Reisbureau

Reis opdat je er je voordeel mee kunt doen. In reizen bereikt de maan haar volheid, zoals een pion aan het einde van het bord een koningin worden kan.
- Rumi-

Afgelopen week hebben we ons geconcentreerd op de aankoop van fietsen. Als we terug komen uit Afrika zijn de kinderen nog één week vrij en dan gaan ze dagelijks naar school. Dat betekent dat goede fietsen onontbeerlijk zijn en dat we dus fietsen moeten hebben. Anthe had onlangs al een goede fiets gekregen en Inden moest heel nodig een grotere fiets, want ze reed nog op een klein roze crossfietsje uit The States! Dat fietsje hadden we laatst bij een boom in het Mastbos achtergelaten nadat de ketting er vier keer na elkaar af ging. Toen we laatst haar nieuwe opoefiets gingen ophalen bij de fietsenwinkel en ze dolgelukkig (haar eerste nieuwe fiets!) naast mij fietste vloog er een wesp onder haar jurk…. Ze raakte in paniek toen de wesp haar stak op haar rug, gooide haar fiets neer en gilde het uit. Ik gooide ook mijn oude fiets neer en trok haar jurk omhoog die zij vervolgens weer omlaag trok, omdat ze niet in haar onderbroek wilde staan. Ik heb het gif er uit gezogen en er reed nog een ambulance langs die even stopte. Alleen azijn of Azaron helpt, dus zijn we geschokt naar huis gefietst. Inden huilde op haar nieuwe fiets dat ze nóóit meer wilde fietsen in Nederland…. Niet handig. De volgende dag haalden we mijn lang gekoesterde droom op: een stoere transportfiets met een grote bakkersmand voorop.

Sinds we vanaf vorige week online zijn lijkt het wel of ik een reisbureautje gestart ben! Meerdere keertjes per dag controleer ik mijn aanvragen, boekingen, betalingen en confirmaties van alle campings die we geboekt hebben voor de komende (bijna) vijf weken in Afrika. De route hadden we destijds in Madrid al uitgestippeld, maar nu de verhuizing achter de rug is zijn we campings gaan benaderen voor kampeerplaatsen. Ik had geen idee dat er zoveel communicatie komt kijken bij het boeken van een rondreis. Soms was ik het overzicht volledig kwijt, omdat ik meerdere campings tegelijkertijd aangeschreven had. Over welke camping hebben we het nu?? En de juiste reisdata boeken is niet mijn sterkste kant is de laatste jaren gebleken…

Bijna alle boekingen moeten aanbetaald worden met een creditcard en die gegevens moeten dus per fax naar Botswana en Namibië gestuurd worden. Het beste tijdstip daarvoor is na 4 uur, want dan staan de generators meestal aan…haha! Daarnaast moeten alle betalings- en boekingsconfirmaties geprint worden, rijbewijzen en paspoorten gescand.. Gelukkig dat Mark in zijn kantoor aan huis zo´n geweldige machine heeft staan die dat alles kan! Ik heb nu een enorm dikke map gevuld met alle campingadministratie, routebeschrijvingen, parkreglementen en betalingsbewijzen! Met Anthe heb ik digitaal een kaart getekend van Zuidelijk Afrika waarin we de route uitgestippeld hebben met de reistijden en afstanden erbij. Fijn zo´n grote dochter die zo goed met de computer overweg kan!

Daarnaast hebben we twee speelgoedkoffertjes gevuld als EHBO-dozen met een zeer uitgebreide apotheek voor allerhande kwaaltjes die we kunnen tegenkomen. Omdat we met drie kinderen reizen, zijn dat er best veel – naast de standaard pleisters, Arniflor-crème, jodium, lavendelolie, pijnstillers, muggenmelk en thermometer. Ook hebben we een flinke voorraad brood, crackers en koeken mee voor Maren´s dieet. De rest van de boodschappen kopen we na aankomst in Johannesburg. Onze eerste stop is een camping in National Park Pilanesberg, zo´n twee uur rijden van het vliegveld. In Pilanesberg steekt een kudde olifanten de weg over en scharrelen witte neushoorns rond. Volgens de Lonely Planet komen we daar zelfs de big five tegen: olifant, leeuw, neushoorn, buffel en luipaard. Na twee nachten kamperen gaan we de grens over naar Botswana…en is ons avontuur van start gegaan!

