Stoppen kan ons leven transformeren.
- David Brazier
In een leven bouwt een mens allerlei gewoonten op. Maar omdat het nu eenmaal gewoonten zijn, sta je daar vaak niet bij stil. Bijvoorbeeld de gewoonte om je mail dagelijks te checken. Of om bij een vraag die bij je opkomt even het antwoord te googlen. Of om een gemiste uitzending te kijken. Of om meerdere keren per dag je WhatsApp berichtjes te checken. Of, nog gewoner, om gebeld te worden. Allemaal gewoonten. Gedachteloos uitgevoerd. Afgelopen weken werkte onze vaste telefoonlijn niet. Daar konden wij in het gezin best wel mee leven eigenlijk. Behalve dan de irritante vermanende belletjes op onze mobieltjes van de alarmcentrale dat onze telefoonlijn plat lag en dat ze daarvan melding kregen. Ik heb helemaal niks met ons alarmsysteem en had er persoonlijk nooit in geïnvesteerd. We hebben het ook nog nooit gebruikt. Maar goed, Mark en de huiseigenaar vonden het wel erg belangrijk. Ik heb dus weinig begrip voor dit alarminstallatiebedrijf en wat mij betreft waren ze nooit in mijn leven gekomen. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat het probleem niet bij het telefoonbedrijf lag, maar bij het alarminstallatiebedrijf. Nota bene het bedrijf dat dagelijks loopt te zeuren dat onze lijn dood is! Toen dat alarmbedrijfje alles gereset had werkte de vaste telefoon weer. Maar het zou México niet zijn als het na een dag weer plat lag. Niet alleen de telefoonlijn deze keer, maar ook internet. En dat meerdere keertjes de afgelopen twee weken. En dat was wél erg. Cold turkey afkicken! Anthe had juist die eerste onverwachte middag wat klasgenoten mee naar huis genomen om aan een schoolproject te werken. Online natuurlijk. Ik heb ze uiteindelijk bij Starbucks afgezet en een flinke duit mee gegeven voor wat drinken en een broodje. Tenslotte zouden ze bij ons lunchen voordat het internet eruit lag. Een andere avond hebben we twee uur bij McDonalds gezeten zodat Anthe haar huiswerk kon maken. Naast het wachten op betere tijden qua telefoon en internet wachtte ik ook al drie weken op de monteur die bijna elke dag beloofde dat hij morgen zou komen. Als het niet zo schrijnend was geweest, had deze situatie best grappig kunnen worden. Daniel komt altijd veel te laat of gewoon niet op onze afspraak. Hij moet de lampen repareren, want van het gros is de transformator doorgebrand. Daarnaast beloofde hij meer dan zes maanden geleden dat hij de motor van de jacuzzi zou maken en wat schilderwerk zou uitvoeren en dat is tot op de dag van vandaag ook nooit gedaan. En soms raakt het een tijdje op de achtergrond, maar op dit ogenblik erger ik me rót aan hem. En aan het alarmbedrijf. En ik mis internet. Ik heb Daniel’s gedrag aan de huiseigenaar doorgegeven en hij dreigde hem te ontslaan. Ik heb hem echter nog één kans gegeven om op te komen dagen en die heeft hij natuurlijk verprutst. Vorige week vroeg Daniel hoe ik de reparatie van de bubbelmachine wilde betalen en heb ik hem boos toegesnauwd dat ik al meer dan zes maanden hierop wacht, dat het überhaupt niet mijn machine is, dat ik veel geld per maand betaal om in dit huis te wonen en dat ik wel een bericht naar de huiseigenaar zou sturen. Hij verontschuldigde zich snel en vroeg of ik alsjeblieft geen bericht naar de huiseigenaar wilde sturen. Vermoedelijk had hij al een flinke preek gekregen. Onderweg in de auto naar internetverbinding in Starbucks somde ik al deze ellende op aan een klasgenootje van Anthe. Ze haalde haar schouders op. “Dit is zo normaal, niets bijzonders.” Ze pauzeerde even. “Dit is gewoon México”, zei ze.
“¡Patron! ¡Patron! ¿Qué necesita?” wordt er op straat geroepen. “Baas! Baas! Wat heeft u nodig?” Ons autoraampje staat open en er staan allemaal mannen om ons heen. “Een handschoenenkastje voor deze Jeep”, antwoordt David. Ik rijd met de Mexicaanse chauffeur van mijn vriendin door een sloeberig wijkje dat alleen maar bestaat uit kleine winkeltjes gevuld met tweedehands auto-onderdelen. Drie straten vol met oude troep. Het is eigenlijk net een autokerkhof. Of de sloop, maar dan anders. De mannetjes die bij de winkeltjes horen proberen elk voor zich hun spulletjes te verkopen. Dat betekent dat als je raampje open staat en je langzaam door de straat rijdt er overal vandaan jonge knullen mee rennen met de auto en vragen wat je zoekt. Best beangstigend eigenlijk. Er zaten er ook een aantal op mijn motorkap. Toen David gas gaf gleden ze er van af. Heel macho. Ik zou dit nooit alleen kunnen doen. Het is een typische mannenwereld. Mark zou het ook niet kunnen. Het is een typisch Mexicaanse machocultuur. Het onderhandelen, het mee rennen met de rijdende auto, het schreeuwen over straat naar collega-winkeliers of zij het gezochte auto-onderdeel hebben, het doorrijden. Echt iets voor Mexicanen. Twee handige jongens kunnen aan het handschoenenkastje komen beloven ze. Ze wijzen een plekje aan om te parkeren, want achter ons rijden ook auto’s die iets zoeken op deze unieke markt. Wij wachten, zij fietsen weg, komen weer terug om geld te vragen dat David meteen weigert. (Hij kent de regels van dit spel door en door.) Na tien minuten komen ze terug met het gezochte kastje in de juiste kleur. De groothandel sticker zit nog in het kastje geplakt. “Waar komt zo’n nieuw kastje vandaan?”, vraag je je meteen af. Niet over nadenken. Nadien hoorde ik een verhaal van iemand die óók door die straat gereden had om een wieldop aan te schaffen. Hij kon er één heel goedkoop aanschaffen. Het duurde maar vijf minuutjes. Ze zetten hem er ook nog op voor hem. Toen hij de volgende dag parkeerde kwam hij erachter dat hij de wieldop aan de andere kant miste! Voor honderd pesos meer installeren de jongens die middag het kastje in mijn auto. Ze moeten wat knutselen, plakken, lassen en vooral veel passen en meten en dan zit het tweedehands handschoenenkastje als gegoten. Voor bijna een kwart van de prijs dat de garage voorstelde. Ik geef het geld aan David en hij betaalt de knullen. David is een geweldige onderhandelaar, een aardige vent, wél macho, maar we hebben die middag ook wat afgelachen samen.
donderdag 29 mei 2014
donderdag 22 mei 2014
Groen haar
Geven hoeft niet altijd het geven van dingen te betekenen.
