Trick or Treat - 2001 and 2002

SAMHAIN

“I'm so glad I live in a world where there are Octobers.” 

― L. M. Montgomery

Onze voortuin is versierd met een grote knaloranje pompoen, twee zelfgemaakte spookjes hangen in de kromme boom over de oprit, twee brandende vuurkorven, flikkerend licht achter de ramen en er klinken enge spookachtige geluiden door een geluidsboxje in het donker. Het is het derde jaar dat we in ons straatje Trick or Treat organiseren. Sommige buren pakken het nog veel serieuzer aan met een rookmachine, immense spinnenwebben, een graf en skeletten. Net zoals wij in The States zagen; de tuin als een miniversie van een spookhuis. Het is echt een hype aan het worden. Wij vierden onze allereerste Trick or Treat in het jaar 2000. Inmiddels meer dan twintig jaar geleden! Met onze oudste van twee jaar en een baby’tje van een paar maanden liepen we in de vroege avond met vrienden langs de deuren van een versierde wijk in onze stad Worcester. Ons dochtertje was schattig als een ‘ladybug’ verkleed. Grote oranje emmer in de vorm van een pompoen in haar hand om het snoep te verzamelen. In de jaren erna vierden we Halloween trouwens ook in Spanje en nog later vierden we Día de los Muertos op een serieuze manier in Mexico. Geen Trick or Treat optocht maar oranje versierde altaren en begraafplaatsen vol muziek. Met het gezin van mijn zus hebben we de laatste jaren een (te) spannende spooktocht in een eng bos in Flevoland gedaan. De naam Halloween is afgeleid van Hallow-e'en oftewel All Hallows Eve, Allerheiligenavond dus. In de Keltische kalender begon het jaar op 1 november, dus 31 oktober was Oudejaarsavond. De oogst was dan binnen, het zaaigoed voor het volgende jaar lag klaar en dus was er even tijd voor een vrije dag. Het Keltische Nieuwjaar of Samhain. Samhain was ook nog om een andere reden zeer bijzonder. De Kelten geloofden - net zoals de Mexicanen - dat op Allerheiligen de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terugkwamen. De geesten die uit dode mensen op zouden rijzen werden aangetrokken door voedsel voor hen neer te leggen voor de deuren. Om echter de boze geesten die probeerden een levend lichaam in bezit te nemen af te weren droegen de Kelten maskers. Toen de Romeinen Groot-Brittannië binnenvielen, vermengden ze de Keltische traditie met hun eigen tradities, die ook de viering van de oogst het eren van de doden betroffen. In Mexico vond ook zo’n vermenging van tradities plaats vanwege de verovering door de katholieke Spanjaarden. Onze oudste meiden hebben dus in hun peuter- en kleuterjaren in Massachusetts en Alabama verkleed Trick or Treat langs de deuren gelopen waarbij ze thuis kwamen met een emmer vol giftig snoep. Het fenomeen Trick or Treat is in Amerika zeer waarschijnlijk ontstaan door Schotten en Ieren die hun Samhain vermengden met Halloween. Op hun oorspronkelijke Allerzielen gingen in lompen gehulde christenen in de dorpen rond en bedelden om zielencake (brood met krenten). Voor elk brood beloofden ze een gebed te zeggen voor de dode verwanten van de schenker. Op die manier versnelden ze zijn bevrijding uit de tijdelijke straffen van het vagevuur en bespoedigden zodoende zijn opname in de hemel. Trick or treat langs de deuren vindt wellicht daar zijn oorsprong. Alhoewel dat feest pas écht zijn opgang maakte toen de uitgeholde pompoen - dat op een gezicht lijkt - opdook. Onze oudste meiden hebben prachtige kinderfoto’s in hun fotoalbums tussen reusachtige, uitgekerfde pompoenen. Prachtig herfstlicht. Op hooiwagens met hun kleuterklasje op een daytrip of zelf een pompoen uithollend met een geverfd gezichtje. We gingen eind oktober vaak naar dorpse Halloween parades, Halloweenfeestjes van mijn Mom’s club, in het Children’s museum,  op school en zelfs in een enge snoepfabriek. En de niet te missen Trick or Treat tochtjes met hun vriendjes. Onvergetelijk. Nu doen we graag mee met een twintigtal kleintjes uit onze buurt die langs onze versierde deur komen om snoep te vragen. Ookal geloven we in Nederland niet in terugkerende geesten of het dankbaar vieren van goed gelukte oogsten.

