Mooi grijs

Nature gives you the face you have at twenty; it is up to you to merit the face you have at fifty.
― Coco Chanel

Ik weet het nog zo goed. In het toilet. In de lange, donkere hal van de universiteit. Ik keek in de spiegel en zag een stugge, dikke haar recht omhoog staan. Mijn haar zat in een paardenstaart gebonden. Ik kon de grijze haar er makkelijk uit trekken. Mijn eerste grijze haar. Ik was net in de twintig… Ik liep afstudeerstage. Er volgden meer dikke grijze haren. Ik trok ze eruit totdat ik een aantal jaren later mijn haar zo nu en dan begon te verven. Ik vond het sowieso leuk om mijn saaie peper-en-zout kleur te veranderen in een warme kleur. Tien jaar later móest ik het kleuren om het bij te houden anders zag je uitgroei. Het gaat om een grijze lok aan de voorkant van mijn hoofd. Weer tien jaar later was ik het verven zat. Elke vier weken zat ik bij de kapper om de uitgroei van een centimeter te verven. Soms pakte de verf niet eens meer op mijn witte haar… Ik was al langzaam geswitcht naar een blondere kleur om de uitgroei beter te verdoezelen. Toch bleven de maandelijkse verfbeurten nodig. Na een lange tijd wikken en wegen besluit ik mijn haar te laten vergrijzen. Grijs haar is nu helemaal in. Zelfs jonge mensen, die nog helemaal niet grijs zijn, verven hun haar grijs. De kapster die mij over de streep trok zei dat grijs haar mij heel sexy zou staan! Ik moest maar eens op Google gaan zoeken naar foto’s van vrouwen met lang, grijs haar. Dat deed ik en na het zien van deze prachtige langharige vrouwen heb ik mijn beslissing genomen. Ik heb tot na de zomer geen baan waar ik verzorgd op mijn werk moet verschijnen. Dit is hét moment. Ik wil dit proces wel goed doen. Ik herinner me maar al te goed hoe dat ging bij mijn moeder die ook al jong grijs werd. Meerdere keren rond haar vijftigste heeft ze geprobeerd te stoppen met verven. Ze vond het zó moeilijk. Steeds weer greep ze terug naar een verfbeurt. Ik had me destijds al voorgenomen dat ik het anders wilde doen. In één keer doorzetten. Een paar maanden terug heeft mijn kapper na twee maanden uitgroei (!) high- en lowlights aangebracht waardoor de overgang minder opviel. Wat vooral een goede tip van mijn kapper is gebleken, is het gebruik van zilvershampoo voor grijs haar. De gele gloed verdween uit mijn lange haar. Ik ga al een paar maanden niet meer naar de kapper voor een verfbeurtje. Wat een vrijheid! Ik heb uitgerekend dat het met de huidige lengte van mijn haar zeker drie jaar duurt voordat het geverfde er helemaal uit is. Tegen die tijd ben ik de vijftig al flink gepasseerd.

Waarom worden we überhaupt grijs? Je haar groeit uit een haarzakje en ieder haarzakje bevat pigment, die melanocyten heten. Deze melanocyten produceren een kleurstof die zwart, bruin of rood-geel is. De melanocyten worden met het toenemen van de leeftijd steeds minder actief en produceren langzaamaan steeds minder kleurstof. Het haar wordt steeds lichter en bleker totdat het uiteindelijk helemaal kleurloos wordt. De leeftijd waarop je grijs wordt is voor het grootste deel genetisch bepaald. Dat geldt in ieder geval voor de leeftijd waarop je grijze haar verschijnt. Helaas heb ik dat gen van mijn moeder geërfd. (Mijn zus is nog nauwelijks grijs.) De snelheid waarmee je verder vergrijst, daar kun je zelf wel enige invloed op hebben. Een ongezond voedingspatroon, roken, tekort aan B vitamines, stress en sommige afwijkingen aan de schildklier kunnen het proces versnellen. Haar lijkt vaak grijs, maar als de haar eenmaal helemaal kleurloos geworden is, is de haar wit of transparant van kleur. Grijs worden heeft volgens mij niks te maken met oud zijn. Het gaat om je houding en stijl. Ik ben content met mijn nieuwe ik. Soms moet ik nog heel even slikken als ik mezelf op een fotootje zie staan. Door mijn kleding een beetje aan te passen met zachte kleuren (en pastelkleuren zijn lekker weer hip deze zomer) óf zwart past mijn nieuwe look me prima.

