Great beach in Zeeland!

ZO KLEIN EN VRIJ!
“After all, the best part of a holiday is perhaps not so much to be resting yourself, as to see all the other fellows busy working.” 

- Kenneth Grahame

Ineens viel het me op. Alles wat die Amsterdammers in het groot hadden, hadden wij in het klein. Net Calimero. "Zij zijn groot en ik is klein, en da's niet eerlijk.” Mijn lief en ik zaten in het late zonnetje te barbecuen aan ons klaptafeltje in het gras met een gezellig retro paars tafelkleedje erop. Twee redelijk nieuwe comfortabele zitstoelen van de Decathlon erbij. Helemaal tevree. Ik keek vanuit mijn stoeltje uit op twee grote witte, luxe caravans aan de andere kant van het veldje met grote voortenten eraan. De twee bevriende echtparen van de caravans hadden hun grote eettafel ertussen gezet. Ze hadden vier grote bijpassende tuinstoelen erbij met luxe hoofdkussens en verstelbare rugleuning enzo. Het verschil met onze campinguitrusting was lachwekkend. Zij zijn groot en ik ben klein… Ik keek naar ons antieke, door de tijd versleten, retro bruine luifeltje. Al bijna vijftig jaar zijn werk gedaan. Het rubber om hem aan de Volkswagenbus te schuiven was op meerdere plekken gescheurd. Lekjes in het doek die door de jaren heen ontstaan waren hadden we provisorisch met liefde en ducktape dichtgeplakt en nooit meer naar omgekeken. Het werkte immers prima tot nu toe en dus vergaten we het weer. Het contrast met hun uitschuifbare - op licht aluminium stangen gedragen - omvangrijke luifel kon niet groter zijn. Terwijl onze garnaaltjes die avond op de kleine oranje barbecue rustig lagen te garen, stond hun airfryer in de voortent gevuld met frikadellen en patatten. De twee forse Amsterdammers hadden overigens bijna alles identiek. Hun witte caravan’s met luifel dus, hun zwarte auto’s met fancy wieldoppen, hun kleding, kalende hoofden, dikke bierbuiken, beiden tattoo’s en zelfs hun vrouwen leken identiek. Zussen of zelfs tweeling schatte ik in. De vrouwen droegen hun geblondeerde haar op dezelfde manier opgetist en opgestoken. Ze droegen dezelfde panterprint leggings, hadden hetzelfde mandje voor de afwas en hadden dezelfde lichtblauwe fietsen. Beiden kleine tattoo’s in hun nek en een piercing in hun neus. Reuze aardige mensen trouwens. Heel behulpzaam ook. Ik kijk naar hun identieke robuuste, brede opstap voor de deur van hun caravans. Heel wat groter en luxer dan ons kleine inklapbare krukje voor de schuifdeur van de grijze VW bus. Tussen hun kolossale caravans staan vier heel degelijke, elektrische fietsen op hun stevige standaard geparkeerd. Ik vermoed dat ze thuis in Almere dezelfde fietsen gebruiken. Achter mijn stoel staat een heel klein half verroest vouwfietsje op een wankel standaardje. Wanneer hij omvalt ligt de ketting eraf weten we. Het verschil met de fietsen aan de overkant van het kampeerveldje kan niet groter zijn. Ik lach erom. Vanmiddag toen we van het strand kwamen en een Italiaans ijsje wilden halen liep de achterband van het fietsje van mijn lief in één zucht leeg. We zaten er eigenlijk op te wachten, op die klapband. Feitelijk was het mijn fietsje. Op de stoep met een ijsje in ons hand namen we een rigoreuze beslissing. We lieten dat verroeste ding, met verlepte buitenband achter bij een gesloten fietsenmaker in het dorp. Mijn lief ging lopend op z’n slippers zes kilometer terug naar de camping. Ik in m’n uppie met de strandtas aan het stuur op het andere fietsje alvast vooruit. Ik kwam Danny Vera tegen op zijn fiets, kindje voorop in een zitje. Ik lachte naar hem. Z’n haar in het vet, rood rock&roll jasje aan. Hij zei me vrolijk gedag. Ik groette terug. Ik weet dat hij in Middelburg woont waar onze dochter ook drie jaar studeerde. Toen hebben we hem helaas nooit ontmoet. Ook mijn lief herkende hem later toen Danny hem weer tegemoet fietste. 

