Spartaans

De werkelijkheid is vaak minder beangstigend dan onze hallucinaties.

- Anne Wilson Schaef

“Quién soy? Soy un Spartan! Quién soy? Soy un Spartan!”  wordt er keihard geroepen door een megafoon. “ Wie ben ik? Ik ben een Spartaan!” Dramatische muziek op de achtergrond. Voor de startlijn aan de rand van een rivier begint zich groene rook te  ontwikkelen. Alle stoere, sportieve mannen en vrouwen in het vak voor het startlint gillen mee “Soy un Spartan!” We zijn in de Mexicaanse staat San Luis Potosi, bijna in de woestijn, en we zijn hier voor de Spartanenrace waar Mark aan mee doet.  Twee dagen ervoor zijn we met de auto vertrokken en met het ondergaan van de zon - wat veel langer duurde dan de tien minuten hier in Puebla - reden we de oude stad Querétaro binnen. Het stadje is heel aandoenlijk en gezellig. We logeren in een oud pandje in het centrum en op het plein vlakbij ons wordt een live concert gegeven onder het licht van de volle maan. Er zijn veel mensen op straat, veel verlichtte eettentjes en veel mensen die elkaar ontmoeten in een park, bij de fontein en op de grote pleinen.  Wij gaan eten in een typisch Mexicaans restaurant en later blijkt dat de ambiance voortreffelijk is, maar het eten niet. Ook de gefrituurde insecten die Anthe per ongeluk besteld had zagen er niet smakelijk uit De volgende ochtend rijden we door naar de oude mijnstad waar we de race gehouden wordt. Die dag brengen we door aan het zwembad van ons hotel. Mark begint daar een beetje zenuwachtig te worden voor zijn race, leest zijn papieren meermalen door en vraagt andere Spartanen in het hotel hoe ze die dag gelopen hebben. Het moment komt dichterbij en het wordt spannend voor hem. Na het avondeten houdt hij het niet meer en gaat op onderzoek uit naar het terrein waar hij zich de volgende ochtend moet melden. Hij kan het niet vinden en vraagt een vrijwilliger van de Spartanenrace, die hij op straat ontmoet, hem daarheen te brengen. Toch kunnen we het de volgende ochtend, onze achttiende trouwdag, niet meteen vinden. Uiteindelijk vinden we de verzamelplek en stappen we in een bus en twintig minuten later worden we in the middle of nowhere afgezet. We lopen nog tien minuten door ruig terrein langs een prachtig meer en dan zien we de tenten en de vlaggen. Ook het geschreeuw door de megafoon en de, op de Amerikaanse manier, enthousiaste aanmoedigingen zijn nu goed te horen. We zien veel mannen met ontbloot bovenlijf, tattoo’s van de Spartanenrace op hun lijf en veel sporters dragen een zakje op hun rug met drinken of een riem om hun heup met extra drinken. Het wordt een zware race van 21 kilometer en 25 obstakels. Voor de start moeten ze al over een houten muur klimmen en kort na de start moeten ze al door het water van een rivier rennen. Daarna door het meer rennen, over een houten muur, onder een houten muur door zwemmen en door een gat klimmen. (zie ons fotoalbum) Als je het niet kan moet je je dertig keer opdrukken voor straf. Daarna klimmen ze lange afstanden door de rotsige bergen. Het is echt een Spartaanse race, de lopers wordt niets ontzien. Voor de finish moeten ze nog 45 kilo omhoog hijsen, speer werpen, een touw omhoog klimmen, over vuur springen en tegen boks kussens aanrennen. Mark loopt er in totaal 2 uur en 45 minuten over, een snelle tijd. We zijn trots op hem.

Cholera

Uiteindelijk komt het hierop neer: dat men moet liefhebben om niet ziek te worden en men ziek wordt wanneer men niet kan beminnen.

