I like this place and could willingly waste my time in it.
- William Shakespeare
Op een doodstille camping, om zes uur in de vroegte, duwen eega en ik onze bus zonder bestuurder naar de uitgang van de camping. Op het laatste moment spring ik erin om aan het stuur te trekken. Zo starten we de bus pas bij de uitgang en maken we niemand wakker op dit vroege uur. Als we bij het dorpsbakkertje wegrijden beginnen we aan ons avontuur in Nationaal Park Plitvicka Jezera. Ook al is het nog 70 kilometer rijden waar we trouwens anderhalf uur over doen door de vele bochten. Wanneer de kassa’s nét open zijn sta ik al in de rij. Uren later zal het keidruk zijn. Plitvicka Jezera is in 1949 tot Nationaal Park uit geroepen en staat geplaatst op de Wereldnatuurerfgoed lijst van UNESCO. Het park is bekend om zijn watervallen op kalkachtige beddingen waardoor er vele fantastische turquoise meren zijn ontstaan tussen de beboste berghellingen. Het water is zó helder dat je de vissen ziet zwemmen. En als je dan nét een action camera gekocht hebt is het een feest om onderwater te filmen! Er is achttien kilometer aan houten vlonders geplaatst waarover je langs de prachtigste watervallen wandelt. Ik had best hoge verwachtingen vanwege de schitterende foto’s die ik vooraf had gezien, maar mijn verwachtingen zijn dik overtroffen. Wat een fotogeniek bos! De afstanden zijn daar enorm en daarom hebben we twee keer een bus- en een keer een bootreis gemaakt. We hebben er ruim zes uur rond gewandeld. Net toen we moe werden en de temperatuur flink op begon te lopen werd het zo druk dat we zijn vertrokken. Achteraf kijk ik terug op vele zen uurtjes in het bos: alleen maar gefocussed op al het moois om me heen. De uren zijn voorbij gevlógen!
Na een prachtige rit over het eiland Pag langs de zoutvelden en de azuurblauwe zee vragen we op de camping of er een plekje voor ons is voor één nacht. Ik hoopte op een plek waar we met de wielen op het strand stonden, maar toen we de plek eenmaal zagen was het tussen allemaal megagrote, spierwitte campers gelegen. Weg romantiek! We kregen uiteindelijk de beste plek van de camping : recht aan het strand! We konden zo uit de kampeerbus het strand op rollen. Een prachtig terras voor de bus – uitkijkend op het strand en de zee. Drie pijnbomen gaven voldoende schaduw én een plek voor onze hangmat. Unaniem door ons verkozen als de beste plek waar we ooit met de bus hebben mogen staan. ‘s Avonds voor de bus relaxen met brandende kaarsjes, een glaasje wijn en een glas sap voor de meisjes. In de ochtend wakker worden door een krekelconcert en zacht kabbelende golfjes. Mijn lief en ik stapten zo uit ons bed de zee in in om een flink stuk te zwemmen. Daarna ontbijt aan zee. Halverwege de ochtend laadden we bij 32 graden bijna alles in. Omdat de handrem niet sterk genoeg was begon de volgeladen bus te rijden. Mijn lief sprong er gauw in en…vergat daarbij z’n Havaianas naast de bus. Zonde! We zijn in twee uur naar de Kornati eilanden gereden. Honderdveertig onbewoonde eilanden die tot Nationaal Park zijn uitgeroepen.
Murter Island , 29 juli 2017
zondag 30 juli 2017
woensdag 26 juli 2017
Sacher Torte
Wenn es im Herzen weh tut, braucht der Mensch viel Süsses.
- Anna Sacher
Helemaal vergeten hoe het voelde om in onze 42 jaar oude Volkswagen bus te rijden. Mensen kijken zo verheugd naar ons. Onderweg in Duitsland (en Duitsers zijn toch niet de vrolijkste levensgenieters) kijken mensen op de snelweg nieuwsgierig naar binnen. Ze steken hun duim op zodra je ze recht in de ogen kijkt. Op de Raststätte zie ik dat andere pauze-nemers stiekem een foto maken van onze bus met hun auto ervoor. Als je al niet vrolijk was dan word je het wel van alle leuke reacties op onze charmante bus. Zelf zwaaien we onderweg twee keer naar een ander antieke T2 bus. Wanneer we de stadscamping in Salzburg oprijden staan mensen meteen op van hun campingstoeltje om even te kijken. We staan nog geen minuut geparkeerd of Nederlanders laten weten hoe blij ze worden van onze bus of vragen nieuwsgierig of ze even binnen mogen kijken. Wanneer we niet veel later naar de receptie lopen om ons te registreren worden we aangeklampt. “Jullie zijn toch de eigenaars van die hippiebus? Oh, ik móet even laten weten hoe gaaf ik die bus vind!” Mensen die in de avond over de camping slenteren stoppen even voor een praatje over de retrobus. Ik was het gevoel even vergeten, maar nu is het er weer volop! Genieten! Zo dankbaar dat we met deze antieke kampeerbus mogen rondreizen!
