Kuikentjes

“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”
- Terry Pratchett

Mijn eerste keer. Mijn eerste keer mee op zakenreis met mijn lief. Hoeveel jaren reist hij al voor zijn werk de wereld over? Dit is de allereerste keer dat ik meereis. In zijn gloednieuwe lease-bak rijden we samen door het donker in vier uurtjes naar Parijs. Voor ons vertrek ging niet alles op rolletjes. Onze drie meiden worden al groot, maar in mijn ogen blijven ze, geloof ik, altijd klein. Ik kan ze prima loslaten. Ik kan ze alleen moeilijk loslaten (of achterlaten) voor mijn eigen pleziertje. Ik vraag de oudste daarom om deze dagen gezellig thuis te blijven bij haar zusjes. Ze vergeet mijn verzoek prompt en ik lees later in onze familie ‘app dat ze - heel stoer - een retourtje Londen geboekt heeft. Om spontaan haar beste Mexicaanse vriendin te bezoeken. Precies de dagen dat we naar Parijs gaan. Ach, die andere twee zijn toch ook best groot? Een paar dagen samen in huis moet toch lukken? Inden is deze week net terug uit Sri Lanka en wordt gevraagd om een avond op te passen in een Spaanstalig gezin. We hebben weer een uitdaging, want ze mag niet alleen in de avond over straat. Toch maar niet mee naar Parijs dan? Ze regelt zelf dat ze opgehaald en thuisgebracht wordt. De jongste vind ik écht te klein om een avond alleen thuis te blijven en om alleen naar bed te gaan. Ook zij regelt zelf een sleep-over bij een vriendinnetje. De meisjes gunnen ons de trip naar Parijs… Op het laatste moment krijgt de jongste echter nog een uitnodiging voor een Halloweenfeest als wij in Parijs zijn. Ze wil er erg graag heen. Zij mag natuurlijk ook niet over straat in het donker. Ze regelt zelf vervoer. Drie zelfstandige kuikentjes. Daarom zit ik nu tóch hier. In Parijs. Ook al moesten we plotseling ook nog de avond vóór ons geplande vertrek wegrijden…

We slapen in een superluxe hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Alles is zó luxe hier. De hotelkamer om te beginnen, maar ook aan het ontbijtbuffet ontbreekt niets. Het metrostation ligt op loopafstand van ons hotel. Wat heerlijk is voor mij, want manlief moet wel werken natuurlijk. Ik zwerf overdag in m’n uppie door de lichtstad. Herfst in Parijs. Ik sluit aan in een lange rij voor museum het Louvre, wurm me naar voren tussen hordes Japanners en Chinezen om de Mona Lisa van dichtbij te zien, geniet van het herfstzonnetje en kan goed slagen voor kleding in een Franse winkel. Ik lees mijn boek en schrijf mijn blog op een bankje aan de oever van de Seine. Thermoskan met thee en zelfgebakken koekjes - meegenomen van het ontbijtbuffet - binnen handbereik. Ik pak nog eens de metro naar een hip winkelcentrum en geniet van mijn twee volle dagen me-time. En van mijn we-time met mijn lief. We ontbijten en eten samen. We praten. We lopen op zaterdagochtend samen hard langs de Seine waar ik een aanval van hoogtevrees krijg op de hoge kade langs het water. We zijn samen. We zijn samen onderweg. De laatste keer samen onderweg was vijf jaar geleden toen we een oriëntatietrip maakten naar México waar we toen een paar stranddagen aan geplakt hadden. Ik besef nu hier in Parijs, ver weg van onze meisjes, dat ze zich klaar maken voor de grote sprong, om los te laten, om uit te vliegen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig. De twee oudsten ontdekken de wereld zonder ons. In één week tijd komt Inden vol indrukken terug uit Sri Lanka, vliegt Anthe in een opwelling naar Londen en reis ik eerst met vriendinnen naar Berlijn om een paar dagen later met manlief naar Parijs te rijden. Ik ben trots op ons gezin. Op ons reislustige gezin. Op onze nieuwsgierige aard en het open staan voor de kleine mysteries van het leven. Ik ben trots op de groeiende zelfstandigheid van onze drie dochters. Ik ben trots op óns.

Parijs, zaterdag 29 oktober 2016