- Mary Brantley
Iedereen weet dat het heel belangrijk is om een goede relatie met je kapper op te bouwen. Hoe beter de kapper je kent, hoe beter hij of zij aan je wensen tegemoet kan komen. Dat geldt niet alleen voor het eerste bezoek, maar ook voor alle daaropvolgende bezoekjes. Ik weet niet zo goed of ik nu een goede relatie heb met mijn kapper. Ik kom al bijna twee jaar bij dezelfde kapper en de Mexicaanse eigenaresse knipt en verft me altijd zelf. Ze zou me dus goed moeten kunnen kennen ondertussen. Als de begroeting een graadmeter is hiervoor dan kent ze me heel goed, want ze komt me altijd even kussen voordat ze gaat beginnen. Natuurlijk is de taal een barrière, waardoor ik niet 100 % duidelijk kan aangeven wat ik wil. En zodoende is de haarkleur die ik heb, sinds ik in México woon, anders dan alle jaren daarvoor. Volgens mijn vriendin in Breda is het groen. Met die constatering ben ik vorig jaar naar mijn eigen kapper Don in Breda gegaan en hij bevestigde mijn vermoeden. Het komt door het chloor in het leidingwater en het vele zonlicht. Ik kan er niks aan veranderen en dus laat ik het maar begaan. Een écht goede kapper begeleidt je in de tijd en daarom zou je niet van persoon moeten wisselen als je eenmaal jouw kapper hebt gevonden. De laatste knip- en verfbeurt zag ik mijn Mexicaanse kapster de hele ochtend iedereen uitgebreid omhelzen. Het ontging me niet dat wat meisjes van het wassen, kleuren of afgeknipt haar opvegen hun traantjes wegpinkten. Er liepen twee vreemde mensen door de zaak te paraderen die telkens met señor of señora aangesproken werden. Er was iets eigenaardigs gaande. Toen ik met mijn hoofd in de wasbak hing om de verf uit te spoelen kwam mijn kapster met betraande ogen naar me toe, kuste me en zei dat ze er niet meer langer werkte…. Daarna zag ik haar met een volle vuilniszak buiten langs het raam weg lopen. Haar zaak is kennelijk verkocht aan het nieuwe koppel? Haar personeel blijft er gelukkig wel werken, want een kapper die jou kent is van groot belang als je altijd met een goede look voor de dag wilt komen. Mijn kapster knipte echter elke maand alleen de dode punten er uit. En ik was al gelukkig als ze haar mes niet gebruikte in mijn dunne haar. Mexicanen hebben dik zwart haar. Ik heb dun blond haar. Kortom, ingewikkeld… Laatst ben ik vreemd gegaan bij een andere kapper en tot mijn grote schrik moest ik de dubbele prijs afrekenen! Eigenlijk zou een echt goede kapper je moeten adviseren voordat hij of zij de schaar in je haar zet of gaat kleuren. Daarbij moeten allerlei factoren mee genomen worden zoals je persoonlijkheid, je levensstijl en hippe haartrends. Dat soort Europese adviezen laat ik hier maar even voor gezien. Ik loop voorlopig nog even met groen haar en een misschien niet zo heel erg trendy kapsel….
Elke keer als ik mijn oude beddengoed onderop de stapel met beddengoed in de kast verstop vind ik het de week erna tóch weer op mijn bed terug. We hebben toentertijd veel beddengoed kwijt geraakt bij de verhuizing naar México. Ontvreemd uit de verhuisdozen. Dat was helemaal niet zo erg, want van de verzekering mochten we nieuw beddengoed kopen en ik had een ZARA Home ontdekt in onze stad. Dus heb ik daar heel verheugd mooie lakens, overtrekken, dekbedhoezen en een gehaakt bedsprei uitgezocht. Ik word er nog steeds heel erg blij van als ik er naar kijk. Lichtgrijs en veel wit had ik uitgekozen voor het nieuwe beddengoed. Precies passend in de kleuren van onze slaapkamer. Maar onze muchacha houdt denk ik niet zo van fris wit beddengoed. Elke keer vist ze onder de stapel mijn oude, lichtblauwe lakens eruit om op ons bed te leggen. Ik heb ze al meerdere keren er weer afgetrokken en verwisseld voor schone spierwitte overtrekken. Een ergernisje. Afgelopen week had ze wéér het oude beddengoed gebruikt en heb ik het er wrevelig afgetrokken en meteen een bericht naar haar telefoon gestuurd. Ik zie haar namelijk maar heel weinig, meestal alleen eind van de middag als ze naar huis gaat. Ik heb de volgende dag gevraagd of ze mijn boodschap had begrepen en ze zei van wel… Het is helaas niet de enige ergernis. Ze gooit altijd mijn thee-ei leeg als ik er nét verse losse thee in heb gedaan. Ze gooit mijn bos bloemen net één dag of twee dagen te vroeg weg. Ze heeft een vlek uit ons bankstel verwijderd met zeep dat een bleekmiddel bevat. Nu zit er een grote gebleekte vlek op de donkergrijze bank. Ze breekt zo nu en dan serviesgoed. Ze gooit voedsel weg dat ik nog wilde gebruiken. Ze heeft Mark’s lamswollen lievelingstrui eens ongevraagd gewassen in de machine en die is nu een paar maten kleiner. Of nog erger misschien, toen we op vakantie waren heeft ze alle gordijnen in huis spontaan gewassen en de meesten zijn nu zo’n 15 centimeter korter! Hoe goed ik ook probeer zelf de wasmachine te vullen, soms is ze me voor. Dan is Mark zijn hardloopbroekje kwijt die hij nog aan wilde trekken om te trainen. Ik ben heel vaak mijn yogakleding kwijt. Of ze legt het gebruikt terug op de schone stapel in de kast óf ze beslist eigenhandig dat het gewassen moet worden. Het is vaak zoeken. Mijn vriendin zei eens dat het haar enig leek om een hulp in huis te hebben die je kleren opruimt. Dat is het niet. Van de kinderen wast ze alles wat niet in de kast ligt. Daar kan ik niet zo goed tegen. Soms wil je een gedragen mouwloos spijkerjackie of een Adidas-vest nóg een keer aan (wat toch heel normaal is) en dan is het alweer weg. Onze schoenen ruimt ze ook op. Het komt voor dat we ’s ochtends in alle haast om op tijd op school te komen nog moeten zoeken naar onze schoenen. Laatst waren midden in de week alle blikjes kattenvoer op. Ik begreep er niks van, ik heb er altijd meer dan voldoende in de kast staan. Tot ik op een ochtend thuis kwam en mijn katten van bordjes zag eten in de keuken. “Julie, wat eten de katten??” Het bleek dat ze ongevraagd de katten in de ochtend eten gaf! Ik sta elke keer weer versteld. Waarom hebben we haar dan voor ons werken? Eigenlijk uit menslievendheid en mildheid; we gunnen haar het geld om van te leven. Ze is een lieve, goede meid. Ze is onze vierde hulp in bijna twee jaar tijd. En het belangrijkste: ze is betrouwbaar en dat is hier in México een zeldzaamheid.
- Mary Brantley
Iedereen weet dat het heel belangrijk is om een goede relatie met je kapper op te bouwen. Hoe beter de kapper je kent, hoe beter hij of zij aan je wensen tegemoet kan komen. Dat geldt niet alleen voor het eerste bezoek, maar ook voor alle daaropvolgende bezoekjes. Ik weet niet zo goed of ik nu een goede relatie heb met mijn kapper. Ik kom al bijna twee jaar bij dezelfde kapper en de Mexicaanse eigenaresse knipt en verft me altijd zelf. Ze zou me dus goed moeten kunnen kennen ondertussen. Als de begroeting een graadmeter is hiervoor dan kent ze me heel goed, want ze komt me altijd even kussen voordat ze gaat beginnen. Natuurlijk is de taal een barrière, waardoor ik niet 100 % duidelijk kan aangeven wat ik wil. En zodoende is de haarkleur die ik heb, sinds ik in México woon, anders dan alle jaren daarvoor. Volgens mijn vriendin in Breda is het groen. Met die constatering ben ik vorig jaar naar mijn eigen kapper Don in Breda gegaan en hij bevestigde mijn vermoeden. Het komt door het chloor in het leidingwater en het vele zonlicht. Ik kan er niks aan veranderen en dus laat ik het maar begaan. Een écht goede kapper begeleidt je in de tijd en daarom zou je niet van persoon moeten wisselen als je eenmaal jouw kapper hebt gevonden. De laatste knip- en verfbeurt zag ik mijn Mexicaanse kapster de hele ochtend iedereen uitgebreid omhelzen. Het ontging me niet dat wat meisjes van het wassen, kleuren of afgeknipt haar opvegen hun traantjes wegpinkten. Er liepen twee vreemde mensen door de zaak te paraderen die telkens met señor of señora aangesproken werden. Er was iets eigenaardigs gaande. Toen ik met mijn hoofd in de wasbak hing om de verf uit te spoelen kwam mijn kapster met betraande ogen naar me toe, kuste me en zei dat ze er niet meer langer werkte…. Daarna zag ik haar met een volle vuilniszak buiten langs het raam weg lopen. Haar zaak is kennelijk verkocht aan het nieuwe koppel? Haar personeel blijft er gelukkig wel werken, want een kapper die jou kent is van groot belang als je altijd met een goede look voor de dag wilt komen. Mijn kapster knipte echter elke maand alleen de dode punten er uit. En ik was al gelukkig als ze haar mes niet gebruikte in mijn dunne haar. Mexicanen hebben dik zwart haar. Ik heb dun blond haar. Kortom, ingewikkeld… Laatst ben ik vreemd gegaan bij een andere kapper en tot mijn grote schrik moest ik de dubbele prijs afrekenen! Eigenlijk zou een echt goede kapper je moeten adviseren voordat hij of zij de schaar in je haar zet of gaat kleuren. Daarbij moeten allerlei factoren mee genomen worden zoals je persoonlijkheid, je levensstijl en hippe haartrends. Dat soort Europese adviezen laat ik hier maar even voor gezien. Ik loop voorlopig nog even met groen haar en een misschien niet zo heel erg trendy kapsel….
