Het leven is een rommeltje.
- Jan Wolter Bijleveld
Weemoed over de dingen die nog voorbij zullen gaan. Ik staar voor me uit. In de tuin vliegen gekleurde vogeltjes van boom tot boom. Weemoed is eigenlijk een mooie emotie. Iets heel anders dan uitzichtloosheid of zinloosheid. Integendeel. Wie weemoedig is ervaart juíst de zin van het leven: de waarde en de kwetsbaarheid ervan. Het besef van de tijd die maar voort raast en alles in haar vaart met zich meesleept. Bij weemoed sta je abrupt stil, houd je je adem in en probeer je nog iets in al zijn rijkdom in je op te nemen. Ook al weet je dat het volgende moment alweer anders zal zijn. Dat doe ik nu. Weemoed is droefheid vermengd met dankbaarheid. Omdat je zoveel hebt om weemoedig over te zijn. Ik zal het maar gewoon bruusk opschrijven. We gaan verhuizen. Remigreren. We gaan het mooie México verlaten voor het kille Nederland. We gaan ons grote buitenhuis in het groen inruilen voor ons kleine huis in de stad. We gaan het dagelijkse zonnetje inruilen voor grijze luchten. We gaan vier badkamers inruilen voor één. Nieuwe scholen voor de meiden. Een nieuwe baan voor Mark. Een nieuwe invulling voor mij. Weemoed voel ik als ik nu naar buiten staar in onze tropische tuin. Met veel verdriet zal ik mijn lieve vriendinnengroep achterlaten. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik zo’n lieve meidengroep om me heen verzameld heb. Mijn yoga groep. Onze dochters laten ook veel achter. Vooral op hun school. Ze gaan elk met een ander gevoel terug. Anthe die het al benauwd krijgt als ze er aan denkt elke dag Nederlands te moeten praten. Maren die het verdriet voelt van haar Mexicaanse vriendin Dayra die ze achter moet laten. Inden die uitkijkt naar haar nieuwe internationale school. We zijn heel gelukkig hier in México. Als ik terugdenk aan al onze bijzondere reizen…. Reisboeken vol foto’s en verhalen. Ons hart vol herinneringen. Dat houden we altijd bij ons. Nu brengt Mark’s werk ons onverwachts en abrupt terug naar Breda. In de wetenschap dat alles is zoals het is, dat ik nergens controle op heb, kan ik ademhalen. Alles vloeit. Alles beweegt. Alles verandert. Het is goed.
Onze rondreis door Suriname gaat gelukkig gewoon plaatsvinden in de weken dat onze huisraad op de boot onderweg is naar Nederland. Afgelopen week moest ik een stukje geschiedenis van Suriname en New York uit mijn hoofd overbrengen aan mijn yogagroep. Ze kennen het land Suriname niet - ook al ligt het in Zuid-Amerika. Ze hadden geen ook geen flauw benul dat New York vroeger van Nederland was. Geruild tegen Suriname! Hoe zat het ook alweer precies? In 1609 kwam er een Nederlandse handelspost op Manhattan. Er ontstond een nederzetting met huizen en een fort, maar na enkele decennia namen de Engelsen het eiland over. De berichten over de inheemse bevolking en hun mogelijke handelswaar wekten de belangstelling van Nederlandse handelaren. Ze waren vooral geïnteresseerd in de dierenhuiden die de indianen aanboden. De dierenhuiden werden voor hoge prijzen verhandeld in Amsterdam, waar men er kleding en hoeden van maakte. In 1625 liet men nog een fort en een nederzetting bouwen op de zuidelijke punt van Manhattan. De West-Indische Compagnie had het gebied inmiddels gekocht van de indianen voor het luttele bedrag van zestig gulden. Dwars over het eiland stond een rij houten paaltjes, om het Nederlandse deel van dat van de indianen te scheiden. Op het Nederlandse gedeelte stond het Fort Amsterdam, het gouverneurshuis en barakken voor de soldaten. Op Manhattan ontstonden enkele dorpjes zoals Breukelen (het huidige Brooklyn) en Heemstede (het huidige Hempstead). In totaal hebben er naar schatting zo’n 350 houten huisjes gestaan. Overigens waren de Nederlanders niet de enige bewoners van het gebied. Er waren ook Belgen, Duitsers en Britten. Pas vanaf 1626 kreeg het de naam Nieuw Amsterdam. Ondanks de twee forten op Manhattan waren de handelspost en de nederzetting een gemakkelijke prooi. Tegen de verwachtingen in was de immigratie van Nederlanders niet op gang gekomen. Het was voor hen aantrekkelijker om in het welvarende Amsterdam te blijven dan te emigreren naar Manhattan. In 1664 voer er een Engelse vloot de haven binnen en bezette de Nederlandse kolonie. Toen de Engelsen en de Nederlanders in 1674 vrede sloten, namen de Nederlanders officieel afstand van de kolonie Nieuw-Nederland, terwijl de Engelsen afstand namen van Suriname. Een ruil. Op dat tijdstip telde de kolonie ongeveer 6.000 inwoners, waarvan ongeveer 1.500 in Nieuw-Amsterdam woonden. Hun nakomelingen zouden voor een deel nog tot halverwege de negentiende eeuw Nederlands blijven spreken. Tja. Zo heeft Nederland destijds afstand gedaan van New York en Suriname er voor terug gekregen. Er ligt zoveel Hollandse geschiedenis in dit prachtige, groene land. Ik kijk er heel erg naar uit om daar rond te reizen!
