Mark wekelijks mee naar Parijs rijdt. Parijs. De stad waar afgelopen week veel aanslagen gepleegd zijn. Tuurlijk, México heeft een slecht imago. Land van de gevaren en massamoorden. Van de drugskartels en aanslagen. We hebben er kennelijk tussendoor gelaveerd in al onze naïviteit. Tot onze grote verbazing zitten we er in Breda echt middenin. Het komt zo dichtbij. De terreurdaders van de aanslagen in Parijs komen uit voorsteden van Brussel. Een uurtje rijden bij ons vandaan. Ik krijg vragen uit México over angst. Wij blijven kalm zoals we in México ook kalm bleven. Zoals we in Amerika ook kalm bleven toen de Twin Towers in 2001 doorboord werden. Wij woonden destijds in Massachusetts - drie uur rijden van New York vandaan. De media laat echter geen kans onbenut om ons schrik aan te jagen. Ik laat niet toe dat hun realiteit mijn realiteit wordt. Ik laat het niet toe. Ik wacht tot kalmte mij nadert. Met harmonie en vrede in mijn hart. Heel zen.
- Pamela A. Metz
De fysiotherapeute vertelt me dat de hele rechterkant van mijn lijf verstijfd is. Vanaf mijn enkel, mijn heup tot in mijn buik. Mijn ruggenwervel zit vast en mijn nek wijkt naar rechts. Ze maakt minuscule bewegingen met mijn nek en daarna masseert ze mijn buik. Ik heb nooit buikpijn, maar als ze zacht masseert raakt ze allerlei pijnpunten. Ik heb stress. Stress van de overzeese verhuizing en vooral van de schadepost die de verzekering nog steeds verzaakt te vergoeden. Ik zit verstrikt in een web van verschillende onwillige verzekeringen en verhuisbedrijven. Het zorgt ervoor dat ik me machteloos en boos voel. Hebben wij er ooit voor gekozen om slachtoffer te zijn van zo’n situatie? Het is ons overkomen. Kon ik de vervelende gevoelens van onrust en boosheid maar op commando tot bedaren brengen. Zo’n poging is meestal gedoemd te mislukken. Ik kan beter accepteren dat ik boos ben. Zacht zijn. En dat gaat steeds vaker goed. Deze week laaide de boosheid echter enorm op omdat de verzekering liet weten steeds minder te willen vergoeden. Hoe langer de strijd duurt hoe meer zij zich terug trekken. Het is niet rechtvaardig. We gaan voor duizenden euro’s het schip in. Ik voel na zo’n e-mail weer zoveel boosheid. Ik kan die innerlijke draaikolk van boosheid en rusteloosheid niet in stilte laten uitrazen. Ik móet echt boos worden. Ik zal niettemin geduld moeten hebben om te zien of het recht zal zegevieren. Het duurt alleen zo lang!
Word ik ook onrustig van al die aanslagen om ons heen? Voor het weekend was er een bomexplosie nog geen kilometer van ons huis. Een drugdealer verloor zijn arm en been. De sirenes reden de hele avond af en aan langs ons huis. De volgende dag weer, want ze hadden meer explosieven gevonden vlakbij de ontploffing. In malafide México hebben wij drie jaar zorgeloos geleefd. Hier exploderen bommen zó vlakbij dat we ze kunnen horen. Onze oudste dochter was die avond van de explosie eigenlijk net thuis. Ze kwam van de bioscoop en stond een tijdje op straat te kletsen met haar vriendin. Zo’n 50 meter van waar een half uur later de bom zou afgaan. Dáár word ik onrustig van. Ook dat er een man met wapens in de Thalys werd opgepakt. De trein waar Mark wekelijks mee naar Parijs rijdt. Parijs. De stad waar afgelopen week veel aanslagen gepleegd zijn. Tuurlijk, México heeft een slecht imago. Land van de gevaren en massamoorden. Van de drugskartels en aanslagen. We hebben er kennelijk tussendoor gelaveerd in al onze naïviteit. Tot onze grote verbazing zitten we er in Breda echt middenin. Het komt zo dichtbij. De terreurdaders van de aanslagen in Parijs komen uit voorsteden van Brussel. Een uurtje rijden bij ons vandaan. Ik krijg vragen uit México over angst. Wij blijven kalm zoals we in México ook kalm bleven. Zoals we in Amerika ook kalm bleven toen de Twin Towers in 2001 doorboord werden. Wij woonden destijds in Massachusetts - drie uur rijden van New York vandaan. De media laat echter geen kans onbenut om ons schrik aan te jagen. Ik laat niet toe dat hun realiteit mijn realiteit wordt. Ik laat het niet toe. Ik wacht tot kalmte mij nadert. Met harmonie en vrede in mijn hart. Heel zen.
vrijdag 13 november 2015
Van het geloof gevallen
Dromen worden werkelijkheden voor hen die sterk genoeg zijn om erin te geloven.
