Niemand is zo arm, dat hij niets kan geven of zo rijk, dat hij niets kan ontvangen.
- Hélder Câmera
De dag ervoor was ik nog langs mijn kapper gefietst om te vragen hoe laat precies ook alweer de afspraak was om mijn haar op te steken. En ondanks deze maatregel is het me toch gelukt om op de dag zelf drie kwartier te laat aan te komen. Veel te nonchalant was ik allang het tijdstip weer vergeten... Maar ze kennen me daar al lang en mijn kapster heeft haar lunchtijd gebruikt om mijn haar prachtig op te steken. (zie ons fotoalbum) De gala-avond was in alle opzichten een groot succes en de opbrengst was hoger dan gehoopt, namelijk € 62.300,-. Daar kan een heel mooi ingerichte ambulance van gekocht worden! Ik mocht alle gasten welkom heten en hun entreekaartjes aannemen. Dat was erg leuk om te doen, ik heb alle gasten even kort gesproken. Daar waren ook bekenden bij van televisie – ook al moest ik soms even aangestoten worden om me er op te wijzen - en bekenden uit Breda. Ik had me goed voorbereid door de foto van de burgemeester te bestuderen in het plaatselijke juffertje, maar dat heeft niet mogen baten. Ik kwam er pas achter dat de burgemeester voor me stond toen hij zijn naam noemde... De wethouder van onderwijs daarentegen herkende ik wel meteen! Ik heb alle gangen van het menu lekker kunnen mee smullen in de kantine van het bedienend personeel. En ik heb tijdens het losgebarsten feest nadien nog even wat kunnen ‘netwerken’, want dat hoort er ook bij natuurlijk. Tijdens de veiling heb ik hoogstpersoonlijk nog € 750 verdiend voor het Rode Kruis door een extra reclame te verkopen voor op de ambulance. Er waren er vier beschikbaar, de veilingmeester zag de vijfde hand niet en dus heb ik doortastend de notaris om een vijfde verkoopformulier gevraagd en de extra koper alles in laten vullen. De maandag erna stond er een groot artikel in de regionale krant. Ik had het persbericht zondag na het gala verstuurd naar alle redacties en één journalist had het artikel zo herschreven dat het leek alsof hij mij geïnterviewd had. Zijn creatieve schrijven eindigde met een zogenaamd door mij uitgesproken tekst: “Dit gala was de enige avond waarvan je hoopte dat het zou eindigen met de komst van een ambulance….” Best pakkende tekst, maar niet van mij!
Mag ik even klagen? Even lekker zeuren over onze buren? Het huis van wijlen onze buurman Rinus werd in januari van dit jaar verkocht. De toekomstige buren kwamen zich natuurlijk voorstellen en hielden ons regelmatig op de hoogte van de voortgang van hun aankoop. Ze hadden uitbundige plannen met het huis onder onze kap en wij moedigden dat aan. Het huis had zo lang leeg gestaan en verbeteringen en vernieuwingen leken ons prima – wie weet staken er wij er ook nog iets van op? De gepensioneerde brandweerman ging de hele verbouwing zelf doen. Hij had voldoende tijd overdag en gezien de leeftijd van onze kinderen zou hij ’s avonds nooit laat doorwerken. Maar nu is het een paar maanden verder. Hun verhuisdatum is van mei naar juni naar juli verschoven om vervolgens helemaal losgelaten te worden, want hun verbouwing loopt uit op schema. In de praktijk blijkt helaas dat hij voornamelijk in het weekend werkt (dan komen zijn vrienden helpen) en ’s avonds na etenstijd. Zijn beloftes aan ons is hij allang vergeten. Ik kan me aardig afsluiten voor het lawaai en de wolken bouwstof die in mijn net opgehangen schone was waaien, maar Mark komt thuis van zijn zakenreizen om thuis lekker tot rust te komen. En dat lukt niet goed als elke zaterdagochtend tussen acht en half negen de boormachines of slijptollen starten of een flinke hamer ter hand genomen wordt om op de muren te beuken. Ik vind het zo sneu voor Mark en speciaal als je dan merkt dat ze een uur later stoppen met het lawaai om koffie te drinken of naar de bouwmarkt te gaan. Zou dat echt niet beter gepland kunnen worden?
