Ik zocht naar je hand
Door verlangen en liefde verdoofd
We keken en zwegen nooit liefde gekregen
Die ons was beloofd
Jouw mooie hand - gezongen door Jack Poels en Guus Meeuwis
Oranje was de kleur van het volle Philips-stadion tijdens de WK-wedstrijd tegen Japan, die vooraf ging aan het concert van Guus Meeuwis. Mark had voor zijn 40e verjaardag van vrienden een concertkaartje gekregen en dit jaar zijn we met z´n viertjes naar Guus zijn concert geweest. Het was heel bijzonder om vooraf met zo´n 35.000 man de voetbalwedstrijd te kijken in het stadion, vooral vanwege de enorme sfeer. (zie ons fotoalbum) Het optreden was één groot feest met gastoptredens van Rowwen Heze en Marco Borsato. We hebben gedanst, gezongen, gezwaaid, geklapt, gejoeld en gesprongen! Naar zo´n concert ga je niet vanwege de mooie songteksten en prachtig gezongen liederen… Nee, het was een feest waarbij iedereen gebroederlijk (soms hand-in-hand) naast elkaar danst en waarbij volle glazen bier de lucht in gaan. Ook werd er confetti door de lucht gespoten en werd herhaaldelijk een verjaardagslied gezongen – dat niet eens voor Mark persoonlijk bedoeld was, maar meer omdat Guus dit jaar 15 jaar zingt. Of…, volgens T-mobile zongen we voor de verjaardag van oma Manders. Haha!
Ik had er geen goed gevoel over, omdat die meneer van de rechtsbijstand niet echt efficiënt te werk ging. Het duurde wel een maand na de aanrijding voordat mijn auto gekeurd werd en dat werd allemaal wat vaag uitgevoerd. Ik had ook een getuige-verklaring nodig en dat heeft Anthe gelukkig voor me gedaan. Maar laatst was mijn - per post opgestuurde - schadeformulier verdwenen in hun administratie. Ik voelde de bui al hangen… Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik onlangs een bericht dat de schade volledig vergoed werd - minus mijn eigen risico. We hebben besloten om dat geld toch maar niet voor onze oude auto te gebruiken (hij rijdt tenslotte nog prima met die deuk!), maar om de vergoeding bij ons vakantiegeld voor Peru te leggen. Binnenkort kunnen we de vliegtickets naar Lima al bestellen!
Het wordt zo´n sterk verhaal dat niemand het meer wil geloven. Die verbouwing van ons is in een slecht karma geraakt…. De nieuwe keuken was op tijd geleverd, maar toen de monteur de volgende dag kwam om de keuken te plaatsen bleken de wanden nog te nat te zijn van het stucwerk. Hij wilde de kasten er niet tegenaan zetten. Hij heeft de nieuwe plaatsing drie weken verschoven en is weer vertrokken. Die ochtend heel vroeg was de elektricien nog geweest om wat contactdozen te plaatsen, want die waren ze gewoonweg vergeten! De stukadoors komen en gaan wanneer ze zin hebben en dat betekent voor ons dat er soms een stuk muur niet gedaan wordt waar gewoon dagenlang niemand naar om kijkt. De natuurstenen drempels waren in de verkeerde maat geleverd toen ze eenmaal in de juiste maat waren gemaakt waren ze verschillend gezoet!! De natuursteenmeneer is komen kijken en hij heeft gegarandeerd dat het maandag aangepast wordt. Zo ook de drie glas-in-lood ramen die nu qua maat aangepast zijn met een nieuw patroon, maar nog steeds niet geplaatst kunnen worden vanwege de drukte bij de glaszetters. En dan hebben we het nog niet eens over de schuldvraag waarom die ramen te klein waren gemaakt? Niemand heeft iets verkeerd gedaan natuurlijk. Ik houd mij staande met het idee dat alles over een paar weken af is en dat we dan zonder zorgen in augustus op vakantie kunnen gaan.