Elke keer als ik mijn oude beddengoed onderop de stapel met beddengoed in de kast verstop vind ik het de week erna tóch weer op mijn bed terug. We hebben toentertijd veel beddengoed kwijt geraakt bij de verhuizing naar México. Ontvreemd uit de verhuisdozen. Dat was helemaal niet zo erg, want van de verzekering mochten we nieuw beddengoed kopen en ik had een ZARA Home ontdekt in onze stad. Dus heb ik daar heel verheugd mooie lakens, overtrekken, dekbedhoezen en een gehaakt bedsprei uitgezocht. Ik word er nog steeds heel erg blij van als ik er naar kijk. Lichtgrijs en veel wit had ik uitgekozen voor het nieuwe beddengoed. Precies passend in de kleuren van onze slaapkamer. Maar onze muchacha houdt denk ik niet zo van fris wit beddengoed. Elke keer vist ze onder de stapel mijn oude, lichtblauwe lakens eruit om op ons bed te leggen. Ik heb ze al meerdere keren er weer afgetrokken en verwisseld voor schone spierwitte overtrekken. Een ergernisje. Afgelopen week had ze wéér het oude beddengoed gebruikt en heb ik het er wrevelig afgetrokken en meteen een bericht naar haar telefoon gestuurd. Ik zie haar namelijk maar heel weinig, meestal alleen eind van de middag als ze naar huis gaat. Ik heb de volgende dag gevraagd of ze mijn boodschap had begrepen en ze zei van wel… Het is helaas niet de enige ergernis. Ze gooit altijd mijn thee-ei leeg als ik er nét verse losse thee in heb gedaan. Ze gooit mijn bos bloemen net één dag of twee dagen te vroeg weg. Ze heeft een vlek uit ons bankstel verwijderd met zeep dat een bleekmiddel bevat. Nu zit er een grote gebleekte vlek op de donkergrijze bank. Ze breekt zo nu en dan serviesgoed. Ze gooit voedsel weg dat ik nog wilde gebruiken. Ze heeft Mark’s lamswollen lievelingstrui eens ongevraagd gewassen in de machine en die is nu een paar maten kleiner. Of nog erger misschien, toen we op vakantie waren heeft ze alle gordijnen in huis spontaan gewassen en de meesten zijn nu zo’n 15 centimeter korter! Hoe goed ik ook probeer zelf de wasmachine te vullen, soms is ze me voor. Dan is Mark zijn hardloopbroekje kwijt die hij nog aan wilde trekken om te trainen. Ik ben heel vaak mijn yogakleding kwijt. Of ze legt het gebruikt terug op de schone stapel in de kast óf ze beslist eigenhandig dat het gewassen moet worden. Het is vaak zoeken. Mijn vriendin zei eens dat het haar enig leek om een hulp in huis te hebben die je kleren opruimt. Dat is het niet. Van de kinderen wast ze alles wat niet in de kast ligt. Daar kan ik niet zo goed tegen. Soms wil je een gedragen mouwloos spijkerjackie of een Adidas-vest nóg een keer aan (wat toch heel normaal is) en dan is het alweer weg. Onze schoenen ruimt ze ook op. Het komt voor dat we ’s ochtends in alle haast om op tijd op school te komen nog moeten zoeken naar onze schoenen. Laatst waren midden in de week alle blikjes kattenvoer op. Ik begreep er niks van, ik heb er altijd meer dan voldoende in de kast staan. Tot ik op een ochtend thuis kwam en mijn katten van bordjes zag eten in de keuken. “Julie, wat eten de katten??” Het bleek dat ze ongevraagd de katten in de ochtend eten gaf! Ik sta elke keer weer versteld. Waarom hebben we haar dan voor ons werken? Eigenlijk uit menslievendheid en mildheid; we gunnen haar het geld om van te leven. Ze is een lieve, goede meid. Ze is onze vierde hulp in bijna twee jaar tijd. En het belangrijkste: ze is betrouwbaar en dat is hier in México een zeldzaamheid.
donderdag 15 mei 2014
Aantrekkingskracht
Het verdriet omdat je niet hebt wat je wilt, kan verhinderen dat je apprecieert wat je wel hebt.
- Gina Lake
Sterrenbeeld Stier. De Stier weet als geen ander wat praktisch en nuttig is. Als hij ergens aan begint maakt hij het af. Stieren zijn doordouwers, een beetje conservatief en soms koppig. Maar over het algemeen zijn ze gelukkig heel aardig en lief. Ze zijn dol op routine: ze zijn het meest stabiele teken van de dierenriem. Veel Stieren zijn welvarend en houden van rijkdom. Ze hebben veel zelfvertrouwen en genieten van de goede dingen van het leven. En dat is een rake omschrijving van mijn jarige echtgenoot. Hij is er altijd voor ons en is zeer zorgzaam voor zichzelf, én voor ons. Mijn Stiertje kan echter heel kwetsbaar zijn als het gaat om zijn trots. Hij is ook wat ijdel , maar daarom altijd goed gekleed en verzorgd. Mark is erg behulpzaam, zeer sportief en altijd stipt op tijd. Ik mag mijn handjes dichtknijpen met zo’n betrouwbare vent en dat doe ik dan ook. Ik ben beretrots op wat hij heeft bereikt en ben heel dankbaar voor de bijna 27 jaar dat we al gelukkig samen zijn. (Hoezo stabiel teken van de dierenriem?) Ik ben dankbaar voor de drie mooie dochters die we samen hebben gekregen en het avontuurlijke leven dat we samen leiden. Never a dull moment! Op zijn verjaardag opende hij zijn cadeautjes op het grote bed, bakte ik een Hollandse appeltaart voor hem en bereidde een Hollandse maaltijd. Als verrassing kreeg hij ook nog om precies twaalf uur een aardbeving van 6.8 op de schaal van Richter. Hij en zijn collega’s moesten buiten het gebouw gaan staan, maar ze voelden niets. In tegenstelling tot mij. Deze aardbeving liet Puebla flink schudden. Ik zat op een stoel in de huiskamer te lezen en het voelde alsof iemand aan mijn stoel stond te trekken. Ik werd bang. Ik was alleen, wat was dit? Toen zag ik de gordijnen heen en weer zweven en snapte ik dat er een flinke aardbeving was. Het duurde lang voor mijn gevoel. De meiden moesten op school onder hun bureau of tegen de muur aan zitten. En daarna naar buiten lopen naar een veilige plek. Maren vertelde dat er spleten in het schoolplein ontstonden. Ondertussen oefenden Mark’s collega’s op een Hollands verjaardagslied, maar durfden het uiteindelijk niet aan om het voor hem te zingen. Mark werd verrast door een grote aanwezige groep collega’s in de zaal, Hollandse muziek uit de luidsprekers en wel vier verjaardagstaarten.