Al tijdens het avondeten begint het te druppelen. We schuiven de eettafel onder de luifel. Het gerommel dat uit de Alpen hierheen komt rollen vinden we heerlijk. Het regent in de nacht en het regent als we weer wakker worden. Het regent als we halverwege de ochtend op de bus naar Salzburg wachten. Het regent ook in Salzburg. Toch hebben we het naar ons zin in de stad van Mozart en ‘Sound of Music’. We slenteren langs Mozarts geboortehuis naar de Dom. We branden daar een kaarsje. Na de lunch klimmen we naar de Festung Hohensalzburg bovenop een berg. Prachtig uitzicht. We bezoeken op weg terug naar beneden catacomben uit de 17e eeuw op St.Peters begraafplaats. We slenteren verder naar beneden naar de rivier de Salzach en steken over naar het beroemde Sacherhotel waar Frans Sacher in 1832 het recept van de klassieke Sacher Torte bedacht. En omdat het wéér regent drinken we gezellig daar onze middagthee met Sacher Torte. We genieten van de ambiance van het vijfsterren hotel voordat we de bus weer terug nemen naar de verregende camping. Die avond pakken we weer in. De volgende ochtend zullen we door Slovenië naar het zonnige Kroatië rijden.
Salzburg – 24 juli 2017
- Anna Sacher
Helemaal vergeten hoe het voelde om in onze 42 jaar oude Volkswagen bus te rijden. Mensen kijken zo verheugd naar ons. Onderweg in Duitsland (en Duitsers zijn toch niet de vrolijkste levensgenieters) kijken mensen op de snelweg nieuwsgierig naar binnen. Ze steken hun duim op zodra je ze recht in de ogen kijkt. Op de Raststätte zie ik dat andere pauze-nemers stiekem een foto maken van onze bus met hun auto ervoor. Als je al niet vrolijk was dan word je het wel van alle leuke reacties op onze charmante bus. Zelf zwaaien we onderweg twee keer naar een ander antieke T2 bus. Wanneer we de stadscamping in Salzburg oprijden staan mensen meteen op van hun campingstoeltje om even te kijken. We staan nog geen minuut geparkeerd of Nederlanders laten weten hoe blij ze worden van onze bus of vragen nieuwsgierig of ze even binnen mogen kijken. Wanneer we niet veel later naar de receptie lopen om ons te registreren worden we aangeklampt. “Jullie zijn toch de eigenaars van die hippiebus? Oh, ik móet even laten weten hoe gaaf ik die bus vind!” Mensen die in de avond over de camping slenteren stoppen even voor een praatje over de retrobus. Ik was het gevoel even vergeten, maar nu is het er weer volop! Genieten! Zo dankbaar dat we met deze antieke kampeerbus mogen rondreizen!
Al tijdens het avondeten begint het te druppelen. We schuiven de eettafel onder de luifel. Het gerommel dat uit de Alpen hierheen komt rollen vinden we heerlijk. Het regent in de nacht en het regent als we weer wakker worden. Het regent als we halverwege de ochtend op de bus naar Salzburg wachten. Het regent ook in Salzburg. Toch hebben we het naar ons zin in de stad van Mozart en ‘Sound of Music’. We slenteren langs Mozarts geboortehuis naar de Dom. We branden daar een kaarsje. Na de lunch klimmen we naar de Festung Hohensalzburg bovenop een berg. Prachtig uitzicht. We bezoeken op weg terug naar beneden catacomben uit de 17e eeuw op St.Peters begraafplaats. We slenteren verder naar beneden naar de rivier de Salzach en steken over naar het beroemde Sacherhotel waar Frans Sacher in 1832 het recept van de klassieke Sacher Torte bedacht. En omdat het wéér regent drinken we gezellig daar onze middagthee met Sacher Torte. We genieten van de ambiance van het vijfsterren hotel voordat we de bus weer terug nemen naar de verregende camping. Die avond pakken we weer in. De volgende ochtend zullen we door Slovenië naar het zonnige Kroatië rijden.
Salzburg – 24 juli 2017
dinsdag 18 juli 2017
Lieve Mexicaanse vriend
Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do.
