We got to hold on to what we’ve got
It doesn’t make a difference if we make it or not
We’ve got each other and that’s a lie for love
We give it a shot
Take my hand and we’ll make it, I swear
Livin’ on a prayer
- Bon Jovi
Sinds de scholen zijn begonnen in México krijgen we een dagelijkse routine. We staan onontbeerlijk vroeg op. Mark staat zo vroeg op, omdat hij ruim een uur naar zijn werk moet rijden in een andere staat. En de kinderen staan zo vroeg op vanwege het schoolrondje dat we iedere dag rijden. De meiden zitten elk op een andere school op een andere locatie in de stad. Ik rijd eerst langs Anthe’s High School, want zij begint om kwart voor acht. Ik drop haar iets eerder, want de bel van Inden’s Junior High School gaat om vijf voor acht. Haar school is het meest ver. Daarna rijd ik terug naar Maren’s Primary School waar het hek sluit om acht uur. En dat je er dan echt niet meer in kan hebben we al ondervonden toen ik bij Inden even mee naar binnen ging om wat dingen voor haar te regelen en we dus een enkel minuutje te laat kwamen op Maren’s school. Het grote zwarte hek was gesloten! Ik heb aan de bewaker uitgelegd dat ik drie dochters heb en drie locaties langs moet rijden en als het dan geregend heeft of een weg is afgesloten…. Ze moest het eerst aan haar manager vragen en vijf minuten later mochten we er dan bij God’s gratie in! We voelen ons als gezin erg verbonden met elkaar, omdat we steeds tegen nieuwe dingen aanlopen en samen naar creatieve oplossingen zoeken. Een SMSje van Anthe dat ze morgen een labjas nodig heeft, een slapeloze nacht van Inden omdat ze strafpunten krijgt als ze morgen geen witte multomap mee naar de les neemt en Maren die een overjas nodig heeft voor haar lessen “Art” . Tot nu toe lossen we het steeds samen op. We voelen ons anders omdat we er zo uitzien en de taal niet perfect beheersen en daarom wel eens iets verkeerd begrijpen. Zoals Maren die in haar uniform de eerste maandag haar schoolbenodigdheden ophaalde, Inden die haar eerste dag helemaal geen tas met schoolbenodigdheden had terwijl haar klasgenootjes die wel hadden en Anthe die een paar dagen geen kluisje had en een week een Spaans rooster volgde in plaats van Engels… Mark en ik voelen zo met ze mee ondanks dat ze het helemaal alleen moeten doen op school. We zijn zo trots op ze zoals ze het allemaal klaren. Bij het ophalen na schooltijd is er een nieuwe wereld voor me open gegaan. Honderden auto’s die allemaal langs dezelfde plek willen rijden (zoals bij Inden) om je kind te laten instappen of nog erger; allemaal tegelijk willen parkeren en na het ophalen tegelijk willen wegrijden van een grote parkeerplaats (zoals bij Maren). Ik moet daar nog een stressvrije vorm in vinden… Na schooltijd stropen we voorlopig winkels af op zoek naar alles wat ze voor school nodig hebben. Of Anthe gaat met buurmeisje Ana Cristina en haar oma’s chauffeur zelf de stad in om schoolboeken te kopen.
Steeds meer vlekken die niet verdwijnen, waar moet dat heen? Mijn nieuwe wasmachine is zo’n enorm grote Amerikaanse waar 13 kilo in kan en waar zo’n grote spiraal in het midden zit. Ik keek er bij aankoop niet van op, in Amerika waste ik ook er ook jaren mee. Maar nu krijg ik flashbacks uit die tijd… Vlekken gaan namelijk niet uit de kleding. Ik heb een hele rij met wasmiddelen staan naast een fles chloor voor de witte was en veel vlekkenreinigers. Maar ik zie mezelf na het strijken steeds weer stapeltjes maken van kleding die we niet meer aankunnen… Teveel vlekken. Ik word er een beetje wanhopig van. Ik mis mijn stukje ouderwetse ossengalzeep! De wasmachine kan niet eens met heet water wassen - opties zijn alleen koud, lauw en warm water. En dan heb ik er ook een enorme wasdroger naast staan voor 17 kilo wasgoed. De droogste stand is handdoeken, maar die zijn dus echt niet gortdroog als ze eruit komen. Nu hang ik mijn wasgoed vaak in de open patio te hangen, dus dan droogt het lekker. Maar we hebben de laatste tijd verschrikkelijke regenbuien vanwege het orkaanseizoen, dus een wasdroger is dan wel een uitkomst. Ik denk aan ons wasgoed in Perú. Dat kwam zó schoon terug van de wasserij, zo schoon was het nooit geweest. Volgens mij werd het daar op de hand gewassen. Enige nadeel daar was dan wel dat we elke keer een kledingstuk misten. Tja, ik zie geen andere weg dan accepteren dat we in Latijns-Amerika leven en kennelijk dus met bevlekte kleding… Daarentegen hebben we nog nooit in ons leven in zoveel badschuim gebadderd als in ons nieuwe bubbelbad! We voelen ons als Floddertje in het verhaal van Annie M.G. Schmidt…hoeveel schuim komt er nog voordat we de glazen douchecel in onze badkamer (de glazen telefooncel in het verhaal) in moeten vluchten?