donderdag 30 april 2015
woensdag 22 april 2015
Het leven zoals het is
Wat is zo dichtbij dat we het niet kunnen zien? Het leven zoals het is.
- Bernie Glassman
México is het beloofde land van de verstokte hippies. Van de echte diehards. Veel hippiedorpen hebben wij de laatste jaren in dit land bezocht. Niet dat we op zoek zijn naar hippies. Helemaal niet. We komen ze gewoon overal tegen in México. Denk alleen al aan al die VW busjes en kevers die hier in dit land rondrijden! Hoe meer afgelegen de kustplaatsjes liggen hoe meer hippies er op af komen. Blijken dat nu precies de verstopte plekjes te zijn die wij ook zoeken! Met hippies bedoel ik dan – even heel generaliserend - mannen met lange baarden en lange haren. Jonge én oude, grijze mannen. Hippies zien wij vrijwel nooit schoenen dragen. Als ze wel schoenen dragen zijn het meestal gezondheidssandalen... Vrouwelijke hippies dragen gewoonlijk erg verwassen hemdjes waarvan de kleur niet meer met zekerheid te achterhalen is. Of een bovenstukje dat gehaakt is. Vaak met een vrolijk gekleurde pareo, lange rok of zo´n typische wijde katoenen broek eronder. Met een laag kruis. Veelal dragen ze een doek over hun rommelig opgestoken haar. Of ongekamd haar. Grote ringen en kralenkettingen horen er ook bij. Hoe komt het toch dat veel hippies zich verzamelen in de zwoele afgelegen kustdorpen? Zijn ze net als wij dol op extreem hoge golven? Op klamme hitte en een sloom tempo? Het was bijna veertig graden in San Agustinillo (waar we deze maand vakantie vierden). De vibe in zo’n dorp is echter altijd heel relaxt. Gek genoeg kwamen er in San Agustinillo ook hippies met zelfgebakken broodjes over het strand. Of met een volgehangen bord met zelfgemaakte oorbellen. Zo zijn ze ineens concurrenten van de plaatselijke bevolking. Die verkopen namelijk óók oorbellen, kettingen, eten, hangmatten, pareo’s en wijde hippiebroeken op het strand. Soms werd ik er gek van. Geconcentreerd in mijn boek bleven ze net zo lang voor me staan totdat ik mijn hoofd ophief om nee te knikken. Of tijdens onze lunch op een strandterras kwamen ze stug broodjes aanbieden. Toch houd ik van die relaxte vibe. Ik loop daar de hele dag op blote voeten. Geniet van de beklemmende warmte. Ik heb sowieso ongekamd haar en Birkenstocks aan mijn voeten. Ook thuis… Ik draag lange rokken, pareo´s of jurken aan het strand. Hippie betekent ook gericht zijn op innerlijke visie. Ik hecht waarde aan mijn dagelijkse yoga lessen, meditatie, klankschalen en zo nu en dan massages. Verrijking doormiddel van oosterse religie, mystiek en spiritualiteit. De meiden en ik kleurden élke dag mandala’s aan het strand. Het is eigenlijk een ‘state of mind’. Ik vond een top 8 lijstje van hippie dorpen in México: we hebben onbedoeld vijf van deze dorpen een bezoek gebracht. Schuilt er een hippie spirit in ons misschien?
