For safety is not a gadget but a state of mind.
~Eleanor Everet
In grote zwarte pakken met felle gele strepen vielen ze de voordeur binnen. “Hoeveel mensen zijn er in huis? Zijn er kinderen boven? Allemaal warm aankleden en iedereen moet zich nu naar buiten begeven.” Dat is wel even schrikken op Kerstavond als je All You Need is Love zit te kijken op de bank. Heel gehoorzaam trokken Anthe en Inden hun winterjas en laarzen aan en liepen ze met de mevrouw mee naar de grote politiebus. Maren mocht na een check boven in bed blijven slapen. Wel tien brandweermannen stapten naar binnen om de brand te blussen. (zie ons fotoalbum) Onze brand, dat eerst leek op wat rook dat ontsnapte uit de onderkant van de openhaard, maar na inspectie onder de vloer toch wel écht een brand bleek. Mark had onze nieuwe buurman (oud-brandweerman) er voor de komst van de brandweer al bij gehaald. Buurman en Mark blusten het gloeiende hout met wat water. Maar toen de buurman weg was en Mark nogmaals onder vloer ging kijken smeulde er wel degelijk een houten draagbalk… Ik heb (tegen Mark’ s zin) meteen 112 gebeld en binnen 10 minuten stond er een politiewagen en een grote brandweerwagen met sirenes en zwaailichten voor de deur! Zij bevestigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit smeulend vuur onder de houten vloer was al een jaar gaande (!) zodra wij de openhaard aanstoken. Toen ze de antieke houten vloer eruit aan het zagen waren deed het wel een beetje pijn. Maar als zij dit nu niet aangepakt hadden, hadden ze wellicht diezelfde nacht uit moeten rukken om ons alle vijf uit bed te halen. Dat relativeert wel even op Kerstnacht….
De boel de boel laten en maar zien wat er op je afkomt zonder schuldgevoelens. Geen plannen. Dat hebben we de vakantiedagen in Wassenaar gedaan. Het huisje was zo klein dat het vanzelf knus was. We zaten alle vijf naast elkaar op de bank in het huiskamertje. Veel andere keuzes waren er simpelweg niet. Allemaal rond het gashaardje met kaarsjes aan – een haardje dat thuis helaas niet meer aan kan… We hadden de nieuwe boeken die onder de kerstboom lagen mee, gourmetstel en natuurlijk spelletjes. De ochtend bleek het beste tijdstip om te zwemmen in het Tikibad. Dan waren er nog geen rijen voor de leukste glijbanen, alhoewel ook in de loop van de ochtend de rijen snel groeiden. Thuis een lunch en daarna gewoonweg doen waar we zin in hadden. Dat kon een rondje pretpark zijn, een middagje lezen, boodschapjes in het gezellige Wassenaar of voor Mark en mij een strandwandeling. De laatste dag eindigden we met een strandwandeling en een kop warme chocolade in een strandtent. (zie ons fotoalbum) Naast dit ideale kerstvakantieplaatje dat ik nu schets hadden we helaas ook een financieel stropje… Het vakantiehuisje was namelijk een scherpe aanbieding en zeker met het zwemabonnement, WiFi en parkentree erbij. Maar de derde dag hebben we alles afgezocht naar onze zwemkaarten met pasfoto’s – nooit meer gevonden in dat kleine huisje. Tóch maar nieuwe kaarten gekocht voor de laatste twee dagen… á 75 euro!