Ciudad de México is een stad waar 22 miljoen mensen leven. Tot niet zo lang geleden was D.F. - zoals iedereen het hier noemt: Distrito Federal - de grootste hoofdstad van de wereld. Een stad van tegenstellingen. Een stad met glanzende splinternieuwe zakentorens tegenover eeuwenoude kloosters en ruïnes, een stad met de meest hippe restaurants en de meeste eetstalletjes op straat. De stad met veel snelwegen en ongelofelijk veel files, maar ook wekelijkse autovrije dagen aan de hand van je eerste nummer van je kenteken. Een stad die bol staat van de criminaIiteit, maar waar het ook stikt van de politie op straat en beveiliging in winkelcentra. In die vibrante stad moesten wij onze verblijfsververgunningen ophalen. De chauffeur van Mark’s werk bracht mij en de meiden erheen. We werden voor de deur van het drukke kantoor afgezet. Daar werden we tussen al die honderden wachtende mensen in de hal opgehaald door een advocate. Zij nam ons mee naar de ellenlange rij en daar stonden wij ineens vooraan…. Ik voelde alle ogen in mijn rug priemen en voelde me heel ongemakkelijk. Een rijke blanke met drie blonde dochters die niet uren in de rij hoefde te staan, maar bijna direct na aankomst werd geholpen. Ik ging er vanuit dat alles goed geregeld was en dat we snel weer buiten stonden (voor de verandering), maar er was een foutje ingeslopen. Dus stonden we met maar drie verblijfsvergunningen buiten, die van Inden moest opnieuw gemaakt. Waarom zou ook alles in één keer goed zijn? We hadden drie uur gereden om er te komen en we moesten ook nog drie uur terug. Gelukkig werden we voordat we terug gingen afgezet bij de ZARA en hebben we daar flink inkopen gedaan. De chauffeur heeft ons daarna afgezet op Mark’s fabriek waar we precies op tijd waren voor de voetbalwedstrijd. Onze aanwezigheid mocht echter niet baten, Mark’s team werd vierde…
zondag 26 augustus 2012
maandag 20 augustus 2012
Moedig
Je kunt niet moedig zijn wanneer er alleen maar leuke dingen met je gebeuren.
- Mary Tyler Moores
Reizen en avontuur maakt ons blij en nieuwsgierig. Dat we die eigenschap overgebracht hebben op de meiden dat zien we wel. Maar dat onze kater ook behept is met dit gen, dat weten we nu. Jesús, die bij ons in het wijkje werkt als nachtportier, tuinman, klusjesman en hij brengt ook onze post rond, vertelde dat hij Woester gezien had bij een ander huis. We waren blij en vooral hoopvol dat we hem weer zouden zien. Een paar dagen later hoorde Mark - tijdens zijn zoektocht naar Woester - van een bewaker van het restaurant bij de watermolen dat hij de avond ervoor Woester gezien had, scharrelend op zoek naar voedsel. Dat past helemaal in Woester´s plaatje, want hij heeft nog nooit in zijn leven een vogeltje of een muis gevangen! Toen we de volgende avond met zijn vijfjes gingen zoeken waren we gewapend met zaklampen, lange mouwen en pijpen tegen de muggen, een kattentas, muggenspray, kattenvoer en vol goede moed. Struinend langs de rivier en door de eeuwenoude tuin achter het statige pand aan de rivier zag ik overal prachtige antieke ornamenten liggen, verwaarloosd op de grond. Mijn handen kriebelden om iets mee te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. We hebben Woester geroepen en op hem gewacht. We hebben de plek gezien waar hij zijn eten vandaan haalde. Een afvalplek voor het afval uit het restaurant, we zagen de kippenbotjes liggen… Het stikt in die oude tuin van de holletjes en verstopplekken voor Woester. Al met al misschien 150 meter van ons huis. Woester wilde niet gevonden worden, hij had zijn eigen avontuur. Toen we weer thuis waren na een week vakantie had de tuinman hem gezien. We hadden voer buiten bij de voordeur gezet en dat was de volgende dag op. Toch maar weer zoeken dan, bij schemer dit keer. (Hij was toen tweeënhalve week weg.) En díe keer kreeg ik bij elke keer dat ik zijn naam riep een miauw als antwoord. Tossie – die zó moedig is geweest in haar eentje – liep met me mee en daar kwam ons kereltje ons tegemoet. Eerst zei Tossie hem gedag en daarna besnuffelde Woester mijn gezicht. Ik kon hem optillen (ik merkte dat hij zéker een kilo minder woog!) en nam hem in mijn armen mee naar huis. Meiden kwamen uit bed rennen, Woester was thuis!