Reizen blijft lokken, vooral met goedkope tickets via Ryan Air. Nu heb ik met wat Montessori-moeders voor een prikkie een reisje naar Marokko geboekt. We gaan in oktober een lang weekend naar Fez waar we in een authentieke dar slapen middenin de medina. Ik heb nu al zin om over de souks te lopen, Moorse paleizen te bezoeken, de typische kleuren en geuren in me op te nemen, veel foto´s te maken en lekker te eten. In juli heb ik veel etentjes met vriendinnen die in Madrid gewoond hebben. Eind juli heb ik zelf een reünie georganiseerd in Houten met acht Madrileense vriendinnen uit mijn begintijd in Madrid. Dat worden veel nieuwtjes uitwisselen en reisverhalen luisteren, heerlijk! Ook voor onze meiden staan deze zomer al afspraken in de agenda genoteerd met Madrileense vriendinnetjes. Eva komt deze week een nachtje bij Maren logeren en gaat een dagje mee naar school. Aankomend weekend komen twee vriendinnen van Anthe en Inden een dagje met ons fietsen in de Brabantse bossen en pannenkoeken eten.
De zomer is afgelopen week officieel begonnen en dat voelde ook zo. Inden en Maren waren een paar dagen vrij en de temperatuur bleef maar stijgen: een middag naar het zwembad, een dagje naar een zwemmeertje net over de grens… En ik blijf de komende weken nog fijn buiten koken en afwassen. Over een maand beginnen hier de schoolvakanties, dan zal de keuken toch wel ingericht zijn??
zaterdag 26 juni 2010
woensdag 16 juni 2010
Anthe
Alleen met het hart kun je goed zien
Wat wezenlijk is - is voor het oog niet zichtbaar
- Antoine de Saint Exupéry
Een dozijn jaar geleden veranderde ons leven. Anthe werd geboren, ons eerste kind. Ze is ons proefdrukje, want met Anthe beleven we alles voor het eerst. Ze gaat nu bijna een heel schooljaar naar de Middelbare - dat heeft ons veranderd, maar in de eerste plaats ons meisje. Ze vertrok van een piepklein knus schooltje in Madrid naar een redelijk groot schoolgebouw in Breda waar heel grote kinderen rond lopen – als je al van kinderen kunt spreken met hun volwassen lijven! Anthe kende er niemand en heeft een leuke kring meiden om zich heen verzameld. Ze gaat de laatste tijd met mooi weer zwemmen in het openluchtzwembad met een clubje meiden van school. Een paar vriendinnen hadden we thuis al eens ontmoet, maar op Anthe´s verjaardag hebben we ze allemaal leren kennen. De dag na haar verjaardag heb ik tijdens de sportdag alle eersteklassers gezien en viel me nogmaals op dat ze écht een leuke club sportieve, lieve meiden om zich heen heeft. En buiten het feit dat haar leerresultaten geweldig zijn, vind ik het vooral te prijzen dat ze zo goed geland is op haar school. Bravo, Anthe!
Heb ik dat gezegd? Verbouwen is leuk…zelfs hartstikke leuk? Nou, dan ben ik daar nu van terug gekomen. In ieder geval van het koken buiten, de dichtgetimmerde donkere achterkamer en de bouwvakkers iedere dag om me heen. Het is een dubbel gevoel, want de vorderingen zijn natuurlijk geweldig. De deuren zitten erin, het glas is gezet, het dak zit erop, de tegelvloer ligt in de keuken en de boeiborden zijn aan de buitenkant van het huis getimmerd. Maar er liggen ook altijd peuken in de tuin, er wordt iedere dag om koffiemokken gevraagd en ze moeten steeds vaker naar binnen...weg privacy! Na twee maanden beginnen er irritaties te komen. Misschien ook omdat ze wel eens fouten maken en dat wij ze erop moeten wijzen. Dat is niet leuk. Het is niet leuk om te zeggen dat de muur die net gevoegd is niet goed gevoegd is, of dat ze een grote bout vergeten zijn in de metalen fundering van het huis, of dat ze een lekkage veroorzaakt hebben in de verwarmingsbuizen, of dat de regenpijp op de verkeerde plek zit of dat het glas-in-lood-raam in de verkeerde maat is gemaakt. Gelukkig kunnen we ze ook vaak complimenten geven en worden onze uitdagingen altijd op een juiste manier opgelost. Alles blijft bespreekbaar. Zo hebben we laatst bij werkman Piet thuis zijn zelfgegoten aanrechtblad bewonderd, en heb ik samen met hem de tegelvloer gelegd in onze keuken.
