Bubble tea

OORPLEISTER

“As we walk through the secretive doors of our remembrance, looking for forgotten benchmarks of our history, we can find unexpected escape hatches opening into valuable answers to great expectations.” 

― Erik Pevernagie

Op mijn ideeënlijstje staan allerlei leuke activiteiten buitenshuis voor ons gezin tijdens de Kerstvakantie. Het zal niemand verbazen dat bijna niets meer uitvoerbaar is. Buiten de bioscoopavond in Antwerpen en de lange boswandeling met op het eind een warme chocomel dan. Binnenshuis kijken we films samen, maken we een puzzel van 1000 stukjes en lezen we boeken naast elkaar aan de grote eettafel.  Er bleek echter nog een activiteit buitenshuis die we óók nog konden doen. Op internet zag ik dat de nieuwe bubbelthee winkel in de binnenstad open was voor afhalen. Het winkeltje zou volgens recensies de beste bubble tea van Breda hebben. Aangezien wij onszelf - drie winters terug - bijna dagelijks verwenden met authentieke bubble tea in het ijskoude Seoul hadden we hoge verwachtingen. Lopend gingen we erheen. Een Chinese man hielp ons aan zijn befaamde Dripping brown Tea, Tea Jasmine met melk en Tea Signature met Earl Grey thee, alles met tapioca balletjes. We moesten ons extra brede rietje zelf met kracht door de deksel drukken, er volgde dan een luide knal. De knal zorgde alleen al voor hilariteit, helemaal toen middelste kind het nauwelijks voor elkaar kreeg om het rietje er in te prikken. Net buiten de deur kantelde ik voor mijn eerste slok de beker alsof ik een slok wilde nemen maar dronk uit het rietje waardoor ik een hele scheut crèmekleurige bubble tea over mijn zwarte, wollen winterjas goot. Terug naar binnen waar ik met een natte doek mijn jas mocht schoon boenen. Voordat we bij de grote kerk arriveerden was dat nog zeker drie keer gebeurd… Onze twee oudste dochters schaterden het uit. Ik durfde na die ene keer natuurlijk niet meer terug naar het winkeltje voor die natte doek… We slenterden verder door de stille stad waar de meeste winkels gesloten waren en een enkele boutique een tafeltje bij de deur had staan voor Click&Collect. Een treurig straatbeeld. Prachtig, feestelijke etalages met gesloten winkeldeuren. Het begon ook nog te regenen. Goed voorbereid als ik was had ik maar liefst twee paraplu’s mee genomen.  De eerste opende helemaal niet. Kapot. De tweede wel, maar met een doorgebogen armpje. De wind die op kwam zetten trok zo nu en dan de paraplu binnenstebuiten. Ik klapte hem weer terug in de juiste vorm. Ondertussen lette ik natuurlijk goed op dat ik m’n beker met warme thee rechtop hield. De meiden zaten gewoon te wachten wanneer het mis zou gaan. Ik moest door de wind echter ook opletten dat mijn haar over mijn rechteroor bleef vallen. Ik had namelijk een onooglijke pleister op mijn oor geplakt. Op de een of andere manier had ik een pijnlijk drukpunt achter mijn oor. Precies waar het pootje van mijn bril mijn huid raakte. Best gevoelig. De pleister gaf een beetje verlichting. In mijn rechterhand droeg ik de paraplu met aandacht voor de  kortstondige wind. In mijn linkerhand droeg ik de beker bubble tea die ik recht moest houden bij elke slok. Somehow waren mijn armen gekruist geraakt. Goed voor de communicatie tussen mijn beiden hersenhelften zeg maar. Toen ik het laatste tapioca balletje door het rietje wilde opzuigen verslikte ik me door de snelheid waarmee dat balletje mijn keel in vloog. Ik proestte, ookal probeerde ik de thee binnensmonds te houden. Middelste dochter draaide zich om en op dát moment kwam er een windvlaag die mijn paraplu weer binnenstebuiten liet klappen. Mijn gepleisterde oor kwam ook in zicht door plukken haar die wild voor mijn gezicht bewogen. Ik droeg mijn handen nog steeds gekruist om beker en paraplu vast te houden. Middelste dochter had pijn in haar buik van het lachen! Alles ging mis. Nu moest ik zelf van alle ellende ook lachen. Het zag er niet uit. Net een cartoon. Een vrouw met verwaaid haar. Die stomme pleister. Een zwarte, nette jas met een waterval aan crèmekleurige vloeistof lekkend naar beneden. Stug doorlopend met die omgekeerde paraplu. Dochterlief filmde het met haar telefoon. Schaterlachend. Wat ik namelijk niet doorhad was dat het plots gestopt was met regenen. Ik was blij dat de beker eindelijk leeg was zodat ik het weg kon gooien. Opgevouwen paraplu in de andere hand. Relaxt wandelden we het laatste deel door een heel bekend, oud stukje Breda. Namelijk het buurtje rondom de Montessori basisschool waar alle drie de meiden een periode in hun jonge leventje op zaten. Ik heb daar wat jaren gefietst en gewandeld. Veel herinneringen kwamen bij de meiden boven bij het zien van het gebouw en het schoolplein. A trip along memory lane. 