Na een verschrikkelijke nachtelijke stortregenbui met hevig onweer dat vanuit de bergen aan kwam rollen loop ik ’s ochtends vroeg mijn vijf kilometers in het park. Door de vele regen heeft levende vulkaan Popo een flinke laag sneeuw rondom zijn krater ontvangen. De sneeuw glittert in het vroege ochtendzonnetje, óók op de bergen naast Popo. Ik loop langs een groep eucalyptusbomen en door de frisse bui en de oplopende temperatuur in de ochtend geuren de blaadjes enorm. Een natuurlijke aromatherapie, ik pluk een blaadje. Ik loop wat gele babygansjes voorbij en geniet van het uitzicht op de bergen. Een hardloper komt naar me toe en vraagt me of ik een Amerikaanse ben. Na een klein praatje loop ik verder. Dan komt er een andere bezweette man en waarschuwt me dat er onlangs wat autoruiten gebroken zijn en dat ik moet oppassen. Als ik later naar mijn auto terugloop wenkt de man op zijn fiets me. Hij rijdt elke ochtend tussen zes en één uur op en neer door de straat om de geparkeerde auto’s van de hardlopers te bewaken. Ik geef hem altijd een fooi, maar nu heeft hij iets voor mij. Een CD met Spaanstalige gitaarmuziek, rumba. Aardige man. Ik moest destijds erg aan hem wennen, want hij dringt zich wel op. Maar hij bewaakt mijn auto twee keer per week en daar ben ik hem dankbaar voor. Dat kletspraatje neem ik maar op de koop toe. Net zoals al die mannen in het park die graag een praatje maken. Bijvoorbeeld de oudere, grijze man die als arts veel gereisd heeft door Europa en me altijd in het Duits groet en me eens een lift aanbood. De man die mijn mailadres kreeg, want hij wilde zijn foto’s van Amsterdam zo graag doorsturen. Deze arts mailde inderdaad eenmalig, maar dat heb ik snel kunnen afkappen. Of de mannen die ik nauwelijks opmerk, ze verkopen sapjes aan de kant van de weg, maar zij lieten Mark onlangs weten dat ze mij altijd zien als ik naar het park kom. Volgens mijn yoga juf moet ik wel een beetje oppassen met die aandacht, ze kennen mijn routine. Anthe werkt om de week als vrijwilligster in het safari park en laatst liep ze met een medewerker met een grote boa om zijn nek door het park. Bezoekers mochten met de wurgslang op de foto. Totdat een vrouw Anthe aanhoudt en vraagt of haar puberzoon met háár mag poseren. Anthe poseert, maar er komt geen boa constrictor aan te pas! Zo krijgen we veel aandacht hier in México. Ik merk ook altijd dat wanneer ik in een winkel ergens interesse voor heb en even stil sta om te kijken, er altijd mensen naast me komen staan mee kijken. Eerst dacht ik dat ik het me verbeeldde, maar mijn Zweedse vriendin biechtte het laatst op. En toen kon ik volmondig beamen dat ik precies dezelfde ervaring heb. Gisteren winkelden we samen in een hippiewinkeltje voor lange strandjurken. Een Mexicaanse dame loopt het winkeltje in en vraagt aan mijn vriendin of ze uit Nederland komt. Als de dame daarna twee woordjes met mij gewisseld heeft zwaait ze en loopt ze het winkeltje weer uit. Ons verbouwereerd achterlatend. Vorige week toen ik met mijn vriendin uit Nederland op een terrasje zat kwam er een man naar ons toe en vroeg we waar we vandaan kwamen. Na wat complimenten en een elegante handkus voor ons allebei vertrok hij weer. En zo gaat dat al bijna twee jaar. Korte nieuwsgierige vraagjes, een groet en dan verdwijnen mensen weer. Wat voor aantrekkingskracht hebben Europese vrouwen op Mexicanen?
- Gina Lake
Sterrenbeeld Stier. De Stier weet als geen ander wat praktisch en nuttig is. Als hij ergens aan begint maakt hij het af. Stieren zijn doordouwers, een beetje conservatief en soms koppig. Maar over het algemeen zijn ze gelukkig heel aardig en lief. Ze zijn dol op routine: ze zijn het meest stabiele teken van de dierenriem. Veel Stieren zijn welvarend en houden van rijkdom. Ze hebben veel zelfvertrouwen en genieten van de goede dingen van het leven. En dat is een rake omschrijving van mijn jarige echtgenoot. Hij is er altijd voor ons en is zeer zorgzaam voor zichzelf, én voor ons. Mijn Stiertje kan echter heel kwetsbaar zijn als het gaat om zijn trots. Hij is ook wat ijdel , maar daarom altijd goed gekleed en verzorgd. Mark is erg behulpzaam, zeer sportief en altijd stipt op tijd. Ik mag mijn handjes dichtknijpen met zo’n betrouwbare vent en dat doe ik dan ook. Ik ben beretrots op wat hij heeft bereikt en ben heel dankbaar voor de bijna 27 jaar dat we al gelukkig samen zijn. (Hoezo stabiel teken van de dierenriem?) Ik ben dankbaar voor de drie mooie dochters die we samen hebben gekregen en het avontuurlijke leven dat we samen leiden. Never a dull moment! Op zijn verjaardag opende hij zijn cadeautjes op het grote bed, bakte ik een Hollandse appeltaart voor hem en bereidde een Hollandse maaltijd. Als verrassing kreeg hij ook nog om precies twaalf uur een aardbeving van 6.8 op de schaal van Richter. Hij en zijn collega’s moesten buiten het gebouw gaan staan, maar ze voelden niets. In tegenstelling tot mij. Deze aardbeving liet Puebla flink schudden. Ik zat op een stoel in de huiskamer te lezen en het voelde alsof iemand aan mijn stoel stond te trekken. Ik werd bang. Ik was alleen, wat was dit? Toen zag ik de gordijnen heen en weer zweven en snapte ik dat er een flinke aardbeving was. Het duurde lang voor mijn gevoel. De meiden moesten op school onder hun bureau of tegen de muur aan zitten. En daarna naar buiten lopen naar een veilige plek. Maren vertelde dat er spleten in het schoolplein ontstonden. Ondertussen oefenden Mark’s collega’s op een Hollands verjaardagslied, maar durfden het uiteindelijk niet aan om het voor hem te zingen. Mark werd verrast door een grote aanwezige groep collega’s in de zaal, Hollandse muziek uit de luidsprekers en wel vier verjaardagstaarten.