Maren heeft twee maal een blinde koemelk provocatietest gedaan in het ziekenhuis. De eerst keer vond ze het spannend, want wat stond haar te wachten? Ze moest zes keer steeds wat meer rijstemelk drinken en daar zat wel (of niet) koemelkeiwit aan toe gevoegd. De rijstemelk proefde niet anders dan anders, we moesten wachten in het ziekenhuis of ze een reactie kreeg. En ze kreeg de eerste keer geen reactie. Omdat het een blinde provocatie was wisten we niet of er koemelkeiwitten toegevoegd waren. De tweede keer was dus net zo spannend. Maren was de dag ervoor al zenuwachtig en was ´s avonds misselijk van nervositeit. ´s Nachts stond ze aan ons bed of het al ochtend was en of ze al naar het ziekenhuis moest..?? De test in het ziekenhuis verliep weer goed, Maren was weer blij met haar stickertjes en de graai in de grabbelton. Deze week werd de enveloppe geopend en hoorden we dat in de eerste test melk zat en hoe we nu verder gaan. Ze mag beginnen met sporen van melk in koek en brood, en yoghurt toevoegen aan haar dieet - wat ze overigens niet lust! Dit zal Maren´s leven veranderen en zo klein als ze is beseft ze dat goed.
Madrid speelt op het ogenblik weer een rol in mijn leven. Ondanks dat ik hier in Breda woon, hoor ik voor een deel nog zeker bij mijn vriendinnen in Madrid. En mijn beste Madrileense vriendinnen vliegen deze zomer uit… Er gaat een vriendin terug naar Nederland, joepie!, maar er gaat ook een vriendin naar Rio, naar Boedapest en zelfs een vriendin naar Rwanda. De peutergroep die ik destijds had opgezet voor Maren zal na de zomer niet meer in die vorm bestaan. Het leven gaat door en in een expat-leven betekent dat verhuizen. Ik heb er aan gedacht om een weekendje terug te vliegen om van iedereen afscheid te nemen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om voor mijn vijf vriendinnen mooie afscheidsbrieven te schrijven en die worden steeds (voor)gelezen door een vriendin op elk feest. Ik kijk deze weken dus veel terug op mijn leven in Madrid en vooral op mijn vriendschappen daar. Stuk voor stuk bijzondere vriendschappen waarin veel gedeeld is – tenslotte zaten we allemaal in hetzelfde schuitje in zo´n grote wereldstad. Het vertrek van mijn vriendinnen is voor mij ook een afsluiting van een mooie periode. Anthe, Inden en Maren hebben nog steeds vriendinnetjes in Madrid, dus er blijft een band met Madrid bestaan. Eind van deze maand komt er alweer een Madrileens klasgenootje van Maren logeren!
Mijn vriendin Mirjam die naar Rwanda gaat verhuizen, gaat voor haar vertrek trouwen in Nederland. En ze heeft mij gevraagd als bruidsfotografe! Is dat geen eer?