Aan het eind van het jaar is het voor de meeste mensen traditioneel tijd voor reflectie, bezinning en een blik op de toekomst. Wij hadden die momenten dit jaar iets eerder. En op de eerste plaats dacht vooral Mark veel na over zijn toekomst – overwegend zijn professionele toekomst. Hij is weinig thuis doordeweeks en mist daardoor veel van de meiden. In Madrid was hij elke avond op tijd thuis en in de weekends trokken we er vaak als gezin op uit. Tijdens de jaren dat we nu weer in Nederland wonen begon hij dat te missen. De uitdaging in zijn werkzaamheden werd steeds minder en de voldoening die hij eruit haalde ook. In de vroege herfst dit jaar begon hij een beetje om zich heen te kijken naar nieuwe uitdagingen. In deze tijd van crisis en dreigende depressie valt dat niet mee. En eigenlijk wist hij al heel lang dat hij terug wilde naar zijn oude werkgever uit de tijd van vóór de verkoop van zijn Spaanse fabriek. Mark is een keer naar hun kantoor in Parijs gereden om dit te bespreken en het gevoel was wederzijds. Ze hebben hem een mooie uitdaging aangeboden. Niet in Nederland en daar hebben we lang over na moeten denken, want de meiden en ik zijn heel gelukkig in Breda. We hebben ons plekje gevonden en ons leven kabbelt hier in heel rustig tempo voort. Na de balans opgemaakt te hebben – we behoren alle vijf gelukkig te zijn! – zijn we voorzichtig het traject van aftasten ingegaan. Mark en ik gaan de eerste week van januari samen kijken daar en hebben er vooraf een romantisch weekendje witte stranden, wuivende palmbomen en snorkelen aan vast geplakt.
Wassenaar, 30 december 2011
zaterdag 31 december 2011
zondag 18 december 2011
Stormachtig
Kom maar binnen
Het is hier warm en buiten is het koud
Geef je jas maar
We hebben vast wel iets waar je van houdt
Ga maar zitten
Eet en vier gezellig met ons mee
Er is genoeg voor iedereen
- Marco Borsato
Tijdens de afgelopen Kerstvakantie van het vorige jaar hadden we veel aanloop en hadden we veel gasten die bleven eten. Tijdens beide witte Kerstdagen dat jaar werd bij ons thuis de tafel uitgebreid gedekt en tafelden we lang na met familie. Tussen de feestdagen door hadden we ook eters, vaak uit het buitenland, en ook daar wilde ik iets speciaals voorschotelen. Nu moet je weten dat ik koken niet leuk vind en het daarom ook niet heel goed kan. Ik vind het zelfs al een uitdaging om recepten te vinden die enigszins makkelijk uitvoerbaar zijn. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulpvaardige tips! Het waren twee heel gezellige (maar drukke) weken in december en januari. Dit jaar willen we het anders doen. Daarom brengen we alle dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw door in een huisje in Wassenaar. We kunnen elke dag zwemmen in het befaamde Tikibad, elke middag een bezoek aan Duinrell brengen en ik hoop op een winkeldag in Den Haag en lange strandwandelingen. We nemen boeken en spelletjes mee, telefoon en mail laten we lekker thuis. Dit jaar hebben we natuurlijk ook al wat gezellige decemberetentjes gehad, maar lekker buiten de deur. Ik geniet altijd meer van het gezelschap dan van het diner, maar ik probeer daar wel verandering in te brengen. Zeker omdat ik tijdens zo’n avondje van mijn dieet afwijk en dus extra van de (zoete) smaak moet genieten! De volgende dag ben ik namelijk gewoon weer op regime met zo min mogelijk geraffineerder suikers en tarwe.
Die nacht ging het flink te keer buiten. Het was stormachtig en flinke windstoten beukten tegen de achterkant van ons huis aan. Ik denk dat die storm bij mij dat jagende gevoel aangewakkerd heeft dat ik die hele volgende dag voelde. Toen ik wakker werd zag ik dat de tuindeur tegen de kruiwagen open gewaaid was. De nieuw geschilderde deur had een flinke deuk opgelopen en de verf was beschadigd. Later bleek dat een dergelijk begin van de dag zou de trend zetten voor de rest van mijn onstuimige dag. Op de markt vergat ik een deel van mijn broden in mijn fietsmand te laden dat ik natuurlijk pas thuis opmerkte! En ’s middags ging ik bij de HEMA onze kerstkaartjes ophalen en mijn fotodagboek voor school. Toen ik alles betaald had stopte ik het in mijn tas en sjeesde verder naar het schoolplein. Aan het eind van de middag haalde ik postzegels voor de kerstkaartjes erbij die binnenkort verstuurd moesten worden. Of het kwam door het opgejaagde gevoel of het effect van de prednison dat weet ik niet, maar in mijn onrust liep ik het postkantoor uit zónder mijn postzegelboekjes. In de loop van de avond kwam ik erachter dat ik de postzegels nergens kon vinden en bij het schrijven van de kerstenveloppen bleek ik maar de helft van de kerstkaartjes opgehaald te hebben bij de HEMA. Wat was ik ongelofelijk opgejaagd en verward! De volgende dag kon ik dus weer hetzelfde rondje maken om al mijn vergeten spulletjes op te halen!
