Als de zon schijnt, schijnt ze zonder onderscheid te maken; ze schijnt op elk punt van het land, in elk hoekje en gaatje. Zo zouden wij moeten zijn.
- De Dalai Lama
Zonneschijn…? In elk hoekje en gaatje waren wij drijfnat geregend in een enorme hoosbui. Ik reed na een schooldag met de meiden en hun vriendinnen naar huis en we kwamen in een gigantische plensbui terecht. Het water kwam met bakken uit de lucht, de riolen konden de waterstroom niet aan en dus stonden in korte tijd de fietspaden vol met water. We trapten er dwars doorheen terwijl de regen door onze kleding droop en in onze schoenen sopte. Thuis trok iedereen een droog (geleend) pyamaatje aan, maar de schoenen hebben werkelijk nog dagen moeten drogen…
De presentatie voor een jury was heel spannend, omdat we er veel geld mee konden verdienen voor ons goede doel – een aangepaste tuin met meubels voor de rolstoelers van ons jongerenproject. Maar eerlijk is eerlijk, alle vrijwilligers die daar aanwezig waren stonden daar met een warm hart voor hun eigen doel. We hadden een leuk team samengesteld en we waren trots op onze gelikte presentatie waarbij zelfs een van de rolstoelers een woordje kwam doen. We hebben niet gewonnen en toch zijn we de winnaars geworden. We kregen voor alle invalide jongeren een vrijkaartje voor het evenement BredaLive - een groot concert met o.a. Caro Emerald, 3J’s, Rowwen Hèze, Junkie XL en Roel van Velzen. En ook vrijkaartjes voor de begeleiders van de rolstoeljongeren, de vrijwilligers van het Rode Kruis. En toen stond er één van de mededingers op en beloofde ons het vervoer voor de rolstoelers naar het evenement. Wat een mooie mensen waren daar aanwezig! Alle doelen werd natuurlijk geld toegewenst, elk doel raakt je. En daarom had de jury een groot geldbedrag aan de winnaar toegezegd en het restant van de inkomsten wordt verdeeld over de andere aanwezige goede doelen. Onze aanwezige directeur was vooral ontroerd door de onderlinge samenwerking tussen meerdere afdelingen en het enthousiasme van zijn Rode Kruis. Hij was zo trots als een pauw!
Ministerie van Buitenlandse Zaken geeft reisadviezen. En het actuele reisadvies voor Peru is dat reizen die niet per se nodig zijn ontraden worden. Ik geloof dat onze reis naar Peru niet noodzakelijk is… Maar sinds onze reis over drie weken plaatsvindt en de verkiezingen in Peru op 5 juni plaatsvonden denken wij dat de onrust tegen die tijd wel minder is. En eigenlijk is er altijd wel wat in Peru…. Afgelopen weken waren rondom de stad Puno gewelddadige stakingen, de wegen waren geblokkeerd, hotels waren gesloten, zo ook de haven en men kon de stad niet in of uitreizen. Gepland is dat wij 1 augustus aankomen in Puno om na een overnachting door te reizen naar Arequipa. Vier dagen later komen we nogmaals een nachtje slapen in Puno op weg terug naar Cuzco. Maar op dit moment zijn er juist blokkades in de buurt van de grensovergang naar Bolivia waar wij ook twee maal de grens passeren. We kunnen ons reisschema er niet op aanpassen, de onrust is te grillig. Er wordt aangeraden om de demonstraties en blokkades te vermijden en extra waakzaamheid te betrachten. Nu was dat net een onderwerp waar we over nadachten de laatste dagen. Ik denk dat we ons aardig veilig kunnen bewegen door Peru. We zullen de berichtgeving ter plekke in de media volgen en ons goed laten informeren. Desnoods passen we de route op het laatste moment toch aan om zo onrust te vermijden.