De vrouwelijke dokter komt me begin van de avond twee en een half uur te laat ophalen van de afdeling waar ik nerveus lig te wachten. Typisch México. Ik lig sinds de ochtend op een ziekenhuisbed in zo’n onnozel ziekenhuishemd waarvan de achterkant open hangt. We zijn deze vrijdagochtend heel vroeg vertrokken naar de hoofdstad. Ik moest me om 10 uur in de ochtend melden in het ziekenhuis. Eerst werd alles financieel afgehandeld. Daarna kreeg ik een kamer toegewezen. Mark blijft lekker twee nachten bij me op de kamer slapen. De rest van deze dag komen er wel honderd verpleegsters en dokters de kamer in lopen met vragenlijsten, bloeddrukmachines, thermometers, stijlvolle antitrombose kousen en nóg veel meer vragenlijsten. Al die tijd ben ik nuchter. Ik mag zelfs geen druppeltje water. Ze hebben twee keer geprobeerd een infuus aan te brengen. De laatste keer zelfs een verpleegster van de kinderafdeling. Ik schijn heel dunne bloedvaatjes te hebben die moeilijk te prikken zijn. Eindelijk word ik dan naar de operatiezaal gereden. Ik voel me kwetsbaar. Emotioneel. Had dokter Guadeloupe wel een goede dag? Was ze niet geïrriteerd door de enorme vertraging in het ziekenhuis? Zou alles voorspoedig verlopen? De dokter heeft, zoals ze had beloofd, onder verdoving met een katheter collageen kraaltjes in mijn bloedvaten aangebracht. De bloedvaten die naar mijn baarmoeder leiden. Naar de grote knobbel leiden. De bloedvaten die het gezwel voeden met zuurstof. Nu krijgt de myoma geen voeding meer en zal ze binnen drie maanden afsterven. Van de maat zo groot als een doorgesneden grapefruit zal ze slinken naar de maat van een knikker. Een spiksplinternieuwe techniek die nu ook naar México overgewaaid is. Echter alleen in de hoofdstad. In een heel hip en modern (en duur!) ziekenhuis. De nacht die op de embolisatie volgde verliep goed. De dag dáárna niet zo. Ik heb de hele dag gespuugd vanwege een bijwerking op de hoge dosis morfine. Ik was erg beroerd en slap. (had ondertussen al 36 uur geen voeding gehad!) Maar de laatste ziekenhuisnacht was de misselijkheid gelukkig weg. Ik heb op de ochtend van ons vertrek licht ontbeten en voelde me zonder pijnstillers verbazingwekkend goed. Eind van de ochtend mochten we na lang wachten naar huis. Lekker thuis herstellen! Ook al valt dat soms wat tegen. Ups en downs. Een week lang een chauffeur die de meisjes van school haalt ondersteunt me enorm. Mijn vriendin die Hollands voor ons kookt en vers fruit meebrengt is onmisbaar. Mijn lijf herstelt zich langzaam van onbalans.
- Bernie Glassman
México is het beloofde land van de verstokte hippies. Van de echte diehards. Veel hippiedorpen hebben wij de laatste jaren in dit land bezocht. Niet dat we op zoek zijn naar hippies. Helemaal niet. We komen ze gewoon overal tegen in México. Denk alleen al aan al die VW busjes en kevers die hier in dit land rondrijden! Hoe meer afgelegen de kustplaatsjes liggen hoe meer hippies er op af komen. Blijken dat nu precies de verstopte plekjes te zijn die wij ook zoeken! Met hippies bedoel ik dan – even heel generaliserend - mannen met lange baarden en lange haren. Jonge én oude, grijze mannen. Hippies zien wij vrijwel nooit schoenen dragen. Als ze wel schoenen dragen zijn het meestal gezondheidssandalen... Vrouwelijke hippies dragen gewoonlijk erg verwassen hemdjes waarvan de kleur niet meer met zekerheid te achterhalen is. Of een bovenstukje dat gehaakt is. Vaak met een vrolijk gekleurde pareo, lange rok of zo´n typische wijde katoenen broek eronder. Met een laag kruis. Veelal dragen ze een doek over hun rommelig opgestoken haar. Of ongekamd haar. Grote ringen en kralenkettingen horen er ook bij. Hoe komt het toch dat veel hippies zich verzamelen in de zwoele afgelegen kustdorpen? Zijn ze net als wij dol op extreem hoge golven? Op klamme hitte en een sloom tempo? Het was bijna veertig graden in San Agustinillo (waar we deze maand vakantie vierden). De vibe in zo’n dorp is echter altijd heel relaxt. Gek genoeg kwamen er in San Agustinillo ook hippies met zelfgebakken broodjes over het strand. Of met een volgehangen bord met zelfgemaakte oorbellen. Zo zijn ze ineens concurrenten van de plaatselijke bevolking. Die verkopen namelijk óók oorbellen, kettingen, eten, hangmatten, pareo’s en wijde hippiebroeken op het strand. Soms werd ik er gek van. Geconcentreerd in mijn boek bleven ze net zo lang voor me staan totdat ik mijn hoofd ophief om nee te knikken. Of tijdens onze lunch op een strandterras kwamen ze stug broodjes aanbieden. Toch houd ik van die relaxte vibe. Ik loop daar de hele dag op blote voeten. Geniet van de beklemmende warmte. Ik heb sowieso ongekamd haar en Birkenstocks aan mijn voeten. Ook thuis… Ik draag lange rokken, pareo´s of jurken aan het strand. Hippie betekent ook gericht zijn op innerlijke visie. Ik hecht waarde aan mijn dagelijkse yoga lessen, meditatie, klankschalen en zo nu en dan massages. Verrijking doormiddel van oosterse religie, mystiek en spiritualiteit. De meiden en ik kleurden élke dag mandala’s aan het strand. Het is eigenlijk een ‘state of mind’. Ik vond een top 8 lijstje van hippie dorpen in México: we hebben onbedoeld vijf van deze dorpen een bezoek gebracht. Schuilt er een hippie spirit in ons misschien?