Na een verschrikkelijke nachtelijke stortregenbui met hevig onweer dat vanuit de bergen aan kwam rollen loop ik ’s ochtends vroeg mijn vijf kilometers in het park. Door de vele regen heeft levende vulkaan Popo een flinke laag sneeuw rondom zijn krater ontvangen. De sneeuw glittert in het vroege ochtendzonnetje, óók op de bergen naast Popo. Ik loop langs een groep eucalyptusbomen en door de frisse bui en de oplopende temperatuur in de ochtend geuren de blaadjes enorm. Een natuurlijke aromatherapie, ik pluk een blaadje. Ik loop wat gele babygansjes voorbij en geniet van het uitzicht op de bergen. Een hardloper komt naar me toe en vraagt me of ik een Amerikaanse ben. Na een klein praatje loop ik verder. Dan komt er een andere bezweette man en waarschuwt me dat er onlangs wat autoruiten gebroken zijn en dat ik moet oppassen. Als ik later naar mijn auto terugloop wenkt de man op zijn fiets me. Hij rijdt elke ochtend tussen zes en één uur op en neer door de straat om de geparkeerde auto’s van de hardlopers te bewaken. Ik geef hem altijd een fooi, maar nu heeft hij iets voor mij. Een CD met Spaanstalige gitaarmuziek, rumba. Aardige man. Ik moest destijds erg aan hem wennen, want hij dringt zich wel op. Maar hij bewaakt mijn auto twee keer per week en daar ben ik hem dankbaar voor. Dat kletspraatje neem ik maar op de koop toe. Net zoals al die mannen in het park die graag een praatje maken. Bijvoorbeeld de oudere, grijze man die als arts veel gereisd heeft door Europa en me altijd in het Duits groet en me eens een lift aanbood. De man die mijn mailadres kreeg, want hij wilde zijn foto’s van Amsterdam zo graag doorsturen. Deze arts mailde inderdaad eenmalig, maar dat heb ik snel kunnen afkappen. Of de mannen die ik nauwelijks opmerk, ze verkopen sapjes aan de kant van de weg, maar zij lieten Mark onlangs weten dat ze mij altijd zien als ik naar het park kom. Volgens mijn yoga juf moet ik wel een beetje oppassen met die aandacht, ze kennen mijn routine. Anthe werkt om de week als vrijwilligster in het safari park en laatst liep ze met een medewerker met een grote boa om zijn nek door het park. Bezoekers mochten met de wurgslang op de foto. Totdat een vrouw Anthe aanhoudt en vraagt of haar puberzoon met háár mag poseren. Anthe poseert, maar er komt geen boa constrictor aan te pas! Zo krijgen we veel aandacht hier in México. Ik merk ook altijd dat wanneer ik in een winkel ergens interesse voor heb en even stil sta om te kijken, er altijd mensen naast me komen staan mee kijken. Eerst dacht ik dat ik het me verbeeldde, maar mijn Zweedse vriendin biechtte het laatst op. En toen kon ik volmondig beamen dat ik precies dezelfde ervaring heb. Gisteren winkelden we samen in een hippiewinkeltje voor lange strandjurken. Een Mexicaanse dame loopt het winkeltje in en vraagt aan mijn vriendin of ze uit Nederland komt. Als de dame daarna twee woordjes met mij gewisseld heeft zwaait ze en loopt ze het winkeltje weer uit. Ons verbouwereerd achterlatend. Vorige week toen ik met mijn vriendin uit Nederland op een terrasje zat kwam er een man naar ons toe en vroeg we waar we vandaan kwamen. Na wat complimenten en een elegante handkus voor ons allebei vertrok hij weer. En zo gaat dat al bijna twee jaar. Korte nieuwsgierige vraagjes, een groet en dan verdwijnen mensen weer. Wat voor aantrekkingskracht hebben Europese vrouwen op Mexicanen?
donderdag 8 mei 2014
Karma
“Like gravity, karma is so basic we often don't even notice it.”
― Sakyong Mipham
Sommige dingen verander je niet. Sommige dingen zijn zo ingebakken in een cultuur dat je de mensen niet kunt laten inzien dat het ook anders kan. In je eentje kun je dat niet aanpakken. Soms is berusting dan beter. Bijvoorbeeld in het geval van de school van onze meiden. Een school met aanzien in onze stad. Een school waar de kinderen van de meest rijke mensen uit onze gemeente heen gaan. Een school waar netwerken heel erg belangrijk is. Een school waar aanzien ook heel belangrijk is. Een school waarmee je een toekomst kunt opbouwen. Een school met een danig aanzien zodat je je er mee kunt onderscheiden. En deze school met een smetteloos imago is niet altijd netjes bezig. De school van onze meiden is corrupt. Je kunt er met geld iets bereiken. Elk jaar wordt er een tombola georganiseerd, een soort grabbelton met prijzen. Je kunt lootjes kopen om mee te doen. Onder de prijzen vallen ook tienden van schoolpunten te winnen. Je kunt dus een verhoging van je rapportcijfer winnen. Je kunt je rapportcijfer kopen. Er zijn leerlingen die een boekje loten kopen met het geld van hun ouders en zo hun schoolresultaten verbeteren. Wat geef je deze adolescenten voor voorbeeld mee? Dat alles te koop is? Voetbalplaatjes verzamelen is een grote rage op dit moment. De tot nu toe onberispelijke wiskundeleraar spaart deze plaatjes voor zijn neefje. Als de wiskundeles begint slaat hij het verzamelboek van zijn neefje open en geeft aan welke plaatjes hij nog nodig heeft. De jongens in de klas pakken hun eigen plaatjes erbij en er ontstaat tijdens de wiskundeles een ruilhandel. Vlak voor de les eindigt laat de wiskundeleraar nog even weten dat iedereen die hem een nieuw voetbalplaatje bezorgd heeft een punt extra krijgt voor het volgende proefwerk. Ik mag van onze meiden hier niks mee doen. Ik mag niet bellen of mailen naar de school en ook niet even een bezoekje brengen. "Mam, ze doen dit al járen zo en dat ga jij in je eentje heus niet veranderen!" En dus berust ik er maar in. Deze praktijken dragen er aan bij dat México nooit zal floreren. Dat ze nooit zullen uitgroeien tot economische welvaart. De politiek en economie draait hier op omkopen en vriendjespolitiek. En dat wordt ze al heel jong met de paplepel ingegoten. Dat zal nooit veranderen. Je kunt hier afstuderen aan een gerenommeerde school. Niet door hard studeren, doorzettingsvermogen of een hoge intelligentie, maar door omkoperij. Het is zoals het is. Al decennia lang. En daar moet ik dus berusting in vinden. Zoals onze dochters al wijs zeggen:” Laat het los, mam!”.
Karma. Het klinkt dreigend, onontkoombaar, onherroepelijk. Het klinkt best wel naar ‘boontje komt om zijn loontje’. Karma betekent echter handeling en verwijst naar activiteiten die we verrichten met lichaam, spraak en geest. Deze activiteiten laten indrukken of zaadjes op onze geest achter, die rijpen tot ervaringen. Als we echter geen oorzaak of karma creëren voor iets, dan zullen we ook de gevolgen niet kunnen ervaren: als een boer geen tarwe zaait, zal er ook geen tarwe groeien. We zijn dus verantwoordelijk voor onze eigen prettige en vervelende ervaringen. Mijn vriendin uit Nederland - die een week bij mij heeft gelogeerd - heeft zeer regelmatig kleine en grote ‘pechjes’ in haar dagelijks leven. Ik moet er altijd erg om lachen. Ook deze week bij mij in huis werkte haar karma niet echt mee. Het begon al op de luchthaven waar haar koffer open moest en ze de rookworsten, pitjeskaas en blikken erwtensoep en ragout moest inleveren. Dat was jammer. Ook al had ze tevens heerlijke koeken, sauzen en snoepjes voor ons mee. Dezelfde dag hoorde ik van mijn yoga juf dat de yogalessen deze betreffende week niet plaats konden vinden. Dat was óók jammer. We wilden de hele week samen de dag starten met een yoga les. Ze had me laten weten aan yoga toe te zijn, maar na één yoga les hield haar retreat dus al op. Achteraf gezien gaf dat natuurlijk helemaal niks, want zo hadden we meer tijd om er vroeg op uit te trekken. Op een vrije Feestdag diezelfde week vertrokken we met het hele gezin naar een bergdorp waar een natuurlijk zwembad was. Een zwembad met een natuurlijke waterbron uit de bergen. Toen we na een zoektochtje aankwamen bleek het water zó verschrikkelijk koud te zijn dat we onze spulletjes maar gauw weer opgepakt hebben en vertrokken. Maar natuurlijk niet zonder dat de camera van mijn vriendin op haar iPhone het begaf. We zijn meteen terug gereden naar de vertrouwde balneario bij ons in de buurt waar het natuurlijke bergwater veel sulfiet bevat (dat goed is voor herstel van ziekte en stress) en de temperatuur van dit water 28,5 graden is. Uiteraard hebben we daar nog een heerlijke dag gehad. Toen we de volgende dag naar één van de mooiste musea van México gingen, gelegen in Puebla, was de afdeling met beelden - waar we ons het meest op verheugden - gesloten. We maakten er vooraf nog grapjes over, maar haar karma is blijkbaar sterk. We hadden onverwachts tóch een heerlijke ochtend, want op het dak van dit museum bleek een geweldig dakterras te liggen met adembenemende uitzichten over onze stad. (zie ons fotoalbum) En zo maakten we onbewust van elke tegenslag iets positiefs. Op 5 mei wordt in Nederland Bevrijdingsdag gevierd maar hier vieren we de bevrijding van Puebla. Dat wordt gedaan met een enorm defilé. We hadden mijn auto een flink stuk van de route geparkeerd en daarna hebben we bijna anderhalf uur op de optocht gewacht. Het was bloedheet, de zon brandde op onze reeds verbrandde schouders… Maar met een ter plekke aangeschafte paraplu hebben we het verder goed uit kunnen houden. Toen we terug liepen naar de auto zag ik mijn alarmlichten knipperen. Een slecht teken… Het eerste waar ik aan dacht was mijn accu en dat bleek terecht. De accu was leeg en startte niet meer. Mijn vriendin moest diezelfde middag haar vliegtuig halen terug naar Nederland, maar we voelden nog geen paniek. Toevallig stond mijn Jeepje voor een garage die toevallig deze Feestdag geopend was. En toevallig reed de auto die voor mij geparkeerd stond net weg. De eigenaar van de garage was welwillend en had in vijf minuten mijn motor weer aan de praat. Karma is kennelijk niet meedogenloos, haha. (Karma is natuurlijk gericht op groei, inzicht, bewustwording en liefde.) Zonder verdere uitdagingen reden we nog geen uur later richting de luchthaven. Terug kijkend op een heerlijke en gezellige week samen met mooie herinneringen en wilde verhalen om thuis te vertellen.
