Salsa met Franse strengetjes

Leren is niet louter kennis vergaren. Leren betekent: graag willen begrijpen en iets liefhebben om wat het is.
- Claudio Naranjo

Onderuit liggend op een tuinbankje met onder mij een glas met rokende wierook dat de muggen weg houdt, hoor ik in de verte onweer aan komen rollen. Aan mijn voeteneind ligt een uitgelezen Happinez. Poes ernaast. Heerlijk rust moment. Een paar uur eerder was ik me intens aan het concentreren op de pasjes van mijn voeten terwijl de salsaleraar nonchalant voordeed hoe je óók je armen erbij beweegt. ‘Een ding tegelijk’ dacht ik bij mezelf. Ik concentreer me op mijn voeten en de richting waarin ze zich moeten bewegen. Zonder muziek hoef ik nog geen maat te houden. Dat is niet veel later wél van belang. Voeten, armen en het ritme van de muziek. Volop concentratie. Ik kijk naar Mark en verbaas me hoe goed hij het doet. Draaiend linksom en rechtsom. Afwisselend houdt hij met zijn rechter- dan zijn linkerhand mijn hand vast. De mannen hebben veel meer choreografie! Wij vrouwen hoeven alleen onze aandacht op voetpasjes te richten. Ik heb veel plezier en moet af en toe onbedaarlijk lachen als ik zie hoe de mannen krampachtig hun best doen. Ze laten zich niet kennen. De les begon eerder echter niet zo vrolijk. De Mexicaanse leraar kwam twintig minuten te laat. De dansschool was gesloten. Ik had Fernando de week ervoor gebeld en hem verteld dat we met twee Europese koppels kwamen dansen. Waar bleef hij nou? Hij kwam zonder excuus uiteindelijk aanlopen en opende de deuren naar de zaal. Onze vriend Matthias vroeg tóch om een uitleg en Fernando’s korte antwoord was dat hij autopech had. Ja, ja… Maar goed. De muziek was sfeervol, de dansles ook en eigenlijk deed Fernando het hartstikke leuk. We wisselden af en toe van danspartner. Na de les zei Fernando zelfs dat wij het best goed deden. (Voor stijve Europeanen neem ik aan dat hij bedoelde.) Ik vind het heel erg leuk om te doen. Leuk om samen met Mark te doen en ook leuk dat hij er ook écht iets van bakt. Wie had gedacht dat we na 27 jaar nog zoveel plezier samen zouden hebben op wekelijkse salsalessen? Na thuiskomst waren de meiden nieuwsgierig naar onze eerste les. ‘Intens’ was mijn antwoord, maar dat konden ze vol afschuw al zien aan mijn bezweette joggingbroek!