Wat wezenlijk is - is voor het oog niet zichtbaar
- Antoine de Saint Exupéry
Een dozijn jaar geleden veranderde ons leven. Anthe werd geboren, ons eerste kind. Ze is ons proefdrukje, want met Anthe beleven we alles voor het eerst. Ze gaat nu bijna een heel schooljaar naar de Middelbare - dat heeft ons veranderd, maar in de eerste plaats ons meisje. Ze vertrok van een piepklein knus schooltje in Madrid naar een redelijk groot schoolgebouw in Breda waar heel grote kinderen rond lopen – als je al van kinderen kunt spreken met hun volwassen lijven! Anthe kende er niemand en heeft een leuke kring meiden om zich heen verzameld. Ze gaat de laatste tijd met mooi weer zwemmen in het openluchtzwembad met een clubje meiden van school. Een paar vriendinnen hadden we thuis al eens ontmoet, maar op Anthe´s verjaardag hebben we ze allemaal leren kennen. De dag na haar verjaardag heb ik tijdens de sportdag alle eersteklassers gezien en viel me nogmaals op dat ze écht een leuke club sportieve, lieve meiden om zich heen heeft. En buiten het feit dat haar leerresultaten geweldig zijn, vind ik het vooral te prijzen dat ze zo goed geland is op haar school. Bravo, Anthe!
Heb ik dat gezegd? Verbouwen is leuk…zelfs hartstikke leuk? Nou, dan ben ik daar nu van terug gekomen. In ieder geval van het koken buiten, de dichtgetimmerde donkere achterkamer en de bouwvakkers iedere dag om me heen. Het is een dubbel gevoel, want de vorderingen zijn natuurlijk geweldig. De deuren zitten erin, het glas is gezet, het dak zit erop, de tegelvloer ligt in de keuken en de boeiborden zijn aan de buitenkant van het huis getimmerd. Maar er liggen ook altijd peuken in de tuin, er wordt iedere dag om koffiemokken gevraagd en ze moeten steeds vaker naar binnen...weg privacy! Na twee maanden beginnen er irritaties te komen. Misschien ook omdat ze wel eens fouten maken en dat wij ze erop moeten wijzen. Dat is niet leuk. Het is niet leuk om te zeggen dat de muur die net gevoegd is niet goed gevoegd is, of dat ze een grote bout vergeten zijn in de metalen fundering van het huis, of dat ze een lekkage veroorzaakt hebben in de verwarmingsbuizen, of dat de regenpijp op de verkeerde plek zit of dat het glas-in-lood-raam in de verkeerde maat is gemaakt. Gelukkig kunnen we ze ook vaak complimenten geven en worden onze uitdagingen altijd op een juiste manier opgelost. Alles blijft bespreekbaar. Zo hebben we laatst bij werkman Piet thuis zijn zelfgegoten aanrechtblad bewonderd, en heb ik samen met hem de tegelvloer gelegd in onze keuken.
Maren heeft twee maal een blinde koemelk provocatietest gedaan in het ziekenhuis. De eerst keer vond ze het spannend, want wat stond haar te wachten? Ze moest zes keer steeds wat meer rijstemelk drinken en daar zat wel (of niet) koemelkeiwit aan toe gevoegd. De rijstemelk proefde niet anders dan anders, we moesten wachten in het ziekenhuis of ze een reactie kreeg. En ze kreeg de eerste keer geen reactie. Omdat het een blinde provocatie was wisten we niet of er koemelkeiwitten toegevoegd waren. De tweede keer was dus net zo spannend. Maren was de dag ervoor al zenuwachtig en was ´s avonds misselijk van nervositeit. ´s Nachts stond ze aan ons bed of het al ochtend was en of ze al naar het ziekenhuis moest..?? De test in het ziekenhuis verliep weer goed, Maren was weer blij met haar stickertjes en de graai in de grabbelton. Deze week werd de enveloppe geopend en hoorden we dat in de eerste test melk zat en hoe we nu verder gaan. Ze mag beginnen met sporen van melk in koek en brood, en yoghurt toevoegen aan haar dieet - wat ze overigens niet lust! Dit zal Maren´s leven veranderen en zo klein als ze is beseft ze dat goed.
