Een schip op zee

A ship in harbor is safe, but that is not what ships are built for.
- John A. Shedd

Er komt een prachtig antiek vissersschip onze kant op varen. Twee hoge masten en helemaal uit hout gebouwd. Wij mogen vandaag met dit schip de Adriatische Zee op. We varen eerst naar Rodinj. Een eeuwenoud vissersstadje waar de hoge huizen dichtbij elkaar gebouwd zijn aan de zeekant. De kerktoren van de St. Euphemia steekt trots uit op de heuveltop. De smalle straatjes bestaan uit keitjes. Zó glad dat ik op mijn sandaaltjes heel voorzichtig naar beneden moet afdalen. We lopen slenterend over de kade met mooi uitzicht op de pastelkleurige huisjes die tegen de heuvel aangebouwd zijn. We lopen ook over de markt. Er loopt een familie met ballonnen richting de kerk. Een jong bruidspaar staat voor de grote, houten kerkdeuren te wachten. We genieten van de heerlijke koele zeebries boven op de heuvel. Eenmaal beneden bestellen we maar weer eens ijs op een terrasje in een andere baai dan waar het schip ligt. Dan vertrekt het mooie schip richting een fjord, of een soort kanaal eigenlijk. Het Lim fjord is een vijfendertig kilometer lange vallei van dertig meter diep zeewater. Aan elke zijde rijzen steile, groenbegroeide bergen op die tot honderd meter hoog zijn. Prachtig! Het is brak azuurblauw water waardoor er planten en dieren kunnen leven zoals oesters en mosselen. Wilde dieren zoals beren, herten, dassen en vossen leven in deze bergen. En natuurlijk roofvogels. Tijdens het varen krijgen we een lunch geserveerd. De meiden vinden het heerlijk. Mijn lief en ik vinden de vis een tikkeltje droog. Het doet er eigenlijk niet toe, het uitzicht is schitterend. Helaas keren we na een kilometer of tien alweer terug.

De volgende en laatste stop is er een van anderhalf uur in Vrsar. Wederom een oud vissersstadje. We hebben geen puf om met onze volle maag naar boven te klimmen op het heetst van de dag. We kiezen daarom voor het stadsstrand. Manlief en kinderen nestelen zich met hun boeken op een grasveld in de schaduw van bomen. Manlief sluit binnen de kortste keren zijn ogen… Ik loop op blote voeten voorzichtig over het kiezelstrand de zee in. Na een koud colaatje op een terras lopen we wederom over het loopplankje het schip op. Schalen vol fris watermeloen liggen op ons te wachten. We varen in één ruk terug naar Porêc waar we vanmorgen aan boord zijn gegaan. In een uurtje rijden we met een busje terug naar onze opstapplaats. Daar nemen we nog een frisse duik in het zwembad voordat we met natte haren en natte bovenstukjes en een kort broekje naar het hippiedorpje lopen. Dit keer strijken we neer op het terras van een gezellige beachbar. Manlief eet gegrilde sardientjes terwijl wij wraps met rauwe ham eten. De avond valt. Goede muziek uit de boxen. Uitzicht op zee. Goed gezelschap. Een sfeervolle afsluiting van een dag, op een schip, op zee.

Savudrija – 28 juli 2018

Zomaar een dag

You don’t choose the day you enter the world and you don’t choose the day you leave. It’s what you do in between that makes all the difference.
- Anita Septimus

Zomaar een dag. Een zomerse dag in juli. Een dag aan de kust. Wanneer ik even voor acht uur wakker word is het eerste dat ik hoor de golven van de Adriatische Zee die stukslaan op de kust. Heel relaxt sta ik op. Het is nog zo rustig om me heen. Ik vouw wat badhanddoeken op en gooi een zakje met de resten van onze vers klaargemaakte garnaaltjes van gisteravond weg. Ik maak mijn lief ook wakker en we trekken ons hardloop tenue aan. Onze meiden slapen nog en we lopen rustig het wandelpad op. Het parcours van zes kilometer is niet vlak, maar wel leuk. Langs de kust, de vuurtoren, langs mooie oude landhuizen en olijfgaarden. We keren om in een klein pittoresk haventje. Eenmaal terug heb ik het zo warm dat ik mijn gympen uit trap voor de kampeerbus en op mijn slippertjes oversteek naar het water. Met mijn sportkleding aan zak in het verkoelende zeewater. Heerlijk! De meiden heb vers brood gehaald bij het bakkertje en we ontbijten met z’n viertjes aan de tafel.