“Con mucho gusto. Soy Jaime.“, zei de moderne kapper met zijn hand uitgestoken en zijn hippe baardje, en bebloemde schoenen met geel geruite sokken erin. Jaime is een geprezen kapper en heeft een salon in de Mexicaanse hoofdstad. Tegenwoordig komt hij twee dagen per week naar Puebla. Iedereen loopt met hem weg in mijn vriendinnengroepje. En aangezien ik de afgelopen twee jaar nooit écht een goede kapper gevonden heb vond ik het een gokje waard. Jaime wordt geadoreerd in zijn salon. Hij heeft zijn eigen parkeerplek in de drukke straat voor zijn zaak. Ik zag de oranje plastic pionnen op de parkeerplek staan en toeterde zodat ik kon parkeren. Het mannetje zei steeds iets over Jaime door mijn autoraam dat ik niet helemaal begreep. Dus ik herhaalde steeds dat ik inderdaad een afspraak had met Jaime. Ik parkeerde mijn auto en deed net of ik de BMW met knipperlichten achter mij niet zag. Daar zat Jaime dus in. Goede eerste indruk van mij... Jaime doet mee aan internationale kapper wedstrijden en had in zijn kapsalon dus niet een gewone lade gevuld met scharen en kammen, maar juist een prachtig leren mapje met zijn glanzende gereedschap erin. Alle vrouwen die hij knipte lachten uitbundig met hem mee. Jaime kende alle namen van zijn klanten. Af en toe liep hij tijdens het knippen weg en kreeg dan een verse kop koffie aangereikt door zijn assistente. Er stonden steeds medewerksters om hem heen - met hun handen gevouwen of hun armen over elkaar heen - naar hem te kijken. Voldoende personeel. Ik heb eerst een goed gesprek met charmante Jaime gevoerd over de toekomst van mijn haar. Hoe kan ik er verzorgd uit blijven zien zonder elke vier weken mijn droge haar te moeten verven? Ik heb uiteindelijk vier uur in zijn salon doorgebracht. Ik heb mijn oorspronkelijke haarkleur terug gekregen, daarna een Franse behandeling met allemaal kleine blonde strengetjes en een uitgebreide verzorgingsbehandeling met allerlei crèmes en oliën voor mijn stro haar. Alle haarproducten van mijn favoriete Europese merk Kérastase. Fijn al die aandacht voor mijn haar. Al had ik niet verwacht zó lang bij de kapper te zitten. De kinderen moesten die maandagmiddag op school lang wachten op mij. Gelukkig hebben ze alle drie een telefoontje, juist voor dit soort onverhoedse situaties.

Geduld en beheersing

“Motherhood is a choice you make everyday, to put someone else's happiness and well-being ahead of your own, to teach the hard lessons, to do the right thing even when you're not sure what the right thing is...and to forgive yourself, over and over again, for doing everything wrong.”
- Donna Ball

Als ik elke ochtend in de spits sta om de parkeerplaats op te geraken van Maren’s school moet ik héél veel geduld opbrengen. Elke middag trouwens ook. De oprit naar de parkeerplaats ligt in een bocht waar ook een parkeerplaats van een winkelcentrum op uit komt. Met een hefboom. Die auto’s moeten dus doorrijden anders hebben ze een hefboom op hun dak. Voor de bocht ligt een heel groot kruispunt waar verschillende driebaanswegen op uit komen. Ik doe ’s ochtends meestal iets heel stouts dat ik overigens niet zelf bedacht heb. Ik neem vanaf de tweede baan de bocht naar rechts. Ik snijd dus de eerste baan af. Dat is bijna nooit een probleem want elke auto op die eerste baan gaat ook naar school. Maar heel soms is er toch oorlog omdat het dringen geblazen is. Elke middag is het sowieso een krachtmeting met vele auto’s die geïrriteerd toeteren en voordringen. Ik heb écht geleerd geduld te hebben. Ik accepteer moeiteloos dat het weer langer gaat duren dan gehoopt. Ik laat me niet opfokken. Ik heb de rust en bereidheid om te wachten. Zelfs toen vorige week iemand bij het voordringen bijna mijn autospiegel eraf reed. Ik heb geduld. In mijn kleine Jeepje. Geduld is een mooie eigenschap. Het vereist beheersing, wijsheid en een lange termijn visie. We willen toch allemaal zonder kleurscheuren op tijd op het schoolplein staan om ons kind op te halen? Met het nieuwe schoolrooster heb ik op donderdagmiddag Inden al in de auto die rustig kan uitstappen en naar het schoolplein kan lopen terwijl ik stapvoets door rijd. Op vrijdag heb ik Anthe al in de auto die hetzelfde doet. Heel geduldig rijd ik dan treuzelend en tergend langzaam over de parkeerplaats totdat de meiden teruglopen naar mijn auto. De eerste drie middagen van de week zorg ik dat ik heel vroeg al op school ben. Ik ga wat drinken met een vriendin, doe een boodschapje of zit buiten op een bankje in de zon. Geduld is hier écht het toverwoord.

