Dankbaarheid is een bloemke dat in weinig hoven bloeit.
- Guido Gezelle
Heb jij dit jaar een dagboekje bijgehouden? Of een glazen pot met iedere dag één zin waar je dankbaar voor bent? Soms is het goed stil te staan bij je persoonlijke hoogtepunten en ze op te schrijven: daar word je extra dankbaar van. Een manier om meer geluk te vinden in je leven is het vaker stil staan bij wat je hebt en om daar dankbaar voor te zijn. Dankbaarheid tonen heeft heel gunstige effecten. Uit onderzoek blijkt dat dankbare mensen gelukkiger zijn, energieker, optimistischer, hulpvaardiger, spiritueler, geestelijk gezonder en minder materialistisch. Van dankbaar zijn word je gelukkig. Het is een krachtige manier om meer geluk in je leven te brengen. Dus stond ik even stil bij de momenten die me echt zijn bijgebleven uit 2016. Dit resulteerde in de volgende vier punten:
1. Ik heb me aangesloten bij een hardloopgroep. Vanaf maart van dit jaar trainde ik twee á drie keer per week met trainer Peter. We begonnen op de baan te trainen en vanaf het ingaan van de zomertijd trainden we in het bos. Deze training werd afgesloten met een vijf kilometer test waar ik bijna 37 minuten over deed. Vanaf dat moment ging ik langere rondes lopen door het Mastbos. Echt genieten. Langs bosmeertjes, herten, paarse heide en kleinere bospaadjes. Aarden. Met de wintertijd verplaatsten we ons weer terug naar de baan. Afgelopen week hebben we weer een vijf kilometer test gedaan en nu liep ik drieënhalve minuut sneller. Ik ben dankbaar voor mijn vooruitgang en het kunnen genieten van het hardlopen in de natuur.
2. In México had ik flink te kampen met gezondheidsproblemen. Ik had een myoom ter grootte van een halve grapefruit in mijn buik. Het voedende bloedvat naar de myoom heb ik in Mexico City af laten sluiten met een siliconen kraal. Afgelopen zomer was het al geslonken naar een grote knikker van drie centimeter doorsnee. Mijn beenmerg was in México zó aangetast door medicijnen dat ik enorm ijzertekort had en twee bloedtransfusies moest ondergaan om mijn beenmerg een flinke boost te geven. Mijn bloed was sowieso heel erg uit balans waardoor ik veel te hoge cholesterol- en bloedsuikerwaarden had. Dit heb ik door een suikervrij dieet gedurende een jaar weten terug te brengen naar gezonde waarden. Ik eet weer normaal, maar door het hardlopen en yoga blijven mijn bloedwaarden gezond. Ik ben zo dankbaar voor mijn gezonde lijf. Ik weet als geen ander dat je gezondheid je grootste goed is. Oók omdat we indertijd enorm geschrokken zijn van mijn longembolie. Ik moest acuut stoppen met de pil en slik tot op de dag van vandaag bloedverdunners.
3. Dit lijstje zou niet compleet zijn zonder mijn dankbaarheid te tonen voor de geweldige dagen die we dit jaar doorgebracht hebben tijdens het reizen met onze hippiebus. Onze road trip afgelopen zomer van drie weken door Europa was in één woord geweldig. Ik ben dankbaar voor de avonturen die we als gezin beleven met deze antieke VW bus. Op de bonnefooi de zon volgen vind ik heel opwindend. We fantaseren al een beetje over aankomende zomer. Alle drie de meiden willen weer mee. We dagdromen over een rondreis door Schotland. Of een zonniger land als Italië. Ik kan zelfs mijmeren over de reis naar Tibet die ik ooit met mijn lief wil maken met onze bus. Ik ben dankbaar voor de vrijheid en de dromen die deze bus met zich mee brengen.
4. Ik ben ook heel dankbaar voor mijn twee lieve yoga juffen in Nederland en México die op mijn pad gekomen zijn. Zij hebben van mij een yogi gemaakt. Yoga is geen geloof maar een manier van leven die mij veel heeft gebracht. Elke yoga les is een inspiratie. Ik heb geleerd ‘the most loving choice for myself’ te maken. Lief zijn voor mezelf. Mijn Mexicaanse juf heeft mij destijds zulke mooie inzichten gegeven waardoor ik onder andere een heel warm afscheid van mijn vader heb kunnen nemen. Daar ben ik oprecht dankbaar voor.
