Er kan je niets gebeuren.
Het gaat zoals het gaat.
Leonard Cohen
De verbouwing gaat zoals het gaat, er kan je niets gebeuren. Maar als je er niet met je neus bovenop zit gaat het fout. Zo zagen Mark en ik een keer in het weekend dat de nieuwe zijmuur tot aan het dak gemetseld was. Maar hoe zou dat dan zitten boven de openslaande deuren? Werkman Piet had ons niet gerustgesteld met zijn antwoord dat het boven de deuren afgetimmerd zou worden. Dus hebben we datzelfde weekend een ongeruste e-mail naar de aannemer gestuurd. Dat er toch echt wel steentjes boven de deuren moesten komen en geen aftimmering. Er werd meteen een latei besteld. En zo werden er lagen steentjes weggehakt om de latei te plaatsen zodat er boven de deuren gemetseld kon worden. Als je dus niet oplet…! Zo ook het zijraam van het klompenhok alias bijkeuken. Ik vroeg aan Piet of er boven dat zijraam misschien ook een latei zou komen… Oeps, zijraam..?!? Ook daar werden weer steentjes weggehakt om het vergeten kozijn te plaatsen. Zo was het plan van de aannemer om standaard raamdorpelsteentjes onder de kozijnen te plaatsen, maar die vinden wij niet helemaal niet mooi! Gelukkig hebben we dit vóór de bestelling bij de aannemer kunnen aangeven zodat er nu raamdorpels van natuursteen worden geplaatst. Pfff, je moet er echt met je neus bovenop zitten! Nu Mark de laatste weken veel in het buitenland zat voelde ik de verantwoordelijkheid om alles te controleren – met mijn énorm technisch en ruimtelijk inzicht. Dat werd dus veel bouwfoto´s mailen naar Mark.
Op Bevrijdingsdag hadden we een bijzondere afspraak in de dierentuin te Kerkrade. (zie ons fotoalbum) Namelijk met vrienden van ons die we nog kennen uit Madrid, maar die sinds we ze kennen ook in Australië gewoond hebben en nu in Johannesburg wonen. Vanwege een overlijden in de familie waren ze deze week naar Nederland gevlogen en zo kon het onaangename met het aangename verenigd worden. Vorige zomer hebben we ze voor het laatst gezien in de dierentuin in Amersfoort – toen woonden ze nog in Perth. Dat was toen een unieke, onvergetelijke hereniging met vrienden uit Australië, Hongkong en Madrid! Ook deze dag was weer heel speciaal en vol aandacht voor elkaar. De meiden klikten allemaal meteen als vanouds, en Amei en ik hebben ons van terras naar terras verplaatst en al die tijd bleven we maar praten… Het leek wel of we iets in te halen hadden, haha! Tenslotte weten we niet wanneer en wáár we elkaar op de aardkloot weer zullen treffen. Veel lieve foto´s gemaakt als herinnering, en vanaf nu communiceren we weer via e-mail en Skype.
Oude, Engelse bloemetjes-serviezen zijn hartstikke in! Je ziet het in trendy woonmagazines, in antiekzaakjes en hippe trendy cafeetjes. Zo vierden we Mark´s verjaardag in het trendy café Stilleven - waar mijn vriendinnen en ik wel vaker komen. (zie ons fotoalbum) Alles is er te koop: de meubels in het café, de prullaria in de kasten, het Engelse bloemetjes-servies en zelfs de gevulde potten in de tuin. Er liggen overal woonmagazines en interieurboeken en het komt geregeld voor dat mensen vertrekken met het serviesgoed waar ze net van hebben gegeten. Ik heb een zwak voor serviezen. Tijdens onze reizen ben ik altijd op zoek naar mooi serviesgoed op rommelmarkten of in kleine winkeltjes. In Madrid heb ik eens geweldig mijn slag geslagen op El Rastro, de vlooienmarkt op zondagochtend. In kisten vol oud servies mocht je graaien naar alles wat je mooi vond! Het huis van overleden buurman Rinus zou binnenkort worden leeg gehaald door de Kringloop. Ik dacht er al dagen aan, maar wist niet hoe ik het netjes moest vragen. Of ik naar Rinus zijn servies mocht komen kijken… Maar toen ik zag dat zijn kleinzoon aan het opruimen was trok ik de stoute schoenen aan. Het antwoord was dat ik alles mocht meenemen wat ik mooi vond, alles! Dus heb ik gesnuffeld in Rinus zijn kasten en zeker een krat vol met Engels bloemetjes-servies meegenomen. Zelfs een compleet servies met soepterrine, aardappel-, vlees- en groenteschalen. Ik heb Rinus zijn kleinzoon bedankt met een taart en en mijn nieuwe aanwinst staat nu te schitteren in onze servieskast!
