Bloot

Jezelf liefhebben is het begin van een levenslange romance.
- Oscar Wilde

“Ik heb ‘m!” hoor ik in de verte gillen over een grote parkeerplaats. “Oh wauw!” gil ik hard terug. Ik ben oprecht opgelucht. Mijn zus ook. Ik sta met mijn hippiebus buiten de slagboom te wachten op haar. Ze heeft het Mexicaanse vlaggetje voor mijn backpack terug gevonden. Mijn zus heeft deze een jaar geleden voor mij gekocht in een toeristische badplaats in México. Ik heb er zelf gekgenoeg nooit aan gedacht er één te kopen. Ik heb tig vlaggen van andere reislanden op mijn backpack genaaid, maar México zat er dus jammer genoeg niet bij.. Al een jaar proberen we hem vanuit haar huis naar mijn huis te krijgen. Vandaag zou de overdracht plaatsvinden. Op de Veluwe. In de sauna. Maar ze heeft de vlag op de parkeerplaats uit haar tas laten vallen. De vlag heeft de hele dag naast haar auto gelegen. Ik wilde de zoektocht al opgeven. “Hij ligt vast nog bij je thuis” zei ik toen ze verwoed aan het zoeken was in alle tassen die in haar auto lagen. “Ik weet zeker dat ik hem heb meegenomen.” mompelde ze terug. Ik wilde eigenlijk naar huis. Ik had allang thuis moeten zijn en ik had nog een autorit van twee uur voor de boeg. “Toch loop ik nog even terug waar ik mijn auto geparkeerd had. Voor de zekerheid.” Dat heeft ze goed aangevoeld. Het vlaggetje had op z’n kop de hele dag in het zand gelegen terwijl wij van het ene zwembad in het andere bad stapten. Een kruidenbad, een whirlpool, een Dode Zee zout bad, een koud dompelbad of gewoon een warm zwembad. De buitentemperatuur raakte vandaag de dertig graden aan en niemand van de saunagasten droeg buiten een badjas. Vaak niet eens een omgeslagen handdoek… Dat was heel veel bloot voor mij. Ik heb weer voor lange tijd genoeg gezien. Natuurlijk is ieder lijf uniek en mooi. Perfect bij de geboorte. Een wonder. Maar nergens is het verval meer te zien dan op de zonneweide van een sauna. Ik kreeg het gevoel dat hoe ouder hoe vrijer er met bloot omgegaan werd. Acceptatie van het lichaam dat bij jou hoort? Eigenlijk heel mooi. Óf de blootlopers van vandaag waren de vrije geesten uit de retro jaren ‘70? Sowieso veel bloot voor mij. Mijn zus en ik bleven heel charmant steeds onze hammamdoeken omslaan. Behalve op de zonnebedjes natuurlijk… het gevolg was dat we met gloeiende borsten en billen naar bed gingen die nacht…

Toch heb ik zelf de topless periode intens beleefd. Vanaf mijn zestiende heb ik tien jaar lang nooit een bovenstukje gedragen. Ik voelde me daar prima bij. Ik ging ook zo op de foto. Ik heb boeken vol met zomerse topless foto’s. Met groepen nieuwe vrienden op stranden in Frankrijk of op Ibiza. Later met mijn eega natuurlijk. Dat was zo natuurlijk en gewoon. Volgens mij zag ik niet eens dat er vrouwen waren die wél een bovenstukje droegen. Óf die vrouwen waren er gewoonweg niet. Deze zomer heb ik een enkele topless vrouw gezien op het strand. Een uitzondering. Kennelijk verdwijnen die modegrillen ook weer geruisloos. In de sauna heb ik twee gezinnen gezien die met hun naakte tienerkinderen rondliepen. Mijn zus en ik keken er vol respect naar terwijl we meteen opmerkten dat onze kinderen dat nooit zouden doen. Bloot kán aanstoot geven. Deze week had ik op mijn werk een teamvergadering en werd er opgemerkt dat we ons meer moeten aanpassen aan de formele kledingeisen. Dat betekent concreet: mouwtjes tot aan je elleboog, geen open sandaaltjes waar de tenen zichtbaar zijn (of gympies), rok of jurk niet te ver boven de knie en geen diep decolleté. Uiteraard ook geen spijkerbroek. Geen van onze zes dames voldeed op dat moment aan de kledingeisen. Eigenlijk mogen we van het hoofdkantoor ook geen blote benen. We moeten panty’s dragen. Ook in de zomer. Gelukkig lappen we die regel aan onze laars. Ik had die bewuste ochtend open sandaaltjes aan. Wél nagellak op mijn teennageltjes, maar dat mocht niet meer baten. Ik had een blouse zonder mouwtjes aan en een suède rokje dat ver boven mijn knie reikte. Dat mag dus niet meer. Gelukkig heb ik nog best veel nette zomerkleding van mijn expat periode in México. Een zwarte stijlvolle jumpsuit, een Jackie Kennedy stijl jurkje inclusief smal riempje en een chique broek met Japanse bloesem motief die ik eens met mijn oude tante in México heb gekocht in een boetiekje. Overal nette, passende colbertjes bij. Ik doe het er maar weer even mee. Straks staat de herfst voor de deur en is het probleem als vanzelf weer opgelost.

