Een legende

Om de eigen geschiedenis acceptabel te maken, voegt ieder er een stukje legende aan toe.
- Marcel Jouhandeau

Eén van mijn zes examenopdrachten is een drieluik. De keuze voor mijn drieluik was eigenlijk best simpel. Wij wonen namelijk op een paar honderd meter afstand van de “Puente de México” – Brug van México . Het wijkje waar wij wonen heet San José del Puente. Vernoemd naar de meesterbouwer van deze twee witte poorten op de brug - namelijk metselaar Don José Veytia. Ons huis is gebouwd op een oude graanplantage uit de 16e eeuw. En vlakbij ons huis staat een watermolen en een prachtig koloniaal pand dat nu een hotel is. Al dit is gelegen aan korte rivier Atoyac - die zijn oorsprong vindt in smeltende gletsjers in de Sierra Nevada zoals vulkaan Popo waar wij op kijken. Ook onze tuin grenst aan deze rivier Atoyac. Eén van de examinatoren had mij geadviseerd om mijn onderwerpen dicht bij huis te zoeken. Deze brug leek me wel geschikt. Meer dan driehonderd jaar gelegen vond in México de overdracht van goederen tussen de hoofdstad en Puebla plaats over deze brug waar nu de poorten staan - toentertijd waren de witte poorten een buitengewoon architectonisch bouwwerk. Zelf rijd ik iedere dag meerdere keren door deze twee poorten. De brug kreeg de naam “Puente de México”. Een storm op 10 augustus 1707 (augustus valt in het orkaanseizoen) zorgde ervoor dat de poorten zijn neergevallen. Daarna hebben ze in het slib van de rivier cementen platvormen gemaakt zodat deze verborgen krachten geven aan de enorme kolommen van de poorten. De legende gaat dat de mensen die door de poorten gingen gekreun hoorden. Wanneer er een storm is hoort men stemmen van de metselaars: “Geef ons stroom! Houd de kolommen!”. Don Juan Veytia is tijdens de ineenstorting begraven in de nieuwe grondslag. Zijn stem roept: ”Heel goed, dat moet dan maar!” Ook hoort men: “We moeten meer mensen brengen!” Andere mensen horen hartverscheurende schreeuwende geluiden alsof mensen van een grote hoogte vallen. Ook worden er hamerslagen gehoord.… De waarheid is dat dit prachtige bouwwerk zijn stempel drukt op deze route. De poorten zijn sinds 1708 zo solide dat het meerdere zware stormen en waterstromen heeft doorstaan. Een mooi onderwerp met een bijzonder verhaal, en ook nog vlakbij ons huis.

México grenst aan Noord-Amerika. En Mexicanen nemen graag alles over dat Noord-Amerikanen ook doen. Je vindt hier dezelfde fast-food ketens en ook moderne kledingmerken zijn hier te vinden. Een opleiding in Noord-Amerika heeft meer aanzien dan een opleiding in México en het liefst willen veel Mexicanen (al is het tijdelijk) in Noord-Amerika wonen. Halloween is ook overgewaaid uit het Noorden. De winkels puilen uit van de verkleedkleren, uitnodigingen van feesten worden op straat uitgedeeld en onze Amerikaanse school doet er ook volop aan mee. Maren had vrijdagmiddag een Halloweenfeestje van haar klas. In Atlixco, een half uurtje rijden van Puebla. Het feest vond plaats op een ranch in een prachtig heuvelachtig landschap. Het uitzicht op vulkaan Popo was nog indrukwekkender dan thuis. Maren was met een vriendinnetje mee gereden en ik ben eind van de middag met een kennisje mee gereden om haar weer op te halen. Het adres bestond namelijk uit een kilometerpaalnummer van een provinciale weg…. Dat ga ik nooit zelf vinden. Zaterdag ging Inden met haar vriendin een Halloweenoutfit maken voor school en meteen daarna Trick or Treat lopen in de wijk van haar vriendin. We haalden haar op met een enorme zak vol snoep! Woensdag gaan Inden en Maren verkleed naar school voor een Halloweenparade en Anthe heeft woensdagavond een groot Halloweenfeest met vrienden. Ik ben niet zo weg van Halloween. Ik vind het zo zonde van hun eigen oude Mexicaanse traditie, namelijk het vieren van Allerheiligen en Allerzielen. El Día del Muertos, op 1 en 2 november. Deze viering en die van Halloween lopen dwars door elkaar heen. Naast spannend versierde huizen voor Halloween zijn herdenkingskruizen naast de weg versierd met oranje bloemen. In de supermarkt liggen de Halloweentraktaties naast chocolade doodskopjes en het Pan del Muerto – zoete broodjes met de vorm van botten bovenop. Deze lekkernijen worden deze week op de versierde graven in de begraafplaatsen en bij de altaren in hun huizen gelegd. Oranje bloemen worden over straat gestrooid op weg naar het altaar om de ziel de weg te wijzen. Zoveel mooie liefdevolle tradities worden nu ingenomen door dit oppervlakkige en commerciële Halloweenfeest. Wij gaan aankomende week, 1 en 2 november, een traditioneel dorpje bezoeken waar de mensen binnen uitgenodigd worden om het mooie altaar te bewonderen. Niet overal in México bestaat deze traditie, maar in onze staat Puebla gelukkig wel.