Het schoolplein in Madrid was het verzamelpunt. Iedere dag zag ik de meiden daar en hevelden we koffertjes over. Ze hebben bij veel van hun vriendinnen gelogeerd, een dag in hun oude klas doorgebracht en we hebben een ochtend bij ZARA gewinkeld voor een nieuwe zomer-outfit. We leefden een stukje van ons oude leven in Madrid. Ik heb zelf ook bij mijn vriendinnen gelogeerd, veel vriendinnenbezoekjes afgelegd om te zien en te horen hoe het met ze gaat. Het duizelde me van alle nieuwtjes en plannen! De laatste dag was San Isidro in Spanje en heb ik met Mirjam tijd in de stad doorgebracht. We hebben daar veel gefotografeerd, ik was er op een haar na ´gezakkenrold` en we hebben samen tapas gegeten for old times sake. ´s Avonds heb ik een feestje van een vriendin bijgewoond waar ik op de valreep nog een glas rode wijn over mijn kleding kreeg… De dagen gingen als een wervelwind voorbij, maar voor de meiden heeft het een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het was hartverwarmend hoe we allemaal onthaald werden op het schoolpleintje – we voelden ons heel welkom terug in Madrid.
De keuken die we onverwachts gekocht hadden op Tweede Paasdag zou pas eind augustus geplaatst kunnen worden vanwege de bouwvak. Ik had flink aangedrongen bij de verkoper dat wij gelukkiger zouden zijn als de keuken vóór de bouwvak geplaatst zou worden. Nu had ik kennelijk zó hard doorgedramd dat de keuken zelfs in juni geplaatst zal worden, volgende maand! Ons plan was dat Mark het keukenblok er zelf uit zou slopen, net zoals de granieten vloer. En omdat de aannemer tijd nodig heeft om een nieuwe vloer te storten, die nieuwe vloer moet drogen en er vloerverwarming opkomt én een tegelvloer, hadden we niet veel tijd meer om alles voor te bereiden. Onvoorzien moest Mark het weekend dat ik met de kinderen nog in Madrid verbleef de keuken gaan slopen! Met de hulp van zijn jongste broer heeft hij in één dag het keukenblok eruit gesloopt en de granietvloer er uit geramd met een sloophamer. Dus toen ik terugkwam uit het mondaine Madrid moest ik thuis op een gasstelletje koken en stond de koelkast in de huiskamer, en dat zal voorlopig nog even zo blijven.
maandag 17 mei 2010
zondag 2 mei 2010
Knie
Geluk is niet afhankelijk van de dingen buiten ons,
maar van de manier waarop we die dingen zien.
- Leo Tolstoi
Sinds ik mijn knie behoorlijk geblesseerd heb tijdens onze sneeuwvakantie in Tsjechië gaat het alweer stukken beter. Ik kan in bed weer in alle posen liggen zonder pijn in mijn knie. Hardlopen over geasfalteerde wegen en fietsen gaat ook best goed, dus ik kan er best mee leven. Maar tóch ben ik beperkt omdat ik niet in het bos kan lopen zoals ik wekelijks deed en niet kan zwemmen. En soms verdraai ik mijn knie pijnlijk zoals bij het uitstappen van de auto. Afgelopen zondag heb ik weer eens in het bos hard gelopen en het ging goed en het was heerlijk. Maar ik bezoek nog steeds een orthopeed in het ziekenhuis. De wachtlijsten zijn daar zo lang dat het allemaal heel traag gaat. Daarom dacht ik bij een privékliniek sneller klaar te zijn, maar na mijn eerste bezoek blijkt dat ik na een MRI-scan zelfs later terecht te kunnen dan in het reguliere ziekenhuis! Ik ga liever op de fiets naar het ziekenhuis dan een uur in files rijden, dus blijf ik maar het pad van de reguliere orthopeed volgen. Nu hoor ik dus eind mei meer over mijn blessure. Ik vind het jammer dat er zoveel maanden overheen gaan voordat je meer weet en er hopelijk iets aan gedaan wordt…maar ja.