Hoe eenzaam kun je sterven? De oude dame, waar wij jaren geleden ons huis van gekocht hadden, had aanzien en egard. Ze had altijd gewerkt als juriste en in haar tijd had ze heel goed doorgeleerd - zéker voor een meisje. Ze kwam uit een zeer welgestelde Maastrichtse familie met een dienstmeid in huis en een bel voor het eten. Haar echtgenoot was octrooigemachtigde, dus samen hadden ze het best ver geschopt. Haar man André is al jaren geleden overleden, wij hebben hem nooit gekend. Ze redde zich prima met een vast bakkertje die alle boodschapjes langsbracht, een kledingzaak die haar een middag ontvingen voor de nieuwe collectie en andere vaste winkeliers die aan de deur kwamen. Toen Puck slechter ter been werd verhuisde ze naar een penthouse in het centrum van de stad - met een lift. Ik kwam zo nu en dan even aanwaaien om te zien hoe het met haar ging. Altijd stonden er luxe bonbonnetjes op tafel. Regelmatig had ze cadeautjes voor onze meiden klaar staan. Ze heeft ons in de tijd van de verkoop erg gematst door een periode de hypotheek door te betalen terwijl we een sleutelovereenkomst hadden. Wij klusten er flink op los en zij betaalde de vaste lasten. Wij moesten al genoeg betalen, vond Puck. Toen eenmaal de overdracht bij de notaris was kreeg ik van haar een chique gouden broche en Mark een koperen deurklopper. Haar eigen deurklopper had ze namelijk meegenomen. Die kwam uit haar ouderlijk huis in Maastricht en daar had ze veel herinneringen aan.
Puck kon niet geweldig met haar drie kinderen opschieten en ze had volgens mij twee goede vrienden. Onze buurman Janus, die elke dag de krant bij haar kwam halen en de oude Maastrichtse advocaat Max Moszkowicz. Onlangs hield een onbekende vrouw mij aan op de fiets en zij vertelde me dat Puck helemaal alleen overleden was. Haar zoon had haar penthouse verkocht waar ze het niet mee eens was en een paar dagen na haar verhuizing naar een bejaardentehuis is ze in de badkamer gestorven. De politie heeft haar na vier dagen gevonden… Ze was geen makkelijke vrouw, ze kwam heel erg voor haar mening uit en stond op haar strepen. Ze liet haar gevoelige kanten niet makkelijk zien. Een keer toen ik een foto meenam van de grote, oude beukenboom voor ons huis - helemaal in herfstkleuren – zag ik tranen in haar ogen… Ze heeft niemand van haar laatste problemen met de kinderen verteld, te trots. Na haar overlijden zijn er geen rouwkaarten verstuurd door de kinderen, niemand was welkom op haar afscheid. Er stonden welgeteld drie namen in het condeolanceregister. Haar stilzwijgende heengaan heeft me aangegrepen. Haar hart is werkelijk gebroken van verdriet… Ze heeft geen plekje op het crematorium gekregen, dus heb ik een roos voor haar bij de urn van haar man neergelegd. En een kaarsje aangestoken ter nagedachtenis aan haar. Er wordt echt heus ergens door iemand aan haar gedacht…
Als je een eigen bedrijfje start (zoals ik) dan komen daar veel dingen bij kijken. Heel leuke dingen zijn natuurlijk de creatieve dingen zoals een zinnenprikkelende naam verzinnen, ontwerp van een huisstijl met een boeiend logo en aansprekende kleuren. In mijn geval hoort daar ook het uitzoeken van portretten, reisfoto’s, huwelijksfoto’s en portretten van kinderen bij. Maar ook een stukje schrijven om mezelf te introduceren aan de bezoekers. Tot zover de leuke dingen. Maar er horen ook zakelijke kanten bij. Ik heb me laatst laten registreren bij de Kamer van Koophandel, de belastingdienst en ik heb een zakelijke rekening geopend. Ook heb ik een opdracht gegeven voor het bouwen van mijn website, een echte investering dus! Ik praat met andere zelfstandigen en krijg tips. En natuurlijk kon dit alles niet deftig starten door het een beetje te vieren met manlief en kinders: een gemeende proost (met kinderbubbels in champagneglazen) op de toekomst van mijn bedrijf Bijzonder Licht!
