Falling in love with where you are

There are two core fears: losing what you have, and not getting what you want. There is one solution: falling in love with where you are.
- Jeff Foster

Een half jaar geleden had ik een gesprek met mijn team van vrouwelijke collega’s. Ik voelde zoveel negativiteit in de groep. Ik voelde me ook op mijn vingers gekeken. In de ‘app van ons team las ik vaak kritiek. Telkens zonder naam voor wie de kritiek bedoeld zou zijn. Ik had toen al aangegeven dat naar mijn idee deze ‘app niet de juiste manier van communiceren was om gezamenlijk ons doel te bereiken. Ik ben afgelopen herfst zelfs met mijn ontslagbrief in mijn tas naar de winkel gefietst om ontslag in te dienen. Mijn manager wilde mij echter niet laten gaan. Ze was heel tevreden met mij en de dynamiek in het team zouden we wel kunnen veranderen. Onlangs begon het bij mij weer te kriebelen. Weer een hoop onvrede dat geuit werd op de ‘app. De lat werd eigenlijk steeds hoger gelegd. Ik werd onzeker. Er werd ook gekletst. Laatst heb ik met mijn manager besloten mijn contract niet meer te verlengen. Ik begrijp nu waarom het verloop zo groot is in dit team. Mijn manager baalde net als ik enorm van mijn vertrek. Nu ben ik echter van de één op de andere dag thuis. Ik mis het leuke contact met de klanten. Ik mis mijn collega’s niet. Het is zoals het is. Ik heb me er bij neer gelegd. Als één deur sluit opent zich een andere. Als ik er langer was gebleven was er misschien minder overgebleven van mijn eigenwaarde.

Ik heb nu dus plots veel tijd te besteden. Ik vond de volgende top tien van dingen die je kunt doen terwijl je tussentijds naar een nieuwe uitdaging uitkijkt.
1. Je slaap inhalen - Wanneer je aan het werk bent, wil je nog wel eens wat slaap missen. Door stress enzo. Een goede powernap is zo lekker.
2. Fysiek fit worden - Werk betekent meestal weinig tijd om te sporten.
3. Huis opruimen - Hoe je huis eruitziet, is vaak een goede afspiegeling van hoe je er van binnen uitziet. Is je huis een zooitje? Tijd om op te ruimen. Dat ene klusje wat je al jaren uitstelt?
4. Naar buiten - Werk is vaak binnen. Ga lekker naar buiten. Wandelen, fietsen, rennen; I don’t care. Kom eens buiten.
5. Focus op andere mensen - Oké, je hebt geen baan. Je bent niet de enige. Welke vriend of vriendin heeft nu eens echt hulp nodig? Een goed gesprek? Hulp met verhuizen?
6. Mini-avonturen beleven - Besluiten om op een dinsdagochtend begin maart, lekker koud maar erg leuk naar het strand te gaan!
7. Iets leren - Het geeft je wat om handen en een gevoel van nuttig zijn.
8. Niks - Niks doen. Gewoon eens een paar uur uit het raam staren.
9. Je agressie uiten - F*ck it. Ga eens helemaal los ergens op.
10. Dankbaar zijn - Dus je hebt nu geen werk . Maar bedenk eens wat je wel hebt. Je gezondheid, familie en vrienden. Een leuke hobby, leven in een vrij land. Het helpt je te relativeren.