Merry Little Xmas!

THE BRIGHT SIGHT OF LIFE

“Positive thinking is powerful thinking. If you want happiness, fulfillment, success and inner peace, start thinking you have the power to achieve those things. Focus on the bright side of life and expect positive results.” 

- Germany Kent

Afgelopen week was de laatste volle maan van dit jaar. Op dinsdag tegelijkertijd ook de kortste dag van het jaar, de winterzonnewende. De korte dinsdag was toevallig een dag met uitzonderlijk veel zonlicht. Knalblauwe hemel. Frisse, knisperende lucht. Heerlijk. Het had gevroren die nacht. Toen ik wakker werd waren de ramen van de zolder wit bevroren. Tijdens mijn ontbijt werd het langzaam licht en zag ik alle glinsterende rijp op het groen buiten. De ochtendzon begon fel te schijnen in de voorkamer. Zolang de Kerstboom in de achterkamer staat doe ik mijn online yogalessen aan de voorkant van het huis. Heerlijk dat ochtendzonlicht!  Na de kortste dag bewegen we langzaam weer naar het licht  - de dagen worden langer. Ik gun iedereen deze kortere dagen tijden van rust, bezinning en verbinding. Wat mag mee naar 2022? Waar wil je meer van? Waar geef jij je aandacht aan? Ben je er voor anderen en ook genoeg voor jezelf? Pak die rust en gebruik deze tijd om dingen te doen waar je hart van vol is. Het is er nu de tijd voor dus ga ik het er deze Kerstvakantie ook van nemen. Relaxte dingen ondernemen zoals mandala’s inkleuren, hardlopen met oudste dochter, spelletjes doen of een puzzel maken met ons gezin, boswandeling maken met een vriendin, online yogalessen en heerlijk jezelf verliezen in een goed boek. Ik heb een stapeltje nieuwe boeken klaarliggen voor de komende weken. Zonder te weten was ik net op tijd met struinen door m’n lokale boekenwinkel. Oudste twee dochters zijn vandaag in het besneeuwde Auschwitz vanuit Krakau. Jongste en ik maken op onze vrije - en heerlijk onbewolkte, koude - dag een wandeling vanuit huis. We lopen naar het bos waar de rijp midden op de dag nog steeds prachtig bevroren is. Thuis maken we warme chocomel met slagroom. Kerstkransjes erbij. Er staat een hoop te gebeuren zo aan het einde van het jaar, ookal zijn we gelimiteerd in ons doen en laten. Ik ga voor Kerstmis nog langs de slager, de chocolaterie en de visboer om onze bestellingen op te halen. Cadeautjes voor onder de boom had ik allemaal al in huis. Ik hoef lekker niet zelf te koken deze Kerst - dat doet manlief met onze dochters. Ik mag de ontbijt- en dinertafel mooi dekken wat ik heel graag doe. Ik heb de tijd genomen om de cadeautjes voor onder de boom prachtig in te pakken. Ik ben me er vooral van bewust dat dit het moment is om te reflecteren op het afgelopen jaar, je ontdoen van dingen die je niet mee wilt nemen. Mooie plannen te maken voor het nieuwe jaar. Afgelopen jaar heb ik ontslag genomen. Ik ben een nieuwe studie gestart die me nu al zoveel moois gebracht heeft. Ondanks allerlei maatregelen zijn wij afgelopen zomer als gezin toch een paar weken naar het warme Kroatië afgereisd met onze oude hippiebus. Mijn lief en ik zijn zelfs in de nazomer naar Ierland gevlogen om daar rond te reizen. Vrij uniek voor ons om saampjes te reizen. Wat staat ons dan te wachten in het nieuwe jaar? Vanaf januari start middelste dochter aan het onderzoek voor afronding van haar Masterprogramma. Onze jongste verwacht in het voorjaar haar diploma te halen. Ze is net klaar met inschrijven op universiteiten. Dat bracht veel spanning mee zoals een recommendation letter en tijdelijke cijferlijst vragen op school, veel documenten uploaden en zelf een motivation letter schrijven. Hopelijk wordt ze toegelaten op de school van haar keuze. Ikzelf verwacht aankomend jaar mijn propedeuse te behalen. Een nieuwe werkplek te vinden. Thuiskomen bij mezelf. Dat heeft ook effect op de mensen om me heen. En daardoor uiteindelijk een positief, hartverwarmend effect op de wereld om ons heen.  Focussen op wat wél kan, focus on the bright sight of life. Ik had onlangs geluk met mijn ingeplande kappersbezoek. Een absoluut relaxmoment. Mijn voetmassage daarentegen mocht helaas niet meer doorgaan. Focussen op wat wél kan dus en dat is ons geval een bioscoopavondje in Antwerpen bijvoorbeeld. Op Kerstavond. Een gezamenlijke wandeling in de natuur of over het strand en daarna iets warms drinken bij een foodtruck ligt in het verschiet. Maar vooral genieten van die nieuwe boekenstapel!

