Thankful for sunrise at Callantsoog this month

OM SHREE DHANVANTRE NAMAHA
What if you gave someone a gift, and they neglected to thank you for it - would you be likely to give them another? Life is the same way. In order to attract more of the blessings that life has to offer, you must truly appreciate what you already have. 

- Ralph Marston

Dankbaarheid helpt om meer positieve emoties te hebben. Tijdens mijn yogalessen in Mexico van een allerliefste yogajuf, die nog steeds mijn vriendin is, heb ik geleerd wat dankbaarheid met je doet. Zo’n sterke positieve energie!  Dankbaarheid helpt om fijne ervaringen te koesteren en ook je gezondheid te verbeteren. Ook om beter om te gaan met tegenslag. Als ik iets nodig heb in deze afwachtende tijd is het krachtige positieve energie. Dankbaarheid dus. Wie uit mijn omgeving helpen mij, steunen mij of vrolijken mij op? Veel dank! Wie maken mijn leven op een andere manier mooier? Dankjewel! Die ene vriendin die zo goed kan luisteren, vanzelfsprekend? Absoluut niet. Ik voel dankbaarheid als ik aan al de lieve gebaren van afgelopen weken denk. Zoveel warmte dat ik voel. Ik kan me niet eens voorstellen hoe m’n leven eruit zou zien zónder al die fijne gebaren en eigenschappen van mijn vriendinnen en familie. Gevoelens van dankbaarheid kunnen je lijf gezonder maken is ook gebleken uit de wetenschap. Volgens neurowetenschapper Joe Dispenza draait het allemaal om het transformeren van je mindset door gedachten van angst te vervangen door gedachten van dankbaarheid. Doe je dat goed, dan kun je daarmee zelfs je immuunsysteem veranderen. Als je je zorgen maakt, wil je het advies ‘stop nu eens met piekeren’ liever niet horen. Tóch is dat volgens Dispenza dé manier om de controle over je mind en lichaam terug te nemen. Stoppen met piekeren. De donkere, stille nacht is ideaal om te piekeren. Ik slaap gelukkig verbazingwekkend goed. Wat mij helpt als ik toch wakker lig is om dan mijn ademhaling te tellen: vijf tellen in- en vijf tellen uitademen. Dan zijn je hersenen bezig met tellen en niet met piekeren. Tijdens yogalessen zing ik regelmatig mantra’s. Ook op de ochtend van mijn operatie  - om een biopt te nemen - nog. We zongen ‘toevallig’ mantra’s voor knowledge, action and overcoming fear. Hoe toepasselijk die spannende dag voor mij. Onlangs kreeg ik een CD opgestuurd door mijn vriendin. Een CD met verschillende mantra’s - ieder met 108 herhalingen omdat er 108 belangrijke energiebanen zijn. Sindsdien mediteer ik thuis elke ochtend tijdens de achtenhalve minuut die de mantra voor healing duurt. Waar je bang voor bent, heeft macht over jou. Dispenza zegt dat we moeten leren om onze angsten te transformeren. ’Je lichaam is objectief’, zegt hij. ‘Het ziet geen verschil tussen emoties door echte ervaringen en door emoties door gedachten. Je lichaam ervaart stress als reactie op iets wat echt gebeurt en stress die ontstaat doordat je ergens over piekert dus op dezelfde manier. Om je lichaam het signaal te geven dat het kan ontspannen, zijn kalmerende en dankbare gedachten de sleutel. Dat helpt niet alleen om stress op te lossen, maar ook om het te voorkomen. Door je energie te shiften naar gevoelens van dankbaarheid heb je zelf veel meer controle over hoe je je voelt en gedraagt.’ Dus roep ik soms bewust gevoelens van dankbaarheid op. 