De vrouwelijke dokter komt me begin van de avond twee en een half uur te laat ophalen van de afdeling waar ik nerveus lig te wachten. Typisch México. Ik lig sinds de ochtend op een ziekenhuisbed in zo’n onnozel ziekenhuishemd waarvan de achterkant open hangt. We zijn deze vrijdagochtend heel vroeg vertrokken naar de hoofdstad. Ik moest me om 10 uur in de ochtend melden in het ziekenhuis. Eerst werd alles financieel afgehandeld. Daarna kreeg ik een kamer toegewezen. Mark blijft lekker twee nachten bij me op de kamer slapen. De rest van deze dag komen er wel honderd verpleegsters en dokters de kamer in lopen met vragenlijsten, bloeddrukmachines, thermometers, stijlvolle antitrombose kousen en nóg veel meer vragenlijsten. Al die tijd ben ik nuchter. Ik mag zelfs geen druppeltje water. Ze hebben twee keer geprobeerd een infuus aan te brengen. De laatste keer zelfs een verpleegster van de kinderafdeling. Ik schijn heel dunne bloedvaatjes te hebben die moeilijk te prikken zijn. Eindelijk word ik dan naar de operatiezaal gereden. Ik voel me kwetsbaar. Emotioneel. Had dokter Guadeloupe wel een goede dag? Was ze niet geïrriteerd door de enorme vertraging in het ziekenhuis? Zou alles voorspoedig verlopen? De dokter heeft, zoals ze had beloofd, onder verdoving met een katheter collageen kraaltjes in mijn bloedvaten aangebracht. De bloedvaten die naar mijn baarmoeder leiden. Naar de grote knobbel leiden. De bloedvaten die het gezwel voeden met zuurstof. Nu krijgt de myoma geen voeding meer en zal ze binnen drie maanden afsterven. Van de maat zo groot als een doorgesneden grapefruit zal ze slinken naar de maat van een knikker. Een spiksplinternieuwe techniek die nu ook naar México overgewaaid is. Echter alleen in de hoofdstad. In een heel hip en modern (en duur!) ziekenhuis. De nacht die op de embolisatie volgde verliep goed. De dag dáárna niet zo. Ik heb de hele dag gespuugd vanwege een bijwerking op de hoge dosis morfine. Ik was erg beroerd en slap. (had ondertussen al 36 uur geen voeding gehad!) Maar de laatste ziekenhuisnacht was de misselijkheid gelukkig weg. Ik heb op de ochtend van ons vertrek licht ontbeten en voelde me zonder pijnstillers verbazingwekkend goed. Eind van de ochtend mochten we na lang wachten naar huis. Lekker thuis herstellen! Ook al valt dat soms wat tegen. Ups en downs. Een week lang een chauffeur die de meisjes van school haalt ondersteunt me enorm. Mijn vriendin die Hollands voor ons kookt en vers fruit meebrengt is onmisbaar. Mijn lijf herstelt zich langzaam van onbalans.
woensdag 15 april 2015
Teil vol schildpadjes
I thank you God for this most amazing day, for the leaping greenly spirits of trees, and for the blue dream of sky and for everything which is natural, which is infinite, which is yes.
