Afgelopen vrijdag heeft het hier ongelofelijk gehageld! De kinderen waren vrij en in een paar minuten tijd was de hele tuin wit! De meiden renden naar buiten om hagelstenen te vangen met bakjes. En dat ging heel vlot, dus ook alle zandemmertjes werden gevuld. En toen ontdekten ze de trampoline – ze waren werkelijk doorweekt tot op hun onderbroekjes!! Helemaal opgewonden van alle sensatie en drijfnat kwamen ze weer binnen om lekker in pyama voor de TV op te drogen....
Helaas kregen we vorige week het nieuws dat de directrice van de school met heimwee weer terug naar Nederland verhuist. En nog twee andere juffen ook, met dezelfde reden. Anthe zal in het laatste jaar van de basisschool met nieuwe leerkrachten moeten starten. Daarnaast gaat de helft van de kinderen uit haar klas naar een Spaanse middelbare school of verhuizen naar het buitenland. Dat deed ons beseffen dat Anthe dan beter komend schooljaar kan overstappen naar de middelbare school, in plaats van over een jaar. Secondary School begint namelijk na groep 7.
Dus hebben we geïnformeerd bij de International College Spain of Anthe daar terecht kan. Ik had geluk iemand aan de telefoon te krijgen, want de wachtlijsten zijn te lang en ze nemen de telefoon normaliter niet meer op. Teleurgesteld door deze informatie zocht ik contact met iemand uit het bestuur van de Nederlandse afdeling van ICS en zij kon wel wat regelen voor ons. We hebben een inschrijfformulier ingeleverd met een brief over Anthe erbij en deze week kreeg ik de vraag van ICS of ze Anthe’s rapporten konden zien. Vanmorgen ben ik dus naar ICS geweest en heb daar een gesprek gehad. De wachtlijst voor Anthe’s klas, 6th grade, bestaat uit vier kinderen. We hopen half mei meer te horen, want alle expats moeten voor eind april doorgeven of ze op deze school blijven. We keep our fingers crossed!
Op Mark’s werk is het een heel drukke week. Dinsdag kwam de CEO van Owens Corning vanuit The States met een ‘private jet’ aan om Mark’s fabriek te bezoeken. Deze man wilde uiteraard wat cijfers gepresenteerd krijgen, en een rondleiding door de fabriek. Vorige week ging er een inpakmachine kapot, zodat alle produkten in de fabriek opgestapeld werden in plaats van ingepakt naar het magazijn gebracht werden. Vlak voor het weekend was deze machine gelukkig gerepareerd, zodat ze tijdens het weekend alles konden inpakken en wegzetten. Vlak voor de komst van de CEO zag de fabriek er picobello uit! De cijfers vielen Mark een beetje tegen, want in de administratie was een fout gemaakt waardoor er van zijn behaalde beetje winst niet zo heel veel meer over bleef....
Gelukkig hebben Mark en de kinderen volgende week de hele week vrij en gaan we zaterdag lekker vijf dagen naar Córdoba om uit te rusten en te genieten van het mooie, zonnige weer en de culturele bezienswaardigheden. We logeren op een finca mét zwembad op het platteland, vlakbij het kasteel waar de film “Pipo de Clown en de Pppparelridder” is opgenomen. Daar verheugen we ons op!
woensdag 23 april 2008
vrijdag 11 april 2008
Agua
Het water valt de laatste dagen met bakken uit de lucht! Zo nu en dan slagregens met onweer en windhosen. Maar het water is zo welkom! De water-reservoirs zijn maar karig gevuld dit jaar en in Barcelona gelden al boetes; als je je tuin besproeit (€ 40) of je zwembad vult met leidingwater (€ 3000). Helaas ondervinden we wel wat last van de regenslag, naast files onderweg en de rieten zonwering die weggewaaid is van ons deck, is mijn tuinkas nu al drie keer weggewaaid. Ik geef het op: ik zaai binnenkort alles wel in de koude grond. Dan maar wat later in het jaar verse tomaatjes, paprika’s en prei...