We hebben de meest avontuurlijke campings uitgezocht. Wat dacht je van een camping met zwembad en steiger aangelegd in een rivier waar krokodillen zwemmen? En een nachtje op een farm waar ze vijf tamme cheetah´s hebben die je mag knuffelen? Kamperen bij een warm water geiser? Ondanks dat de campings in Botswana en Namibië omheind zijn met een hoog hek kan het gebeuren dat er twee leeuwen over het hek springen of bavianen je koelkast leegroven! Regelmatig hoor je ´s nachts buiten je tent een leeuw brullen of het gescharrel van neushoorns… En wat dacht je van een camping bij de twee-na-diepste spleet van de wereld of in een woestijn met de meest onvergetelijke zonsopgang vanaf rode duinen? Door reisverslagen en foto´s zijn we enorm enthousiast geworden - de kinderen praten over bijna niets anders meer! Ze hebben hun reis voorbereid door hun MP3´s te vullen met muziek en luisterboeken, hun koffer te vullen met stapels biebboeken, een telescoop, spelletjes en knutselspullen. We slapen straks bijna vijf weken onder de sterrenhemel van een ander werelddeel - helemaal onafhankelijk met twee tenten op het dak van de meest stoere auto van de wereld…. Africa here we come again!

Missen

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja… een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moeten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zomaar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee,’ zei de mier, ‘ want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn.
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.

Toon Tellegen

Nu we ongeveer maand geleden uit ons huis in Madrid vertrokken zijn en we onze vrienden daar helaas niet meer zien, begint het….het grote missen. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben er best veel last van. Inden wacht echt iedere dag op e-mail van Paula. Anthe heeft haar hart een paar dagen geleden opgehaald toen haar Madrileense vriendin Sonja hier te logeren was. En Maren praat verrassend veel over vriendinnetjes Eva en Carolina uit Madrid. Er druppelen wat Spaanse kaartjes binnen in de brievenbus en SMSjes beginnen onze weg te vinden. Nu we weer online zijn zullen we makkelijker de banden kunnen onderhouden met Madrid. De meiden en ik hadden laatst een dik pak kaarten gekocht en onze vriendinnen een handgeschreven kaartje gestuurd, want we hebben best lang in die zwevende luchtbel geleefd… “Ik mis je heel groot…” begon Maren op iedere kaart. En de meiden mochten alledrie voor hun Spaanse hartsvriendin een zilveren kettinkje met vriendschapshangertje uitkiezen en die pakketjes brengen we maandag met een dikke brief erbij naar het postkantoor. Tja, missen is iets wat je voelt als iets er niet is…volgens de mier. Deze week hoorden we dat een gezinnetje van de Nederlandstalige school in Madrid onverwachts in Breda komt wonen. Anthe´s klasgenootje Daniel en Inden´s vriendinnetje Lea starten in september bij ons op de Montessorischool. Gezellig!

Vacuüm

Een vacuüm, daar leven we al bijna drie weken in. We zijn uit Madrid vertrokken en in Nederland aangekomen zonder telefoon en Internet. We zijn al die tijd nauwelijks bereikbaar en leven in een luchtbel. We zijn er wel, maar we zijn er niet. Althans... We doen net of we er niet zijn en dat geeft veel rust. Pas ná onze Afrika-reis gaan we investeren in ons nieuwe leven hier. Tot die tijd leven we in een luchtledig - heel vrij en zonder verplichtingen. Mark reist veel in zijn nieuwe functie en werkt buiten de deur, want hij heeft Internet nodig. Hij controleert onze binnengekomen berichten en tijdens zijn reizen doe ik dat bij mijn vriendin. Heel snel zal die luchtbel knappen en zal de buitenwereld bij ons binnen dringen via telefoon en Internet, dan zijn we daadwerkelijk met onze voetjes geland in Breda. Nu zweven we nog even in die luchtbel…

