Hoe vrij zou je zijn als het je niet uitmaakte wat anderen over je zouden denken?
- Scott Shaw
Fotojournalistiek is het vak dat ik nu extra volg zodat ik gewoon eindexamen mag doen ondanks dat ik volgend schooljaar in México woon. De opdracht die ik moest doen was dat we een artikel uit de krant moesten halen die zonder foto afgedrukt was. Ik moest drie foto’s inleveren die bij het artikel afgedrukt hadden kunnen worden. De gekraakte lege kerk naast de Montessorischool wordt voor een deel gerenoveerd en er wordt veel gespeculeerd over de toekomst van deze katholieke kerk uit 1890. Afgelopen week werden alle oude, hoge bomen uit de tuin afgezaagd en tot houtsnippers bewerkt. Wat veel grond bleek er om de kerk heen te liggen! Geruchten over een begraafplaats, een parkeerplaats en een appartementencomplex gingen de ronde. Er werd die week in de krant ook veel aandacht aan geschonken en dat werd mijn onderwerp. Op een zonnige vrijdagmiddag ging ik met mijn toestel naar de kerktuin om foto’s te maken. Alles was met hekken afgezet en ik had niet veel mogelijkheden voor het maken van foto’s. Samen met mijn vriendin liep ik naar de voorkant van de kerk waar de werklui nog rondliepen en legde ik mijn opdracht uit. Natuurlijk mochten wij binnen de hekken en of we misschien ook naar boven wilden met het liftje? Dat wilde ik wel en ook graag naar binnen, want ik was zo nieuwsgierig naar de binnenkant van deze beruchte kerk. Ik had gehoord dat er een kraker zijn caravan binnen had gestald? Met z’n drietjes stapten we in een open en eng liftje en we stopten niet eerder dan helemaal op de top van de hoge kerktoren! Mooie foto’s heb ik daar gemaakt en genoten van het uitzicht en toen weer terug naar beneden. (zie ons fotoalbum) De kerk aan de binnenkant was geweldig. Helaas was veel van het glas-in-lood in de ramen gebroken, maar het licht was prachtig en er waren zijn zelfs nog muurschilderingen! Als laatste heb ik aan de achterkant van de kerk foto’s gemaakt voor mijn journalistieke opdracht. Mijn vriendin en ik waren zo opgewonden – niemand is daar de laatste tijd binnen geweest en wij kregen ongevraagd een rondleiding!
Meer dan honderd kindjes heb ik geportretteerd tijdens de Open Dag in het Amphia Ziekenhuis. (zie ons fotoalbum) Er was een fotohoek ingericht voor mij op de Kinderafdeling en er lagen verpleegsterpakjes, doktersjassen en een heus groen chirurgenpak klaar. Een beer, gekleurde pleisters, twee grote plastic spuiten, operatiekamerkapjes en natuurlijk een echte stethoscoop mochten de kindjes gebruiken om het helemaal echt te doen lijken. Alles was heel professioneel geregeld voor mij en ik kreeg een VVVbon als dank naast de opbrengst van de verkoop van de portretfoto’s. Daarnaast werd mijn naam en nieuwe website verspreid via de kaartjes en krijg ik een extra punt voor mijn afstuderen op school. Mijn website Bijzonder Licht werd speciaal de avond vóór de fotoshoot gelanceerd en ik ben er heel trots op. Alles heb ik zelf ontworpen aan de website: de naam, de achtergrond, de symbolen, de hoofdstukjes, de teksten en ik heb natuurlijk de foto’s zelf uitgezocht en gemaakt! De visitekaartjes zijn ook helemaal naar mijn zin. Nu ik mijn eerste jaaraangifte heb gedaan bij de belasting voelt zo’n bedrijfje wel heel echt. Eens kijken of ik er ook een inkomen mee kan genereren…!