De laatste drukke weekjes op school. Twee meiden hebben hun sportdagen, een juffendag, een Rode Kruis eendenrace en een afscheid van de juf. De oudste heeft proefwerkweek, een schoolfeest en een klassenuitje naar de Efteling. En natuurlijk nadert HET afscheid van groep 8 met een emotioneel schoolbal… Maar voor mij breekt er naast deze drukte ook een leuke periode aan. Mijn vriendinnetjes van ver keren voor de zomerperiode weer terug naar Nederland. Ik zie mijn vriendin uit Rwanda, mijn vriendin uit Budapest en mijn vriendin uit Rio de Janeiro weer. Ookal kan ik honderd dingen van mijn to do-lijstje voor Peru afwerken, dat doe ik lekker niet. Ik maak tijd voor mijn verre vriendinnen, dat zijn altijd heerlijke dagen!
woensdag 22 juni 2011
zondag 12 juni 2011
Veiligheid
Als u uw vooroordelen verliezen wilt, moet u reizen.
- Marlene Dietrich
Reizen. Nog ruim vier weken en dan vertrekken we naar Peru! En daarom hebben we ons nogmaals gewaagd aan een wandeling om te oefenen voor de lange trek door het Andes. Het stuk van het Incapad dat wij gaan lopen is 16 kilometer. De wandeling die wij onlangs gemaakt hebben was 14,5 kilometer. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben het beregoed gedaan, ze liepen goed, waren goedgehumeurd en hadden geen blaren. Mark en ik daarentegen, de oudjes…, hadden wél blaren en spierpijn! Nu was onze wandeling door Brabant vlak en de wandeling in Peru absoluut niet, dus het zal zeker zwaarder worden daar. Daarnaast zitten we zo hoog in het Andesgebergte dat er minder zuurstof is in de lucht en dat we ons over het algemeen moeier voelen. Hopelijk valt dat laatste mee, want we hebben van te voren al geacclimatiseerd. En positief als ik ben denk ik dat we het daar langer volhouden door de adrenaline – door de spanning van ons einddoel en de afleiding tijdens de tocht. Ook heb ik een medicijn gevonden die helpt tegen hoogteziekte dat zich uit in hoofdpijn, futloos voelen en misselijkheid. Als we van Lima (gelegen op zeeniveau) vliegen naar Cuzco (gelegen op 3360 meter in Andes) kunnen we zo’n twee dagen last krijgen van deze verschijnselen van hoogteziekte. Dat hoeft niet per se, want dat is voor iedereen verschillend. Kinderen hebben meestal geen last van hoogteziekte. We hebben expres de eerste vier dagen niks te doen in Cuzco dus kunnen we heel relaxed acclimatiseren en coca-thee drinken dat de klachten doet verminderen. En voor noodgevallen vraag ik vooraf aan mijn huisarts het receptje voor de medicijnen tegen hoogteziekte.
Waar ik me zorgen over maak is de veiligheid van ons geld tijdens de reis. We hebben regelmatig contant geld bij ons in dollars om onze slaapplaatsen te betalen en de trips die we maken. Waar kunnen we dat geld veilig opbergen als we rondtrekken? Ik kreeg al tips om het op ons lichaam te dragen (mijn BH!) of een moneybelt en vooral niet in je broekzakken. Er wordt geadviseerd op straat nooit te wisselen, want ze geven valse biljetten of tellen verkeerd uit. Advies om geen bankpas bij je te dragen (vooral niet in een taxi), omdat je gedwongen kan worden je rekening leeg te halen. Best spannend dus dat geld, maar wat dacht je van onze vijf paspoorten? Zo hebben we ook - heel Westers - drie ipods , een grote fotocamera en een ipad mee. (voor muziek, luisterboeken, spelletjes, ibooks en het opslaan van foto’s) Waar gaan we dat dan veilig opbergen? Ik lees verhalen dat het van je lichaam geplunderd wordt als je in slaapt valt in de bus of als je je backpacks achter laat in het hostal. Dit weekend hebben Mark en ik gekozen voor moneybelts, plat zakje voor onder je kleding voor vijf paspoorten, allebei een sok met daarin een geldzakje, cijferslotjes voor op de backpacks en twee kabelslotjes om de backpacks aan elkaar te binden of ergens aan vast. Zo kan ik me ook zorgen maken om de veiligheid van ons huis die we zo lang onbewoond achterlaten. Er is een paar maanden geleden in onze straat ingebroken. En Mark’s fiets was laatst uit de tuin gepikt. Weliswaar de eerste keer, maar dat was toch balen. Wij zagen het als een boodschap om ons huis beter te beveiligen. En dat hebben we in gang gezet: extra rolluik besteld, kattenoppas geregeld die post leegt en gras sproeit en gebruik van een kluis. Natuurlijk nemen we ook de standaard maatregelen zoals de rolluiken sluiten, goede sloten op ramen en deuren, vuilnisbakken in de garage, auto op de oprit, timers voor binnenlampen en bewegingsmelders voor buitenlampen. Anders laat je je huis niet met een gerust hart achter en dan kan ik zelf bijvoorbeeld niet onbezorgd reizen.