Iedere amateur-fotograaf vindt het natuurlijk een eer om door de gemeente gevraagd te worden om foto’s te maken. Dus toen ik afgelopen week gebeld werd door een vriendinnetje om bij een gelegenheid te fotograferen tegen een vergoeding, accepteerde ik uiteraard haar uitnodiging. De wethouder moest oorkonden uitdelen aan heel sportieve mensen - mensen uit Breda die bijvoorbeeld ooit op het WK presteerden met handbal, tafeltennis, badminton of atletiek. De genodigden hadden al eerder hun sportpenning gekregen, maar vandaag werden de bijbehorende oorkonden uitgedeeld met daarbij een feestelijke lunch. Ik heb zo’n zestig foto’s geschoten. Voor de lunch zou er een groepsfoto op het bordes gemaakt worden, maar door tijdsgebrek werd dat na de lunch gepland. Ik heb netjes voor in het restaurant aan een tafeltje gewacht met een broodje kroket en een krant, terwijl de gasten hun lunch nuttigden. Daarna schoot ik buiten de foto’s en vertrok op mijn fiets naar huis. Toen ik nog op de markt liep schoot het me te binnen dat ze gevraagd hadden om drie close-up foto’s van mensen die geïnterviewd waren! Dus ik snel rechtsomkeert gemaakt (zo chaotisch als ik ben) en heb nog de laatste foto’s geschoten. Dezelfde middag moest ik de foto’s aanleveren op een CD. Ze worden namelijk geplaatst in een plaatselijke krant – met mijn naam eronder! Thuisgekomen was er geen lege CD te vinden in huis, dus eerst snel naar de winkel om een voorraad CD’s te halen. Aankomende week ben ik namelijk ook gevraagd om een betaalde fotoshoot voor de GGD te realiseren. Ze maken een boekje en daar horen wat foto’s bij. Wie had gedacht dat deze weg pardoes ingeslagen zou worden? Ik niet!
Elk jaar in de maand mei is er in ons dorp een grote vrijmarkt. Er komen zo’n 30.000 bezoekers op deze vrijmarkt en mijn zus en ik hadden een plaats vooraf gehuurd. Mijn wekker ging die bewuste ochtend om 5.10 uur (!) en om half zes reden wij met twee volgeladen auto’s de markt op. We hadden nog niet eens alles uitgepakt of de eerste koopjesjagers liepen al in onze dozen te snuffelen. Om acht uur was er een piek aan bezoekers – en dat op zondagochtend! Precies voor onze kraam ging een mevrouw haar buit opnieuw verdelen over twee grote tassen op wieltjes. Tot mijn grote ontzetting zag ik dat ze vijf delen van de boekenreeks De Aardkinderen overhevelde – het enige dat ik wel had willen scoren op deze markt! Mijn zus en ik heb hebben buiten deze kleine teleurstelling van die boekenreeks echt een topdag gehad met mooi weer, een goede opbrengst, veel troep kwijt én een gezellige dag samen. Wat overbleef was een doos afval en drie dozen voor de kringloop. Een paar dozen met kinderboeken en wat speelgoed heb ik weer terug op de plank in de garage gezet. Wie weet voor de volgende keer?
maandag 30 mei 2011
maandag 16 mei 2011
Vaccinaties
You can never cross the ocean unless you have the courage to lose sight of the shore.
