Magische kring

Hoe meer je eenvoud waardeert, hoe diepzinniger je begrip wordt.
- Chögya Trungpa

Op een massagetafel met een heerlijk zacht matras met daar overheen een paarse badstoffen hoes lig ik met mijn kleding aan op mijn buik. Ik heb net een kort gesprekje vooraf gehad met een Belgische meneer die net iets ouder is dan ik. Een alleraardigst Belgisch accent. Hij gaat mij een integratieve massage geven. Ons lijf bestaat voor meer dan zeventig procent uit water. Door mijn lichaam te wiegen gaan de moleculen weer op hun plek bewegen en raakt alles in balans en harmonie. Ik ben bij de Open House van mijn yogaschool waar ook veel bijzondere therapeuten gehuisvest zijn. Zo helpt de acupuncturiste aldaar mij al jaren. Tijdens de yogalessen gebeuren er vaak bijzonder dingen. De Antwerpse masseur wrijft over mijn kleding. Hij wiegt mijn armen. Hij wiegt mijn voeten en benen. Het voelt zo heerlijk zacht en ontspannend. Zijn massage zorgt voor diepe rust en lost fysieke blokkades op. Het voelt teder en werkt helend. Hij combineert het ook met reiki. Een bijzondere man. Ik stel me voor dat zijn massages ook veel kunnen betekenen voor ouderen die vaak behoefte aan aanraking hebben. Helaas komt het te vaak voor dat niemand ze meer zacht aanraakt… Aanraking geeft een gevoel van welbehagen en zorgt voor hernieuwde vitaliteit. Ik beloof hem dat ik zijn brochure en visitekaartje volgende week mee neem naar kantoor om mijn collega’s te informeren over deze vorm van massage. Niet veel later zit ik in een vrij donkere ruimte in een kring met zo’n acht andere mannen en vrouwen. In het midden een talking pyramid en daar omheen een cirkel van tarotkaarten, op z’n kop uitgespreid. Ik zit bij een sessie over self-healing. Ik voel me een vreemde eend in de bijt. De leidster ken ik omdat ik een paar therapeutische sessies bij haar gehad heb. Een heel sprankelende, frisse jonge vrouw die heel gevoelig is en daar haar kracht van heeft gemaakt. Ik voel me niet op mijn plek tussen al die mensen die al veel weten van self-healing. De leidster voelt dat er iets in de groep niet klopt. Ze sluit haar ogen en geeft aan dat we allemaal moeten verschuiven in de kring. Ze had een tekst voorbereid om over te dragen aan ons maar ze voelt dat ze het niet zo moet doen vanmiddag. Ze wil óns laten praten. We zitten met gesloten ogen en moeten voelen. Voelen we de persoon die naast ons zit? En aan de andere kant? Ik voel het niet. Er komt een gesprek op gang over een spirituele reis en creatie. Over in de emotie gaan die onder de pijn zit. Over angsten die je kunt ontvangen van wel zeven generaties vóór jou. Over afscheid nemen van je pijn en daarom van bepaalde mensen om je heen. Ons bestaan is een wonder, een experiment van creatie en wij hebben het recht dat mysterie te onderzoeken. In deze cirkel voel ik me klein en onhandig. Soms begrijp ik de dingen die ze zegt. Soms helemaal niet. Wat ik wel begrijp is dat je het best langzaam kunt leven. Pas als je rust in jezelf hebt gevonden kun je je lijden verlichten en niet alleen jezelf, maar ook de kring om je heen bevrijden. Op het eind van de sessie mag iedereen nog wat zeggen. De mensen om me heen zeggen mooie woorden. De leidster zegt dat ze vanaf het begin een zwaar gevoel heeft gevoeld in deze groep. Een ieder van ons mag ook een tarot kaart pakken. Ik ben hier helemaal niet bekend mee. In tegenstelling tot de anderen die allemaal kreten van herkenning roepen als er door iemand een kaart getrokken wordt. De leidster trekt de kaart ‘sorrow’. Ik hoor geluiden van herkenning. ‘Check’ zegt de leidster. Het kwartje valt kennelijk voor haar. Ze begrijpt nu waar het zware gevoel vandaan kwam. Ik sla de talking pyramid maar over en ook het trekken van een tarot kaartje. Als ik opgelucht dat het voorbij is naar buiten loop, loop ik recht in de armen van Wendy van de organisatie. Ze wil weten wat ik ervan heb gevonden. Ik hakkel wat en weet eerlijk gezegd niet wat ik moet antwoorden. ‘Ik ga naar huis om dit rustig even te laten bezinken.’ zeg ik maar. Ik ben nog niet in één klap verlicht, weet ik.