Vanzelfsprekend ben ik ook heel blij met mijn grootste liefde en de harmonie in ons gezin, maar ook de leveringen van de Hello Fresh box bijvoorbeeld of de écht bijzondere ontmoetingen met klanten bij de juwelier. Iedereen kent toch wel het gevoel dat je overvalt wanneer je kijkt naar de ondergaande zon en beseft hoe blij je bent met je leven? Je voelt je dankbaar voor alle mooie gebeurtenissen die jij hebt meegemaakt. Het gevoel dat het leven bijzonder is en speciaal. Ik wens mijn lieve lezers voor 2017 een gevoel van verbazing, erkenning en waardering toe voor het leven. Het leven is namelijk niet vanzelfsprekend. Het leven is een wonder.
dinsdag 27 december 2016
dinsdag 20 december 2016
Stoere Griet
The spirit of Christmas is the spirit of love and of generosity and of goodness. It illuminates the picture window of the soul, and we look out upon the world's busy life and become more interested in people than in things.
- Thomas S. Monson
Een ouderwetse Holly Hobbie uitnodiging op mijn telefoon. Holly Hobbie stamt uit de tijd dat ik nog een jong meisje was. Ik had een etui, gum en potloden met haar romantische tekeningetje erop. Het hoogtepunt was toen ik de échte lappen pop met bloemetjesjurk kreeg voor op mijn bed. De nostalgische uitnodiging is van mijn vriendin afkomstig die dezelfde zoete herinneringen aan Holly Hobbie heeft als ik. Een paar weken later is het bewuste verjaardagsfeestje. We gaan samen met de vriendinnen van de jarige job een avondje uit. Als we in de theaterzaal zitten verschijnt Griet Op de Beeck op het podium. Een mooie, slanke vrouw met een grijs rokje aan, een zwart strak truitje erboven en hoge veterschoenen van knalrode lak eronder. Haar outfit past precies bij haar hippe kapsel dat aan één kant kortgeknipt is en de andere kant lang. Een sterk Vlaams accent hoort bij haar. Een vrouw die veel meegemaakt heeft in haar jeugd. Een vrouw die zich ervan los gemaakt heeft. Durf. Ze stopte met haar werk als dramaturg, ze stopte met haar 5-jarige huwelijk en ze stopte zelfstandig met anorexia. Griet werd schrijfster. De drie boeken van de Vlaamse zijn een ongekend succes. Haar debuutroman ‘Vele hemels boven de zevende’ verscheen toen ze 39 was. Haar tweede boek ‘Kom hier dat ik u kus’ doet het nog beter. Haar derde boek ‘Gij nu’ gaat over vijftien personages die op een kantelpunt in hun leven staan. “ Op dat kantelpunt valt het vaak stil, omdat de machteloosheid heeft gewonnen, of het schuldgevoel of de angst. Het verleden kortweg – want dat is vaak wat mensen in de weg zit. Voor mij is de kwestie: kies je voor evolutie of kies je ervoor om dingen te laten stagneren?” Dat komt door zinnetjes in je achterhoofd als: we moeten ook niet teveel verwachten van het leven, het is overal wel wat. Of: laten we nou maar tevreden zijn met wat we hebben. En hoeveel begrip ik ook heb, zeker als schrijver, voor de machteloosheid van mensen, ik vind het geweldig als mensen de stap wél durven zetten om dingen te veranderen in hun leven.” Griet woont in Gent en werkt nu aan haar vierde boek die eigenlijk uit drie boeken bestaat. Deze avond van het feestje draagt ze voor uit haar boeken en praat ze alles aan elkaar met anekdotes. “ We hebben allemaal een tapijt. En we zijn geneigd daar alles onder te vegen wat ons verontrust, alles waar we kwaad van worden of emotioneel. Daar staan we met twee voeten stevig bovenop en we kijken recht vooruit. Zo hopen we dat het niet bestaat. We zijn allemaal bang om te kijken wat er onder dat tapijt ligt, want dan krijgen we misschien een burn-out of een depressie, dus laten we maar blijven glimlachen en doen alsof het er niet is. terwijl ik er heilig in geloof dat je depressies en dat soort ziekten krijgt door níet te kijken wat er onder dat tapijt ligt.” Ze heeft ook zeker humor hoor, niet alles is zwaar op de hand. Een mooie sterke vrouw zie ik op het podium staan. Met een glinstering in haar ogen en een grote lach op haar gezicht. Ze schrijft met prachtige zinnen. Ze spreekt ook met prachtige zinnen. En dat Vlaamse accent. Ik denk dat ik een luisterboek van haar bestel.