Madrid speelt op het ogenblik weer een rol in mijn leven. Ondanks dat ik hier in Breda woon, hoor ik voor een deel nog zeker bij mijn vriendinnen in Madrid. En mijn beste Madrileense vriendinnen vliegen deze zomer uit… Er gaat een vriendin terug naar Nederland, joepie!, maar er gaat ook een vriendin naar Rio, naar Boedapest en zelfs een vriendin naar Rwanda. De peutergroep die ik destijds had opgezet voor Maren zal na de zomer niet meer in die vorm bestaan. Het leven gaat door en in een expat-leven betekent dat verhuizen. Ik heb er aan gedacht om een weekendje terug te vliegen om van iedereen afscheid te nemen. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om voor mijn vijf vriendinnen mooie afscheidsbrieven te schrijven en die worden steeds (voor)gelezen door een vriendin op elk feest. Ik kijk deze weken dus veel terug op mijn leven in Madrid en vooral op mijn vriendschappen daar. Stuk voor stuk bijzondere vriendschappen waarin veel gedeeld is – tenslotte zaten we allemaal in hetzelfde schuitje in zo´n grote wereldstad. Het vertrek van mijn vriendinnen is voor mij ook een afsluiting van een mooie periode. Anthe, Inden en Maren hebben nog steeds vriendinnetjes in Madrid, dus er blijft een band met Madrid bestaan. Eind van deze maand komt er alweer een Madrileens klasgenootje van Maren logeren!
Mijn vriendin Mirjam die naar Rwanda gaat verhuizen, gaat voor haar vertrek trouwen in Nederland. En ze heeft mij gevraagd als bruidsfotografe! Is dat geen eer?
dinsdag 1 juni 2010
Onbewoond eiland
Ik heb gehoord van een land, ergens boven de regenboog, heel hoog in de lucht… Het is een plaats waar je zonder problemen heen kunt gaan, ver, ver weg, voorbij de Maan, voorbij de regen.
- De Tovenaar van Oz
Slapen onder de sterren…dat deden we drie nachten lang in onze tipitent op een onbewoond eiland. De vrijdag voor het Pinksterweekend hebben we de kinderen vroeg van school gehaald en zijn we met een bootje het Veluwemeer overgestoken naar eiland de Kluut. Met vier andere bevriende stellen (uit onze studententijd) en hun kroost hebben we daar vier heerlijke, zonnige dagen doorgebracht. Ontbijten aan een lange tafel en ´s avonds een barbecue voor de tent. (zie ons fotoalbum) Onze dagen werden gevuld met zwemmen en roeien in het meer, beetje zonnebaden, lezen, spelen, praten én zwemmen in het zwembad aan de vaste wal waar we met een boot naartoe gebracht werden. De avonden brachten we gezamenlijk door in de grote Tipi Lounge waar we vuurtje stookten en ons warmden aan het vuur. Deze gesprekken rondom het vuur werden opgeleukt door het gezang van een nachtegaal. Eén avond werden we de tent uitgerookt vanwege een verkeerde windrichting: in no time stonden we met ons glas en onze hapjes naast de tent met prikkende ogen! Binnen in onze eigen tipi vielen wij ook in slaap naast een warm smeulend vuurtje om ´s ochtends weer gewekt te worden door de eerste zonnestralen die naar binnen piepten en het gezang van de vele vogels. Vooral het maken van een houtvuurtje en de geur van verbrand hout in onze vesten deed ons terug denken aan Afrika. Het waren een paar gezellige dagen in het mooie natuurschoon van Nederland!