Opwindend

“Everything passes, everything changes. Even the mountains can't stand still.”
― Marty Rubin

Er is een wetenschappelijke verklaring voor. Mijn niet te stillen honger naar nieuwe avonturen. Naar nieuwe situaties. Naar nieuwe ervaringen en vooral naar nieuwe belevenissen. Ik verlang naar nieuwe dingen. En dan bedoel ik niet nieuwe spulletjes, want daar heb ik niks mee. Ik bedoel nieuwe plekjes ontdekken, nieuwe inzichten, nieuwe uitdagingen en nieuwe verhalen horen. Daar word ik gelukkig van. Ik blijk niet de enige te zijn. Er is onderzoek naar gedaan. Jarenlang is ons voorgehouden dat kalmte, rust en vooral regelmaat goed zijn voor onze gezondheid. Door onderzoek is nu gebleken dat sommige mensen floreren bij opwindende ervaringen. Ik hoor bij die groep. Een kalm, gelijkmatig leven past lang niet iedereen. Ik wil voordat ik dood ga gelééfd hebben. De wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen heet novelty-seeking. Het is aangeboren. Het is een temperament waarin mensen onderling erg verschillen. De een heeft graag een rustig en voorspelbaar leven en de ander…tja, de ander is net als ik. Daar is gelukkig niks mis mee mits iemand die een hoge behoefte aan nieuwe prikkels heeft ook twee andere eigenschappen bezit. Dat is vasthoudendheid en het vermogen tot dingen in een breder perspectief zien en zich verbonden voelen tot een groter geheel. Ik heb naast spanning ook veel rust nodig, maar dat is meer om nieuwe krachten te verzamelen. Om in balans te komen. Eenmaal uitgerust kan ik er weer tegenaan. In mijn geval heeft de spanning niets te maken met onthaasten of het hebben van een ‘druk’ leven. Ik heb zelfs een verre van jachtig leven. Maar ik heb wel avontuur nodig. Heel groots in de vorm van buitenlandse uitzendingen, maar ook in de vorm van reizen. (en dan vooral rondreizen!) Dáár word ik blij van. Reizen en landverhuizen zijn natuurlijk heel groots, maar ik vind ook avontuur in kleine dingen. Een potje actie vind ik in mijn wekelijkse looptraining in het bos. Op welke mooie plekjes ga ik deze keer rennen? Een mooie zonsondergang? Het weer dat tijdens het hardlopen telkens anders is. Tijdens mijn yogalessen word ik daar ook zo blij van. Wat gaat deze les me brengen? Een mooi gedicht, een ervaring die de juf met ons deelt, nieuwe oefeningen of prachtige muziek die me raakt? Kleine verrassinkjes. In het grotere geheel word ik érg gelukkig van het idee dat we nóg een uitzending naar het buitenland gaan doen. Ik weet niet hoe ik me zou voelen als ik wist dat dát er niet meer in zou zitten. Mijn lief en ik dromen van een uitzending met z’n tweetjes. De Volkswagenbus is natuurlijk een uiting van dit onrustige gevoel, deze drang naar vrijheid en boven de massa uitstijgen. Ik heb afgelopen week een paars/oranje vintage tafelkleed genaaid. En retro vitrage gordijntjes voor de zwoele nachten die we deze zomer met wijd open geschoven deuren zullen slapen. Ook hebben we een fietsendrager achterop geplaatst voor onze tweedehands vouwfietsjes… Dat gretige bestaan zit in mij en wordt mij niet door de hectische buitenwereld aangedaan. Het zet me aan dingen te doen die me energie geven. Het is absoluut iets aangenaams.