Via een vriendinnetje kreeg ik een website van twee Nederlandse vriendinnen Jolanda en Simone die in Peru een vrijwilligersproject opgezet hebben voor de allerarmste kinderen. Zo hoog in de Andesbergen groeit er door de kou niet veel anders dan aardappel. In de winter (onze zomer) kan het daar twintig graden vriezen! Het is zo’n acht uur lopen naar de bewoonde wereld. De mensen eten daar dus heel eentonig en dat is niet gezond. Door kassen en moestuinen te bouwen samen met de lokale bewoners en ze te laten zie hoe je van zaadjes verschillende groenten kunt verbouwen eten ze meer gevarieerd. Ook krijgen de mensen daar kookles. Nu hebben de Nederlandse vriendinnen ook een weeflokaal gebouwd waar de plaatselijke vrouwen samen komen om te weven van lamawol die ze daar zelf verven. In plaats van op de koude grond voor hun huisje te weven, weven ze nu samen, droog en warm met uitzicht op de kinderen in de moestuin. Ze verkopen daar ook plaatselijk wat van hun kleden, bedsprei’s, poncho’s, sjaals of tassen. Ik heb contact met Simone opgenomen, omdat we in de vallei vlakbij hun projecten vier dagen vertoeven. Ze was heel enthousiast over ons backpackers-plan met de meiden en wil ons graag de kassen laten zien en de wevende vrouwen. Aangezien de projecten hoog in de bergen gelegen zijn moeten we er een hele dag voor uittrekken. We bellen haar zodra we in de vallei aangekomen zijn en dan zal ze ons oppikken om ons mee te nemen de bergen in. We vinden het heel leerzaam om onze kinderen te laten zien dat het op sommige plekken op deze wereld er anders aan toegaat dan in Nederland. Ik kan me er nu al op verheugen om van die dames iets authentiek Peruaans te kopen!