Happy couple!

TROUWDAG

So, it’s not gonna be easy. It's going to be really hard; we're gonna have to work at this everyday, but I want to do that because I want you. I want all of you, forever, everyday. You and me…everyday.

- Nicolas Sparks

Het is helemaal donker in 013 Poppodium. Gesloten deuren. We staan er verward naar te kijken. Wat nu? We zijn afgereisd naar Tilburg om daar een concert bij te wonen. Althans dat dacht ik. Ik word onzeker. ’Heb je de datum wel goed?’ vraagt mijn lief bezorgd. Zo’n vergissing heb ik wel vaker gemaakt. Ik kreeg echter de dag ervoor nog een mail over de corona check. Daar staan we dan, mooi aangekleed en helemaal klaar voor een avondje live muziek. We kijken onder het licht van een lantaarnpaal eens goed naar de uitgeprinte tickets. Er staat Schouwburg Tilburg en helemaal geen 013… Dus lopen we een kilometer verderop naar de schouwburg. Het is druk buiten. Een goed teken. We sluiten aan. Corona check. Als we boven bijna de zaal binnen stappen wil een dame onze tickets scannen. Oeps, we staan bij het verkeerde concert! We moeten wederom naar buiten. Niet te ver lopen gelukkig. Drie keer is scheepsrecht. We mogen naar binnen. Gelukkig. Zo’n twee jaar geleden was Jett Rebel te gast bij DWDD. Hij speelde en zong daar live heel spontaan covers aan tafel bij Matthijs. Afgebladderde nagellak op zijn nagels. Blinkende sieraden. Lippenstift. Indrukwekkend goede muzikant. Covers spelen was het thema van zijn nieuwe theatertour destijds. ‘Solo’ heette het. Bezoekers mochten een liedje aanvragen via een envelopje en hij speelde het op het podium. Ik kocht twee tickets voor het optreden in Tilburg. Het optreden zou zijn in maart 2020… Anderhalf jaar geleden. Hij heeft de titel ondertussen gewijzigd naar ’The Please Don’t Cancel This Tour’. Stilgestaan heeft Jett niet, want afgelopen augustus verscheen zijn nieuwste album. Hij is een muzikale alleskunner. Het toeval wilde dat zijn uiteindelijke optreden precies op onze trouwdag viel. Ik werd door mijn lief verrast met zesentwintig geurende rozen. Die avond dus tóch een concert ondanks dat ik me niet verdiept had in de locatie. Er verscheen een vrolijke Jett op het podium die het publiek alleen al aan het lachen kreeg door het vele op en neer lopen tijdens het praten. “Maar Jelte, jouw shows zijn sowieso al lachwekkend” grapte Jelte zijn vrienden na toen hij het publiek uitlegde dat hij meer humor in zijn shows wil. Zo makkelijk als hij het publiek aan het lachen kreeg, kreeg hij ons ook stil. Jett Rebel achter zijn gitaar of piano, zijn songs kenden nog nooit zóveel gevoel. Duidelijk was dat Jett met gitaarspel alleen al een avondvullend programma had kunnen verzorgen - net als achter de piano trouwens - maar na zo’n lange tijd van gebrek aan live muziek was het fijn dat Jett álles kan. De avond kende muziek in allerlei smaken variërend van uitdagende rock tot kleine singer-songwrite liedjes, maar ook funk. Het publiek zat op stoelen maar iedereen ging regelmatig staan om te dansen. Hoeveel optredens er inmiddels al opzitten voor hem, het was duidelijk dat er voor Jett geen standaard routinewerk bij komt kijken. Hij schreef een lied over zijn depressies ‘Just in Case You’re Ever Down Again’. Nog steeds ging hij helemaal op in het nummer en het performen ervan. Zó mooi. Het was doodstil in de zaal en daarna klapte iedereen zijn handen bijna stuk. Om hem een hart onder de riem te steken. Hij is ondanks zijn depressies en zelfmoordneigingen sinds vijf jaar helemaal clean. Cold turkey. Hij leek sowieso de hele avond niet alleen zijn handen en stem te gebruiken, maar ook elke cel in zijn lichaam. Een druk mannetje in zijn hoofd en in z’n doen en laten. Hij wilde per se dat wij een leuke avond hadden, dat zei hij meerdere malen. Hij genoot er zélf sowieso enorm van. Dat spatte er vanaf dus wij genoten ook. Hij liet ons meezingen, dansen en staande ovaties geven. De avond werd fenomenaal afgesloten met ‘Lay Down’ - een cover uit de jaren ’70 van Melanie Safka. Hoe fijn om onze trouwdag weer zo te kunnen vieren.