Een heel stoere moest het worden, dat wist ik zeker. Het liefst een avontuurlijke Defender of Landcruiser maar die zijn hier niet te koop. Een heel oude vierkante Chrysler of GMC leek me ook wel wat hebben. We zien hier ook nog veel Volkswagenbusjes rijden (voor 1000 euro heb je er al één!) die je natuurlijk heel romantisch in een hippystyle kunt oppimpen door er vrolijke bloemen op te schilderen. Mark en ik kwamen er samen niet goed uit. Ik wilde een heel oude bak die makkelijk gekrast en gedeukt kan worden en Mark wilde een betrouwbare net-niet-nieuwe auto zodat ik nooit langs de weg zou komen te staan met pech… En toen vond ik een stoere auto, niet zo heel oud, met een achterdeur die gewoon als een deur open gaat en ook met zo´n stoer reservewiel erop. Mark vond hem warempel ook leuk en toen begon de ellende. Dan heb je namelijk je oog op zo´n auto laten vallen en dan wil je hem hebben. Eerst moest de prijs onderhandeld worden en een check of het geen gestolen auto was en of de auto geen botsingen had gehad. Toen we zover waren dat we de auto wilden kopen bleken de papieren onvolledig. Voor mij onbelangrijk, maar zonder de juiste papieren kun je je auto niet meer verkopen hier in México. Na onze vakantie zou alles gereed zijn werd ons beloofd en dat was ook zo. Na de banktransfer dachten we dat alles eindelijk rond was, maar dat was natuurlijk niet zo. We moesten naar een officiële instantie die niet bepaald meewerkte. Na een wachtrij van anderhalf uur hoorden we dat we niet de juiste papieren compleet hadden. Weer naar huis dus, alle papieren in orde gemaakt en een paar dagen later ben ik met een mooie brief van Mark en de inmiddels dikke papierstapel terug gegaan. Oeps, Mark´s brief met autorisatie had door een notaris opgemaakt moeten worden en niet door zijn secretaresse! Wéér ongedane zaken naar huis gekeerd… Mark heeft heel moedig weer een bezoek gebracht tijdens zijn werktijd en wéér bleek er een detail niet kloppend. Nu moet eerst het adres van onze bankrekening aangepast worden naar ons nieuwe adres, wat alleen kan als we een bewijs hebben van ons woonadres. En dat maakt het wat moeilijker, want noch gas, noch licht, noch water staat op onze eigen naam! (Internet, telefoon en televisie hebben we nog steeds niet.) Alles is tot nu toe via-via op een ander zijn naam gezet, hoezo corruptie? En hoezo is het onmogelijk om ons alles in één keer uit te leggen, waarom gaat alles zo ongelofelijk inefficient?
Anthe zit al een week op school, in de eerste klas van “prepa”, voorbereiding voor de universiteit. Ze heeft alle vakken in het Spaans. Ze zijn al een week bezig om haar rooster om te zetten naar zoveel mogelijk vakken in het Engels. Tot nu toe zijn ze er nog niet uit gekomen. De eerste week kon je alle leerboeken op school kopen, die week is nu voorbij en Anthe heeft nog geen boek kunnen aanschaffen… Niet echt efficient allemaal. De jongens op haar school zijn dat echter wel! Anthe hoorde tijdens een lunchafspraakje met wat meiden uit haar klas welke jongens allemaal interesse hebben in haar... Ik zag haar afgelopen week even lopen op school toen de bel ging: een hele sliert donkere Méxicanen liep achter haar aan. Die laten er dan kennelijk dus geen gras over groeien!
- Mary Tyler Moores
Reizen en avontuur maakt ons blij en nieuwsgierig. Dat we die eigenschap overgebracht hebben op de meiden dat zien we wel. Maar dat onze kater ook behept is met dit gen, dat weten we nu. Jesús, die bij ons in het wijkje werkt als nachtportier, tuinman, klusjesman en hij brengt ook onze post rond, vertelde dat hij Woester gezien had bij een ander huis. We waren blij en vooral hoopvol dat we hem weer zouden zien. Een paar dagen later hoorde Mark - tijdens zijn zoektocht naar Woester - van een bewaker van het restaurant bij de watermolen dat hij de avond ervoor Woester gezien had, scharrelend op zoek naar voedsel. Dat past helemaal in Woester´s plaatje, want hij heeft nog nooit in zijn leven een vogeltje of een muis gevangen! Toen we de volgende avond met zijn vijfjes gingen zoeken waren we gewapend met zaklampen, lange mouwen en pijpen tegen de muggen, een kattentas, muggenspray, kattenvoer en vol goede moed. Struinend langs de rivier en door de eeuwenoude tuin achter het statige pand aan de rivier zag ik overal prachtige antieke ornamenten liggen, verwaarloosd op de grond. Mijn handen kriebelden om iets mee te nemen, maar dat heb ik niet gedaan. We hebben Woester geroepen en op hem gewacht. We hebben de plek gezien waar hij zijn eten vandaan haalde. Een afvalplek voor het afval uit het restaurant, we zagen de kippenbotjes liggen… Het stikt in die oude tuin van de holletjes en verstopplekken voor Woester. Al met al misschien 150 meter van ons huis. Woester wilde niet gevonden worden, hij had zijn eigen avontuur. Toen we weer thuis waren na een week vakantie had de tuinman hem gezien. We hadden voer buiten bij de voordeur gezet en dat was de volgende dag op. Toch maar weer zoeken dan, bij schemer dit keer. (Hij was toen tweeënhalve week weg.) En díe keer kreeg ik bij elke keer dat ik zijn naam riep een miauw als antwoord. Tossie – die zó moedig is geweest in haar eentje – liep met me mee en daar kwam ons kereltje ons tegemoet. Eerst zei Tossie hem gedag en daarna besnuffelde Woester mijn gezicht. Ik kon hem optillen (ik merkte dat hij zéker een kilo minder woog!) en nam hem in mijn armen mee naar huis. Meiden kwamen uit bed rennen, Woester was thuis!