Dikke pad

Wij behoren het geluk te genieten wanneer wij het hebben, zoals de vruchten in de herfst.
- Epictetus

Oeps! Schrik. Een enge, dikke pad zit voor onze voordeur. De zon is al onder en we laten bij uitzondering het buitenlicht aan vannacht. Een dag die lekker loom aanvoelde. Zomerse temperatuur. Een middag aan het strand van een Belgisch bosmeer doorgebracht. De dag afgesloten met een tuin barbecue en als kers op de taart de lang gewenste zelfgemaakte piña colada’s gedronken! De drie meiden uiteraard de virgen versie, zonder alcohol. Tijdens de roadtrip hadden we de twee jongsten al beloofd dat ze thuis een keertje avontuurlijk in de hippiebus mochten slapen. Als het een warme zomernacht zou worden. En dat is deze nacht dus. We hebben de bus met de neus naar voren helemaal tot aan de schommel naast het huis geparkeerd. Zodat geen onverlaat kan opmerken dat de achterklep open staat. Of dat er twee slapende meisjes in de bus aanwezig zijn. Alle gordijntjes weer opgehangen en het bed opgemaakt. Telefoontje (voor noodgevallen) mee in de bus en de computer voor een filmpje op het bed. Zo hebben ze saampjes heerlijk geslapen in de retro camper. Zo heerlijk dat ze de volgende nacht wéér in de bus wilden slapen. De nacht voor Inden ‘s zestiende verjaardag… Sweet Sixteen. Zestien jaar. Zestien jaar geleden werd ze geboren in het bloedhete Amerika. Een vier kilo zware baby. Door haar krachtige schoppen in mijn buik waren we ervan overtuigd dat ze een jongetje zou zijn. De dokter verraste ons enorm: “A girl!” zei hij opgetogen van achter het halfhoge blauwe scherm. Nu is ze een flinke meid om te zien. Maar zo nu en dan nog zó onzeker en verlegen. Dol op dansen. “Dat ik zo snel bruin word, dat komt omdat ik in Amerika geboren ben, hè mam?” Ik heb dat heel wat jaartjes kunnen beamen. Zo lekker goedgelovig en naïef.

Na haar verjaardag mag ze eindelijk meer uren werken en krijgt ze een loonsverhoging bij haar werkgever Jumbo. Ze overweegt zelfs om kassa te gaan draaien in plaats van vakken vullen. Ze is klaar om de komende twee examenjaren in te stappen. Nu wordt het serieus op school. Een indrukwekkende reis naar Sri Lanka staat op stapel. We brengen de zonnige dag voor haar verjaardag op het strand van een bosmeertje door. We fietsen door het bos langs de bloeiende paarse heide. In de wolkeloze nacht die volgt staan er veel sterren aan de hemel. Ik loop in het donker op mijn blote voeten in de achtertuin te schuifelen. Slingers ophangen. Ik gil. Een glibberige, vochtige naaktslak onder mijn voet! Gatsie! De volgende ochtend zingen we in onze pyjamaatjes voor Inden in onze bus. Daarna verhuizen we allemaal op blote voetjes naar zolder waar Inden de eerste is die haar verjaardagscadeautjes mag uitpakken in onze nieuwe slaapkamer. Onze heerlijke slaapkamer. Het is nog steeds elke dag genieten van de zen sfeer in de grote, lichte ruimte, Ze is een blij en dankbaar kind. Altijd al geweest. Dol op aandacht en zelf erg attent naar haar omgeving. We vieren haar geboortedag op een terrasje met een zomerse lunch en ’s avonds een bioscoopbezoek. Zoals hippies dat horen te doen hebben we heel laat nog een kampvuur gemaakt in de voortuin. Naast de hippiebus natuurlijk. Lekker genipt van zelfgebrouwde, romige piña colada’s …een zacht muziekje uit de telefoon. Laatste nacht in de bus voor de avontuurlijke meisjes. Nu is ze zestien. Met de bijbehorende dromen van een zestienjarige. Ze wil volgend jaar een verre reis maken. Ze denkt aan México. Haar vrienden daar op een weerzien trakteren. Waarom niet? Ze heeft al zoveel grenzen overschreden in haar korte leven. Letterlijk en figuurlijk.