Leuk zo’n top tien. Ik heb het wel een beetje gepersonaliseerd. Ik slaap bijvoorbeeld altijd prima zoals genoemd bij punt één. Geen slaaptekort dus. Ik kom juist heel erg tot rust tijdens mijn yogalessen en meditaties. Ik heb in mijn leven nog nooit zulke lange afstanden gerend als het laatste half jaar. Ik heb wekelijks looptrainingen en ren vaak in het bos. Fit worden zoals genoemd bij nummer twee komt helemaal goed. Ik kom dus ook voldoende buiten zoals genoemd bij nummer vier. Onze auto staat vrijwel ongebruikt voor de deur. Die klusjes op nummer drie ga ik inderdaad uitvoeren. Ik wil al heel lang beiden trappen in huis schilderen. Eindelijk tijd maken om de garage helemaal uit te ruimen en een beginnetje te maken met onze Marokkaanse douchecel. Met nummer zeven en negen heb ik dan niks, maar van nummer zes ga ik écht iets maken. Vrienden van ons hebben ook een oude kampeerbus gekocht. We hebben al plannetjes gesmeed om veel weekends met elkaar er op uit te trekken. Zin in! Ondertussen heb ik stiekem ook wat ideetjes om een andere baan te vinden. Die lijntjes ga ik nog wel uitgooien. Ondertussen voer ik nummer tien uit. Ik ben heel dankbaar voor waar ik nu sta, voor de vrije weekends en de superlange zomervakantie die plotseling voor me uitgestrekt liggen!

Mergpijpjes

When you look at a city, you know, it looks so unique. You feel this kind of uniqueness and especially if you go from a big city to a small city or if you go from one country to another. Cities look very different, often. They even feel very different. You know, and they are, of course. They certainly are.
- Geoffrey West

Over een weidse campus lopen we langs indrukwekkende gebouwen als School of Law, School of Art of School of Sciences. We zien bogen van gekleurde ballonnen om de ingangen te markeren. We gaan een gebouw binnen en zien een grote aula, achter dikke houten deuren ligt een enorme collegezaal en overal zitjes voor een kop koffie of thee. Opvallend veel felle kleuren zijn gebruikt voor stoeltjes en kunst in de betonnen, grijze gebouwen. Iets eerder deze ochtend zijn we door een grijze, dikke mist naar de havenstad gereden. Het is Open Dag op de Erasmus universiteit en ondanks dat onze oudste dochter hier studeert hebben we deze universiteit nooit eerder bezocht. Onze middelste dochter overweegt om hier ook te gaan studeren en daarom zijn we met het hele gezin hier. We volgen een informatieve lezing. We horen over de nieuwe manier van studeren. In plaats van met honderden studenten urenlange colleges van een professor te volgen, waarbij maar een gedeelte van de toegereikte informatie blijft hangen, werken ze bij deze studierichting met ‘problem based learning’. Groepjes van maximaal twaalf studenten werken vijf weken aan een probleem waarbij de studenten zelf literatuur moeten verzamelen en oplossingen moeten aandragen. De uitwerkingen worden mondeling gepresenteerd door de studenten en beoordeeld door de tutor. Zo wordt de informatie veel beter opgenomen door de studenten. Uiteraard wordt alles nog wél ouderwets getest met een examen. We eten een broodje op de universiteit en parkeren later bij de studentenkamer van de oudste voor de deur . We splitsen ons op. Terwijl er nog wat laatste klusjes gedaan worden op haar kamer ga ik in m’n uppie naar de wekelijkse markt en bezoek de markthallen. Rotterdam is een multiculturele stad. Het valt me op terwijl ik over de markt slenter. Ik neem onderweg een kilo lychees mee voor anderhalve euro en een halve kilo blue berries voor drie euro. In Breda kom ik veel te weinig op de markt. In de overdekte markthallen treft het internationale karakter me. Veel jonge, hippe mensen om me heen. Veel internationale eettentjes en kookwinkels. Ook veel vreemde talen hoor ik om me heen. In Madrid heb je zo’n zelfde markthal die omgetoverd is tot eettentjes en winkeltjes. Rotterdam is een levendige metropool.