Deze dagen wordt er wat gesnoept bij de juwelier. Chocola en koekjes zijn niet aan te slepen. Er liggen ook altijd zakken snoep voor het graaien. Het meeste ligt beneden in ons keukentje, maar in de lade in de winkel staat ook een emmertje vol. Gelukkig ren ik tijdens mijn werk duizend keer de trap op en af naar de kluis beneden. Dat zorgt voor een balans. Naast mijn hardlopen natuurlijk. Elk weekend ga ik naar het bos voor een ronde van zo’n acht tot tien kilometer. Heerlijk. Ik houd van lange tochten. Stampen door verdord herfstblad en modder. Het doet me aarden. Door het zand rennen met telkens een ander weertype is een soort actieve meditatie. Doordeweeks train ik met mijn nieuwe groep. Superfanatiek. Ik kan ze niet bij houden op de baan. Ik loop met Hans, een markante dominee van 73 jaar oud, met een witte baard. Voor zijn leeftijd ook bloedfanatiek. Een training op de baan moet je niet alleen doen. Te saai en de series duren te lang. Het is leuk om naast Hans hard te lopen. We praten over het leven. Hij is heel vriendelijk en heeft een prettige stem. Ik mag zijn handschoenen lenen als ik ze zelf vergeten ben. Hij wacht op me als ik mijn bodywarmer binnen ophaal voordat we de cooling down gaan doen. Hij kent alle hardlopers bij naam, en iedereen kent hem. Mensen als Hans zijn een voorbeeld. Dan is het leven ineens niet meer zo snel en oppervlakkig, maar zinvol en inspirerend.
- Thomas S. Monson
Een ouderwetse Holly Hobbie uitnodiging op mijn telefoon. Holly Hobbie stamt uit de tijd dat ik nog een jong meisje was. Ik had een etui, gum en potloden met haar romantische tekeningetje erop. Het hoogtepunt was toen ik de échte lappen pop met bloemetjesjurk kreeg voor op mijn bed. De nostalgische uitnodiging is van mijn vriendin afkomstig die dezelfde zoete herinneringen aan Holly Hobbie heeft als ik. Een paar weken later is het bewuste verjaardagsfeestje. We gaan samen met de vriendinnen van de jarige job een avondje uit. Als we in de theaterzaal zitten verschijnt Griet Op de Beeck op het podium. Een mooie, slanke vrouw met een grijs rokje aan, een zwart strak truitje erboven en hoge veterschoenen van knalrode lak eronder. Haar outfit past precies bij haar hippe kapsel dat aan één kant kortgeknipt is en de andere kant lang. Een sterk Vlaams accent hoort bij haar. Een vrouw die veel meegemaakt heeft in haar jeugd. Een vrouw die zich ervan los gemaakt heeft. Durf. Ze stopte met haar werk als dramaturg, ze stopte met haar 5-jarige huwelijk en ze stopte zelfstandig met anorexia. Griet werd schrijfster. De drie boeken van de Vlaamse zijn een ongekend succes. Haar debuutroman ‘Vele hemels boven de zevende’ verscheen toen ze 39 was. Haar tweede boek ‘Kom hier dat ik u kus’ doet het nog beter. Haar derde boek ‘Gij nu’ gaat over vijftien personages die op een kantelpunt in hun leven staan. “ Op dat kantelpunt valt het vaak stil, omdat de machteloosheid heeft gewonnen, of het schuldgevoel of de angst. Het verleden kortweg – want dat is vaak wat mensen in de weg zit. Voor mij is de kwestie: kies je voor evolutie of kies je ervoor om dingen te laten stagneren?” Dat komt door zinnetjes in je achterhoofd als: we moeten ook niet teveel verwachten van het leven, het is overal wel wat. Of: laten we nou maar tevreden zijn met wat we hebben. En hoeveel begrip ik ook heb, zeker als schrijver, voor de machteloosheid van mensen, ik vind het geweldig als mensen de stap wél durven zetten om dingen te veranderen in hun leven.” Griet woont in Gent en werkt nu aan haar vierde boek die eigenlijk uit drie boeken bestaat. Deze avond van het feestje draagt ze voor uit haar boeken en praat ze alles aan elkaar met anekdotes. “ We hebben allemaal een tapijt. En we zijn geneigd daar alles onder te vegen wat ons verontrust, alles waar we kwaad van worden of emotioneel. Daar staan we met twee voeten stevig bovenop en we kijken recht vooruit. Zo hopen we dat het niet bestaat. We zijn allemaal bang om te kijken wat er onder dat tapijt ligt, want dan krijgen we misschien een burn-out of een depressie, dus laten we maar blijven glimlachen en doen alsof het er niet is. terwijl ik er heilig in geloof dat je depressies en dat soort ziekten krijgt door níet te kijken wat er onder dat tapijt ligt.” Ze heeft ook zeker humor hoor, niet alles is zwaar op de hand. Een mooie sterke vrouw zie ik op het podium staan. Met een glinstering in haar ogen en een grote lach op haar gezicht. Ze schrijft met prachtige zinnen. Ze spreekt ook met prachtige zinnen. En dat Vlaamse accent. Ik denk dat ik een luisterboek van haar bestel.