Op twee circusfietsjes met piepkleine wieltjes en een heel hoge zadelstang fietsten we in onze korte broekjes van ons hotel in Den Haag naar Scheveningen. We leken wel twee acrobaten! Met onze smalle stuurtjes bewogen we ons behendig tussen de trambaan en de rijen auto’s. In Scheveningen bleek het Vlaggetjesdag te zijn. Vlaggetjesdag is in 1947 in het leven geroepen om de eerste vangst van de Hollandse nieuwe haring te vieren. In de haven was van alles te proeven, te doen en te zien: haring, korenwijn, muziek, oude zeilboten, rondvaarten en optredens van visserskoren en van Jan Smit. We wisten het niet. We merkten het pas zaterdagavond op toen we ’s avonds in de Keizerstraat uit eten gingen. Er werd gezongen en geklapt in het restaurant. Een polonaise. Ik dacht dat er iemand jarig was. Ik vond het wel heel druk in de Keizerstraat met veel zonverbrande mensen waarvan sommigen behoorlijk aangeschoten waren. Leuke traditie om zo de terugkeer van de vissersboten te vieren. Die ochtend op Vlaggetjesdag fietsten we langs een markt en namen spontaan Hollandse nieuwe haring mee in ons koelboxje. We waren op weg naar het strand. Koelboxje, zaterdagkrant en een strandlaken achter op de bagagedrager. Ergens tussen Scheveningen en Katwijk hebben we de fietsjes in de duinen geparkeerd en hebben we een lange, lome middag aan het rustige strand doorgebracht. Op de terugweg een relaxte borrel op een strandterras. Na het feestelijke eten genoten we met een kop thee van de zonsondergang op loungebanken op het strand. Volgende ochtend na een bezoek aan de sauna wéér op onze circusfietsjes naar het strand. Nu weten we het zeker: onze tweedehands vouwfietsjes zijn een perfecte koop geweest voor onze roadtrip deze zomer!

Lotsbestemming

“Do not be afraid; our fate cannot be taken from us; it is a gift.”
― Dante Alighieri

Ik geloof in lotsbestemming. Toeval bestaat niet. Helemaal zwart wit is het natuurlijk ook niet. Sommige dingen gebeuren gewoon zonder betekenis. En sommige niet. Het heden is bepaald door het verleden. Dat betekent ook dat de toekomst door het heden wordt bepaald. Je beslissingen van nu bepalen je toekomst. Ik ben na onze terugkeer in Nederland heel makkelijk in mijn baan bij de juwelier gerold. Ik stond op dat moment open voor alle mogelijkheden op mijn pad. Ik voelde veel affiniteit voor de functie van medewerkster bij een juwelier. Binnen korte tijd stond ik in de winkel. Precies zoals ik het me voorstelde: met weinig uurtjes en lekker op mijn fiets naar het werk. Doen wat ik leuk vind, waar ik best goed in ben en waar ik veel voldoening uithaal. Net wat diepere gesprekken dan andere verkoopgesprekken. Het feestje een beetje meevieren met de klant. Na bijna anderhalf jaar ben ik uiteindelijk gestopt vanwege de negatieve sfeer in het kleine team. Ik had geen haast om meteen verder te kijken. Ik geniet enorm van mijn vrijheid. Ik vier deze zomer ten volste! Veel weekends en weekjes weg in de lente en ik tref het met het mooie weer. Het bevalt me zó goed dat ik pas na de zomer naar mogelijkheden wilde gaan kijken. Eerst een renovatie van de douchecel voltooien en een road trip van vier weken plannen én maken. Elke dag vult zich heel makkelijk op. Overvloedig veel zonuren! Afgelopen week kwam een medestudente uit mijn yoga klas naar mij toe met haar telefoon. Ze had deze speciaal voor mij meegenomen naar de les. Ik was verbaasd. Ze had iets bijzonders op Facebook gezien, zei ze. Ik heb geen Facebook dus ik was erg benieuwd. De juwelier waar ik na de zomer een open sollicitatie heen wilde sturen had een vacature op Facebook geplaatst. Ik heb diezelfde middag een persoonlijke brief gemaild met de link naar mijn LinkedIn profiel. Binnen een uur had ik een uitnodiging. Dat ging snel! Ik heb een ontspannen en open gesprek met de eigenaars van de winkel gehad. De volgende ochtend lieten ze me al weten dat ik hun speld in de hooiberg ben. Ik had nog een sollicitatie lopen op de sieradenafdeling in een nieuw te openen warenhuis. Dat avontuur lonkte mij... Toch heb ik ‘Ja’ gezegd tegen de goudsmid in mijn dorp. Ik ga hem ondersteunen met kleine reparaties die ik in mijn vorige baan geleerd heb. Natuurlijk ook winkelverkoop, de webshop bijhouden en zo nu en dan een nieuwsbrief schrijven. Ik zou lopend naar de winkel kunnen. De collectie en inrichting zijn prachtig en werken met een edelsmid, die alles kan maken!, is zéker anders. Ik krijg fijne werkuren en ze gunnen mij veel. Ik mag na de zomer starten en ik heb de hele Kerstvakantie vrij gekregen vanwege een reis die ik reeds had geboekt. Ook deze keer heb ik sterk het gevoel dat het zo móest lopen. Het kon gewoon niet anders. Precies in deze volgorde. Lotsbestemming.

