A cascade of flowers at our frontdoor...

STIKCHAGRIJNIG
“Accept where you are, accept what you have, accept who you are ~ do what you can with all of that and let it be enough.” 

- Nikki Rowe

De eerste dag na een driedaagse detox kuur wordt geadviseerd nog rustig aan te doen en niet meteen weer alles te gaan eten. Na de reset eerst weer beginnen met stukjes fruit. Veel water en kruidenthee blijven drinken. Gember en kurkuma blijven mijn vrienden. Uiteraard geen snelle suikers. Dus begon ik de eerste dag nadien weer met een glas lauw water en een beker gevuld met verse fruit smoothie. De drie sapdagen waren genoeg geweest. Ik was twee kilo kwijt geraakt, mijn lief maar liefst drie kilo. Een fijne, schone start. Het ging ons goed af. De eerste ochtend erna werd ik echter stikchagrijnig. Mijn benen voelden wiebelig aan. Ik had een hongergevoel. Hello bad mood! Mijn slechte humeur werd die ochtend extra gevoed doordat ik bij de supermarkt - na het afrekenen bij de scankassa - erachter kwam dat ik koopzegels kreeg. Al de tweede week achter elkaar. Ik heb ooit in de bijbehorende ‘app van de supermarkt ingevoerd dat ik de verkorte kassabon ontvang en niet de ellenlange papieren bon die ik toch altijd meteen weg gooi na het passeren van het hekje. Bij toeval kwam ik er dus achter dat ik koopzegels kreeg omdat ik om andere actiezegels vroeg aan de caissière. Ik zag thuis op het rijtje koopzegels dat je per euro tien cent betaald voor zo’n koopzegeltje. Oh nee! Elke keer betalen voor de koopzegels en ze nooit meekrijgen… Als ik even met mijn lief aan het rekenen sloeg betekende dat wij in de anderhalf jaar dat ik dit pasje gebruik minstens zevenhonderdvijftig euro zouden zijn misgelopen! Ik werd er heel geïrriteerd van. Ik probeerde de instellingen in de ‘app op mijn telefoon te vinden om aan te passen, maar door mijn wrevel lukte het natuurlijk niet iets terug te vinden. Ik belde de klantenservice. Daar stond ik zeker een kwartier in de wacht. Ik zette mijn telefoon op speaker. Mijn oog viel namelijk tijdens het wachten op zo’n glazen bolletje in de plantenpot die langzaam water afgeeft aan de plant. Het bolletje was leeg dus ik wilde het bijvullen tijdens het doelloos wachten. Ik liet het glazen bolletje pardoes in duizend stukjes op de grond vallen. Ik was al humeurig maar door de irritante stem op het bandje met de ergerlijke, herhaalde boodschap van de supermarkt ontplofte ik bijna. Een licht hongergevoel werkt dan echt niet mee. Mijn lief pakte de stofzuiger heel behulpzaam van boven en begon te stofzuigen. Er nam eindelijk een dame op aan de andere kant van de lijn. Ik verstond haar niet door het geluid van de stofzuiger en drukte met mijn voet dat apparaat uit. Mijn lief smeet de stofzuigerslang daarop neer en mompelde iets van ‘dan doe je het maar zelf’ en sloot de schuifdeuren. De dame van de klantenservice kon het allemaal niet verklaren waarom ik ‘ineens’ koopzegels krijg toegestopt. Ik kon het beter in de supermarkt vragen adviseerde