– Mark Twain
Wie kent de eeuwenoude Inca stad Machu Picchu nog niet? Machu Picchu ligt aan de oostkant van de Andes en is een van de best bewaarde steden uit de Inca-tijd. Het behoort niet voor niets tot een van de zeven moderne wereldwonderen. In januari 1981 werd Machu Picchu een beschermd natuurgebied en werd ook veelal de ‘geheime stad’ genoemd. Zo geheim is de stad helaas niet meer, want heel veel mensen weten de weg ondertussen te vinden naar deze oeroude stad… Je moet je bezoek ver van tevoren bespreken. De stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is zo razend populair dat de stad er onder te lijden heeft. Het historisch heiligdom raakt steeds meer beschadigd. Bijna onder de voet gelopen eigenlijk… Peru heeft daarom besloten dat er iets moet veranderen en dat betekent dat er sinds deze maand een bezoekersregeling is. De verborgen stad mag alleen in twee shifts worden bezocht. We willen tenslotte allemaal dat de volgende generaties dit bijzondere gebied ook kunnen blijven ontdekken, toch? Deze verandering betekent zeer waarschijnlijk wel dat je nóg verder van tevoren moet reserveren. Ons onvergetelijke bezoek aan de geheime stad is inmiddels alweer zes jaar geleden. Ik heb de toegangskaartjes destijds ook een half jaar vooraf moeten kopen. De tocht ernaar toe was zó avontuurlijk! We namen heel erg vroeg in de ochtend, het was nog donker en de elektriciteit was uitgevallen in het kleine bergdorpje, een trein waar we de conducteur heel lief moesten aankijken om hem te vragen de trein bij een bepaalde kilometerpaal stil te zetten. Ik herinner me dat hij het verwarrend vond en niet heel graag deed, maar hij deed het wél. Alleen wij vijfjes stapten dapper uit en kuierden langs het spoor naar een ingang naar de jungle. Daar werden we opgewacht door onze gids waar ik deze afspraak mee had gemaakt. Met haar hebben we een heel lange, hete en vooral zweterige dag door de hoge Andes gewandeld en geklommen totdat we het afschuwelijk steile, allerlaatste stuk naar boven moesten sjokken. Manlief liep al de hele dag met twee backpack’s te sjouwen: een zware op z’n rug en een kleinere op z’n buik. Hijgend als een paard kwam ik als laatste op het hoogste punt waar mijn gezin en andere bezoekers al klappend in hun handen op mij stonden te wachten. De beloning was werkelijk magisch! Ik vergeet dat moment nooit meer. Tranen in mijn ogen. Tussen alle hoge bergtoppen van de Andes verstopt lag een eeuwenoude Inca stad verborgen. Ik was zo moe, dorstig en nat van het zweet, maar deze aanblik maakte alles goed. Het is de combinatie van de zware tocht van zestien kilometer door de hoge Andes en het plots oog in oog staan met het wereldwonder wat de beleving magisch maakt. Sinds deze maand is een groot deel van de romantiek jammer genoeg verdwenen. Je mag kiezen om vroeg in de ochtend een bezoek te brengen of begin van de middag. Een lange, zinderende klimtocht met een zware rugzak vooraf is dan bijna geen optie meer. De entree zal voortaan via de toegangshekjes bij de ingang zijn. Ik ben heel dankbaar voor onze reis van vijf volle weken door Spaanstalig Peru waardoor we ook de sprong aandurfden om de zomer erna naar Mexico te verhuizen. Alles loopt zoals het moet lopen.
Daar komen ze samen het station van Breda uit lopen. Hij draagt een pet. Ze kijken elkaar aan als ze met elkaar praten. Ze zijn bijna even groot. De laatste keer dat we hem zagen in Mexico was hij een beduidend stuk kleiner dan onze middelste dochter. Hij heeft een groeispurt gemaakt. Ze zwaaien naar me als ik boven bij mijn auto op ze sta te wachten. Onze middelste dochter had in Mexico een grote groep vrienden die bestond uit jongens en meiden. Ik vind dat altijd erg leuk als pubers zo met elkaar omgaan. Ze heeft het nu op haar internationale school in Nederland ook. Ook heeft ze nog steeds een levendige relatie met haar groep vrienden uit Mexico. Er lagen plannen dat ze als groep door Europa zouden gaan reizen deze zomer. Daar is om verschillende redenen niks van terecht gekomen. Behalve Alan. Hij kwam onlangs naar Breda. Ze hebben samen allemaal leuke (maar toch heel gewone) dingen gedaan. Veel in de stad geslenterd, door het Mastbos gefietst en daar gepicknickt. Hij is mee naar school geweest. Er kwamen vriendinnen thuis om hem te ontmoeten, veel pubers aan mijn eettafel, spelletjesavonden. Alan is zó Mexicaans. Je kunt zien dat hij gewend is om met iedereen small talk te maken. Typisch Mexicaans. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Een heel relaxte, ondernemende jongen die een semester in Berlijn gaat studeren. Als ik hem naar de trein breng hoor ik dat hij de gedragen pet bij dochterlief heeft achtergelaten. Ze beloven elkaar te ruilen als ze elkaar weer zien. Hoe lief.