“Ik word een beroemd model in Nederland!” riep de oude Mexicaan met lange baard. Steeds meer mensen bleven staan kijken op de stoep. Mijn examen is uitgesteld tot februari 2013. Dat geeft mij heel wat lucht, want er zitten grote reportages tussen. Ik spreek mijn juf over Skype en we hebben wat foto’s doorgenomen. Ik moest deze week een foto inleveren voor mijn straatserie, een portret. (zie ons fotoalbum) Daar kan ik dan een beetje zenuwachtig van worden omdat er een deadline aan verbonden is en er moet dus gepresteerd worden. Ik ben eigenlijk meer een gelegenheidsfotografe ben ik achter gekomen. Als ik prestatie- of tijdsdruk voel gaat mijn kwaliteit achteruit… Deze week ging ik dus op pad voor een portret op straat, een persoon met bagage die in mijn serie past. Het liefst natuurlijk een karakteristieke kop en een mooie, typisch Mexicaanse achtergrond. Ik ging met mijn auto een achterstandswijk in, want daar kun je nu eenmaal de mooiste plaatjes schieten. Ik zag een prachtige, oude man met een lange grijze baard op een aftandse laadbak zitten. Auto aan de kant gezet en uitgelegd dat ik graag foto’s van hem maak voor mijn examen in Nederland en dat ik wat tijd nodig heb om te fotograferen. Dat laatste is mijn gevoelige punt, want ik voel me vaak bezwaard om veel tijd van de mensen te vragen. Deze man had tijd voor me en kende veel mensen op straat. Hij vond het een eer om model te zijn en riep trots naar voorbijgangers dat hij een bekend model zou worden in Nederland. Toen ik hem van een andere kant fotografeerde stond ik midden op straat en bleven wat auto’s wachten tot ik klaar was… Nu leek het wel een echte professionele shoot: wat omstanders en een fotografe in het midden met een prachtige camera en een model die graag poseerde! Ik ben benieuwd wat mijn juf van deze foto vindt….