Dankbaarheid werkt als een vergrootglas: het vergroot de goede dingen uit. Soms spreek ik ze ook uit wanneer ik met iemand een gesprek heb. Ik ben bijvoorbeeld echt heel dankbaar dat de pandemie is geluwd en dat ik meteen in het ziekenhuis welkom was en niet geweerd werd. En überhaupt voor de goede gezondheidszorg in Nederland! Zo ben ik ook zo dankbaar voor onze heerlijke huis met tuin in ons fijne straatje maar ook voor de yogaschool vlakbij ons huis waar ik al zo’n vijftien jaar met veel plezier kom. Er zijn iedere dag lessen waar ik aan deel kan nemen. Mijn acupuncturist Ilona huist daar ook. Uiteraard ben ik het meest dankbaar voor mijn lange relatie en ons lieve gezin. Onze meiden zijn zulke mooie wijze volwassenen geworden. Van buiten en van binnen. We zijn gelukkig heel close en open met elkaar. Ons gezin is ongetwijfeld de grootste steun in mijn leven. Ik kan zelfs dankbaar zijn voor de drie poezen, die heel goed aanvoelen dat er iets anders is dan anders. Onvoorwaardelijke liefde. Sinds kort slaapt er minstens één tijdens de nacht in onze slaapkamer op zolder. Zelfs op bed wat die twee grijze baby’s nooit eerder gedaan hebben. Onze lange verre reizen en uitzendingen met ons gezin roepen ook alleen maar gevoelens van dankbaarheid op. Prachtige fotoboeken vol herinneringen. Allemaal kalmerende en dankbare gedachten om te ontspannen. Voor een deel zit dankbaarheid in je persoonlijkheid: de een is van nature wat meer geneigd om zijn zegeningen te tellen dan de ander. Ik ben zelf een optimist in hart en nieren. Mensen die vaker dankbaar zijn hebben meer positieve emoties, zijn tevredener met hun leven en hebben positieve verwachtingen van de toekomst. Tegelijkertijd hebben ze ook minder gevoelens van angst en depressie. Op dit plekje wil ik gewoon even dank zeggen tegen de lezers en lezeressen van mijn blog. Zonder jullie zou ik niet wekelijks mijn beschouwingen aan de geschreven stukjes toevertrouwen. Juist m’n blogjes laten me een stukje gelukkiger voelen en stress verlagen. Daar ben ik jullie al bijna vijftien jaar oneindig dankbaar voor.

Lovely blended meal at the restaurant

GEPUREERD

“I wanted to tell her that I was getting better, because that was supposed to be the narrative of illness: It was a hurdle you jumped over, or a battle you won. Illness is a story told in the past tense.” 

- John Green

Flarden van een telefoongesprekje met mijn zus:

Zij: ‘Toen we zo’n trek hadden in een toastje met zalm op zaterdagavond heeft hij twee eitjes voor me gekookt en geprakt met mayonaise. En dan hele kleine stukjes zalm erbij gedaan. Geserveerd op een theelepel. Was heerlijk.’

Ik: ‘Mijn lief had op een avond toen ik weer zo’n honger had twee geklutste eieren gemaakt en met een boterham in de blender gedaan, wat mayonaise erbij. Het viel als een blok op mijn maag. Toen ik het restant liet staan proefde hij zelf ook even. Niet te eten, gaf hij toe.’

