Alles verloren

"We're devastated”, said a 26-year-old English professor, pausing as he piled sodden, soiled furniture and appliances outside his house. "All the time you spend working from dusk `til dawn, everything's lost."

- Jorge Luis Pacheco Meijia

Ik heb er genoeg van. Ik ben al die wateroverlast, rampzalige regenbuien en grijze luchten zat. En ik mag helemaal niet klagen hoor, denk maar aan al die gezinnen die vast zaten in Acapulco. Ook gezinnen van onze school die een lang weekend naar het strand gingen…. Na de orkaan konden ze daar geen geld meer pinnen, er was geen elektriciteit om je telefoon of PC op te laden, ze konden geen boodschappen meer doen omdat er niks meer te koop was.  Ook geen drinkwater. Ik zag foto’s van dieven die de Costco leeg stalen zonder beveiliging. Wadend door het water met een nieuwe flatscreen boven hun hoofd.  Die arme mensen daar in Acapulco konden alleen maar wachten in lange rijen. Wachten op militaire vliegtuigjes die hen kwamen halen. Net zoals de mensen in de dorpen die door een modderstroom geraakt werden. Wachten en hopen. Snelwegen waren gewoon afgebrokkeld door de vele regen. Een toegangstunnel naar de stad Acapulco was opgehoopt met modder. Bruggen zijn gewoonweg ingestort. We hebben het zelf vorig jaar gezien aan dezelfde kust. Na een regenstorm (niet eens een orkaan) lagen er bomen op de weg, zijkanten van de wegen waren weg gevaagd en gigantische waterplassen waar je doorheen moest met de auto. Er kon alleen maar heel langzaam gereden worden en vaak maar op één baan. Hier in Puebla is het nu ook slecht toeven op de weg. De gaten vallen in de weg terwijl je er naar kijkt! En geen kleine gaten, maar hele diepe holen waar het asfalt gewoon uitgeslagen is. Ze proberen het allemaal snel op te lappen met nieuw asfalt, allemaal vierkantjes, de weg is net een lappen deken. Maar als het die nacht weer gestortregend heeft zijn alle gaten er weer. En er komen er steeds meer bij. Op sommige plekken liggen diepe plassen omdat de riool niet meer werkt en dat zijn gevaarlijke plekken, want dan zie je eventuele diepe gaten niet. In huis lopen we ook tegen een beetje wateroverlast aan. We hebben drie plekken waar het lekt. ’s Nachts hoor je de druppels tikken in een emmer. Dus hebben we handdoeken neer gelegd. En over handdoeken gesproken…mijn was stapelt zich aardig op. Ik droog al mijn wasgoed buiten, maar dat gaat al twee weken niet meer. Mijn spiksplinternieuwe wasdroger doet het al zo lang ik hem heb niet. Dus af en toe hangt ons huis vol met drogend wasgoed.  Zelfs over de relingen van het trappengat. Wat een armoede… maar natuurlijk kan ik ook relativeren als ik hoor dat veel huizen in México vol gelopen zijn met modderwater. Alle meubels en apparatuur stuk en vies….  Zoals het huis van Jorge van het bovenstaande citaat. Op school hebben we blikjes tonijn, zakken zout en suiker, oplosbare koffie en flessen olijfolie ingezameld voor de getroffen gebieden niet ver van onze stad. Ook op Mark’s werk doet iedereen een donatie aan het Rode Kruis in de vorm van voedsel zoals linzen, bonen, rijst, jam en mayonaise. In de supermarkten kun je je boodschappen ook doneren. Ik hoorde dat de wegen sinds een paar dagen weer enigszins begaanbaar zijn en dat de vrachtwagens vol etenswaren vertrokken zijn naar de getroffen gebieden. Iemand wees me erop dat je op elk product dat je doneert iets met een viltstift moet schrijven, want er zijn mensen die er misbruik van maken en deze producten duur verkopen. Dat zal toch niet waar zijn? Nu maar hopen dat die ellendige regen gauw eens stopt.