Begin april had ik onze Spaanse Volvo in Breda geparkeerd langs de weg. Toen ik terug kwam was mijn spiegel ingeklapt en nog veel erger…een enorme deuk in de deur! En uiteraard geen briefje erbij van wie het gedaan had. Dan begint het traject van formulieren invullen en nabellen. Allereerst de autoverzekering inlichten, politie-aangifte doen, getuige-formulieren van het Waarborgfonds invullen en alles toesturen aan bureau rechtshulp. Dan komt er op een dag (een maand later) een expert kijken als de auto bij de garage staat. Deze man had niet voldoende informatie om iets te zeggen of er voldoende bewijs was dat deze schade door een ander voertuig aangericht is. Hij kon wél vaststellen dat mijn auto total loss verklaard werd, behalve…als de onkosten gedrukt konden worden door tweedehands materialen te gebruiken. Nou voorruit dan maar. Maar voorlopig is het afwachten op het taxatierapport of de schade überhaupt vergoed zal worden. Laatst belde de expert mij dat hij de kilometerstand vergeten was op te nemen. Nu kon ik hem rechtstreeks vragen over zijn twijfels, en hij bevestigde inderdaad zijn wantrouwen. Ik heb een slecht voorgevoel over de uitkomst…
Nog een klein maandje en dan is het werk klaar. Althans dan is het werk dat door de aannemer uitgevoerd wordt klaar. En de nieuwe keuken is dan klaar. Ik kan me er nog niet zoveel bij voorstellen, want er zitten nog geen ramen in de aanbouw, geen deuren, zelfs geen dak erop – er lag tot voor kort zelfs geen vloer in de keuken! Als het werk er voor de mannen opzit gaat mijn werk pas echt beginnen, namelijk het schilderwerk. Al het houtwerk is in de grondverf geleverd en dat zal ik lakken in de juiste kleurtjes. En daarna verheug ik me op de inrichting. Ondertussen slijp ik buiten de vloertegels voor de keuken/bijkeuken en ligt er nog een huiskamerdeur op mij te wachten. Toch is er de laatste tijd hard gewerkt: de achterwand is uit de huiskamer gesloopt, de buitenmuren zijn bijna allemaal gevoegd, de stempels zijn geplaatst zodat de eerste verdieping niet verzakt en de betonnen vloer in de keuken is gestort. Elke dag nemen we nog beslissingen over bijvoorbeeld de kleur van de voegen, de diepte van de voeg, de afwerking van de nieuwe dakkap, kleur van het glas van de lichtstraat of waar nu precies de lichtstraat komt. Ondertussen hebben Mark en ik bij de notaris onze handtekening gezet onder de nieuwe hypotheek.
Afgelopen weekend gingen Mark en ik naar de Spanjaardsgat-concerten. Een drijvend podium in het haventje van Breda en mooie Spaans-talige klassieke muziek. Eigenlijk een beetje de stijl van Il Divo. Vooral Ben Cramer en Waldin Roes konden mooi zingen, de uitvoering van Barcelona (van Freddie Mercury) was echt prachtig. Een feestje om te horen dat ons terug bracht naar een zomeravond op een berg in Barcelona, waar we ook een uitvoering van dit lied hoorden, terwijl er fonteinen op de maat water omhoog spoten. We eindigden deze avond in het tapastentje waar we steeds vaker komen. Een ander feestje staat ons morgen te wachten…. Onze oudste dochter wordt 12 jaar! En dat vieren we sinds lange tijd weer eens in Nederland. Ze heeft wat mensen en vriendinnetjes uit haar klas uitgenodigd (en eentje van de basisschool) om een stukje taart te komen eten.
- De Tovenaar van Oz
Slapen onder de sterren…dat deden we drie nachten lang in onze tipitent op een onbewoond eiland. De vrijdag voor het Pinksterweekend hebben we de kinderen vroeg van school gehaald en zijn we met een bootje het Veluwemeer overgestoken naar eiland de Kluut. Met vier andere bevriende stellen (uit onze studententijd) en hun kroost hebben we daar vier heerlijke, zonnige dagen doorgebracht. Ontbijten aan een lange tafel en ´s avonds een barbecue voor de tent. (zie ons fotoalbum) Onze dagen werden gevuld met zwemmen en roeien in het meer, beetje zonnebaden, lezen, spelen, praten én zwemmen in het zwembad aan de vaste wal waar we met een boot naartoe gebracht werden. De avonden brachten we gezamenlijk door in de grote Tipi Lounge waar we vuurtje stookten en ons warmden aan het vuur. Deze gesprekken rondom het vuur werden opgeleukt door het gezang van een nachtegaal. Eén avond werden we de tent uitgerookt vanwege een verkeerde windrichting: in no time stonden we met ons glas en onze hapjes naast de tent met prikkende ogen! Binnen in onze eigen tipi vielen wij ook in slaap naast een warm smeulend vuurtje om ´s ochtends weer gewekt te worden door de eerste zonnestralen die naar binnen piepten en het gezang van de vele vogels. Vooral het maken van een houtvuurtje en de geur van verbrand hout in onze vesten deed ons terug denken aan Afrika. Het waren een paar gezellige dagen in het mooie natuurschoon van Nederland!