De dag ervoor hadden we een platte band van de andere vouwfiets net toen we naar het strand wilden.  In Middelburg haalde mijn lief zo’n banden-plak-doosje. We hadden twee Simson doosjes mee maar toch misten we een tubetje lijm. We bleven heel relaxt. We waren samen. Geen haast. De stevige fietsen van onze overburen op de camping vergeleken met die gammele van ons waren wel een eyeopener. Ik heb inmiddels al gekeken naar de aanschaf van twee nieuwe moderne vouwfietsen. De Amsterdamse overbuurman vroeg nieuwsgierig op zaterdagochtend bij onze aankomst op de camping of hij bij ons binnen mocht kijken. ‘Goh, mis je dan niet de ruimte van zo’n moderne camper?’ vroeg hij op z’n ras Amsterdams. Wij vinden juist zo’n oud busje veel charme hebben reageerde ik. ‘Maar mis je geen toilet of een keuken dan?’ probeerde hij nog. Hij kon zich duidelijk niet voorstellen wat wij in onze plezierige hippiebus zagen. Uiteraard kregen we meer aanloop voor ons romantische kampeerbusje op de camping. Die stroom aandacht lijkt nooit op te drogen. Op Tweede Pinksterdag waren we na ons ontbijt in een mum van een tijd klaar met afwassen en de bus inpakken. We vertrokken naar Zoutelande, parkeerden onze bus daar en maakten er nog een leuke tijd van op het strand. De Amsterdammers konden hun caravans natuurlijk nergens kwijt en reisden na lang opruimen terug naar Almere. Juist om díe vrijheid houd ik zo van ons compacte Volkswagenbusje. Karma haalde ons trouwens wel in. Eind van de middag, op weg naar huis, stopte mijn lief de bus even bij een benzinestation. Hij was rozig. Een rondje om de auto en toen wilde hij ‘m starten…de motor deed niks. We belden de ANWB en moesten een uurtje wachten bij LaPLace langs de snelweg. Mijn lief liep ondertussen zelf even terug naar de bus om nog eens te starten. Ons busje liet ons niet in de steek! Zonder problemen konden we het laatste stukje doorrijden naar Breda. 

Jazz festival 2023

FUNKY JAZZ
'Jazz is smooth and cool. Jazz is rage. Jazz flows like water. Jazz never seems to begin or end. Jazz isn't methodical, but jazz isn't messy either. Jazz is a conversation, a give and take. Jazz is the connection and communication between musicians. Jazz is abandon.'

- Nat Wolff

Het was een kort weekje met een mijlpaaltje voor mij. Ik ben voor het eerst alleen naar het Erasmus ziekenhuis gereden om alleen naar een afspraak te gaan. Altijd reed mijn lief of middelste dochter. Nooit alleen. Een enkele keer gingen we zelfs met het hele gezin. Mijn steun en toeverlaat. Ik gebruik echter geen pijnstilling meer, mag weer autorijden en de afspraken gaan de laatste tijd alleen om nazorg. Ik kan het best alleen. Na dit mijlpaaltje begon er een lang weekend. Een muzikaal weekend. Het grootste en oudste jazz festival in Europa wordt al meer dan vijftig jaar in Breda georganiseerd. Deze editie treffen we het wederom met het lenteweer. Het festival duurt altijd vier dagen. Startend op Hemelvaartsdag. Wij brengen dit jaar één bezoek. We gaan samen met een vriendenstel. Ik heb zin om te dansen. Wat te eten op straat. Een terrasje te pakken. Genieten van de opzwepende muziek. Leuk gezelschap. En ik geniet ervan om naar de muzikanten te kijken die geconcentreerd blazen op hun trompet of klarinet. Te kijken naar een temperamentvolle drummer. Lekker op de fiets. We kunnen dus flexibel ten alle tijde naar huis. Ik hoop dat ik niet te snel moe word, maar dat ik lekker opgeladen word door de vibe. Die zonnige zaterdagmiddag slenteren we door het volgestroomde stadshart waar zo’n twintigtal podia verspreid staan op volle pleinen. Op het Spanjaardsgat is een drijvend ponton geplaatst. Heel romantisch naast het kasteel. Wanneer we er aan komen is daar een goed concert gaande met de zanger die tijdens The Voice senior met zijn rauwe stem bijna de jury omver blies uit hun draaiende stoelen. Tollak Ollestad uit Alaska laat tijdens dit concert zijn indrukwekkende vaardigheden op de mondharmonica en toetsenbord zien. Ik houd van mondharmonica. Hij laat zijn ruige stem bewonderen wanneer hij naadloos jazz, blues, rock en pop in zijn composities combineert. Twee solisten staan erbij, onaangekondigd. Samen op het podium. Een saxofonist. En een trompettist die een Grammy gewonnen heeft voor zijn muziek. Volgens mij stapten ze onvoorbereid samen het podium op. Magisch samenspel en solo’s. Wij genieten op het vlot, bewegen mee op de beat. 