Het is hier warm en buiten is het koud
Geef je jas maar
We hebben vast wel iets waar je van houdt
Ga maar zitten
Eet en vier gezellig met ons mee
Er is genoeg voor iedereen
- Marco Borsato
Tijdens de afgelopen Kerstvakantie van het vorige jaar hadden we veel aanloop en hadden we veel gasten die bleven eten. Tijdens beide witte Kerstdagen dat jaar werd bij ons thuis de tafel uitgebreid gedekt en tafelden we lang na met familie. Tussen de feestdagen door hadden we ook eters, vaak uit het buitenland, en ook daar wilde ik iets speciaals voorschotelen. Nu moet je weten dat ik koken niet leuk vind en het daarom ook niet heel goed kan. Ik vind het zelfs al een uitdaging om recepten te vinden die enigszins makkelijk uitvoerbaar zijn. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulpvaardige tips! Het waren twee heel gezellige (maar drukke) weken in december en januari. Dit jaar willen we het anders doen. Daarom brengen we alle dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw door in een huisje in Wassenaar. We kunnen elke dag zwemmen in het befaamde Tikibad, elke middag een bezoek aan Duinrell brengen en ik hoop op een winkeldag in Den Haag en lange strandwandelingen. We nemen boeken en spelletjes mee, telefoon en mail laten we lekker thuis. Dit jaar hebben we natuurlijk ook al wat gezellige decemberetentjes gehad, maar lekker buiten de deur. Ik geniet altijd meer van het gezelschap dan van het diner, maar ik probeer daar wel verandering in te brengen. Zeker omdat ik tijdens zo’n avondje van mijn dieet afwijk en dus extra van de (zoete) smaak moet genieten! De volgende dag ben ik namelijk gewoon weer op regime met zo min mogelijk geraffineerder suikers en tarwe.
Die nacht ging het flink te keer buiten. Het was stormachtig en flinke windstoten beukten tegen de achterkant van ons huis aan. Ik denk dat die storm bij mij dat jagende gevoel aangewakkerd heeft dat ik die hele volgende dag voelde. Toen ik wakker werd zag ik dat de tuindeur tegen de kruiwagen open gewaaid was. De nieuw geschilderde deur had een flinke deuk opgelopen en de verf was beschadigd. Later bleek dat een dergelijk begin van de dag zou de trend zetten voor de rest van mijn onstuimige dag. Op de markt vergat ik een deel van mijn broden in mijn fietsmand te laden dat ik natuurlijk pas thuis opmerkte! En ’s middags ging ik bij de HEMA onze kerstkaartjes ophalen en mijn fotodagboek voor school. Toen ik alles betaald had stopte ik het in mijn tas en sjeesde verder naar het schoolplein. Aan het eind van de middag haalde ik postzegels voor de kerstkaartjes erbij die binnenkort verstuurd moesten worden. Of het kwam door het opgejaagde gevoel of het effect van de prednison dat weet ik niet, maar in mijn onrust liep ik het postkantoor uit zónder mijn postzegelboekjes. In de loop van de avond kwam ik erachter dat ik de postzegels nergens kon vinden en bij het schrijven van de kerstenveloppen bleek ik maar de helft van de kerstkaartjes opgehaald te hebben bij de HEMA. Wat was ik ongelofelijk opgejaagd en verward! De volgende dag kon ik dus weer hetzelfde rondje maken om al mijn vergeten spulletjes op te halen!