- Sigmund Freud

In de afgelopen paar weken hebben er hier in México buitengewone fenomenen plaats gevonden die de normale balans van dingen hebben verstoord - zoals de orkanen Ingrid en Manuel. Overvloed van water en overstromingen zorgden voor grote rampen in sommige gemeenschappen. Er was onvoldoende afvoer van water zodat water vervuild werd doordat vuil door de straten ging drijven. Dezelfde getroffen gemeenschappen hebben geen drinkbaar water, geen eetbaar voedsel en onderdak. Deze factoren samen kunnen zorgen voor infecties en  besmettelijke en parasitaire ziekten. En onder deze besmettelijke ziekten valt cholera. Cholera kan makkelijk in een epidemie overslaan, omdat de incubatieperiode tussen de twee uur en vijf dagen ligt. Cholera wordt veroorzaakt door een bacterie. De laatste epidemie was in Haïti na de aardbeving. Er waren toen meer dan 100.000 mensen aan cholera overleden. De laatste epidemie in México was in 1991.  Er is nu een verhoogde kans hier in México vanwege de schade die de orkanen hebben aangebracht. Er zijn op dit moment zo’n 45 gevallen bekend in México, één daarvan is reeds overleden, en er worden ook nog eens 45 gevallen onderzocht op cholera. De bacterie verspreid zich snel in warme gebieden en voornamelijk via het drinken van water dat geïnfecteerd is, het eten van rauwe vis dat geïnfecteerd is,  vliegen die in contact komen met eten of het eten van schelpdieren die in geïnfecteerd water leefden. Ook het eten van vlees van dieren die geïnfecteerd water gedronken hebben is gevaarlijk. Het is best eng dus. Beetje oncontroleerbaar.  De symptomen zijn vrij algemeen zoals buikpijn, spugen, misselijk of diarree. Eigenlijk zoals een onschuldig griepje, maar bij cholera is er snel sprake van ernstige uitdroging, onlesbare dorst, koud zweet, droge tong en uiteindelijk daalt je lichaamstemperatuur en dit eindigt in de dood… Zelf dus heel alert zijn op de symptomen. En goed je groenten en fruit met water uit de fles wassen. Ook je handen grondig wassen na het toiletbezoek. Alert moeten wij als gezin sowieso zijn, want de rivier Atoyac die langs onze tuin loopt is ook besmet met cholera. Verschillende industrieën lozen afvalwater in deze rivier. Textielbedrijven, voedingsbedrijven, chemie- en petrochemiebedrijven. Maar ook drank-, metaal-, auto - en papierproducenten zijn zich niet bewust van de specifieke lozing beperkingen die in de Mexicaanse officiële norm toegepast worden. Deze bedrijven beschikken niet over zuiveringsinstallaties of de installaties werken gewoon niet goed. Het lozen van deze afvalstoffen is schadelijk en een bron van infectie tot ziekten zoals hepatitis, cholera en kanker. Behoorlijk heftig! Dit is al langer bekend, maar een paar weken geleden zijn er onderzoeksresultaten gepubliceerd die dit alles bevestigd hebben. Als de wind de verkeerde kant op staat dan ruiken wij soms de vieze lucht van de rivier in onze tuin. Niet vaak gelukkig. En deze bacteriën verspreiden zich niet via de lucht, maar via het besmette water. En aangezien wij niet in de rivier zwemmen of varen loopt het allemaal niet zo’n vaart. In tegenstelling tot de arme kleine huisjes die dicht naast de rivier gebouwd zijn en die in het regenseizoen kunnen overstromen met het besmette water….