ze. En de ontvangen koopzegels omruilen voor geld. Een excuus aan mijn lief was op z’n plaats en kort daarop vertrokken wij harmonieus samen op de fiets naar een verf- en behangzaak om rollen behang te bestellen. Intussen had ik ook een familiezaakje in hordeuren een paar keer vruchteloos proberen te bellen omdat we langs wilden komen om een op-maat-gemaakte hordeur te bestellen voor de openslaande tuindeuren. Juist tijdens ons ritje op de fiets belde de hordeurmeneer terug. Met één hand de telefoon opnemen op de fiets lukt mij niet. Ik moest stoppen en afstappen. Door mijn gehannes met het mobieltje en mijn stuur gleed mijn fiets langs mijn knie en hiel naar beneden. Zeer pijnlijk, mijn vel stroopte erbij af. De telefoon was ondertussen gestopt met rinkelen. Toen ik terugbelde was de lijn bezet. Nu werd ik toch écht kribbig. We besloten meteen daar op straat dat ons detoxavontuur eenmalig was. Mijn kater was té groot. The day after was funest voor mijn stemming. We besloten ook ter plekke dat we die dag niet meer naar een hordeur gingen kijken. Ik was gelukkig niet in m’n negatieve gevoel blijven hangen, eenmaal in de verf- en behangzaak was mijn humeur een stuk verbeterd. De behulpzame mevrouw zocht het behangpatroon op dat we online uitgekozen hadden. Het zag er toch een stuk donkerder uit dan op de foto. Ik twijfelde. De mevrouw ging ondertussen berekenen hoeveel rollen we nodig hadden. Dat deed ze aan de hand van een zeer uitgebreide tekening van de muur opgetekend door mijn lief. Hij had alles opgemeten leek het, tot en met de maten van de radiatoren. Alles opgemeten behalve... de twee maten die we nodig hadden; namelijk de hoogte vanaf het raamkozijn tot aan het plafond en van het raamkozijn tot de andere muur. Nu had manlief er de pee over in dat hij van haar moest horen dat hij precies díe twee maten vergeten was. Hij ging buiten op me wachten, beloofde haar later weer terug te komen met de benodigde maten. Ik nam mijn tijd om met die mevrouw rustig de andere behangetjes uit het boek door te nemen. Zij hield heel behulpzaam steeds het grote, zware boek omhoog zodat ik veraf kon gaan staan. Ik kon niet kiezen. Heel attent bood ze aan het boek mee naar huis te nemen. ‘Mijn man zou tenslotte straks weer terugkomen met de juiste maten, toch?’ Buiten in het zonnetje voor de winkeletalage konden we de lol van ons chagrijnig-zijn wel inzien. Trots dat we samen die sapkuur hadden gedaan - ons lichaam zal ons dankbaar zijn - maar het zou bij die ene keer blijven besloten maar weer eens lachend. We fietsten relaxt door het bos naar huis. Thuis hebben we uitgebreid de tijd genomen, met de hulp van twee dochters, om de juiste kleurtinten van het behang te bepalen. Na de lunch, die bestond uit héérlijke verse boterhammen van de bakker, brachten we het grote behangboek terug en bestelden we opgetogen ons patroontje. Ik kreeg ook eindelijk die hordeurmeneer telefonisch te pakken en we maakten een afspraak dat hij bij ons thuis komt. Veel praktischer. 