- Christopher Columbus
De afspraak bij de GGD voor onze vaccinaties stond al weken dan niet maanden in mijn agenda. De bewuste ochtend fietsten we met z’n vijven naar hun nieuwe kantoor die we niet direct konden vinden, maar achteraf pal achter mijn kantoor van het Rode Kruis lag! We kwamen met z’n vijven tegelijk binnen in het kamertje voor een groepsconsult en ik kreeg het gevoel dat de GGD-mevrouw daar wat zenuwachtig van werd. Het duurde allemaal maar en Mark begon op zijn telefoontje te kijken en vroeg zich hardop af hoe lang dit ging duren. Dat hielp die mevrouw niet erg vooruit en toen kwam ze erachter dat ik vanwege mijn immuunziekte geen gele koorts-vaccinatie mag. Ze moest mij een negatief reisadvies geven voor het Peruaanse regenwoud! Ze stelde voor om een andere veilige reisbestemming uit te kiezen. Ik haalde mijn schouders op en dacht “Mij houd je toch niet tegen”, maar Mark liet mij op de fiets terug naar huis weten dat hij geen risico’s wil nemen en dat als ik geen vaccinaties kan krijgen hij niet naar het regenwoud wil…. Toen ging ik me stilletjes ook wel zorgen maken… Thuis meteen mijn nieuwe dokter gebeld in Maastricht en hij verzekerde me dat ik wel met een slapend virus ingeënt mag worden zonder risico’s voor mijn gezondheid. Ik zal dus na mijn eerste bezoek aan de Maastrichtse professor snel mijn vaccinatie gaan halen met een verklaring op papier. Alleen ga ik niet meer terug naar de Bredase GGD, want die mevrouw schreef in al mijn files dat ik een negatief reisadvies meekreeg van haar en absoluut niet gevaccineerd mag worden.
Via een reizigersforum had ik al een paar maanden geleden contact gemaakt met Karin uit Friesland. Ze spaart maillots en ondergoed voor een goed doel in Peru, namelijk voor de straatkinderen in Cuzco die verzorgd worden door de Nederlandse Jolanda. Ik had haar toentertijd beloofd haar zorgvuldig bij elkaar gespaarde opbrengst mee te nemen naar Peru. Ondertussen verstreek de tijd en komt ons vertrek steeds dichterbij. En sinds Karin in Friesland woont en ik in Brabant hebben we onlangs creatief gezocht naar een oplossing om haar oogst bij mij te krijgen. Mijn zus bleek de link te zijn, want Karin heeft ook familie in Marknesse. Karin had een enorme tas bij mijn zus achtergelaten en mijn zus heeft de tas afgelopen week bij mij gebracht. Een énorme tas gevuld met zo’n 65 maillots, 225 onderbroeken en 110 hemdjes. Karin was op het eind de tel een beetje kwijt geraakt, maar er komt nog een kleine hoeveelheid van mijn zus en mij bij. Voor ons is het meebrengen van de tas in het vliegtuig een kleine moeite sinds de jongste geen eigen rugzak (en dus geen bagagestuk) meeneemt in het vliegtuig. Karin deed er een klein bedrag bij om de tas te laten sealen op de luchthaven, een lieve brief en een doos chocola voor onze moeite. Nu zullen wij zorg dragen voor deze belangrijke gift voor de straatkindjes in Cuzco!
Kotsmisselijk werd ik ervan om zo’n opgezwollen beestje te zien. Nu het voorjaar is wemelt het van de teken in het hoge groen aan de voorkant van ons huis. Onze oude, dikke kater van acht jaar komt nooit op straat. Hij loopt alleen achter in de tuin of ligt te zonnen op de daken van de schuurtjes om ons heen. Ons andere grijze poesje daarentegen gaat de hele dag (en soms nacht) op stap en vangt iedere dag wel een prooi. Een muis - of meerdere op één dag - , een vogel en zelfs een mol heeft ze wel eens mee naar huis genomen. Ze is van een ander ras dan onze kater en dat betekent een meer levendig karakter. De fokster waarschuwde ons daar twee jaar geleden al voor. Ze is stoer, klimt in bomen en blaast tegen honden op straat. En dat terwijl onze kater al achteruit springt voor een kever! Ze zwalkt ook uren door het groen aan de overkant en daar leven dus teken. Ik had nog nooit een teek gezien, maar de eerste keer dat ze er twee in haar nek had hangen had ik wel een vermoeden. We hebben een tekenpen, maar geen haar op mijn hoofd die erover denkt om die teek zelf te verwijderen! De dierenarts heeft ze verwijderd en meteen een antbioticakuurtje gegeven. Uiteraard duurde het niet lang voordat ze weer een teek in haar nekvel had hangen. Nu was opa er om de teek heldhaftig te verwijderen. Gelukkig hebben wij ooit de juiste beslissing genomen om een verzekering voor dit onstuimige poesje af te sluiten, zodat we onbeperkt de dierenarts kunnen bezoeken zonder kosten. Maar tot onze grote verbazing…vond Inden vanmorgen een klein teekje in de dikke grijze vacht van onze saaie maar lieve kater! Zo’n kleintje is nog niet makkelijk te pakken te krijgen, maar het is Mark gelukt met de tekenpen. Dat kan nog een lange zomer worden met al die akelige teken in de buurt…