Deze dagen wordt er wat gesnoept bij de juwelier. Chocola en koekjes zijn niet aan te slepen. Er liggen ook altijd zakken snoep voor het graaien. Het meeste ligt beneden in ons keukentje, maar in de lade in de winkel staat ook een emmertje vol. Gelukkig ren ik tijdens mijn werk duizend keer de trap op en af naar de kluis beneden. Dat zorgt voor een balans. Naast mijn hardlopen natuurlijk. Elk weekend ga ik naar het bos voor een ronde van zo’n acht tot tien kilometer. Heerlijk. Ik houd van lange tochten. Stampen door verdord herfstblad en modder. Het doet me aarden. Door het zand rennen met telkens een ander weertype is een soort actieve meditatie. Doordeweeks train ik met mijn nieuwe groep. Superfanatiek. Ik kan ze niet bij houden op de baan. Ik loop met Hans, een markante dominee van 73 jaar oud, met een witte baard. Voor zijn leeftijd ook bloedfanatiek. Een training op de baan moet je niet alleen doen. Te saai en de series duren te lang. Het is leuk om naast Hans hard te lopen. We praten over het leven. Hij is heel vriendelijk en heeft een prettige stem. Ik mag zijn handschoenen lenen als ik ze zelf vergeten ben. Hij wacht op me als ik mijn bodywarmer binnen ophaal voordat we de cooling down gaan doen. Hij kent alle hardlopers bij naam, en iedereen kent hem. Mensen als Hans zijn een voorbeeld. Dan is het leven ineens niet meer zo snel en oppervlakkig, maar zinvol en inspirerend.
dinsdag 13 december 2016
Magical moments
Christmas gives us the opportunity to pause and reflect on the important things around us - a time when we can look back on the year that has passed and prepare for the year ahead.
- David Cameron
Achter de glazen deur van het restaurant staat ze me op te wachten. We omhelzen elkaar. Als we achter elkaar aan door het restaurant lopen valt me weer op hoe klein ze is. Ik neem me voor om geen hakken te dragen als ik haar weer zie. Wanneer zie ik haar eigenlijk weer? Dat is de grote vraag. De reden dat we bij ‘onze’ openhaard, op de grens van Brabant en Zeeland, hebben afgesproken is haar vertrek. Mijn lieve vriendin vertrekt binnenkort voor een aantal jaren naar Suriname. Naar Paramaribo. We kennen elkaar zo’n tien jaar. Uit de tijd dat we samen in Spanje woonden. In de loop van de tijd is ze me steeds dierbaarder geworden. We wonen het grootste gedeelte van onze vriendschap in verschillende landen. Ik denk, nu ik erover nadenk, dat we alleen het laatste jaar samen in Nederland hebben gewoond. In dat jaar ontmoetten we elkaar steeds bij deze gezellige openhaard. Wij hebben eigenlijk een Skype-relatie die hoogtepunten beleeft tijdens onze bezoekjes. Bijvoorbeeld als één van ons Nederland bezoekt of als we elkaar in het buitenland opzoeken. Zoals een aantal jaren terug toen ik haar met Inden in haar woonplaats Boedapest opzocht. Of dat we dit jaar samen een paar nachten een bed deelden in Berlijn. Ik ga ik haar ook zéker opzoeken in Paramaribo. De stad waar ik vorige zomer een tijd heb vertoefd. In de