– Mark Twain
Wie kent de eeuwenoude Inca stad Machu Picchu nog niet? Machu Picchu ligt aan de oostkant van de Andes en is een van de best bewaarde steden uit de Inca-tijd. Het behoort niet voor niets tot een van de zeven moderne wereldwonderen. In januari 1981 werd Machu Picchu een beschermd natuurgebied en werd ook veelal de ‘geheime stad’ genoemd. Zo geheim is de stad helaas niet meer, want heel veel mensen weten de weg ondertussen te vinden naar deze oeroude stad… Je moet je bezoek ver van tevoren bespreken. De stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is zo razend populair dat de stad er onder te lijden heeft. Het historisch heiligdom raakt steeds meer beschadigd. Bijna onder de voet gelopen eigenlijk… Peru heeft daarom besloten dat er iets moet veranderen en dat betekent dat er sinds deze maand een bezoekersregeling is. De verborgen stad mag alleen in twee shifts worden bezocht. We willen tenslotte allemaal dat de volgende generaties dit bijzondere gebied ook kunnen blijven ontdekken, toch? Deze verandering betekent zeer waarschijnlijk wel dat je nóg verder van tevoren moet reserveren. Ons onvergetelijke bezoek aan de geheime stad is inmiddels alweer zes jaar geleden. Ik heb de toegangskaartjes destijds ook een half jaar vooraf moeten kopen. De tocht ernaar toe was zó avontuurlijk! We namen heel erg vroeg in de ochtend, het was nog donker en de elektriciteit was uitgevallen in het kleine bergdorpje, een trein waar we de conducteur heel lief moesten aankijken om hem te vragen de trein bij een bepaalde kilometerpaal stil te zetten. Ik herinner me dat hij het verwarrend vond en niet heel graag deed, maar hij deed het wél. Alleen wij vijfjes stapten dapper uit en kuierden langs het spoor naar een ingang naar de jungle. Daar werden we opgewacht door onze gids waar ik deze afspraak mee had gemaakt. Met haar hebben we een heel lange, hete en vooral zweterige dag door de hoge Andes gewandeld en geklommen totdat we het afschuwelijk steile, allerlaatste stuk naar boven moesten sjokken. Manlief liep al de hele dag met twee backpack’s te sjouwen: een zware op z’n rug en een kleinere op z’n buik. Hijgend als een paard kwam ik als laatste op het hoogste punt waar mijn gezin en andere bezoekers al klappend in hun handen op mij stonden te wachten. De beloning was werkelijk magisch! Ik vergeet dat moment nooit meer. Tranen in mijn ogen. Tussen alle hoge bergtoppen van de Andes verstopt lag een eeuwenoude Inca stad verborgen. Ik was zo moe, dorstig en nat van het zweet, maar deze aanblik maakte alles goed. Het is de combinatie van de zware tocht van zestien kilometer door de hoge Andes en het plots oog in oog staan met het wereldwonder wat de beleving magisch maakt. Sinds deze maand is een groot deel van de romantiek jammer genoeg verdwenen. Je mag kiezen om vroeg in de ochtend een bezoek te brengen of begin van de middag. Een lange, zinderende klimtocht met een zware rugzak vooraf is dan bijna geen optie meer. De entree zal voortaan via de toegangshekjes bij de ingang zijn. Ik ben heel dankbaar voor onze reis van vijf volle weken door Spaanstalig Peru waardoor we ook de sprong aandurfden om de zomer erna naar Mexico te verhuizen. Alles loopt zoals het moet lopen.
Daar komen ze samen het station van Breda uit lopen. Hij draagt een pet. Ze kijken elkaar aan als ze met elkaar praten. Ze zijn bijna even groot. De laatste keer dat we hem zagen in Mexico was hij een beduidend stuk kleiner dan onze middelste dochter. Hij heeft een groeispurt gemaakt. Ze zwaaien naar me als ik boven bij mijn auto op ze sta te wachten. Onze middelste dochter had in Mexico een grote groep vrienden die bestond uit jongens en meiden. Ik vind dat altijd erg leuk als pubers zo met elkaar omgaan. Ze heeft het nu op haar internationale school in Nederland ook. Ook heeft ze nog steeds een levendige relatie met haar groep vrienden uit Mexico. Er lagen plannen dat ze als groep door Europa zouden gaan reizen deze zomer. Daar is om verschillende redenen niks van terecht gekomen. Behalve Alan. Hij kwam onlangs naar Breda. Ze hebben samen allemaal leuke (maar toch heel gewone) dingen gedaan. Veel in de stad geslenterd, door het Mastbos gefietst en daar gepicknickt. Hij is mee naar school geweest. Er kwamen vriendinnen thuis om hem te ontmoeten, veel pubers aan mijn eettafel, spelletjesavonden. Alan is zó Mexicaans. Je kunt zien dat hij gewend is om met iedereen small talk te maken. Typisch Mexicaans. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Een heel relaxte, ondernemende jongen die een semester in Berlijn gaat studeren. Als ik hem naar de trein breng hoor ik dat hij de gedragen pet bij dochterlief heeft achtergelaten. Ze beloven elkaar te ruilen als ze elkaar weer zien. Hoe lief.
dinsdag 11 juli 2017
Verdwaalde padden?