Met mijn geblesseerde knie kan ik gelukkig nog wel heel goed dansen! Laatst zijn we met Mark´s broer en vriendin een avondje gaan dansen op een feest voor veertigers. Fanny en ik in een hip jurkje en met hakjes aan, onze mannen met een stoer overhemd. We hebben de hele avond op de dansvloer gestaan en veel lol gehad! Het was zo leuk om alle liedjes te kunnen mee zingen en opgezweept te worden door de goede, bekende muziek. De volgende ochtend waren Mark en ik hartstikke moe en brak, en ik was mijn stem een paar dagen kwijt geraakt door al dat meezingen. Dat zijn momenten van besef dat we niet de piepjongsten meer zijn… Alhoewel we die confrontatie ook al op het feest zagen: kalende mannen, vrouwen en mannen met grijze kapsels én een overvloed aan brilletjes…haha! Maar niettemin toch een ouderwetse disco-avond gehad met veel lol en swingen. Nu hebben we alweer tickets gekocht voor het volgende feest in juli, want het is steeds heel snel uitverkocht. Deze keer gaan we met een groepje veertigers uit Breda. We hebben die bewuste feestavond bij de uitgang ook nog toegangskaarten voor ons viertjes gekocht voor een concert van De Dijk, kunnen we ook lekker uit ons dak gaan!
Is het raar als ik zeg: verbouwen is leuk ? Althans…tot nu toe vind ik het hartstikke leuk. Iedere dag gebeurt er iets spannends, worden er vorderingen gemaakt. Mark en ik buigen ons bijna dagelijks over beslissingen die genomen moeten worden. Hoe ver komt het kozijn in de muur? Welke kleur steentjes past er het best bij? Komt de buitenmuur op de erfafscheiding of niet? Het is echt een project van ons samen. Ik bedoel, reizen en reizen voorbereiden is geweldig en avontuurlijk, maar samen verbouwen is ook zeker niet saai! Oók als er schitterend weer voorspeld wordt voor het weekend: zelfs als ik dán voorstel om naar Scheveningen te rijden om op een terrasje te zitten met de nieuwe LINDA. en de meiden in het zand, besluiten we dat we liever de 100-jaar oude deur samen afmaken in het zonnetje. Verbouwen is leuk en zeker niet saai! Vaak beginnen mensen tegen mij over het koffie zetten voor de werklui. Ik heb inderdaad de eerste dagen wel eens koffie gezet, maar toen ik wilde voorstellen om ons oude apparaat in de schuur te zetten, bleken ze zelf een koffiezetapparaat meegebracht te hebben. Nu zet ik er af en toe een nieuw pak koffie naast en breng ik eens warme worstenbroodjes, gevulde koeken of ijs mee. We zijn allemaal tevreden. Bouwvakker Piet helpt me zelfs af en toe. Hij geeft advies over het gebruik van mijn nieuw aangeschafte slijptol of hij slijpt thuis mijn schrapertjes en de houtbeitel. Onlangs hebben we een mobiel toilet laten plaatsen, zodat de werklui niet in huis hoeven te komen. En zo blijft verbouwen leuk voor ons allemaal.