Als ik door de zonnige koopgoot terug wandel mis ik het majestueuze van Amsterdam en het elegante van steden als Den Haag, Haarlem of Breda. Ik mis karakter in deze stad. Rotterdam is eigenlijk net als Berlijn. In de oorlog gebombardeerd en daarna opnieuw opgebouwd. Veel hoogbouw. Het trekt veel jonge mensen aan. Een goede vibe. Veel barretjes, boetiekjes en restaurantjes. Zoals in de straat van onze dochter. Tegenover haar huis twee flitsende woonboetiekjes. Een boetiek met vooral Latijns-Amerikaanse spulletjes. Veel uit Mexico. De felgekleurde kleden, de tuinstoeltjes van waslijn, veel cactussen in terracotta potten, hangmatten en sieraden van gekleurde kraaltjes. Ik stap ook het winkeltje ernaast binnen. Een Frans boetiekje. Geweldige tafelkleden, geborduurde kussenslopen, portemonnees en hippieachtige kleding. Er staan wat mensen rondom de oude tafel waar de kassa op staat. Er wordt voornamelijk Frans gesproken. Ik hoor een champagnekurk knallen. Ik kijk op en zie dat er een etagère vol met heerlijke petit-fours staat. Veel schalen met vers fruit. Mooie glazen op tafel. Een feestje. Er wordt me twee keer een glas champagne aangeboden. Ik sla het beleefd af. Ik voel me teveel. Ik verlaat gauw het winkeltje. Ik kom vast nog wel eens terug. Twee dagen geleden liep ik nog in Amsterdam. Over de Amsterdamse grachten, langs de prachtige historische panden en vele trammetjes passeerden me. De straatnamen op de bordjes roepen veel herinneringen bij me op. Ik heb heel wat voetstappen liggen in deze stad. Mijn Bredase vriendin is er toevallig ook. Ik laat haar kennismaken met het legendarische slagroomijsje bij banketbakkerij van de Linde op de Nieuwendijk. Ik neem meteen verse mergpijpjes mee voor bij de thee op dochters studentenkamertje. We lopen samen door de negen straatjes en drinken nog een kop thee. Ik blijf Amsterdam toch écht veel charmanter vinden dan Rotterdam. Mijn mening is natuurlijk wel heel erg gekleurd door al mijn herinneringen uit deze stad. Mijn studententijd, samenwonen met mijn lief, mijn bul behalen, mijn eerste baan, onze bruiloft, mijn eerste leaseauto voor de deur. Wie weet welke herinneringen onze dochter nu aan het opbouwen is in háár stad Rotterdam?

Optellende tijd

Stilte in je hoofd
Onzichtbare deining
Onhoorbaar geruis
Groei
De prachtige rimpels
Van optellende tijd
Leven in het nu
- Evelien Sipkes

Een meneer van middelbare leeftijd wordt door een jongere vrouw de juwelier binnen gereden. Meneer is op zoek naar een ashanger. Ik ben altijd geïntrigeerd naar het verhaal aan de andere kant van mijn tafeltje. Meneer zit tegenover mij in een rolstoel om een ashanger uit zoeken voor zijn eigen as. De artsen hebben hem verteld dat hij uitbehandeld is en hij denkt zelf dat hij in oktober zijn laatste adem zal uitblazen. Het zou kunnen dat hij dit al zelf georganiseerd heeft, maar dat durf ik hem niet te vragen. Hij wil gecremeerd worden en zijn vrouw zal zijn as mee nemen op al haar reizen over de wereld. Ze hebben samen afgesproken dat zij telkens een beetje as mee zal nemen om uit te strooien op de mooiste plekjes op aarde. Hij heeft geen idee hoe dat verder eigenlijk werkt met het as dat overblijft na een crematie. Ik leg hem uit wat er met het as gebeurt direct na de verbranding en hoe zijn vrouw het in een zware koker op zal gaan halen bij het crematorium. Ik vertel hem hoe ze het beste het as in de ashanger kan gieten. Voor mijn fotografie opleiding heb ik een aantal jaren terug een reportage op het crematorium gemaakt. Ik kreeg destijds een rondleiding van een heel vriendelijke medewerker daar. Ik heb alle stappen in het crematieproces uitgelegd gekregen en ben met hem in de lijkwagen met een kist achterin over de begraafplaats gereden. Hij vond het stoer dat ik dat durfde. Ik vond het stoer om zonder enige schroom het hele verhaal met mijn camera vast te leggen. Bij de juwelier ben ik degene in ons team die zorgt dat het as in de hanger terecht komt. Ik vind dat geen enkel probleem. Zo open als meneer was over zijn dood, zo open vertel ik hem over het as. Ik ben altijd gefascineerd door de levensverhalen van anderen. Situaties die ik niet heb meegemaakt vind ik boeiend om te horen. Meneer heeft een zilveren ashangertje in de vorm van een hart uitgezocht, een mooie ketting erbij en we hebben samen nagedacht over een gravure op de hanger. Ik vind het fijn om zo’n levensverhaal te horen. En een piepkleine bijdrage te hebben mogen leveren. Ik heb hem en zijn dochter als afscheid de hand geschud en sterkte gewenst met alles wat komen gaat.