Al vroeg in de avond trapt Satchmocracy de avond af op de Grote Markt. De muziek van Louis Armstrong (1901-1971) wordt met respect nieuw leven ingeblazen door maar liefst acht Franse jazz muzikanten. Tijdens een deel van dit concert hebben we een plekje op een nog steeds zonnig terras weten te bemachtigen. Ik vind het echt genieten. Zittend met een drankje naast mijn vriendin, een bitterbal erbij, kijken naar een senioren echtpaar die beiden opstaan van hun stoel om een dansje te wagen. Zij met een rode roos in haar haar en een zwierige jurk. Hij een bakkerspet, net als mijn lief. Wanneer ze weer gaan zitten krijgen ze een applausje van het volle terras. Later zijn we opgestaan om nog even te kijken bij het podium, en nog later bij een salsa/bachata band op een ander plein. Veel te druk daar dus zijn we doorgelopen naar het statige Nassau hotel. In een oude kapel met geweldige glas-in-lood ramen en een hoog rondvormige plafond kunnen we zo binnenlopen. De band Along Comes Mary - met Belgische zangeres - zorgt voor een avond vol nostalgische, dansbare muziek. We worden verrast door Cesar Zuiderwijk op het podium, vijftig jaar de drummer van de Golden Earring geweest. Hij stond daar stilletjes in de achtergrond met een tamboerijn in zijn hand. Jazz bezorgde ons zoals elk jaar een heerlijke middag en avond. Wat overblijft als herinnering is een doos met jonge plantjes die ik de volgende ochtend weer in de achtertuin terug vind. Onze vrienden van het jazzy uitgaan zaaien en kweken zelf plantjes. Ik kreeg een kartonnen doosje met XL zonnebloemen, cherrytomaatjes, basilicum, stokrozen en ieniemienie petunia plantjes cadeau. Ze hebben nu nog wat extra zorg nodig maar straks mogen ze in de koude grond. Blij mee!

Fleemarket on a sunny Mother's Day!

DROMEN IN DE TUIN
“Gardens have the magic to heal. When one is grieving, nature’s smile is a tender place to be.” 