- Colin Wilson
Sinds onze aankomst in Nederland liepen we al met een plan. Een gedachte in ons hoofd. Iets waar we niet te lang mee konden wachten en wat niet leuk was om uit te voeren. Geen leuk plan dus. Het drukte op mijn schouders. Ik keek er niet naar uit. Onze jongste, zo groen als een blaadje, heerlijk dromerig en naïef was nog steeds een believer. Ze ging er tot op de dag van ons verpletterende nieuws volledig in op. Met hart en ziel. Ik kon het bijna niet over mijn hart verkrijgen haar in te lichten. Ons plan was eigenlijk om het in Suriname te vertellen. Lekker ver van het feest vandaan, dat zou voor haar minder pijnlijk kunnen zijn. Want pijnlijk zou het worden. Bijna elf jaar oud. Voor haar zijn het Sintfeest, Kerstmis en haar verjaardag de hoogtepunten van haar leven. In Suriname was het ons niet gelukt. Nu de Sintfoldertjes in de brievenbus vallen en de supermarkten zich vullen met december snoepgoed móesten we in actie komen. We voelden de druk oplopen. Op zondagochtend zaten we met onze kleinste aan de ontbijttafel. Ze reageerde verward op onze uitleg. Niet emotioneel. Wij raakten juist dáár verward van. We probeerden het opnieuw uit te leggen. Minder voorzichtig. Haar geloof stond zo vast als een rots dat er geen ruimte was voor de rauwe waarheid. Toen het kwartje eenmaal viel was ze boos op ons. Poephoofden waren we! Haar zussen konden die zondag veel vragen beantwoorden. Dus de speelgoedfabriek bestaat écht niet? Geen zwarte Pieten op het dak? En al die bezoekjes met bonzen aan de deur en brieven van de Sint? De teleurstelling dat we nu nóóit meer Pakjesavond zouden vieren konden we gelukkig zachtjes sussen met ons lootjes-verhaal. En dat maakte veel goed!
Afgelopen weekend is ze een halve dag creatief bezig geweest de prachtigste vijf lootjes te maken die ik ooit gezien heb. Alleen zij mocht de wensen op het fraaie lootje schrijven. Met sierlijke letters in allerlei kleuren. De hele dag moest ze wachten op haar zussen waarvan een uit logeren was en een aan het werk. Eindelijk konden we zaterdagavond de lootjes trekken. Sindsdien is er een enthousiasme ontstaan! Waar heeft iedereen zijn lootje verstopt?? Uitvinden wie heeft wie getrokken is haar grootste levensdoel geworden. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat probeert ze via strikvragen te achterhalen wie nu wie heeft. Ze mijmert hardop. Op koopzondag is ze met een schoolvriendinnetje de stad ingegaan om te shoppen. Zonder ouders, zonder zussen. Een tasje om haar schouder met haar gevulde portemonneetje erin. Toen ik ze eind van de middag opwachtte kwamen ze gehaast in de drukke winkelstraat aanrennen. De meeste tijd hadden ze doorgebracht met nagellak uitproberen in de HEMA (en fotootjes daarvan maken) en in de Coolcat allerlei outfits gepast met uiteraard ook veel selfies. Een kaasbroodje bij de HEMA gekocht en een oliebol bij de kraam in de stad. Ze had het geweldig gehad! Oók nog wat cadeautjes van het lijstje gevonden, maar nog niet alles. Ze genoot volop! Niemand mag op haar kamer zoeken legt ze opgewonden uit. Aan tafel vraagt ze of ze elk cadeau van een gedicht moet voorzien. Of iedereen wel een surprise maakt. Zoveel positieve energie, zoveel enthousiasme, zoveel zin! We gaan er een geweldige tijd van maken. Een mooie periode is afgesloten. We vinden het allemaal toch wel jammer, want het was werkelijk genieten van haar en haar rotsvaste geloof in de oude man. Geen liedjes meer luidkeels zingen bij de schoen. Geen lange brieven of zelfverzonnen liedjes van haar aan de Sint. Niemand haalde haar de afgelopen jaren uit de droom. Hier in Nederland konden we niet anders. Hoe wreed zou het zijn geweest als een klasgenootje haar droom ruw had verstoord? Een spontaan, achteloos meisje van bijna elf jaar oud die nog van niks wist? Zo is het goed. Alles verandert continu. Alles stroomt. Sintfeest is voor altijd veranderd. Een andere dimensie. Zeker niet minder leuk.