Afgelopen week beleefden we één van de hoogtepunten van deze zomer: een reünie met vrienden uit HongKong, Madrid en Australië! (zie ons fotoalbum) Wat heerlijk om elkaar na lange tijd weer aan te raken en in de ogen te kijken. De meiden liepen hand in hand en stoeiden met hun vriendinnetjes en ik knuffelde ook wat af. We genoten van deze mooie dag in de Amersfoortse dierentuin, alhoewel onze ontmoeting overal had kunnen plaatsvinden, we hadden nauwelijks oog voor onze omgeving. Echt een unieke ontmoeting in Nederland, want we hadden elkaar nog nooit hier ontmoet! We hebben de dag zo lang mogelijk gerekt met nog een bezoek aan het Bosbad en een pannenkoekenhuis, maar er kwam helaas toch een einde aan. Een dag met een lach, een traan en prachtige foto´s om te herinneren…

Verhuizen staat in de top drie van stress factoren. Er komt zoveel bij kijken waar je van te voren geen weet van hebt. En dan zou Internet heel handig kunnen zijn of een vaste telefoonlijn om 0900-nummers te kunnen bellen. Allereerst lopen er onderhandelingen met het verhuisbedrijf vanwege de restauratie van onze beschadigde kasten en we zijn nog steeds een onderdeel kwijt van Anthe´s bureau, onze aanvraag voor telefoon en fax zijn twee keer kwijt geraakt en het pakketje voor Internetverbinding is zelfs tijdens het versturen opgegaan in rook! Ik dacht het heel makkelijk te hebben bij onze terugkeer: alles is toch zó geregeld in je eigen land en eigen taal? Daar heb ik me kwalijk in vergist. Zo kan ik voorlopig nog steeds niet rijden in mijn eigen auto vanwege het overzetten van mijn Spaanse nummerbord. De belastingdienst wil werkelijk alles van ons weten voordat we de auto mogen invoeren als inboedel. Gelukkig stond mijn oude fiets (met slag in het wiel) nog in de garage, hebben we voor Anthe een mooie, grote fiets gekocht en heeft Inden tijdelijk een fiets geleend, zodat we toch mobiel zijn. Een vriend heeft zich heel boos gemaakt voor ons zodat we vanaf aankomende week van Internet kunnen genieten (en de komende twee maanden gratis!). Mark kan namelijk zonder Internet niet eens werken vanuit zijn eigen kantoor!

En toch heeft een positief gevoel de overhand, in ieder geval het grootste deel van onze tijd. We halen veel energie uit ons huis, want het voelt zo goed om hier weer te wonen. We genieten van verse bloemen in huis, het Hollandse brood met beleg, fietsen naar plekjes van vroeger waar we een leuke tijd hadden en verheugen ons op de reis naar Afrika. We zijn vaak in de stad te vinden voor (vakantie)boodschapjes en schoolspullen en de meiden lezen een gat in de dag met stapels biebboeken! Inden is een dag in haar nieuwe klas geweest en deze week gaan Inden en Maren allebei een dag kennis maken met hun nieuwe klasgenootjes. Anthe kijkt enorm uit naar de komst van haar twee Madrileense vriendinnen deze week, en ze had afgelopen weekend al een discofeest van een Bredase vriendin. En volgende week….rijden we heel avontuurlijk in een Defender met daktenten door Zuid-Afrika om in Pilanesberg de big five te spotten - bijna niet te geloven, maar toch echt waar!

Mudanza

U pakt uw koffertje, wij de rest!

Verhuizing….. Met vlagen heb ik heimwee naar de blauwe luchten van Madrid en het zorgeloze leven dat ik daar had. Bijvoorbeeld toen ik gisteren de garderobe-verhuisdoos uitpakte en al mijn mouwloze jurkjes op ons bed legde... Wij leven nu al anderhalve week uit een koffer en als dan de regen met bakken uit de lucht valt en er geen enkele zonnestraal op één van de vele verhuisdozen valt die in deze kamer staan, dan kan Madrid ineens heel erg ver weg voelen!