- E.E. Cummings
Sinds vorig jaar staat het op mijn bucket list. Maar vorig jaar was het helaas niet mogelijk. Ondanks mijn vurig hopen.... We hadden iedere dag, dat we aan de kust waren neergestreken, contact gehad met het schildpadden opvangcentrum in de buurt. De baby´tjes waren écht nog te klein... Uiteindelijk werden we onderweg naar huis gebeld in de auto dat deze avond de schildpadjes vrij gelaten werden.... Dat was erg jammer. Dit jaar logeren we in dezelfde cabañas op het strand van hetzelfde hippiedorpje als vorig jaar. Voordat we aankomen bij de strandhuisjes stoppen we even snel bij het opvangcentrum. Ik spreek onze wens uit en de man vraagt me om de volgende ochtend om negen uur te bellen. “Daar gaan we weer!” denken we allemaal hardop als ik weer terug in de auto stap. Hetzelfde liedje als vorig jaar. Maar deze keer krijgen we een SMS’je net op het moment dat Mark besloten heeft zijn mobiel uit te zetten. “Liberación a las 6. Hoy.” Vanavond bij zonsondergang is er een vrijlating! Ik ben zó blij! We zijn op tijd in het nationaal park en horen daar dat de vrijlating nog twee uur uitgesteld is vanwege de zomertijd. De schildpadjes moeten zoveel mogelijk eten op deze dag. Als we op het relaxte strand van buurdorp Mazunte wat gedronken hebben en terug keren, staat er al een groepje mensen op het strand. We moeten twintig pesos per schildpadje betalen. Anthe staat vooraan en komt met twee handen vol spartelende schildpadjes uit de rij lopen. Ons avontuur kan beginnen.
We lopen weg van de groep en maken foto´s en een filmpje van elkaar met de baby´tjes. (zie ons fotoalbum) Ze zijn zo´n acht centimeter groot. Zwart gekleurd en zó hulpeloos. Ze spartelen met hun pootjes in onze handen. Ze ruiken de zee al. Ze willen zwemmen! Ik heb de mijne al een keer in het zand laten vallen en weer opgeraapt. Mark zegt dat hij zal beginnen met de eerste vrijlating en laat prompt het schildpadje uit zijn handen vallen. Het valt nog niet mee om de baby´tjes met zorg op het strand te zetten. Voor hun belangrijkste moment van hun leven. Ze gaan namelijk de vrijheid in. Ze mogen de Stille Oceaan verkennen. Ze rollebollen met de lage golfjes mee naar zee. Ze buitelen richting de grote oceaan. Hoe aandoenlijk! Sommigen worden met een smak weer terug op het strand gegooid. De zon kleurt roze en zakt langzaam de zee in. We zien hun piepkleine kopjes nog steeds boven het lichtblauwe water uitsteken. Als trotse pleegouders staan we ze na te kijken. “Dag vriendje!” Maren en Inden hebben hun schildpadvriendje een naam gegeven. “Het gaat jullie goed! Kom nog eens terug om eieren te leggen hier in La Ventanilla!” Ze hebben meer kans om te overleven dan schildpadjes die direct uit het nest naar zee scharrelen. Die nacht als ik alleen aan het strand zit vanwege de beklemmende warmte en de maan de golven zilver kleurt denk ik aan deze schildpadjes. Wat zullen ze het zwaar hebben nu. Zo klein. Zo hard moeten zwemmen in de diepe zee. Zelf op zoek naar voedsel. Elkaar kwijt geraakt in de immense oceaan. Ik wens ze een lang en gelukkig schildpaddenleven toe. Met zo nu en dan een vogel op hun rug die mee drijft in zee. Een ontmoeting met dolfijnen of een walvis. Veel nageslacht. Zodat deze bedreigde zeeschildpadden nog lang op onze mooie planeet mogen zijn.