Ik zag Woester, onze kater zwemmen in een zwembad. Hij haalde bijna de rand van het zwembad met z’n kop boven water en toen raakte hij koppie onder. Ik haalde hem er uit. Dat was het einde van mijn droom. We zijn toch weer gaan zoeken naar hem. Hij heeft ons huis al bijna zes weken geleden verlaten. De tuinman had hem twee weken geleden gezien in onze achtertuin. En afgelopen zondag had iemand van het hotel hem daar in de tuin zien lopen. Dit prachtige hotel is koloniaal en stamt uit de 16^e eeuw, er zijn overal hoekjes en gaten om je als poes in te verbergen.  We zoeken elk weekend, roepen elke dag. En Tossie loopt dan mee. Zaterdagavond liep ik in het donker nog in de hal beneden, alle lichten waren al uit. Ik was twee kaarsjes vergeten uit te blazen. Mark had kort daarvoor weer kattenvoer buiten gezet bij de voordeur. Ik hoorde keihard geknabbel van kattenvoer en deed heel zachtjes het kleine raampje van de dikke houten voordeur open. Er zat een dier heel hard te knabbelen, ik kon in het donker niet goed zien wat. Zachtjes pakte ik er een zaklamp bij en stond klaar om te schijnen en snel te kijken wat er weg zou rennen. Het rende echter niet weg. Het was Bertje! Ons kleine buidelratje uit de patio! Hij was iets groter gegroeid en had nu een doorweekte vacht van het noodweer, zijn roze flapoortjes staken uit zijn natte vacht. Helaas was het niet Woester die ’s nachts kwam eten… Die teleurstelling hadden we laatst ook al aan de achterkant van ons huis, waar we ook een bakje met kattenvoer hadden gezet. Ik zag in de schemer beweging en stond met mijn neus tegen het raam gedrukt, omdat er binnen licht brandde. Het was een zwarte kat die alles opat. Er zijn hier in de buurt drie zwerfkatten; een zwarte, een grijs gestreepte en een lapjeskat. Het troost mij om te zien dat deze drie katten al een jaar overleven buiten. Elke dinsdagochtend zie ik de opengekrabde vuilniszakken aan de kant van de weg staan. En sinds ik een gat in de plastic bak buiten heb gesmolten (met nog smeulend hout uit de openhaard…) zie ik thuis ook de eierschalen, vleeswarenplastic en yoghurtbakjes buiten de bak liggen. Dan zou het onze Woester toch ook moeten lukken zichzelf te voeden? 

China Poblana

Rampspoed brengt de mensen tezamen, wanneer het kwaad dat over hen komt dezelfde is.