Oops! Little accident with the blender...

SAPPEN

“It's spring fever. That is what the name of it is. And when you've got it, you want—oh, you don't quite know what it is you do want, but it just fairly makes your heart ache, you want it so!” 

- Mark Twain

Wat voelde ik me schoon, slank, fit en gezond! In het voorjaar van 2017 had ik een yoga retreat in m’n uppie op Ibiza geboekt. Een week lang twee keer per dag yoga sessies, de hele dag in de Spaanse zon, drie keer per dag heerlijke organische, vegetarische maaltijden bereid door een zeer professionele kok Dana. Ik las boeken aan het zwembad, ging er op uit met een gehuurd autootje met twee andere dames en genoot van het zonnen op het Spaanse strand. Het deed me heel goed. Mijn gebruinde, zuivere en stralende huid. Een heel positief zelfbeeld kreeg ik ervan. Een yoga vriendin van mij stelde onlangs voor om thuis samen een drie daagse sapkuur te doen om ons lichaam te ontgiften en meteen af te vallen. Nog best lastig om samen drie dagen uit te kienen dat je beiden geen verplichtingen hebt. Zeker als je tussendoor beiden geveld wordt door een virus. Uiteindelijk lukte het ons niet om het tegelijkertijd te doen. Ik had mijn sapkuur een week later. Ik had wél mijn lief gestrikt om mee te doen. Detoxen is natuurlijk heel gezond. Een detox sapkuur van drie dagen achter elkaar is prima geschikt. Voldoende om je lichaam eens grondig te reinigen en qua aantal dagen te overzien ookal is elke dag zwaar. Dankzij zo'n sapkuur is je hele systeem binnen drie dagen voorzien van essentiële voedingsstoffen, vitamines en mineralen. Aangemoedigd door de heerlijke lentezon togen mijn lief en ik op een dinsdagmiddag naar de Lidl en kochten daar voor zo’n kleine vijftig euro alle groenten en fruit die we nodig hadden voor de kuur. Vooraf had ik een website bezocht die diverse sapjes (eigenlijk smoothies) bedacht had, de recepten deelde en zelfs een kant-en-klaar boodschappenlijstje aanbood. Onze gevulde boodschappenkar had er nog nooit zo gezond uit gezien. Voor de avondmaaltijden had mijn yoga vriendin de week ervoor drie verse soeprecepten geprobeerd die heerlijk waren. Ik ging eind van diezelfde middag met alle verse ingrediënten naar haar toe. Samen hebben we een oranje wortel-gember soep, een gele prei-mosterdsoep en een groene pastinaak-spinazie soep gemaakt. Met een volle pan en veel plastic bakken met drie kleuren soep reed ik voorzichtig weer terug naar huis. In de avond gingen mijn lief en ik druk in de keuken in de weer met een geleende blender, de saprecepten en veel fruit en groenten. Er stond op die site ook dat het maken van sappen er gemakkelijk uitziet maar elke beginner wel een foutje maakt. Wij ook, bleek de volgende ochtend. Ons ontbijtsapje, na een glas lauw water, was erg bitter. Wij hadden de avond ervoor enthousiast een hele limoen mét schil in de blender gestopt ookal stond erbij dat de schil misschien bitter kon zijn. Een beginnersfoutje. Voor het middagsapje hadden we er echter ook al een hele citroen met schil in gegooid dus die bittere smaak duurde nog voort. For old times sake had ik, net als op Ibiza, ook veel yogalessen geboekt op mijn yogaschool. Dat was echt een heerlijke combinatie. Nieuwe lessen die ik normaal gesproken niet volg met andere leraren, ook heel vernieuwend. Op m’n yogamatje in de warme ochtendzon in de zaal. Een engelenkaartje in de les trekken, de mijne ging over loslaten. Daar werd vast mijn sugar craving mee bedoeld…. Uiteindelijk draait alles bij mij om suikerinname. Ik ben een door-en-door zoetekauw. Slechte darmbacteriën gedijen heel goed op simpele (witte) suikers. Dat het niet goed voor me is voel ik heel goed na een suiker binge. Mijn lichaam vertelt me telkens heel duidelijk dat dat geen goed idee was. Ik krijg altijd een energiedip na het snoepen. Sinds december zit ik in al de mode om dagelijks koekjes en chocola te snoepen. Er bleven sindsdien ook wat kilootjes plakken ondanks dat ik twee keer per week hardloop. Met het felle voorjaarszonnetje en met de door-het-voorjaar-ontplofte bloeiende magnoliaboom in de voortuin moet het lukken om te ontgiften en de suiker de baas te blijven. Toevallig is er onze laatste sapdag ook nog een volle maan. Deze volle maan in maart staat voor kiemkracht. In de dagen vooraf bedenkend waar ik kiemkracht aan wil geven en wat er losgelaten moet worden. Mijn honger naar suikers wil ik heel graag loslaten, en wat kilo’s. Kiemkracht aan gezonde darmen in een gezond lichaam. Darmen zijn misschien niet meteen het meest aantrekkelijke orgaan, maar het is wel een heel intelligent orgaan. De darmen hebben een eigen, buitengewoon complex zenuwstelsel dat in verbinding staat met onze hersenen. Volgens de laatste wetenschappelijke inzichten vertellen onze darmen de hersenen wat er vanbinnen gaande is en dat kan zelfs deels verantwoordelijk zijn voor ons humeur. Ons lijf is zo complex en intelligent! Ik mag kritischer zijn over wat ik in mijn mond stop: het kan me óf voeden óf vergiftigen. Als ik dan toch goed bezig  ben dat geldt trouwens ook voor het amusement dat ik tot me neem. Naar welke muziek luister ik, welke boeken en tijdschriften lees ik, welke films, series en programma’s kijk ik? Ik vind mezelf daar best kieskeurig in. Ik kijk geen gewelddadige films, geen slappe Netflix-series en lees geen roddeltijdschriften. Ik lees wel graag een goed boek. Zelfs een nieuwe geleend tijdens onze sapkuur. Ik heb niet eens een social media account en zal mijn telefoon nooit mee naar onze slaapkamer nemen. Op die manier hoef ik gelukkig niet te ontgiften. Ik sport regelmatig, ben sociaal met vriendinnen en mediteer frequent op mijn yogaschool. Bij mij zit het venijn echt in de suikerinname. Ik hoop na het afronden van m’n sapkuur dat ik dáár dit voorjaar iets aan gedaan heb, en dan volhouden tot…tenminste de zomer. 

