Gekakel

Door het gekakel in je hoofd mis je de fluistering in je hart.
- Machteld Stakelbeek

Vakantie is bij uitstek een periode waarin je tot rust kan komen. Het is nu Herfstvakantie in Brabant. Rust. Alhoewel me opvalt dat veel mensen er ook op uit trekken om drukke plekken te bezoeken. Ik herinner me het gevoel van ‘moeten’ nog goed van vroeger. Als je kleine kindjes hebt kun je het gevoel krijgen dat je er op uit moet om het leuk te hebben. Een speeltuin, een schaatsbaan, een speelbos, een zwembad of zelfs een pretpark. Wij vinden nu juist het niks hoeven en moeten zo heerlijk. Wij zijn heel goed in niksen. Pyjamadag. Onze drie meiden zijn al best groot. Knutselen, openhaard aan, rommelen in de tuin, series of een film kijken, koekjes bakken en lezen vinden wij fijn. Ook zien ze veel vriendinnen deze week. Eigenlijk hebben we de afgelopen drie jaar in México vrijwel niks gedaan. We hadden daar geen verplichtingen van een eigen huis, familie of een uitgebreide vriendenkring. Dat betekende eigenlijk dat we elke schoolvakantie reisden en de weekends vrijwel niks deden. Verse soep maken, in de tuin zijn, bioscoopje pakken of hard lopen. Mijn geest is in México kalm geworden. Daar heb ik óók hier in het drukke Nederland profijt van. Ik heb veel rust in mijn hoofd nodig om te aarden. Ik neem die rust. Uit liefde voor mezelf. Ik rommel in huis, zorg voor de boodschapjes, ruim op, kook een maaltijd en maak schoon. Ik heb in tijden niet meer zoveel schoongemaakt. En ik vind het fijn. Wassen die wapperen aan de waslijn buiten, afwasjes met de hand doen, slaapkamers aan kant maken en zelfs stofzuigen geeft me voldoening. In onze herfstige tuin snoeien en opruimen. Brandhout voorraad klaar maken. Het maakt het in mijn hoofd ook opgeruimd. Ik kan nu eigenlijk niet anders. Er zijn mensen in mijn omgeving die er begrip voor hebben en me lekker met rust laten. Zij geven me de ruimte die ik nu zo nodig heb. Er zijn ook mensen die dat niet kunnen. Zij zitten in die voorbij denderende sneltrein en begrijpen niet dat ik daar niet op spring om elkaar snel te ontmoeten. Puur alleen omdat ik nu weer in Nederland ben. Omdat het wellicht zo hoort. Ik heb de harmonie in mijn hoofd nodig nu ik nog steeds midden in de heftige strijd met de schadeverzekering zit. Nu ik de houvast voor mijn gezin wil zijn. In hun onstuimige tijd die ze doormaken op hun nieuwe school, studie en werk. Yoga helpt me daarbij. Als je geest kalm is komt er iets anders boven. Namelijk een zachte fluistering, je intuïtie. Onze neiging om te oordelen komt voort uit een onrustige geest, zeggen ze in het Tibetaanse boeddhisme. Dat onderschrijf ik helemaal. In de drukte van alledag hier in Nederland ligt de neiging om elkaar te beoordelen daardoor op de loer. Veel ballen in de lucht te houden. In het perfecte plaatje willen passen. Een mening over een ander is snel gemaakt. Wie níet oordeelt heeft lief. Een peace of mind helpt dus minder te oordelen over anderen, maar ook over jezelf. Compassie. Door de kalmte die ik gevonden heb de laatste jaren in México kan ik nu in alle rust voor mezelf en ons gezin kiezen. Ik kijk er naar uit om de nare periode van de verhuizing af te sluiten. Het afscheid nemen en het reizen over de aardbol als zigeuners zonder huis is een belangrijk deel van ons verhuisproces geweest. Dat was goed. Dat was nodig. Het deel van inboedelschade en vermissingen wil ik zo snel mogelijk vergeten. Dan kan ik verder met een nieuw hoofdstuk in mijn leven en me eindelijk met volle aandacht op het Hollandse leven storten.