Een heel stoere moest het worden, dat wist ik zeker. Het liefst een avontuurlijke Defender of Landcruiser maar die zijn hier niet te koop. Een heel oude vierkante Chrysler of GMC leek me ook wel wat hebben. We zien hier ook nog veel Volkswagenbusjes rijden (voor 1000 euro heb je er al één!) die je natuurlijk heel romantisch in een hippystyle kunt oppimpen door er vrolijke bloemen op te schilderen. Mark en ik kwamen er samen niet goed uit. Ik wilde een heel oude bak die makkelijk gekrast en gedeukt kan worden en Mark wilde een betrouwbare net-niet-nieuwe auto zodat ik nooit langs de weg zou komen te staan met pech… En toen vond ik een stoere auto, niet zo heel oud, met een achterdeur die gewoon als een deur open gaat en ook met zo´n stoer reservewiel erop. Mark vond hem warempel ook leuk en toen begon de ellende. Dan heb je namelijk je oog op zo´n auto laten vallen en dan wil je hem hebben. Eerst moest de prijs onderhandeld worden en een check of het geen gestolen auto was en of de auto geen botsingen had gehad. Toen we zover waren dat we de auto wilden kopen bleken de papieren onvolledig. Voor mij onbelangrijk, maar zonder de juiste papieren kun je je auto niet meer verkopen hier in México. Na onze vakantie zou alles gereed zijn werd ons beloofd en dat was ook zo. Na de banktransfer dachten we dat alles eindelijk rond was, maar dat was natuurlijk niet zo. We moesten naar een officiële instantie die niet bepaald meewerkte. Na een wachtrij van anderhalf uur hoorden we dat we niet de juiste papieren compleet hadden. Weer naar huis dus, alle papieren in orde gemaakt en een paar dagen later ben ik met een mooie brief van Mark en de inmiddels dikke papierstapel terug gegaan. Oeps, Mark´s brief met autorisatie had door een notaris opgemaakt moeten worden en niet door zijn secretaresse! Wéér ongedane zaken naar huis gekeerd… Mark heeft heel moedig weer een bezoek gebracht tijdens zijn werktijd en wéér bleek er een detail niet kloppend. Nu moet eerst het adres van onze bankrekening aangepast worden naar ons nieuwe adres, wat alleen kan als we een bewijs hebben van ons woonadres. En dat maakt het wat moeilijker, want noch gas, noch licht, noch water staat op onze eigen naam! (Internet, telefoon en televisie hebben we nog steeds niet.) Alles is tot nu toe via-via op een ander zijn naam gezet, hoezo corruptie? En hoezo is het onmogelijk om ons alles in één keer uit te leggen, waarom gaat alles zo ongelofelijk inefficient?
Anthe zit al een week op school, in de eerste klas van “prepa”, voorbereiding voor de universiteit. Ze heeft alle vakken in het Spaans. Ze zijn al een week bezig om haar rooster om te zetten naar zoveel mogelijk vakken in het Engels. Tot nu toe zijn ze er nog niet uit gekomen. De eerste week kon je alle leerboeken op school kopen, die week is nu voorbij en Anthe heeft nog geen boek kunnen aanschaffen… Niet echt efficient allemaal. De jongens op haar school zijn dat echter wel! Anthe hoorde tijdens een lunchafspraakje met wat meiden uit haar klas welke jongens allemaal interesse hebben in haar... Ik zag haar afgelopen week even lopen op school toen de bel ging: een hele sliert donkere Méxicanen liep achter haar aan. Die laten er dan kennelijk dus geen gras over groeien!
zondag 12 augustus 2012
Avontuur
It is very difficult to generalise. Everyone's adventure is original.
- Bernard Pivot
“Laat hem onder geen beding los!” heb ik gedacht en geroepen tegen Anthe. We tuimelden in de rondte door meters hoge, krachtige golven. De knalrode Coca-Cola drijfband schoot alle kanten op en nam alle vormen aan. Ik hield hem met al mijn krachten vast, ik voelde dat Anthe los gelaten had. Eenmaal boven water, happend naar lucht en boerend van ingeslikt zeewater zag ik Anthe boven water komen. “Daar komt er nog één, mam!” gilde ze. Ik zette me schrap. Zodra de golf voorbij was, zwommen we met al onze krachten bij de rotsen vandaan richting het strand. We waren afgedreven met de drijfband en begaven ons op een gevaarlijk stuk in de Stille Oceaan. De hoge, sterke golven bléven komen, ik kon bijna niet meer… Zo leuk als die golven leken toen we nog rond dobberden, hoe gevaarlijk en uitputtend leken ze nu! En er leek geen eind aan te komen. Achteraf hebben we allebei het gevoel gehad dat we voor twee zwommen en dat we alleen die band voortrokken, zo zwaar was het om tegen de stroom in te zwemmen. Maar door ons mee te laten rollen door elke golf en tussendoor te zwemmen zijn we veilig en opgelucht – maar helemaal uitgeput – op het strand neergeploft. Het strand ziet er heel idyllisch uit: wuivende palmen langs het witte strand, stoere rotsen aan beide kanten, grote schelpen in het zand en een azuurblauwe, warme zee waarvan de hoge golven met spierwitte schuimkragen op het strand rollen. Puerto Escondido staat bekend om deze baaien en om zijn hoge golven. Een enorme zwart-blauwe plek op mijn arm en veel spierpijn herinneren me aan ons spannende avontuur. Geen drijfband meer in zee. We springen, zwemmen en duiken in de golven – veilig op onze eigen krachten.