Een paar dagen later komt er een jonge vrouw binnen waarvan je meteen al kan zien dat ze mentaal iets mankeert. Ze gaat tekeer tegen een jong hondje. Ik begroet haar en even later help ik haar met de zoektocht naar een ring. De hond trekt echter zo vaak aan de lijn dat ze eerst het hondje naar haar ouders brengt en daarna terug komt. Haar ringmaat blijkt zo groot te zijn dat het buiten de standaardmaten valt. Ik denk met haar mee en vind een flink afgeprijsde, passende relatiering met een diamantje. De ring zal ze gaan dragen om haar moeder te gedenken, vertelt ze. Haar moeder is uitbehandeld en is onlangs uit het ziekenhuis naar huis gekomen. Ze zal nooit meer haar bed uitkomen, vertelt ze me. Ze belt haar moeder even later met haar mobiel om goedkeuring te vragen over de prijs van de ring. Ik krijg ook mama aan de telefoon. Ik leg alles uit over de ring en de prijs en mama gaat akkoord met de aankoop. Ze bedankt me over de telefoon voor mijn hulp en vraagt of ik haar dochters gouden halsketting even wil oppoetsen. Dat doe ik en terwijl ik dat doe vertelt de jonge vrouw verder over haar zieke moeder. Ik merk dat ze verschrikkelijk afhankelijk van haar moeder is. Gelukkig is er ook nog een papa. Als ze met het ingepakte ringdoosje de winkel uitstapt vertelt ze me dat ze heel blij is dat ik haar zo goed heb geholpen. Bij een andere juwelier hadden ze haar diezelfde middag heel onbeleefd behandeld. “Dikke vinger voor ze”, roept ze uit. Ik zie een heel jonge, kwetsbare vrouw voor me. Een vrouw die het heel zwaar gaat krijgen binnenkort. Ik hoop dat ze lieve mensen om haar heen heeft die haar kunnen begeleiden zoals haar moeder dat nu doet. En dat de ring een mooi blijvende herinnering zal worden aan haar moeder.

Thais

I always think I look better after a yoga class. It's the same as a massage. We look so amazing after a massage because we're relaxed.
- Andie MacDowell