Het heeft even wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk heb ik hem hoor! Ik had destijds in Breda geen vaccinatie gekregen tegen gele koorts vanwege mijn diagnose van een auto-immuunziekte. Maar ik ben alweer een paar weken gestopt met medicijnen en merk geen verschil. Ik begin zelfs een beetje te twijfelen aan de diagnose… Maar goed, gewapend met de brief van mijn specialist uit het Academisch Ziekenhuis in Maastricht ging ik helemaal op weg naar Schiedam. De verpleegster kreeg dan ook meteen twijfels toen ze zag dat ik helemaal uit Breda kwam en een paar weken daarvoor bij de GGD geweest was voor andere vaccinaties. Ik moest dus een kleine uitleg geven en ik had natuurlijk mijn wapen! Ook deze verpleegster moest naar de arts bellen voor toestemming. “Dus deze mevrouw heeft een ondertekende brief van haar specialist dat ze gevaccineerd mag worden?” vroeg de arts. “Nou ja, zei de verpleegster, het is meer in de vorm van een receptje…” Dat was dan het einde van dit consult, dacht ik. Maar dat viel gelukkig mee. Onverwachts kreeg ik toch de injectie. Dus onze Amazone-trip gaat door. Ruim een week varend over de Amazonerivier, kamperend op witte strandjes, vers gevangen visjes op de barbecue, lodges, regenbuien in het oerwoud en wakker worden van de gillende en slingerende apen boven je tentje…
- Marlene Dietrich
Reizen. Nog ruim vier weken en dan vertrekken we naar Peru! En daarom hebben we ons nogmaals gewaagd aan een wandeling om te oefenen voor de lange trek door het Andes. Het stuk van het Incapad dat wij gaan lopen is 16 kilometer. De wandeling die wij onlangs gemaakt hebben was 14,5 kilometer. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben het beregoed gedaan, ze liepen goed, waren goedgehumeurd en hadden geen blaren. Mark en ik daarentegen, de oudjes…, hadden wél blaren en spierpijn! Nu was onze wandeling door Brabant vlak en de wandeling in Peru absoluut niet, dus het zal zeker zwaarder worden daar. Daarnaast zitten we zo hoog in het Andesgebergte dat er minder zuurstof is in de lucht en dat we ons over het algemeen moeier voelen. Hopelijk valt dat laatste mee, want we hebben van te voren al geacclimatiseerd. En positief als ik ben denk ik dat we het daar langer volhouden door de adrenaline – door de spanning van ons einddoel en de afleiding tijdens de tocht. Ook heb ik een medicijn gevonden die helpt tegen hoogteziekte dat zich uit in hoofdpijn, futloos voelen en misselijkheid. Als we van Lima (gelegen op zeeniveau) vliegen naar Cuzco (gelegen op 3360 meter in Andes) kunnen we zo’n twee dagen last krijgen van deze verschijnselen van hoogteziekte. Dat hoeft niet per se, want dat is voor iedereen verschillend. Kinderen hebben meestal geen last van hoogteziekte. We hebben expres de eerste vier dagen niks te doen in Cuzco dus kunnen we heel relaxed acclimatiseren en coca-thee drinken dat de klachten doet verminderen. En voor noodgevallen vraag ik vooraf aan mijn huisarts het receptje voor de medicijnen tegen hoogteziekte.
Waar ik me zorgen over maak is de veiligheid van ons geld tijdens de reis. We hebben regelmatig contant geld bij ons in dollars om onze slaapplaatsen te betalen en de trips die we maken. Waar kunnen we dat geld veilig opbergen als we rondtrekken? Ik kreeg al tips om het op ons lichaam te dragen (mijn BH!) of een moneybelt en vooral niet in je broekzakken. Er wordt geadviseerd op straat nooit te wisselen, want ze geven valse biljetten of tellen verkeerd uit. Advies om geen bankpas bij je te dragen (vooral niet in een taxi), omdat je gedwongen kan worden je rekening leeg te halen. Best spannend dus dat geld, maar wat dacht je van onze vijf paspoorten? Zo hebben we ook - heel Westers - drie ipods , een grote fotocamera en een ipad mee. (voor muziek, luisterboeken, spelletjes, ibooks en het opslaan van foto’s) Waar gaan we dat dan veilig opbergen? Ik lees verhalen dat het van je lichaam geplunderd wordt als je in slaapt valt in de bus of als je je backpacks achter laat in het hostal. Dit weekend hebben Mark en ik gekozen voor moneybelts, plat zakje voor onder je kleding voor vijf paspoorten, allebei een sok met daarin een geldzakje, cijferslotjes voor op de backpacks en twee kabelslotjes om de backpacks aan elkaar te binden of ergens aan vast. Zo kan ik me ook zorgen maken om de veiligheid van ons huis die we zo lang onbewoond achterlaten. Er is een paar maanden geleden in onze straat ingebroken. En Mark’s fiets was laatst uit de tuin gepikt. Weliswaar de eerste keer, maar dat was toch balen. Wij zagen het als een boodschap om ons huis beter te beveiligen. En dat hebben we in gang gezet: extra rolluik besteld, kattenoppas geregeld die post leegt en gras sproeit en gebruik van een kluis. Natuurlijk nemen we ook de standaard maatregelen zoals de rolluiken sluiten, goede sloten op ramen en deuren, vuilnisbakken in de garage, auto op de oprit, timers voor binnenlampen en bewegingsmelders voor buitenlampen. Anders laat je je huis niet met een gerust hart achter en dan kan ik zelf bijvoorbeeld niet onbezorgd reizen.