Negrito zocht asiel

Wat je ook doet, doe het met intense opmerkzaamheid; zodoende worden zelfs kleinigheden heilig.
- Osho

Net terug van een bezoekje aan het Rode Kruis. Het kantoor waar ik zelf ook voor ons vertrek naar México werkte. Er staat nu een grote container buiten om winterjassen, dekbedden en schoenen te verzamelen. Directeur Dick waar ik destijds goed mee overweg kon is intussen ook vertrokken. Er staat weer een heel nieuw team klaar. Ik heb er flink wat spullen afgeleverd. We hebben eindelijk onze tweede zending uit México ontvangen. Echt heel blij mee! Helaas zaten de winterdekbedden er niet in. Wel veel oude winterjassen en -schoenen van de meiden die ze nu niet meer passen. We moesten veel wegdoen, want we hebben gewoon te weinig kastruimte. Een peuterdekbed, veel oude wollen truien, vesten en slaapzakken heb ik ook gedoneerd. Zo ver van ons bed als het leek vanuit ons Mexicaanse stekkie, zo akelig dichtbij komt het nu. Breda heeft twee locaties voor vluchtelingen. De voormalige gevangenis in de koepel is nu een asiel voor 400 asielzoekers en ook in het racketcentrum is voor 250 mensen noodopvang geregeld. Veel vrijwilligers staan er klaar. Een heel piepklein bescheiden rolletje in noodopvang was weg gelegd voor ons gezin. Weliswaar in een heel andere setting. Maar toch. Wij hadden een paar dagen een klein lief vluchtelingetje in huis. We hebben namelijk tijdelijk asiel geboden aan een prachtig zwart konijntje met lange manen. Op straat gevonden. Door een buurvrouw. In de kennel van onze poezen heeft het konijn drie nachten doorgebracht. Overdag kennel buiten in de tuin. In de nacht kennel in de bijkeuken. Veel tijd bracht Negrito echter op schoot door. Lekker op de bank kroelen met een zacht tam konijntje. Onze jongste kon het uren volhouden totdat Negrito het écht niet meer volhield en een plasje moest doen… De laatste dag lieten we Negrito lekker los in de achtertuin. Zo leuk om zo’n huppelend konijn vrolijk over het grasveld te zien rond springen.

Toen ik met etenstijd thuis kwam, de zon al onder was, liep Negrito nog steeds vrij rond. Ik heb na het eten gezocht, maar in het donker een zwart konijntje lokaliseren is niet makkelijk. Voor ik naar bed ging heb ik nogmaals gekeken en wat gekletst in de tuin. De poezen komen na het roepen van hun naam altijd thuis. Een konijn niet. Een winterpeen en een oud korstje brood bij het hooi in de kennel gelegd. De volgende ochtend was er geen beweging te ontdekken in de tuin. In de drukte van school, universiteit en yoga school hebben we het erbij laten zitten. Halverwege de ochtend ben ik weer gaan zoeken en toen vond ik Negrito onder de struiken…. Het arme beestje was ten prooi gevallen. Door wat? Ik vermoed een uil of andere roofvogel. Ik vond op internet informatie over overlast van uilen in onze buurt. Roofvogels zoals haviken en buizerds ook! Ik kan vrijwel uitsluiten dat het onze eigen kat geweest kan zijn. Ook al is zij een jager. De fokster zei destijds dat ze een heel ander karakter heeft heeft dan Woester. Dat ze meer energie zou hebben en wellicht in zeven sloten tegelijk zou lopen. Dat klopt. Zo schattig als ze eruit ziet als ze slaapt of net wakker is, zo wreed kan ze zijn. In México ving ze dagelijks een prooi. Trots mee naar binnen gebracht. Waarna wij allemaal heel hard moesten gillen en daarna zuchten omdat zo’n prooi ook weer opgeruimd moest worden. Konijn Negrito had op straat geen schijn van kans met auto’s en roofvogels. Zo jammer dat ze het zelfs bij ons thuis ook niet heeft kunnen redden. Geen eigenaars die reageerden op de advertenties van het dierenasiel. Geen reacties op briefjes in de buurt en geen geluk bij een huis-aan-huis zoektocht. Zou de eigenaar dan dagenlang niet gemerkt hebben dat het konijntje ontsnapt was? Of toch misschien bruut achtergelaten vanwege een geboekte get-away in de Herfstvakantie? Rust zacht, lieve Negrito!