Na het douchen lopen we met z’n viertjes naar een resort verderop. Na vier kilometer wandelen onder de hete zon nemen we een verkoelende duik in het zwembad aldaar. Mooi gelegen aan zee. De reden dat we hier zijn is dat we later het toeristentreintje naar Umag zullen nemen. In Umag – een eeuwenoud, piepklein havenstadje ooit door de Romeinen gebouwd, veroverd door de Venetianen en later de Genuezen – genieten we op een terras aan zee van vier immense ijscoupes. Het regent een klein beetje. We slenteren vervolgens door de smalle straatjes, liggen gestrekt op bankjes te relaxen in de koele zeebries van de haven en dineren daarna weer op een terras aan zee. Wanneer we na het treinritje het stuk terug naar onze Volkswagenbus wandelen begint de zon al te zakken. We lopen door een klein dorpje met een fijne hippiesfeer. Relaxte beachbars en strandtentjes. We lopen door velden die grenzen aan de waterkant. Eenmaal terug til ik mijn stoel en voetenkrukje het pad over en ga zitten onder een paar pijnbomen waar ik elke dag precies de zon in de kalme zee kan zien zakken. Ik heb een fles water, een schriftje met pen en mijn boek mee. Wat laatste gezinnetjes en stelletjes zitten nog op het strand. Een zeilboot zeilt onder de koperen bol door. Mijn lief zit ondertussen naast me, verdiept in zijn boek. De zon zakt vandaag niet in de zee, maar verdwijnt achter een wolk. Een gouden gloed betovert de contouren van de wolk. Zomaar een dag in juli. Aan de kust.

Savudrija – 26 juli 2018

The sound of outer ocean on a beach

The three great elemental sounds in nature are the sound of rain, the sound of wind in a primeval wood, and the sound of outer ocean on a beach.
- Henry Beston

Onze eerste nacht in de kampeerbus. Aan de Sloveense kant van de hoge Alpen. De Julische Alpen. Prachtig uitzicht. Na anderhalve dag rijden door immense regenbuien… En dat na twee maanden droogte in Nederland! Wat waren wij blij met de nieuwe ruitenwissers én het nieuwe motortje dat erbij hoorde. Toch hebben we onderweg nauwelijks files gezien. Het was op sommige stukken berendruk en door de hevige regen was er slipgevaar waardoor er maar tachtig kilometer per uur gereden mocht worden. Dat rijdt onze antieke Volkswagenbus meestal dus dat was helemaal geen tijdverlies voor ons! We reden ook niet tussen de vrachtwagens op de snelweg, want zij mogen in het weekend niet rijden in Duitsland. Al met al best een relaxte rit naar Slovenië. Al vertrokken we die zaterdagochtend heel vroeg nauwelijks de hoek om – al zwaaiend en toeterend naar onze oudste die alleen achterbleef – toen we meteen een wieldop op de weg hoorden vallen en weg stuiteren. Snel in de berm gestopt en manlief vond hem gelukkig terug in het hoge gras. Daarna draaiden we de snelweg op. Het begin van onze road trip was aangevangen. Een road trip waarin we als vanouds weer regelmatig gecomplementeerd werden met onze bus. Toeterend op de snelweg of duimpjes omhoog achter het raam. Een Duitse bijrijder filmde ons zelfs tijdens hun inhaalmanoeuvre! Fotootjes werden vanuit opengedraaide raampjes gemaakt. Het blijft strelend en een glimlach op je gezicht toveren. Deze ochtend rijden we door de glooiende uitlopers van de Alpen naar de kust. Een prachtig stukje van nog geen tweehonderd kilometer. De zon schijnt blijmoedig.