De weg naar de kust vanuit het hooggebergte waar Puebla ligt is lang en heel avontuurlijk. Door hooggebergte Sierra Madre Oriental reizen we eerst in een paar uurtjes naar de oude, schitterende koloniale handelsstad Oaxaca. We zien het landschap veranderen van roodzandig en vrij droog naar zeer vruchtbaar en groen. Oaxaca ligt in een dal omgeven door bergen. Vanuit de inheemse dorpen in de omringende bergen komen iedere dag duizenden marktkooplui naar de stad om hun koopwaar te verkopen. Het centrum bestaat uit monumentale, barokke gebouwen die de Spanjaarden hebben opgericht om hun stempel te zetten in deze streek. Uiteraard trekken wij een paar markten over en kopen wat souveniers. Mark proeft gefrituurde insecten, we drinken de lekkerste chocolademelk van de wereld en we kopen kaas en vers fruit. Overal op straat lopen indiaanse vrouwen in hun gekleurde huipiles met fraaie borduulsels vol symbolische figuren. De volgende dag reizen we verder door de Sierra Madre naar de kust – zes uur lang haarspeldbochten! De omgeving verandert langzaam naar tropisch: steeds meer bananenbomen, wit zand en huisjes met rieten daken. Er worden langs de weg veel kokosnoten verkocht. Hier in Puerto Escondido hebben we een sfeervol persoonlijk hotelletje met zwembad en lopen we in tien minuten naar de Verborgen Baai.
Ongeveer tien kilometer hier vandaan ligt het mooiste natuurgebied van deze kust, waar we hebben gekayakt. Vogels uit het noorden overwinteren hier in deze Laguna de Manialtepec. Het meer wordt omringd door mangrovebomen die alleen groeien aan een kust met warm zeewater waar ze het zand vasthouden met hun enorme wortels. We zagen babypelikaantjes die net uit hun nest stapten… Ook hebben we een gedurfde tocht gemaakt op paarden. Door de jungle trokken we naar een heilzame warmwaterbron van Atotonilco. Echt een prachtige tocht waarbij we meermalen een rivier moesten oversteken op de rug van een paard. Mark wilde bij de eerste oversteek zijn schoenen droog houden, maar raakte bij die bewegingen een gevoelige plek van zijn paard aan. Het gevolg was een steigerend paard in de rivier en Mark die hem niet kon bedwingen en dus in het water belandde! Spectaculair! (zie foto in ons album) En tóch zijn wij na het zien van deze actie van papa heel stoer het water ingestapt. We zagen veel vogels en vlinders onderweg - met op de achtergrond die groen begroeide bergen… Erg indrukwekkend.
De eerste keer stonden we vroeg klaar op een strandje om met een bootje op dolfijnenjacht te gaan. Om acht uur ´s ochtends zou besloten worden of we daadwerkelijk zouden vertrekken. Vanwege de wind die verkeerd stond en die te hevig was hebben we nog een kort stukje gevaren, maar het bootje vlóóg zowat bij elke hoge golf de lucht in en dus zijn we zonder resultaat terug gekeerd.(alleen een zeeschildpad zwom voorbij…) Wat we toen nog niet wisten was dat diezelfde avond zich een gigantische regen- en onweerstorm ontwikkelde als gevolg van orkaan Ernesto aan de andere kust van México. Het water kwam met bakken uit de lucht! Diezelfde avond besloten we een dag eerder richting huis terug te rijden – geen dolfijnen voor ons deze keer.Onderweg door de regen zagen we de resultaten van de nachtelijke, heftige waterval. De weg was op een paar stukken gewoonweg afgebroken en weggespoeld aan de zijkanten van het asfalt! Meermalen was er een versperring door grote stenen en zand dat op de weg gestroomd was of een flink ondergelopen weg waar we doorheen moesten of een afgebroken boom dwars over de weg. Langs de weg zagen we ondergestroomde maïsvelden of huisjes. Beelden die we voorheen alleen van het journaal kenden. We hebben úren gedaan over de enige kustweg die er was… Er werd ons geadviseerd om onderweg aan militairen te vragen of de weg door de bergen niet afgesloten was. Uiteindelijk hebben we een andere route door de bergen genomen - een meer zekere en veilige weg met minder haarspeldbochten maar vreselijk meer kilometers….
Puerto Escondido – 10 augustus 2012
- Bernard Pivot
“Laat hem onder geen beding los!” heb ik gedacht en geroepen tegen Anthe. We tuimelden in de rondte door meters hoge, krachtige golven. De knalrode Coca-Cola drijfband schoot alle kanten op en nam alle vormen aan. Ik hield hem met al mijn krachten vast, ik voelde dat Anthe los gelaten had. Eenmaal boven water, happend naar lucht en boerend van ingeslikt zeewater zag ik Anthe boven water komen. “Daar komt er nog één, mam!” gilde ze. Ik zette me schrap. Zodra de golf voorbij was, zwommen we met al onze krachten bij de rotsen vandaan richting het strand. We waren afgedreven met de drijfband en begaven ons op een gevaarlijk stuk in de Stille Oceaan. De hoge, sterke golven bléven komen, ik kon bijna niet meer… Zo leuk als die golven leken toen we nog rond dobberden, hoe gevaarlijk en uitputtend leken ze nu! En er leek geen eind aan te komen. Achteraf hebben we allebei het gevoel gehad dat we voor twee zwommen en dat we alleen die band voortrokken, zo zwaar was het om tegen de stroom in te zwemmen. Maar door ons mee te laten rollen door elke golf en tussendoor te zwemmen zijn we veilig en opgelucht – maar helemaal uitgeput – op het strand neergeploft. Het strand ziet er heel idyllisch uit: wuivende palmen langs het witte strand, stoere rotsen aan beide kanten, grote schelpen in het zand en een azuurblauwe, warme zee waarvan de hoge golven met spierwitte schuimkragen op het strand rollen. Puerto Escondido staat bekend om deze baaien en om zijn hoge golven. Een enorme zwart-blauwe plek op mijn arm en veel spierpijn herinneren me aan ons spannende avontuur. Geen drijfband meer in zee. We springen, zwemmen en duiken in de golven – veilig op onze eigen krachten.