Decorating the Christmas tree

SUPERTOFFE STAGE
No one on earth could feel like this

I’m thrown and overblown with bliss

- Eurythmics

Eurythmics draait op m’n autoradio. Heel hard. Ik zit in m’n uppie achter het stuur. Ik rijd in het donker op de snelweg. Het is spitsuur. Einde van de werkdag. Het is heel druk op de snelweg. Ik zing lekker hard mee met de lyrics. There must be an angel playing with my heart. Ik draai hem nog een keer. En nog een keer. En nóg een keer. De songtekst geeft precies weer wat ik voel. It’s an orchestra of angels, and they’re playing with my heart. Ik ben heel erg blij en opgewonden. Ik rijd een file in. Er zijn maar liefst twee ongelukken gebeurd. Ik blèr lekker door in mijn eigen wereldje. Ik heb vandaag een hele dag stage gelopen in een ziekenhuis hier in Brabant. Op een afdeling ergotherapie. Tijdens een yogales vroeg mijn leraar afgelopen zomer een keer wat voor studie ik eigenlijk begonnen was. Ik vertelde er wat over en toen zei hij dat zijn goede vriend ergotherapeut is. Hij werkt in een ziekenhuis hier in de buurt en dat hij supertof werk doet daar. Zijn vriend is een typische surf dude en echt een goeie vent zei mijn yogaleraar. Ondanks dat de bewuste ergotherapeut ook op mijn yogaschool komt kende ik hem niet. Kort geleden belde ik de 'toffe surf dude' op een avond op. Op zijn profielfoto zag ik een man op het strand met een surfplank onder zijn arm. We hadden een klik aan de telefoon. Hij keek er naar uit dat ik een dag met hem mee zou lopen. Ik wist toen eigenlijk nog steeds niet precies wat hij deed met zijn patiënten. Hij ziet voornamelijk psychosomatische patiënten vertelde hij, maar dat klonk erg ver van mijn bed.  Ergotherapie is zo’n breed begrip, het kon wat mij betreft eigenlijk nog steeds van alles zijn. Wat ik wel van hem begrepen had was dat hij meditatie, mindfulness en ademhaling in zijn therapiesessies gebruikt. Geweldig! Afgelopen week was de dag dat ik hem zou vergezellen voor een snuffelstage. Hoe zouden we elkaar herkennen in het ziekenhuis? vroeg ik hem. ‘Jij herkent mij meteen, ik heb namelijk lang haar en vaak een knotje in.’ We herkenden elkaar inderdaad meteen. Ik genoot van zijn therapiesessies. Zo anders dan dat ik tot nu toe gezien heb tijdens mijn opleiding en andere snuffelstages. Hij zit écht achterover in zijn stoel. Hij luistert. Is nauwelijks aan het woord. De patiënten vertellen. Hij stuurt. Ze komen zelf tot de oplossing. Soms schreef hij wat op een whiteboard. Soms liet hij een YouTube filmpje zien. Ik was aanwezig in de ruimte. Op de achtergrond. Ik absorbeerde zijn ontspannen manier van doen. Soms deed ik mee met een korte meditatie. Hij vroeg steeds nadien wat ik van zijn cliënt vond en wat ik van het gesprek vond. Wij zaten helemaal op één lijn. Wat ik voelde bij een cliënt voelde hij ook. Eén keer zette hij meteen  de deur naar de tuin open, wat een bonk energie nam deze cliënt mee. We sparden over de opvolgende afspraak, wat ik zou doen en wat zijn ideeën waren. We spraken over onze gezamenlijke yogaleraar uit Texas waar we beiden les van hadden gevolgd. Ik merkte ook op dat hij die kennis van onze yogaleraar inzette. Het voelde zo bevrijdend dat je op deze manier ook mooie interventies kunt doen. Zonder de strakke schoolse modellen en schema’s. Zonder de technische gesprekken. Gewoon van mens tot mens. Interesse alsof je met een vriendin aan het praten bent. Na afloop bedankte ik hem voor zijn mooie rolmodel. Hij bood aan dat als ik in de toekomst een stageplek nodig zou hebben ik bij hem terecht kon. Hij complimenteerde mij; ik zou het wel redden met de vaardigheden die ik als mens reeds beheers. Tijdens de lunchwandeling kwamen we er achter dat we hemelsbreed een paar honderd meter bij elkaar vandaan wonen. We spraken af dat we elkaar eens zouden ontmoeten bij een kop thee op ons dorpse marktplein om over een opdracht of een casus van mij te praten. Dat gaan we doen. Met een tevreden gevoel over m’n stage, m’n studie en hopelijk m’n toekomstige beroep reed ik zingend naar huis.