auto op weg naar haar laat ik een paar traantjes. Ik houd niet van afscheid nemen en dat doen we dus ook niet. We praten urenlang bij de warme openhaard op de bank. We beginnen de ochtend met warme chocomel, latte macchiato en gebakjes. We eindigen halverwege de middag met belegde broodjes, thee en chocolade truffels – de laatsten raken we niet eens aan zo druk hebben we het. We raken nooit uitgepraat. Onze gesprekken gaan nooit over koetjes en kalfjes. We relativeren, houden elkaar een spiegel voor en luisteren veel naar elkaar. We lachen ook. We wisselen afscheidscadeautjes uit en zeggen in de hal van het restaurant gedag. Zonder tranen. We zien elkaar weer. Toen ik Mark vooraf vertelde dat ik behoorlijk opzag tegen mijn afscheid van haar benadrukte hij het nog. ‘Jij gaat haar opzoeken in Paramaribo. Jij gaat daar naartoe.’ Dat troost mij. Ik ben blij voor haar dat ze haar man gaat vergezellen in dit warme land. Ik voel ook haar gemis omdat ze drie van haar vier kinderen achter laat in Holland. Ze is iets ouder dan ik en loopt een aantal jaren voor op mij. Ook nu weer. Ik denk dat ik in dezelfde situatie als zij zal zijn als wij weer vertrekken naar het buitenland. Ook wij zullen twee (of drie) dochters achterlaten. Zij is zoals vaker mijn voorbeeld. Ik wens haar een geweldige tijd in Suriname toe. En veel Skype-uurtjes samen!
Het is nu de gezellige tijd om vrienden weer te zien. Samen te zijn. Ik merk dat mensen deze maand contact opnemen om elkaar nog even te zien voor het nieuwe jaar aanbreekt. En dan heb je vrouwen om je heen van wie je energie krijgt, vrouwen die je gewoon helemaal prima vindt en vrouwen die, na contact met jou, voor jouw gevoel als een dracula energie uit je hebben gezogen. Ik ken een aantal van deze dracula’s. Ze hebben een toxische uitwerking op me. Ik voel me na contact met hen als een leeggelopen ballon Als ik met hen in contact kom, levert het me stress op. Ik weet dat het aan mij ligt, ik moet duidelijk grenzen stellen. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik houd er ook niet van om confrontaties aan te gaan. Ik verplaats me (te) veel in de ander. Heel nobel en lief allemaal, maar laten we eerlijk zijn: ik kom steeds verder bij mezelf vandaan te staan. Toen ik na de bevalling van ons eerste kindje lag te luisteren naar de kraamverhalen van de visite die aan mijn kraambed zat was ik intens teleurgesteld. Ik verwachtte dat men nu naar míjn verhaal zou luisteren. ‘Nu luister ik nóg naar andermans bevallingsverhalen!’ huilde ik bij Mark uit. Oprah heeft ooit al gezegd: ‘You teach people how to treat you’ Dat is precies wat ik destijds fout deed en soms nog doe. Wat ik voel, is even belangrijk als wat iemand anders voelt. Een jaar geleden kon ik in deze Kerstperiode bijna niemands verhaal aanhoren. Ik had geen energie in mijn lijf. Dit jaar zijn er nog maar een paar die me echt leeg zuigen. Die toxische mensen dagen me in zekere zin ook uit. Ik leer voorzichtig ‘nee’ te zeggen.