Accidente

Zelfvertrouwen is de grondslag voor adequaat optreden.
- Ralph Waldo Emerson

“Oh, help!”, denk ik. Ik hoor een heel hard gekraak langs mijn auto. Ik zit alleen in de auto in het schemerlicht van de invallende avond en bevind me op een heel drukke driebaansweg richting het centrum. Ik probeer in te parkeren voor een bakkerij. Ik ben totaal niet rustig, want ik móet snel brood halen in verband met ontbijt voor logerende vriendinnetjes. En er wordt op me gewacht door een moeder bij de bioscoop waar ik voor het gemak ook met twee andere moeders heb afgesproken in verband met Inden’s logeerpartijtje. Anthe zou rond negen uur aankomen uit de hoofdstad en belt net dat ze er een uur eerder is! En toen dus dat vermorzelende geluid langs mijn auto. Als ik uitstap komen er meteen twee getuigen aanlopen; de mevrouw van de bakkerij en een beveiligingsman van het pand ernaast. Ik heb een auto aangereden – het moest er een keer van komen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie wat voor een auto het is. Een enorm aftands Golfje die cellofaan voor zijn zijramen heeft geplakt in plaats van glas, overal roestplekken op zijn lak en tot overmaat van ramp hangt zijn bumper aan de voorkant met touwtjes vast aan zijn rooster. Mijn eerste reactie is wegwezen hier, maar de mevrouw bij de bakker kent de eigenaar van de auto, dus dat gaat niet meer. Niemand wil geloven dat ik diezelfde ochtend een visitekaartje heb ontvangen van een mediator, iemand die bij een verkeersongeluk voor je bemiddelt. Maar dat kaartje ligt veilig thuis in de hal…daar heb ik nu niets aan. De eigenaar van de auto wordt voor me gehaald, hij werkt bij de bank aan de overkant. Terwijl ik wacht totdat mijn brood gesneden is (met de hand) hoor ik die mevrouw uit over de prijs van een nieuwe bumper. Ik moet deze onderhandeling zelf doen, Mark is in The States. “Niet meer dan 400 pesos”, zegt ze. Goed voorbereid ga ik de onderhandelingen in, ik begin met 250 pesos. Volgens de eigenaar in tweedelig pak natuurlijk veel te weinig. Ik opper nog dat hij een tweedehands bumper moet kopen. De auto is tenslotte erg oud. Ik wijs op de touwtjes waar zijn bumper mee opgehangen is. Daar sta ik in het halfdonker op straat met mijn portemonnee in mijn hand, tegenover drie Mexicanen die er een slaatje uit willen slaan. Ik stel 400 pesos voor, mijn uiterste bod. Met veel ophef wordt mij duidelijk gemaakt dat het écht veel duurder is. Ik ga overstag en pak een briefje van 500 pesos en overhandig het. Voor mij is het klaar. De eigenaar sputtert nog na dat het niet netjes is als je meteen wegrijdt na een aanrijding. Ik leg hem even duidelijk uit dat ik op hem gewacht heb in de bakkerij totdat hij kwam en dat ik hem een groot bedrag betaal. Ik haal mijn broden uit de bakkerij en de bakkersvrouw zegt me dat ik voor een Europeaan goed met mijn geld kan omgaan. Dat zie ik maar als een compliment, wetende dat ik voor 35 euro deze aanrijding heb afbetaald! Van verschillende Mexicanen hoor ik later dat ik teveel heb betaald, maar ik heb wel een les geleerd: ik kan dit zelf in México. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen.

“En hij brengt ook onze mand met fruit naar de auto”, zegt mijn yogajuf Susana. Ik ga met haar mee naar de markt. Een overdekte markt waar de marktlui in de vroege ochtend alles bij de veiling inkopen, verser kun je het niet kopen. Ze laat me allerlei fruit zien en veel soorten ken ik helemaal niet. De groenteman laat me alles proeven, ik proef het heerlijkste fruit waarvan ik alle namen alweer vergeten ben en neem van alles wat mee naar huis. Netjes schrijft de groenteman mijn naam in zijn kladblokje en daarna alle bedragen van mijn aankopen. Van Susana krijg ik een rieten mand, er gaat niets in plastic zakjes. Daarna lopen we naar een andere groentekraam en daar krijg ik allemaal tips om lekkere dingen te koken. Ik zie verschillende groenten en verse kruiden die ik niet ken. Susana legt alles uit. Ook koop ik kamille-bloemetjes die ik ga drogen in het donker (duurt vijf dagen) en daarna kan ik er thee van zetten - goed voor je huid en spijsvertering. De marktkoopman met verse thee is er vandaag niet. Vervolgens lopen we langs een heel laag tafeltje waar een mevrouw zit op een krukje met naar-mijn-idee vage, donkere, kleverige dingen in een warme pot. Ik moet proeven van Susana. Het blijken higos, vijgen in honing en ontzettend lekker! Ook daarvan neem ik er acht mee naar huis. Nog even langs de bloemenkraam waar ik, net als in Nederland, voor een paar euro een verse bos bloemen mee neem. Als laatste stoppen we bij de kaasboer. Ik proef allerlei kazen en kies een heel jong vers, rond kaasje. Hoe eet je dat dan? En dat blijkt los uit het vuistje als een soort voorgerechtje of in ons geval mee naar school voor de pauze. Thuis blijkt dat de kinderen het een heerlijk kaasje vinden. Als allerlaatste koop ik bij twee vrouwtjes (ook op een laag krukje) vijftien verse tortillas om thuis te beleggen. Onze manden vol met fruit en groente stonden nog bij de groenteboer die inderdaad meeloopt naar de auto en onze uitpuilende manden op de achterbank zet. Deze markt is vijf minuten van mijn supermarkt vandaan en misschien een kwartier van ons huis. Volgende week ben ik er weer!