Mark kan alleen ’s nachts na twaalven met ons skypen vanwege een groot tijdsverschil die zodra de zomertijd is ingegaan nog een uur extra is. Bij ons is het dan ’s ochtends vroeg voordat we naar school fietsen. Dat komt dus niet zo vaak voor. Mark belt wel iedere dag van zijn werk. Dan belt hij rond een uurtje of twaalf en dan kan hij nét met Maren praten, want daarna gaat ze naar bed. Afgelopen week zaten Anthe en ik met hem te bellen toen hij neer moest leggen, hij voelde een beving. We hoorden een tijdje niets meer van hem en na een mail heen en weer kon hij weer bellen. Hij had de zware aardbeving die 200 kilometer van Acapulco plaatsvond gevoeld. De sterkte was 7.6 op de schaal van Richter. Hij zat in zijn stoel op zijn werkkamer en alles ging heen en weer net alsof hij dronken was. Hij zag de gordijnen heen en weer slingeren en toen ging het alarm af. Ze moesten buiten evacueren. Er waren nog drie naschokken en kort daarna was op telegraaf.nl te lezen dat er gelukkig geen gewonden en doden waren, alleen veel gebroken glas, kapotte leidingen en beschadigde huizen. De trillingen waren tot in Guatemala te voelen. Er was geen gevaar voor een grote tsunami, want het epicentrum lag in de binnenlanden van México. Wel konden er mogelijk plaatselijk vloedgolven komen. México ligt aan de Ring van Vuur, een gebied rond de Grote Oceaan waar kennelijk veel aardbevingen en vulkaanuitbarstingen voorkomen. In 1985 werd México City door een zware aardschok getroffen en toen vielen er 10.000 doden….
vrijdag 23 maart 2012
vrijdag 16 maart 2012
Lentekracht
Ook al zouden we alle bloemen plukken, de lente zullen we niet kunnen tegenhouden.
- Pablo Neruda
Veel mensen bloeien in het voorjaar letterlijk op en krijgen een geweldige energieboost. De kracht die we in de natuur zien, voelen we ook zelf. Alleen voelde ik dat de eerste week van maart helemaal niet! Mark was naar México vertrokken en had daar een paar tegenvallers. Hij heeft ’s nachts twee uur bij de immigratiedienst gestaan om México binnen te komen op zijn nieuwe visum. Zijn overvolle koffer was op Schiphol blijven staan en kwam pas drie dagen later aan. Geen toiletspullen en geen schone kleding voor zijn eerste werkdag! Op mijn eerste dag zonder Mark ben ik meteen mijn portemonnee verloren. Daar kwam ik een dag later achter en toen heb ik alles geblokkeerd en ben ik langs het politiebureau gefietst, niets gevonden natuurlijk. Mark waarschuwt mij er altijd voor, want ik ben niet erg verantwoordelijk met mijn sleutels en portemonnee… Op de dag dat ik een extra schooldag had en Inden en Maren samen vanuit school naar huis moesten fietsen was Maren’s ketting op weg naar school van de fiets geraakt. We zijn lopend naar school gegaan en de conciërge was gelukkig zo lief om dit te verhelpen tijdens schooltijd. Tijdens een foto-opdracht diezelfde dag op straat had ik een lege accu in mijn camera en moest ik drie kwartier wachten totdat mijn klasgenoten weer terug waren met vele foto’s – behalve ik dus. En terwijl ik op een brug zat te wachten op iedereen trok ik mijn rits stuk van mijn enige winterjas! Nu zie ik het maar zo: ik gebruikte de eerste week van maart al die bruisende lente-energie om mijn tegenslagen te overwinnen – want ik leef en lach nog steeds!