Master diploma for our oldest!

ZIEK

I know that in life there will be sickness, devastation, disappointments, heartache - it's a given. What's not a given is the way you choose to get through it all. If you look hard enough, you can always find the bright side. 

- Rashida Jones

Het zijn bijzondere tijden. Er beweegt nu heel veel in de wereld. In het universum. Door corona lijken mensen te gaan reflecteren en overdenken. Er lijkt iets aan het veranderen te zijn in ieder’s leven. Ik zie op dit moment zoveel persoonlijke ontwikkelingen gebeuren om me heen. Grote dingen en kleine dingen. De krant staat bol van veranderingen. Vaak narigheid. Mijn yogajuf benoemt het ook regelmatig. Er verschuift energie. Als de wereld om je heen een chaos wordt probeer dan stil te blijven staan. Probeer die stevige rots te zijn. ‘Keep holding the light.’ is haar boodschap. Je bepaalt tenslotte zelf hoe je met veranderingen omgaat. Het is herfst, en dat staat voor loslaten. Zoals de beukenboom voor onze deur haar bladeren en beukenootjes nu laat vallen. Naar binnen keren, reflecteren en overdenken. Ons lichaam, ons denken en ons gevoel doorlopen de lente, zomer, herfst en winter. We zijn hier onlosmakelijk mee verbonden. We zijn veel beter in balans wanneer we de veranderingen van de natuur bewust ondergaan. Daarom loop ik zo graag twee keer per week hard in het bos. In alle seizoenen. Ik sta veel beter stil bij waar het om draait. Wanneer ik meer in lijn met de seizoenen leef kan ik in deze onrustige wereld meer in harmonie en balans ervaren. Dat vind ik fijn. Dicht om mij heen zie ik mensen overspannen van hun werk raken. Onvrede. Relatieperikelen. Veel pubers en jong volwassenen zitten psychisch niet lekker in hun vel. Mensen om me heen worden ziek. Ongelukkig. Energie in beweging. Oók in ons gezin. Onze schoonzoon werd onlangs heel erg ziek. Hij moest met spoed in het ziekenhuis opgenomen worden. Heel hoge koorts. Rillingen. Spugen. Bacterie infectie. Infuus. Heel veel zorgen. Gezond zijn is het allerbelangrijkste dat er is. Dat voel je pas écht als ziek-zijn een dagelijks thema wordt. Bijna een week later mocht schoonzoon naar huis. Natuurlijk ging ik na zijn ontslag uit het ziekenhuis naar Rotterdam om onze dochter te helpen voor hem te zorgen. Zij moest werken. Ze had tijdens zijn opname gelukkig wat middagen verlof gekregen om aan zijn ziekenhuisbed te zitten. Ze moest nu ook wel weer aan de slag. Zijn moeder - zij woont in Latijns-Amerika en was toevallig in Parijs - kwam een paar dagen logeren. Om haar zoon te steunen gedurende de diagnose die heel moeilijk te stellen was door de artsen. De diagnose liet lang op zich wachten. Heel zorgelijk. Zij moest ook weer terug. Het was vreemd om elkaar op deze manier - heel laat in de avond op de Spoedeisende Hulp - te ontmoeten voor de allereerste keer. Ik zag haar met de rug naar ons toe zitten in de wachtkamer van het ziekenhuis. Coronaregels. Afstand. Mondkapjes. Bezorgdheid om haar zoon. Van een ontmoeting hadden we allebei een heel andere, veel vrolijkere voorstelling gemaakt. Helaas. Ze zei me dat ze zo blij is dat hij hier, in het voor haar verre Nederland, familie heeft. ‘Als hij een vriendinnetje krijgt hoeft dat niet automatisch te betekenen dat hij haar familie er ook bij krijgt’ liet ze me lief weten. De diploma uitreiking van oudste dochter vond ook nog midden in al dit tumult plaats. Uiteraard niet zo uitbundig als vooraf gepland, omdat haar vriend in het ziekenhuis ligt. Ze was wel bij de ceremoniële uitreiking in de schouwburg aanwezig, wij als trotse ouders ook. Echter geen feestelijk etentje ter afsluiting. Wel wat fotootjes. Weer terug naar het ziekenhuis. Na zijn ziekenhuisontslag kwam ik een dag bij hen thuis zorgen. Zijn eigen veilige plekje. Lekker thuis. Aandacht. Er zijn voor hem. Een pan verse groentesoep gemaakt, een bordje mooi vers gesneden fruit voor hem gesneden en een gezonde avondmaaltijd gekookt voor de twee jong-volwassenen die we met z’n drietjes nuttigden.  Ik had huiswerk voor tussendoor meegenomen. In de middag heb ik nog een rondje in het herfstzonnetje met onze schoonzoon gemaakt. Lekker in het wereldse Rotterdam. Hij knapt zienderogen op. 