- Aristoteles

De dag van het grote onafhankelijkheidsfeest in México, zondag 15 september,  was het absoluut geen normale zonnige zondag. Achteraf gezien was het zelfs het begin van een grote nationale ramp. Naast de geplande feestelijkheden in Puebla zoals vele live optredens, parades, folklore dansen en markten was er vooral regen. Ongewoon veel regen. Het extra lange weekend hadden we regen. Orkaan Ingrid, aanwezig aan de kust van de Golf van México, dumpte zware regen in México.  Deze orkaan met een snelheid van 140 km per uur, heeft aardverschuivingen en lokale overstromingen veroorzaakt, waardoor meer dan drieëntwintigduizend Mexicanen noodopvang moesten zoeken. Er zijn nog 58 mensen vermist in een dorp, die onder een modderstroom terecht is gekomen. Snelwegen zijn onbegaanbaar. Het niveau van de rivieren was flink omhoog geklommen en hele dorpen en wijken stroomden onder water. Tropische storm Manuel aan de andere Mexicaanse kust was tegelijkertijd ook aan het versterken (120 km per uur) en is een orkaan geworden. Er was daardoor veel regen in de kustplaatsen gevallen - waaronder de grote badplaats Acapulco waar tot twee meter hoog overstromingen voorkwamen. Door het hoge water zijn er krokodillen ontsnapt uit een krokodillenfarm. Deze losse krokodillen in de straten van Acapulco zijn echt niet grappig! Er zijn tienduizenden toeristen die nu vast zitten in Acapulco door aardverschuivingen. Zelfs de terminals op de luchthaven van Acapulco staan onder water. De supermarkten zijn leeg in Acapulco, de geldautomaten ook. Er zijn zeker tachtig mensen de laatste dagen omgekomen in México, waaronder drie in onze staat Puebla. Drie mensen die mee gespoeld zijn met de sterke modderstroming. En wij, hier in de stad Puebla, precies tussen de beiden kuststroken in, hebben regen. Dagenlang regen. Nu nog steeds, alhoewel ik vanmorgen vulkaan Popo voor het eerst weer eens zag schitteren met een laag verse sneeuw.  We zijn dat feestweekend trouwens net zoals zoveel mensen thuis gebleven, in pyjama. Onze arme kater Woester: al een maand alleen op stap, waarvan de laatste week in de regen. Een ‘dodelijke storm sandwich’ noemen ze het op het nieuws. Sinds 1958 heeft México niet zo’n weercrisis gehad. Ook toen waren er in México tropische stormen aan de beiden kusten tegelijkertijd. Het is heel ongewoon dat er twee stormen tegelijkertijd aan elke kant van de kust razen. Normaliter tijdens het orkaanseizoen regent het bij ons ’s avonds, of een enkele keer aan het eind van de middag. En nu… juist nu tijdens de nationale feestdagen waar heel México zich op verheugde en veel mensen op vakantie gingen naar de kust, was er dagenlang regen en overstromingen met alle gevolgen van dien. Trieste samenloop van omstandigheden.

Elk jaar op de dag dat de onafhankelijkheid van México gevierd wordt dragen de vrouwen en meisjes uit Puebla een outfit zoals de China Poblana, het Chinese meisje uit Puebla, ooit deed. Een wit overhemd met een heel erg kleurige wijde lange rok. Of een kleurige zijden lange jurk. De legendarische China Poblana was een historisch persoon uit de koloniale tijd. Zij bracht als slavin veel kleur naar México. Haar bestaan ligt ergens  tussen de werkelijkheid en de fantasie van een tijd waarin wonderen en visioenen nog tot de orde van de dag behoorden. De geschiedenis van deze dame begint wanneer rond 1621, de Markies van Gelves de wens uit om een jong Chinees meisje in huis te hebben als dienstmeid. Dat was toentertijd net zo exotisch in zijn paleis als de papegaai in zijn tuin. Een handelaar die handelde tussen Acapulco en Manila  in de Filipijnen, hoorde van deze wens en hij nam een hindoe meisje van ongeveer twaalf of veertien jaar mee naar México. Toch leverde de handelaar het jonge meisje niet uit aan de Markies, maar werd ze als slaaf verkocht aan de rijke kapitein Miguel de Sosa . Hij woonde in Puebla, was getrouwd met Daisy van Chávez en hij betaalde tien keer meer dan de Markies van Gelves zou betalen. Het “Chinese” meisje  werd Mirra genoemd en was ooit als prinses geboren in India. In haar eigen land, toen Mirra tien jaar was, moesten haar ouders hun stad verlaten en gingen ze weg om te leven in een havenstad in de buurt van de Portugezen . Op een dag kwamen de piraten en werd het meisje uitgekleed van haar rijke jurken en juwelen en in een magazijn opgesloten. Zo werd ze van prinses tot slaaf. Bij aankomst in Cochin , een staat in het zuiden van India, wist Mirra te ontsnappen en te vluchten in een katholieke missie en werd ze de naam Catarina van San Juan gedoopt . Jaren later keerden de piraten terug in India om Mirra (of Catarina) te vangen en ze werd verkocht in Manilla als slaaf aan de handelaar. In het huwelijk van Rosa en Miguel werden geen kinderen geboren en daarom kochten ze het Chinese meisje om aan te nemen als dochter, maar Mirra  bleef een slaaf . Mirra was prachtig  om te zien. Ze leerde met haar adoptieouders om Spaans te spreken, te koken en te borduren. Maar ze weigerde om te leren lezen en schrijven. Catarina was zeer populair door haar schoonheid en zeer eigenaardige, kleurige hindoe jurken. Als ze uitging droeg ze altijd een mantel die het hoofd bedekte en een doek met duizend verschillende vormen, zoals de sari van de vrouwen in India. Don Miguel overleed in december van 1624 en in zijn testament gaf hij de vrijheid aan Catarina. Ze werd uitgenodigd door de predikant Pedro Suárez om in het klooster te komen wonen. Nog altijd gekleed in haar sari en mantel. Vanaf dat moment begon een nieuw facet van haar leven. Catarina begon zichzelf te openbaren en begon mystieke visioenen hebben. Ze zag engelen, en demonen vielen haar lastig. Eerst was de bevolking  van mening dat ze gek was, maar met de tijd werd zij gerespecteerd om uiteindelijk te worden vereerd . Honderden, duizenden mensen zagen in Catarina een profeet. Ze stierf in 1688 toen ze 82 jaar oud was. De menigte kuste haar en nam stukken van haar lijkwade om ze te bewaren als relikwie . Catarina werd zodanig vereerd dat vanaf 1691 de rechtbank van Santa Inquisición de reproductie moest verbieden van haar foto's, zodat ze niet werd aanbeden als een heilige. De grafsteen van Catarina van San Juan is bewaard gebleven in de sacristie van de kerk van het ‘Gezelschap van Jezus’ in Puebla onder een grafsteen van blauwe Talavera tegeltjes. Daar wil ik nog wel een keer gaan kijken. Later gingen de Mexicaanse vrouwen de lange zijden jurken in dezelfde kleuren als het Chinese meisje dragen. In de twintigste eeuw werden er symbolen van México geborduurd op de voorkant van de jurk. Deze jurken worden nog steeds gedragen op feestdagen zoals de onafhankelijkheid van México. Maren droeg deze feestdag ook een lange (nep)zijden jurk naar school zoals de hindoe prinses die ooit droeg. (zie ons fotoalbum) Een jurk gekregen van de ouders van haar beste vriendin Alessandra. Maren een gele jurk en Alessandra dezelfde in het rood.