Via een vriendinnetje kreeg ik een website van twee Nederlandse vriendinnen Jolanda en Simone die in Peru een vrijwilligersproject opgezet hebben voor de allerarmste kinderen. Zo hoog in de Andesbergen groeit er door de kou niet veel anders dan aardappel. In de winter (onze zomer) kan het daar twintig graden vriezen! Het is zo’n acht uur lopen naar de bewoonde wereld. De mensen eten daar dus heel eentonig en dat is niet gezond. Door kassen en moestuinen te bouwen samen met de lokale bewoners en ze te laten zie hoe je van zaadjes verschillende groenten kunt verbouwen eten ze meer gevarieerd. Ook krijgen de mensen daar kookles. Nu hebben de Nederlandse vriendinnen ook een weeflokaal gebouwd waar de plaatselijke vrouwen samen komen om te weven van lamawol die ze daar zelf verven. In plaats van op de koude grond voor hun huisje te weven, weven ze nu samen, droog en warm met uitzicht op de kinderen in de moestuin. Ze verkopen daar ook plaatselijk wat van hun kleden, bedsprei’s, poncho’s, sjaals of tassen. Ik heb contact met Simone opgenomen, omdat we in de vallei vlakbij hun projecten vier dagen vertoeven. Ze was heel enthousiast over ons backpackers-plan met de meiden en wil ons graag de kassen laten zien en de wevende vrouwen. Aangezien de projecten hoog in de bergen gelegen zijn moeten we er een hele dag voor uittrekken. We bellen haar zodra we in de vallei aangekomen zijn en dan zal ze ons oppikken om ons mee te nemen de bergen in. We vinden het heel leerzaam om onze kinderen te laten zien dat het op sommige plekken op deze wereld er anders aan toegaat dan in Nederland. Ik kan me er nu al op verheugen om van die dames iets authentiek Peruaans te kopen!
Het heeft even wat voeten in de aarde gehad, maar uiteindelijk heb ik hem hoor! Ik had destijds in Breda geen vaccinatie gekregen tegen gele koorts vanwege mijn diagnose van een auto-immuunziekte. Maar ik ben alweer een paar weken gestopt met medicijnen en merk geen verschil. Ik begin zelfs een beetje te twijfelen aan de diagnose… Maar goed, gewapend met de brief van mijn specialist uit het Academisch Ziekenhuis in Maastricht ging ik helemaal op weg naar Schiedam. De verpleegster kreeg dan ook meteen twijfels toen ze zag dat ik helemaal uit Breda kwam en een paar weken daarvoor bij de GGD geweest was voor andere vaccinaties. Ik moest dus een kleine uitleg geven en ik had natuurlijk mijn wapen! Ook deze verpleegster moest naar de arts bellen voor toestemming. “Dus deze mevrouw heeft een ondertekende brief van haar specialist dat ze gevaccineerd mag worden?” vroeg de arts. “Nou ja, zei de verpleegster, het is meer in de vorm van een receptje…” Dat was dan het einde van dit consult, dacht ik. Maar dat viel gelukkig mee. Onverwachts kreeg ik toch de injectie. Dus onze Amazone-trip gaat door. Ruim een week varend over de Amazonerivier, kamperend op witte strandjes, vers gevangen visjes op de barbecue, lodges, regenbuien in het oerwoud en wakker worden van de gillende en slingerende apen boven je tentje…
Abonneren op:
Posts (Atom)