- Colin Wilson
Sinds onze aankomst in Nederland liepen we al met een plan. Een gedachte in ons hoofd. Iets waar we niet te lang mee konden wachten en wat niet leuk was om uit te voeren. Geen leuk plan dus. Het drukte op mijn schouders. Ik keek er niet naar uit. Onze jongste, zo groen als een blaadje, heerlijk dromerig en naïef was nog steeds een believer. Ze ging er tot op de dag van ons verpletterende nieuws volledig in op. Met hart en ziel. Ik kon het bijna niet over mijn hart verkrijgen haar in te lichten. Ons plan was eigenlijk om het in Suriname te vertellen. Lekker ver van het feest vandaan, dat zou voor haar minder pijnlijk kunnen zijn. Want pijnlijk zou het worden. Bijna elf jaar oud. Voor haar zijn het Sintfeest, Kerstmis en haar verjaardag de hoogtepunten van haar leven. In Suriname was het ons niet gelukt. Nu de Sintfoldertjes in de brievenbus vallen en de supermarkten zich vullen met december snoepgoed móesten we in actie komen. We voelden de druk oplopen. Op zondagochtend zaten we met onze kleinste aan de ontbijttafel. Ze reageerde verward op onze uitleg. Niet emotioneel. Wij raakten juist dáár verward van. We probeerden het opnieuw uit te leggen. Minder voorzichtig. Haar geloof stond zo vast als een rots dat er geen ruimte was voor de rauwe waarheid. Toen het kwartje eenmaal viel was ze boos op ons. Poephoofden waren we! Haar zussen konden die zondag veel vragen beantwoorden. Dus de speelgoedfabriek bestaat écht niet? Geen zwarte Pieten op het dak? En al die bezoekjes met bonzen aan de deur en brieven van de Sint? De teleurstelling dat we nu nóóit meer Pakjesavond zouden vieren konden we gelukkig zachtjes sussen met ons lootjes-verhaal. En dat maakte veel goed!
Afgelopen weekend is ze een halve dag creatief bezig geweest de prachtigste vijf lootjes te maken die ik ooit gezien heb. Alleen zij mocht de wensen op het fraaie lootje schrijven. Met sierlijke letters in allerlei kleuren. De hele dag moest ze wachten op haar zussen waarvan een uit logeren was en een aan het werk. Eindelijk konden we zaterdagavond de lootjes trekken. Sindsdien is er een enthousiasme ontstaan! Waar heeft iedereen zijn lootje verstopt?? Uitvinden wie heeft wie getrokken is haar grootste levensdoel geworden. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat probeert ze via strikvragen te achterhalen wie nu wie heeft. Ze mijmert hardop. Op koopzondag is ze met een schoolvriendinnetje de stad ingegaan om te shoppen. Zonder ouders, zonder zussen. Een tasje om haar schouder met haar gevulde portemonneetje erin. Toen ik ze eind van de middag opwachtte kwamen ze gehaast in de drukke winkelstraat aanrennen. De meeste tijd hadden ze doorgebracht met nagellak uitproberen in de HEMA (en fotootjes daarvan maken) en in de Coolcat allerlei outfits gepast met uiteraard ook veel selfies. Een kaasbroodje bij de HEMA gekocht en een oliebol bij de kraam in de stad. Ze had het geweldig gehad! Oók nog wat cadeautjes van het lijstje gevonden, maar nog niet alles. Ze genoot volop! Niemand mag op haar kamer zoeken legt ze opgewonden uit. Aan tafel vraagt ze of ze elk cadeau van een gedicht moet voorzien. Of iedereen wel een surprise maakt. Zoveel positieve energie, zoveel enthousiasme, zoveel zin! We gaan er een geweldige tijd van maken. Een mooie periode is afgesloten. We vinden het allemaal toch wel jammer, want het was werkelijk genieten van haar en haar rotsvaste geloof in de oude man. Geen liedjes meer luidkeels zingen bij de schoen. Geen lange brieven of zelfverzonnen liedjes van haar aan de Sint. Niemand haalde haar de afgelopen jaren uit de droom. Hier in Nederland konden we niet anders. Hoe wreed zou het zijn geweest als een klasgenootje haar droom ruw had verstoord? Een spontaan, achteloos meisje van bijna elf jaar oud die nog van niks wist? Zo is het goed. Alles verandert continu. Alles stroomt. Sintfeest is voor altijd veranderd. Een andere dimensie. Zeker niet minder leuk.
vrijdag 6 november 2015
Ondeugende bloemengod
Niet wat er met je gebeurt, maar hoe je het accepteert is van het allergrootste belang.