Het is lente, ze warmen op, ze hebben maar één verlangen: zich voortplanten. En ze zijn blind voor gevaar. Wist je dat soms twintig padden tegelijk een vrouwtje bespringen, zodat ze verdrinkt? Maar als ze in nood zijn, als ze worden bedreigd, dan schreeuwen ze. Ik heb wel eens gedacht dat weinig erger is dan het schreeuwen van een pad. Hij is volkomen hulpeloos, hij heeft geen enkele manier om zich te verweren. Als een pad schreeuwt, schreeuwt de wereld.
- Lieneke Dijkzeul
Bijna vijftien jaar geleden vertelde de vorige bewoonster van ons huis ons trots dat er jaarlijks een paddentrek naar haar tuin plaatsvond. Elk jaar kwamen de padden van heinde en verre om te paren in haar vijver. De zomer van datzelfde jaar huurden wij een betonfreesmachine om deze vijver en de betonnen paadjes in de achtertuin roekeloos kapot te frezen en af te voeren. Nu besef ik pas dat padden in stilstaand water paren en eitjes leggen. En dat ze jaarlijks terugkeren naar hun geboortegrond. Ai…pijnlijk. Padden zijn amfibieën, net als kikkers en salamanders. Ze hebben een dunne, vochtige huid met slijmklieren zonder schubben. In het voorjaar trekken de volwassen padden van hun overwinteringsplek naar een plaats waar ze met elkaar kunnen paren. Dat kan een sloot, een ven of een vijver zijn. Ze zoeken in ieder geval stilstaand water op. Het liefst de plek waar ze zelf geboren zijn. Kennelijk de niet-meer-bestaande vijver in onze achtertuin dus… We zien ze de laatste tijd tussen de planten in de achtertuin zitten. Onze katten eromheen. Ik hoor ze tussen het herfstblad kraken. Ze verschuilen zich ook tussen onze spulletjes in de donkere garage en op een bewolkte dag komen ze te voorschijn op het terras. Volwassen padden kunnen zich op het land prima redden. Maar voor de voortplanting zijn padden, net als andere amfibieën, afhankelijk van water. In het water kunnen hun eitjes zich ontwikkelen zonder uit te drogen. De kikkervisjes kunnen alleen in het water overleven, waar ze de gedaanteverandering ondergaan tot volwassen pad. Het paren kan trouwens dagen lang duren, de mannetjes blijven vasthouden tot het vrouwtje haar eitjes afstaat. Helaas sneuvelt er zo ook wel eens een pad door verstikking of verdrinking. De klont eitjes noemen we dril, omdat elk eitje is ingepakt in een doorzichtig gelei-omhulsel. De eitjes zijn zo ingepakt om ze te beschermen tegen beschadiging. Tegelijkertijd werkt het dril ook als een soort lens, om de zonnewarmte op te vangen. Dit is heel belangrijk want papa- en mama-pad zorgen verder niet meer voor de eitjes. Zo gauw het paren is afgelopen trekken de padden weer van de paarplaats weg.
Zo is het een af en aan van verhuizende padden in onze tuin. De trekdrift van de padden wordt opgewekt door hormonen. Ook het weer speelt een rol. Als het warm en vochtig is, zoals vandaag, komt de paddentrek pas goed op gang. Padden verstoppen zich overdag. Ik zie dat ze zich onder het houten terras verstoppen. Ze komen pas tegen de schemering te voorschijn om te gaan jagen. Als ik een tijdje zit te kijken zie ik dat een padje met zijn roze tong insecten eet. Na zijn maaltijd wandelt hij gemoedelijk naar de stenen waterbak van onze katten. Onze katten zijn dol op regenwater met een smaakje van verrot herfstblad. Padden dus kennelijk ook? Onze katten doen ze echter niks. De padden worden alleen maar van een afstandje gade geslagen. Als onze oude kater wat dichterbij komt kijken gaat de pad op hoge poten staan. Padden zijn licht giftig maar verder ongevaarlijk voor huisdieren. Ze smaken heel vies en ik vermoed dat onze katten dat al ervaren hebben! Padden zijn koudbloedig, ze kunnen hun temperatuur alleen regelen door warmere of koelere plaatsen op te zoeken. Ik denk dat ze daarom op deze bewolkte dag op ons terras komen zitten, nog net even wat warmte uit de stenen tot zich nemend. Padden eten naast insecten trouwens ook (naakt)slakken en mieren. Die zijn er voldoende in de tuin. De vele kauwen uit de bejaarde beukenboom aan de voorkant van ons huis zijn op hun beurt weer vijand van de padden. De zwarte vogels, die hun nesten in onze schoorsteen bouwen, eten dus niet alleen onze peertjes en kersen, maar azen blijkbaar ook op padden. Zo speelt er een heel stukje van de voedselketen in onze stadstuin plaats. Mij verwondert het alleen enorm waar ze dan dat stukje stilstaand water vinden om te paren? Ze komen toch niet al vijftien jaar lang jaarlijks helemaal voor niks naar onze tuin verhuizen? Waarom paren padden toch niet gewoon thuis?