Mijn zus en ik zijn beiden in dezelfde week geopereerd in onze mond en kunnen allebei alleen vloeibaar voedsel eten. Bij mij moest het in het begin ook nog koud zijn. In het allereerste begin zelfs alleen waterijs en ijswater. En ik heb juist een hekel aan koude dranken. Daarna kon ik vla, yoghurt, koude chocomel en koude Spaanse gazpacho eten. Daar werd ik na een tijdje ook wel weer een beetje weeïg van. Steeds honger. Weer een paar dagen later lukte lauwe thee, lauwe verse soep en lauwe brintapap. Mijn zus en ik wisselden onderling voedingstips uit. Ik had bijvoorbeeld ontdekt dat er een spuitzak met bakkersroom te koop is bij de supermarkt. Een tompouce zonder de harde koek. Zij tipte mij op een gesmolten Bros chocolaatje gedipt op een lepel in een hete kop thee, alleen werkte dat helaas toch niet voor mij. Mijn lief had een keer heel daadkrachtig, en toch ook om je  rot te lachen, op een zonnig terras een stuk appeltaart met slagroom voor mij geplet met zijn vork tot een prakje omdat ik teleurgesteld was dat ik het tóch niet kon eten. Ook reed hij in de avond voor mij naar McDonalds om een koude milkshake of McFlurry als traktatie te halen. Mijn zus eet gepureerde avondmaaltijden. Ik vond het idee daaraan afstotelijk (lijkt op kattenvoer) en bleef stug lauwe, verse soepjes eten, om een uur later weer honger te krijgen. De kilo’s vlogen er bij mijn zus en mij af. Een week na mijn operatie kookte mijn lief een verse maaltijd en uit eigen initiatief pureerde hij het voor mij. Opeens stond er een diep bord voor mijn neus op tafel met een bruin prutje. Het was oorspronkelijk een risotto maaltijd geloof ik. Ik proefde eraan en tot mijn verbazing smaakte het heerlijk. Ik smulde van een hartige, goed vullende maaltijd. Ik hoefde de hele avond niet meer voor de koelkast te staren welke smaak vla ik nu weer eens als tussendoortje zou nemen. Veel meer energie. Ik knapte er echt van op. Sinds die dag pureerde hij liefdevol zijn versgekookte maaltijden voor mij. Op zaterdagavond staat er een, al heel lang geleden gepland, familie-etentje in de agenda. Bij een Vietnamees restaurant in Rotterdam. Oudste wil ons op deze manier bedanken voor haar tijdelijk verblijf van een paar maandjes bij ons in huis en alle hulp met huis zoeken, klussen en verhuizen. Ik zie best tegen het restaurantbezoek op. Kan ik daar wel iets eten wat niet pikant is, en dat ik zonder moeite door kan slikken? Mijn lief neemt spontaan onze blender Billy mee naar het restaurant, om te pureren als het nodig is. Wat een lief gebaar! Wanneer we plaats nemen aan tafel legt oudste dochter meteen aan de ober uit dat ik aan mijn tong geopereerd ben. De manager komt naar onze tafel en regelt alles. Als de ober de Vietnamese gerechten voor ons op tafel zet zien we zijn verbaasde gezicht bij het schaaltje met het blended gerecht. Het smaakt echter heerlijk! Als toetje volgt een vers gemaakte chocolademousse die verrukkelijk is. Een heerlijke avond met elkaar.  De regenachtige zondagmiddag die erop volgt gaan we naar de Antwerpse bioscoop. Een beker lauwwarme Belgische chocomel gaat mee de bioscoopzaal in. Na de film biecht mijn lief op dat dit de eerste keer in zijn leven is dat hij in een bioscoopzaal zat zonder een bak popcorn…en dat allemaal om meevoelend te zijn met mij.  