Foto’s zijn belangrijk voor me en daarmee bedoel ik onze eigen gezinsfoto’s als herinneringen voor later…. Waarom ik dan al bijna een jaar achterloop met het printen van onze foto’s en het plakken in de boeken? Natuurlijk wordt de klus steeds groter, want er komen steeds meer foto’s bij als de tijd verstrijkt. Het wordt zelfs een klus waar ik tegenop ga zien. Omdat ik mijn fotokaartjes uit mijn toestel moet leegmaken voor een grote foto-opdracht heb ik me er toch toe gezet om de honderden foto’s uit te zoeken. Maar het wordt me niet makkelijk gemaakt. Ik heb het twee keer via een programma van de HEMA op onze computer gedaan waarbij de computer twee keer vastliep. Stel je voor: úren werk met het uitzoeken welke foto’s het best zijn en welke vergrotingen ik wil en dan ben je de hele selectie kwijt…twee keer achter elkaar! Dan maar online de bestelling doen, tenslotte is drie keer scheepsrecht. En dus zit ik op een zondagochtend vroeg alles wéér in te voeren. Kennelijk mag je niet langer dan dertig minuten weglopen bij je computer, want toen ik dat wel deed was mijn tijd verstreken en de gehele selectie verdwenen! Ik ben een doorzetter, dus toen de kinderen op maandag allemaal op school waren heb ik weer mijn tanden erin gezet. Mezelf voorgenomen dat ik telkens na zo’n 150 foto’s de bestelling zou versturen, want daarom loopt het vermoedelijk vast…teveel foto’s. Terwijl ik bezig ben houd ik het aantal in de gaten, maar ik wil nog één mapje afmaken….te laat! Alles vastgelopen! Zal ik het dan nogmaals online proberen? Bij het versturen van deze bestelling moet het programma afgesloten worden, want er moet iets vernieuwd worden volgens de HEMA. Je raadt het al…hele bestelling weg! Mijn kaartjes móeten leeg zijn eind van de week, dus nog één keer proberen? Eureka, het is gelukt!!!!!
Op zaterdag wordt er flink gesport in ons gezin. Allereerst gaat Maren naar de atletiekbaan waar ze met een grote groep kinderen van zeven á acht jaar op de baan activiteiten doet, maar ze gaan ook met z’n allen rennend het Mastbos in. Het is heel leuk om al die kleine, sportieve atleetjes te zien. Zelf loop ik dan ook met een vriendin een rondje hard van zo’n vijf kilometer. Anthe gaat ook elke zaterdagochtend naar atletiek, maar zij gaat lekker zelfstandig. Inden daarentegen speelt elke zaterdag haar voetbalwedstrijden. Dat kan een thuiswedstrijd zijn, maar ook een uitwedstrijd natuurlijk. De uitdaging zit er in om deze tijden te combineren met haar zussen. Nu Mark er niet meer op zaterdag is om Inden te brengen, coachen en soms te fluiten moet ik alle zeilen bijzetten om alles goed te laten verlopen. Andere ouders springen gelukkig bij met halen/brengen. En zo lukt het tot nu toe – ook al moet ik zelfs een hele zaterdag werken als fotograaf. Ik heb alle respect voor alleenstaande ouders met kinderen die zo elke keer alle ballen in de lucht moeten houden!
- Pablo Neruda
Veel mensen bloeien in het voorjaar letterlijk op en krijgen een geweldige energieboost. De kracht die we in de natuur zien, voelen we ook zelf. Alleen voelde ik dat de eerste week van maart helemaal niet! Mark was naar México vertrokken en had daar een paar tegenvallers. Hij heeft ’s nachts twee uur bij de immigratiedienst gestaan om México binnen te komen op zijn nieuwe visum. Zijn overvolle koffer was op Schiphol blijven staan en kwam pas drie dagen later aan. Geen toiletspullen en geen schone kleding voor zijn eerste werkdag! Op mijn eerste dag zonder Mark ben ik meteen mijn portemonnee verloren. Daar kwam ik een dag later achter en toen heb ik alles geblokkeerd en ben ik langs het politiebureau gefietst, niets gevonden natuurlijk. Mark waarschuwt mij er altijd voor, want ik ben niet erg verantwoordelijk met mijn sleutels en portemonnee… Op de dag dat ik een extra schooldag had en Inden en Maren samen vanuit school naar huis moesten fietsen was Maren’s ketting op weg naar school van de fiets geraakt. We zijn lopend naar school gegaan en de conciërge was gelukkig zo lief om dit te verhelpen tijdens schooltijd. Tijdens een foto-opdracht diezelfde dag op straat had ik een lege accu in mijn camera en moest ik drie kwartier wachten totdat mijn klasgenoten weer terug waren met vele foto’s – behalve ik dus. En terwijl ik op een brug zat te wachten op iedereen trok ik mijn rits stuk van mijn enige winterjas! Nu zie ik het maar zo: ik gebruikte de eerste week van maart al die bruisende lente-energie om mijn tegenslagen te overwinnen – want ik leef en lach nog steeds!