So much fun and laughter at Pakjesavond!

ME-TIME
“Ah! There is nothing like staying at home, for real comfort.” 

- Jane Austen

Het is herfst. Het is koud buiten. Matige vorst. Er valt sommige dagen wat natte sneeuw. De ramen van de auto zijn in de vroege ochtend zo nu en dan bevroren. De natuur trekt zich steeds meer terug . En ik ook. Ik gedij goed bij momenten van stilte en inwaarts keren. Na mijn tweede examen ging ik de volgende ochtend meteen op mijn fiets voor wat me-time naar de yogaschool. De houdingen helpen me om langer stil te zitten en te zorgen voor meer ruimte in lichaam en geest. Ik heb best wat spanning ondervonden voor het mondelinge examen. Vlak van te voren, de afspraak was twee uur verzet, liep ik alleen maar rondjes door de huiskamer. Voor mezelf alle rijtjes en factoren opnoemend in allerlei modellen. Mijn introductie in mijn hoofd stampen en de eerste open vraag. Een paar minuten vooraf aan het mondeling deed ik wat ademhalingsoefeningen achter de computer. Ik zag dat ik rustig in mijn stoel zat achter de videocamera. De belichting was goed. We begonnen het examen bij daglicht en eindigden bij kunstlicht. De examinator stelde me op m’n gemak door wat persoonlijke vragen te stellen. Het gesprek dat ik leidde in de rol van ergotherapeut verliep soepel. Na een uur zei ze dat ik nog twee minuten had. Het uur was voorbij gevlogen. En ik had ruim een voldoende. Een paar dagen eerder kwamen al onze meiden en aanhang thuis om Pakjesavond te vieren. Ze kwamen in de middag zodat we met hele gezin een kerstboom konden uitzoeken op een boerderij ergens buiten Breda. Rubberlaarzen aan en door de modder liepen we tussen de groene naaldbomen. Schoonzoon uit de Caraïben ging voor het eerst in zijn leven een verse naaldboom uitzoeken. Hij had de boom om mogen hakken van de boer ware het niet dat we de mooiste kerstboom vonden tussen de klaargezette bomen. Thuis hebben de kinderen de grote boom gezamenlijk opgetuigd zoals onze traditie betaamt. Kerstmuziekje aan. Allemaal heel gezellig en feestelijk. Er was drukte, er was stress, er was zelfs gekibbel. Niet speciaal wat ik relaxt noem maar wel heel waardevol. Ik heb natuurlijk fotootjes geschoten. Ze gingen daarna aan de grote tafel een rumoerig spel doen met veel luid gelach. Er werd me een paar keer gevraagd mee te doen. Ik ging liever even rustig in m’n uppie de soep opzetten in de keuken. Lege kerstdozen opruimen. Kaarsjes aansteken. Voor iedereen wat lekkers inschenken en rustig wat hapjes in de keuken klaarzetten. Ik merk dat het steeds moeilijk wordt voor mij om in mijn hoofd rustig en ontspannen te blijven als we een huis vol bezoek hebben. De lockdown’s gaan hun tol eisen. Sociaal en menselijk zijn in een groep kost me steeds meer energie. Het wordt een ding. Na het diner haalde iedereen zijn zelfgeknutselde surprise tevoorschijn wat écht het hoogtepunt van de avond was. Verrukte gezichten. We bewonderden elkaars kunstwerken en probeerden te raden wie wie had getrokken. We namen de tijd om met aandacht naar elkaar’s gedichten te luisteren. We hebben tot tranen toe gelachen. Er kwam ook nog een gevulde zak van Sinterklaas voorbij. Het was een heerlijk ouderwets Sinterklaasavondje. Mooie