Ik heb weer iets overwonnen in Spanje, ik heb namelijk mijn auto laten keuren. Een vrouw op schilderles vertelde me van de week dat ze een boete had gekregen omdat ze haar autopapieren niet in orde had. Ik heb meteen alles gecheckt en bij mij bleek het ook niet in orde. Ik had mijn verzekeringsbetalingsbewijs van dit jaar niet in de auto liggen en mijn auto bleek ITV gekeurd te moeten worden. De volgende ochtend meteen stappen ondernomen en naar een keuringsstation gereden. Dat op zich was al een onderneming: het keuringsstation vinden, snappen hoe het systeem werkt en de autolampencontrole in het Spaans! Haha! Mijn auto werd trouwens afgekeurd, de voorbanden waren versleten. Dus dezelfde dag nieuwe autobanden eronder laten zetten en de volgende dag weer terug naar het keuringsstation. Nu heb ik mijn felbegeerde nieuwe keuringssticker op mijn raam zitten!
Sinds Maren op school zit maakt ze grote sprongen in haar Spaans! Ze heeft een Nederlandse juf en een Spaanse juf en voornamelijk Spaanstalige kindjes in de klas. Ze brabbelt thuis de hele dag Spaans en iets wat op Spaans lijkt. Alle kleuren kent ze nu in het Spaans en woorden als klei (plastalina), eet smakelijk! (¡buen aproveche!) en afblijven! (¡no se toca!). Laatst zaten we in de auto en toen speelden de drie meiden een spelletje met alle kleuren in het Spaans, Maren deed niets onder voor haar grote zussen hoor!
Afgelopen week tijdens mijn schilderles gebeurde er toch iets raars... Er kwam een Nederlandse man ‘toevallig’ langsrijden door de straat en verkocht vanuit de achterbak van zijn auto prachtige pannen- en messensets. Hij vertelde dat hij een verkoop had gehad in een hotel vlakbij en deze sets nog over had. Hij ging nu naar Zwitserland en wilde geen belasting betalen over de grens... Heel vaag verhaal, maar prachtige spullen! We moesten allemaal erg lachen, want de meesten van ons stonden met ons schilderschort aan op straat. “¡Qué día!” en “¡Qué manaña!” werden regelmatig uitgeroepen, hahaha! Uiteindelijk wilden we toch allemaal wel zo’n set (met flinke korting), dus zijn we gezamelijk en giechelend in een auto gestapt om te pinnen in de buurt en bij terugkomst de sets over te hevelen naar onze auto’s. Via Internet opgezocht dat de pannensets eigenlijk € 1445 kosten en wij hebben slechts € 200 betaald! Misschien van de vrachtwagen afgevallen??
Op Mark’s werk is de werkstress in de loop van de tijd weer opgelopen. De produktie is de laatste weken te laag en de kwaliteit is ook niet goed. Het produktiepersoneel doet niet echt z’n best om dit te verbeteren en Mark heeft af en toe het idee dat hij alles zelf moet doen - zelf de ideëen moet aandragen om het proces te verbeteren. Er heeft laatst een fabriek van Owens Corning in Europa in de brand gestaan en Mark is gevraagd om de produktie voor hun klanten over te nemen, ook dat lukt helaas niet optimaal... Gelukkig heeft hij zondag lekker afleiding: hij gaat met een groepje mannen naar een voetbalwedstrijd van Real Madrid!
Ondertussen heb ik mijn eerste les achter de rug van flamenco. Het was heel leuk: mooie Spaanse muziek en een leuke Spaanse juf. Maar die pasjes! De eerste pasjes vond ik goed te doen, maar toen begon ze alles achter elkaar te plakken en de armen moeten ook bewegen. Oef, alles tegelijk! Maar ik ben niet de enige die wat moeite heeft om haar heupen zwierig te bewegen en in de spiegel alles te blijven volgen. Ik blijf de cursus tot de zomer volgen en heb zélfs een lange flamencorok besteld!