In een lange slome rij rijden de auto’s stapvoets door onder de brandende zon. Er is een omleiding  omdat de grote doorgaande weg betonplaten krijgt in plaats van het oude asfalt vol met gaten. Mark rijdt in z’n uppie in de auto naar het park om hard te lopen. Wachtend in die flinke rij ziet hij een oude rammelende bus aankomen die de langgerekte rij inhaalt op de baan voor het tegenliggende verkeer. Tot zijn grote verbazing schuift de bus zo voor hém de rij in. Wat een asociaal gedrag, het maakt hem kwaad. Hij rijdt de bus voorbij en zet zijn auto ervoor. Hij stapt uit zijn auto en stapt de bus in. In al zijn laaiende woede scheldt hij de huid vol van de buschauffeur...in het Nederlands! Later gaat hij zijn betoog verder in het Spaans, pakt zijn shirt stevig vast en beveelt de chauffeur dat hij hem voor moet laten gaan voordat hij verder rijdt. De chauffeur trekt er zich echter niks van aan en schiet Mark’s auto voorbij. Het stoom komt nu uit Mark’s oren! Hij zet wéér zijn auto voor de bus en loopt naar de deur. De chauffeur, een kleine man,  is al van zijn stoel afgekomen en staat nu boven de trap. Hij schopt en Mark geeft hem een knal voor zijn hoofd. Het jongetje dat altijd bij de open deur staat om zijn hand uit te steken als de bus weer eens asociaal snel wilt invoegen - en Mark vuil had aangekeken - was ineens verdwenen toen er klappen uitgedeeld werden. Heel snel daarna stond er een politieagent tussen hen in en suste de ruzie. De chauffeur was pijlsnel terug op zijn stoel. De politieagent begreep Mark en kalmeerde hem. Het vreemde aan dit alles is dat Mexicanen altijd heel snel toeteren in het verkeer. Maar niemand maakte een geluidje in de traag voortschrijdende rij die nu helemaal stil stond. Ik denk dat ze allemaal hun adem inhielden om te kijken wat die onnozele buitenlander ging uithalen. Iedereen weet namelijk dat de eigenaren van de busmaatschappijen het asociale rijgedrag van de buschauffeurs afkopen. 

Varkenskoppen op een stapel

Als je een vrouw vlug wilt leren kennen moet je met haar gaan winkelen.

- M. Cox

“Vind je het ook leuk om naar onze bijeenkomst van expat-vrouwen te komen?”, wordt mij op het schoolplein gevraagd. Nu het nieuwe schooljaar begonnen is blijken er een aantal vrouwen uit het buitenland in Puebla te zijn komen wonen. En één daarvan, een Argentijnse, is erg actief. En dus zit ik op een donderdagochtend na mijn yogales, in mijn yogakleding, in een chique club met elegante dames van een ontbijt te genieten. We zijn met z’n zessen en allemaal getrouwd met een directeur van een internationaal bedrijf. Ze wonen allemaal in La Vista, een woonwijk met poepiedure villa’s en penthouses. Ze zijn ook allemaal lid van de Countryclub die in de wijk gevestigd is met een tropisch zwembad, fitnessclub en grote golfbaan erbij. Ik ben de enige die erbuiten woont en die op dat moment sportkleding aanheeft… De dames blijken echt aardig te zijn en komen overal vandaan: Argentinië, Costa Rica, Chili, Spanje en Zweden. De laatste is niet nieuw, ze is al een jaar mijn vriendin hier in México. Op de maandag die volgt ga ik met de Argentijnse en haar makelaar naar een grote markt in Cholula, niet ver van mijn  huis. Het is een leuke, grote markt en ik ben verrast door alle onbekende groenten en fruit die ik zie. (zie ons fotoalbum) Zelfs al woon ik hier ruim een jaar en ben ik al vaker naar andere markten geweest. Ik zie varkenskoppen opgestapeld liggen en vele dode kippen op een rij, hangend aan de rand van de tafel. De Argentijnse kent veel van het tropische fruit en koopt allerlei groenten (zelfs eetbare bloemen) die ik niet ken. Ik proef wat dingen en neem wat tropische dingen mee zoals vijgen in honing, guayabas en mijn normale fruit en groenten. Ook dingen die ik niet eerder heb gekocht, maar waarvan ik op mijn cursus voedingsleer heb geleerd dat ze heel gezond zijn zoals verse bieten en blue berries. Ik herken ook andere groenten en slasoorten van mijn cursus, maar ik weet niet hoe ik ze klaar moet maken, dus dat laat ik maar even zitten. Als de Argentijnse haar tassen vol heeft en ik met een zware mand loop te zeulen doet ze iets waar ik nooit aan zou denken. Ze vraagt bij een marktkraam of er iemand is die onze tassen wil dragen! Als een echte Latina vindt ze een jongen die de tassen en mijn zware mand naar onze auto’s brengt voor een fooitje. We kopen nog even verse bloemen voor een piepklein bedrag – en krijgen van de bloemenverkoper allebei een roos cadeau – en lopen dan door de drukte naar onze auto’s.