De laatste tijd ren ik drie keer in de week hard omdat ik train voor de Bredase Singelloop aankomend weekend. Ik had voor mezelf bedacht heel rustig een wedstrijdje van vijf kilometer te lopen. Totdat ik niet te lang geleden een berichtje kreeg van mijn werk dat ik ingeschreven was voor tien kilometer met de 'bedrijvenloop'! Vorig jaar was ik beter getraind en toen liep ik tien kilometer, maar dit jaar… Ik loop nu dus twee keer per week in de avond (en een keer in het weekend) om er toch nog iets van te maken. Hardlopen in het donker. En toen zag ik die enorme volle maan! Afgelopen week stonden de zon en maan dus weer op één lijn en doordat de maan dan het zonlicht geheel weerkaatst zien wij vanaf de aarde een grote, ronde verlichte bal, oftewel, volle maan! De maan staat direct in verbinding met water. Zij zorgt voor de getijden op zee (eb en vloed) maar ook voor het water in ons lichaam - wat immers voor minstens zeventig procent hieruit bestaat. Rond volle maan voelen veel mensen zich emotioneler. Je kunt je rond deze periode onrustiger voelen, lichter slapen, meer dromen en mogelijk wat lichter geraakt zijn. Ik had heel erg last van die onrust. Mijn hart ging ‘zonder reden’ tekeer toen ik in bed lag! Doordat je in deze periode gevoeliger bent is het een mooi moment om het licht naar binnen te laten schijnen doormiddel van meditatie. Mijn yogajuf had deze week de les helemaal in het teken staan van de volle maan. Meditatie en veel inspirerende teksten over transformatie. Wat is nog onzichtbaar voor de buitenwereld, maar in het verborgene zeker in beweging? Wat in jou is aan het ontwaken? Het was een heel bijzondere yogales en oh, wat houd ik daar zo van!

Doodsangst

An animal's eyes have the power to speak a great language.
- Martin Buber

Oh help, hier zijn we heel lang geleden zélf geweest! Ik sla mijn handen voor mijn mond. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik zet het reisprogramma op televisie snel on hold en pak gauw ons reisalbum erbij. Het is zondagavond en er is een nieuw seizoen van ‘3 op reis’ op televisie. Manlief en ik kijken samen. Dat is op zich al een heel bijzondere gelegenheid. Dat doen we niet zo vaak meer. Samen voor de buis. Chris Zegers reist door Botswana. Hij gaat met zijn camerateam low-budget met tentjes en een 4WD door het Afrikaanse land reizen. Met name een bezoek aan het Okavanga Delta Reserve. Het Moremi National Park en Makgadikgadi Pan staan op hun lijstje. Precies de twee gebieden waar wij ook met een gehuurde Defender en twee tenten op het dak doorheen gereisd hebben. Mijn inziens hebben wij het zelfs nóg iets spannender gemaakt door drie kleine kinderen mee te nemen op reis. De jongste pas een kleutertje van vier jaar! Ik heb het over onze vijf weken lange rondreis dat zich negen jaar geleden afspeelde. Deze reis hebben wij oneindig veel spannende momenten beleefd maar twee momenten springen er uit. Door de beelden van Chris stonden deze ineens weer helder op mijn netvlies. Chris kwam een olifant tegen die uit de struiken het zandpad op sjokte. Chris ging daarom helemaal uit z’n dak van enthousiasme. In Moremi hebben wij ook een ontmoeting met een olifant van heel dichtbij gehad. Een papa-olifant die niet zo blij was dat wij vanuit de veilige Defender naar zijn kroost zaten te kijken. De enorm grote en boze olifant kwam rechtsreeks op onze auto afstampen waarbij hij met z’n grote oren flapperde en met z’n slurf een hoop kabaal maakte. Onze middelste dochter zat huilend diep gehurkt achter haar vader’s stoel te huilen van angst (terwijl ze vergeten was haar opname te stoppen). Mijn lief was zo verstandig de motor te starten, want ook wij hebben wel eens beelden gezien van een olifant die een auto omkiepert. De enige die koelbloedig haar raampje open hield en foto’s blééf maken was onze oudste. De enige echte onverschrokken avonturier onder ons! Het andere spannende moment was ook in Moremi. We verloren de band van onze Defender in een vrij diepe rivier waar we doorheen gecrosst waren. Eigenlijk precies zoals we Chris zagen doen in Moremi. Alleen zag hij z’n band niet achter zich in het water liggen terwijl hij op de velg verder reed… Voordat we overstaken door het water had ik zelfs nog een klein houten bordje gezien dat we moesten oppassen voor krokodillen… Gelukkig waren we niet alleen. We hadden Zuid-Afrikaners ontmoet die ons wilden helpen het wiel te verwisselen. Een prachtige giraffe kwam in het zachte namiddaglicht nieuwsgierig kijken wat we allemaal aan het doen waren. Iedereen was natuurlijk uit de auto gestapt. Bij zonsondergang hebben we in konvooi door het park gecrosst om nét voor sluitingstijd Moremi te verlaten. Dat was meteen het moment dat we de meeste nijlpaarden, olifanten, giraffen, buffels en vele soorten herten gezien hebben.