Neverending voyage

Once you have travelled, the voyage never ends, but is played over and over again in the quietest chambers. The mind can never break off from the journey.
- Pat Conroy

Precies een jaar. Vandaag op de kop af precies een jaar geleden kwamen wij, na drie jaar México, weer thuis. Na zes weken als zigeuners rond gezworven te hebben tussen luxe hotelkamers, eenvoudige hutjes en gezellige cabañas. In México, Suriname en Tobago. We hoopten dat de overgang qua klimaat minder groot zou zijn als we in de warme maand augustus zouden landen op Schiphol. Niks was minder maar. Elke dag regende het na onze aankomst. Wat een treurige boel... Dit jaar lijken we op een herhaling af te stevenen. Elke zomerdag voelt aan als herfst in plaats van hoogzomer. Mijmerend op mijn badhanddoek, onder de Spaanse of Franse zon, dacht ik na thuiskomst nog een maand het vakantiegevoel vast te houden in onze achtertuin. Ik had stiekeme fantasietjes van barbecueën in de achtertuin, een tarp boven onze tuintafel om schaduw aan te brengen, zoete piña colada’s op onze ligbedjes en romige ijsjes als dessert op zwoele zomeravonden. Ik had zelfs het recept van piña colada al opgeslagen op mijn telefoon! We zijn nu een week terug en ondanks dat we het zonnetje in onze retro camper mee hebben kunnen nemen naar élk plekje waar we verbleven, lukte het helaas niet de warme zonnestralen mee terug te nemen naar Breda. We kunnen terugkijken op een relaxte, zonnige kampeerreis door een deel van Europa. Op de bonnefooi. Nu nog een paar weken schoolvakantie. We geven de hoop niet op. De hoop op een warme, zonnige nazomer. Sterker nog: de weersvoorspellingen klinken deze week zeer hoopgevend!

Tóch kan ik het vakantiegevoel wel terug roepen als ik hardloop in het Mastbos. Deze week heb ik op een avond negen kilometer hardgelopen met een paar mensen van mijn hardloopgroep. We hadden een mooie ronde over de paars bloeiende heide, langs bosmeren waar je de watervlooien zag dansen op het donkere wateroppervlak. Een hert dat even op keek van het grazen en de warme gloed van een koperen ondergaande zon. Een mooie zomeravond na een grijze dag vol regen. Het enige nadeel van een lange ronde ten opzichte van een intervaltraining in het bos is dat ik mijn waterfles mee moet sjouwen tijdens het hardlopen. Ik las deze week dat er op een drinkdopje van veel gebruikte waterflesjes 900.000 bacteriën zitten. Drinken uit zo’n fles komt overeen met het likken aan een hondenspeeltje. Ik moet bekennen dat ik mijn waterflesje uit luiheid ook wel eens hervul in plaats van een nieuwe fles te pakken… In een flesje water zitten kennelijk veel meer bacteriën dan op een wc-bril! (Er zijn alleen veel meer mensen die uit een flesje drinken dan aan een toilet likken.) Die bacteriën komen in je waterfles of bidon terecht omdat er bij elke slok, bacteriën uit het speeksel achterblijven. Hoe meer je van de fles drinkt, hoe meer microben zich er zullen nestelen. Gatsie! ,,Het zijn je eigen bacteriën die groeien. Je moet wel voorkomen dat je je flesje uitleent aan anderen" zegt de wetenschapper. Nu ik dit weet neem ik toch maar een nieuw flesje uit de kelder mee voordat ik ga trainen. Tijdens onze rondreis heb ik drie keer in den vreemde hardgelopen met mijn eega. De tweede keer renden we in Noord-Spanje een piepklein, maar mooi stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Een piepkleine boetedoening??