Relaxing at the beach of Callantsoog 

LIEFDE VOOR JEZELF
Don't let it bring you down

Just see what tomorrow brings

Don't let it bring you down

Make it a memory

- Danny Vera

Ik loop in m’n uppie van ons kleine trekkerstentje door het duin naar het strand van Callantsoog. Ik keek al een tijdje uit naar helemaal alleen zijn. Van huis. Verbinding met de natuur. Me time. Ik vond echter onze Volkswagenbus uit de stalling halen en beddengoed erbij zoeken nét teveel werk. De juiste vorm werd zo in mijn schoot geworpen. Mijn lief had een familiereünie helemaal in Den Helder. Als hij mij nou eens op een kustcamping dropt onderweg? Ik vond een kant-en-klaar tentje met een houten vloer, bedden met beddengoed, fijne relaxstoelen onder de luifel en lampen. Nu loop ik heerlijk met een strandtas in mijn hand naar het strand. Een magazine, een boek, een handdoek en een flesje water sjouw ik mee. En mezelf met al mijn gedachtegoed. Vrije tijd voor mezelf. Zorgen over mijn gezondheid ver weg. De zon schijnt onverwachts uitbundig. Eenmaal op het strand  trek ik mijn kleding uit op mijn handdoek. Nooit aan gedacht een bikini mee te nemen! Zonnen en lezen in mijn ondergoed op het witte strand. Rust. Zen. Ik staar naar de horizon. Ik luister naar het onophoudend aanspoelen van de golven. Heel heilzaam. Blote voeten in het zand. De zon verwarmt mijn huid. Wat laad ik toch op van wat tijd aan zee. Ik ontspan met fijne leesartikelen in mijn Yoga magazine. Een momentje van zelfliefde. Rond etenstijd verplaats ik me naar een strandpaviljoen. Ik bestel wat te eten en pak mijn boek erbij. Ik hoor de drukte van jonge gezinnen om me heen. Een groep vrienden die druk en luid doen met elkaar. Honden die druk tegen elkaar blaffen. Hoe heerlijk dat ik zelf niet druk hoef te doen. Ik kijk rustig om me heen naar het nog volle strand. Ik kijk naar boven naar de blauwe lucht. Lees weer verder in m’n boek. Terug bij de tent op de camping verschuif ik mijn relaxstoel lekker naar achter de tent. Ik kijk uit op een mooi stukje natuur waar af en toe iemand wandelt met een hond, of een mountainbiker voorbij zoeft. Een stukje wit duin, oude pijnappelbomen, omgevallen boomstammen en dode takken. Ik voel me helemaal senang. Zorgen ver weg. Ik zie het zonlicht steeds zachter en minder worden. Ik en mijn gedachten. Eenmaal donker ga ik onder de luifel zitten met de sfeerlampjes aan. Ookal wordt het niet echt donker deze nacht met een grote volle maan. Zo’n stille camping. Het geluid van de stilte. Een specht. Een groep overvliegende ganzen. Dan komt mijn lief terug van zijn reünie. We vragen naar elkaars dag. Rust en aandacht voor elkaar. Het wordt koeler buiten. We verplaatsen naar binnen. De volgende ochtend als we vroeg naar het toiletgebouw lopen door het vochtige gras worden we getrakteerd op een fantastische zonsopgang boven het dampige weiland. Een knaloranje ochtendzon. Dit is zo’n cadeau. Het wordt wederom een zonovergoten dag na zoveel regen en donkere dagen. Ontbijtje uit de kampwinkel voor ons tentje. Weekendkrantje erbij. Douchen. Een sportieve ochtendwandeling in het beschermde natuurreservaat het Zwanenwater in plaats van het vertrouwde Mastbos. Wat een afwisseling. We wandelen langs de grootste duinmeren van Europa. Natuurlijk een lunch op een terras van een paviljoen aan het zonnige strand. Wat laad ik hiervan op. Zelfzorg. Afleiding. Ook de middag brengen we aan zee door. Voeten in zee. Pas laat in de middag rijden we met een zongebruinde huid en zand in ons haar weer terug naar het Zuiden. Ik ben opgeladen, heb energie en lijk er weer even tegen te kunnen. 

Lunch with friends

KRAKKEMIKKIG
Being in control of your life and having realistic expectations about your day-to-day challenges are the keys to stress management, which is perhaps the most important ingredient to living a happy, healthy and rewarding life. 

- Marilu Henner

Tijdens mijn yogalessen voel ik dat ik in bepaalde houdingen niet recht sta. Voorover gebogen voel ik mijn schouders elk op een andere hoogte, en mijn heupen ook vaak. Heel rare gewaarwording wanneer ik dubbel gecheckt heb of mijn voeten en handen recht op de yogamat staan. De fysiotherapeut had al voordat de zomer begon opgemerkt dat mijn navel niet meer in het midden stond. Of mij dat zelf niet al opgevallen was? Nee, ik wilde alleen maar van de spierpijn in mijn verkrampte bilspier af. Ik kreeg elke week een massage van hem in mijn bil en oefeningen mee naar  huis om de spier te strekken. Mijn klachten werden echter niet minder. Ik besloot terug te gaan naar een Amerikaanse chiropractor die mij ooit zélf aangesproken had op mijn yogaschool. Jeffrey bood me toen aan te helpen met de houding van mijn scheve nek. Dit mankement is nu inderdaad verholpen, eigenlijk door een prisma in mijn brillenglas te plaatsen. De chiropractor liet me tijdens de nieuwe afspraak buigingen op één been maken en ik kon niet eens rechtop blijven staan. De bevindingen uit Jeffrey’s analyse is dat ik helemaal uit balans ben. Die conclusie begon ik zelf ook al te trekken. Ik werd vanaf mijn nek tot aan mijn bekken gekraakt. Ik voelde me opgelucht alsof ik een ballast kwijt ben. Ik kreeg oefeningen mee naar huis om mijn bilspier te trainen in plaats van te rekken zoals de fysiotherapeut adviseerde. Een dag later ontdek ik, na een gezellig diner met vrienden in onze achtertuin, een ontsteking op mijn tong. Ik heb al drie jaar een kleine, branderige mondslijmvliesontsteking op mijn tong. Nu was de grootte en de pijn van de ontsteking verdriedubbeld. Dat schijnt te kunnen gebeuren als je lijf uit balans is. Mijn lijf is op het ogenblik eigenlijk driedubbel uit balans. Emotioneel uit balans, uit hormoonbalans en lichamelijk uit balans. 