Ik heb weer iets overwonnen in Spanje, ik heb namelijk mijn auto laten keuren. Een vrouw op schilderles vertelde me van de week dat ze een boete had gekregen omdat ze haar autopapieren niet in orde had. Ik heb meteen alles gecheckt en bij mij bleek het ook niet in orde. Ik had mijn verzekeringsbetalingsbewijs van dit jaar niet in de auto liggen en mijn auto bleek ITV gekeurd te moeten worden. De volgende ochtend meteen stappen ondernomen en naar een keuringsstation gereden. Dat op zich was al een onderneming: het keuringsstation vinden, snappen hoe het systeem werkt en de autolampencontrole in het Spaans! Haha! Mijn auto werd trouwens afgekeurd, de voorbanden waren versleten. Dus dezelfde dag nieuwe autobanden eronder laten zetten en de volgende dag weer terug naar het keuringsstation. Nu heb ik mijn felbegeerde nieuwe keuringssticker op mijn raam zitten!
Sinds Maren op school zit maakt ze grote sprongen in haar Spaans! Ze heeft een Nederlandse juf en een Spaanse juf en voornamelijk Spaanstalige kindjes in de klas. Ze brabbelt thuis de hele dag Spaans en iets wat op Spaans lijkt. Alle kleuren kent ze nu in het Spaans en woorden als klei (plastalina), eet smakelijk! (¡buen aproveche!) en afblijven! (¡no se toca!). Laatst zaten we in de auto en toen speelden de drie meiden een spelletje met alle kleuren in het Spaans, Maren deed niets onder voor haar grote zussen hoor!
Afgelopen week tijdens mijn schilderles gebeurde er toch iets raars... Er kwam een Nederlandse man ‘toevallig’ langsrijden door de straat en verkocht vanuit de achterbak van zijn auto prachtige pannen- en messensets. Hij vertelde dat hij een verkoop had gehad in een hotel vlakbij en deze sets nog over had. Hij ging nu naar Zwitserland en wilde geen belasting betalen over de grens... Heel vaag verhaal, maar prachtige spullen! We moesten allemaal erg lachen, want de meesten van ons stonden met ons schilderschort aan op straat. “¡Qué día!” en “¡Qué manaña!” werden regelmatig uitgeroepen, hahaha! Uiteindelijk wilden we toch allemaal wel zo’n set (met flinke korting), dus zijn we gezamelijk en giechelend in een auto gestapt om te pinnen in de buurt en bij terugkomst de sets over te hevelen naar onze auto’s. Via Internet opgezocht dat de pannensets eigenlijk € 1445 kosten en wij hebben slechts € 200 betaald! Misschien van de vrachtwagen afgevallen??
Op Mark’s werk is de werkstress in de loop van de tijd weer opgelopen. De produktie is de laatste weken te laag en de kwaliteit is ook niet goed. Het produktiepersoneel doet niet echt z’n best om dit te verbeteren en Mark heeft af en toe het idee dat hij alles zelf moet doen - zelf de ideëen moet aandragen om het proces te verbeteren. Er heeft laatst een fabriek van Owens Corning in Europa in de brand gestaan en Mark is gevraagd om de produktie voor hun klanten over te nemen, ook dat lukt helaas niet optimaal... Gelukkig heeft hij zondag lekker afleiding: hij gaat met een groepje mannen naar een voetbalwedstrijd van Real Madrid!
Ondertussen heb ik mijn eerste les achter de rug van flamenco. Het was heel leuk: mooie Spaanse muziek en een leuke Spaanse juf. Maar die pasjes! De eerste pasjes vond ik goed te doen, maar toen begon ze alles achter elkaar te plakken en de armen moeten ook bewegen. Oef, alles tegelijk! Maar ik ben niet de enige die wat moeite heeft om haar heupen zwierig te bewegen en in de spiegel alles te blijven volgen. Ik blijf de cursus tot de zomer volgen en heb zélfs een lange flamencorok besteld!
vrijdag 4 april 2008
Beugels
Vlak voordat we op vakantie gingen naar Marokko zijn we voor het eerst in Spanje naar de tandarts geweest. Afgelopen zomer zijn we nog met z’n allen naar onze tandarts in Breda geweest voor controle, maar aangezien we deze zomer niet naar Breda gaan hebben we tóch maar een Madrileense tandarts gezocht. En dat hebben we geweten!!