Begin deze maand hebben stropers in Botswana een groep van bijna negentig olifanten gedood. Hoe verschrikkelijk! De dieren werden daarna beroofd van hun slagtanden. Op de nieuwssite kijk ik naar een filmpje dat van bovenaf opgenomen is met een drone. Tranen lopen over mijn wangen. Ik zie allemaal grote en kleine olifantenlichamen liggen op de zanderige grond. Plasjes bloed erom heen. “Ik ben geschokt, ik val echt om van verbazing”, zegt dokter Mike van stichting Elephants Without Borders. Hij zag vanuit de lucht wat zich beneden hem had afgespeeld. “De omvang van deze slachting is groter dan ik tot nu toe heb meegemaakt in Afrika.” De laatste tien jaar is een derde van het aantal olifanten in Afrika vermoord. Niet in Botswana, omdat de dieren daar uitzonderlijk goed beschermd werden door gewapende militairen. Kort nadat de nieuwe president aan de macht kwam, maakte de regering bekend de forse militaire beveiliging in de natuurreservaten te verminderen. Niet lang daarna kwamen de berichten van de lokale bevolking dat stropers steeds vaker toesloegen in de buurt van het Okavango Delta reservaat. Tijdens een controlevlucht ontdekte Mike de tientallen dode en gestroopte olifanten… Er leven nu nog zo’n 130.000 olifanten in het land. “Maar de stropers weten ze te vinden. We hebben de grootste olifantenpopulatie ter wereld en het land staat open voor stropers. We moeten iets doen om te voorkomen dat we slachtingen van deze omvang vaker gaan zien. De president moet snel iets doen.”, zegt Mike. Ikzelf ben bang voor het moment dat er nog zo’n groot aantal dode dieren gevonden zullen worden... Alleen maar omdat er een markt is voor ivoor. Ivoor als luxe product en omdat men in Azië gelooft dat ivoor beschermt tegen ziekten. De moord op zulke mooie, lieve en superintelligente dieren… Er zijn geen andere landdieren die vier meter hoog kunnen worden dan olifanten. Lieve olifantjes, een inspiratiebron voor films als Jungle Book of Dumbo. Afgrijselijk wat er nu gebeurt in Botswana…