Garage doors

HUISSCHILDER

‘Wie ééns zonder noodzaak opgeeft waar volhouden geboden is, zal nooit iets tot een goed einde brengen.’

- Mencius

Ik heb best een zware anderhalve week achter de rug. Natuurlijk niks vergeleken met de huidige energiecrisis, WhatsApp dat urenlang uitvalt, de kloof in de thuiszorg of Spaanse lavastromen. Ik had gewoon twee mannen buiten aan het werk die telkens onaangekondigd binnen kwamen. Ik voelde me ook nog eens verantwoordelijk om twee keer per dag verse koffie voor ze te zetten. De buitenschilder belde ons laatst onverwachts. We hadden negen maanden geleden een offerte van hem ontvangen. En voor akkoord ondertekend terug gestuurd. We hadden maandenlang geduld. Hij kwam op een avond langs om afspraken te maken. We waren eindelijk de volgende op zijn lange klantenlijst. Hij heeft de laatste jaren het schilderwerk aan de buitenkant van ons huis bijgehouden. De deuren, dakkap en boeiborden zijn al een tiental jaren zwart gekleurd.  De tien jaar daarvoor hadden we diepblauw dat eigenlijk ook vaak zwart leek. Afhankelijk van het weer. De laatste tijd zag ik steeds vaker bij vooroorlogse huizen een mooie, warme grijze kleur op de deuren. Een paar maanden terug zag ik het ook bij een huis in onze straat. Ik was erheen gelopen en was onder de indruk van de grijze teint met een warme mosgroene ondertoon. Ik vroeg de buurvrouw hoe ze het vond als wij dezelfde kleur zouden kiezen. Ze zag het als een groot compliment. Ik kreeg meteen het RAL kleurnummer mee van haar. De afgelopen anderhalve week zijn twee schilders alles aan het schuren, schoonmaken, gronden en als laatste dan die lichte kleur hoogglans lak erop. Je ziet alles opfleuren! Toen de garagedeuren klaar waren was ik zo tevreden! Alles lijkt zoveel lichter. Zelfs het licht dat via het geverfde hout in het huis reflecteert. Dát maakt dat ik het volgehouden heb. Ongemakken waar ik tegenaan liep waren onder andere dat ze onze toilet gebruikten. Gelukkig lieten ze de bril omhoog staan zodat ik precies wist wanneer ze weer een bezoekje gebracht hadden. Ik had voor hun makkelijke toegang in huis de achterdeur open staan. De voordeur kon niet open blijven staan vanwege de twee kleine poezen die niet aan de voorkant de straat op mogen. Dus liepen ze voor elk toiletbezoek door de keuken, door de achterkamer en via