Voor de tweede keer waren de weergoden ons goed gestemd op het jaarlijkse ‘Uit je tent’ Festival. Wakker worden in het Kuinderbos. Fikkie steken, zwemmen, brood bakken, barbecueën en in een rubberbootje varen. Vorig jaar hebben we precies dezelfde dingen gedaan en hadden we precies hetzelfde zomerse weer. Toen we aan kwamen rijden met ons Volkswagenbusje stond de grote tent van mijn zus al in volle glorie. De boswachter had hout gehakt voor de vuurkorven. Gauw ons luifeltje aan de bus geschoven en het bed opgemaakt en toen konden we lekker genieten. De meiden kunnen zelf hun tentje opzetten. Halverwege de middag ging er even iets fout omdat we de excursie op de fluisterboot hadden gemist. De aardige boswachter kwam ons echter een uur later gelukkig alsnog van de steiger ophalen. Ook bleek onze gastank onverhoopt niet op het kookstelletje van mijn zus te passen. Heel creatief hebben we onze vuurkorf omgeruild voor een doormidden gezaagd olievat zodat ons barbecue rooster er precies bovenop paste. Vuurtje gestookt en ons keteltje met theewater op het rooster gezet. Eigenlijk veel leuker dan op een fornuisje! Later hebben we onze spiesjes met saté en kippenvleugeltjes er ook op gelegd en nog veel later het broodbeslag dat we om stokken gevouwen hadden. We sloten de avond af, in het licht van een grote, volle maan, met geroosterde marshmallows boven het vuur…

Lady Vagabond

“There’s something about arriving in new cities, wandering empty streets with no destination. I will never lose the love for the arriving, but I'm born to leave.”
― Charlotte Eriksson