De weg naar de kust vanuit het hooggebergte waar Puebla ligt is lang en heel avontuurlijk. Door hooggebergte Sierra Madre Oriental reizen we eerst in een paar uurtjes naar de oude, schitterende koloniale handelsstad Oaxaca. We zien het landschap veranderen van roodzandig en vrij droog naar zeer vruchtbaar en groen. Oaxaca ligt in een dal omgeven door bergen. Vanuit de inheemse dorpen in de omringende bergen komen iedere dag duizenden marktkooplui naar de stad om hun koopwaar te verkopen. Het centrum bestaat uit monumentale, barokke gebouwen die de Spanjaarden hebben opgericht om hun stempel te zetten in deze streek. Uiteraard trekken wij een paar markten over en kopen wat souveniers. Mark proeft gefrituurde insecten, we drinken de lekkerste chocolademelk van de wereld en we kopen kaas en vers fruit. Overal op straat lopen indiaanse vrouwen in hun gekleurde huipiles met fraaie borduulsels vol symbolische figuren. De volgende dag reizen we verder door de Sierra Madre naar de kust – zes uur lang haarspeldbochten! De omgeving verandert langzaam naar tropisch: steeds meer bananenbomen, wit zand en huisjes met rieten daken. Er worden langs de weg veel kokosnoten verkocht. Hier in Puerto Escondido hebben we een sfeervol persoonlijk hotelletje met zwembad en lopen we in tien minuten naar de Verborgen Baai.
Ongeveer tien kilometer hier vandaan ligt het mooiste natuurgebied van deze kust, waar we hebben gekayakt. Vogels uit het noorden overwinteren hier in deze Laguna de Manialtepec. Het meer wordt omringd door mangrovebomen die alleen groeien aan een kust met warm zeewater waar ze het zand vasthouden met hun enorme wortels. We zagen babypelikaantjes die net uit hun nest stapten… Ook hebben we een gedurfde tocht gemaakt op paarden. Door de jungle trokken we naar een heilzame warmwaterbron van Atotonilco. Echt een prachtige tocht waarbij we meermalen een rivier moesten oversteken op de rug van een paard. Mark wilde bij de eerste oversteek zijn schoenen droog houden, maar raakte bij die bewegingen een gevoelige plek van zijn paard aan. Het gevolg was een steigerend paard in de rivier en Mark die hem niet kon bedwingen en dus in het water belandde! Spectaculair! (zie foto in ons album) En tóch zijn wij na het zien van deze actie van papa heel stoer het water ingestapt. We zagen veel vogels en vlinders onderweg - met op de achtergrond die groen begroeide bergen… Erg indrukwekkend.
De eerste keer stonden we vroeg klaar op een strandje om met een bootje op dolfijnenjacht te gaan. Om acht uur ´s ochtends zou besloten worden of we daadwerkelijk zouden vertrekken. Vanwege de wind die verkeerd stond en die te hevig was hebben we nog een kort stukje gevaren, maar het bootje vlóóg zowat bij elke hoge golf de lucht in en dus zijn we zonder resultaat terug gekeerd.(alleen een zeeschildpad zwom voorbij…) Wat we toen nog niet wisten was dat diezelfde avond zich een gigantische regen- en onweerstorm ontwikkelde als gevolg van orkaan Ernesto aan de andere kust van México. Het water kwam met bakken uit de lucht! Diezelfde avond besloten we een dag eerder richting huis terug te rijden – geen dolfijnen voor ons deze keer.Onderweg door de regen zagen we de resultaten van de nachtelijke, heftige waterval. De weg was op een paar stukken gewoonweg afgebroken en weggespoeld aan de zijkanten van het asfalt! Meermalen was er een versperring door grote stenen en zand dat op de weg gestroomd was of een flink ondergelopen weg waar we doorheen moesten of een afgebroken boom dwars over de weg. Langs de weg zagen we ondergestroomde maïsvelden of huisjes. Beelden die we voorheen alleen van het journaal kenden. We hebben úren gedaan over de enige kustweg die er was… Er werd ons geadviseerd om onderweg aan militairen te vragen of de weg door de bergen niet afgesloten was. Uiteindelijk hebben we een andere route door de bergen genomen - een meer zekere en veilige weg met minder haarspeldbochten maar vreselijk meer kilometers….
Puerto Escondido – 10 augustus 2012
vrijdag 3 augustus 2012
Wachten
Alles komt op tijd voor hem die wachten kan.