Menselijke warmte. Je vóelt werkelijk de warmte van de Mexicaanse bevolking. Natuurlijk begint dat met alle zoenen die worden uitgedeeld en ontvangen. We zijn er al aan gewend. Momenteel krijg ik steeds vaker een omhelzing van vrouwen… Ik denk omdat ze me beter leren kennen nu de tijd verstrijkt. De vrouwen om me heen zijn er allemaal voor me. Ze luisteren en komen vaak met goede raad. Mijn yogajuf Susana spant de kroon. Ze geeft me zoveel adviezen en helpt me heel vaak, en haar reden? Ze wil graag dat ik me thuis voel in haar geboorteland. Maar hoe kan ik me hier niet thuis voelen? Ik zie de warmte en de liefde elke dag om me heen. De baby’s worden hier niet in een autostoeltje gedragen of in een kinderwagen gelegd, welnee…ze worden in de armen van hun (vaak jonge) ouders tegen de borst van hun papa of mama gedragen – in een warme deken. Stelletjes lopen bijna altijd hand in hand, leeftijd speelt hierbij helemaal geen rol. De oudjes zie je hier nooit met een rollator of een stok op straat. Ze worden ondersteund door de mensen om hen heen. Ik heb nog nooit zoveel oude mensjes gearmd op straat gezien. En niet alleen gearmd met mensen van middelbare leeftijd. Helemaal niet, ook met hippe jongeren. Of twee oudjes samen, helemaal krom, maar wel hand in hand. In tegenstelling tot het wereldnieuws waar México een slechte naam heeft zie ik juist sympathie, passie, belangstelling en genegenheid om me heen.

Catalina

Het enige dat wij absoluut zeker weten is dat wij hier op aarde een tijd moeten doorbrengen. Welnu die tijd moeten wij zo goed mogelijk zien te besteden.
- Belcampo

Net in een nieuw boek begonnen lees ik over een donkere hulp in de huishouding en haar belevenissen. Het boek heet ‘Een keukenmeidenroman’ en is geloof ik ook verfilmd. Ik lees over een dilemma als welk toilet gebruikt de hulp en over de humoristische mening van de hulp over haar blanke werkgeefster en haar vriendinnen. Ik mijmer weg over de hulp die we zelf zoeken. Er zijn eerder al twee dames op sollicitatie geweest, maar zij vonden ons huis te groot of de bushalte te ver lopen. Nu hebben we Catalina op bezoek gehad en zij ziet het werk wel zitten. Weliswaar verdeeld over vier dagen in plaats van twee dagen en ik moet haar halen en brengen naar de bushalte. Nu komen de tijden toevallig goed uit, omdat ik net terug rijd van yogales en dus het kost niet zoveel moeite. Catalina is 48 jaar en oma van drie kleinkinderen. Ze is klein en stevig en heeft haar pikzwarte haar in een lange paardenstaart gebonden. Haar man, zoon en zwager wonen bij haar in huis. Ze woont in een huis met twee kamers in een dorp zo’n half uur buiten Puebla. Ze moet een keer overstappen met de bus. Haar huis heeft geen meubels vertelt ze, alleen een oud bed. De verschillen kunnen niet groter zijn. Ze benadrukt dat ons huis geen gewoon groot huis is maar een groot herenhuis. Ook heeft ze al vaak benoemd dat ze verdwaald is in huis…. Dat is niet eens zo gek, dat hadden wij in het begin ook wel. De eerste dag nam ik haar mee naar de winkel en kochten we alles wat ze nodig heeft om schoon te maken. Ik vind het moeilijk om sommige dingen bespreekbaar te maken. Bijvoorbeeld haar lunch. Ze neemt niets mee en ik heb begrepen van mijn yogajuf dat de muchacha ná ons eet – hetzelfde eet als wij - en dat ze dan de keuken meteen opruimt. Nu eten wij tussen de middag een boterham en niet warm zoals de Mexicanen. Maar ze lijkt het te accepteren en eet inderdaad die boterham, en ook maakt ze daarna de keuken schoon. Van de afwasmachine heeft ze duidelijk geen kaas gegeten. Ze maakt de vaat eerst schoon met sop en zet het daarna in de vaatwasser. Zo vroeg ze me ook of ik wilde uitleggen hoe ze de WC moest doortrekken. Ze veegt binnen het hele huis, de patio en de oprit. Nee, ze pakt niet de stofzuiger! Van onze moderne keukenkraan met koud, warm water en een slang met een douche snapt ze weinig. Ze gebruikt liever de koude kraan buiten in de patio. Maar alles ziet er picobello uit als ze weg gaat aan het eind van de middag. Op Catalina’s eerste werkdag stond prompt de hulp van ons buurhuis aan mijn deur om limoenen te lenen… Ik vermoed dat ze nieuwsgierig was naar mijn nieuwe muchacha…