de voorkamer naar de hal. Ik zat in de achterkamer aan tafel te studeren. Het was zo’n rare gewaarwording om uit je boeken op te kijken om een vreemde man ongevraagd door je huis te zien lopen. Te pas en te onpas. Ook als ik privé zat te videobellen. Of filmpjes bestudeerde voor mijn opleiding. Of als ik met de jongste en haar vriendje in de keuken ontspannen stond te praten. Zonder boe of bah liepen ze langs ons heen… We keken elkaar dan aan en haalden onze schouders op. Wat een inbreuk op onze privacy. De woensdagochtend dat ik hardloop deed ik na thuiskomst wel de achterdeur op slot. Stel je voor dat ze boven komen rondzwalken terwijl ik de douche uitkom of wanneer ik me omkleed! Ze liepen namelijk ook boven in huis, zonder melding te maken. Om de rolluiken omhoog of omlaag te doen en ramen te openen. Ik zat bij mijn vriendin te klagen en zij herkende het gevoel. Ik kreeg van haar een tip om in de ochtend een thermoskan koffie klaar te zetten op een dienblad, twee mokken, lepeltjes en een bus jodekoeken erbij. Zo hoefde ik tweemaal daags geen tijd meer te besteden aan koffie brengen en het verplichte praatje pot erbij. Onze drie arme katten zijn helemaal van de leg geweest ervan. De vreemde mannen rondom ons huis. Flarden van hun stemmen door de open ramen. Hun aanwezigheid door het hele huis. Ze hebben er flink stress van gehad. Ze slopen met grote ogen en lage ruggen door het huis. Ik zag ze verstopt in de gekste hoeken van het huis. Een andere irritatie van mij was dat ze hun verfvoorraad en kwasten in de garage hadden gezet vanwege de regen. Daarom moesten ónze fietsen buiten blijven staan. In diezelfde regen. Nu ze mooi werk hebben afgeleverd ben ik de ellende bijna vergeten. Ze hielden rekening in hun planning met de regen - zelfs van welke kant de regen kwam.  Moeiteloos pasten ze mijn voorzichtig geopperde kritiek aan. Op de laatste dag hadden ze de ramen van de garage open gezet. Deze staan nooit open en toen zag ik iets wat mij zo blij maakte. De originele eerste laag verf die op de binnenkant van die kozijnen zat was precies dezelfde kleur als wat wij er nu op hebben laten brengen. Na bijna negentig jaar is de cirkel rond!  

Invite a student in your home...

WONINGNOOD

'Every student has something to offer, and every student deserves a nurturing learning environment.' 