Alles valt op z’n plek als ik deze week bij de acupuncturiste ben. Ik kom eigenlijk voor mijn pijnlijke pols die af en toe weer eens opspeelt. Ik heb al jaren een polsbotje dat geen kraakbeen meer heeft, dat kan heel pijnlijk zijn. Na de corticosteroïden behandeling in het ziekenhuis destijds heb ik altijd mijn heil gezocht bij mijn acupuncturiste. Zij prikt op mijn longmeridiaan want die loopt over mijn pols.  Zo leef ik al heel lang pijnloos. Kennelijk loopt de longmeridiaan ook over mijn tong. Als het prikje in mijn hand blijft bloeden en ik uitleg dat dit door bloedverdunners komt vertel ik haar van de longembolie die ik bijna tien jaar geleden had. Al mijn gebreken leiden terug naar mijn longmeridiaan. Iedereen ervaart wel eens periodes waarin het lichaam alle zeilen bij moet zetten om gezond en vol energie door het leven te gaan. Ik zit daar nu middenin. Yin en yang uit balans. Soms omdat Yang de overhand krijgt, soms omdat Yin de overhand krijgt. Door zo’n verstoring van balans ga je je onprettig voelen en kun je ziek worden. M’n reserves worden nu behoorlijk aangesproken. Het is nu belangrijk om stress en drukte zoveel mogelijk te vermijden en op een harmonieuze manier te leven. Ik doe mijn best. De long staat voor verdriet en loslaten. De klachten die daarbij horen zijn voortdurend verdriet en bedroefdheid voelen en klachten in de mond. Goh, de bult op mijn mijn tong! Volgens de orgaanklok - uit de Traditionele Chinese Geneeskunde, een eeuwenoude biologische klok - zijn de organen in je lichaam onderworpen aan een cyclus van vierentwintig uur. Elke twee uur heeft een ander orgaan de hoogste activiteit. Het orgaan dat precies twaalf uur daarvóór het actiefst was, is dan toe aan een rustfase. Door naar de klok te kijken weet je dus welke organen op welk moment op volle kracht werken en welke zich aan het herstellen zijn. Ik word altijd ’s nachts wakker tussen 3 en 5 uur, om naar de WC te gaan. In mijn geval willen mijn longen me iets vertellen…

Etosha, our intelligent striped cat

LIEFDE VAN KATTEN
“There is, incidentally, no way of talking about cats that enables one to come off as a sane person.” 

- Dan Greenberg 

Mijn zus heeft een nieuw katje nadat ze vorige zomer twee katten was kwijt geraakt na de verhuizing. Wanneer ze vertelt dat haar kleine bolletje Soof van pas elf weken oud buiten spoorloos kwijt was toen ze terug kwam uit haar werk, dacht ik eraan hoe wij in hoge mate voorzichtig zijn met onze katten. Zij vond Soof overigens terug onder de motorkap van een vrachtwagen in de straat. Misschien zijn wij zo behoedzaam vanwege ons trauma met kater Woester die eens elf lange weken kwijt was in Mexico. Eenmaal weer thuis, tweeënhalve kilo afgevallen en versleten kussentjes onder zijn poten, kon de dierenarts vertellen dat hij vele, vele kilometers afgelegd moest hebben. Hij was zó blij toen hij uiteindelijk ons huis terug gevonden had en aan de deur stond te miauwen. Wij ook! Zelfs Tossie was na een paar dagen nukkig te zijn heel blij met zijn terugkomst. Hij durfde daarna nooit meer naar buiten als de voordeur dicht ging. De deur moest altijd open blijven staan voor hem. Hij had duidelijk een trauma opgelopen, wij ook. De twee lilac poezen die we nog steeds stug de baby’s blijven noemen mogen van ons alleen in de achtertuin. Broer en zus zijn nu ruim drie jaar oud maar ze mogen niet aan de voorkant van ons huis. Bang als we zijn dat ze op straat aangereden worden, ookal wonen we aan een doodlopend straatje, of verdwalen. De katten wéten ook dat ze niet voor het huis mogen. Als we ze onverhoopt toch op de oprit zien, waar ze kunnen komen door over het dak van de garage te lopen en via de kast met opgestapeld brandhout naar beneden te glippen, roepen we boos hun naam en gaan ze meteen plat op hun rug liggen. We kunnen ze zo heel makkelijk oprapen van het pad om binnen te zetten. Dat werkt heel goed. Elke avond zorgen we dat ze binnen zijn. Anders ga ik in de achtertuin roepen en in mijn handen klappen. Als ik niet de laatste ben die naar bed gaat en er toch een kat onverhoopt nog buiten is dan zal iemand anders van ons gezin gaan roepen. Daarentegen mag Tossie, een bejaarde grijsgestreepte Silvertabby van dertien jaar oud en destijds ook mee verhuisd naar Mexico, wel in de voortuin. De voorkant van ons huis is haar territorium en die bewaakt ze met haar leven tegen alle katten (en honden) uit de buurt. Ze slaapt en zont het grootste gedeelte van de dag op het kussen op de tuinbank. Met één oog houdt ze alles in de gaten. Zo begroet ze ons elke keer enthousiast miauwend als we thuiskomen. De liefde van katten wordt vaak minder serieus genomen, katten zouden alleen uit zijn op eten en onderdak. De liefde die er tussen een mens en dier wordt uitgewisseld is echter meer dan dat. Het is een diepe vertrouwensband tussen wezen en wezen, van hart tot hart, met unieke gewoontes en tederheden. Ook tussen kattenbroer en kattenzus trouwens, ze begroeten elkaar altijd met kopjes en een lik over hun kop.