- Donna Goddard

Toch is het genieten in de lente met de tuindeur open in de achterkamer. Tijdens een fikse hoosbui. Het geluid. De achtertuin die ineens knalgroen oplicht van de vochtige frisheid en het verse groen. De geur. Tuurlijk, in de lente kijken we verwachtingsvol uit naar zonneschijn. Verwarmende zonnestralen. Ik geniet daar ook volop van. Met een boek of een tijdschrift in de tuin lezen. Onverwachts je lunch aan de tuintafel kunnen opeten. De enkele avonden, de afgelopen tijd, dat we als gezin aan de tuintafel konden avondeten. Genieten. De vogels die zingen als je wakker wordt. Misschien komt het omdat wij onlangs ons portie zonneschijn al ruimschoots op het Kaapverdische eiland gehad hebben, want ik kan ook genieten van die fikse buien van de laatste tijd. Zo vult de regenton ook weer lekker. Ik heb de kamerplanten buiten gezet voor een frisse douche. Laatst hadden we de keukendeur nog wijd openstaan tijdens de schemer en de onverwachts hevige regenbui. Middelste dochter ontdekte tot haar schrik ineens een grote pad op de keukenvloer. Elk voorjaar hebben wij paddentrek naar onze tuin. Vroeger was er een vijver in onze tuin gelegen. De padden blijven jaarlijks terugkeren naar dit plekje. Dat weten wij omdat de katten tijdens die weken in de avond nauwelijks binnen te lokken zijn. Ze vinden het schouwspel van springende en kruipende padden over het grasveld en het ritselen van die beestjes tussen de planten ge-wél-dig. Ik vind met aandacht kijken in de tuin - luisteren, voelen en ruiken - leuk. De kersen-, pruimen- en perenboom checken. Zelf kijken hoe het ervoor staat met het weer. Gewoon in een tuinstoel voor me uit staren. Onze katten komen er dan altijd loom bij liggen. Laatst ben ik naar het tuincentrum geweest om weer wat planten aan te vullen. Mos uit het grasveld geplukt en graszaad gezaaid. Gras nog even kort gemaaid toen het veldje eindelijk eens droog genoeg was om te maaien. Ik vind in de tuin werken leuk. Ik heb er nu ook alle tijd voor. Overdag. Doordeweeks. Afgelopen week vielen in één nacht alle velletjes en gele bolletjes bloesem uit de oude beukenboom. Het nieuwe felgroene blad aan de boom explodeerde en onze oprit lag ineens helemaal vol met die velletjes en bloesembolletjes. Ik heb dan spontaan de mogelijkheid om voor de volgende nieuwe regenbui de boel op te vegen en te verzamelen in de groenbak. Ze waaien door alle kieren, slaapkamerramen en de voordeur het huis in. Die velletjes en bolletjes verstoppen ook het grondrooster in de oprit waardoor er een meterslange regenplas kan ontstaan. De bedoeling van dat rooster is juist dat al het hemelwater het slootje aan de rand van onze voortuin, instroomt. Ook vind ik het fijn om al het verdroogde, uitgevallen beukenblad van afgelopen winter bij elkaar te harken en in de groenbak te proppen. Ineens blijkt daaronder nieuw groen leven te groeien dat licht nodig heeft. Een tuin hebben kun je zien als een metafoor voor het leven. Dromen, snoeien, planten, mislukken, aandacht geven; tuinieren is leven. Ik zie onze voor- en achtertuin, zo’n groen plekje vlakbij je huis, als een cadeau. Toen wij een paar jaar terug de voortuin opnieuw aanlegden ben ik een tuinboekje begonnen. Alle kaartjes van de aangekochte planten heb ik erin geplakt zodat ik de onderhoudsadviezen niet zou vergeten. Wanneer snoei je een lavendel, lavendelplanten houden van kalk in de grond. Snoeiadvies van onze fruitbomen. Ik kan alles terugvinden. Ik ben nu tevreden met de tuin zoals ie is. Ik ben trots op de enorme, dieprode klimroos uit mijn moeder’s tuin langs de zijkant van ons huis. De jasmijn die over de oude draagbalk van de schommel gaat groeien. De vijgenboom in de hoek van de achtertuin die enorme vijgenoogst geeft. Het oude Boeddha beeld midden in de voortuin die een oase van rust voorstelt. Ik ben het allergelukkigst wanneer het slootje aan de voorkant helemaal vol regenwater gestroomd is. Hij staat meestal droog. Ik droom eigenlijk alleen nog van een bamboe pergola boven onze tuintafel. Een luifel aan de achterkant van ons huis past niet door de grootte van de dakplataan. Die boom staat in de weg maar gaan we niet weghalen. Hij geeft onze tuin juist natuurlijke schaduw en karakter. Zo’n pergola geeft me een fijn tropisch gevoel. Vooral met een strodak, maar met een tentdoek zou ik ook al tevreden zijn. Tijdens een zomerse regenbui écht buiten kunnen zitten en natuurlijk ook als beschutting voor de zon. Uiteindelijk is tuinieren een kwestie van aandacht, durf en vertrouwen. En dromen.