― Sakyong Mipham
Sommige dingen verander je niet. Sommige dingen zijn zo ingebakken in een cultuur dat je de mensen niet kunt laten inzien dat het ook anders kan. In je eentje kun je dat niet aanpakken. Soms is berusting dan beter. Bijvoorbeeld in het geval van de school van onze meiden. Een school met aanzien in onze stad. Een school waar de kinderen van de meest rijke mensen uit onze gemeente heen gaan. Een school waar netwerken heel erg belangrijk is. Een school waar aanzien ook heel belangrijk is. Een school waarmee je een toekomst kunt opbouwen. Een school met een danig aanzien zodat je je er mee kunt onderscheiden. En deze school met een smetteloos imago is niet altijd netjes bezig. De school van onze meiden is corrupt. Je kunt er met geld iets bereiken. Elk jaar wordt er een tombola georganiseerd, een soort grabbelton met prijzen. Je kunt lootjes kopen om mee te doen. Onder de prijzen vallen ook tienden van schoolpunten te winnen. Je kunt dus een verhoging van je rapportcijfer winnen. Je kunt je rapportcijfer kopen. Er zijn leerlingen die een boekje loten kopen met het geld van hun ouders en zo hun schoolresultaten verbeteren. Wat geef je deze adolescenten voor voorbeeld mee? Dat alles te koop is? Voetbalplaatjes verzamelen is een grote rage op dit moment. De tot nu toe onberispelijke wiskundeleraar spaart deze plaatjes voor zijn neefje. Als de wiskundeles begint slaat hij het verzamelboek van zijn neefje open en geeft aan welke plaatjes hij nog nodig heeft. De jongens in de klas pakken hun eigen plaatjes erbij en er ontstaat tijdens de wiskundeles een ruilhandel. Vlak voor de les eindigt laat de wiskundeleraar nog even weten dat iedereen die hem een nieuw voetbalplaatje bezorgd heeft een punt extra krijgt voor het volgende proefwerk. Ik mag van onze meiden hier niks mee doen. Ik mag niet bellen of mailen naar de school en ook niet even een bezoekje brengen. "Mam, ze doen dit al járen zo en dat ga jij in je eentje heus niet veranderen!" En dus berust ik er maar in. Deze praktijken dragen er aan bij dat México nooit zal floreren. Dat ze nooit zullen uitgroeien tot economische welvaart. De politiek en economie draait hier op omkopen en vriendjespolitiek. En dat wordt ze al heel jong met de paplepel ingegoten. Dat zal nooit veranderen. Je kunt hier afstuderen aan een gerenommeerde school. Niet door hard studeren, doorzettingsvermogen of een hoge intelligentie, maar door omkoperij. Het is zoals het is. Al decennia lang. En daar moet ik dus berusting in vinden. Zoals onze dochters al wijs zeggen:” Laat het los, mam!”.
Karma. Het klinkt dreigend, onontkoombaar, onherroepelijk. Het klinkt best wel naar ‘boontje komt om zijn loontje’. Karma betekent echter handeling en verwijst naar activiteiten die we verrichten met lichaam, spraak en geest. Deze activiteiten laten indrukken of zaadjes op onze geest achter, die rijpen tot ervaringen. Als we echter geen oorzaak of karma creëren voor iets, dan zullen we ook de gevolgen niet kunnen ervaren: als een boer geen tarwe zaait, zal er ook geen tarwe groeien. We zijn dus verantwoordelijk voor onze eigen prettige en vervelende ervaringen. Mijn vriendin uit Nederland - die een week bij mij heeft gelogeerd - heeft zeer regelmatig kleine en grote ‘pechjes’ in haar dagelijks leven. Ik moet er altijd erg om lachen. Ook deze week bij mij in huis werkte haar karma niet echt mee. Het begon al op de luchthaven waar haar koffer open moest en ze de rookworsten, pitjeskaas en blikken erwtensoep en ragout moest inleveren. Dat was jammer. Ook al had ze tevens heerlijke koeken, sauzen en snoepjes voor ons mee. Dezelfde dag hoorde ik van mijn yoga juf dat de yogalessen deze betreffende week niet plaats konden vinden. Dat was óók jammer. We wilden de hele week samen de dag starten met een yoga les. Ze had me laten weten aan yoga toe te zijn, maar na één yoga les hield haar retreat dus al op. Achteraf gezien gaf dat natuurlijk helemaal niks, want zo hadden we meer tijd om er vroeg op uit te trekken. Op een vrije Feestdag diezelfde week vertrokken we met het hele gezin naar een bergdorp waar een natuurlijk zwembad was. Een zwembad met een natuurlijke waterbron uit de bergen. Toen we na een zoektochtje aankwamen bleek het water zó verschrikkelijk koud te zijn dat we onze spulletjes maar gauw weer opgepakt hebben en vertrokken. Maar natuurlijk niet zonder dat de camera van mijn vriendin op haar iPhone het begaf. We zijn meteen terug gereden naar de vertrouwde balneario bij ons in de buurt waar het natuurlijke bergwater veel sulfiet bevat (dat goed is voor herstel van ziekte en stress) en de temperatuur van dit water 28,5 graden is. Uiteraard hebben we daar nog een heerlijke dag gehad. Toen we de volgende dag naar één van de mooiste musea van México gingen, gelegen in Puebla, was de afdeling met beelden - waar we ons het meest op verheugden - gesloten. We maakten er vooraf nog grapjes over, maar haar karma is blijkbaar sterk. We hadden onverwachts tóch een heerlijke ochtend, want op het dak van dit museum bleek een geweldig dakterras te liggen met adembenemende uitzichten over onze stad. (zie ons fotoalbum) En zo maakten we onbewust van elke tegenslag iets positiefs. Op 5 mei wordt in Nederland Bevrijdingsdag gevierd maar hier vieren we de bevrijding van Puebla. Dat wordt gedaan met een enorm defilé. We hadden mijn auto een flink stuk van de route geparkeerd en daarna hebben we bijna anderhalf uur op de optocht gewacht. Het was bloedheet, de zon brandde op onze reeds verbrandde schouders… Maar met een ter plekke aangeschafte paraplu hebben we het verder goed uit kunnen houden. Toen we terug liepen naar de auto zag ik mijn alarmlichten knipperen. Een slecht teken… Het eerste waar ik aan dacht was mijn accu en dat bleek terecht. De accu was leeg en startte niet meer. Mijn vriendin moest diezelfde middag haar vliegtuig halen terug naar Nederland, maar we voelden nog geen paniek. Toevallig stond mijn Jeepje voor een garage die toevallig deze Feestdag geopend was. En toevallig reed de auto die voor mij geparkeerd stond net weg. De eigenaar van de garage was welwillend en had in vijf minuten mijn motor weer aan de praat. Karma is kennelijk niet meedogenloos, haha. (Karma is natuurlijk gericht op groei, inzicht, bewustwording en liefde.) Zonder verdere uitdagingen reden we nog geen uur later richting de luchthaven. Terug kijkend op een heerlijke en gezellige week samen met mooie herinneringen en wilde verhalen om thuis te vertellen.