- David Cameron
Achter de glazen deur van het restaurant staat ze me op te wachten. We omhelzen elkaar. Als we achter elkaar aan door het restaurant lopen valt me weer op hoe klein ze is. Ik neem me voor om geen hakken te dragen als ik haar weer zie. Wanneer zie ik haar eigenlijk weer? Dat is de grote vraag. De reden dat we bij ‘onze’ openhaard, op de grens van Brabant en Zeeland, hebben afgesproken is haar vertrek. Mijn lieve vriendin vertrekt binnenkort voor een aantal jaren naar Suriname. Naar Paramaribo. We kennen elkaar zo’n tien jaar. Uit de tijd dat we samen in Spanje woonden. In de loop van de tijd is ze me steeds dierbaarder geworden. We wonen het grootste gedeelte van onze vriendschap in verschillende landen. Ik denk, nu ik erover nadenk, dat we alleen het laatste jaar samen in Nederland hebben gewoond. In dat jaar ontmoetten we elkaar steeds bij deze gezellige openhaard. Wij hebben eigenlijk een Skype-relatie die hoogtepunten beleeft tijdens onze bezoekjes. Bijvoorbeeld als één van ons Nederland bezoekt of als we elkaar in het buitenland opzoeken. Zoals een aantal jaren terug toen ik haar met Inden in haar woonplaats Boedapest opzocht. Of dat we dit jaar samen een paar nachten een bed deelden in Berlijn. Ik ga ik haar ook zéker opzoeken in Paramaribo. De stad waar ik vorige zomer een tijd heb vertoefd. In de auto op weg naar haar laat ik een paar traantjes. Ik houd niet van afscheid nemen en dat doen we dus ook niet. We praten urenlang bij de warme openhaard op de bank. We beginnen de ochtend met warme chocomel, latte macchiato en gebakjes. We eindigen halverwege de middag met belegde broodjes, thee en chocolade truffels – de laatsten raken we niet eens aan zo druk hebben we het. We raken nooit uitgepraat. Onze gesprekken gaan nooit over koetjes en kalfjes. We relativeren, houden elkaar een spiegel voor en luisteren veel naar elkaar. We lachen ook. We wisselen afscheidscadeautjes uit en zeggen in de hal van het restaurant gedag. Zonder tranen. We zien elkaar weer. Toen ik Mark vooraf vertelde dat ik behoorlijk opzag tegen mijn afscheid van haar benadrukte hij het nog. ‘Jij gaat haar opzoeken in Paramaribo. Jij gaat daar naartoe.’ Dat troost mij. Ik ben blij voor haar dat ze haar man gaat vergezellen in dit warme land. Ik voel ook haar gemis omdat ze drie van haar vier kinderen achter laat in Holland. Ze is iets ouder dan ik en loopt een aantal jaren voor op mij. Ook nu weer. Ik denk dat ik in dezelfde situatie als zij zal zijn als wij weer vertrekken naar het buitenland. Ook wij zullen twee (of drie) dochters achterlaten. Zij is zoals vaker mijn voorbeeld. Ik wens haar een geweldige tijd in Suriname toe. En veel Skype-uurtjes samen!
Het is nu de gezellige tijd om vrienden weer te zien. Samen te zijn. Ik merk dat mensen deze maand contact opnemen om elkaar nog even te zien voor het nieuwe jaar aanbreekt. En dan heb je vrouwen om je heen van wie je energie krijgt, vrouwen die je gewoon helemaal prima vindt en vrouwen die, na contact met jou, voor jouw gevoel als een dracula energie uit je hebben gezogen. Ik ken een aantal van deze dracula’s. Ze hebben een toxische uitwerking op me. Ik voel me na contact met hen als een leeggelopen ballon Als ik met hen in contact kom, levert het me stress op. Ik weet dat het aan mij ligt, ik moet duidelijk grenzen stellen. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen behoeften ondergeschikt te maken aan die van de ander. Ik houd er ook niet van om confrontaties aan te gaan. Ik verplaats me (te) veel in de ander. Heel nobel en lief allemaal, maar laten we eerlijk zijn: ik kom steeds verder bij mezelf vandaan te staan. Toen ik na de bevalling van ons eerste kindje lag te luisteren naar de kraamverhalen van de visite die aan mijn kraambed zat was ik intens teleurgesteld. Ik verwachtte dat men nu naar míjn verhaal zou luisteren. ‘Nu luister ik nóg naar andermans bevallingsverhalen!’ huilde ik bij Mark uit. Oprah heeft ooit al gezegd: ‘You teach people how to treat you’ Dat is precies wat ik destijds fout deed en soms nog doe. Wat ik voel, is even belangrijk als wat iemand anders voelt. Een jaar geleden kon ik in deze Kerstperiode bijna niemands verhaal aanhoren. Ik had geen energie in mijn lijf. Dit jaar zijn er nog maar een paar die me echt leeg zuigen. Die toxische mensen dagen me in zekere zin ook uit. Ik leer voorzichtig ‘nee’ te zeggen.