- Francois Rabelais
Wachten…het lijkt wel of we de laatste weken niets anders doen. We wachten al bijna vier weken op onze inboedel, maar eigenlijk al meer dan zes weken sinds toen de inboedel vertrokken is op een groot schip. We wachten nog steeds totdat de inschrijvingen voltooid zijn op het Colegio Americano. Nu blijkt dat Anthe’s rapport met cijfers officieel vertaald moet worden via een vertaalbureau en gelegaliseerd moet worden via een notaris. Als we dit toch allemaal wisten toen we nog in Nederland waren! We wachten op ons visum om in Mexico te kunnen blijven. We hebben speciale fotootjes laten maken voor op de kaartjes en Mark’s secretaresse zorgt dat het klaar komt. We hoeven ze daarna alleen nog maar op te halen in Ciudad de Mexico, daar maken we dan maar een dagje van. Ik heb namelijk ontdekt dat ze daar een Zara hebben – naast prachtige musea en tempels van Azteken en Maya’s. We hebben onlangs een middag geshopt in de grootste en modernste mall van Puebla nadat we erachter kwamen dat Anthe in de bovenbouw geen uniform meer aan hoeft. Je moet maar een goede reden hebben om te winkelen, nietwaar? Maar voor kleding kunnen we daar niet makkelijk slagen…. Waar wachten we nog meer op? We hebben gewacht op de levering van gas en dat bleek met dé juiste connecties in een week geregeld te kunnen zijn.
We wachten al een hele tijd op draadloos internet en TV in ons huis. Ik was afgelopen week even langs het kantoor van Telmex gegaan om te vragen hoe het zat. Een enorm groot kantoor en welgeteld vijf parkeerplaatsen aan een enorm drukke vierbaansweg. Alles stond dubbel geparkeerd, of meer. Ik kon er dus mijn in ziens niet parkeren. Er stond een mannetje druk te fluiten naar iedereen, dus ik vroeg hem wat ik moest doen. Ik durfde mijn auto daar niet achter te laten – pontificaal voor alle geparkeerde auto’s en naast langsrazend verkeer. Ik bleef maar even wachten en toen werd ik met zijn fluitje naar een plekje ontboden. Meteen werden er allemaal auto’s achter geparkeerd, maar na mijn bezoek en met de hulp van het fluitende Mexicaantje ben ik er weer uit gekomen…pffff. Van alle commotie stond ik daarna op een bizar groot kruispunt toen alle auto’s gingen rijden! Oeps, ik had weer zo’n absurd ver stoplicht achter iets groens niet zien hangen! En nu, nu wachten we op de terugkomst van onze kater. De katten zaten al drie weken in ons huis opgesloten. Afgelopen week had ik ze dus voor het eerst los gelaten in onze tuin. Compleet tegen mijn verwachting in bleef het kleine katje in onze buurt en ging onze oude, bange kater de hort op. Hij verdween heel langzaam steeds verder tussen de bananenbomen en ander junglegroen. Na veel geroepen te hebben zijn we toch maar naar het hotel vertrokken. De volgende ochtend verwachtte ik hem hongerig bij de deur, hij had speciaal voor zijn avontuur nog geen voer gekregen. Geen kat stond te wachten, ook die middag niet toen het weer eens ongenadig hard regende vanwege het orkaanseizoen waar we inzitten. En ook niet na mijn zoektochten langs de rivier en door tuinen, en na het ophangen van flyers in de buurt. Wij wachten dus al zes nachten… op de terugkomst van onze lieve Woester.
Zo staan ze er, en zo zijn ze verdwenen. Ik heb het over de kraampjes met een vrolijk gekleurd zeil erboven. Rond lunchtijd en avondeten komen ze overal tevoorschijn. Eenvoudige kraampjes met een tafel en een feestelijk gekleurd kleedje erover en wat simpele stoeltjes. Wat mensen staan erachter te kokkerellen en te bakken. Ze staan bijna op elke hoek en zeker in elke grote straat. Ze lokken me. Het ziet er gezellig uit en er staan of zitten altijd mensen te eten. Je kunt er voor weinig peso’s lekker eten. Denk ik. Ik heb het nog steeds niet gedurfd. Inden en ik zijn allebei een nacht ziek geweest en we denken dat het door het eten komt. Blaadjes sla die gespoeld zijn met leidingwater of ijsblokjes van leidingwater… Het eten in het hotel is lekker en veilig, maar geenszins Mexicaans. Na zoveel weken raak je een beetje uitgekeken op de kaart en het buffet. Ondanks dat ze er elke dag zoveel werk van maken, vooral de toetjes. Het dessert wordt prachtig opgemaakt met gedraaide chocola en figuurtjes. Op een middag hadden ze een geweldig werkstuk gemaakt van bonbons en een chocoladetoren. We waren laat bij het buffet en toen we bijna als laatsten op wilden stappen durfde Anthe te vragen of we het hele gevaarte mee mochten nemen naar onze kamer. En dat mocht! Chocolade (cacaobonen) is hier in Mexico door de Maya’s ontdekt, maar ze beheersen de kunst van chocolade maken vandaag de dag nog steeds! Dat er bij mij geen kilo bijkomt en er nog steeds wat af gaat, daar zijn twee redenen voor. Wij wonen nu op 2300 meter waardoor je vertering trager wordt en je minder behoefte aan eten hebt. En we eten elke dag veel verse ananas (en ander tropisch fruit zoals guave, papaya en cactusvruchten) en ik heb gehoord dat vooral ananas bijdraagt aan een goede vetverbranding en vochtafdrijving?
Vandaag is onze inboedel uitgeladen. Het huis krijgt meteen een karakter!