Samen uit

Surprise is the greatest gift which life can grant us.
- Boris Pasternak

Klaarblijkelijk is iemand verrassen een probaat middel tegen depressieve gevoelens. En zo komt het dat ik met een bejaarde dame naast me door Breda rijd op weg naar het theater. Haar bijna gepensioneerde dochter heeft twee bioscoopkaartjes uitgeprint voor ons. We gaan deze vrijdagmiddag met z’n tweetjes naar de nieuwe film over Maria Callas. Voor de bijzondere gelegenheid heeft mijn cliënte een armband en een ring om gedaan. Ik zie het meteen en complimenteer haar. ‘Vandaag hoef je niet werken, Anja. We gaan samen naar de bioscoop. Als vriendinnen.’ zegt ze tegen me. Vertederend. Met werken bedoelt ze samen boodschappen doen, haar wekelijks naar de kapper rijden of reparaties in huis begeleiden zoals een douchestoeltje of rookmelders laten plaatsen. Ik zet haar af bij de voordeur van de cinema en parkeer mijn auto in de ondergrondse garage. We zijn op tijd en de dame bij de toegang naar de zaal adviseert ons wat te drinken mee te nemen. Er is geen pauze tijdens de twee uur durende documentaire. Mijn cliënte bestelt een sinas aan de bar en als het flesje voor haar neus staat vraagt ze of er prik in zit. Dan wil ze toch graag wat anders, want van prik moet ze boeren. Ik moet heimelijk lachen om haar openhartigheid. Ze krijgt een flesje sinaasappelsap. Ik neem in de gauwigheid nog twee koekjes voor ons mee. Wanneer we de zaal inlopen zie ik allemaal grijze hoofden. Vast het gevolg van een doordeweekse matinee voorstelling… We gaan helemaal achterin zitten. Ik heb een zakje met chocolaatjes voor ons mee, maar door de stilte in de zaal durf ik het zakje niet te openen. Tijdens de film knikkebol ik af en toe en schiet ik wakker als Maria Callas uithaalt bij een stukje opera. Maria is een echte grand dame, een heel knappe vrouw met veel charisma en een gevoelige ziel. Ze had in de jaren vijftig en zestig de wereld aan haar voeten. Nu is haar wereldroem nauwelijks meer voor te stellen. Ikzelf kende bijvoorbeeld alleen haar naam als operazangeres. Vele kennen haar juist van haar turbulente leven waar de kranten destijds bol van hebben gestaan. Haar scheiding van haar veel oudere eerste man werd breed uitgemeten in de pers. Evenals haar verhouding met de steenrijke Griekse scheepsmagnaat Onassis. Hij liet haar vervolgens in de steek voor Jackie Kennedy. Haar stemproblemen leidden op het toppunt van haar roem tot veelvuldige afzeggingen en lange periodes van stilte. Ook die afzeggingen zorgden weer voor reuring. Dat weer bijdroeg aan de mythe rondom de grootste dramatische zangeres van de vorige eeuw. Ze overleed heel jong zonder moeder te worden wat eigenlijk haar allergrootste wens was. Mijn cliënte gaat helemaal terug in de tijd. De hoogtijdagen van Maria kwamen overeen met de geboorte van haar jongste zoon. Ze herinnert zich ook een andere operazangeres, maar ze kan niet meer op de naam komen. Dat blijkt na een Google search van mijn kant Christine Deutekom te zijn. Eenmaal buiten moeten we echt even landen. Ik kan haar nu niet zomaar thuis afzetten. Ik loop mee naar binnen en blijf voor een kopje thee. We snoepen van de chocolaatjes en ze kletst de oren van mijn hoofd. Weg zijn haar depressieve gevoelens! Bij de voordeur zegt ze toch nog even dat ze opziet tegen het lange, stille weekend. Vooral nu de dagen weer grijs en korter worden. Ik heb haar kinderen hier al over ingelicht. Ze zijn zich aan het beraden. Een mogelijkheid is dat er tijdens het weekend een collega van mij haar een paar uurtjes gezelschap zal houden.