herinneringen gemaakt. Oók dat is me-time. Juist als je liefde geeft en voelt bij anderen. De volgende ochtend weldadig gaan hardlopen in het koude bos. Mijn lief fietste mee omdat het zo heerlijk ontspannen in het bos is. Soms lijkt hardlopen op een actieve meditatie. Mijn voeten komen in een ritme neer op de bosgrond, ik kom ook in een ritme, net zoals mijn ademhaling, en automatisch gaan mijn gedachten verstillen. De vrije dag na mijn mondeling examen had ik me-time ingepland. Hoe deed ik dat ook alweer? Na mijn yogales fietste ik door naar het dorp. Ik haalde mijn pakketje met bestelde verzorgingsproducten op bij de boekwinkel. Ik verwende mezelf met een dik tijdschriftenpakket. Ik stapte bij de kapper naar binnen voor een afspraak voor volgende week. Thuis pakte ik mijn verzorgingscrèmetjes uit. Als verrassing was de doos gevuld met proefmonstertjes en miniverpakkingen. Heerlijk! Daarna belde ik de Thaise massagesalon voor een afspraak vlak voor Kerstmis. Ik kreeg ineens zo’n heerlijk verwend, relaxt gevoel. ‘Oja, dit is waar ik heel erg ontspannen van word’ zei ik tegen dochterlief die net haar tentamenweek afgerond had. Samen een dag vrij. Hier hadden wij naartoe geleefd. Filmpje opzetten. Thuispak aan. Chocolade kerstkransjes in de boom hangen en snoepen. Warme chocomel met nog een restantje marsepein van de Sint. Haar vriendje kwam en bleef eten. Ook dat is, net als een opgewonden Pakjesavond of heel druk de kerstboom optuigen, me-time. Dat is je kern. Je essentie. Liefde.  

My sister and I with our families last week at a Christmas market

EXAMENSTRESS
Me: Hey God. God: Hello….. Me: I’m falling apart. Can you put me back together? God: I would rather not. Me: Why? God: Because you aren’t a puzzle. Me: What about all of the pieces of my life that are falling down onto the ground? God: Let them stay there for a while. They fell off for a reason. Take some time and decide if you need any of those pieces back. Me: You don’t understand! I’m breaking down! God: No – you don’t understand. You are breaking through. What you are feeling are just growing pains. You are shedding the things and the people in your life that are holding you back. You aren’t falling apart. You are falling into place. Relax. Take some deep breaths and allow those things you don’t need anymore to fall off of you. Quit holding onto the pieces that don’t fit you anymore. Let them fall off. Let them go. Me: Once I start doing that, what will be left of me? God: Only the very best pieces of you. Me: I’m scared of changing. God: I keep telling you – YOU AREN’T CHANGING!! YOU ARE BECOMING! Me: Becoming who? God: Becoming who I created you to be! A person of light and love and charity and hope and courage and joy and mercy and grace and compassion. I made you for more than the shallow pieces you have decided to adorn yourself with that you cling to with such greed and fear. Let those things fall off of you. I love you! Don’t change! … Become! Become! Become who I made you to be. I’m going to keep telling you this until you remember it. Me: There goes another piece. God: Yep. Let it be. Me: So … I’m not broken? God: Of course not! – but you are breaking like the dawn. It’s a new day. Become!!!