Ik heb de diagnose ‘paradontitis’ gekregen en heb mijn eerste behandeling al achter de rug. Geheel verdoofd is mijn tandvlees gereinigd aan de onderkant en volgende week weer terug voor dezelfde behandeling aan de bovenkant. Aan het eind van de behandeling ging ik rechtop in de stoel zitten en kreeg mijn tandarts telefonisch het slechte nieuws dat zijn moeder was overleden... De arme man, hij was erg geschrokken en moest huilen. Zat ik daar in dat kleine kamertje met een huilende man die ik nauwelijks kende.. Toen ik opgestaan was om hem te troosten door mijn hand op zijn schouder te leggen ging de deur met een zwaai open..”¿Qué pasa?” riep de assistente met wijdgesperde ogen. Dat was vast een raar gezicht, hahaha! Zijn collega’s reageerden allemaal heel emotioneel op het nieuws en zijn vrouw werd er gauw bij gehaald, maar ik was opgelucht toen ik buiten stond.
Anthe en Inden kregen dus voor de vakantie te horen dat ze allebei een beugel moeten en daar waren ze niet blij mee. Traantjes vloeiden... Vorige week zijn we terug geweest voor een afspraak bij de orthodontiste en is ons uitgelegd wat er gaat gebeuren. Anthe krijgt zes maanden een draadjesbeugel en daarna zo’n blokjesbeugel voor zo’n anderhalf jaar. Het kind is er dus wel twee jaar zoet mee. En Inden krijgt anderhalf jaar zo’n draadjesbeugel, want ze is veel jonger dan Anthe en daarna krijgt ze nog kort zo’n blokjesbeugel. Ze zal er ook wel twee jaar zoet mee zijn. Ik was in eerste instantie verbaasd, want hun tanden staan zo mooi recht! Maar hun kaak is te klein en er kunnen een paar grote-mensen-tanden niet tussen. Jammer. Het gevolg is dat ik nu wekelijks in de tandartsenpraktijk te zien ben voor al onze behandelingen, en daar ben ik niet blij mee!
Het weer is hier omgeslagen en heerlijk warm. Toen we uit Marokko terug kwamen heeft Mark onze winterjassen van thuis opgehaald, want het vroor bijna die avond! En nu hebben we deze week voor het eerst dit jaar ’s avonds buiten gegeten op ons deck. We hebben blote voeten in onze schoenen en vestjes in plaats van winterjassen aan. Die eerste warme zonnestralen zijn om van te genieten! Ik heb gisteren weer alle tuinpotten gevuld met geraniums in rood en roze, lekker vrolijk! Mijn kas is gevuld met tomaten-, prei-, paprikaplantjes en zonnebloemen. De lente is echt aangebroken!
Vanaf aankomende maandagavond ga ik wekelijks naar flamencoles. Ik heb het zelf opgezet en we beginnen met een groep van tien vrouwen. Het kledingadvies is een joggingbroek en gympen...dat doet mij vermoeden dat het best eens hard zweten kan worden...ik ben zó benieuwd, want ik ben geen kei in danspasjes, maatgevoel en zwierende heupen!
Aanstaande zondag ga ik met een groep vrouwen van het peutergroepje - dat ik ruim een jaar geleden had opgestart - een High Tea doen in het Ritz Hotel in Madrid. Er zitten ondertussen ook een paar nieuwe vrouwen bij, leuk om nieuwe mensen te ontmoeten!
Verder hebben we het druk met verjaardagen - inclusief de mijne die ik met wat vriendinnen gevierd heb op het deck met een stuk zelfgebakken appeltaart . En niet te vergeten alle lieve kadopakketjes van mijn verre vriendinnen, ¡muchas gracias! En vanmiddag gaat Anthe uit logeren bij haar vriendin Emma en komt Inden’s vriendin Anne bij ons logeren. Ondertussen genieten we ook nog na van onze grote Marokko-reis door met mensen onze foto’s te bekijken, foto’s af te drukken, vergrotingen in te lijsten en ons fotoboek bij de HEMA samen te stellen. Soms kan ik bijna niet geloven dat wij daar geweest zijn...