Een angstig gegil

To move, to breathe, to fly, to float,
To gain all while you give,
To roam the roads of lands remote,
To travel is to live
- Hans Christian Andersen

Een angstig gegil. Schrik. Gevolgd door geroep van de meisjes uit hun tent. Mieren! Overal mieren. In de tassen, in hun slaapzakken. Overal krioelen miertjes door hun tentje. We hadden hun tas die middag buiten hun tentje laten staan. Later konden ze wel hun tentje inruimen. Eerst zwemmen na de warme autorit. We slapen deze nacht in de tuin van een oud Frans landhuis. We hebben de enorme tuin voor ons zelf. Gedeeld met de miertjes dan . En een nieuwsgierige egel. En.., blijkt veel later, met heel veel muggen. De meiden hebben horrengaas in hun tentdeurtjes. Wij hebben een loshangend muggengordijntje voor de achterklep. We hebben ons de hele nacht verstopt onder de lakens, maar dat muggengezoem stopte niet. Ons onder smeren met een citroenstick mocht ook niet baten. In de complete stilte van de zwoele nacht, onder een heldere hemel bezaaid met duizenden sterren, zijn wij lek geprikt. We werden beiden wakker met muggenbulten in ons gezicht. De enige plek op ons lijf, dicht bij de openstaande achterklep, die buiten de lakens stak. Geheel geïmproviseerd konden we douchen met het lauwwarme water uit de zwembaddouche. De eigenaars waren zo gastvrij om ons te ontvangen voor een nachtje op hun landgoed en voor een heerlijk ontbijt. Ze zijn gecharmeerd van onze bus. Ze hebben zelf ook ooit een Franse ribbelbus en een oude eend gehad. De volgende dag zijn we rond het middaguur vertrokken naar de volgende plek. Onderweg hebben we uitgebreid boodschappen gedaan bij een grote E. Leclerc supermarkt. Met een volle koelkast in de bus hebben we een urenlange rit gemaakt door een heuvelachtig national park. Af en toe een pittoresk dorpje doorkruisend. Een korte pitstop gemaakt bij een patisserie. We worden onderweg ingehaald door Belgen die helemaal uit het raam hangen en enthousiast zwaaien naar onze bus. Ook door mensen die hun duim omhoog uit het raam steken. Een tegenligger in een oldtimertje steekt zijn duim naar me op als we samen door een te krappe bocht in een historisch stadje proberen te manoeuvreren. Ons charmante busje maakt niet alleen ons, maar ook vele andere weggebruikers blij.

Drie weken leven we ondertussen als zigeuners in onze retro camper. Het zonnetje reist altijd met ons mee. Overal waar we neervlijen horen we dat het veel heeft geregend. Als wij de luifel uitzetten gaat het zonnetje uitbundig schijnen. Zo ook op ons laatste slaapplekje. De enige camping die ik daadwerkelijk heb gereserveerd en aanbetaald. We horen dat het 36 uur achter elkaar heeft geregend. Als wij arriveren breken de eerste zonnestraaltjes door en niet veel later liggen onze meiden in het zwembad. De reden dat we hier in de Belgische Ardennen zijn is een festival. In Bouillon is er een Middeleeuws feest op het kasteel. We gaan er op onze laatste reisdag naartoe. Er is een Middeleeuwse markt met oude beroepen, handgemaakte sieraden, hippie kleding en heerlijk eten. We drinken piña colada’s en mojito’s op een warme, oude kasteelmuur. Veel mensen dragen kleding uit de Middeleeuwen. Wij houden van dit soort festivals. Destijds in Spanje bezochten we ook zulke jaarfeesten. Op deze Belgische camping trekt de hippiebus weer veel aandacht. Een Belg wil de bus kopen voor zijn zoon. Als ik hem vertel dat we in Spanje een bod hebben afgeslagen van 30.000 euro druipt hij af met een foto op zijn telefoon. Inmiddels heeft de Spaanse campingbaas foto’s van onze Volkswagen op zijn facebook pagina geplaatst. “Los clásicos nunca mueren..” schreef hij onder de foto’s. “Klassiekers gaan nooit dood…” Vlak voor ons vertrek uit de Ardennen, komt er nóg iemand foto’s maken van onze bus. Hij heeft speciaal gewacht totdat we de luifel eraf gehaald hebben. Ik kan niet ontkennen dat ik de aandacht voor onze retro bus vleiend vind. Op de allerlaatste tocht naar huis breekt het Boeddha beeldje van het dashboard af. Anthe had het voor me mee genomen uit één van de Japanse tempels die ze bezocht heeft. Is de betoverende spell nu verbroken? De bus heeft het de hele road trip voortreffelijk volgehouden. Er is alleen een handvat van de deur en een handvatje van een raampje afgebroken. Een vaag schroefje is ergens uit losgetrild. De oude motor heeft als een zonnetje voor ons gereden. Ik ben dankbaar voor deze onbezorgde reis.

Bertrix, 7 augustus 2016