Horen hoe de wind ruist en luisteren naar het geluid van rollende golven op het strand. Een strandwandeling op blote voetjes in de zee. Schelpjes oppakken. Het brengt me ontspanning. Wij wonen alweer twee jaar op ruim twee kilometer hoogte en de dichtstbijzijnde zee is vier uur rijden van ons huis. Daar zijn we nu beland om vier dagen te genieten van het geluid van de zee, de zon en het heerlijke zwembad bij ons hotel. Aangezien het nog steeds orkaanseizoen is aan de kust (denk aan orkaan Odile vandaag), zijn delen van de dag bewolkt en soms valt er zelfs regen. Maar het is hier tropisch warm en de lucht is erg vochtig. Ik vind dat heerlijk. Bij ons thuis in het hooggebergte zijn de nachten koud, de lucht extreem droog en het UV licht erg sterk. Hier aan zee is alles milder en daar houd ik van. Op de enige regenachtige ochtend van ons verblijf aan de Golf van Mexico besluiten we naar het nabije El Tajin te rijden, een stad die ooit de indianen toebehoorde en die gebouwd is ter ere van de god Tajin dat onweer of tropische storm betekent. Hoe toepasselijk. (zie ons fotoalbum) De antieke stad die door de Totonaken gesticht is ligt in het prachtige groen en was in zijn bloeitijd een belangrijke handelsplek omdat het op de route tussen de kust en het binnenland van México lag. Er werd voornamelijk in vanille gehandeld. Toen de grootse indianensteden Palenque (in de jungle) en Teotihuacan (vlakbij de hoofdstad) in verval raakten zou deze stad nog honderden jaren floreren. Het voelt fijn om weer eens in de geschiedenis van México te duiken. De afgelopen twee zomers hebben we buiten México door gebracht. Onze aandacht voor de schoonheid van dit land verslapte door bezoeken aan buurlanden als Belize, Guatemala en Cuba. Heerlijk om weer eens in een broeierige jungle rond te kuieren met ontzagwekkende piramides die overal verstrooid liggen. Net zo heerlijk als een boek uitlezen op een zonnebedje dat in het zwembad staat of eten aan het zwembad bij zonsondergang.

Monte Gordo, 15 september 2014

Schroef in mijn kaak

Het is beter eenmaal te lijden dan voortdurend bezorgd te moeten zijn, in angst te moeten zitten.
- Julius Caesar

Al een jaar lang zag ik er als een berg tegenop. Verlammende angst. Ik kon de kracht niet opbrengen. Ik voelde me al zwak en week als ik er alleen maar aan dácht. Toch zag ik er ook wel de noodzaak van in. Ik moest alleen nog al mijn durf en moed bij elkaar rapen. En dat heb ik afgelopen week gedaan. Ter voorbereiding heb ik een mooie panorama foto van mijn gebit laten maken en ben ik kordaat de tandartsenpraktijk binnen gestapt. Een paar dagen later kon ik me al melden voor de operatie. De arts zag denk ik ook wel in dat we meteen korte metten moesten maken anders zou ik nooit meer terugkomen. Hij stelde nog heel lief voor om een anesthesioloog te laten komen zodat ik helemaal onder zeil ging, maar dat ging me dan weer een stap te ver. Ik heb dus een implantaat in mijn kaak laten plaatsen. Een schroef in mijn kaakbot. Uiteraard verliep alles die dag op z’n Mexicaans. Dat houdt in dat de arts een uur na onze afspraak pas aan kwam zetten en de chirurge, zijn moeder in dit geval, nog veel later. Ze probeerden me daar ondertussen wel te laten ontspannen met een heerlijke etherische olie, een muziekje op en uitzicht op een muur die behangen was met een aanblik op een idyllisch strand. Ik moest mijn ogen dicht doen en net doen of ik ergens anders was…. Het was ondertussen wel degelijk een échte operatie met een blauw operatiekleed over me heen waar alleen een rondje uitgespaard was rond mijn mond. De twee artsen droegen chirurgenkleding inclusief een bandana om hun hoofd en Crocs aan hun voeten. Ze namen wat buisjes bloed af en gaven me heel veel injecties met verdoving. Uiteindelijk heb ik nauwelijks iets gevoeld van pijn, wel heb ik andere onplezierige sensaties doorstaan. Van de geluiden en het gereedschap dat klonk als een schroevendraaier en een boor probeerde ik me maar geen voorstelling te maken. De operatie is ten slotte gelukt en de eerste dag thuis verliep best prima. De eerste nacht echter veel minder. Ik heb nauwelijks geslapen. Na veel woelen heb ik beneden een zakje ijsblokjes gehaald uit de vriezer en heb uiteindelijk maar een pijnstiller genomen. Toen ik ’s ochtends wakker werd was mijn wang opgezwollen en voelde ik duidelijk alle hechtingen in mijn mond. Met vloeibaar eten als verse sapjes, vele kopjes lauwe kamillethee met een rietje, havermoutpap en verse linzensoep heb ik de eerste herstelperiode overleefd. Nu is het een kwestie van zes maanden de schroef in mijn kaakbot laten vastgroeien en dan kan er een porseleinen kiesje opgezet worden. Ik heb het gedaan, ik ben er vanaf!