De verhuizing was een chaotisch proces waarbij fout op fout gemaakt werd en écht alles tegen zat wat eventueel tegen kon zitten. Ik zal niet op alle details ingaan, maar het begon al dat de verhuizers een dag later begonnen dan afgesproken en dat de verhuiswagen niet bij ons huis kon komen zodat alles overgepakt moest worden vanuit een klein wagentje. Mijn hometrainer viel hierbij van het liftje in duizend stukjes. Wat absoluut niet meewerkte was de temperatuur, het was die dagen bijna 40 graden! Mijn Volvo zou dinsdag opgehaald worden en de chauffeur heeft voor een dichte deur gestaan en was weer vertrokken - zónder mijn auto! Mark heeft als brugman moeten praten om alsnog de Volvo te mogen brengen…

Mark had tijdens de verhuizing allebei zijn mobieltjes in de taxi laten liggen en was helemaal van de leg. Op Barajas accepteerde hij een Volvo die later in de parkeergarage een klein tweedeurs sportmodelletje bleek te zijn zonder kofferbak!! Gelukkig bood mijn vriendin aan om ons allevijf naar Barajas te brengen met al onze koffers … De verhuizers hadden geen goedgevulde koelbox mee naar hun werk, maar vroegen mij in het heetst van de strijd doodleuk om broodjes kaas te gaan halen! Gelukkig kwam mijn vriendin op dat moment de logistiek overnemen, want onze meiden wilden alledrie met hun vriendinnetjes spelen en nu moest mama wéér eerst iets anders doen.

Ondertussen hadden we de allerallerlaatste dagen in Madrid ´s avonds uitnodigingen voor borrels en barbeques van lieve vrienden – de sfeer was heel warm en speciaal. Ik ben nog nooit zoveel door mijn vriendinnen geknuffeld als die laatste dagen. Natuurlijk zijn er die momenten ook veel traantjes gevallen… zoete herinneringen uit een ander leven…

In Nederland kwam de verhuiswagen na een dag of vijf aan en toen sprongen de tranen pas echt in mijn ogen… Bij iedere kast die uit de verhuiswagen kwam was iets kapot: door de hitte in de wagen was de achterwand ontzet of hoekjes en pootjes waren beschadigd, de meeste deurtjes hingen eruit en onze spiegellijst was beschadigd… Het was zeer teleurstellend! Mark was op zijn werk en ik heb de mannen eens goed toegesproken, tenslotte is dit niet mijn eerste internationale verhuizing! Ondertussen is een restaurateur van antieke meubelen langs geweest en hij gaat een offerte maken voor de verhuisverzekering. Maar de nasleep die je ervan hebt… Een deel van Anthe´s bureau is in een andere verhuiswagen terecht gekomen en zal terzijnertijd een keer langs gebracht worden.

Zo ook de Spaanse, antieke kledingkast – die op onze slaapkamer moet staan. De zware kast kon niet door het trappengat naar boven, maar kon alleen via een raam op de eerste verdieping naar binnen. Die kast werd die dag dus tijdelijk in onze keuken geparkeerd vanwege de regen. Ik had ondertussen een aannemer gevonden die na vier dagen een stellage kon bouwen en een raam eruit kon halen. Er waren verhuizers in de buurt die konden sjouwen en tillen - de kast zou die middag naar boven gaan. Uiteindelijk moesten er toch nog twee extra verhuizers opgetrommeld worden en kon de kast nauwelijks door de slaapkamerdeur. Het was werkelijk millimeterwerk en het raam is gesneuveld, maar de Spaanse kast staat nu op onze slaapkamer en zal daar voor eeuwig blijven staan…niemand die hem daar ooit nog uit krijgt.

Toch hebben we hier ook onze goede momenten als we op onze oude, krakkemikkige (en te kleine) fietsen naar de stad fietsen of genieten van onze nieuwe indeling in huis met onze Spaanse spulletjes. De eerste dagen in Nederland was het mooi weer en konden de meiden iedere dag zwemmen in ons hotel of bij vrienden. Hun nieuwe slaapkamers zijn heel leuk en gezellig geworden, en Mark en ik hebben het gevoel dat we weer aan ons eigen nestje werken. Gistermiddag was weer even een geweldig moment toen we in de bibliotheek waren: ze kwamen alledrie met stapels boeken aanlopen die ze nauwelijks konden dragen! Op de fiets slingerden we naar huis met de boeken in een vest geknoopt voorop het stuur, want we hadden niet aan een tas gedacht. Dat zullen we de eerstvolgende keer zeker doen, en ik heb een vermoeden dat dat heel gauw zal zijn!