Veel auto’s hier in Puebla hebben een ronde sticker met een kruis in de cirkel dat vol staat met letters die geen woord vormen. Eerlijk gezegd dacht ik dat het misschien iets met yoga of met iets spiritueels te maken had.  Zoals het symbool van Ohm.  Maar onlangs zat ik met een moeder van school iets te drinken bij Starbucks en toen greep ik mijn kans. Zij droeg namelijk een ketting met hetzelfde ronde symbool als de auto’s, maar dan als hangertje.  Ze vertelde dat het een teken tegen exorcisme was… Dat klonk even heel eng, maar ze bedoelde dat het symbool haar beschermde tegen heksenkracht, de Satan , slechte geesten, tegen onweer, tegen besmettelijke ziekten en persoonlijke verleidingen. Het helpt ook bij de gezonde geboorte van kinderen. Het blijkt dus een heel erg katholiek symbool dat al stamt uit de elfde eeuw. Er wordt in oude geschriften over geschreven als de medaille van Sint Benedictus, of in het Spaans San Benito. Het verhaal gaat dat agressieve monniken deze strenge Benedictus wilden vergiftigen. De beker waar het gif in zat viel kapot toen Benedictus het wilde zegenen en een raaf kwam aan vliegen en nam het vergiftigde brood mee. Op de munt staan deze symbolen ook, maar ook teksten en één daarvan is “Ga weg, Satan” . Deze oudste en meest geëerde medaille beschermt dus tegen gif en het kwaad. Ze gebruiken het als een hanger aan een ketting, aan een rozenkrans, als munt in je portemonnee, als sticker op je auto of je kunt de medaille in je auto of huis bewaren. Ze storten het ook vaak in de fundering van een huis of in het midden van een kruis. Je kunt je medaille laten zegenen door een priester waarbij een tekst opgezegd wordt en daarna wordt de medaille besprenkeld met heilig water. Volgens een tekst uit 1896 mag je de hanger dragen, maar als je iets heel speciaals ermee wilt bereiken is het advies om op een dinsdag vijf Gloria’s (gebed), drie Ave Maria’s en dan nog drie Gloria’s op te zeggen om zeker te zijn van de bescherming van Sint Benedictus.

De kracht van onze aarde

Er is geen oprechter liefde dan de liefde voor lekker eten.

- George Bernard Shaw

“Ik vind het prima dat we gezonder gaan eten hoor, maar dit lust ik allemaal niet!” zei Anthe toen er een gezonde, maar nog niet eerder geserveerde rauwe salade naast de lasagne op tafel stond. Olijven, linzen, tuinkers, cherrytomaatjes en komkommer. Inderdaad, we gaan gezonder eten.  Clean eating is een nieuwe trend, en een hele gezonde! Het betekent niet dat je je appeltje wast voordat je hem opeet, of eet terwijl je schoonmaakt in huis. Welnee, het betekent dat je schone producten eet die puur zijn en heel gezond. Geen kant-en-klare maaltijden. Deze ommezwaai is mijn leven gekomen toen ik een maand geleden een holistische voedingsleer cursus gestart ben. Stapje voor stapje leren we wekelijks wat gezond is voor lichaam en geest. De zon, aarde, lucht en water creëren samen unieke, hoogwaardige voedingsstoffen die ons helpen het optimale uit ons eigen leven te halen. Als je één en ander opzoekt op internet denk je dat je eigenlijk alles wel al redelijk gezond eet, maar als je er dieper induikt blijkt het toch van niet. Zo eten wij bijvoorbeeld altijd volkoren brood, maar ook cornflakes voor ontbijt. En dat laatste staat stijf van de suiker! Dus eten we nu volkoren en suikervrije cornflakes. Ook bak ik de pannenkoeken nu met biologisch volkorenmeel. Pasta aten we sowieso altijd volkoren, rijst met een zilvervlies. Maar nu heb ik kennis gemaakt met quínoa, een glutenvrije graansoort uit Perú met een nootachtige smaak. We vinden het allemaal lekker. Het wordt een superfood genoemd, omdat het rijk is aan vitamines en mineralen precies de juiste eiwitten bevat. Het is zelfs zo dat 2013 het jaar van quínoa wordt genoemd! Mijn cursus is natuurlijk in het Spaans en ik begreep van de juf dat je voor het koken de quínoa zaadjes eerst moest wellen in water. Dat had ik dus verkeerd begrepen! Toevallig las ik op internet dat je de zaadjes juist heel goed moet wassen voor het koken, omdat de zaadjes bedekt zijn met een dun laagje saponine. Naast een bittere smaak is dit stofje namelijk ook giftig… En zo verandert er elke week iets in de maaltijden die ik bereid die er stap voor stap voor zorgen dat we gezonder gaan eten zonder E-nummers en geraffineerde suikers. Deze manier van leven en eten zorgt er voor dat giftige stoffen uit je lijf verdwijnen, voorkomt enge ziekten, verlaagt je cholesterol en doet je fitter voelen. Mijn cursus duurt tot Kerstmis en tegen die tijd eten we meer zaadjes en noten, rauwe groenten, alles volkoren, minder suiker en meer superfoods zoals blueberries of quínoa. Uiteraard zoveel mogelijk organisch van lokale boeren. De foto’s in de cursus zijn zo kleurig en komen je zó tegemoet dat je gewoon vanzelf trek krijgt in een fris gezond groentesapje of rauwe groenten en fruit!