Ik word wakker door de geluiden van golfjes die op het land slaan. Als er een zeilboot langs de kust vaart hoor ik de golven met veel kabaal op de rotsen van de Kroatische kust slaan. De kampeerbus staat pal aan de waterkant geparkeerd. Onze uitgeklapte picknicktafel staat nóg dichter bij de zee. Er loopt een fiets- en wandelpaadje tussen ons plekje en de oceaan. Er staan hier hoge pijnbomen waar we de hangmat in geknoopt hebben. We hebben een prachtig grote plek gekregen waar we elke avond de grote oranje zon in de zee zien zakken. De camping is niet zo groot , wel uitgestrekt langs het water en erg rustig. Wat een rust en stilte! We hebben dus een uitstapje gemaakt naar Kroatië – precies acht kilometer over de Sloveense grens. We blijven hier lekker tien dagen lang staan. Heerlijk hardlopen over het pad langs de kust. Laat avondeten voor de bus in de warme gloed van de ondergaande zon. Slapen en lezen in de hangmat. Ik wil hem ook een keer aan het water in de bomen knopen. Schommelen in de zeebries…. Snorkelen in zeewater dat precies de juiste temperatuur heeft. Er zijn hier wat leuke dagtrips op het water te doen en ik zag bij een rondje fietsen een massagehut op een hippiestrandje…

Savudrija – 24 juli 2018

Alle zintuigen op scherp

“Looking at beauty in the world, is the first step of purifying the mind.”
― Amit Ray

Een road trip naar Slovenië? Ik zou me er vroeger niets bij hebben kunnen voorstellen. Maar na een paar uur door dit kleine landje gereden te hebben op de heen- en terugweg naar Kroatië vorige zomer hoefde ik niet lang meer na te denken: overweldigende bergen, magisch blauwe rivieren en romantische stadjes. Het lijkt juist ideaal voor een road trip met onze oude Volkswagen bus! Over een paar nachten vertrekken we dus. De antieke bus is gerenoveerd, nieuw tentje erbij gekocht en nieuwe slaapmatjes voor de meiden. Op naar Slovenië! Slovenië is als vakantieland (gelukkig) nog vrij onbekend. Ondanks dat het een divers land is met Alpen, smaragdgroene rivieren en watervallen, witte én rode wijngebieden, kilometerslange grotten, de Adriatische kust en landschappen die op Toscane lijken. Het is één van de kleinste landen van Europa en is heel dun bevolkt. Er wonen nog geen twee miljoen mensen. Het grenst aan Oostenrijk, Italië, Kroatië en Hongarije. Doordat Slovenië zoveel buurlanden heeft, is het landschap enorm gevarieerd. En omdat Slovenië zo klein is, kun je binnen korte tijd heel veel verschillende plekken zien. Perfect dus voor onze antieke kampeerbus! Vergeet drie weken je mobiele telefoon, televisie, internet en alles wat ons verder afleidt in ons drukke leven. Op zoek naar Moeder Natuur in optima forma. Je telefoon vergeten geldt binnen ons gezin eigenlijk alleen voor mij. De rest neemt gewoon zijn mobieltje mee en zal hem geen hele dag opzij kunnen leggen.… Ik neem daarentegen alleen mijn stapel boeken, mijn volle e-reader, mijn bikini én wandelschoenen mee. Slovenië waar de bergen je kunnen kleineren en het landschap je imponeert. Waar je de bloemen ruikt. Een plek om weer mens te zijn. Met alle zintuigen op scherp. Het is eigenlijk moeilijk om slechts één hoogtepunt van Slovenië op te noemen. Europa in het klein. En dat voor een landje dat kleiner is dan België!