Ik stop mijn hardloopschoenen vol zand in een plastic tas. Ik draag mijn bikini met een witte, comfy badjas er overheen. Witte hotelslippertjes eronder. Ik leg twee tijdschriften klaar op het hotelbed. We gaan zo naar de sauna onder ons hotel. Lief en ik hebben net een uur hardgelopen op het Scheveningens strand. Het geluid van de golven en de zeemeeuwen laten me helemaal uit mijn dagelijkse sleur stappen. Rennen op het strand is iets nieuws voor mij. We hebben echter nóg iets nieuws ondernomen. De dag ervoor. Ik had in Den Haag voor ons beiden een Thaise massage geboekt. Een uur lang. Nog nooit zoiets gedaan. Ondanks dat ik zelf een massage diploma heb... Op Facebook kreeg deze salon daverende recensies. Men schreef lovend over een onderhoudsbeurt voor je lijf. Het klonk geweldig. Toen we binnenkwamen in de authentiek Oosterse salon zag ik geen kamers met massagetafels maar witte lange gordijnen waarachter matrassen op de grond lagen. Er gingen nog geen alarmbellen bij mij af. We mochten ons samen uitkleden achter een gordijn waar twee matrassen lagen. Een kleine, Thaise meneer en een lief, klein, tenger Thais vrouwtje die beiden nauwelijks Nederlands spraken gingen ons masseren. Ik lag op mijn buik en Parinya waarschuwde me nog, toen ze over mij heen gebogen zat, dat als het te hard was dat ik het dan mocht zeggen. Volgens mij zat ze toen al met haar handen en knieën bovenop mijn lijf. Ze kneed, trok en duwde aan mijn nek. Daarna kreeg mijn rug het zwaar te verduren. Ik hoorde, naast Oosterse klanken op de achtergrond, de man die mijn eega masseerde steeds meer steunen, hijgen en zuchten. Ik kon horen dat hij heel hard aan het werk was. Ik nam me voor om eenmaal thuis eens op te zoeken wat Thaise massage nu eigenlijk precies inhoudt. Een tikkeltje te laat wellicht… Na een uur was ik helemaal beurs. Vooral veel pijn in het midden van mijn rug. De volgende ochtend ontdekte ik allemaal blauwe plekken op mijn kuiten. Mijn rug is zó gevoelig dat ik niet eens meer ergens tegen aan kan zitten. Ondertussen weet ik nu dat Thaise massage traditioneel door monniken in boeddhistische tempels werd beoefend. Binnen de Thaise gezondheidsleer wordt pijn gezien als een uiting van geblokkeerde energie. Dit kan een puur fysieke oorzaak hebben, maar vaak zit er een emotionele component aan, bijvoorbeeld stress of verdriet dat zich in je lichaam vast heeft gezet. De taak van de massagetherapeut is om je lichaam te helpen die energieblokkades op te heffen, zodat de energie weer kan stromen. De fysieke pijn vermindert en er kan ruimte ontstaan om een emotionele component te ‘voelen’. Hierbij wordt veel gebruik gemaakt van acupressuur. En dat kan dus behoorlijk gevoelig zijn heb ik gemerkt. Bij drukpuntmassage zoals de mijne zakt de masseur rustig in je lichaam, zodat het zich aan kan passen en meegaat in de druk. Dat voelde soms wel lekker, haar knieën die langzaam heel diep in mijn lichaam gleden. Maar je pijnlijke plekken komen altijd aan het licht, en dat was ook zeker zo in mijn geval. Een goede therapeut stemt de massage af op wat jij nodig hebt en aan kan, waardoor de massage een helend en diep ontspannend effect heeft. Ik was vooral dankbaar dat wij de dag erna úren in de sauna doorbrachten. Ik voelde dat ik even heel lief voor mijn lijf moest zijn.

We hebben ons desalniettemin goed vermaakt in het deftige Den Haag. Ons hotel lag precies tussen het Schevenings strand en het centrum van Den Haag. Alles op loopafstand. We hebben geluncht op een terras bij de hofvijver en ik ben voor het eerst van mijn leven via het beroemde toegangspoortje het historische Binnenhof binnen geslenterd. We zijn langs het Vredespaleis gelopen, maar vooral langs heel veel statige herenhuizen uit de 19e eeuw. Wat een allure straalt deze stad uit! Zelf was ik ook verbaasd over het schattige haventje van het Haagse stadsdeel Scheveningen dat direct aan de Noordzee ligt. We hebben daar op zaterdagavond verse vangst van de dag gegeten. Ik kijk terug op een heerlijk weekend zonder kinderen: een gesprek van uren voeren met je man en weer eens zien hoe knap hij eigenlijk is, gewoon omdat je weer eens goed de tijd voor elkaar hebt.