- Lieneke Dijkzeul
Bijna vijftien jaar geleden vertelde de vorige bewoonster van ons huis ons trots dat er jaarlijks een paddentrek naar haar tuin plaatsvond. Elk jaar kwamen de padden van heinde en verre om te paren in haar vijver. De zomer van datzelfde jaar huurden wij een betonfreesmachine om deze vijver en de betonnen paadjes in de achtertuin roekeloos kapot te frezen en af te voeren. Nu besef ik pas dat padden in stilstaand water paren en eitjes leggen. En dat ze jaarlijks terugkeren naar hun geboortegrond. Ai…pijnlijk. Padden zijn amfibieën, net als kikkers en salamanders. Ze hebben een dunne, vochtige huid met slijmklieren zonder schubben. In het voorjaar trekken de volwassen padden van hun overwinteringsplek naar een plaats waar ze met elkaar kunnen paren. Dat kan een sloot, een ven of een vijver zijn. Ze zoeken in ieder geval stilstaand water op. Het liefst de plek waar ze zelf geboren zijn. Kennelijk de niet-meer-bestaande vijver in onze achtertuin dus… We zien ze de laatste tijd tussen de planten in de achtertuin zitten. Onze katten eromheen. Ik hoor ze tussen het herfstblad kraken. Ze verschuilen zich ook tussen onze spulletjes in de donkere garage en op een bewolkte dag komen ze te voorschijn op het terras. Volwassen padden kunnen zich op het land prima redden. Maar voor de voortplanting zijn padden, net als andere amfibieën, afhankelijk van water. In het water kunnen hun eitjes zich ontwikkelen zonder uit te drogen. De kikkervisjes kunnen alleen in het water overleven, waar ze de gedaanteverandering ondergaan tot volwassen pad. Het paren kan trouwens dagen lang duren, de mannetjes blijven vasthouden tot het vrouwtje haar eitjes afstaat. Helaas sneuvelt er zo ook wel eens een pad door verstikking of verdrinking. De klont eitjes noemen we dril, omdat elk eitje is ingepakt in een doorzichtig gelei-omhulsel. De eitjes zijn zo ingepakt om ze te beschermen tegen beschadiging. Tegelijkertijd werkt het dril ook als een soort lens, om de zonnewarmte op te vangen. Dit is heel belangrijk want papa- en mama-pad zorgen verder niet meer voor de eitjes. Zo gauw het paren is afgelopen trekken de padden weer van de paarplaats weg.
Zo is het een af en aan van verhuizende padden in onze tuin. De trekdrift van de padden wordt opgewekt door hormonen. Ook het weer speelt een rol. Als het warm en vochtig is, zoals vandaag, komt de paddentrek pas goed op gang. Padden verstoppen zich overdag. Ik zie dat ze zich onder het houten terras verstoppen. Ze komen pas tegen de schemering te voorschijn om te gaan jagen. Als ik een tijdje zit te kijken zie ik dat een padje met zijn roze tong insecten eet. Na zijn maaltijd wandelt hij gemoedelijk naar de stenen waterbak van onze katten. Onze katten zijn dol op regenwater met een smaakje van verrot herfstblad. Padden dus kennelijk ook? Onze katten doen ze echter niks. De padden worden alleen maar van een afstandje gade geslagen. Als onze oude kater wat dichterbij komt kijken gaat de pad op hoge poten staan. Padden zijn licht giftig maar verder ongevaarlijk voor huisdieren. Ze smaken heel vies en ik vermoed dat onze katten dat al ervaren hebben! Padden zijn koudbloedig, ze kunnen hun temperatuur alleen regelen door warmere of koelere plaatsen op te zoeken. Ik denk dat ze daarom op deze bewolkte dag op ons terras komen zitten, nog net even wat warmte uit de stenen tot zich nemend. Padden eten naast insecten trouwens ook (naakt)slakken en mieren. Die zijn er voldoende in de tuin. De vele kauwen uit de bejaarde beukenboom aan de voorkant van ons huis zijn op hun beurt weer vijand van de padden. De zwarte vogels, die hun nesten in onze schoorsteen bouwen, eten dus niet alleen onze peertjes en kersen, maar azen blijkbaar ook op padden. Zo speelt er een heel stukje van de voedselketen in onze stadstuin plaats. Mij verwondert het alleen enorm waar ze dan dat stukje stilstaand water vinden om te paren? Ze komen toch niet al vijftien jaar lang jaarlijks helemaal voor niks naar onze tuin verhuizen? Waarom paren padden toch niet gewoon thuis?
dinsdag 4 juli 2017
A nightmare
Life is just a dream, to some it's a sweet dream, to others, a nightmare. But whatever it is, it's always short and dissipates quickly.