Sociaal netwerk

Compassie en liefde zijn niet slechts luxe. Ze zijn essentieel voor de voortdurende overleving van onze soort.

- De Dalai Lama 

Opeens word ik door Mark gebeld dat zijn collega’s uitnodigingen van mij krijgen via mail. Via LinkedIn. LinkedIn is een zeer succesvol sociaal online netwerk en gericht op vakmensen. Je kunt er je oud studiegenoten en collega’s mee terug vinden. Of je aansluiten bij groepen in jouw vakgebied. Sinds juni zijn er wereldwijd al 225 miljoen geregistreerden.  Mark’s collega’s  hebben Mark op mijn uitnodigingen aangesproken, want sommigen collega’s hadden zelfs al twee maal zo’n verzoek van mij mogen ontvangen. Nogal dwingend. Het vreemde is alleen dat ik nog nooit uitnodigingen via LinkedIn heb verstuurd! Ik ken hun namen niet eens, moet je nagaan hun mailadressen! Het belangrijkste doel van LinkedIn is leden gebruik te laten maken van elkaars (zakelijke) netwerk. Dat gebeurt door contacten te leggen met anderen die je vertrouwt. Hoe worden die linken gelegd dan?? Volgens mij doen ze dat bij LinkedIn  zelf: LinkedIn gaat op zoek naar verbindingen in het netwerk van mijn netwerk. Veel mensen hebben hun mailadres in hun profiel staan. Dus dat is dan kinderwerk om te linken. Ik ben al jaren lid van LinkedIn en heb nooit problemen gehad. Sterker nog ik vind het altijd wel leuk om te zien dat ze groepen voorstellen om lid van te worden  of logo’s aanbieden van de bedrijven waar je gewerkt hebt. Heel professioneel allemaal. Totdat ik dus kennelijk onlangs onopzettelijk vreemde mensen uitnodigde om met mij gelinkt te worden. Ik ging me er eens in verdiepen en kwam er achter dat je bij je verzonden berichten je eigen uitnodigingen terug vindt. Nota bene 226 uitnodigingen heb ik verzonden! Ik kwam er ook achter dat je al die invitaties kunt terug trekken en dat ben ik dus maar gaan doen.  Ik heb elk verzoek handmatig terug getrokken. Er stonden tientallen namen tussen die ik niet eens ken, althans niet het mailadres. Leuk is wel dat ik van mensen berichten krijg die ik al (te) lang niet gesproken heb. Bij LinkedIn ligt privacy heel gevoelig. De meeste mensen zoals ik weten niet eens dat zij kunnen instellen wat anderen van hen kunnen zien en hoe LinkedIn het best voor je kan werken. Je kunt zelfs een cursus volgen “Hoe linkedIn nu echt te gebruiken”. Het is duidelijk dat ik er nog niet de ballen verstand van heb, ook al gebruik ik het al jaren. Ik denk wel dat het een goed middel zou zijn om mijn kaartenwinkel te promoten – toch maar eens in verdiepen….