Ik heb de diagnose ‘paradontitis’ gekregen en heb mijn eerste behandeling al achter de rug. Geheel verdoofd is mijn tandvlees gereinigd aan de onderkant en volgende week weer terug voor dezelfde behandeling aan de bovenkant. Aan het eind van de behandeling ging ik rechtop in de stoel zitten en kreeg mijn tandarts telefonisch het slechte nieuws dat zijn moeder was overleden... De arme man, hij was erg geschrokken en moest huilen. Zat ik daar in dat kleine kamertje met een huilende man die ik nauwelijks kende.. Toen ik opgestaan was om hem te troosten door mijn hand op zijn schouder te leggen ging de deur met een zwaai open..”¿Qué pasa?” riep de assistente met wijdgesperde ogen. Dat was vast een raar gezicht, hahaha! Zijn collega’s reageerden allemaal heel emotioneel op het nieuws en zijn vrouw werd er gauw bij gehaald, maar ik was opgelucht toen ik buiten stond.
Anthe en Inden kregen dus voor de vakantie te horen dat ze allebei een beugel moeten en daar waren ze niet blij mee. Traantjes vloeiden... Vorige week zijn we terug geweest voor een afspraak bij de orthodontiste en is ons uitgelegd wat er gaat gebeuren. Anthe krijgt zes maanden een draadjesbeugel en daarna zo’n blokjesbeugel voor zo’n anderhalf jaar. Het kind is er dus wel twee jaar zoet mee. En Inden krijgt anderhalf jaar zo’n draadjesbeugel, want ze is veel jonger dan Anthe en daarna krijgt ze nog kort zo’n blokjesbeugel. Ze zal er ook wel twee jaar zoet mee zijn. Ik was in eerste instantie verbaasd, want hun tanden staan zo mooi recht! Maar hun kaak is te klein en er kunnen een paar grote-mensen-tanden niet tussen. Jammer. Het gevolg is dat ik nu wekelijks in de tandartsenpraktijk te zien ben voor al onze behandelingen, en daar ben ik niet blij mee!
Het weer is hier omgeslagen en heerlijk warm. Toen we uit Marokko terug kwamen heeft Mark onze winterjassen van thuis opgehaald, want het vroor bijna die avond! En nu hebben we deze week voor het eerst dit jaar ’s avonds buiten gegeten op ons deck. We hebben blote voeten in onze schoenen en vestjes in plaats van winterjassen aan. Die eerste warme zonnestralen zijn om van te genieten! Ik heb gisteren weer alle tuinpotten gevuld met geraniums in rood en roze, lekker vrolijk! Mijn kas is gevuld met tomaten-, prei-, paprikaplantjes en zonnebloemen. De lente is echt aangebroken!
Vanaf aankomende maandagavond ga ik wekelijks naar flamencoles. Ik heb het zelf opgezet en we beginnen met een groep van tien vrouwen. Het kledingadvies is een joggingbroek en gympen...dat doet mij vermoeden dat het best eens hard zweten kan worden...ik ben zó benieuwd, want ik ben geen kei in danspasjes, maatgevoel en zwierende heupen!
Aanstaande zondag ga ik met een groep vrouwen van het peutergroepje - dat ik ruim een jaar geleden had opgestart - een High Tea doen in het Ritz Hotel in Madrid. Er zitten ondertussen ook een paar nieuwe vrouwen bij, leuk om nieuwe mensen te ontmoeten!
Verder hebben we het druk met verjaardagen - inclusief de mijne die ik met wat vriendinnen gevierd heb op het deck met een stuk zelfgebakken appeltaart . En niet te vergeten alle lieve kadopakketjes van mijn verre vriendinnen, ¡muchas gracias! En vanmiddag gaat Anthe uit logeren bij haar vriendin Emma en komt Inden’s vriendin Anne bij ons logeren. Ondertussen genieten we ook nog na van onze grote Marokko-reis door met mensen onze foto’s te bekijken, foto’s af te drukken, vergrotingen in te lijsten en ons fotoboek bij de HEMA samen te stellen. Soms kan ik bijna niet geloven dat wij daar geweest zijn...
Abonneren op:
Posts (Atom)