Afgelopen zondag was de traditionele vrijmarkt in ons dorp weer. Geen dorpse markt meer, inmiddels uitgegroeid tot een bekend fenomeen met zo’n veertigduizend bezoekers. Het valt heel vaak op Moederdag zoals dit jaar. Ik werd deze zondag verrast met een groots gedekte ontbijttafel beneden, want inmiddels passen we niet meer op het grote bed. Lange lijven van de meiden en vriendje van jongste dochter - die ook alweer twee jaar bij ons gezin hoort - geen plek voor een kruimelig ontbijt. Later die ochtend togen wij op ons gemakkie naar de markt. Altijd schijnt de zon tijdens de jaarmarkt. De straten stroomden vol. Meiden slenterden nog kooplustig door. Mijn lief en ik liepen naar huis. Mijn beenspieren kunnen nog niet zo lang. Mijn lief sleepte de aankopen van dochters mee. In mijn hand een tasje met twee cherrytomaatplantjes voor mijn kruidentuin tafel en een lathyrus voor tegen de voet van de dakplataan. Tevreden met mijn aankoopjes plofte ik, na een kop verse groentesoep, op een ligstoel met mijn boek om niet veel later m’n ogen vermoeid dicht te laten vallen. Dromen in de tuin.

Spending the weekend with our girls in Utrecht!

WOORDEN VINDEN
‘Living in that state of fear, you are always on the edge, a little nervous, confused. You don’t want it to come back. You want to see your children grow up, get married and be happy.’

- Stanley Tucci

Af en toe kan ik gewoon niet geloven dat ik zo erg ziek ben geweest. Het was een korte en misschien daardoor extra heftige periode dat nu acht maanden duurt. Sinds drie maanden heb ik geen dagelijkse behandelingen in het ziekenhuis meer. Wel veel nazorg. Ik kan vaak de adequate woorden niet vinden om mijn proces juist te beschrijven. Ik vergeet dingen die gebeurd zijn. Vooral in die twee weken dat ik in het ziekenhuis verbleef en veel traumatische ervaringen had. Zoveel dat ze kennelijk niet kunnen blijven hangen. Ik schreef alles in een dagboek. Toen ik uit de operatie kwam vroeg ik mijn lief alles bij te houden zodat ik het terug zou kunnen lezen. Dat heb ik nog steeds niet gedaan. Het is veel. Veel om te verwerken. Veel emoties en verdriet. Afgelopen week had ik twee vriendinnetjes op bezoek en ik merk dat wanneer we samen terug kijken op mijn behandelingen dat ik dingen gewoon vergeet. Ik kan het niet meer in detail beschrijven. Ik had recent mijn allerlaatste gesprek met de psycholoog uit het ziekenhuis die destijds door een zaalarts erbij gehaald was omdat ik inmiddels zoveel tegenslagen had gehad dat hij dit nodig vond. Psycholoog Wendy zat voor mijn gevoel dagelijks aan mijn ziekenhuisbed om mij te steunen. Ik schreef met steekwoorden mijn verdriet en frustraties met een stift in mijn schetsboek (die ik nog steeds bewaar). Zij sprak uit zoals ik me voelde en werkte daarmee. Deze week kwam ik er achter dat ze helemaal niet elke dag aan mijn bed zat, zo voelde het echter wel. Wendy vond het goed om te zien dat ik tijdens mijn traject de kracht bleef houden om te blijven ontvangen. Dat ik toegankelijk bleef voor mijn omgeving en dat ik het toeliet dat een ander van betekenis mocht zijn. Ze concludeerde dat mijn lief en ik, en ook wij als gezin, het goed gedaan hebben. Veerkracht getoond. Ik ben er trots op dat we deze klus met elkaar hebben geklaard. Dat ik er weer sta. Ik ben inmiddels weer begonnen met mijn live yoga groepslessen. Ik werd voor mijn eerste les opgewacht met een bosje bloemen. Nu nog steeds veel knuffels en blijde gezichten. Juffen die mijn energie voelen in de les en er door geraakt worden. Een kaartje met lieve woorden. Heel erg lief. Toch schieten woorden te kort wanneer ik moet uitleggen hoe het met me gegaan is. Iemand die perfect het gevecht tegen de sonde, het diepe zwarte gat waar je doorheen gaat, de lust om te eten verliezen - terwijl eten zo troostend kan zijn - en zo’n groot deel van je gewicht verliezen dat de artsen zich zorgen om je maken, zeer goed kan verwoorden is acteur Stanley Tucci. Van de week zag ik een interview met hem. Hij heeft vrijwel hetzelfde doorgemaakt als ik. Om te beginnen liep hij ook net als ik al ruim twee jaar met pijn in zijn mond voordat de diagnose kwam.  Ik onderging voor de behandeling nog een zeer zware operatie, hij was niet te opereren. Daarna kregen we dezelfde behandeling. Hem erover horen praten in precies de juiste woorden gaf me zoveel troost. De herkenning! Mijn mond die helemaal vol pijnlijke wonden en ontstekingen zat, de moeite met slikken. Het gevecht dat je verliest tegen de sondevoeding. Haarverlies. Stanley beschrijft dat je je zo ziek voelt dat je hoofd gewoon niet meer werkt. Ik kon tijdens de donkerste perioden niet meer relativeren, of het einde van de tunnel zien. Alleen maar verdriet en intense moeheid voelen. Niet dat ik dacht dat ik er dood aan zou gaan, dat heb ik nooit gedacht. Meer zó beroerd en moe voelen dat je gewoon niet meer kunt - zó zwak. Ik kan het mezelf al bijna niet meer voorstellen. Laat staan een ander die er niet bij was, die het van mijn verhalen moet hebben. Stanley Tucci verwoordt het zo goed dat veel details weer levend terugkwamen. Het moment dat ik weer ging proeven bijvoorbeeld. Mijn lief die bij elke voorbereidde maaltijd mij vragend en hoopvol aankeek of ik er iets van proefde. Aanmoedigingen en de liefde van mijn directe omgeving hebben mij er doorheen gesleept. Ookal gaat eten nog steeds langzaam door te weinig speeksel en aan één kant kauwen. Ookal heb ik zenuwpijn op mijn duim aan de kant van de geopereerde arm, ookal heb ik regelmatig oedeemtherapie en pleisters in mijn hals en ookal heb ik een wekelijkse fluoridehap vanwege te weinig speeksel dat cariës kan veroorzaken. Ookal ben ik vaak hees en ookal is de wand van mijn keelholte verdikt door littekens wegens de bestralingen waardoor de doorgang vernauwd is en ik ’s nachts oncharmant snurk liggend op m’n rug. Tóch elke dag een klein stapje vooruit. Zoals ik deze week tot mijn grote blijdschap zag dat er echt al bijna twee centimeter haar op mijn achterhoofd groeit. Mijn lichaam doet wat het moet doen. Zo dankbaar.