- Sri Chinmoy
Tussen de inboedel van de tweede levering zat een heel betekenisvol voorwerp. Ik durfde er niet aan te denken dat juist dit object gebroken zou zijn. Onmogelijk om dit beeld óóit nog mee te kunnen nemen naar Nederland. We hadden maar één kans. En gezien de eerste levering van onze inboedel was er een behoorlijk risico dat dit beeld beschadigd zou zijn. We hebben de bloemenprins voor het eerst afgelopen zomer mogen aanschouwen in het Museum van Antropologie in Mexico City. Het museum waar we een paar uur doorbrachten voordat we mijn zus met haar gezin ophaalden van het vliegveld. Een prachtig indrukwekkend beeld van iets meer dan een meter hoog trok mijn aandacht. Xochipilli, de bloemenprins. De bloemenprins zit onbezorgd in kleermakerszit op een tempelachtig voetstuk (of misschien een trommel?) die is versierd met vlinders, bloemen en clusters van vier punten die de zon voorstellen. Xochipilli zelf draagt een masker en is bedekt met bloemen, hallucinerende paddenstoelen en dierenhuiden. De god wordt vrolijk zingend en in extase afgebeeld. Een levendig symbool van alle goede dingen in het leven. Prachtig! Toen ik voor de allerlaatste keer in México over de markt liep met mijn zus, zag ik in een winkeltje de bloemenprins op de grond zitten. Mijn zus keek er rond naar leuke souvenirs en ik keek gewoon een beetje doelloos om me heen. Ik zag het beeld van een halve meter hoog en vroeg de eigenaresse van de winkel of het beeld buiten in weer en wind kon overleven. Ze antwoordde bevestigend. Ik liep helemaal blij, omdat ik spontaan tegen dit beeld aangelopen was, naar de kassa. Daar stond een hippie met een lange baard en een doek om zijn hoofd gebonden. Hij droeg door de zon gebleekte kleding. Hij sprak goed Engels en was wild enthousiast over mijn beeld op de toonbank. Hij begon één en ander uit te leggen terwijl de eigenaresse mijn prins in krantenpapier rolde. Ongeveer in het midden van 1800 werd er een standbeeld van de bloemengod opgegraven bij de rand van levende vulkaan Popo waar wij ook vlakbij woonden. Het standbeeld bleek uit de 16e eeuw te komen en was gemaakt door de Azteken die daar toen woonden. Het standbeeld stelde een persoon voor, terwijl deze zat op een tempelachtig voetstuk. Zowel het standbeeld als het voetstuk zijn overdekt met gravures van gewijde bloemen. De gegraveerde bloemen stellen bedwelmende kruiden voor. De hippie wees me er een paar aan op het voetstuk. Ik ben helaas de namen vergeten… Waarschijnlijk werden deze kruiden gebruikt voor heilige vieringen bij de Azteken. Ook is bekend dat vulkaan Popo (op de plaats waar het standbeeld oorspronkelijk stond) bedwelmende zwavelwolken uit kan stoten. De bloemengod kijkt in extase omhoog. Waarschijnlijk hartstikke stoned. Het beeld staat symbool voor de zomer, bloemen, plezier, liefde, dansen, schilderen, feesten, creativiteit en ziel. Voor de Azteken kon deze god ook verschijnen als Ahuiatéotl, de god van de wellust. De hippie grijnsde bij zijn uitleg. De bloemengod werd trouwens ook geassocieerd met vlinders en poëzie. In het algemeen, echter, werd hij gezien als iets van een jeugdige en zorgeloze plezierzoeker. Misschien een beetje té speels en ondeugend? Dit beeld, dat zo’n indruk maakte in het Museum van Antropologie, dat symbool staat voor levensplezier was onbeschadigd uit de overzeese verhuizing gekomen! Deze week hebben we Xochipilli verankerd met cement naast onze voordeur. Bloeiende heideplantjes sieren hem. Onze Mexicaanse bloemengod mag iedere bezoeker verwelkomen. Voor onszelf staat hij vooral symbool voor ons geweldige, avontuurlijke leven in México…maar ook hier in Breda!