Deze week stond in de agenda genoteerd dat onze drie katten hun jaarlijkse vaccinatie moesten halen. We deden dat al bijna twintig jaar bij dierenarts John die nu met vervroegd pensioen is. Ik had de files van onze huisdieren doorgestuurd naar een nieuw geopende dierenpraktijk bij ons in de buurt. Maar liefst zes dierenartsen werken daar. Wij hadden een afspraak met dokter Erik. De twee baby’s werden samen in een grote kennel vervoerd. Tossie in de rode kattentas.  Dokter Erik met baard bleek dol op katten te zijn. In zijn sterke arm droeg hij één van onze katten als een baby en met zijn andere hand typte hij z’n verslag. Jongste dochter en ik keken onze ogen uit in de behandelkamer. Onze eenkennige katten lieten zich knuffelen en kussen door hem. Ze lieten een pijnloos prikje zetten in hun vacht. Ze lieten zich zonder problemen wegen. Dochter en ik wisselden verbaasde blikken uit. Dokter Erik vertelde dat hij dol op katten is, meer nog dan op honden. Hij wist ons ook iets nieuws over het ras van onze lilac’s te vertellen. Sierra, het vrouwtje, heeft een lichtgrijze effen vacht precies zoals het hoort. Zij zou hoge ogen kunnen scoren bij kattenshows zei de dokter. Salvador daarentegen heeft heel lange haren tussen zijn korte vacht. Dat blijkt te komen omdat ze af en toe een British Shorthair mengen met een Perzische langharige kat met zo’n stompe snuit. Dit om de snuitjes van British Shorthair weer wat stomper te krijgen. Die lange haren van een Perzische kat zijn bij Salvador goed terug te zien in zijn vacht. Tijdens onze allereerste ontmoeting met Salvador en Sierra waren ze zó klein dat ze in hun geheel in mijn hand konden liggen. Zo lief. Meteen verkocht. Zo lief zijn ze nog. Elke ochtend als de wekker gaat komen ze naar boven om ons in bed te begroeten. Ons jongste kind heeft vooral een bijzondere band met kater Salvador. Zij kan alles met hem doen (op z’n rug leggen op haar benen, op de grond gooien, ruw aaien) hij blijft terug komen bij haar. Ze missen elkaar nu ze op kamers woont. Katten zijn warm, lief en je kunt er al je verhalen aan kwijt. Luisteren doen ze als geen ander. En als je wilt leren hoe je in het nu kunt zijn, kun je het beste een dagje goed naar een kat kijken. Katten geven – onbewust – heel veel mooie inzichten zoals bijvoorbeeld in het moment leven. Ze doen alles met volle overgave. Vooral heel zen op dat ene zonnige plekje in de tuin gaan liggen.