We parkeren de auto in het bos en uit de auto’s om ons heen stappen mooi geklede mensen. Het schemert. Mijn lief draagt zijn pak en onze twee dochters en ik zijn stijlvol in het zwart gekleed. We lopen op onze hakjes naar het chique hotel waar de diploma ceremonie zal plaatsvinden. Dochter blijft achter bij haar oude klasgenoten waar iedereen haar omhelst en ik enthousiaste kreten hoor. Ze hebben allemaal een turbulente zomer achter de rug waarbij de meeste naar een nieuwe stad verhuisd zijn. Een nieuwe studie gestart zijn. Een beginnetje gemaakt hebben met een periode waaraan veel mensen refereren als ‘de mooiste tijd van hun leven’. Wanneer we in het zaaltje plaats nemen blijken er veel te weinig stoelen neergezet te zijn en dat terwijl iedereen vooraf op heeft moeten geven hoeveel familieleden er mee gingen. Een maximum van drie gasten per student. Het maakt niet uit, we schikken ons allemaal en kijken uit naar het moment dat de leerlingen binnen komen. Ik ben verbaasd als de deuren opengaan. Ze zouden toga’s moeten dragen en een baret! Ik slik mijn teleurstelling weg en kijk uit naar de speeches. Er zijn twee Engelse leraren die de speeches - doorspekt met typisch Engelse, een beetje sarcastische humor - houden. Onze dochter krijgt mooie complimenten - ze was vorig jaar tot classmate of the year verkozen - en er verschijnt een stoere foto van haar op het scherm. Genomen toen ze een brief aan Vincent van Gogh had geschreven en daarmee uitverkorene was om de brief voor te lezen in een van Gogh-museum hier in Breda. Na de speech mag ze even poseren voor de fotograaf met haar diploma en het yearbook in haar hand. Wanneer iedereen aan de beurt geweest is worden we uitgenodigd iets te nuttigen aan de bar. We bladeren ondertussen door het yearbook en zien de foto’s van alle graduates. Alle? Onze dochter staat er niet in! Ze informeert bij de verantwoordelijke en zij zegt doodleuk dat er iets is fout gegaan en dat er drie leerlingen niet in het yearbook terecht gekomen zijn. Onze dochter kan het zelf oplossen door haar klasgenoten langs te gaan en zelf met pen haar naam in hun boeken te schrijven, eventueel zelfs met haar quote erbij. Vergeet het maar, dat gaat ze vanavond tijdens het feest natuurlijk écht niet doen. De volgende ochtend baalt ze er nog steeds van. Ik stel voor om volgende week een bericht naar deze mevrouw te sturen. Desnoods drukken ze maar drie nieuwe exemplaren af. Compleet met alle foto’s en quotes voor de drie gedupeerden. We zijn supertrots op ons kind met haar IB diploma, maar deze avond heeft voor mij wel wat glans verloren. Daarom hierbij haar yearbook quote: You just spat on me!

Lourdes in België

Heilige Antonius, mijn vrind
Zorg dat ik mijn mobiel (sleutels, etc) weer vind!
- gebed aan Heilige Antonius van Padua

Terwijl ik naast mijn cliënte bij de pedicure zit, zij in een heerlijke luie stoel en ik op een stoeltje ernaast, gaat mijn telefoon. Het is kantoor met de vraag of ik dezelfde middag wil invallen bij een mevrouw van 91 jaar. Haar vaste gezelschapsdame is ziek en ze wil heel graag even het huis uit. Ik zeg ‘ja’. Als ik daar aan kom rijden in de hypermoderne auto van mijn echtgenoot blijk ik nergens te kunnen parkeren. Het zijn een soort aanleunwoningen bij een verzorgingsflat. Dan maar even kort op de plek voor gehandicapten, want ik ben aan de late kant. Binnen blijkt mevrouw al helemaal gereed te staan. We laten haar echtgenoot van 94 jaar achter. Wat zou ze graag willen doen vraag ik haar en haar antwoord, met een pittig Brabants accent, blijkt wat ingewikkeld uitvoerbaar. Ze wil namelijk naar het bedevaartsoord, dat sinds 1900 bestaat in Meersel-Dreef in België. Om te bidden. En na het lekker rondrijden door de bossen wil ze in Hoogstraten (nog steeds in België) koffie drinken met iets lekkers erbij. Bovendien heeft ze een rolstoel mee. Ik ben vanmiddag vanwege de APK keuring van mijn Volvo met de nieuwe lease-auto van mijn man en wij rijden daar niet privé in vanwege de hoge bijtelling. Deze auto heeft niet zo’n grote kofferbak, dus die rolstoel zie ik eigenlijk niet zitten. Dat krijg ik niet uitgelegd aan mevrouw. ‘Jullie komen toch áltijd met een auto?’ ‘Heeft u dan geen auto?’ Ik heb zéker een auto, een heel grote zelfs, maar die is gisteren afgekeurd voor de APK. Daar past prima een rolstoel in, maar die staat dus bij de garage. Haar man snapt de situatie gelukkig wel en geeft me de sleutel van zijn auto. Mevrouw en ik beginnen op verkeerde voet, want ze foetert nog wat na dat ze niet in haar eigen, kleine autootje wil rijden. De volgende uitdaging volgt al snel. Ik heb geen idee hoe ik die rolstoel uit elkaar krijg! Hij moet helemaal plat gevouwen worden, maar ik heb op alle knoppen gedrukt en gedraaid en er gebeurt niks. ‘Moeten jullie dat niet gewoon weten hoe zo’n ding werkt?’ begint ze weer. Ze heeft gelijk. Ik heb er een half jaar terug een keer naar gekeken bij een training. Tegelijkertijd schiet me ineens te binnen dat onze lease-auto nog de gehandicapten parkeerplek bezet houdt! Uit pure nood houd ik een deeltaxi aan op straat en vraag de chauffeur mij te helpen dat rotding in te klappen. De lease-auto heb ik snel op straat geparkeerd. We gaan ten langen leste op weg. Ik kijk naar de koppeling en…haar auto blijkt een automaat. ‘Weet u niet hoe u in een automaat moet rijden?’ Grrr. Gelukkig weet ik dat wél, want ik heb zes jaar in een automaat gereden in Mexico en Massachusetts. Alleen komen de letters op de versnellingspook niet overeen zoals ik het ken, maar ik gok gewoon. En het knalrode autootje komt in beweging.