Begin april had ik onze Spaanse Volvo in Breda geparkeerd langs de weg. Toen ik terug kwam was mijn spiegel ingeklapt en nog veel erger…een enorme deuk in de deur! En uiteraard geen briefje erbij van wie het gedaan had. Dan begint het traject van formulieren invullen en nabellen. Allereerst de autoverzekering inlichten, politie-aangifte doen, getuige-formulieren van het Waarborgfonds invullen en alles toesturen aan bureau rechtshulp. Dan komt er op een dag (een maand later) een expert kijken als de auto bij de garage staat. Deze man had niet voldoende informatie om iets te zeggen of er voldoende bewijs was dat deze schade door een ander voertuig aangericht is. Hij kon wél vaststellen dat mijn auto total loss verklaard werd, behalve…als de onkosten gedrukt konden worden door tweedehands materialen te gebruiken. Nou voorruit dan maar. Maar voorlopig is het afwachten op het taxatierapport of de schade überhaupt vergoed zal worden. Laatst belde de expert mij dat hij de kilometerstand vergeten was op te nemen. Nu kon ik hem rechtstreeks vragen over zijn twijfels, en hij bevestigde inderdaad zijn wantrouwen. Ik heb een slecht voorgevoel over de uitkomst…
Nog een klein maandje en dan is het werk klaar. Althans dan is het werk dat door de aannemer uitgevoerd wordt klaar. En de nieuwe keuken is dan klaar. Ik kan me er nog niet zoveel bij voorstellen, want er zitten nog geen ramen in de aanbouw, geen deuren, zelfs geen dak erop – er lag tot voor kort zelfs geen vloer in de keuken! Als het werk er voor de mannen opzit gaat mijn werk pas echt beginnen, namelijk het schilderwerk. Al het houtwerk is in de grondverf geleverd en dat zal ik lakken in de juiste kleurtjes. En daarna verheug ik me op de inrichting. Ondertussen slijp ik buiten de vloertegels voor de keuken/bijkeuken en ligt er nog een huiskamerdeur op mij te wachten. Toch is er de laatste tijd hard gewerkt: de achterwand is uit de huiskamer gesloopt, de buitenmuren zijn bijna allemaal gevoegd, de stempels zijn geplaatst zodat de eerste verdieping niet verzakt en de betonnen vloer in de keuken is gestort. Elke dag nemen we nog beslissingen over bijvoorbeeld de kleur van de voegen, de diepte van de voeg, de afwerking van de nieuwe dakkap, kleur van het glas van de lichtstraat of waar nu precies de lichtstraat komt. Ondertussen hebben Mark en ik bij de notaris onze handtekening gezet onder de nieuwe hypotheek.
Afgelopen weekend gingen Mark en ik naar de Spanjaardsgat-concerten. Een drijvend podium in het haventje van Breda en mooie Spaans-talige klassieke muziek. Eigenlijk een beetje de stijl van Il Divo. Vooral Ben Cramer en Waldin Roes konden mooi zingen, de uitvoering van Barcelona (van Freddie Mercury) was echt prachtig. Een feestje om te horen dat ons terug bracht naar een zomeravond op een berg in Barcelona, waar we ook een uitvoering van dit lied hoorden, terwijl er fonteinen op de maat water omhoog spoten. We eindigden deze avond in het tapastentje waar we steeds vaker komen. Een ander feestje staat ons morgen te wachten…. Onze oudste dochter wordt 12 jaar! En dat vieren we sinds lange tijd weer eens in Nederland. Ze heeft wat mensen en vriendinnetjes uit haar klas uitgenodigd (en eentje van de basisschool) om een stukje taart te komen eten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