De zonnige Meivakantie van twee volle weken is weer voorbij. De meiden hebben het heerlijk gehad met logeerpartijtjes, rubberbootje varen, tennis- en voetbaltoernooi, fietstochtje naar pannenkoekenhuis, onze logeetjes de cavia’s en speeltuinbezoeken. Mark en ik hebben deze vakantie afgesloten met een groots dansfeest: de opening van het Grand Theater in Breda. We gingen samen met twee feestbeesten waar we vaker mee gaan dansen: Mark’s broertje en zijn vriendin. Gratis glaasjes Southern Comfort met Sprite bij de entree en de mood zat er al snel goed in. Er werden bitterballen rond gedeeld en nog leuker waren de flitsende kroontjes, lichtgevende staven en kettingen met knipperlichtjes. Er liep een fotograaf rond die ons viertjes vastgelegd heeft op de gevoelige plaat van een Polaroid. De hippe muziek werd afgewisseld met muziek uit onze tijd. Het is leuk om eens in de zoveel maanden een avondje te swingen. We voelen ons dan weer even jong en sprankelend, al is dat gevoel de ochtend erna snel weer over…
- Christopher Columbus
De afspraak bij de GGD voor onze vaccinaties stond al weken dan niet maanden in mijn agenda. De bewuste ochtend fietsten we met z’n vijven naar hun nieuwe kantoor die we niet direct konden vinden, maar achteraf pal achter mijn kantoor van het Rode Kruis lag! We kwamen met z’n vijven tegelijk binnen in het kamertje voor een groepsconsult en ik kreeg het gevoel dat de GGD-mevrouw daar wat zenuwachtig van werd. Het duurde allemaal maar en Mark begon op zijn telefoontje te kijken en vroeg zich hardop af hoe lang dit ging duren. Dat hielp die mevrouw niet erg vooruit en toen kwam ze erachter dat ik vanwege mijn immuunziekte geen gele koorts-vaccinatie mag. Ze moest mij een negatief reisadvies geven voor het Peruaanse regenwoud! Ze stelde voor om een andere veilige reisbestemming uit te kiezen. Ik haalde mijn schouders op en dacht “Mij houd je toch niet tegen”, maar Mark liet mij op de fiets terug naar huis weten dat hij geen risico’s wil nemen en dat als ik geen vaccinaties kan krijgen hij niet naar het regenwoud wil…. Toen ging ik me stilletjes ook wel zorgen maken… Thuis meteen mijn nieuwe dokter gebeld in Maastricht en hij verzekerde me dat ik wel met een slapend virus ingeënt mag worden zonder risico’s voor mijn gezondheid. Ik zal dus na mijn eerste bezoek aan de Maastrichtse professor snel mijn vaccinatie gaan halen met een verklaring op papier. Alleen ga ik niet meer terug naar de Bredase GGD, want die mevrouw schreef in al mijn files dat ik een negatief reisadvies meekreeg van haar en absoluut niet gevaccineerd mag worden.
Via een reizigersforum had ik al een paar maanden geleden contact gemaakt met Karin uit Friesland. Ze spaart maillots en ondergoed voor een goed doel in Peru, namelijk voor de straatkinderen in Cuzco die verzorgd worden door de Nederlandse Jolanda. Ik had haar toentertijd beloofd haar zorgvuldig bij elkaar gespaarde opbrengst mee te nemen naar Peru. Ondertussen verstreek de tijd en komt ons vertrek steeds dichterbij. En sinds Karin in Friesland woont en ik in Brabant hebben we onlangs creatief gezocht naar een oplossing om haar oogst bij mij te krijgen. Mijn zus bleek de link te zijn, want Karin heeft ook familie in Marknesse. Karin had een enorme tas bij mijn zus achtergelaten en mijn zus heeft de tas afgelopen week bij mij gebracht. Een énorme tas gevuld met zo’n 65 maillots, 225 onderbroeken en 110 hemdjes. Karin was op het eind de tel een beetje kwijt geraakt, maar er komt nog een kleine hoeveelheid van mijn zus en mij bij. Voor ons is het meebrengen van de tas in het vliegtuig een kleine moeite sinds de jongste geen eigen rugzak (en dus geen bagagestuk) meeneemt in het vliegtuig. Karin deed er een klein bedrag bij om de tas te laten sealen op de luchthaven, een lieve brief en een doos chocola voor onze moeite. Nu zullen wij zorg dragen voor deze belangrijke gift voor de straatkindjes in Cuzco!