Dan is ze verbaasd dat ik ‘Klein Lourdes’ niet ken in België en ik leg haar uit dat ik het adres op mijn telefoon kan invoeren. Nu komt ze me tegemoet door me de weg te wijzen. Onderweg hoor ik dat haar zoon vijf weken geleden onverwachts is overleden. En dat ze al twee decennia haar dochter niet gezien heeft en dat haar tweede huwelijk, nadat ze jong weduwe was geworden, een vergissing is. Ze voelt zich heel eenzaam en leeft enorm naar deze wekelijkse uitjes met mijn collega toe. Wanneer ik haar weer in de rolstoel geholpen heb en een kaarsje voor haar zoon aangestoken heb in de Maria Grot zie ik haar schouders schokken in de rolstoel. Ze bidt en is heel verdrietig. Ik wrijf over haar schouder en laat haar haar tijd nemen. Ze wil een rondje door de beeldentuin wandelen en ik stop haar rolstoel bij ‘het hart’ waar ze wederom wilt bidden, omdat haar moeder dat ook altijd daar deed. Ik hurk en zit naast haar. Ze huilt en de zakdoekjes zijn niet aan te dragen. Ik heb met haar te doen. Ze wil ook nog even gedag zeggen in het kapucijnenkerkje dat bij het klooster hoort. We lopen naar het altaar. Zij bidt en slaat haar kruisjes. Als ze gedag tegen God gezegd heeft lopen we weer naar haar autootje. Ik zeg de priester netjes gedag. Ik vouw die rolstoel al veel sneller in elkaar en we rijden verder door België. Ze vertelt dat ze een bedrag aan de kerk heeft betaald zodat de naam van haar zoon de komende tijd tijdens de mis genoemd zal worden. Als dank kreeg ze een rozenkrans. Daar heeft ze er al meerdere van, maar ze geeft ze graag weg aan mensen. In Hoogstraten wil ze op een terrasje tegenover de kerk zitten waar we gebak van de banketbakker kunnen bestellen. Geen parkeerplaats daar te vinden en ik keer meerder keertjes om in de drukke straat teneinde een plek te bemachtigen. Het lukt, kort daarna zitten we op het terras. De rolstoel krijg ik niet op het verhoogde houten terras getild, maar begripvolle Belgen willen hun tafeltje wel ruilen zodat wij op de stoep kunnen zitten onder een parasol. Ik zit niet heel rustig, omdat ze geen blauwe parkeerkaart heeft en ik de laatste keer in Hoogstraten om die reden een parkeerboete ontvangen heb. We praten en door haar verhalen kom ik er achter dat ze een heel intelligente vrouw is die goed voor haarzelf zorgt. Ze vertelt over de oorlog, haar zeven broers en zussen die niet meer leven, haar twee hartinfarcten en de keren dat ze in het ziekenhuis lag. Ze heeft veel op haar bordje gekregen. Aangezien ze heel oud is geworden is er nu niemand meer die voor haar kan zorgen. Dat laatste hoor ik natuurlijk vaker in mijn werk. Op weg naar Breda spreekt ze haar grote dankbaarheid uit en hoe fijn ze het met mij vindt. Ik leg haar uit dat ik ingevallen ben voor een zieke collega. Ze hoopt natuurlijk niet dat mijn collega lang ziek blijft, maar ze zou het héél erg fijn vinden om mij vaker te zien. Ik weet niet wat ik hiervan vind. Ik kom die middag een half uur later thuis dan gepland en mis daardoor de tandartsafspraak van onze jongste dochter. Zij is boos op mij, en teleurgesteld, en ik moet veel moeite doen om dat te herstellen. Wil ik wekelijks zo laat thuis komen op de dag dat ik in het Mastbos train en vroeg moet eten? Wil ik haar teleurstellen en mijn gezicht niet meer laten zien? Op kantoor hoor ik dat mijn collega er gewoon volgende week weer is en daarmee is mijn dilemma meteen opgelost.