Nu ik niet meer elke ochtend de badkamers hoef te boenen, te stofzuigen en de keuken moet opruimen heb ik tijd om aan mijn examen te besteden. Ik heb de eerste ochtend dat Catalina kwam een plan van aanpak geschreven voor mijn fotoreportages. Ik moet zes reportages maken voor mijn eindexamen. Aan sommigen ben ik al begonnen zoals mijn drieluik in het zwart-wit over de Puente de México waar wij vlakbij wonen. Het zijn twee oude poorten die in 1708 gebouwd zijn. Er hoort een hele legende bij. Ik ben ook reeds begonnen met mijn serie over de bagage van Mexicanen op straat. Dolgraag wil ik zo’n Indiaanse vrouw met een kindje in haar draagdoek, het liefst een peuter. Je ziet ze eigenlijk alleen bedelend bij grote kruispunten. Ik heb al drie dames gevraagd, maar ze willen pertinent niet op de foto! Ook aan de nieuwe boekomslag van het boek ‘Het familieportret’ dat zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt en waarvoor ik een Duitse bakkerij hier in Puebla bezocht heb, ben ik begonnen: een fotoshoot met het meisje achter de toonbank. Verder ben ik op zoek naar een instelling met een goed doel waar ik een reportage van twaalf foto’s kan maken. Ik had een mooi doel gevonden waarbij boeken, een schooltas en een winterjas gedoneerd worden aan kinderen in arme gebieden hier in onze staat Puebla. Bijna tien procent van de kinderen tussen zes en veertien jaar hebben in onze staat geen scholing. Boven de vijftien jaar is bijna dertig procent analfabeet. Een mooi doel en een instelling waar ik mooie plaatjes kan schieten, maar ik krijg geen reactie op mijn brief. Nu heeft de school van de meiden ook een mooi doel, namelijk het doneren van kilo’s melkpoeder aan een achterstandsschooltje gelegen in de bergen. (waar wij laatst waren) Dit is ook een mooi streven met een gelegenheid voor foto’s, maar het is geen instelling. Mijn hart gaat het meeste uit naar een goed doel opgericht door een Nederlander in Ciudad de México. Er werken drie straatjongeren in zijn bakkerij waar stroopwafels gebakken worden. Deze stroopwafels worden met een bakfiets op straat verkocht door straatkinderen en de opbrengst is voor de kinderen zelf. Ik vind het een geweldige opzet. Ze maken nu ook Brabantse worstenbroodjes. Ik heb al contact gelegd met Koen en ik ben welkom om te fotograferen. Nu nog nadenken over maatregelen voor mijn veiligheid en hoe ik mijn reisje aanpak, want het is niet in één dag gepiept…

We moeten elke keer zo lachen als we brieven posten voor Nederland. We zijn tot nu toe drie keer naar het postkantoor in het historische centrum geweest om onze handgeschreven brieven te posten. Gemiddeld één keer per maand dus. Uiteindelijk komt alles aan in Nederland, maar het duurt wel minimaal vijftien dagen. En de postzegels…dat zijn er soms gewoon teveel. De mevrouw achter de toonbank adviseerde ons om aan de achterkant van de enveloppe gewoon verder te plakken! Het adres is zo nu en dan nauwelijks nog te lezen. Laatst gebeurde er iets fabelachtigs. Terwijl ik aan het skypen ben met mijn vriendin in Nederland en zij teleurgesteld vertelt dat mijn brief nog stééds niet aangekomen is stuurt ze haar zoontje nogmaals naar de brievenbus om te checken. (eigenlijk meer om even ongehinderd te praten) Als hij terug komt rennen met mijn Mexicaanse brief vol postzegels in zijn handen zijn we beduusd. Hij was nét bezorgd en ik was live getuige van de aankomst van mijn eigen volgeplakte brief!