De zomer van ons gezin is dit jaar veel vroeger gestart dan andere jaren. Dat geldt voor het tropische zonnetje natuurlijk dat al minimaal twee maanden onophoudelijk blijft schijnen. Maar onze zomer startte voorál toen de examens van onze middelste dochter afgerond waren. Weg stress, welkom rust en zonneschijn. Jongste dochter kreeg vakantie toen haar laatste proefwerkweek afgerond was, en dat is ook al weken geleden. En hier komt de crux. Al deze vrije weken met tropische temperaturen zitten deze twee meiden voornamelijk binnen. Achter hun mobiel of computer. Ik sommeer ze dagelijks voordat ik naar mijn werk vertrek dat ze minimaal een uur in de tuin moeten zitten. Dat doen ze eigenlijk ook wel braaf, maar geen minuut langer. Hoe ik vroeger met de meiden bij elke straal zonneschijn naar de Galderse Meren of openlucht zwembad fietste om lekker te zwemmen, picknicken en te zonnen, hoe weinig zij de zon opzoeken. Geen bezoekjes aan het openlucht zwembad, geen fietstochtjes naar de Galderse Meren en ondanks dat het opblaasbare zwembad op het houten terras klaar staat hebben ze er misschien maar drie keer in gelegen deze zomer… Ik kan dat zeer moeilijk verdragen. Alleen als ik ze, net als vroeger, aan de hand meeneem ondernemen ze iets. Anders niet. Als werkende moeder kan ik dat helaas niet meer dagelijks doen en dat frustreert me mateloos. Als ik klaag bij andere pubermoeders hoor ik overal hetzelfde verhaal. Kinderen die verveeld op de bank hangen of op hun kamer met bijna vierkanten ogen naar hun computer staren. Niet lekker de voordeur achter zich dicht trekken en naar buiten. Nooit even die mobiel weg leggen. Afgelopen week had ik het er ineens zó mee gehad dat ik de boel schreeuwend bij elkaar klaagde. Jongste kind heeft meteen haar week met vriendinnen volgepland. Logeerpartijtjes, koekjes bakken, zwembad, uren in de tuin kaartspelletjes doen. Eindelijk weg met die mobiel! Ik krijg vrolijke ‘appjes dat ze al uren niet meer achter hun computerscherm hebben gezeten. Hoera! Afgelopen tropische zondag hebben wij jongste en haar vriendinnetje als vanouds mee op de fiets naar de Galderse Meren genomen. De hele middag hebben ze gezwommen! Dankbaar hebben we ze natuurlijk getrakteerd op een ijsje. Nog een paar nachtjes…, en dan liggen we zorgeloos met onze duikbril en flippers in het lichtblauwe zeewater dobberend te staren naar gekleurde visjes in plaats van naar ons beeldscherm.

Opgewondenheid versus ontlading

You’re off to great places! Today is your day! Your mountain is waiting now… Get on your way!
- Dr. Seuss