Ghost booking at Airbnb in Charkov and Kiev (Ukraine) to donate money

BESMETTING

I believe that the greatest gift you can give your family and the world is a healthy you.

- Joyce Meyer

Onze twee grijze katten met mooie amberkleurige ogen zijn net Jut en Jul. De slome maar superlieve broer en zus worden deze maand al drie jaar. Waar is de tijd gebleven? We noemen ze nog steeds de ‘baby’s’. Ze zijn altijd samen. Ze zoeken elkaar steeds op en wanneer ze elkaar kwijt zijn gaan ze huilen bij de gesloten deur. Ze zijn tegelijkertijd aan het buitenspelen in de achtertuin rennend achter dansende bladeren aan, samen op het grote bed hun dutje aan het doen of samen bij de voordeur - bang maar toch ook nieuwsgierig - hun neusjes buiten de deur aan het steken. Pure liefde voor elkaar. Het virus was onlangs voor het eerst sinds de pandemie twee jaar geleden uitbrak ons huis binnen gedrongen. Twee meiden in isolatie op hun slaapkamer. Ik zorgde de hele dag voor hun natje en droogje. Onze drie poezen mochten voor de zekerheid niet op de slaapkamers: poezen kunnen het tenslotte ook krijgen maar ook overbrengen. De meiden misten de katten enorm, ook onze oude gestreepte poes. Soms filmde ik ze even zodat de meiden ze wel even live op hun telefoontje konden zien. Het stilde heel kort hun snakken naar een warme poezenknuffel. De drie poezen kregen ondertussen van mij aandacht en voer, zaten naast mij op de bank tijdens het studeren of samen voor de TV. Ze kwamen bij mij aaitjes halen door hun natte neusjes tegen m’n hand aan te duwen of uitgestrekt met hun hele lijf bovenop mijn leerwerk te liggen. De meiden liepen los van elkaar tegelijkertijd het virus op. Niet geheel toevallig natuurlijk. Carnaval voelde dit jaar voor veel mensen in het Zuiden als een bevrijdingsfeest. Het feest viel ongeveer samen met de grootscheepse coronaversoepelingen. Dampende cafés. Bezoekers mochten weer dansen zonder aan de anderhalve meter te hoeven denken. En mondkapjes waren ook bijna nergens meer te bekennen. Onze jongste vierde vanaf donderdagavond uitbundig carnaval in de stad, op school en op een vriendenfeestje. We gunden het haar zo. Geen booster voor haar dus mijn lief en ik waren wel bang wat ze mee naar huis zou brengen. Zondagavond klaagde ze over een zere, schorre keel wat ook nog van de polonaise of meelallen afkomstig had kunnen zijn. Een snelle zelftest leek negatief. Op maandagochtend ruimde ik het stripje op toen ik zag dat er een dun tweede streepje op te zien was. Met een nieuwe test maakte ik haar wakker. Deze keer hartstikke positief. Het gevolg was in isolatie op haar afgesloten slaapkamer, haar werk afgebeld en een GGD afspraak gemaakt. Die maandagavond kwam tweede dochter thuis uit carnavalvierend Maastricht. Niks aan de hand, behalve dat ze de volgende ochtend begon te hoesten. Een snotneus volgde. Die middag toch maar een zelftestje gedaan die ook positief was. Wéér een ritje naar de GGD voor een test. Na de polonaise in het café, volgde nu de polonaise in de teststraat. Wel zo gezellig; nu konden ze samen eten op een slaapkamer. Lunchen konden we gelukkig met z’n drietjes in de zonnige voortuin, ik netjes anderhalve meter bij ze vandaan. Iedere carnavaller leek het virus mee naar huis te hebben genomen. De ene na de andere groeps’app ontplofte met berichten over besmettingen tijdens carnaval. De ouders volgden in veel gevallen een paar dagen later. 