Foto’s zijn belangrijk voor me en daarmee bedoel ik onze eigen gezinsfoto’s als herinneringen voor later…. Waarom ik dan al bijna een jaar achterloop met het printen van onze foto’s en het plakken in de boeken? Natuurlijk wordt de klus steeds groter, want er komen steeds meer foto’s bij als de tijd verstrijkt. Het wordt zelfs een klus waar ik tegenop ga zien. Omdat ik mijn fotokaartjes uit mijn toestel moet leegmaken voor een grote foto-opdracht heb ik me er toch toe gezet om de honderden foto’s uit te zoeken. Maar het wordt me niet makkelijk gemaakt. Ik heb het twee keer via een programma van de HEMA op onze computer gedaan waarbij de computer twee keer vastliep. Stel je voor: úren werk met het uitzoeken welke foto’s het best zijn en welke vergrotingen ik wil en dan ben je de hele selectie kwijt…twee keer achter elkaar! Dan maar online de bestelling doen, tenslotte is drie keer scheepsrecht. En dus zit ik op een zondagochtend vroeg alles wéér in te voeren. Kennelijk mag je niet langer dan dertig minuten weglopen bij je computer, want toen ik dat wel deed was mijn tijd verstreken en de gehele selectie verdwenen! Ik ben een doorzetter, dus toen de kinderen op maandag allemaal op school waren heb ik weer mijn tanden erin gezet. Mezelf voorgenomen dat ik telkens na zo’n 150 foto’s de bestelling zou versturen, want daarom loopt het vermoedelijk vast…teveel foto’s. Terwijl ik bezig ben houd ik het aantal in de gaten, maar ik wil nog één mapje afmaken….te laat! Alles vastgelopen! Zal ik het dan nogmaals online proberen? Bij het versturen van deze bestelling moet het programma afgesloten worden, want er moet iets vernieuwd worden volgens de HEMA. Je raadt het al…hele bestelling weg! Mijn kaartjes móeten leeg zijn eind van de week, dus nog één keer proberen? Eureka, het is gelukt!!!!!
Op zaterdag wordt er flink gesport in ons gezin. Allereerst gaat Maren naar de atletiekbaan waar ze met een grote groep kinderen van zeven á acht jaar op de baan activiteiten doet, maar ze gaan ook met z’n allen rennend het Mastbos in. Het is heel leuk om al die kleine, sportieve atleetjes te zien. Zelf loop ik dan ook met een vriendin een rondje hard van zo’n vijf kilometer. Anthe gaat ook elke zaterdagochtend naar atletiek, maar zij gaat lekker zelfstandig. Inden daarentegen speelt elke zaterdag haar voetbalwedstrijden. Dat kan een thuiswedstrijd zijn, maar ook een uitwedstrijd natuurlijk. De uitdaging zit er in om deze tijden te combineren met haar zussen. Nu Mark er niet meer op zaterdag is om Inden te brengen, coachen en soms te fluiten moet ik alle zeilen bijzetten om alles goed te laten verlopen. Andere ouders springen gelukkig bij met halen/brengen. En zo lukt het tot nu toe – ook al moet ik zelfs een hele zaterdag werken als fotograaf. Ik heb alle respect voor alleenstaande ouders met kinderen die zo elke keer alle ballen in de lucht moeten houden!
dinsdag 6 maart 2012
Rampspoed
Rampspoed brengt de mensen tezamen, wanneer het kwaad dat over hen komt dezelfde is.