- Francois Rabelais
Wachten…het lijkt wel of we de laatste weken niets anders doen. We wachten al bijna vier weken op onze inboedel, maar eigenlijk al meer dan zes weken sinds toen de inboedel vertrokken is op een groot schip. We wachten nog steeds totdat de inschrijvingen voltooid zijn op het Colegio Americano. Nu blijkt dat Anthe’s rapport met cijfers officieel vertaald moet worden via een vertaalbureau en gelegaliseerd moet worden via een notaris. Als we dit toch allemaal wisten toen we nog in Nederland waren! We wachten op ons visum om in Mexico te kunnen blijven. We hebben speciale fotootjes laten maken voor op de kaartjes en Mark’s secretaresse zorgt dat het klaar komt. We hoeven ze daarna alleen nog maar op te halen in Ciudad de Mexico, daar maken we dan maar een dagje van. Ik heb namelijk ontdekt dat ze daar een Zara hebben – naast prachtige musea en tempels van Azteken en Maya’s. We hebben onlangs een middag geshopt in de grootste en modernste mall van Puebla nadat we erachter kwamen dat Anthe in de bovenbouw geen uniform meer aan hoeft. Je moet maar een goede reden hebben om te winkelen, nietwaar? Maar voor kleding kunnen we daar niet makkelijk slagen…. Waar wachten we nog meer op? We hebben gewacht op de levering van gas en dat bleek met dé juiste connecties in een week geregeld te kunnen zijn.
We wachten al een hele tijd op draadloos internet en TV in ons huis. Ik was afgelopen week even langs het kantoor van Telmex gegaan om te vragen hoe het zat. Een enorm groot kantoor en welgeteld vijf parkeerplaatsen aan een enorm drukke vierbaansweg. Alles stond dubbel geparkeerd, of meer. Ik kon er dus mijn in ziens niet parkeren. Er stond een mannetje druk te fluiten naar iedereen, dus ik vroeg hem wat ik moest doen. Ik durfde mijn auto daar niet achter te laten – pontificaal voor alle geparkeerde auto’s en naast langsrazend verkeer. Ik bleef maar even wachten en toen werd ik met zijn fluitje naar een plekje ontboden. Meteen werden er allemaal auto’s achter geparkeerd, maar na mijn bezoek en met de hulp van het fluitende Mexicaantje ben ik er weer uit gekomen…pffff. Van alle commotie stond ik daarna op een bizar groot kruispunt toen alle auto’s gingen rijden! Oeps, ik had weer zo’n absurd ver stoplicht achter iets groens niet zien hangen! En nu, nu wachten we op de terugkomst van onze kater. De katten zaten al drie weken in ons huis opgesloten. Afgelopen week had ik ze dus voor het eerst los gelaten in onze tuin. Compleet tegen mijn verwachting in bleef het kleine katje in onze buurt en ging onze oude, bange kater de hort op. Hij verdween heel langzaam steeds verder tussen de bananenbomen en ander junglegroen. Na veel geroepen te hebben zijn we toch maar naar het hotel vertrokken. De volgende ochtend verwachtte ik hem hongerig bij de deur, hij had speciaal voor zijn avontuur nog geen voer gekregen. Geen kat stond te wachten, ook die middag niet toen het weer eens ongenadig hard regende vanwege het orkaanseizoen waar we inzitten. En ook niet na mijn zoektochten langs de rivier en door tuinen, en na het ophangen van flyers in de buurt. Wij wachten dus al zes nachten… op de terugkomst van onze lieve Woester.
Zo staan ze er, en zo zijn ze verdwenen. Ik heb het over de kraampjes met een vrolijk gekleurd zeil erboven. Rond lunchtijd en avondeten komen ze overal tevoorschijn. Eenvoudige kraampjes met een tafel en een feestelijk gekleurd kleedje erover en wat simpele stoeltjes. Wat mensen staan erachter te kokkerellen en te bakken. Ze staan bijna op elke hoek en zeker in elke grote straat. Ze lokken me. Het ziet er gezellig uit en er staan of zitten altijd mensen te eten. Je kunt er voor weinig peso’s lekker eten. Denk ik. Ik heb het nog steeds niet gedurfd. Inden en ik zijn allebei een nacht ziek geweest en we denken dat het door het eten komt. Blaadjes sla die gespoeld zijn met leidingwater of ijsblokjes van leidingwater… Het eten in het hotel is lekker en veilig, maar geenszins Mexicaans. Na zoveel weken raak je een beetje uitgekeken op de kaart en het buffet. Ondanks dat ze er elke dag zoveel werk van maken, vooral de toetjes. Het dessert wordt prachtig opgemaakt met gedraaide chocola en figuurtjes. Op een middag hadden ze een geweldig werkstuk gemaakt van bonbons en een chocoladetoren. We waren laat bij het buffet en toen we bijna als laatsten op wilden stappen durfde Anthe te vragen of we het hele gevaarte mee mochten nemen naar onze kamer. En dat mocht! Chocolade (cacaobonen) is hier in Mexico door de Maya’s ontdekt, maar ze beheersen de kunst van chocolade maken vandaag de dag nog steeds! Dat er bij mij geen kilo bijkomt en er nog steeds wat af gaat, daar zijn twee redenen voor. Wij wonen nu op 2300 meter waardoor je vertering trager wordt en je minder behoefte aan eten hebt. En we eten elke dag veel verse ananas (en ander tropisch fruit zoals guave, papaya en cactusvruchten) en ik heb gehoord dat vooral ananas bijdraagt aan een goede vetverbranding en vochtafdrijving?
Vandaag is onze inboedel uitgeladen. Het huis krijgt meteen een karakter!
Abonneren op:
Posts (Atom)