El ultimo día

De laatste schooldag voor onze meisjes op de Nederlandstalige school in Madrid. De meisjes waren de dagen ervoor al bezig met hun afscheid: een grote kaart met een wens van iedere juf, dikke afscheidsboeken van álle leerlingen en de inhoud van hun schoollade kwam al mee naar huis. De laatste vrijdagmiddag zong groep 8 nog eenmaal hun afscheidslied van de musical op het plein en kregen ze daarna van de directrice en hun juf een diploma uitgereikt en een herinnering. (zie ons fotoalbum) Alle ouders waren erbij en daarna begon het…het afscheid nemen. Er vertrekken deze zomer meerdere gezinnen uit Madrid: dus er vloeiden heel veel traantjes, heel veel innige omhelzingen en heel veel beloftes om elkaar weer te zien – érgens op de wereld! Eén ding dat ons persoontje hier heeft veranderd is dat we hier wereldburgers zijn geworden. We hebben vrienden in de verste uithoeken en we komen elkaar allemaal weer ergens tegen. Deze zomer hebben Anthe en Inden al ontmoetingen met vriendinnetjes uit Australië, Engeland, Spanje en Hongkong. Anthe heeft zelfs een afspraakje staan in juli op de glitter-rotonde in Breda - met twee klasgenootjes uit Londen en Madrid! We zullen ook zeker weekendjes terug naar Madrid vliegen om iedereen weer op te zoeken. Een waardevolle toevoeging aan ons leven…

Onze lange zomervakantie is begonnen! Dit jaar hebben we tien weken vakantie en dat komt goed uit! Uiteraard hebben we eerst een internationale verhuizing waar veel tijd in gaat zitten, die we overbruggen in hotels in Madrid en Breda. Dan hebben we een aantal weken om in Breda onze draai weer te vinden, fietsen te kopen en Anthe´s nieuwe schoolaankopen te doen. Om vervolgens eind juli op het vliegtuig naar Johannesburg te stappen en daar de Defender op te halen. We gaan een maand lang door Zuid-Afrika, Botswana en Namibië reizen. We hebben een route uitgestippeld, avontuurlijke campings uitgezocht en alvast wat voorbereidingen gedaan zoals speciale slaapzakken en warme slaapmutsen te kopen. In de Kalahari woestijn zijn de nachten namelijk steenkoud en de dagen snikheet. Als we terugkomen van deze bijzondere reis hebben we nog een week vrij en dan gaan we ons dagelijks leven in Breda oppakken. Vanaf dat moment zal ik stoppen met bloggen. De verslagen met foto´s van onze reis door Afrika zullen de laatste blogjes worden….

De laatste avond in ons huis in Madrid waren Anthe en Inden misselijk. Er gebeurt zoveel in hun leventjes, ze waren zenuwachtig voor de veranderingen die hen te wachten staan. Ze staan er allebei heel dubbel in: leuk om naar Nederland te verhuizen vanwege hun oude vriendinnen en zin in hun school in Breda en niet leuk om Madrid te verlaten vanwege hun vriendinnen hier en hun veilige, kleine schooltje. Maren haalt haar schouders op als je het haar vraagt. Ze vindt het wél spannend allemaal, zei ze. Mark en ik zijn op het moment eigenlijk te druk om te beseffen wat er gebeurt. We hebben de laatste avond dat we in ons huis sliepen afscheid genomen van deze mooie periode door samen te gaan eten. We praatten die avond voornamelijk over onze toekomst, we keken vooruit en een heel klein beetje terug. We hebben fotoalbums vol met geweldige foto´s uit Spanje – maar we hebben zeker ook mooie herinneringen aan Portugal en Marokko! De ervaringen die we hier opgedaan hebben zitten in ons rugzakje, het is een deel van ons geworden dat we altijd bij ons zullen dragen.

Nu is het laatste moment aangebroken dat ik in Madrid een stukje schrijf, een raar gevoel... Mark is op dit moment onze koffers aan het inladen in de huurauto. We gaan straks nog lekker zwemmen in onze urbanizacíon, voor de aller-aller-laatste keer. Eind van de middag stappen we op het vliegtuig op weg naar een nieuwe fase in ons leven. ¡Adíos Madrid y amigos!