Temple stay

It is hard to see the dawn moon for a lazy person. It is 24 hours a day given to anyone, but it is the grace of nature that only those who can use time efficiently can enjoy it.
- Beopjeong Sunim

Het is drie uur in de ochtend… Een sterrenhemel boven een mistige bergtempel. Een gong klinkt, waardoor je uit je slaap op een dunne vloermat komt. Je voeten knarsen in het donker en banen zich een weg naar de daeungjeon, de grote zaal. Schoenen voor de deur en op je sokken kies je een kussen, je handen samengevouwen en knielend. Dan je voorhoofd op de grond buigend, weer rechtopstaand en weer buigend. Buiten zorgen krekels voor een ‘vroege ochtend' soundtrack. Dit is een typische ochtend tijdens een Koreaans tempelverblijf. Wij gaan in december naar Zuid-Korea. Onze oudste dochter ophalen en natuurlijk een rondreis maken met z’n allen. Ik kijk er heel erg naar uit om twee dagen in een Boeddhistische tempel te verblijven. Mijn hoogtepunt van de hele reis - náást het weerzien van onze oudste dochter natuurlijk! Daarom heb ik een reservering gemaakt voor een verblijf in een eeuwenoude tempel. Gelegen in de besneeuwde bergen. Heel afgelegen in een natuurpark. Het boeddhisme is 1700 jaar geleden van China naar Korea gebracht. Koreaanse tempels beoefenen een meditatieve vorm van boeddhisme genaamd Seon - beter bekend onder de naam Zen. Er zijn tientallen boeddhistische tempels in Zuid-Korea die uitmaken van een officieel programma voor bezoekers. Je kunt dan voor een kort verblijf deelnemen aan het boeddhistische leven in een tempel. Omdat de meeste Koreaanse tempels zich in de bergen bevinden, omringd door vredig groen, is deelname aan een tempel ook een manier om te ontsnappen aan de stadsdrukte terwijl je je ziel en lichaam voedt. Dat doen wij ook. Vanuit ons verblijf in een Airbnb woning in Seoul pakken we een bus naar de afgelegen tempel. Tijdens het tweedaags verblijf worden we volledig ondergedompeld in de monastieke levensstijl. Tot en met het uniforme comfortabele katoen waarvan verwacht wordt dat je het gedurende het hele verblijf draagt! Het programma van elke tempel is op meditatie en prostratie (buigen voor de Boeddha) gericht. Sommige tempels zijn natuurlijk meer spiritueel dan andere. Deelnemers krijgen meestal een keuze aan activiteiten aangeboden om spirituele concentratie te beoefenen. Het maken van lantaarns in de vorm van een papieren lotusbloem is een gebruikelijke activiteit, of het maken van een ketting met 108 houten kraaltjes. Daar kijken we naar uit. We worden ook geacht de basisprincipes van etiquette rond monniken en tempelpersoneel te leren. Je leert de precieze etiquette vóórdat je je opwachting maakt op gebedsdiensten. Veel tempelverblijven worden gelukkig in het Engels of via tolken gegeven. Gelukkig hebben we ook onze oudste dochter bij ons die tegen die tijd misschien een woordje Koreaans spreekt. Een van de ware geneugten van een tempel voor mij is de kans om je geest leeg te maken en tijd te besteden aan gewoon ‘zijn’. Heerlijk! Meditatie is vaak zittend, soms op het tempelterrein of buiten op een prachtige natuurlijke plek. Een monnik zal je de juiste houding leren om je geest te zuiveren. Elk verblijf in de tempel omvat het neerslaan of buigen (prostraties). Strengere tempels kunnen vereisen dat deelnemers 1.080 buigingen per dag maken, terwijl voor meer losse tempels minder buigingen nodig zijn. We zullen het zien. Ook een traditionele theeceremonie hoort bij ons verblijf. Vaak bevat de theeceremonie ook een dialoog met de monnik, waar je vrij bent om vragen te stellen en te beantwoorden. Andere activiteiten kunnen bestaan ​​uit wandelingen in de buitenlucht of begeleide meditaties. De tempel die ik uitgezocht heb ligt in een groen natuurpark met bergen. Er valt daar in de winter veel sneeuw… Je slaapt op dunne matjes maar er is gelukkig wel vloerverwarming. Alhoewel de nacht heel kort zal zijn. De gong om op te staan gaat al heeeeel vroeg namelijk….