- Aristoteles
Het was zo’n dag…. Of eigenlijk al zo’n week… Mark moest zijn bedrijfsauto inleveren, ook zijn zakelijke telefoon en laptop. Thuisabonnementen van internet, telefoon en kabel stopten per maart. Hij schreef zich uit bij de gemeente en zijn ziektekostenverzekering is stopgezet. Drie verhuisbedrijven belden om afspraken te maken voor offertes en twee makelaars zijn langs geweest voor de verhuur van ons huis. Of het deze akelige vrijdag nu door die roerigheid kwam of door het onbewust aanvoelen van de spanning? Het feit was namelijk dat het voor Mark de allerlaatste mogelijkheid was om zijn visum voor México op te halen, anders zou hij zijn vlucht moeten verplaatsen met alle financiële gevolgen van dien. De mevrouw van de ambassade was op zijn zachtst gezegd niet erg aardig en meedenkend door de telefoon. Maar desondanks togen we met z’n vijven vroeg in de ochtend naar Den Haag. We hadden de kinderen een ochtend van school gehouden en met alle denkbare, belangrijke papieren in onze tas reisden we af. Allereerst bleken de meeste van onze pasfoto’s niet bruikbaar voor het visum, dus hebben we allemaal nieuwe laten maken. De fotograaf in de buurt waarschuwde ons nog even voor de feeks bij de ambassade waar we helaas al kennis mee hadden gemaakt. Bij de ambassade kenden ze geen haast…. Het duurde werkelijk úren voordat alles klaar was en toen waren we inmiddels al te laat voor Inden’s Spaanse les op school. De meiden waren ondertussen al in de auto gaan wachten met hun lunchboxes. Toen Mark en ik eenmaal bij de auto kwamen bleek er een hoop gekibbel gaande te zijn. En toen we op de snelweg óók nog mochten aansluiten in de file zagen we de minuten wegtikken van Anthe’s proefwerk Latijn… Uiteindelijk heb ik iedereen met haast afgezet bij de scholen en toen Maren weg liep zag ik tot mijn grote ellende dat ze in haar spierwitte broek op haar gesmolten chocoladehagel had gezeten… Laat maar, deze dag is toch al vergald…niet eens meegerekend dat ik óók nog verschrikkelijk nodig moest plassen op dat moment!
Hoe neem je afscheid van je echtgenoot als je voor het eerst zo lang en zo ver uit elkaar gaat? Toen hij in militaire dienst zat was hij wel een keertje twee weken weg geweest met zijn dienstmakkers om een schuttersputje te graven, toen ging ik skiën met een vriendin. Ook heeft hij eens twee weken in het nonnenklooster in Vught gezeten om frans te leren. Maar deze keer is het iets meer beladen, omdat het drie weken lang is, elf uur vliegen is naar México, er een tijdsverschil is van zeven uur en ik mijn prednisonkuur aan het afbouwen ben. Ik kan ziek worden en dan is het wel even afzien alleen thuis met drie kinderen. Ook kunnen we door het grote tijdsverschil niet veel communiceren met elkaar. We kunnen alleen ’s avonds skypen na ons avondeten en dan zit Mark ’s ochtends achter zijn bureau in zijn werkkamer. Maar we hebben er allemaal vertrouwen in. Mark heeft nog wat praktische klusjes uitgevoerd voor zijn vertrek zoals een nieuw lampje in de afzuigkamp, Maren’s Tripp Trapp stoel in hoogte versteld, de wasmachine gemaakt en Inden’s fietszadel verhoogd. We zijn de zondag voor zijn vertrek met z’n allen gaan lunchen in een pannenkoekenboerderij en daarna naar een musicalvoorstelling in het theater. We hadden een mooi afscheidsboek voor hem gemaakt gevuld met brieven, gezinsfoto’s, knutsels, tekeningen, mooie teksten, collages en persoonlijke wensen. Een hartroerend boek is het geworden – vooral als je zo’n boek alleen op je hotelkamer doorbladert met een zwaar gevoel in je buik omdat je iedereen zo mist…. Uiteindelijk is hij de ochtend van zijn vertrek alleen met zijn koffer naar de bushalte gelopen om naar het station te gaan. De kinderen waren al op school en ik had ook een schooldag voor mijn vakopleiding. Wellicht beter zo: geen huilende taferelen, maar een routineuze zwaai op straat. De kop is er af, Mark is in México. Zijn koffer staat echter nog op Schiphol. Maar wij tellen alweer af naar Mark's thuiskomst!