donderdag 1 mei 2014
Zo je hart is is je leven
Zo je hart is, is je leven…
- Nag Hammadigeschriften
Een boer, Muhammad Ali geheten, wonend in Nag Hammadi, in Egypte, was in 1945 bezig de vruchtbare aarde van een oud kerkhof in grote manden te laden met de bedoeling die daarna over zijn eigen akker uit te gaan strooien. Het oude kerkhof - dat allang niet meer in gebruik was - lag in de buurt van een ruïne dat van een klooster geweest is uit de eerste eeuwen na Christus. Tijdens zijn graafwerkzaamheden stuitte de boer plotseling op een grote aarden kruik. Hij vroeg zich af wat zich daarin zou kunnen bevinden. Muhammad vertelde dertig jaar later aan een hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht zijn verhaal:
“In december 1945 heb ik de kruik gevonden bij de berg Hamra Dun. Rond zes uur 's morgens, toen ik aan het werk ging, vond ik deze kruik. En nadat ik hem gevonden had, kreeg ik het gevoel dat er wat in zat. Dus bewaarde ik de pot en omdat het die ochtend koud was besloot ik hem achter te laten en later weer op te halen om te kijken wat erin zat. In feite ben ik diezelfde dag nog teruggegaan, en ik sloeg de kruik stuk. Maar eerst was ik een beetje bang, omdat er wel eens wat in zou kunnen zitten - een djinn, een boze geest. Ik was alleen toen ik de kruik stuk sloeg. Ik wilde wel dat mijn vrienden erbij zouden zijn. Nadat ik hem stukgeslagen had, ontdekte ik dat er boeken in zaten. Ik besloot mijn vrienden op te halen om het hun te vertellen. Wij waren met z'n zevenen en we beseften meteen dat dit iets te maken had met de christenen. En wij zeiden dat wij er eigenlijk totaal niets aan hadden - voor ons was het gewoon waardeloos. Dus heb ik het hier naar een geestelijk leider gebracht en deze zei dat wij er werkelijk niets mee konden doen. Voor ons was het gewoon rommel. Dus heb ik het mee naar huis genomen. Sommige boeken zijn verbrand en ik heb geprobeerd er een paar van te verkopen.” Muhammad verdeelde later de boeken onder zijn vrienden. Ze ontdekten al snel dat er handel in die boeken zat. Eén voor één verschenen ze op de zwarte markt van Egyptische antiquiteiten en langzaam druppelden ze de westerse wereld binnen. Het citaat boven dit blog komt uit de kruik van Muhammad Ali. Het betekent eigenlijk dat het leven op heel veel manieren en vanuit heel veel overtuigingen en gezichtspunten is in te vullen. Je kunt leven voor je portemonnee, je carrière, je gezin, je kinderen, je status, noem maar op. Het gaat om keuzes en het aantal keuzes is duizelingwekkend. Toch is het niet zo moeilijk je weg er in te vinden. Je kunt je hart volgen, voelen wat je zelf wilt. Het is tenslotte jouw leven.
We staan om twee uur op het schoolplein op een doordeweekse middag en Maren heeft een verjaardagsfeestje. We zijn geloof ik de enige die uitgenodigd zijn, alhoewel je eigenlijk niet echt van een uitnodiging kunt spreken. De moeder van de jarige job stuurde twee avonden ervoor een WhatsApp berichtje met de vraag of Maren uit school wilde komen eten, bowlen én schaatsen. En of ik de telefoonnummers had van nog vier vriendinnetjes uit de klas. Moeder Issa staat deze middag echter zelf niet op het plein, alleen haar chauffeur staat er bedremmeld bij met een aangesneden taart in zijn handen. Maren’s vriendinnetje, niet de jarige job, komt naar me toe gerend: “Heeft Maren een uitnodiging ontvangen? Mijn moeder weet van niets!”. De muchacha van dit meisje kijkt me vragend aan. Ze weet niet wat ze moet doen. Uiteindelijk gaat Ale ook mee en ik beloof een mail te zullen schrijven aan Ale’s moeder met alle details die ik weet van dit feestje. Ik had de moeder van het feestvarken alvast een bericht gestuurd dat ik Maren vroeg kwam halen van de schaatsbaan, want Maren’s zussen hadden Taekwondo les. Onze stad ligt op het ogenblik helemaal overhoop. Alle grote straten krijgen beton in plaats van uit elkaar gevallen asfalt en daarom zijn veel straten gesloten. Dit is niet helemaal overzichtelijk gepland en je wordt ook niet vooraf gewaarschuwd dat de straat gesloten zal zijn. Elke ochtend is voor mij een verrassing welke straten naar het centrum gesloten zijn en welke alternatieve route ik zal verzinnen om de meiden op tijd naar school te brengen. De ijsbaan ligt ook in het centrum en omdat ik behoorlijk strak in de tijd zit rijd ik extra vroeg de verkeerschaos in. Als ik bijna bij de ijsbaan ben word ik gebeld door de moeder van Ale. Ze zijn niet naar de afgesproken ijsbaan, maar naar een andere… Ik baal als een stekker en verander mijn strategie. Helaas is die weg afgesloten en uiteindelijk beland ik via een sluiproute bij de ijsbaan. Ik parkeer mijn auto en krijg uiteindelijk moeder Issa aan de telefoon. “Waar ben je?” vraag ik haar geïrriteerd en “Waarom heb je me niet geïnformeerd over de wijziging?”. Binnen een paar minuten sta ik naast de schaatsbaan en kijkt Maren me zwáár teleurgesteld aan: “Ik heb net vijf minuten mijn schaatsen aan! En we hebben ook al niet gebowld!” Ik vind het heel zielig voor Maren die zich erg op het feestje verheugd had. Ik kom er snel achter waarom ze niet gebowld hebben en waarom ze pas nét op de ijsbaan staan. Ze hebben de hele middag in het restaurant gewacht op de vader van de jarige job en nog een vriendinnetje en toen bleek de ijsbaan nog gesloten en tijd om te bowlen was er al niet meer…. Moeder Issa vraagt me of Maren niet langer kan blijven om te schaatsen. Het is dan al bijna zeven uur. Maren’s zussen moeten naar les, Maren heeft eigenlijk huiswerk, we moeten nog avondeten en het is bovendien bijna haar bedtijd. Ik ben verontwaardigd. Ik heb moeder Issa nota bene ingelicht dat ik vroeg zou komen omdat ik meer verplichtingen heb. Luistert ze niet naar mij? Dit feestje is een afknapper zonder uitnodigingen, zonder moeder op het plein, zonder beloftes na te komen en met vooral grote teleurstellingen. En nu wil ze van mij de boeman maken omdat Maren niet kan blijven schaatsen? Ik ben verbijsterd. Ik zit op weg naar huis midden in de verschrikkelijke verkeerschaos nog na te pruttelen tegen Maren hoe slecht dit allemaal geregeld was. Mark heeft gelukkig Maren’s zussen ondertussen afgezet bij Taekwondo. Als ik Maren een uurtje later naar bed breng zegt ze: “Die moeder dronk wel veel… Ze had wel drie glazen van dat rode spul op dat je in zo’n wijnglas doet.” Ik zeg dat dát niet zo erg is, want ze heeft tenslotte een chauffeur. Maar dan zegt Maren verbaasd: “Maar ze zat zélf achter het stuur!”