Hoe eenzaam kun je sterven? De oude dame, waar wij jaren geleden ons huis van gekocht hadden, had aanzien en egard. Ze had altijd gewerkt als juriste en in haar tijd had ze heel goed doorgeleerd - zéker voor een meisje. Ze kwam uit een zeer welgestelde Maastrichtse familie met een dienstmeid in huis en een bel voor het eten. Haar echtgenoot was octrooigemachtigde, dus samen hadden ze het best ver geschopt. Haar man André is al jaren geleden overleden, wij hebben hem nooit gekend. Ze redde zich prima met een vast bakkertje die alle boodschapjes langsbracht, een kledingzaak die haar een middag ontvingen voor de nieuwe collectie en andere vaste winkeliers die aan de deur kwamen. Toen Puck slechter ter been werd verhuisde ze naar een penthouse in het centrum van de stad - met een lift. Ik kwam zo nu en dan even aanwaaien om te zien hoe het met haar ging. Altijd stonden er luxe bonbonnetjes op tafel. Regelmatig had ze cadeautjes voor onze meiden klaar staan. Ze heeft ons in de tijd van de verkoop erg gematst door een periode de hypotheek door te betalen terwijl we een sleutelovereenkomst hadden. Wij klusten er flink op los en zij betaalde de vaste lasten. Wij moesten al genoeg betalen, vond Puck. Toen eenmaal de overdracht bij de notaris was kreeg ik van haar een chique gouden broche en Mark een koperen deurklopper. Haar eigen deurklopper had ze namelijk meegenomen. Die kwam uit haar ouderlijk huis in Maastricht en daar had ze veel herinneringen aan.
Puck kon niet geweldig met haar drie kinderen opschieten en ze had volgens mij twee goede vrienden. Onze buurman Janus, die elke dag de krant bij haar kwam halen en de oude Maastrichtse advocaat Max Moszkowicz. Onlangs hield een onbekende vrouw mij aan op de fiets en zij vertelde me dat Puck helemaal alleen overleden was. Haar zoon had haar penthouse verkocht waar ze het niet mee eens was en een paar dagen na haar verhuizing naar een bejaardentehuis is ze in de badkamer gestorven. De politie heeft haar na vier dagen gevonden… Ze was geen makkelijke vrouw, ze kwam heel erg voor haar mening uit en stond op haar strepen. Ze liet haar gevoelige kanten niet makkelijk zien. Een keer toen ik een foto meenam van de grote, oude beukenboom voor ons huis - helemaal in herfstkleuren – zag ik tranen in haar ogen… Ze heeft niemand van haar laatste problemen met de kinderen verteld, te trots. Na haar overlijden zijn er geen rouwkaarten verstuurd door de kinderen, niemand was welkom op haar afscheid. Er stonden welgeteld drie namen in het condeolanceregister. Haar stilzwijgende heengaan heeft me aangegrepen. Haar hart is werkelijk gebroken van verdriet… Ze heeft geen plekje op het crematorium gekregen, dus heb ik een roos voor haar bij de urn van haar man neergelegd. En een kaarsje aangestoken ter nagedachtenis aan haar. Er wordt echt heus ergens door iemand aan haar gedacht…
Als je een eigen bedrijfje start (zoals ik) dan komen daar veel dingen bij kijken. Heel leuke dingen zijn natuurlijk de creatieve dingen zoals een zinnenprikkelende naam verzinnen, ontwerp van een huisstijl met een boeiend logo en aansprekende kleuren. In mijn geval hoort daar ook het uitzoeken van portretten, reisfoto’s, huwelijksfoto’s en portretten van kinderen bij. Maar ook een stukje schrijven om mezelf te introduceren aan de bezoekers. Tot zover de leuke dingen. Maar er horen ook zakelijke kanten bij. Ik heb me laatst laten registreren bij de Kamer van Koophandel, de belastingdienst en ik heb een zakelijke rekening geopend. Ook heb ik een opdracht gegeven voor het bouwen van mijn website, een echte investering dus! Ik praat met andere zelfstandigen en krijg tips. En natuurlijk kon dit alles niet deftig starten door het een beetje te vieren met manlief en kinders: een gemeende proost (met kinderbubbels in champagneglazen) op de toekomst van mijn bedrijf Bijzonder Licht!
dinsdag 6 december 2011
Zoveel
A house is not a home unless it contains food and fire for the mind as well as the body.
- Benjamin Franklin
Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.
Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.
Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!
- Benjamin Franklin
Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.
Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.
Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!
Abonneren op:
Posts (Atom)