Voor mijn verjaardag had ik van mijn lief een weekendje winkelen in een vreemde stad gekregen. Samen met onze drie dochters. Hij bood aan als taxi te fungeren dat weekend. Afgelopen weekend hadden we een leuk hotel in Utrecht en bracht mijn lief ons zoals beloofd naar het centrum. Onderweg haalde hij uit het handschoenenkastje vier dik gevulde enveloppen voor ons. Na het uitstappen openden we de enveloppen. Hij stond te genieten van onze enthousiaste reacties. Hij dropte daarna onze bagage in het hotel. Ideaal. Ideaal weertje ook. In de avond dineerden we op straat bij een Vietnamees restaurant. Zwemmen. Sauna. Uitgebreid ontbijten in het hotel. Alsof we de zaterdag nog niet genoeg geshopt hadden hebben we zondagmiddag de laatste restanten van ons tegoed verbrast. Bagage werd weer opgepikt en wijzelf eind van de middag ook. Een onvergetelijk meidenweekend. Een gul cadeau.

Tourist in our homeland!

MENEER SOOF
‘Als de eindigheid, de sterfelijkheid zich zo duidelijk laat voelen, is er veel puurheid. Dan kun je de essentie voelen. Dat we van elkaar houden. Liefde. Dat dat alles is. Dat het nooit om iets anders heeft gedraaid.’