― Bangambiki Habyarimana
Een nachtmerrie waarvan je hoopt hem nooit mee te hoeven maken. Op de tweede dag dat onze oudste dochter vakantiewerk doet bij haar vader op de fabriek wordt er omgeroepen dat iedereen z’n computer direct uit moet zetten. In de kantine ziet ze op een televisiescherm dat er losgeld gevraagd wordt voor de gijzeling van het computersysteem. “Oeps, al uw belangrijke bestanden zijn versleuteld. Als u deze tekst leest, zijn uw bestanden niet meer toegankelijk. Mogelijk zoekt u naar een manier om uw bestanden te herstellen, maar verdoe uw tijd niet. Niemand kan uw bestanden herstellen zonder onze hulp. We garanderen dat u al uw bestanden gemakkelijk kunt herstellen. Het enige dat u hoeft te doen, is te betalen. Volg de volgende instructies.” Dat is de boodschap op het scherm. Deze fabriek, maar ook alle andere fabrieken en kantoren van het Franse glasbedrijf, zijn het slachtoffer geworden van een cyberaanval. Betaling moet in de virtuele munt bitcoin gebeuren. Het bedrag is driehonderd dollar per computer. Ons kind kan niet meer verder met haar vakantiewerk en gaat naar huis. Zo verneem ik het nieuws van de aanval op verschillende internationale bedrijven in Nederland. De tweede dag is er niks aan de situatie veranderd. Alle computers moeten uit blijven. Dochterlief neemt haar eigen computer mee en gaat er offline mee aan de slag. Op de fabriek wordt er hard en creatief naar oplossingen gezocht. Ze maken nieuwe Gmail-adressen aan waar orders op geplaatst kunnen worden door klanten. Deze bestellingen worden handmatig uitgedraaid en verwerkt. Zo kan er toch nog wat productie gedraaid worden. Manlief voert de eerste computerloze dag wat sollicitatiegesprekken en vergadert over de stand van zaken. Hij grapt al dat als het te lang duurt hij de kwast zal pakken om de muren in de fabriek maar te gaan schilderen. Deze cyberaanval kost het bedrijf veel geld…Behalve de kosten voor het oplossen van de aanval en de operationele schade zijn er ook zogeheten ‘slow burn kosten' zoals reputatieschade, juridische kosten en verlies van concurrentiekracht.
Er heerste een serene stilte rondom de terminals in de haven van Rotterdam... Waar het normaal gesproken een af- en aanrijden van vrachtwagens met zeecontainers is, heerste een paar dagen stilte. Bij pakketbezorger TNT lag ook alles stil. Wat een drama! Vooral de Oekraïne is verschrikkelijk getroffen. Een energiecentrale, het landelijke telecombedrijf, een luchthaven, openbaar vervoer en banken zijn getroffen. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor het dagelijks leven. Een nachtmerrie! Ik kan het me een beetje voorstellen. Een paar dagen eerder keken we namelijk met ons gezin een speelfilm die hierover ging. Heel surrealistisch dacht ik toen… In de film valt in Amerika de stroom uit en dat betekent dat je niet meer kunt bellen en geen internet hebt. Je weet dus niet wat er om je heen gebeurt! Benzine is niet meer verkrijgbaar, supermarkten zijn leeg geroofd, je kunt niet meer bij je geld, kortom je bent helemaal op jezelf aangewezen. Zelf hout hakken voor verwarming in huis, zelf voedsel van het land halen. Er is geen vervoer of zelfs muziek, en ’s avonds…veel kaarsjes branden! Ik probeerde me in het verhaal te verplaatsen niet wetende dat nog geen drie dagen later deze nachtmerrie schrikbarend dicht bij de waarheid kwam. Zéker voor de arme mensen in Oekraïne. Meer dan 90 procent van de computerinfecties vond plaats in de Oekraïne, op de dag voor een nationale feestdag waarmee het aannemen van een nieuwe grondwet werd gevierd…. Ondertussen is er een week voorbij zonder een oplossing. Back-ups terugzetten heeft geen zin, deze ransomware maakt Windows onbruikbaar. Er wordt gespeculeerd dat het helemaal niet om het losgeld ging, want na een paar uur bleek er al geen contact meer mogelijk te zijn met de hackers. Het gaat alleen om wereldwijd veel schade aanrichten. Alhoewel ik me ook kan voorstellen dat er een stel puisterige nerds nu slap van het lachen achter hun beeldscherm zitten. Thuis zijn onze laptopjes helemaal niet kwetsbaar zeggen de kenners. Misschien toch maar wel even een back-up maken?