- Sri Chinmoy
Tussen de inboedel van de tweede levering zat een heel betekenisvol voorwerp. Ik durfde er niet aan te denken dat juist dit object gebroken zou zijn. Onmogelijk om dit beeld óóit nog mee te kunnen nemen naar Nederland. We hadden maar één kans. En gezien de eerste levering van onze inboedel was er een behoorlijk risico dat dit beeld beschadigd zou zijn. We hebben de bloemenprins voor het eerst afgelopen zomer mogen aanschouwen in het Museum van Antropologie in Mexico City. Het museum waar we een paar uur doorbrachten voordat we mijn zus met haar gezin ophaalden van het vliegveld. Een prachtig indrukwekkend beeld van iets meer dan een meter hoog trok mijn aandacht. Xochipilli, de bloemenprins. De bloemenprins zit onbezorgd in kleermakerszit op een tempelachtig voetstuk (of misschien een trommel?) die is versierd met vlinders, bloemen en clusters van vier punten die de zon voorstellen. Xochipilli zelf draagt een masker en is bedekt met bloemen, hallucinerende paddenstoelen en dierenhuiden. De god wordt vrolijk zingend en in extase afgebeeld. Een levendig symbool van alle goede dingen in het leven. Prachtig! Toen ik voor de allerlaatste keer in México over de markt liep met mijn zus, zag ik in een winkeltje de bloemenprins op de grond zitten. Mijn zus keek er rond naar leuke souvenirs en ik keek gewoon een beetje doelloos om me heen. Ik zag het beeld van een halve meter hoog en vroeg de eigenaresse van de winkel of het beeld buiten in weer en wind kon overleven. Ze antwoordde bevestigend. Ik liep helemaal blij, omdat ik spontaan tegen dit beeld aangelopen was, naar de kassa. Daar stond een hippie met een lange baard en een doek om zijn hoofd gebonden. Hij droeg door de zon gebleekte kleding. Hij sprak goed Engels en was wild enthousiast over mijn beeld op de toonbank. Hij begon één en ander uit te leggen terwijl de eigenaresse mijn prins in krantenpapier rolde. Ongeveer in het midden van 1800 werd er een standbeeld van de bloemengod opgegraven bij de rand van levende vulkaan Popo waar wij ook vlakbij woonden. Het standbeeld bleek uit de 16e eeuw te komen en was gemaakt door de Azteken die daar toen woonden. Het standbeeld stelde een persoon voor, terwijl deze zat op een tempelachtig voetstuk. Zowel het standbeeld als het voetstuk zijn overdekt met gravures van gewijde bloemen. De gegraveerde bloemen stellen bedwelmende kruiden voor. De hippie wees me er een paar aan op het voetstuk. Ik ben helaas de namen vergeten… Waarschijnlijk werden deze kruiden gebruikt voor heilige vieringen bij de Azteken. Ook is bekend dat vulkaan Popo (op de plaats waar het standbeeld oorspronkelijk stond) bedwelmende zwavelwolken uit kan stoten. De bloemengod kijkt in extase omhoog. Waarschijnlijk hartstikke stoned. Het beeld staat symbool voor de zomer, bloemen, plezier, liefde, dansen, schilderen, feesten, creativiteit en ziel. Voor de Azteken kon deze god ook verschijnen als Ahuiatéotl, de god van de wellust. De hippie grijnsde bij zijn uitleg. De bloemengod werd trouwens ook geassocieerd met vlinders en poëzie. In het algemeen, echter, werd hij gezien als iets van een jeugdige en zorgeloze plezierzoeker. Misschien een beetje té speels en ondeugend? Dit beeld, dat zo’n indruk maakte in het Museum van Antropologie, dat symbool staat voor levensplezier was onbeschadigd uit de overzeese verhuizing gekomen! Deze week hebben we Xochipilli verankerd met cement naast onze voordeur. Bloeiende heideplantjes sieren hem. Onze Mexicaanse bloemengod mag iedere bezoeker verwelkomen. Voor onszelf staat hij vooral symbool voor ons geweldige, avontuurlijke leven in México…maar ook hier in Breda!
Abonneren op:
Posts (Atom)