Zo ook bij ons. Mijn keelpijn bleek na drie negatieve zelftesten vrijdagmiddag bij de GGD tóch een besmetting te zijn. De spierpijn die ik voelde toch geen gevolg van een zware yogales. Halverwege de week erna zou ik een schoolexamen hebben… Het zou erom spannen of mijn klachten op tijd zouden verdwijnen. Ik voelde me best prima met m’n schorre stem. Ik leerde stug door voor het examen. Mijn lief kwam ondertussen op vrijdagmiddag thuis met hoofdpijn en hoestaanvallen. Die zaterdagochtend besloten we om van ons hele huis een isolatieplek te maken. De poezen mochten weer in alle kamers komen en werden meteen geknuffeld en zowat platgedrukt. Ook wij mochten elkaar weer beetpakken. Het werd een stuk gezelliger in huis. Weer samen op de bank series kijken en eten bestellen om samen aan tafel te eten. Mijn lief bleek een stevig verkoudheidsvirus te hebben opgelopen. Dat virus gaat óók rond hier. Ik heb uiteindelijk zelfs beiden opgelopen.  De isolatieweek van de meiden viel samen met hun schoolvakantie. Ze hoefden niks te missen. Op maandag begon hun school weer, uitgestelde tandartsafspraken stonden in de planning. Ze pakten hun leven weer op. En daar wringt de schoen. Mijn praktijkavond op maandag moest ik dus onhandig online doen, een avondcollege online en mijn examen cancelen. Ik, die twee jaar lang behoedzaam elke besmetting heeft kunnen ontlopen, ben alsnog dubbel geveld. Alhoewel ik stiekempjes wel blij ben (zonder booster) met mijn eigen opgebouwde immuniteit tot einde van deze zomer.   

Together - 2021

OUDE ZIEL

‘Hij is meer mijzelf dan ik ben. Waar onze zielen ook van gemaakt zijn, de zijne en de mijne zijn gelijk.’