De drie scholen van onze dochters zijn weer begonnen. De meiden zijn erg gegroeid afgelopen zomer. Ze zijn bijna uit al hun gala- en sportkleding gegroeid. Hoe komt dat toch dat kinderen telkens in de zomervakantie heel hard groeien?? Nu de scholen weer van start zijn gegaan hebben we weer een patroon, weliswaar een nieuw patroon, maar het is een patroon. De tijden van de scholen zijn gewijzigd en dus is het opnieuw overal een mouw aanpassen. Hoe rijd ik het rondje langs de scholen het meest efficiënt? En dan bedoel ik met de minste wachttijd voor mij in de auto, of voor de kinderen. Ik heb gelukkig weer een flinke stapel verse Hollandse boeken zodat ik mijn verloren minuten wachtend in de auto lekker weg kan lezen. Dit jaar hebben ze in onze stad besloten om een grote brug te bouwen. Een soort verkeersknooppunt. Precies op mijn route naar de scholen. Ik moet me dus heel flexibel opstellen; elke dag kan de route door wegopbreking weer anders zijn. Ik heb het nieuwe wekelijkse schema nog niet onder de knie. Ik sta veel te vroeg bij een school te wachten (stom!) of verdwaal in een wijk bij school omdat de weg afgezet is. (lastig!) Ik merk wel dat ik dit schooljaar meer tijd in de auto doorbreng dan de vorige jaren. Daar heb ik me bij neergelegd, ik ben tenslotte hun chauffeur. Dat is mijn voornaamste taak hier tijdens ons verblijf in México. De meiden zijn ondanks hun eerste geklaag toch weer tevreden met hun leuke klas en fijne leraren. Mijn yogalessen zijn weer dagelijks gestart en dus ook mijn loopuurtje vooraf de les in het park. Ik heb een salsadansschool gevonden en dus zullen mijn wederhelft en ik spoedig onze danslessen starten met onze vrienden. Het nieuwe schooljaar heeft zijn aanvang genomen!

Tanker in de zee

The hardest time in this world is for the sensitive and intelligent people.
― Swami Dhyan Giten