Afgelopen week hadden we voor het regelen van wat financiële zaken het eigendomsbewijs van ons huis nodig. En ook nog snel, namelijk een dag later! Tja, en waar moet je zoeken als je twee keer naar het buitenland verhuisd bent en dat soort ´overbodige` zaken niet meesjouwt van het ene huis naar het andere? In verhuisdozen dus die heel ver weg gestopt zijn op zolder. In dozen waar meer overbodige zaken in zitten zoals diploma´s van de universiteit en heel oude fotoboeken, zo ook een paar van mijn moeder. Ik vond die bewuste avond ons eigendomsbewijs, plus die van een aantal bewoners voor ons. En daarna werd ik afgeleid door foto´s die ik al heel lang niet gezien had. Een jonge Mark van 18 jaar waarop Anthe na het zien van haar jonge papa zei: Wauw! Is dit papa? Hij lijkt wel zo´n jonge acteur van twintig jaar geleden, je weet wel met zo´n strak buikje! En een fotootje van mij toen ik achttien was waarop je duidelijk overeenkomsten ziet tussen Inden en het jonge meisje op de foto! Ook door de map met behaalde diploma´s werd met een gevoel van nostalgie gebladerd, leuk om alles weer eens bij elkaar te zien.
Toen de vloer gestort moest worden en er twee enorme betonwagens voor de deur stonden met een metershoge slang (zie ons fotoalbum), hebben we een schatkistje in het beton laten zakken. Het roze schatkistje hadden we gevuld met pasfoto´s, een steen uit Oostenrijk, het voorblad van de Telegraaf, een Mariagebedje voor voorspoed, een schatkistbrief met onze namen, Euromuntjes, schelpen uit Portugal en Marokko, een armbandje, een gum en een gelukspoppetje voor ons levensgeluk. En juist daar waar het kistje in het beton zonk…brak de bekisting door! Het beton stroomde weg en het betondraad lag bloot. Volgens Piet, onze hoofdbouwvakker, was er geen probleem. En ik hoefde me niet schuldig voelen. Er was een latje weggeschoten en daardoor brak de grote plank onder de druk van het beton – niet vanwege ons schatkistje… Gelukkig niets aan de hand dus en ondertussen ook alweer verholpen. Inmiddels zijn de deurposten gesteld en de eerste binnenmuren gemetseld. Ik moet steeds denken aan het sprookje van de drie biggetjes die een groot sterk huis moeten bouwen. De eerste maakt er een van stro, de tweede van hout en de derde metselt er een van stenen. De eerste twee worden natuurlijk omver geblazen door de boze wolf en het sterke stenen huis blijft staan waarna de wolf gevangen wordt. Uit het sprookje blijkt dat ijver wordt beloond, en ijverig zijn deze werklui!
Deze Meivakantie vliegen we naar Madrid! De meiden hebben zo´n zin, het is hun eerste keer sinds onze verhuizing. Ze gaan een ochtend naar hun oude school en spelen en logeren iedere dag met hun oude vriendinnen. Het wordt heel speciaal voor ze. Een reisje terug in de tijd…. We hebben voor alle vriendinnen kadootjes en boodschappen gekocht, dus één koffer is gevuld met Hollandse aankopen. Ik vind dat ze hun vriendschappen zo goed warm gehouden hebben via e-mail, bezoekjes in Breda, Hyves, MSN en ouderwetse post. En daar gaan ze straks van genieten in het warme, zonnige Madrid. Helaas verkeert Mark´s oude fabriek in Spanje nog steeds in zwaar weer. Er is vorige week weer een beslissing genomen om honderdveertig mensen op straat te zetten. We zijn blij dat we dat zinkende schip op tijd verlaten hebben….alhoewel Mark er nog steeds wat moeite mee heeft. Ik logeer in Madrid bij mijn vriendinnen, sta die dagen op het schoolplein, drink thee met de oude club, heb gezellige lunches en zelfs een feestje, ik draai gewoon weer mee!
maar van de manier waarop we die dingen zien.