Ik zit in de yogales en we hebben het over de zintuigen die gekoppeld zijn aan organen en emoties. Onze zintuigen hebben we om de wereld om ons heen waar te kunnen nemen. Er zijn vijf zintuigen en iedereen kent ze natuurlijk: het zicht - het gehoor - de reuk - de smaak - en de tastzin of het gevoel.  We hebben oren om te horen wat er om ons heen gebeurd. We hebben ogen om te zien wat er is. We hebben onze neus om te ruiken. Onze mond om te proeven en onze huid om aan te voelen, zoals pijn bijvoorbeeld. Naast deze vijf zintuigen hebben we ook een zogenaamd zesde zintuig waar we ook mee kunnen waarnemen. Al deze zintuigen zijn bedoeld om ons lichaam te beschermen en te zorgen voor het voort bestaan. Met deze zintuigen kunnen we alles van de buitenwereld waarnemen. En als onze zintuigen een gevaarlijke situatie signaleren, zoals het proeven van bedorven voedsel of als we een brandlucht ruiken, dan ondernemen we als vanzelf actie om ons lichaam te beschermen. Zo garanderen we het voortbestaan van ons lichaam. Onze zintuigen liggen in ons biologische lichaam besloten en hebben direct contact met onze organen. Deze laatste uitspraak komt uit de Chinese oude wijsheid chi kung. De lever werkt bijvoorbeeld samen met de ogen. Waar ook weer een emotie aan gekoppeld kan worden namelijk boosheid. De vier hoofd emoties zijn boosheid, verdriet, blijheid en angst. Deze emoties geven dus weer hoe we ons voelen. Ze worden door een bepaalde situatie opgeroepen of kunnen spontaan optreden. De lever is dus gelinkt aan de ogen en deze geven denkimpulsen en emotionele impulsen door, maar in je ogen zijn ook levenservaringen af te lezen -  ervaringen die onze ziel iets brengen. In deze speciale yoga les mogen we na de dagelijkse oefeningen onze ogen bedekken met een shawl. We gaan een leuke oefening doen met het emotioneel schoonmaken van ons lichaam. En we gebruiken daarbij onze zintuigen. Het hart is bijvoorbeeld overduidelijk een spiritueel orgaan en het lijkt misschien merkwaardig dat het in verband wordt gebracht met de tong. Maar de tong is een zeer belangrijk zintuiglijk orgaan, en kan eigenlijk zeer vele zintuiglijke impulsen omzetten: de smaak via de smaakpapillen, het geluid, via zijn vormende functie, het gevoel via zijn zeer hoog ontwikkelde tastzin (kleine kinderen onderzoeken niet voor niets met de tong) en de reuk, die hij omzet in smaak. We hebben aan het eind van deze yoga les dus een shawl voor onze ogen en krijgen iets op onze tong gelegd - een blaadje van een plant. Daarna krijgen we een koude steen in ons hand gelegd en een stukje schuurpapier in onze andere hand. We kunnen voelen, maar niets zien. Het geluid wordt ons aangeboden via een klankschaal en de geur is een heerlijke essentiële olie op een watje. Zo worden onze zintuigen stuk voor stuk geprikkeld. De milt bijvoorbeeld staat louter in verbinding met de lippen. De emotie die bij de milt hoort is bezorgdheid. De longen behoren bij de reuk. En de reuk behoort bij de ziel. De longen kunnen mooie geuren, die hart en ziel weldoen, scheiden van geuren die hart en ziel verzieken. De emotie die hierbij hoort is triestheid. Het gehoor is een zintuig dat bij de nieren hoort en een innerlijk gehoor is mede afhankelijk van goed werkende en zeker niet overbelaste nieren. De emotie die erbij hoort is angst. Overbelaste nieren heeft vrijwel iedereen in deze moderne tijd. En onze beharing registreert het gehoor van onze huid. Dat klinkt misschien moeilijk, maar denk maar eens aan "mijn haren gaan ervan overeind staan" of "ik krijg er kippenvel van!" Als we iets niet willen horen, bewijst dit dat we innerlijk weten wat er aan de hand is, maar ons ertegen verzetten om de een of andere reden. Best interessant. In deze bijzondere yoga les werden onze zintuigen geprikkeld en ons lichaam van emoties gereinigd. Telkens moesten we ons een andere kleur voorstellen die ook weer gekoppeld is aan emoties zoals donkerblauw aan angst of groen aan boosheid. Prachtig toch om zo’n les mee te maken en deze eeuwenoude Chinese kennis  te delen?