Ik zie haar nog zo staan, amper elf jaar. Net de basisschool in Madrid afgerond. Een klein wereldburgertje die grote delen van haar leven in de Verenigde Staten en Spanje had doorgebracht. Ze staat met haar voet op het randje van de Fish River Canyon in Namibië. Nergens bang voor. Stoer. Zelfverzekerd. Vastberaden. Een wereldmeid. En daar is, acht jaar later, niks aan veranderd. Voor de derde keer op een rij zijn we er niet bij als ze wakker wordt op haar geboortedag. De eerste keer was op haar zeventiende verjaardag. Ze was vanuit Mexico gaan backpacken met haar Mexicaanse vriendin. Door Europa. Op de dag van haar verjaardag heeft ze een bungeejump gemaakt boven een Zwitsers meer in Interlaken. Hoe dapper! Op haar achttiende verjaardag was ze in haar uppie in Zuid-Korea aan het backpacken. Nóg moediger! Vandaag de dag woont ze in Rotterdam waar ze een internationale studie volgt. Ook deze zomer heeft ze een avontuurlijke reis geboekt. Met haar Duitse vriendin gaat ze door Taiwan, China en Hongkong backpacken. Hadden we het allemaal al kunnen voorzien? Op dát moment toen ze met een steen in haar hand aan de rand van Fish River Canyon stond? Letterlijk met haar voet op het randje? Op het randje van een nieuw tijdperk: de start van haar middelbare schooltijd. Een periode die ze voor de helft van de tijd in Mexico zou gaan doorbrengen. De wereld is grenzeloos voor haar. Ze wil een trimester van haar studie in Azië gaan volgen. Ze wil later in Zuid-Amerika gaan settelen. Ons kleine, Hollandse meisje. Lady Vagabond. We vierden haar negentiende verjaardag in een Bredaas sushi restaurant. Hoe kan het ook anders? Aziatisch eten is haar grote liefde. Haar verjaardagscadeau was wederom een bijdrage aan een backpacktrip. We geven het haar erg graag. Toen mijn lief en ik negentien jaar waren reisden we niet verder dan Europa. De eerste keer dat we vlinders in onze buik kregen om buiten Europa te kijken was toen we onze studie hadden afgerond. Een baan in de chemie vinden was niet zo makkelijk destijds. We hadden onze horizon verbreed op een internationale banenmarkt. Net toen we in het proces van verblijfsvergunningen zaten, voor een verblijf van drie jaar in Australië, vond ik een baan op mijn niveau. En niet lang daarna vond mijn lief een werkervaringsplek bij een groot chemisch bedrijf. Australië en een internationale carrière waren van de baan… Totdat we op 3 januari 2000 alsnog als expats naar Amerika vertrokken. Voor ons én voor onze eenjarige dreumes stond ons leven op z’n kop. Nu draaien we onze hand er niet meer voor om: grenzen verleggen door verre reizen of een internationale verhuizing. Vagabonds…

Het was eigenlijk veel te broeierig, warm weer om de douchecel te verbouwen. Door de hoge temperaturen stelden we het moment van breken steeds uit. We wilden onze douche niet missen! We hadden wel een stok achter de deur. De loodgieter zou namelijk op de stoep staan. En dus begon manlief op de heetste zondag van dit jaar aan het strippen van de badkamertegeltjes. Het was niet te doen. Niet vanwege de hitte en niet vanwege het gebrekkige gereedschap. Op maandagavond probeerde hij het nog eens met een nieuw aangeschafte beitel. Het mocht niet baten. Halverwege de week haalde ik een breekijzer op. Het serieuze werk. Manlief brak dwars door de muur heen. De loodgieter meldde dat hij zo niet kon werken. Alles is een week uitgesteld. Gelukkig zitten we niet zonder douche. Ondertussen doen we dat namelijk in het bad. Al zeker tien jaar sleep ik een uitgescheurde pagina uit een Happinez tijdschrift met me mee. Van het ene huis naar het andere huis. Een foto van mijn droombadkamer. Ik wil heel graag een Marokkaanse douchecel met zachte, warme beige-achtige tinten klei op de muur. In de loop van de jaren is deze manier van stuken steeds populairder geworden in Nederland. Manlief heeft een tijdje terug ter voorbereiding een cursus ‘tadelakt aanbrengen’ gevolgd. Er moeten vele lagen op de muren aangebracht worden, dus we zijn nog lang niet klaar. Máár de keuze van de kleurtjes is gemaakt, de loodgieter gaat zijn werk doen en de stukadoor gaat de muren glad strijken. Het project is van start!