“De club gaat pas om 11.30 pm open!”  horen we als onze vrienden ons staan op te wachten om een avondje te gaan stappen. Het is lang geleden dat Mark en ik écht een avondje zijn gaan stappen en dansen. Sterker nog, dit is de eerste keer in México dat we ’s nachts uit gaan. Maar we gaan eerst ergens wat eten en daarna worden we na een bodycheck via een binnendeur toegelaten in de club. Een heel hippe club met een verlichte dansvloer, een verlichte muur en een heuse stoommachine. Er worden ons twee (!) obers toegewezen. We gaan zitten aan een klein tafeltje pal aan de dansvloer. Er wordt nog niet gedanst en als je goed oplet zie je dat er op dat moment meer obers en personeel rondlopen dan gasten. Onze bestelling staat op tafel en elke keer als we ons glas opgetild hebben en het servetje is nat dat eronder ligt, komt één van de obers het vervangen voor een droog servetje. Ik krijg de kriebels ervan. Ook als onze vriend een sigaretje opsteekt (ja, er mag binnen gerookt worden!) komt de ober om het pakje sigaretten weer recht te leggen. We kijken onze ogen uit, maar we dansen niet. Anderen ondertussen wel. De muziek is teveel beat en te hip. We gaan naar buiten en lopen een andere nachtclub in. Daar is live muziek en er wordt veel gedanst. Er is echter geen echte dansvloer, voor het podium staan ook tafeltjes en stoelen. Maar iedereen danst eromheen. Als de salsa ons te pakken heeft dansen we een eind weg. Als ik met onze vrienden sta te dansen en Mark bij onze spulletjes en drankjes aan tafel zit komt er een vrouw naar me toe. Na de standaard vragen als “waar kom je vandaan?” en “welke taal spreek je?” vraagt ze of onze vriend mijn man is. En na het ontkennende antwoord vertelt ze dat een vriend van haar mij erg leuk vindt. Ik moet hem teleurstellen dat ik getrouwd ben en ik moet als bewijs Mark aanwijzen aan het tafeltje. Veel later als ik met Mark sta te dansen komt er een man en die vraagt waar mijn vriendin gebleven is.  Hoezo dan? Hij vindt haar erg leuk en het interesseert hem niet dat ze getrouwd is.  Jammer voor hem, het interesseert haar wel. Mijn vriendin en ik zijn toch een beetje gevleid die avond… In de club worden niet alleen veel glazen drank geserveerd maar ook hele flessen. Die mag je – als er wat over is – ook mee naar buiten nemen. Buiten staan de enorme bolides voor de deur geparkeerd. Het is een machogebeuren daar. De mannetjes van de valet parking draaien met veel bravoure de dure auto’s klaar om weg te rijden. De eigenaars staan nonchalant te wachten. Weer kijken we onze ogen uit. Jonge binkies van net twintig  rijden weg in dure Porsche’s en BMW ‘s. Waar is de tijd gebleven dat je op je oude fiets met je vriendinnetje achterop je bagagedrager naar de disco fietste?