San Agustinillo, 8 april 2015
Meer van mijn blogs over schildpadden:
1. Kogelvis, 17 april 2014
2. Zeeschildpadden en magie, 1 januari 2014
3. Hoe droevig is dat?, 30 juli 2013
- E.E. Cummings
Sinds vorig jaar staat het op mijn bucket list. Maar vorig jaar was het helaas niet mogelijk. Ondanks mijn vurig hopen.... We hadden iedere dag, dat we aan de kust waren neergestreken, contact gehad met het schildpadden opvangcentrum in de buurt. De baby´tjes waren écht nog te klein... Uiteindelijk werden we onderweg naar huis gebeld in de auto dat deze avond de schildpadjes vrij gelaten werden.... Dat was erg jammer. Dit jaar logeren we in dezelfde cabañas op het strand van hetzelfde hippiedorpje als vorig jaar. Voordat we aankomen bij de strandhuisjes stoppen we even snel bij het opvangcentrum. Ik spreek onze wens uit en de man vraagt me om de volgende ochtend om negen uur te bellen. “Daar gaan we weer!” denken we allemaal hardop als ik weer terug in de auto stap. Hetzelfde liedje als vorig jaar. Maar deze keer krijgen we een SMS’je net op het moment dat Mark besloten heeft zijn mobiel uit te zetten. “Liberación a las 6. Hoy.” Vanavond bij zonsondergang is er een vrijlating! Ik ben zó blij! We zijn op tijd in het nationaal park en horen daar dat de vrijlating nog twee uur uitgesteld is vanwege de zomertijd. De schildpadjes moeten zoveel mogelijk eten op deze dag. Als we op het relaxte strand van buurdorp Mazunte wat gedronken hebben en terug keren, staat er al een groepje mensen op het strand. We moeten twintig pesos per schildpadje betalen. Anthe staat vooraan en komt met twee handen vol spartelende schildpadjes uit de rij lopen. Ons avontuur kan beginnen.
We lopen weg van de groep en maken foto´s en een filmpje van elkaar met de baby´tjes. (zie ons fotoalbum) Ze zijn zo´n acht centimeter groot. Zwart gekleurd en zó hulpeloos. Ze spartelen met hun pootjes in onze handen. Ze ruiken de zee al. Ze willen zwemmen! Ik heb de mijne al een keer in het zand laten vallen en weer opgeraapt. Mark zegt dat hij zal beginnen met de eerste vrijlating en laat prompt het schildpadje uit zijn handen vallen. Het valt nog niet mee om de baby´tjes met zorg op het strand te zetten. Voor hun belangrijkste moment van hun leven. Ze gaan namelijk de vrijheid in. Ze mogen de Stille Oceaan verkennen. Ze rollebollen met de lage golfjes mee naar zee. Ze buitelen richting de grote oceaan. Hoe aandoenlijk! Sommigen worden met een smak weer terug op het strand gegooid. De zon kleurt roze en zakt langzaam de zee in. We zien hun piepkleine kopjes nog steeds boven het lichtblauwe water uitsteken. Als trotse pleegouders staan we ze na te kijken. “Dag vriendje!” Maren en Inden hebben hun schildpadvriendje een naam gegeven. “Het gaat jullie goed! Kom nog eens terug om eieren te leggen hier in La Ventanilla!” Ze hebben meer kans om te overleven dan schildpadjes die direct uit het nest naar zee scharrelen. Die nacht als ik alleen aan het strand zit vanwege de beklemmende warmte en de maan de golven zilver kleurt denk ik aan deze schildpadjes. Wat zullen ze het zwaar hebben nu. Zo klein. Zo hard moeten zwemmen in de diepe zee. Zelf op zoek naar voedsel. Elkaar kwijt geraakt in de immense oceaan. Ik wens ze een lang en gelukkig schildpaddenleven toe. Met zo nu en dan een vogel op hun rug die mee drijft in zee. Een ontmoeting met dolfijnen of een walvis. Veel nageslacht. Zodat deze bedreigde zeeschildpadden nog lang op onze mooie planeet mogen zijn.
San Agustinillo, 8 april 2015
Meer van mijn blogs over schildpadden:
1. Kogelvis, 17 april 2014
2. Zeeschildpadden en magie, 1 januari 2014
3. Hoe droevig is dat?, 30 juli 2013
woensdag 8 april 2015
Mysterie
Het eerste grote mysterie is dat er een mysterie is.