- Joost Frank

Onze oudste dochter vroeg of wij een weekend op een konijn wilden passen. Dat leek ons wel een keer leuk. Omgekeerde wereld. Wij doen dit soort ruiling met gesloten portemonnee al sinds we naar Spanje verhuisden. Inmiddels zestien jaar geleden. Een gratis logeer- of vakantieadres ruilen tegen een gratis dieren- en tuinoppas. Elke zomer hadden we daar iemand uit Nederland in ons huis die met veel plezier op onze katten en tuin paste terwijl wij door Noord-Spanje, Portugal of Marokko reisden. Heel leuk initiatief. Hier in Nederland doen we het ook elke zomer. Zo hoeven de katten niet wekenlang te verkassen naar een dierenasiel. De oppas heeft een fijne tijd in en rondom Breda. Zo kwam het dat mijn lief en ik een weekendje in Den Haag doorbrachten als konijnenoppas. Samen met meneer Soof, het konijn van een vriendin van dochterlief. Soof was de naam bedoeld voor een vrouwtjeskonijn. Later bleek Soof een heer. Meneer Soof loopt meestal vrij rond leerden wij. Hij slaapt eigenlijk alleen maar in z’n kooi óf hij is daar wanneer hij alleen achterblijft in het appartement. Na aankomst in Den Haag zwaaiden we dochterlief en vriendin uit. Ze gingen een weekend naar Leeuwarden. Wij drinken een kop thee met meneer Soof en hij voelt zich meteen senang bij ons. Hij zit op de rugleuning van de zitbank achter ons hoofd, loopt over ons heen of zit tegen ons aan. Wanneer we vertrekken voor een bezoek aan de oudste Japanse tuin van Nederland - die deze dag voor het eerst dit seizoen geopend is! - lokken we hem met konijnensnoepjes in zijn kooi. De lentezon schijnt als verrassing volop en we genieten van de historische tuin. Ooit aangelegd in 1910. In de tuin zijn prachtige en zeldzame bomen en planten te zien. De Japanse tuin is heel kwetsbaar. Daarom is hij ook slechts een korte periode per jaar geopend voor publiek. Per schip had de eigenaresse vlak na de eeuwwisseling reizen gemaakt naar Japan. Zij had daarbij enkele lantaarns, een watervat, beeldjes, bruggetjes en het paviljoen naar Den Haag laten verschepen. Het rood van de bruggetjes staat trouwens symbool voor vreugde, en rood weert ook boze geesten af. Kronkelige paden zorgen ervoor dat je je zen gaat voelen. Uitbundig bloeiende kersenbomen. Door de zachte moslaag heeft de Japanse tuin een heel eigen sfeer. Na het bezoek lunchen we op het zonnige terras van de theeschenkerij in park Clingendael waar ook de Japanse tuin gelegen is. Zo fijn dat zulke uitstapjes voor ons weer mogelijk zijn. Ik krijg er steeds meer energie voor en ik kan weer redelijk normaal eten. Smaak is helemaal terug. Ik kauw alleen aan één kant waardoor ik langzaam eet.

Vervolgens pakken we de tram naar de binnenstad. Ik ben ooit als klein kind in hartje Den Haag geweest met mijn tante en nichtjes toen ik daar vroeger logeerde tijdens schoolvakanties. Een bezoek aan de chique Bijenkorf, die er nu - veertig jaar later - nóg is. Ik ben verbaasd over de vele gezellige pleinen gevuld met zonnige terrassen. De vele winkelstraten. We kopen een ijsje en leunen op traptreden tegen één van de bekendste standbeelden van Den Haag aan. Een standbeeld van Johan de Witt die er mede door zijn handelsgeest voor zorgde dat Nederland zo rijk werd. Op 4 augustus 1672 bood hij zijn ontslag aan. Hij werd door een woedende menigte tegelijkertijd met zijn broer vermoord. Hun lijken werd ontkleed en verminkt (onder andere gecastreerd) en op hun kop opgehangen. Mijn lief en ik vallen er allebei vermoeid tegenaan in slaap. Dat geslenter maakt me erg vermoeid en het zonnetje rozig. De zonnestralen waren niet voorspeld, wat een welkom cadeau! Op de terugweg kopen we bij een Poké Bowl bar ons avondeten en pakken het trammetje terug. We dineren thuis met meneer Soof. Na een rustig ontbijt met de krant, de volgende dag, ruimen we het appartement op, gooien het beddengoed in de wasmachine, voeden het konijn en vertrekken eind van de ochtend naar Kijkduin. Slechts tien minuutjes van het huis vandaan. Onverwachts breekt ook op deze dag de zon door. Het strand stroomt vol met gezinnen op een stranddoek en wandelaars langs het water. Een enkele durfal stapt de zee in. Na een wandeling ploffen we uitgestrekt op onze uitgespreide jassen en doen onze ogen dicht. Verrukkelijk. Na een tweede stuk wandelen, op blote voeten, lunchen we bij een paviljoen. Eind van de middag rijden we opgeladen, en tegelijkertijd moe, van zo’n heerlijk weekend en dankbaar dat het weer kan, terug naar Breda.