Kotsmisselijk werd ik ervan om zo’n opgezwollen beestje te zien. Nu het voorjaar is wemelt het van de teken in het hoge groen aan de voorkant van ons huis. Onze oude, dikke kater van acht jaar komt nooit op straat. Hij loopt alleen achter in de tuin of ligt te zonnen op de daken van de schuurtjes om ons heen. Ons andere grijze poesje daarentegen gaat de hele dag (en soms nacht) op stap en vangt iedere dag wel een prooi. Een muis - of meerdere op één dag - , een vogel en zelfs een mol heeft ze wel eens mee naar huis genomen. Ze is van een ander ras dan onze kater en dat betekent een meer levendig karakter. De fokster waarschuwde ons daar twee jaar geleden al voor. Ze is stoer, klimt in bomen en blaast tegen honden op straat. En dat terwijl onze kater al achteruit springt voor een kever! Ze zwalkt ook uren door het groen aan de overkant en daar leven dus teken. Ik had nog nooit een teek gezien, maar de eerste keer dat ze er twee in haar nek had hangen had ik wel een vermoeden. We hebben een tekenpen, maar geen haar op mijn hoofd die erover denkt om die teek zelf te verwijderen! De dierenarts heeft ze verwijderd en meteen een antbioticakuurtje gegeven. Uiteraard duurde het niet lang voordat ze weer een teek in haar nekvel had hangen. Nu was opa er om de teek heldhaftig te verwijderen. Gelukkig hebben wij ooit de juiste beslissing genomen om een verzekering voor dit onstuimige poesje af te sluiten, zodat we onbeperkt de dierenarts kunnen bezoeken zonder kosten. Maar tot onze grote verbazing…vond Inden vanmorgen een klein teekje in de dikke grijze vacht van onze saaie maar lieve kater! Zo’n kleintje is nog niet makkelijk te pakken te krijgen, maar het is Mark gelukt met de tekenpen. Dat kan nog een lange zomer worden met al die akelige teken in de buurt…
De zonnige Meivakantie van twee volle weken is weer voorbij. De meiden hebben het heerlijk gehad met logeerpartijtjes, rubberbootje varen, tennis- en voetbaltoernooi, fietstochtje naar pannenkoekenhuis, onze logeetjes de cavia’s en speeltuinbezoeken. Mark en ik hebben deze vakantie afgesloten met een groots dansfeest: de opening van het Grand Theater in Breda. We gingen samen met twee feestbeesten waar we vaker mee gaan dansen: Mark’s broertje en zijn vriendin. Gratis glaasjes Southern Comfort met Sprite bij de entree en de mood zat er al snel goed in. Er werden bitterballen rond gedeeld en nog leuker waren de flitsende kroontjes, lichtgevende staven en kettingen met knipperlichtjes. Er liep een fotograaf rond die ons viertjes vastgelegd heeft op de gevoelige plaat van een Polaroid. De hippe muziek werd afgewisseld met muziek uit onze tijd. Het is leuk om eens in de zoveel maanden een avondje te swingen. We voelen ons dan weer even jong en sprankelend, al is dat gevoel de ochtend erna snel weer over…
donderdag 5 mei 2011
Kilometers
It is health that is real wealth and not pieces of gold and silver.