- Rabbi Lawrence Kushner
Na het zien op TV van het live duet van zanger Jan Dulles uit Volendam en Elvis Presley gaan mijn gedachten terug. Het was een paar dagen voor Inden’s tweede verjaardag en we wilden dat vieren met ons jonge gezinnetje. We gingen die snikhete dag in augustus van 2002 naar Graceland. Het landgoed van Elvis Presley waar hij ook begraven ligt. Wij woonden destijds in het Noorden van de staat Alabama en dat was niet zo ver van de staat Tennessee vandaan. Van Memphis dus. Hoe kwamen we op dat idee? Eigenlijk leeft Elvis nog steeds in de Zuidelijke staten van Amerika. Sterker nog…ze dénken en geloven ook echt dat hij nog leeft. Een mysterie. De secretaresse van de compound waar we destijds woonden kende Elvis persoonlijk. Ik haalde dagelijks bij haar in het kantoortje onze post op en daarom hadden we vaak een kletspraatje. Zo kwam het dat we een keer over Elvis spraken. Die week had in een roddelblaadje gestaan dat Elvis weer eens ergens gespot was. Zij geloofde dat. Zij was er van overtuigd dat Elvis nog leefde. Haar vader zat in de muziek. Een platenbaas. Elvis kwam als jonge jongen bij hen thuis over de vloer. Hij liet zijn nieuwe plaatjes daar horen en was nog niet echt doorgebroken. Elvis was een zeer goed opgevoede jongen, vertelde ze me. Hij schudde iedereen de hand na binnenkomst. Incluis de jonge hand van onze secretaresse. Zo kwam het dus dat we het weekend van Inden’s tweede verjaardag naar Nashville en Graceland reden. Ik was geïmponeerd door het grote hek met de muzieknoten voor de ingang van het landgoed. We hebben een schattig oud fotootje met onze twee blonde kleine meisjes in handgenaaide zomerjurkjes voor het grote indrukwekkende hekwerk van de rock ‘n roll legende. Toen we de auto geparkeerd hadden werden we overdonderd door een flinke rij met rouwende fans. Een rij met groepjes mensen die een bloemenkrans droegen en vaak een bordje met hun land van afkomst erop. Ik was erg ontroerd om te zien hoe de dood van Elvis nog leefde onder zijn fans. De tour door zijn huis raakte me. Ik kreeg het gevoel dat hij er dezelfde ochtend nog rondgelopen had. De badkamer waar zijn lichaam gevonden werd was echter nog op slot. Het dwalen door zijn huis maakte een gevoel los. De verschillende huiskamers met bijzondere bankstellen, zijn postkamer, zijn kostuums die hij op het podium droeg en zijn graf. Daar mag trouwens niet gesproken worden. Zijn graf was overláden met verse bloemen en knuffels. Daar zag ik het pas. Daar werden mijn ogen geopend. Juist op de dag dat wij besloten hadden om Graceland te bezoeken bleek het precies vijfentwintig jaar geleden te zijn dat de King of Pop onverwachts op zijn 42e jaar overleed.
De golven slaan kapot op het strand. Met veel lawaai. Met veel kracht. De golven zijn hier heel sterk en hoog. Veel onderstroom in het lauwe zeegroene water. De meiden mogen niet alleen zwemmen. Nu is het donker. Het is volle maan. Ik zit met Mark aan een tafeltje op het verlaten strand. In de zee weet ik dat dolfijnen zwemmen en veel zeeschildpadden. We zijn eergisteren op dit idyllische strand aangekomen. (zie ons fotoalbum) Van 2500 meter hoogte naar zeeniveau. Anthe heeft er last van. Ze heeft hoofdpijn. Ik masseer haar nek, rug en schouders onder een palapa in de schaduw. Ze geniet en het ontspant haar. De hoofdpijn zakt weg. Thuis heb ik een massagetafel geleend. Ik heb de meiden stuk voor stuk een uur massage gegeven de afgelopen vrije week. Mark heb ik ook gemasseerd. In de tuin. Ik had de massagetafel op Goede Vrijdag in onze tropische tuin gezet. Hoe idyllisch is dat? Het is sowieso lekker en ontspannend om massages te krijgen. Het ontspant de huid, ons grootste orgaan. Het laat stress wegvloeien. De bloeddruk daalt. Het heeft te maken met een gevoel van harmonie, rust en liefde. Om dit op zo´n unieke plek te geven, in onze eigen achtertuin met sinaasappelbomen en bananenbomen, is bijna een droom. Mijn doel om een massagecursus te volgen was om de meiden en Mark meer in harmonie te laten zijn. Mezelf ook. Het is fijn om een massage te geven. Je word er zelf ook heel rustig van. Lichamelijk contact laat spanningen verdwijnen. Dat ik mijn gezin overal een ontspannende massage kan geven voelt net als destijds borstvoeding geven. Overal kan ik het doen. Een vrijheid. Een luxe. Een kadootje. Ook hier aan het Mexicaanse strand.