― Bangambiki Habyarimana
Een nachtmerrie waarvan je hoopt hem nooit mee te hoeven maken. Op de tweede dag dat onze oudste dochter vakantiewerk doet bij haar vader op de fabriek wordt er omgeroepen dat iedereen z’n computer direct uit moet zetten. In de kantine ziet ze op een televisiescherm dat er losgeld gevraagd wordt voor de gijzeling van het computersysteem. “Oeps, al uw belangrijke bestanden zijn versleuteld. Als u deze tekst leest, zijn uw bestanden niet meer toegankelijk. Mogelijk zoekt u naar een manier om uw bestanden te herstellen, maar verdoe uw tijd niet. Niemand kan uw bestanden herstellen zonder onze hulp. We garanderen dat u al uw bestanden gemakkelijk kunt herstellen. Het enige dat u hoeft te doen, is te betalen. Volg de volgende instructies.” Dat is de boodschap op het scherm. Deze fabriek, maar ook alle andere fabrieken en kantoren van het Franse glasbedrijf, zijn het slachtoffer geworden van een cyberaanval. Betaling moet in de virtuele munt bitcoin gebeuren. Het bedrag is driehonderd dollar per computer. Ons kind kan niet meer verder met haar vakantiewerk en gaat naar huis. Zo verneem ik het nieuws van de aanval op verschillende internationale bedrijven in Nederland. De tweede dag is er niks aan de situatie veranderd. Alle computers moeten uit blijven. Dochterlief neemt haar eigen computer mee en gaat er offline mee aan de slag. Op de fabriek wordt er hard en creatief naar oplossingen gezocht. Ze maken nieuwe Gmail-adressen aan waar orders op geplaatst kunnen worden door klanten. Deze bestellingen worden handmatig uitgedraaid en verwerkt. Zo kan er toch nog wat productie gedraaid worden. Manlief voert de eerste computerloze dag wat sollicitatiegesprekken en vergadert over de stand van zaken. Hij grapt al dat als het te lang duurt hij de kwast zal pakken om de muren in de fabriek maar te gaan schilderen. Deze cyberaanval kost het bedrijf veel geld…Behalve de kosten voor het oplossen van de aanval en de operationele schade zijn er ook zogeheten ‘slow burn kosten' zoals reputatieschade, juridische kosten en verlies van concurrentiekracht.
Er heerste een serene stilte rondom de terminals in de haven van Rotterdam... Waar het normaal gesproken een af- en aanrijden van vrachtwagens met zeecontainers is, heerste een paar dagen stilte. Bij pakketbezorger TNT lag ook alles stil. Wat een drama! Vooral de Oekraïne is verschrikkelijk getroffen. Een energiecentrale, het landelijke telecombedrijf, een luchthaven, openbaar vervoer en banken zijn getroffen. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent voor het dagelijks leven. Een nachtmerrie! Ik kan het me een beetje voorstellen. Een paar dagen eerder keken we namelijk met ons gezin een speelfilm die hierover ging. Heel surrealistisch dacht ik toen… In de film valt in Amerika de stroom uit en dat betekent dat je niet meer kunt bellen en geen internet hebt. Je weet dus niet wat er om je heen gebeurt! Benzine is niet meer verkrijgbaar, supermarkten zijn leeg geroofd, je kunt niet meer bij je geld, kortom je bent helemaal op jezelf aangewezen. Zelf hout hakken voor verwarming in huis, zelf voedsel van het land halen. Er is geen vervoer of zelfs muziek, en ’s avonds…veel kaarsjes branden! Ik probeerde me in het verhaal te verplaatsen niet wetende dat nog geen drie dagen later deze nachtmerrie schrikbarend dicht bij de waarheid kwam. Zéker voor de arme mensen in Oekraïne. Meer dan 90 procent van de computerinfecties vond plaats in de Oekraïne, op de dag voor een nationale feestdag waarmee het aannemen van een nieuwe grondwet werd gevierd…. Ondertussen is er een week voorbij zonder een oplossing. Back-ups terugzetten heeft geen zin, deze ransomware maakt Windows onbruikbaar. Er wordt gespeculeerd dat het helemaal niet om het losgeld ging, want na een paar uur bleek er al geen contact meer mogelijk te zijn met de hackers. Het gaat alleen om wereldwijd veel schade aanrichten. Alhoewel ik me ook kan voorstellen dat er een stel puisterige nerds nu slap van het lachen achter hun beeldscherm zitten. Thuis zijn onze laptopjes helemaal niet kwetsbaar zeggen de kenners. Misschien toch maar wel even een back-up maken?
Abonneren op:
Posts (Atom)