Ontvangen

Het leven is niet bedoeld om er iets uit te halen, maar om te ontvangen wat gegeven is.
- Annet Bouwers

Het zat er eigenlijk wel aan te komen. Het verbaasde mij in elk geval helemaal niet. Een lichamelijke reactie op mijn woede en boosheid. Mijn kaak zat ineens vast. Ik kon mijn mond plotseling nauwelijks openen. Kauwen was heel pijnlijk. Gapen ook. Het is sowieso een zwakke plek in mijn familie. Mijn vader, mijn zus, haar zoon, onze jongste dochter en ik zijn nachtelijke tandenknassers. We kunnen ’s nachts flink kauwen tijdens onze slaap. Buiten dat knarsetanden veel lawaai maakt, kun je er ook overdag gespannen kaakspieren aan overhouden en niet te vergeten...hoofdpijn. Ook versleten kiezen en tanden natuurlijk. Gelukkig heb ik dat allemaal niet. Het knarsetanden heb ik alleen in perioden met veel stress. Eigenlijk vooral toen ik een jonge meid was. Het ergst was het tijdens mijn examenperiode van het atheneum. Toen deed ik trouwens ook veel aan slaapwandelen. Wat onze jongste, heel herkenbaar, ook met tijd en wijlen doet. Deze dagen is mijn kaakspier dus zeer pijnlijk. Eigenlijk overspannen. Op mijn yoga school hoor ik dat dit gekoppeld is aan woede. Nou, dat verbaast me totaal niet! De tweede zeecontainer uit México met onze inboedel is nog steeds niet geleverd. Daardoor slapen we met deze koude onder zomerdekbedjes. Er wordt voorlopig nog geen schadevergoeding uitgekeerd door de verzekering. Veel schade wordt niet erkend. Het wordt een vervelende strijd. Wie de langste adem heeft wint. Ik ben zo boos geweest op het verhuisbedrijf. De boosheid wordt gelukkig langzamerhand minder. Met af en toe nog een opleving van woede.

Mijn yoga juf pikte mijn pijnklacht op en besteedde er een oefening aan in de les. De oefening komt uit de Kundalini yoga. Kundalini yoga is naast souplesse ook bedoeld om beter om te gaan met dagelijkse beslommeringen. De oefeningen hebben in korte tijd al effect en zijn voor iedereen toegankelijk. 'Als je kunt ademen, kun je Kundalini yoga doen,' zei Yogi Bhajan. Je kunt er bijvoorbeeld leren je boosheid los te laten. De specifieke oefening voor mij houdt in dat je elf minuten lang met je armen wijd gespreid zit op je matje. Je vingers in een mudra. Je benen ontspannen in een halve lotushouding. Je aandacht gaat uit naar je ademhaling. De juf liet ons de oefening vijf minuten achter elkaar doen, in plaats van elf minuten. Maar tot mijn verbazing deed het gapen na de les nauwelijks nog pijn. Veertig dagen mag ik deze oefening van elf minuten dagelijks herhalen en mijn kaak zou weer ontspannen zijn. Eigenlijk begonnen mijn lichamelijke klachten meteen na aankomst in Nederland. Ik kreeg bijvoorbeeld overal rare zweren op mijn lijf. De kinderen en Mark trouwens ook. De huisarts had zulke plekken nooit eerder gezien en wilde eerst een antibiotica proberen voordat ze ons naar het Havenziekenhuis in Rotterdam wilde doorsturen. Naar de tropenpoli. We hadden natuurlijk door de jungle gereisd, gezwommen in de Surinamerivier en mogelijk besmet water gedronken. De kuur sloeg gelukkig aan. Daarna begon mijn heup op te spelen. Stress uit zich bij mij vaak in pijn in mijn heup die doorstraalt naar mijn bil en been. Een onrustig been. Ondanks mijn dagelijkse yoga lessen lukte het me niet om de heuppijn op te lossen. Sterker nog, ik kreeg er een duimblessure bij! Dus heb ik mijn dagelijkse yoga lessen terug geschroefd naar drie keer per week. Mijn lijf geeft met pijnsignalen aan dat ik stress moet verminderen. Nu we onze draai langzaam beginnen te vinden in huis, een nieuwe routine voor ons gezin lijken gevonden te hebben en maandag (hopelijk!) eindelijk de tweede zeecontainer met onze spulletjes mogen ontvangen, moet dat toch gaan lukken.

Voor zoverrrrr!