Apulco

Terwijl je loopt, eet en reist, wees waar je bent. Anders zul je het merendeel van je leven missen. 

- Boeddha

Boswandelingen, kampvuur, felgroene kikkertjes met zuignapjes, kletterende watervallen, sprookjesachtige vuurvliegjes, zwemmen in de rivier, salamanders en picknicks. We zijn een lang weekend in de bergen, zo’n twee uur rijden van Puebla. We hebben een lieflijke cabaña gehuurd met een klein zoldertje waar de meiden slapen. Drie dagen in de natuur zonder WiFi, TV en nauwelijks telefoonverbinding. Dat betekent spelletjes doen met elkaar, boeken (uit)lezen, verhalen schrijven, voetballen, (elkaar leren) tekenen, wandelingen maken en gezellig buiten eten.

De meiden waren vrijdag vrij vanwege een nieuwe schoolplanning en Mark nam een vrije dag op. Die vrijdagmiddag toen we aankwamen bij ons huisje aan de snelstromende rivier Apulco genoten we van de rust. Lekker op ons terras in de zon. Na het avondeten gingen we marshmallows roosteren bij een groot knisperend haardvuur. Dat was het moment dat we de eerste vuurvliegjes als kleine lantaarntjes voorbij zagen komen. Vele krekels of sprinkhanen hoorden we op afstand lawaai maken. De volgende ochtend hebben we paard gereden (zie ons fotoalbum) en vonden we de hoef van mijn paard – geluksbrenger? Daarna een picknick bij waterval La Olla, de pot. Later die middag waren we te voet op weg naar waterval La Gloria toen we een mooie plek zagen om te zwemmen. Eenmaal weer op weg naar de waterval struikelde Maren… Drie schaafwonden verder keerden we terug naar de cabaña. Het is hier een uur langer licht dan in Puebla, dus na het eten wandelden we naar de rivier waar we veel foto’s met elkaar gemaakt hebben. Toen we na zonsondergang met kaarsjes op ons terras zaten, met thee en chocolaatjes, zagen we wel tientallen of zelfs honderden feeërieke vuurvliegjes!

Deze laatste ochtend wandelen we langs de rivier, deze keer verder dan onze zwemplek van de dag ervoor. We herkennen planten uit de jungle in Perú. We zitten hier in het nevelgebied door de hoogte, er groeien bloeiende planten die leven van het vocht in de lucht – geen wortels in de aarde dus. We horen tijdens het wandelen het geluid van kletterend water steeds dichterbij komen en worden heel nieuwsgierig naar waterval La Gloria. En toen zagen we haar door de bomen heen schitteren. Ze doet haar naam echt eer aan, halleluja! Een prachtige 35 meter hoge waterval. Het water klettert in een prachtig blauw-groen meertje. Het kriebelt om een duik te nemen, maar borden wijzen ons er op dat zwemmen te gevaarlijk is. We wandelen rustig terug. Omdat de natuur hier zo overweldigend groen is móet het hier wel vaak regenen. En dat gebeurt op ons pad terug…

In de auto op weg naar huis hebben we het erover hoe knus het weekend was en hoe we daadwerkelijk weer contact met elkaar hadden. Mark merkt terecht op “Ons huis is te groot” en dat is denk ik ook zo. Een ieder van ons verdwijnt naar zijn eigen kamer of naar de speel-, huis- , TV- of eetkamer. De computers gaan aan voor huiswerk, een filmpje of een serie. Muziek wordt met een koptelefoon geluisterd en via de telefoon wordt de hele dag What’s app of Facebook in de gaten gehouden. We leven doordeweeks voor een groot deel langs elkaar heen. Ondanks dat er eerst tegengesputterd werd bij het nieuws dat we drie dagen de bergen ingingen “We gaan met vrienden naar de bios” of “Ik had al afgesproken!” bleken het heerlijke dagen te zijn met elkaar. Dit gaan we vaker doen!

Apulco, 30 september 2012