- Leo Tolstoi
Sinds ik mijn knie behoorlijk geblesseerd heb tijdens onze sneeuwvakantie in Tsjechië gaat het alweer stukken beter. Ik kan in bed weer in alle posen liggen zonder pijn in mijn knie. Hardlopen over geasfalteerde wegen en fietsen gaat ook best goed, dus ik kan er best mee leven. Maar tóch ben ik beperkt omdat ik niet in het bos kan lopen zoals ik wekelijks deed en niet kan zwemmen. En soms verdraai ik mijn knie pijnlijk zoals bij het uitstappen van de auto. Afgelopen zondag heb ik weer eens in het bos hard gelopen en het ging goed en het was heerlijk. Maar ik bezoek nog steeds een orthopeed in het ziekenhuis. De wachtlijsten zijn daar zo lang dat het allemaal heel traag gaat. Daarom dacht ik bij een privékliniek sneller klaar te zijn, maar na mijn eerste bezoek blijkt dat ik na een MRI-scan zelfs later terecht te kunnen dan in het reguliere ziekenhuis! Ik ga liever op de fiets naar het ziekenhuis dan een uur in files rijden, dus blijf ik maar het pad van de reguliere orthopeed volgen. Nu hoor ik dus eind mei meer over mijn blessure. Ik vind het jammer dat er zoveel maanden overheen gaan voordat je meer weet en er hopelijk iets aan gedaan wordt…maar ja.
Met mijn geblesseerde knie kan ik gelukkig nog wel heel goed dansen! Laatst zijn we met Mark´s broer en vriendin een avondje gaan dansen op een feest voor veertigers. Fanny en ik in een hip jurkje en met hakjes aan, onze mannen met een stoer overhemd. We hebben de hele avond op de dansvloer gestaan en veel lol gehad! Het was zo leuk om alle liedjes te kunnen mee zingen en opgezweept te worden door de goede, bekende muziek. De volgende ochtend waren Mark en ik hartstikke moe en brak, en ik was mijn stem een paar dagen kwijt geraakt door al dat meezingen. Dat zijn momenten van besef dat we niet de piepjongsten meer zijn… Alhoewel we die confrontatie ook al op het feest zagen: kalende mannen, vrouwen en mannen met grijze kapsels én een overvloed aan brilletjes…haha! Maar niettemin toch een ouderwetse disco-avond gehad met veel lol en swingen. Nu hebben we alweer tickets gekocht voor het volgende feest in juli, want het is steeds heel snel uitverkocht. Deze keer gaan we met een groepje veertigers uit Breda. We hebben die bewuste feestavond bij de uitgang ook nog toegangskaarten voor ons viertjes gekocht voor een concert van De Dijk, kunnen we ook lekker uit ons dak gaan!
Is het raar als ik zeg: verbouwen is leuk ? Althans…tot nu toe vind ik het hartstikke leuk. Iedere dag gebeurt er iets spannends, worden er vorderingen gemaakt. Mark en ik buigen ons bijna dagelijks over beslissingen die genomen moeten worden. Hoe ver komt het kozijn in de muur? Welke kleur steentjes past er het best bij? Komt de buitenmuur op de erfafscheiding of niet? Het is echt een project van ons samen. Ik bedoel, reizen en reizen voorbereiden is geweldig en avontuurlijk, maar samen verbouwen is ook zeker niet saai! Oók als er schitterend weer voorspeld wordt voor het weekend: zelfs als ik dán voorstel om naar Scheveningen te rijden om op een terrasje te zitten met de nieuwe LINDA. en de meiden in het zand, besluiten we dat we liever de 100-jaar oude deur samen afmaken in het zonnetje. Verbouwen is leuk en zeker niet saai! Vaak beginnen mensen tegen mij over het koffie zetten voor de werklui. Ik heb inderdaad de eerste dagen wel eens koffie gezet, maar toen ik wilde voorstellen om ons oude apparaat in de schuur te zetten, bleken ze zelf een koffiezetapparaat meegebracht te hebben. Nu zet ik er af en toe een nieuw pak koffie naast en breng ik eens warme worstenbroodjes, gevulde koeken of ijs mee. We zijn allemaal tevreden. Bouwvakker Piet helpt me zelfs af en toe. Hij geeft advies over het gebruik van mijn nieuw aangeschafte slijptol of hij slijpt thuis mijn schrapertjes en de houtbeitel. Onlangs hebben we een mobiel toilet laten plaatsen, zodat de werklui niet in huis hoeven te komen. En zo blijft verbouwen leuk voor ons allemaal.