You say you love rain, but you use an umbrella to walk under it. You say you love sun, but you seek shade when it is shining. You say you love wind, but when it comes you close your window. So that’s why I’m scared when you say you love me.
- Bob Marley

Elke avond als de Mexicaanse zon weer vroeg onder gegaan was. Als de eettafel weer afgeruimd was. Als de boel in de keuken in de afwasmachine stond. Als de meiden weer hun eigen ding gingen doen. En als een vers kopje thee klaar gezet was. Dán gingen wij samen achter de computer een uitzending van “De Wereld draait door” kijken. Vrijwel elke weekavond. Een ontspannen manier om betrokken te blijven bij het verre Nederland. Wat was er in het nieuws geweest die dag en wat was spraakmakend? Het nieuws in México volgden we niet. Ik heb nooit op geen enkele televisiezender het Mexicaanse nieuws gevolgd. Als er iets verschrikkelijks gebeurd was, ergens in het grote México, dan lazen we dat online in de Nederlandse kranten. Of ik zocht op de internationale nieuws sites zoals CNN. Een paar keer per maand kocht ik de krant van Puebla van een straatventer als ik stond te wachten voor een stoplicht. El Sol de Puebla. Voor acht pesos. (vijftig eurocent) Als ik er doorheen gebladerd had gebruikte ik de krant voor de kattenbak. Heel eerlijk gezegd was de kattenbak eigenlijk de hoofdreden van de aankoop. We leefden drie jaar lang in een bubbel. Waar vrijwel geen slecht nieuws binnen drong. Nederland was te ver weg. Aanvallen van de IS ook. Zo ook vluchtelingenstromen. Massamoorden in México waren gelukkig ook ver van ons vandaan.

Matthijs van Nieuwkerk was dus onze nieuwsbrenger. Dat was ook al zo vóór we naar México verhuisden. Ik herinner me dat ik Matthijs eens tegen kwam op één van de grachten in Amsterdam. Zijn gezicht was zo vertrouwd dat ik een paar stappen op hem af liep, hij mij daarop verwonderd aankeek en ik op tijd wakker geschud werd dat hij míj natuurlijk niet kende! Sinds we weer terug zijn in Nederland kijken we gek genoeg niet meer. Hier beginnen de uitzendingen te vroeg voor ons. Tóch kwam mij ter gehore dat er een bijzondere uitzending zou komen vanwege het tienjarig bestaan van DWDD. Het leek mij leuk om for old times sake zo’n uitzending bij te wonen. Met z’n tweetjes zijn we naar de studio in Hilversum gereden en kwamen we als één van de laatsten binnen druppelen. Op z’n Mexicaans zeg maar. Behoorlijk laat, maar niet té laat. Terwijl we achter een meisje aan naar de zitplaatsen liepen zagen we backstage al wat bekende gezichten voorbij gaan zoals de kleine Roel van Velzen en Halina Reijn in een prachtige avondjurk. Hoogleraar Vincent Icke passeerden we buiten op weg naar de studio al. Vreemde gewaarwording om al deze bekende gezichten in levende lijve te zien. Toen we eenmaal op onze stoelen zaten, ergens bovenin, herkenden we ze allemaal. Alle vaste tafelgasten waren aanwezig. Marc Marie Huijbregts was deze feestelijke uitzending tafelheer. Heel verrassend was dat huisdichter en columnist Nico Dijkshoorn blijkbaar goed kan zingen en zichzelf daarbij begeleidt op gitaar. Voordat de uitzending begon mocht hij twee liedjes vertolken waarbij alle vijf de housebands (!) mee mochten jammen.