- Ilhan Omar

Heb je nog een kamer over? Of misschien wel twee? Dan kun je tientallen nieuwe internationale studenten in Breda helpen. De nood is hoog. Het krantenartikel trok mijn aandacht. Ik heb iets met internationale studenten. Ik houd van ze. Dat komt natuurlijk door onze eigen dochters die in het buitenland op school hebben gezeten. Ook gestudeerd hebben. Of zouden studeren als corona geen roet in het eten had gegooid. Ook de vrienden van onze oudste dochters zijn buitenlandse studenten. Of hebben nu hun eerste baan in het buitenland. En zelfs veel van de kinderen van mijn vriendinnen zijn internationale studenten. Je zou kunnen zeggen dat het een wereldje is waarin ik vertoef. Ik heb veel respect voor ze. Nieuwe taal, nieuwe gewoonten en nieuwe mensen terwijl je zelf nog zo jong bent. Zij hebben nog geen netwerk. Stel je voor dat één van onze eigen drie meiden in het buitenland geen woonruimte had kunnen vinden en daardoor moest stoppen met haar studie, en zelfs terugkeren? Ik voelde me geroepen om op het artikel in de krant te reageren. Tenslotte staan er hier twee slaapkamers zo goed als leeg in huis. Mijn lief stond er ook helemaal achter. Wij wilden een student helpen die nu uit nood in een hotel, op een camping of zelfs anti-kraak woont. Deze arme studenten hebben ook nog eens vaak een vaccinatiebewijs dat niet herkend wordt in Nederland.  Daardoor kunnen ze ook niet makkelijk deelnemen aan sociale activiteiten; dan dreigt uitsluiting en eenzaamheid. Ik belde naar het telefoonnummer en daarop volgde een telefoontje op maandag. Dinsdag zou ik meer informatie te horen krijgen. Maandagavond bespraken we dit spannende onderwerp tijden het avondeten met jongste dochter. Ze schoot het plan meteen af. Het was een belachelijk idee. Haar zusters waren helemaal voor, maar ja…zij wonen ook niet meer thuis. Er volgde een goed gesprek met jongste kind over haar ervaringen met het alleen thuis wonen. Ook wij deelden onze ervaringen met het thuiswonen van nog maar één kind. Mijn lief gaf aan dat hij haar eigenlijk te weinig ziet. Hij mist haar nu al. Ookal woont ze nog niet eens op een studentenkamertje. Haar zus komt sinds dit studiejaar in Maastricht minder vaak thuis. De tijd haalt hem in. 

De jongste zit ’s avonds vaak boven op haar kamer. Op zondag werkt ze de hele dag en avond, en eet ze sowieso niet mee. Haar reden dat we haar zo sporadisch zien was dat ze beneden geen Netflix kan kijken of leren met muziek op de achtergrond. Ze had namelijk geen oordopjes! Daar speelde haar vader handig op in. ‘Dan gaan we direct noise cancelling headphones halen.’ Zo gezegd zo gedaan. Ons kind kreeg van die hippe earplugs voor in haar oren en wij zullen meer tijd met haar doorbrengen. Deal. Met die draadloze oordopjes kan ze op haar laptop naar series kijken. Ongestoord huiswerk maken. Gezellig beneden bij ons in de huiskamer. De volgende ochtend belde de dame van de studentenhuisvesting terug. De internationale student zou tot eind november bij ons in huis moeten blijven. Dat is twee volle maanden. Ook in de weekends. En de student eet dagelijks mee. Dat vinden mijn lief en ik superleuk en inspirerend, maar onze dochter helemáál niet. De reden dat we het verblijf tòch maar afgeketst hebben is dat dochterlief binnenkort al de eerste schoolonderzoeken heeft. Ze moet knallen dit examenjaar. En dat gaat minder goed als ze zich irriteert aan de aanwezigheid van een buitenlandse student. In de badkamer. Op het toilet. Aan onze eettafel. Naast haar slaapkamer. Nu ze blij is met haar oordopjes en daardoor meer haar gezicht beneden laat zien (en dat doet ze écht) zijn wij ook heel happy. Het gesprek heeft ons dus zéker wat opgeleverd. Wij hebben eigenlijk nu onze eigen student in huis. Meer interactie met ons laatst thuiswonende kind. Meer verhalen. Daar heeft de onbekende, kamerloze student helaas helemaal niks aan, dat blijft bij mij wel een beetje knagen, maar wij als ouders zijn op dit moment even in de wolken met ons eigen studentje.