- Nag Hammadigeschriften
Een boer, Muhammad Ali geheten, wonend in Nag Hammadi, in Egypte, was in 1945 bezig de vruchtbare aarde van een oud kerkhof in grote manden te laden met de bedoeling die daarna over zijn eigen akker uit te gaan strooien. Het oude kerkhof - dat allang niet meer in gebruik was - lag in de buurt van een ruïne dat van een klooster geweest is uit de eerste eeuwen na Christus. Tijdens zijn graafwerkzaamheden stuitte de boer plotseling op een grote aarden kruik. Hij vroeg zich af wat zich daarin zou kunnen bevinden. Muhammad vertelde dertig jaar later aan een hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht zijn verhaal:
“In december 1945 heb ik de kruik gevonden bij de berg Hamra Dun. Rond zes uur 's morgens, toen ik aan het werk ging, vond ik deze kruik. En nadat ik hem gevonden had, kreeg ik het gevoel dat er wat in zat. Dus bewaarde ik de pot en omdat het die ochtend koud was besloot ik hem achter te laten en later weer op te halen om te kijken wat erin zat. In feite ben ik diezelfde dag nog teruggegaan, en ik sloeg de kruik stuk. Maar eerst was ik een beetje bang, omdat er wel eens wat in zou kunnen zitten - een djinn, een boze geest. Ik was alleen toen ik de kruik stuk sloeg. Ik wilde wel dat mijn vrienden erbij zouden zijn. Nadat ik hem stukgeslagen had, ontdekte ik dat er boeken in zaten. Ik besloot mijn vrienden op te halen om het hun te vertellen. Wij waren met z'n zevenen en we beseften meteen dat dit iets te maken had met de christenen. En wij zeiden dat wij er eigenlijk totaal niets aan hadden - voor ons was het gewoon waardeloos. Dus heb ik het hier naar een geestelijk leider gebracht en deze zei dat wij er werkelijk niets mee konden doen. Voor ons was het gewoon rommel. Dus heb ik het mee naar huis genomen. Sommige boeken zijn verbrand en ik heb geprobeerd er een paar van te verkopen.” Muhammad verdeelde later de boeken onder zijn vrienden. Ze ontdekten al snel dat er handel in die boeken zat. Eén voor één verschenen ze op de zwarte markt van Egyptische antiquiteiten en langzaam druppelden ze de westerse wereld binnen. Het citaat boven dit blog komt uit de kruik van Muhammad Ali. Het betekent eigenlijk dat het leven op heel veel manieren en vanuit heel veel overtuigingen en gezichtspunten is in te vullen. Je kunt leven voor je portemonnee, je carrière, je gezin, je kinderen, je status, noem maar op. Het gaat om keuzes en het aantal keuzes is duizelingwekkend. Toch is het niet zo moeilijk je weg er in te vinden. Je kunt je hart volgen, voelen wat je zelf wilt. Het is tenslotte jouw leven.
We staan om twee uur op het schoolplein op een doordeweekse middag en Maren heeft een verjaardagsfeestje. We zijn geloof ik de enige die uitgenodigd zijn, alhoewel je eigenlijk niet echt van een uitnodiging kunt spreken. De moeder van de jarige job stuurde twee avonden ervoor een WhatsApp berichtje met de vraag of Maren uit school wilde komen eten, bowlen én schaatsen. En of ik de telefoonnummers had van nog vier vriendinnetjes uit de klas. Moeder Issa staat deze middag echter zelf niet op het plein, alleen haar chauffeur staat er bedremmeld bij met een aangesneden taart in zijn handen. Maren’s vriendinnetje, niet de jarige job, komt naar me toe gerend: “Heeft Maren een uitnodiging ontvangen? Mijn moeder weet van niets!”. De muchacha van dit meisje kijkt me vragend aan. Ze weet niet wat ze moet doen. Uiteindelijk gaat Ale ook mee en ik beloof een mail te zullen schrijven aan Ale’s moeder met alle details die ik weet van dit feestje. Ik had de moeder van het feestvarken alvast een bericht gestuurd dat ik Maren vroeg kwam halen van de schaatsbaan, want Maren’s zussen hadden Taekwondo les. Onze stad ligt op het ogenblik helemaal overhoop. Alle grote straten krijgen beton in plaats van uit elkaar gevallen asfalt en daarom zijn veel straten gesloten. Dit is niet helemaal overzichtelijk gepland en je wordt ook niet vooraf gewaarschuwd dat de straat gesloten zal zijn. Elke ochtend is voor mij een verrassing welke straten naar het centrum gesloten zijn en welke alternatieve route ik zal verzinnen om de meiden op tijd naar school te brengen. De ijsbaan ligt ook in het centrum en omdat ik behoorlijk strak in de tijd zit rijd ik extra vroeg de verkeerschaos in. Als ik bijna bij de ijsbaan ben word ik gebeld door de moeder van Ale. Ze zijn niet naar de afgesproken ijsbaan, maar naar een andere… Ik baal als een stekker en verander mijn strategie. Helaas is die weg afgesloten en uiteindelijk beland ik via een sluiproute bij de ijsbaan. Ik parkeer mijn auto en krijg uiteindelijk moeder Issa aan de telefoon. “Waar ben je?” vraag ik haar geïrriteerd en “Waarom heb je me niet geïnformeerd over de wijziging?”. Binnen een paar minuten sta ik naast de schaatsbaan en kijkt Maren me zwáár teleurgesteld aan: “Ik heb net vijf minuten mijn schaatsen aan! En we hebben ook al niet gebowld!” Ik vind het heel zielig voor Maren die zich erg op het feestje verheugd had. Ik kom er snel achter waarom ze niet gebowld hebben en waarom ze pas nét op de ijsbaan staan. Ze hebben de hele middag in het restaurant gewacht op de vader van de jarige job en nog een vriendinnetje en toen bleek de ijsbaan nog gesloten en tijd om te bowlen was er al niet meer…. Moeder Issa vraagt me of Maren niet langer kan blijven om te schaatsen. Het is dan al bijna zeven uur. Maren’s zussen moeten naar les, Maren heeft eigenlijk huiswerk, we moeten nog avondeten en het is bovendien bijna haar bedtijd. Ik ben verontwaardigd. Ik heb moeder Issa nota bene ingelicht dat ik vroeg zou komen omdat ik meer verplichtingen heb. Luistert ze niet naar mij? Dit feestje is een afknapper zonder uitnodigingen, zonder moeder op het plein, zonder beloftes na te komen en met vooral grote teleurstellingen. En nu wil ze van mij de boeman maken omdat Maren niet kan blijven schaatsen? Ik ben verbijsterd. Ik zit op weg naar huis midden in de verschrikkelijke verkeerschaos nog na te pruttelen tegen Maren hoe slecht dit allemaal geregeld was. Mark heeft gelukkig Maren’s zussen ondertussen afgezet bij Taekwondo. Als ik Maren een uurtje later naar bed breng zegt ze: “Die moeder dronk wel veel… Ze had wel drie glazen van dat rode spul op dat je in zo’n wijnglas doet.” Ik zeg dat dát niet zo erg is, want ze heeft tenslotte een chauffeur. Maar dan zegt Maren verbaasd: “Maar ze zat zélf achter het stuur!”
Abonneren op:
Posts (Atom)