dinsdag 6 december 2016
Koninginnen en openhaarden
Over and over, the only truth
Everything comes back to you
- Niall Horan
Knisperig fris. De lucht is hemelsblauw. Een winterkoude, zonnige doordeweekse ochtend. Op mijn fiets op weg naar mijn yoga les. Handschoenen aan. Een geluksgevoel. Dankbaarheid. Hoe fantastisch is het om in een land te wonen waar de seizoenen elkaar afwisselen? Ik houd van ijskoude winterdagen met veel zonlicht. Ik geniet van de aanloop naar Pakjesavond. Ik houd van de spanning in huis nu iedereen zijn surprise en gedichten verstopt heeft en de jongste dagelijks probeert uit te vissen wie wie getrokken heeft. In deze winterkou heeft de loodgieter eindelijk een gaatje in zijn agenda gevonden om de radiator op onze nieuwe zolder op te hangen. Dat betekent dat er vandaag urenlang geen kachel aankan. Oudste is thuis aan het studeren en we krijgen het die ochtend al snel koud. Warme chocomel is niet voldoende. Ik steek de openhaard aan. We hebben tenslotte meer dan voldoende houtblokken. Nu overvalt me het romantische gevoel dat ik heb als ik de openhaarden in de kasteelvertrekken zie branden in de Netflix serie ‘Reign’. Ik volg drie seizoenen van deze Amerikaanse serie dat over het leven van Mary Stuart, de koningin van Schotland (1542-1587) gaat. De ijskoude, Franse kasteelkamers worden met openhaarden verwarmd en verlicht met tientallen kaarsen. Sprookjesachtig. Onze haard heeft echter nog nooit een volle dag lang gebrand. In de avond kan het deurtje nauwelijks open van al het as wat zich opgestapeld heeft. Een huiselijk sfeertje dat versterkt wordt door het nieuws dat manlief stopt met reizen. Zijn zakenreisjes zullen binnenkort afnemen. Hij heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen waarbij er nauwelijks tot niet gereisd wordt. Juist nu hij in het nieuwe jaar weer dagelijks thuis zal zijn verlaat onze oudste het nest om op kamers te gaan wonen. Net het weermannetje en het weervrouwtje. Ik vind het heerlijk dat mijn vent weer veel thuis zal zijn. Onze slaapkamer is bijna perfect. Een nieuw bed met extra groot dekbed wordt overmorgen geleverd. De loft wordt een heerlijk warm nest waar het op lange, koude avonden goed vertoeven is met een boek of tijdschrift.
Als ik mijn fiets in het donker langs het huis gezet heb en de warme huiskamer binnen stap staat de openhaard te branden en de pan met zuurkool dampend op tafel. Iedereen is thuis. Onze traditie is dat we zuurkool met worst eten op Pakjesavond - waar we ons op dat moment ook mogen bevinden op deze aardkloot. Ik heb een middag gewerkt en het was niet zo druk in de juwelier als we hoopten. Cadeautjes voor Pakjesavond worden meestal niet bij de juwelier maar de speelgoedwinkel aangeschaft. Het was een drukke, rommelige middag. Veel reparaties en ruilingen. Onze écht drukke dagen staan nog op stapel. We bespreken tijdens de maaltijd met elkaar hoe we de surprises geheimzinnig in de voorkamer krijgen zonder te verklappen wie wat gemaakt heeft. Spotify brengt sfeer met een afspeellijst met Sinterklaasliedjes. Ik breng ook een gevulde jute zak van Zwarte Piet naar beneden. Nu nog een dobbelsteen erbij en het gezellige avondje kan beginnen. Veel gedichten met herkenbare anekdotes. Hilarische surprises waar veel moeite voor gedaan is. Een knus avondje. Buiten een zichtbaar klein sikkelmaantje. Vanmorgen vroeg heb ik met Mark zo’n tien kilometer door het Mastbos gerend. De rijp toverde de wereld wit. Het waterige zonnetje maakte er een glanzend cadeautje van. Deze avond snoepen we ons allemaal rond en zijn tevreden met de geschenken van de Sint. We verplaatsen ons halverwege de avond naar de eettafel om Monopoly met chocolade straten te spelen. Ik geniet van de ontlading, van het gezin en de liefdevolle en respectvolle manier waarop iedereen met elkaar omgaat. Dat is mijn grootste presentje van vanavond. Mijn vriendin wees me deze week op de ontspannen manier waarop oudste kind en ik samen met elkaar omgaan. Hoe bijzonder dat is op haar leeftijd. Dát besef is ook een cadeautje.