Vertrekkende muchacha's

Volkomen en totaal in het nu leven wil zeggen:  leven met wat er is, wat zich nu voordoet, zonder het te veroordelen of te rechtvaardigen. Elk probleem dat je zo helder waarneemt, is opgelost.

- Krishnamurti

Al eerder heb ik hier over huispersoneel geschreven. Huispersoneel in México is namelijk een hoofdstuk apart. Ze stappen zonder bericht op, stelen, en liegen alsof het gedrukt staat. Ik hoor niets anders om me heen van vriendinnen. Een paar dagen voor onze drielandenreis, half juli, liet onze muchacha weten dat ze in september weer terug naar school gaat. Heel fijn dat ze dat vooraf doorgeeft aan mij. Paola gaat een financiële opleiding doen en dat is hartstikke goed van haar en verhoogt haar kansen op een betere toekomst. Het is alleen jammer dat ze ons gaat verlaten - ondanks haar schoonmaakdoekjes-tic. Ze kwam afgelopen januari voor ons werken.  Dat was rap besloten, want van onze eerste muchacha hadden we onverwachts afscheid moeten nemen in verband met het risico op misdaad. Catalina’s zoon had namelijk iemand neergeschoten met een pistool en zou voor vier jaar vast komen te zitten. En ze had een mogelijkheid tot afkopen van zijn celstraf… We waren heel tevreden met Catalina, maar de kans was te groot dat ze ons zou bestelen. De volgende dag maakte ik al kennis met Paola, de dochter van onze tuinman. Onze tuinman die overigens na het verzorgen van onze katten afgelopen winter zijn baan kwijt was in onze colonia. Hij is de derde in rij van het mysterie rondom de kattenoppas…. Paola had me echter gevraagd of haar moeder bij mij kon komen werken zodra zij weer naar school ging. Dat zou een geweldige oplossing zijn voor ons, ware het niet dat haar moeder op dat moment al een jaar bij onze huisbaas werkt! Dat kunnen we niet maken - maar als onze huisbaas het ermee eens is dan kan het natuurlijk wel. Paola’s moeder wilde namelijk twee dagen minder werken, wat bij onze huisbaas onmogelijk was. Meteen na onze thuiskomst belde de echtgenote van onze huisbaas mij op. Ze wilde met me praten… En waar ik al bang voor was bleek uit te komen; ze wilde praten over haar muchacha, Paola’s moeder. Geruchten gingen rond onder het personeel dat ze bij mij zou gaan starten. De vrouw van onze huisbaas was erg teleurgesteld in haar muchacha en na mijn uitleg en de belofte dat ik haar zou bellen zodra Paola’s moeder bij mij voor kennismaking op de stoep stond ging ze opgelucht weg. Maar Paola’s moeder was echter tóch een week later bij haar vertrokken. Ze had ander werk gevonden deed het verhaal. Ik vroeg Paola of haar moeder nog bij mij wilde werken, maar volgens Paola had haar moeder op dat moment nog niets besloten… Heel vreemd natuurlijk, want ze was al zonder pardon vertrokken bij onze huisbaas. Maar goed, kort daarna hoorde ik dat Paola’s zusje Karina bij mij zou komen werken.  Prima, en ze is ook daadwerkelijk begonnen. Paola heeft nog wel de laatste werkdag mijn vriezerdeur op een kier  laten staan waardoor al het vlees, brood en fruit voor de smoothies ontdooid is. Jammer!