San Agustinillo – 7 april 2015
- Rabbi Lawrence Kushner
Na het zien op TV van het live duet van zanger Jan Dulles uit Volendam en Elvis Presley gaan mijn gedachten terug. Het was een paar dagen voor Inden’s tweede verjaardag en we wilden dat vieren met ons jonge gezinnetje. We gingen die snikhete dag in augustus van 2002 naar Graceland. Het landgoed van Elvis Presley waar hij ook begraven ligt. Wij woonden destijds in het Noorden van de staat Alabama en dat was niet zo ver van de staat Tennessee vandaan. Van Memphis dus. Hoe kwamen we op dat idee? Eigenlijk leeft Elvis nog steeds in de Zuidelijke staten van Amerika. Sterker nog…ze dénken en geloven ook echt dat hij nog leeft. Een mysterie. De secretaresse van de compound waar we destijds woonden kende Elvis persoonlijk. Ik haalde dagelijks bij haar in het kantoortje onze post op en daarom hadden we vaak een kletspraatje. Zo kwam het dat we een keer over Elvis spraken. Die week had in een roddelblaadje gestaan dat Elvis weer eens ergens gespot was. Zij geloofde dat. Zij was er van overtuigd dat Elvis nog leefde. Haar vader zat in de muziek. Een platenbaas. Elvis kwam als jonge jongen bij hen thuis over de vloer. Hij liet zijn nieuwe plaatjes daar horen en was nog niet echt doorgebroken. Elvis was een zeer goed opgevoede jongen, vertelde ze me. Hij schudde iedereen de hand na binnenkomst. Incluis de jonge hand van onze secretaresse. Zo kwam het dus dat we het weekend van Inden’s tweede verjaardag naar Nashville en Graceland reden. Ik was geïmponeerd door het grote hek met de muzieknoten voor de ingang van het landgoed. We hebben een schattig oud fotootje met onze twee blonde kleine meisjes in handgenaaide zomerjurkjes voor het grote indrukwekkende hekwerk van de rock ‘n roll legende. Toen we de auto geparkeerd hadden werden we overdonderd door een flinke rij met rouwende fans. Een rij met groepjes mensen die een bloemenkrans droegen en vaak een bordje met hun land van afkomst erop. Ik was erg ontroerd om te zien hoe de dood van Elvis nog leefde onder zijn fans. De tour door zijn huis raakte me. Ik kreeg het gevoel dat hij er dezelfde ochtend nog rondgelopen had. De badkamer waar zijn lichaam gevonden werd was echter nog op slot. Het dwalen door zijn huis maakte een gevoel los. De verschillende huiskamers met bijzondere bankstellen, zijn postkamer, zijn kostuums die hij op het podium droeg en zijn graf. Daar mag trouwens niet gesproken worden. Zijn graf was overláden met verse bloemen en knuffels. Daar zag ik het pas. Daar werden mijn ogen geopend. Juist op de dag dat wij besloten hadden om Graceland te bezoeken bleek het precies vijfentwintig jaar geleden te zijn dat de King of Pop onverwachts op zijn 42e jaar overleed.
De golven slaan kapot op het strand. Met veel lawaai. Met veel kracht. De golven zijn hier heel sterk en hoog. Veel onderstroom in het lauwe zeegroene water. De meiden mogen niet alleen zwemmen. Nu is het donker. Het is volle maan. Ik zit met Mark aan een tafeltje op het verlaten strand. In de zee weet ik dat dolfijnen zwemmen en veel zeeschildpadden. We zijn eergisteren op dit idyllische strand aangekomen. (zie ons fotoalbum) Van 2500 meter hoogte naar zeeniveau. Anthe heeft er last van. Ze heeft hoofdpijn. Ik masseer haar nek, rug en schouders onder een palapa in de schaduw. Ze geniet en het ontspant haar. De hoofdpijn zakt weg. Thuis heb ik een massagetafel geleend. Ik heb de meiden stuk voor stuk een uur massage gegeven de afgelopen vrije week. Mark heb ik ook gemasseerd. In de tuin. Ik had de massagetafel op Goede Vrijdag in onze tropische tuin gezet. Hoe idyllisch is dat? Het is sowieso lekker en ontspannend om massages te krijgen. Het ontspant de huid, ons grootste orgaan. Het laat stress wegvloeien. De bloeddruk daalt. Het heeft te maken met een gevoel van harmonie, rust en liefde. Om dit op zo´n unieke plek te geven, in onze eigen achtertuin met sinaasappelbomen en bananenbomen, is bijna een droom. Mijn doel om een massagecursus te volgen was om de meiden en Mark meer in harmonie te laten zijn. Mezelf ook. Het is fijn om een massage te geven. Je word er zelf ook heel rustig van. Lichamelijk contact laat spanningen verdwijnen. Dat ik mijn gezin overal een ontspannende massage kan geven voelt net als destijds borstvoeding geven. Overal kan ik het doen. Een vrijheid. Een luxe. Een kadootje. Ook hier aan het Mexicaanse strand.
San Agustinillo – 7 april 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)