Everything comes back to you
- Niall Horan
Knisperig fris. De lucht is hemelsblauw. Een winterkoude, zonnige doordeweekse ochtend. Op mijn fiets op weg naar mijn yoga les. Handschoenen aan. Een geluksgevoel. Dankbaarheid. Hoe fantastisch is het om in een land te wonen waar de seizoenen elkaar afwisselen? Ik houd van ijskoude winterdagen met veel zonlicht. Ik geniet van de aanloop naar Pakjesavond. Ik houd van de spanning in huis nu iedereen zijn surprise en gedichten verstopt heeft en de jongste dagelijks probeert uit te vissen wie wie getrokken heeft. In deze winterkou heeft de loodgieter eindelijk een gaatje in zijn agenda gevonden om de radiator op onze nieuwe zolder op te hangen. Dat betekent dat er vandaag urenlang geen kachel aankan. Oudste is thuis aan het studeren en we krijgen het die ochtend al snel koud. Warme chocomel is niet voldoende. Ik steek de openhaard aan. We hebben tenslotte meer dan voldoende houtblokken. Nu overvalt me het romantische gevoel dat ik heb als ik de openhaarden in de kasteelvertrekken zie branden in de Netflix serie ‘Reign’. Ik volg drie seizoenen van deze Amerikaanse serie dat over het leven van Mary Stuart, de koningin van Schotland (1542-1587) gaat. De ijskoude, Franse kasteelkamers worden met openhaarden verwarmd en verlicht met tientallen kaarsen. Sprookjesachtig. Onze haard heeft echter nog nooit een volle dag lang gebrand. In de avond kan het deurtje nauwelijks open van al het as wat zich opgestapeld heeft. Een huiselijk sfeertje dat versterkt wordt door het nieuws dat manlief stopt met reizen. Zijn zakenreisjes zullen binnenkort afnemen. Hij heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen waarbij er nauwelijks tot niet gereisd wordt. Juist nu hij in het nieuwe jaar weer dagelijks thuis zal zijn verlaat onze oudste het nest om op kamers te gaan wonen. Net het weermannetje en het weervrouwtje. Ik vind het heerlijk dat mijn vent weer veel thuis zal zijn. Onze slaapkamer is bijna perfect. Een nieuw bed met extra groot dekbed wordt overmorgen geleverd. De loft wordt een heerlijk warm nest waar het op lange, koude avonden goed vertoeven is met een boek of tijdschrift.
Als ik mijn fiets in het donker langs het huis gezet heb en de warme huiskamer binnen stap staat de openhaard te branden en de pan met zuurkool dampend op tafel. Iedereen is thuis. Onze traditie is dat we zuurkool met worst eten op Pakjesavond - waar we ons op dat moment ook mogen bevinden op deze aardkloot. Ik heb een middag gewerkt en het was niet zo druk in de juwelier als we hoopten. Cadeautjes voor Pakjesavond worden meestal niet bij de juwelier maar de speelgoedwinkel aangeschaft. Het was een drukke, rommelige middag. Veel reparaties en ruilingen. Onze écht drukke dagen staan nog op stapel. We bespreken tijdens de maaltijd met elkaar hoe we de surprises geheimzinnig in de voorkamer krijgen zonder te verklappen wie wat gemaakt heeft. Spotify brengt sfeer met een afspeellijst met Sinterklaasliedjes. Ik breng ook een gevulde jute zak van Zwarte Piet naar beneden. Nu nog een dobbelsteen erbij en het gezellige avondje kan beginnen. Veel gedichten met herkenbare anekdotes. Hilarische surprises waar veel moeite voor gedaan is. Een knus avondje. Buiten een zichtbaar klein sikkelmaantje. Vanmorgen vroeg heb ik met Mark zo’n tien kilometer door het Mastbos gerend. De rijp toverde de wereld wit. Het waterige zonnetje maakte er een glanzend cadeautje van. Deze avond snoepen we ons allemaal rond en zijn tevreden met de geschenken van de Sint. We verplaatsen ons halverwege de avond naar de eettafel om Monopoly met chocolade straten te spelen. Ik geniet van de ontlading, van het gezin en de liefdevolle en respectvolle manier waarop iedereen met elkaar omgaat. Dat is mijn grootste presentje van vanavond. Mijn vriendin wees me deze week op de ontspannen manier waarop oudste kind en ik samen met elkaar omgaan. Hoe bijzonder dat is op haar leeftijd. Dát besef is ook een cadeautje.
Abonneren op:
Posts (Atom)