Mijn grootste ergernis afgelopen week - wat personeel betreft - was echter: het keihard liegen van de tuinman. Ik had op een kleine stukje in de tuin graszaad en mest gestrooid, omdat de tuintafel daar op het grasveld had gestaan en door lichttekort was er een kale plek ontstaan. Ik had er vier vlaggetjes omheen gezet die ik zelf gemaakt had van aluminiumfolie. Toen ik op een ochtend mijn auto in wilde stappen zag ik dat de zware elektrische maaier van de tuinman midden op mijn gezaaide stukje stond.  Natuurlijk heb ik die machine eraf getild en ernaast gezet. Dat lijkt me een heel duidelijke boodschap voor hem. Toen ik  echter terug kwam van de stad stond de maaier wéér op het gezaaide stukje gras ! En bovendien waren de enkele, verse sprietjes die al uitgekomen waren helemaal plat. Ik stapte verbolgen op de tuinman af en wees hem op mijn vlaggetjes. Mijn vlaggetjes… die kennelijk in de maaier terecht gekomen waren, want er lagen overal snippertjes aluminiumfolie en één vlaggetjes was nog over…. En wat denk je? Tuinman David ontkende gewoon keihard dat hij daar gemaaid heeft! Ik heb hem niet veroordeeld, hij doet gelukkig ook veel goed werk zoals de metershoge bamboe bij de rivier weg kappen zodat we meer zonlicht krijgen. Het is al dagenlang verschrikkelijk veel werk, want de bamboestengels zijn heel erg dik. En omdat we meer zonlicht krijgen achter ons huis zullen de nieuwe grasmatten groener blijven. We krijgen er ook een terrasje bij van keien. Er staat al een grote trampoline en een buitenkeuken, die laatste gebruiken we alleen nooit. Dus laat ik de leugen maar voor wat het is. Uiteindelijk schiet ik er meer mee op als hij vrolijk door blijft werken in de tuin. Een paar dagen later laat ik dezelfde tuinman binnen, want hij moet op het dak van ons huis zijn. Hij is er misschien dertig minuten geweest terwijl ik achter de computer zat te werken.  Ik dacht hem een keer te horen kuchen in huis, maar dat leek me onmogelijk. Hij moest uiteraard op het dak aan het werk zijn. Als ik later de deur uit ga en tuinman David alweer vertrokken is, mis ik mijn huissleutels…. Ik heb overal gezocht en verdenk hem ervan mijn sleutels te hebben gepakt. Ik vraag het hem ook, maar hij ontkent in alle toonaarden. Ik breng de huisbaas op de hoogte van de twee voorvallen met hem en vervang dezelfde middag nog de sloten in de voordeur. Confianza is een mooi woord in het Spaans, maar het is hier helaas nauwelijks waarneembaar onder het personeel.