Matthijs was tijdens deze uitzending, die overigens niet live was omdat hij extra lang duurde, gewoon zichzelf. Hij sprak het publiek op een spontane manier toe. Vlak voordat de camera’s gingen draaien en hij alle namen van de gasten – en dat waren er heel erg veel deze keer – moest opsommen sprak hij even zijn gedachten hardop uit. “Goh, tien jaar” brabbelde hij tegen zichzelf. “Dat is toch wel wat. Hoe bijzonder zeg.” Hij is een vakman en zeer welbespraakt. Ook al doet hij zijn kunstje al tien jaar lang elke weekdag. Alle vijf de housebands waren uitgenodigd en speelden een medley van Aretha Franklin. Dat was erg leuk voor ons; wij waren namelijk opgestaan om over een randje naar het podium te kijken. En juist deze potpourri van muziekfragmenten moest opnieuw opgenomen worden. Een toegift zeg maar. Matthijs was na de opname meteen vertrokken. Hij heeft geen handjes geschud of geposeerd voor fotootjes. Op weg naar de uitgang was ik nog heel even naar binnen geglipt bij de grote rode tafel waar alles gebeurt. Ik liep vlak langs Alexander Klopping en Twan Huys, die samen stonden te praten, richting Glenn de Surinaamse zanger van Typhoon. Glenn poseerde met gasten voor de foto. “Zou ik…?” dacht ik een seconde, maar nee. Na drie jaar lang onze link met Nederland te zijn geweest was het leuk om een DWDD opname zelf bij te wonen. Het was groots, er waren 800 gasten in de studio, en het was niet live zoals altijd. Het leuke daarvan is dat het a.s. zaterdagavond op televisie wordt uitgezonden. “Voor zover!” en ik trommel denkbeeldig met mijn vingers op tafel.

Winterjassen in de herfst

Listen! The wind is rising, and the air is wild with leaves,
We have had our summer evenings, now for October eves!
― Humbert Wolfe

Herfstlicht is absoluut anders. Meer gouden zonnestralen. Mijn fietsbanden rijden over knapperige eikeltjes op het fietspad. De bladeren aan de bomen veranderen naar een warme kleur. Ik heb de eerste glanzende kastanjes al in mijn jaszak gestopt. Herfst heb ik gemist in México. De herfstlucht in de vroege ochtend is zo knisperig fris nu. Heel soms herkende ik dit gevoel als er een koude, frisse wind vanaf vulkaan Popo onze stad in waaide. Als er verse sneeuw rondom de krater van Popo gevallen was. Meestal was het droog, stoffig en warm in Puebla. Ik geniet van de seizoenen in Nederland. De herfst doet me verlangen naar nieuwe viltstiften en een splinternieuw kleurboek waarvan alle kleurplaten nog onaangeroerd zijn. De kinderlijke opwinding om te beginnen aan een nieuwe pagina. Het is een herinnering aan mijn jeugd. In plaats van buiten spelen weer binnen aan tafel knutselen. Buiten een gure wind om het huis of regen tegen de ramen. Het betekent ook dat we onze garderobe moeten aanpassen. Nu meteen. We hebben geen oude winterjassen om op terug te vallen. Op de fiets kunnen we niet meer voldoen met een dik vest. We moeten nieuwe winterjassen. En gauw! Anthe en ik slagen meteen. Inden en Maren niet. We krijgen in de winkel de tip om het online te proberen. De jassen worden gratis thuis bezorgd en als het niet bevalt worden de dozen met winterjassen ook weer thuis opgehaald. Wat een gemak. De bestelling. Het passen. Het terugzenden. Opnieuw bestellen. Ik vind het zo’n groot gemak en het voelt zo luxe. Grote mooie dozen worden door de koerier aan de deur afgeleverd. Het openen van de dozen is een feestje. Mooi in vloeipapier ingepakt vinden we onze uitgekozen kleding. Het is bijna nog leuker dan winkelen. Alhoewel winkelen in Nederland, in het bijzonder in Breda, erg leuk is. In Puebla hadden we grote overdekte luxe shopping malls met airconditioning en enorme food courts. Eigenlijk was elke mall identiek. Ik kwam er niet zo vaak. In Breda loop je lekker buiten te keuvelen en geniet je van seizoenthema’s in etalages. Observeer je de mensen op straat. Leuke boetiekjes ontdekken die we nog niet kennen. V&D en de HEMA blijven natuurlijk favoriet. Opvallend is dat kleding in Nederland donker is van kleur. Grijs en zwart. In México is kleding juist kleurig en vrolijk. Het hele jaar door. Er zijn daar geen seizoenen. Alhoewel Amerikaanse winkelketens dat wel proberen op te roepen in de etalages. In mijn kledingkast zie ik alleen wat gebleekte spijkerbroeken met scheuren liggen. Veel te zomers en veel te koud. Ik ga voor nieuwe donkerblauwe en zwarte jeans. We passen ons snel aan. Over een korte periode is het net of we nooit jaren in de tropische zon geleefd hebben. Aan de buitenkant althans. Van binnen zijn we blijvend veranderd.