Het regent werkelijk pijpenstelen vanavond en eigenlijk moet ik hardlopen. Ik heb totaal geen zin om na al die maanden zon en warmte in de koele regen te rennen. Ik vraag in de loopgroep of er mensen zijn die van plan zijn te gaan trainen. Als er niemand reageert dan laat ik het er ook maar bij zitten. Al doe ik dat eigenlijk nooit. Prompt reageren mensen dat ze gewoon gaan trainen en dat de regen volgens de buienradar nog voor de start van onze training al gestopt zou zijn. Dan moet ik ook maar gewoon gaan. Ik denk na over mijn kleding. Ik loop al maanden in een kort broekje en een hemd. Een lange broek maar eens een keer? Een T-shirt en zéker een regenjasje. Ik zie zó erg tegen mijn fietstochtje naar de atletiekbaan op. Ik kom vast al zeiknat aan en dan moet ik nog gaan hardlopen in het bos… Dan bedenk ik me dat ik natuurlijk ook met de auto kan gaan! Dat voelt als een luxe, een weelde. En zo komt het dat ik in mijn auto met beslagen ramen zit terwijl de regen keihard tegen mijn ruiten slaat. Ik sta op de parkeerplaats van de atletiekbaan en zit te wachten tot het allerlaatste moment dat ik echt uit de auto moet stappen. Ik ga bij een groepje lopers onder een boom staan schuilen. Ik heb nog steeds geen zin. Het moment is daar dat we écht moeten gaan rennen. Gelukkig heb ik mijn oude trainingsschoenen aan, want we lopen dwars door alle modderige plassen heen. Ik heb ook een pet op omdat mijn dunne regenjasje geen capuchon heeft. Uiteindelijk heb ik eigenlijk nauwelijks last van de regen. We lopen een parcours in plaats van trainingsrondjes door het bos. We moeten namelijk op tijd het bos weer uit zijn, omdat het op zo’n regenachtige dag eerder donker is. Het is verboden in het Mastbos te zijn tussen zonsondergang en zonsopgang. Eigenlijk heb ik het heel goed naar mijn zin in de regen. Op een bepaald moment trek ik zelfs mijn jasje uit. We ronden de training af met een cooling down op de parkeerplaats en op dat moment is het eindelijk gestopt met regenen. Ik loop superlui naar mijn auto en rijd naar huis. Heel kort daarna sta ik onder de warme douche en bedenk me wederom hoe heerlijk het is om buiten in de natuur te trainen. Hoe dichtbij de seizoenen dan voelen. En dan vraag ik mezelf af waarom ik dan toch zo vaak tegen me zelf zit te zeuren dat ik geen zin heb…