- Mohandas Gandhi
Om deze zomer op grote hoogte een stuk van het oude Incapad te lopen is het nodig dat we een goede conditie hebben. Als voorbereiding willen we kilometers maken door zo nu en dan een flink stuk te wandelen met de meiden. Onze eerste wandeling vond plaats op Eerste Paasdag. De route die we hadden uitgezocht was twaalf kilometer lang en liep door het Biesbosch. De zon scheen uitbundig en het was een prachtige route. (zie ons fotoalbum) We snapten alleen de bewegwijzering niet uit mijn wandelboek en uiteindelijk besloten we dat we de weg kwijt waren. We hebben er zelf nog een draai aan gegeven en toen we na zo’n tweeënhalf uur terug bij de parkeerplaats kwamen hadden we er zo’n acht kilometer opzitten. We waren niet ontevreden, maar de volgende wandeling wordt er een met pijltjes die we kunnen volgen! Het pad dat we in Peru gaan belopen begint op 2100 meter en klimt naar 2700 meter, dat is berg Wiñay Wayna, waarna het pad weer afdaalt naar 2400 meter. (Incarijk Machu Picchu) Deze wandeling zal zo’n zeven á acht uur duren en dan loop je een afstand van 16 kilometer… Pas na vier uur kom je bij een waterval waar je je waterfles kunt vullen, dus we moeten flink wat liters water bij ons dragen. Er wordt geadviseerd om twee liter water per persoon mee te nemen… Om mijn conditie op peil te houden blijf ik elk weekend zo’n zes kilometer hardlopen. Mark kan helaas niet meer heel fanatiek hardlopen, want hij heeft een blessure in zijn enkel. De orthopeed heeft ons uitgelegd dat hij door zijn kromme benen steeds vaker blessures zal krijgen. Zijn lichaam krijgt door ouderdom steeds minder souplesse, waardoor de frictie door zijn kromme benen steeds minder goed opgevangen wordt. Arme Mark. Zijn laatste kunstje zal de marathon van Amsterdam worden, zegt hij.
Volgens de legende ligt er op de bodem van het Titicacameer een waanzinnige schat van goud en zilver. Deze schat bevat het losgeld voor een belangrijke Inca die de Spaanse veroveraar Francisco Pizarro gevangen hield in de 16de eeuw. De schat is nooit bij Pizarro aangekomen, maar wel op de bodem van het meer.... Ik twijfel nog steeds over het stukje van de reis rondom dit Titicacameer. Iedereen verblijft daar in Puno, een saai stadje dat alleen leeft vanwege de toeristen die de drijvende eilandjes van stro in het Titicacameer willen bezoeken of op doorreis zijn. Deze eilandjes trekken me steeds minder omdat ze zo ontzettend veel reizigers trekken dat ze naar mijn idee niet meer authentiek kunnen zijn. Ik denk dus dat wij vanuit Puno meteen naar Arequipa reizen voor een bezoek aan de vallei met grote condors en warmwaterbronnen (onze oudste wil daar graag een meerdaagse trektocht maken). En daarna terug naar Puno reizen om vervolgens de Boliviaanse grens over te gaan met een bus naar het plaatsje Copacobana. Daar pakken we een boot om over het meer naar Isla del Sol te varen. Het eiland waar de zon geboren is volgens de Inca’s en waar veel ruïnes en witte stranden zijn en prachtige uitzichten. Het allerliefst wil ik op dit eilandje een nachtje slapen, maar de spaarzame hotels op dit eiland zijn zo uniek dat ze daarom helaas peperduur zijn…
Goed doen voor een ander is in. Goede doelen steunen is heel eigentijds anno 2011. Ruim 3300 mensen werden dit jaar onderscheiden met een lintje. Bij de traditionele lintjesregen op de dag voor Koninginnedag worden Nederlanders onderscheiden die speciale verdiensten voor de samenleving hebben geleverd. Vrijwel alle gedecoreerden, 3298, doen vrijwilligerswerk. En daar zijn ze niet onlangs mee begonnen, omdat het nu trendy is. In Breda mochten wij bij Het Nederlandse Rode Kruis ook een zeer sociaal bewogen mevrouw verblijden met een koninklijk lintje. Ze is al meer dan