- John Roedel

Ik lig op mijn buik relaxt op mijn yogamat in de achterkamer. Mijn handen voor mij, net als mijn voorhoofd, op de grond. Ik lig naast de warme radiator. Onze oude poes ligt op mijn billen tevreden te spinnen. Ik ben alleen thuis. De stem van mijn yogajuf klinkt door de iPad en zegt zalvende, rustgevende wijsheden. Buiten valt natte sneeuw in de achtertuin. Ik probeer te aarden. Mijn zenuwen tot bedaren te brengen. Na deze les heb ik nog een uurtje om mijn samenvatting door te nemen voordat ik naar het station fiets om een examen te doen. In een zogenaamd examencentrum. Ik zal er later achterkomen dat dit een grote, witte steriele zaal is achter heel hoge ramen. In de stationshal. Reizigers lopen met tassen op hun rug en mondkapjes op voorbij. Iedereen kan naar binnen kijken in de felverlichte surrealistische ruimte. Een halve cirkel vol kleine afgebakende witte bureautjes. Elk plekje heeft een computer en een grote ronde spiegel erboven hangen. Een dame zit op een ronde witgeverfde verhoging in het midden. Zij houdt via de spiegels in de gaten of er niemand spiekbriefjes gebruikt of afkijkt. Dit is de eerste keer dat ik op deze manier examen doe. Sowieso voor de eerste keer in mijn leven digitaal. Ik moest bijna een half uur op het station in een rij wachten voordat ik eindelijk de steriele examenruimte binnen mocht. Er hing een A4tje op de ruit dat er geen toilet aanwezig is. Gelieve op het treinstation van de toiletten gebruik te maken. Ik verliet dus de rij en ging naar het toilet die overigens buiten gebruik was. Ik kroop maar brutaal onder het draaihekje door.  Na dat half uur wachten voor het raam kon ik ondertussen bijna opnieuw een bezoek brengen aan het toilet. Deze keer bleef ik maar geduldig in de rij staan. Eenmaal aan de beurt moest ik al mijn spullen in een witte kluis leggen inclusief mijn handtas, mobiel en eventueel horloge. Na mijn handtekening en controle van legitimatie kon ik eindelijk mijn examen - van een uur - maken. Ik dacht dat ik wellicht afgeleid zou zijn door zoveel vreemde mensen die in en uit liepen en om mij heen op witte stoelen zaten. Gelukkig was dat niet zo. Ik had zo’n twee weken studeren besteed aan dit eerste examen. Samenvatten van de colleges, samenvattingen uit de boeken, procesmodellen uit mijn hoofd leren. Afkortingen en definities. Écht stampen. Niets toepassen. De spanning liep geleidelijk op. Voor mij was het namelijk ook een persoonlijke test of alle gelezen theorie wel echt bleef hangen. Kan ik zoveel nieuwe informatie nog opslaan? Tenslotte heb ik de universiteit al meer dan dertig jaar geleden achter mij gelaten. Drie decennia! De spanning liep ook nog eens op vanwege alle corona besmettingen dicht om mij heen. Ik wilde dit examen wel graag door laten gaan. Zorgen dat ik niet in quarantaine kwam te zitten. Dus had ik de laatste anderhalve week geen klassikale yogalessen meer gevolgd. Aanvaarding. Mijn lessen voor de veiligheid weer thuis online op mijn iPad. Dat bracht ook wel weer memories terug. Kinderen zaten in de ochtend weer tijdens mijn yogales aan de eettafel te ontbijten of vulden hun lunchtrommel voor school. Mijn lief werkt inmiddels ook weer thuis en moest voor werk telefoongesprekken tijdens mijn yogalesje voeren. De katten genoten wederom volop van mijn kalmte tijdens de lessen. Steeds op mijn yogamat aanwezig. Deze keer zat de oude kat op mijn billen, vorige week lag ze te spinnen op mijn buik tijdens savasana. Het zijn op allerlei manieren roerige tijden waar we ons met z'n allen in bevinden. Ik geloof sterker dan ooit in de kracht en ondersteuning die yoga in deze onzekere tijd kan bieden. Steeds meer wetenschappelijk onderzoek toont ook aan dat yoga een fijne remedie is tegen stress en spanning. Mijn yogaschool is normaliter een plek waar je even gewoon kunt zijn. Ik met mijn geheel eigen verhaal en geschiedenis. Thuis vind ik die verstilling ook, op het kleed naast de tuindeuren. Mijn schriftelijk examen heb ik die dag overigens gelukkig gehaald. Volgende week heb ik mijn eerste mondeling. Digitaal. Thuis.