Afgelopen week hadden we voor het regelen van wat financiële zaken het eigendomsbewijs van ons huis nodig. En ook nog snel, namelijk een dag later! Tja, en waar moet je zoeken als je twee keer naar het buitenland verhuisd bent en dat soort ´overbodige` zaken niet meesjouwt van het ene huis naar het andere? In verhuisdozen dus die heel ver weg gestopt zijn op zolder. In dozen waar meer overbodige zaken in zitten zoals diploma´s van de universiteit en heel oude fotoboeken, zo ook een paar van mijn moeder. Ik vond die bewuste avond ons eigendomsbewijs, plus die van een aantal bewoners voor ons. En daarna werd ik afgeleid door foto´s die ik al heel lang niet gezien had. Een jonge Mark van 18 jaar waarop Anthe na het zien van haar jonge papa zei: Wauw! Is dit papa? Hij lijkt wel zo´n jonge acteur van twintig jaar geleden, je weet wel met zo´n strak buikje! En een fotootje van mij toen ik achttien was waarop je duidelijk overeenkomsten ziet tussen Inden en het jonge meisje op de foto! Ook door de map met behaalde diploma´s werd met een gevoel van nostalgie gebladerd, leuk om alles weer eens bij elkaar te zien.
Toen de vloer gestort moest worden en er twee enorme betonwagens voor de deur stonden met een metershoge slang (zie ons fotoalbum), hebben we een schatkistje in het beton laten zakken. Het roze schatkistje hadden we gevuld met pasfoto´s, een steen uit Oostenrijk, het voorblad van de Telegraaf, een Mariagebedje voor voorspoed, een schatkistbrief met onze namen, Euromuntjes, schelpen uit Portugal en Marokko, een armbandje, een gum en een gelukspoppetje voor ons levensgeluk. En juist daar waar het kistje in het beton zonk…brak de bekisting door! Het beton stroomde weg en het betondraad lag bloot. Volgens Piet, onze hoofdbouwvakker, was er geen probleem. En ik hoefde me niet schuldig voelen. Er was een latje weggeschoten en daardoor brak de grote plank onder de druk van het beton – niet vanwege ons schatkistje… Gelukkig niets aan de hand dus en ondertussen ook alweer verholpen. Inmiddels zijn de deurposten gesteld en de eerste binnenmuren gemetseld. Ik moet steeds denken aan het sprookje van de drie biggetjes die een groot sterk huis moeten bouwen. De eerste maakt er een van stro, de tweede van hout en de derde metselt er een van stenen. De eerste twee worden natuurlijk omver geblazen door de boze wolf en het sterke stenen huis blijft staan waarna de wolf gevangen wordt. Uit het sprookje blijkt dat ijver wordt beloond, en ijverig zijn deze werklui!
Deze Meivakantie vliegen we naar Madrid! De meiden hebben zo´n zin, het is hun eerste keer sinds onze verhuizing. Ze gaan een ochtend naar hun oude school en spelen en logeren iedere dag met hun oude vriendinnen. Het wordt heel speciaal voor ze. Een reisje terug in de tijd…. We hebben voor alle vriendinnen kadootjes en boodschappen gekocht, dus één koffer is gevuld met Hollandse aankopen. Ik vind dat ze hun vriendschappen zo goed warm gehouden hebben via e-mail, bezoekjes in Breda, Hyves, MSN en ouderwetse post. En daar gaan ze straks van genieten in het warme, zonnige Madrid. Helaas verkeert Mark´s oude fabriek in Spanje nog steeds in zwaar weer. Er is vorige week weer een beslissing genomen om honderdveertig mensen op straat te zetten. We zijn blij dat we dat zinkende schip op tijd verlaten hebben….alhoewel Mark er nog steeds wat moeite mee heeft. Ik logeer in Madrid bij mijn vriendinnen, sta die dagen op het schoolplein, drink thee met de oude club, heb gezellige lunches en zelfs een feestje, ik draai gewoon weer mee!
Abonneren op:
Posts (Atom)