vijftig jaar collectante voor het Rode Kruis en meer dan dertig jaar voor KWF! Haar lintje werd officieel overhandigd door een wethouder van Breda, haar hele familie was als verrassing aanwezig en natuurlijk werd er feestelijk voor taart, bloemen en champagne gezorgd. Heel bijzonder was de reden dat ze ooit begon voor het Rode Kruis. Na de Tweede Wereldoorlog werd ze als kind opgevangen in tenten met dekens, water en eten. Ooit, had ze zich voorgenomen, zal ik iets terugdoen voor deze organisatie. Geïnspireerd door dit soort mooie mensen zal ons gezin in juni ook gaan collecteren – voor de eerste keer. Op Koninginnedag heb ik een dagdeel in promokleding bij onze kraam op de vrijmarkt gestaan: heliumballonnen weg geven en bij een waterbadje staan waar iedereen een muntje naar een drijvend eendje kon gooien voor prijsjes. Dit was de eerste keer voor mij en ik vond het best inspannend om met al die onbekende mensen te spreken en enthousiast te zijn. Deze maand zal ik ook aanwezig zijn bij een groot gala van het Rode Kruis voor de aanschaf van een nieuwe ambulance. De stoelen voor dit gala waren snel uitverkocht - en dat voor een bedrag van € 350 per stoel! Er komen veel prominente mensen uit Breda zoals de burgemeester en Marlies Dekkers… Ik leen een zwarte jurk en hakschoentjes van een vriendin en heb er een vestje en chique panties bij gekocht. Mijn haar wordt bij de kapper opgestoken. Het wordt wederom een eerste-keer-ervaring: mijn eerste gala van mijn leven!
De meivakantie brengen we dit jaar door in het zonnige Breda, haha! Vorig jaar waren de meiden voor het eerst terug in Madrid. We hebben deze twee weken vriendinnetjes en een nichtje te logeren, een tennis- en voetbaltoernooi en gezellige bezoekjes thuis en buiten de deur. Maar vooral de overvloedige zonnestralen geven ons het vakantiegevoel – veel buiten lezen, liggen op de zonnebedjes en gezellig buiten eten… En dat allemaal in onze achtertuin!
- Mohandas Gandhi
Om deze zomer op grote hoogte een stuk van het oude Incapad te lopen is het nodig dat we een goede conditie hebben. Als voorbereiding willen we kilometers maken door zo nu en dan een flink stuk te wandelen met de meiden. Onze eerste wandeling vond plaats op Eerste Paasdag. De route die we hadden uitgezocht was twaalf kilometer lang en liep door het Biesbosch. De zon scheen uitbundig en het was een prachtige route. (zie ons fotoalbum) We snapten alleen de bewegwijzering niet uit mijn wandelboek en uiteindelijk besloten we dat we de weg kwijt waren. We hebben er zelf nog een draai aan gegeven en toen we na zo’n tweeënhalf uur terug bij de parkeerplaats kwamen hadden we er zo’n acht kilometer opzitten. We waren niet ontevreden, maar de volgende wandeling wordt er een met pijltjes die we kunnen volgen! Het pad dat we in Peru gaan belopen begint op 2100 meter en klimt naar 2700 meter, dat is berg Wiñay Wayna, waarna het pad weer afdaalt naar 2400 meter. (Incarijk Machu Picchu) Deze wandeling zal zo’n zeven á acht uur duren en dan loop je een afstand van 16 kilometer… Pas na vier uur kom je bij een waterval waar je je waterfles kunt vullen, dus we moeten flink wat liters water bij ons dragen. Er wordt geadviseerd om twee liter water per persoon mee te nemen… Om mijn conditie op peil te houden blijf ik elk weekend zo’n zes kilometer hardlopen. Mark kan helaas niet meer heel fanatiek hardlopen, want hij heeft een blessure in zijn enkel. De orthopeed heeft ons uitgelegd dat hij door zijn kromme benen steeds vaker blessures zal krijgen. Zijn lichaam krijgt door ouderdom steeds minder souplesse, waardoor de frictie door zijn kromme benen steeds minder goed opgevangen wordt. Arme Mark. Zijn laatste kunstje zal de marathon van Amsterdam worden, zegt hij.