- Aristoteles
Het was zo’n dag…. Of eigenlijk al zo’n week… Mark moest zijn bedrijfsauto inleveren, ook zijn zakelijke telefoon en laptop. Thuisabonnementen van internet, telefoon en kabel stopten per maart. Hij schreef zich uit bij de gemeente en zijn ziektekostenverzekering is stopgezet. Drie verhuisbedrijven belden om afspraken te maken voor offertes en twee makelaars zijn langs geweest voor de verhuur van ons huis. Of het deze akelige vrijdag nu door die roerigheid kwam of door het onbewust aanvoelen van de spanning? Het feit was namelijk dat het voor Mark de allerlaatste mogelijkheid was om zijn visum voor México op te halen, anders zou hij zijn vlucht moeten verplaatsen met alle financiële gevolgen van dien. De mevrouw van de ambassade was op zijn zachtst gezegd niet erg aardig en meedenkend door de telefoon. Maar desondanks togen we met z’n vijven vroeg in de ochtend naar Den Haag. We hadden de kinderen een ochtend van school gehouden en met alle denkbare, belangrijke papieren in onze tas reisden we af. Allereerst bleken de meeste van onze pasfoto’s niet bruikbaar voor het visum, dus hebben we allemaal nieuwe laten maken. De fotograaf in de buurt waarschuwde ons nog even voor de feeks bij de ambassade waar we helaas al kennis mee hadden gemaakt. Bij de ambassade kenden ze geen haast…. Het duurde werkelijk úren voordat alles klaar was en toen waren we inmiddels al te laat voor Inden’s Spaanse les op school. De meiden waren ondertussen al in de auto gaan wachten met hun lunchboxes. Toen Mark en ik eenmaal bij de auto kwamen bleek er een hoop gekibbel gaande te zijn. En toen we op de snelweg óók nog mochten aansluiten in de file zagen we de minuten wegtikken van Anthe’s proefwerk Latijn… Uiteindelijk heb ik iedereen met haast afgezet bij de scholen en toen Maren weg liep zag ik tot mijn grote ellende dat ze in haar spierwitte broek op haar gesmolten chocoladehagel had gezeten… Laat maar, deze dag is toch al vergald…niet eens meegerekend dat ik óók nog verschrikkelijk nodig moest plassen op dat moment!
Hoe neem je afscheid van je echtgenoot als je voor het eerst zo lang en zo ver uit elkaar gaat? Toen hij in militaire dienst zat was hij wel een keertje twee weken weg geweest met zijn dienstmakkers om een schuttersputje te graven, toen ging ik skiën met een vriendin. Ook heeft hij eens twee weken in het nonnenklooster in Vught gezeten om frans te leren. Maar deze keer is het iets meer beladen, omdat het drie weken lang is, elf uur vliegen is naar México, er een tijdsverschil is van zeven uur en ik mijn prednisonkuur aan het afbouwen ben. Ik kan ziek worden en dan is het wel even afzien alleen thuis met drie kinderen. Ook kunnen we door het grote tijdsverschil niet veel communiceren met elkaar. We kunnen alleen ’s avonds skypen na ons avondeten en dan zit Mark ’s ochtends achter zijn bureau in zijn werkkamer. Maar we hebben er allemaal vertrouwen in. Mark heeft nog wat praktische klusjes uitgevoerd voor zijn vertrek zoals een nieuw lampje in de afzuigkamp, Maren’s Tripp Trapp stoel in hoogte versteld, de wasmachine gemaakt en Inden’s fietszadel verhoogd. We zijn de zondag voor zijn vertrek met z’n allen gaan lunchen in een pannenkoekenboerderij en daarna naar een musicalvoorstelling in het theater. We hadden een mooi afscheidsboek voor hem gemaakt gevuld met brieven, gezinsfoto’s, knutsels, tekeningen, mooie teksten, collages en persoonlijke wensen. Een hartroerend boek is het geworden – vooral als je zo’n boek alleen op je hotelkamer doorbladert met een zwaar gevoel in je buik omdat je iedereen zo mist…. Uiteindelijk is hij de ochtend van zijn vertrek alleen met zijn koffer naar de bushalte gelopen om naar het station te gaan. De kinderen waren al op school en ik had ook een schooldag voor mijn vakopleiding. Wellicht beter zo: geen huilende taferelen, maar een routineuze zwaai op straat. De kop is er af, Mark is in México. Zijn koffer staat echter nog op Schiphol. Maar wij tellen alweer af naar Mark's thuiskomst!
Abonneren op:
Posts (Atom)