De meeste mensen varen door het leven als een tanker door de zee. Terwijl onze middelste dochter net een zeilboot is. Tegenwind of een hoge golfslag, er hoeft maar iets te gebeuren of ze raakt van haar koers af. Inden is onlangs veertien jaar geworden. En hoe ouder ze wordt hoe meer ze met haar gevoeligheid om kan gaan. Door zoiets als honger kan ze vaak al snel uit haar doen zijn. Haar gedachten gaan dan regelmatig uit naar eten. “Wat eten we vanavond?” is een dagelijkse vraag. Aan de andere kant voelt ze stemmingen van anderen aan en merkt veel details en subtiliteiten op uit haar omgeving. Dat is heel leuk om te ervaren. Gevoelens van boosheid kunnen daarentegen al snel een loopje met haar nemen, maar nu ze ouder wordt kan ze echt steeds beter tot tien tellen. Inden wordt dus groot. In wijsheid, maar ook in de lengte. Het afgelopen jaar heeft ze haar oudste zus voorbij gestreefd in lengte. Maar ze is nog altijd kleiner dan ik. Inden is een erg lief en attent kind. Erg empathisch ingesteld en heel zorgzaam. Heel sociaal, maar dan weer niet dol op (onverwachtse) visite in huis. Ze is een zeer betrokken kind. Als je niet met je volle aandacht naar haar luistert is ze snel gekwetst. Haar verjaardag viel dit jaar op de allereerste schooldag na de zomer – voor het eerst in haar leven. Ze is áltijd in de zomervakantie jarig. Deze dag hadden we dus heel vroeg in de ochtend haar cadeautjes op het grote bed gegeven. (zie ons fotoalbum) En de zelfgebakken boterkoek als verjaardagstaart hebben we pas na het avondeten aangesneden toen papa thuis was. Inden heeft in haar jonge leven haar verjaardag écht heel veel keertjes buiten Nederland gevierd. Dit was bijvoorbeeld alweer de derde keer in México. Afgelopen weekend heeft ze haar verjaardag met een grote groep vrienden gevierd op de bowlingbaan. (zie ons fotoalbum) Inden, ons jarige job(je), ons mooie en extravagante kind!

Vlak voor we naar Cuba afreisden deze zomer was ik een paar dagen erg verdrietig. En teleurgesteld. En bang. Eén telefoontje van mijn dokter was de oorzaak. Hij liet me na de uitslag van een uitgebreide bloedtest plompverloren over de telefoon weten dat ik diabetes heb. Ik kreeg er meteen een recept bij waar ik nog verdrietiger van werd. Verschrikkelijke bijwerkingen van het voorgeschreven medicijn… Zo wil ik niet oud worden! De ‘gewone’ adviezen gingen bij mij niet op zoals meer sporten. Ik sport dagelijks. Of afvallen. Ik heb een gezond gewicht. Ik wil helemaal geen diabetespatiënt zijn. Na eerst een paar dagen in ‘zak en as’ gezeten te hebben heb ik mezelf herpakt en heb een bezoek aan een homeopathisch en orthomoleculair arts gebracht. Veel diagnoses van diabetes worden namelijk verkeerd gesteld. Zo ook bij mij. Althans, volgens deze natuurgenezer. Mijn organen zijn uitgeput, uit balans. Met homeopathische druppeltjes en een strikt dieet gaan we dat weer herstellen. Geen melk, geen suiker, geen gist, geen varkensvlees, geen pinda’s en geen champignons. Twee maanden lang. Heel vroeger ging je vaak dood aan enge ziekten als cholera, de pest of malaria. (Ik lees nu een historische roman die zich afspeelt in de 16e en 17e eeuw waar de pest regelmatig terugkeert.) Tegenwoordig sterven mensen aan de gevolgen van hun eigen gedrag. Dat klinkt ook eng. Het is echter waar dat mensen tegenwoordig sterven aan welvaart. Denk aan diabetes, hart- en nierziekten of kanker. Eén op de drie mensen in Nederland is gewoon te dik…. Gebrek aan beweging is een belangrijke oorzaak, maar voeding zeker ook. Wie heeft er niet gelezen over vetten, suikers, koolhydraten, E-nummers of gluten? Mijn arts heeft me zes maanden de tijd gegeven om mijn (te) hoge glucosewaarden met alternatieve geneeswijze op te lossen. Over anderhalve maand ga ik een nieuwe bloedtest laten doen en laat de uitslag alsjeblieft niet zo verontrustend meer zijn!