Volgens de legende ligt er op de bodem van het Titicacameer een waanzinnige schat van goud en zilver. Deze schat bevat het losgeld voor een belangrijke Inca die de Spaanse veroveraar Francisco Pizarro gevangen hield in de 16de eeuw. De schat is nooit bij Pizarro aangekomen, maar wel op de bodem van het meer.... Ik twijfel nog steeds over het stukje van de reis rondom dit Titicacameer. Iedereen verblijft daar in Puno, een saai stadje dat alleen leeft vanwege de toeristen die de drijvende eilandjes van stro in het Titicacameer willen bezoeken of op doorreis zijn. Deze eilandjes trekken me steeds minder omdat ze zo ontzettend veel reizigers trekken dat ze naar mijn idee niet meer authentiek kunnen zijn. Ik denk dus dat wij vanuit Puno meteen naar Arequipa reizen voor een bezoek aan de vallei met grote condors en warmwaterbronnen (onze oudste wil daar graag een meerdaagse trektocht maken). En daarna terug naar Puno reizen om vervolgens de Boliviaanse grens over te gaan met een bus naar het plaatsje Copacobana. Daar pakken we een boot om over het meer naar Isla del Sol te varen. Het eiland waar de zon geboren is volgens de Inca’s en waar veel ruïnes en witte stranden zijn en prachtige uitzichten. Het allerliefst wil ik op dit eilandje een nachtje slapen, maar de spaarzame hotels op dit eiland zijn zo uniek dat ze daarom helaas peperduur zijn…
Goed doen voor een ander is in. Goede doelen steunen is heel eigentijds anno 2011. Ruim 3300 mensen werden dit jaar onderscheiden met een lintje. Bij de traditionele lintjesregen op de dag voor Koninginnedag worden Nederlanders onderscheiden die speciale verdiensten voor de samenleving hebben geleverd. Vrijwel alle gedecoreerden, 3298, doen vrijwilligerswerk. En daar zijn ze niet onlangs mee begonnen, omdat het nu trendy is. In Breda mochten wij bij Het Nederlandse Rode Kruis ook een zeer sociaal bewogen mevrouw verblijden met een koninklijk lintje. Ze is al meer dan vijftig jaar collectante voor het Rode Kruis en meer dan dertig jaar voor KWF! Haar lintje werd officieel overhandigd door een wethouder van Breda, haar hele familie was als verrassing aanwezig en natuurlijk werd er feestelijk voor taart, bloemen en champagne gezorgd. Heel bijzonder was de reden dat ze ooit begon voor het Rode Kruis. Na de Tweede Wereldoorlog werd ze als kind opgevangen in tenten met dekens, water en eten. Ooit, had ze zich voorgenomen, zal ik iets terugdoen voor deze organisatie. Geïnspireerd door dit soort mooie mensen zal ons gezin in juni ook gaan collecteren – voor de eerste keer. Op Koninginnedag heb ik een dagdeel in promokleding bij onze kraam op de vrijmarkt gestaan: heliumballonnen weg geven en bij een waterbadje staan waar iedereen een muntje naar een drijvend eendje kon gooien voor prijsjes. Dit was de eerste keer voor mij en ik vond het best inspannend om met al die onbekende mensen te spreken en enthousiast te zijn. Deze maand zal ik ook aanwezig zijn bij een groot gala van het Rode Kruis voor de aanschaf van een nieuwe ambulance. De stoelen voor dit gala waren snel uitverkocht - en dat voor een bedrag van € 350 per stoel! Er komen veel prominente mensen uit Breda zoals de burgemeester en Marlies Dekkers… Ik leen een zwarte jurk en hakschoentjes van een vriendin en heb er een vestje en chique panties bij gekocht. Mijn haar wordt bij de kapper opgestoken. Het wordt wederom een eerste-keer-ervaring: mijn eerste gala van mijn leven!
De meivakantie brengen we dit jaar door in het zonnige Breda, haha! Vorig jaar waren de meiden voor het eerst terug in Madrid. We hebben deze twee weken vriendinnetjes en een nichtje te logeren, een tennis- en voetbaltoernooi en gezellige bezoekjes thuis en buiten de deur. Maar vooral de overvloedige zonnestralen geven ons het vakantiegevoel – veel buiten lezen, liggen op de zonnebedjes en gezellig buiten eten… En dat allemaal in onze achtertuin!
Abonneren op:
Posts (Atom)