- Emily Brontë

Elke vrijdagochtend zitten wij samen bij een noten- en kaasboertje in een naburig dorp wat te drinken. Zij drinkt altijd een romige cappuccino en ik een groene thee. We krijgen er ook altijd een koekje bij. Gebak zou teveel zijn, want wanneer ik haar terug breng begint de lunch al bijna. Na de koffie kiezen we steevast een doosje met chocolade nootjes uit voor haar. Deze zet ze op haar kamer voor als ze zoete trek krijgt. Voortdurend krijgen we de wekelijkse koffie en thee gratis van de notenboer himself. Hij is verschrikkelijk aardig tegen haar. Zij vindt hem ook heel innemend. Hij komt altijd even bij ons tafeltje staan voor een praatje of een grapje. Dan voelt het voor haar alsof ze weer meetelt, vertelde ze mij een keer. Zij is vijfennegentig jaar oud. We kennen elkaar nu vier jaar. We hebben veel meegemaakt samen. We begonnen ooit drie keer in de week samen boodschappen te doen en haar warme maaltijd voor de lunch klaar te zetten. Wekelijks een pannetje verse groentesoep. Vaak gingen we lopend naar de winkel. Eén keer per week naar de biologische slager. Soms een kop thee op een terrasje. Een enkele keer samen naar de bioscoop of voor een wandeling naar het Mastbos. Onze relatie is veel intiemer geworden toen ik haar een keer op een zomerse dag in mijn auto meenam naar Arnhem waar haar jongste zusje woont. Zusje (toen recent weduwe geworden en in de zeventig) had destijds een chemokuur en droeg een shawltje op haar hoofd. Een schat van een vrouw! Ik zou ze alleen laten, maar zusje had op mij gerekend. Drie stukjes appeltaart stonden al klaar op de keukentafel. Een theedoek er ouderwets overheen gedrapeerd. We zaten op een heerlijk terras in haar tuin, overgroeid met oude bomen. Ik moest ook bij de dames blijven toen het lunchtijd was. We aten van de antieke bordjes die van wijlen hun moeder geweest waren. De oorlog kwam ter sprake. Hun vader overleed heel jong, hun moeder kreeg tbc. Jongste kindjes, waaronder zusje van twee jaar, werden in een pleeggezin gezet. Soep van de gaarkeuken. Ik voelde hun verwantschap. Ik maakte foto’s van hun afscheidsomhelzing - dierbare foto’s die ik natuurlijk gedeeld heb. Het was een onvergetelijke dag geworden waar we het tot de dag van vandaag nog steeds samen over hebben. Zusje is later nog een keer met de trein op bezoek geweest bij haar oudere zus en liet een lief briefje voor mij achter. Een keer belde ze toen ik de telefoon opnam. Zo’n lief mens! Oudere zus heeft inmiddels vasculaire dementie. Zo’n twee jaar geleden viel ze prompt van de fiets. Sindsdien woont ze in verzorgingstehuizen. Haar huis is verkocht. Ze woont nu in het kleinste verzorgingstehuisje van Nederland. Elke vrijdagochtend neem ik haar mee de deur uit. Voor mijn opleiding moest ik een assessment doen over het levensverhaal. Ik heb haar gevraagd om dit samen met mij te doen. Ze vond het heerlijk om te doen, omdat we samen door haar leven dwaalden aan de hand van de vragenlijst. Twee vrijdagen onverdeelde aandacht van mij. Ik kende de meeste stukjes van haar levensverhaal al, maar ze genoot. ‘Ik doe er toe’ zei ze letterlijk. Ze was blij dat ze me kon helpen met mijn studie. Ze is aan het dementeren en leeft daarom in het hier en nu. Het besef van tijd ontglipt haar. Als ik bij haar ben is het moment alles wat er is. Zo is zij ook een beetje mijn leraar. In gedachten kan ik niet ergens anders zijn dan bij haar. Zij roept zachtheid en verstilling in mij op. Ik ben van betekenis voor haar. Haar drie kinderen wonen te ver weg om wekelijks langs te komen. Zij is heel open over haar dementieproces. Het loslaten van de regie vindt ze het allermoeilijkste van deze rotziekte. Er wordt wel gezegd dat als je één iemand met dementie hebt ontmoet, je slechts één iemand met dementie hebt ontmoet. Alle levensverhalen en ziekteprocessen zijn nu eenmaal uniek. We praten ook over haar naderende dood. Ze gelooft niet in een leven na de dood. Ze is van het katholieke geloof afgestapt nadat haar moeder als jong weduwe tbc kreeg en de kerk heel goed, maar ook heel streng, voor het ontredderde gezin was. De oudste drie meisjes werden nog steeds elke ochtend om acht uur in de kerk verwacht voordat ze naar school gingen. De diaken was persoonlijk langsgekomen om de meiden toe te spreken dat hun bedden voor die tijd netjes opgemaakt moesten zijn. De nonnen die thuis ondersteunden hadden bij hem geklaagd. Ze denkt praktisch na over haar einde in de zin dat als ze ’s nachts een keer uit bed valt dat ze haar dan pas de volgende ochtend zullen vinden. Er is namelijk geen noodknop in het eeuwenoude klooster waar ze woont. Haar hart is sterk. Ze heeft de trap naar boven nog niet kunnen ontdekken zegt ze altijd. ‘Ze willen me daar niet.’ Wekelijks neemt ze als volgt afscheid van mij ‘We zien elkaar volgende week…bij leven en welzijn’. Het maakt haar niks uit wat er met haar lichaam gebeurt. Zo praktisch als ze is mogen de kinderen het helemaal zelf bepalen. Ze geeft mij onbewust levenslessen mee over wat er toe doet. Hoe het is om te leven met tegenslag of wind mee. Dingen die zo gewoon waren voor haar voelen nu ineens onvast en onzeker. In deze momenten zie ik kans voor mijn levensvragen: wat is de zin van dit alles? Door samen de assessment te doen (of zoals de notenboer het noemde: haar huiswerk) komt haar leven aan ons voorbij. Wat is écht van waarde geweest? Het maakt mij meer aanwezig in het moment. Kalmer over de waan van de dag.