In de zonnige achtertuin zitten we te wachten op het verlossende telefoontje van school. Het is bijna dertig graden aan het eind van de middag. We zitten in de schaduw van onze parasol. Haar been beweegt de hele tijd op het strandbedje. Gejaagdheid. Na elke minuut die verstrijkt zegt ze dat ze het nu niet meer trekt. Ze houdt het niet meer. De spanning is om te snijden in de tuin. Jongste zusje komt er ook bij zitten. Het mobieltje rinkelt. Ze heeft ‘m op speakerphone gezet. We horen meteen dat ze geslaagd is en dat ze zelfs meer punten heeft dan dat ze nodig had om toegelaten te worden. Hoera! Goed gedaan! Ontlading! Papa belt vanaf zijn werk en is apetrots. We maken een paar fotootjes. Ik geef haar de zonnebloem die ik in de garage verstopt had. Ook had ik stiekem een vlag gekocht. We hangen hem samen op aan de voorkant van het huis. En dan schrijven we allebei veel ‘appjes. Zij aan al haar klasgenoten en vrienden. Ik aan de mijne. De felicitaties stromen binnen. Wat een opluchting, wat een heerlijk moment. Ze had in de aanloop naar haar examenuitslag al haar nieuwe adres op de campus te horen gekregen in Middelburg. Alles leek er op dat ze zou gaan starten op de universiteit, maar je dúrft er gewoon nog niet op te rekenen. Nog niet. Maar nu wel. Het is officieel. In september wordt haar diploma tijdens een ceremonie uitgereikt. Twee dochters hebben we nu met een prachtig internationaal diploma op zak waarmee ze naar elke universiteit kunnen. Wereldwijd. Trotse papa en mama. In de zwoele avond die op de examenuitslag volgt gaan we met ons gezin ijs eten in de stad. Salud! Op je mooie toekomst, kind! Onze dochter verhuist half augustus naar Zeeland. Ze is toegelaten op universiteit Utrecht met een dependance in het hartje van Middelburg. Een prachtig 15e eeuws gebouw. Na een introductieweek zal ze daar drie jaar vertoeven. Ze heeft vier mooi vakken uitgekozen: sociologie, antropologie, psychologie en humane geografie. De dag na het telefoontje heeft ze de cijfers van haar afzonderlijke examenonderdelen gekregen. Er worden flink wat berichten met haar vrienden in Mexico uitgewisseld, want de internationale school heeft wereldwijd op dezelfde dag de cijfers verspreid. Een aantal van haar Mexicaanse vrienden gaat in Europa studeren. Er zijn beloften gedaan om elkaar op te zoeken. Wat een heerlijke tijd toch, die studententijd!

Ik vind het heerlijk om twee keer per week hard te lopen in het bos. Dit schrijf ik als ik tussen twee trainingen in zit. Wanneer ik me op de bewuste avond moet omkleden en een beetje moet opschieten roep ik telkens dat ik absóluut geen zin heb. Eenmaal in het bos vind ik het echter heerlijk. De laatste weken wordt het zand steeds ruller in het bos. Als ik thuis mijn gympen uit doe zijn mijn sokken zwart en zit er allemaal zand op mijn voeten, en vooral mijn enkels zijn pikzwart. Het heeft al maanden niet geregend hier in Brabant en dat zien we aan de grasvelden en de bermen die overal korengeel zijn. Dat zien we dus ook aan de zandpaden in het Mastbos. Gortdroog. De laatste weken had ik telkens een uur na de training verschrikkelijk veel buikkrampen. Krom liggen va de buikpijn onder de warme douche en op het toilet niet op durven staan omdat ik bang was dat ik flauw zou vallen. Mijn lief maakte deze avonden een warm kruikje voor me. Ik heb natuurlijk even rond gevraagd en iedereen had een andere tip voor me om de buikkrampen te voorkomen. En dus eet ik deze trainingsavond alleen een cup-a-soup vooraf en een bakje lactose-vrije yoghurt zonder fruit en gluten, maar wél met walnoten en honing. Ik drink veel water vooraf. Ik neem ook een flesje water mee op mijn rug. Ik heb een vest mee voor op de terugweg op de fiets zodat mijn buik niet te snel afkoelt. Ik drink thuis geen koud water, maar lauw water of thee. Ik wacht ook niet te lang met douchen. En relax daarna uitgestrekt op de bank zodat mijn buik lang uitgerekt is. En het werkt! Ik ben opgelucht. Ik stelde me al voor dat ik zou moeten stoppen vanwege spastische darmen ofzo. Dan moet ik ineens gaan opletten wat ik snoep, want de hoeveelheid koek en chocolade die ik naar binnen werk is veel te veel voor een vrouw in de overgang. Dat blijft allemaal plakken. Dat is een van de redenen waarom ik hardloop. Ook voor de suiker- en cholesterolbalans in mijn bloed, mijn conditie en om gezond van geest te blijven. Dan noem ik nog niet eens de ontspanning die ik vind tussen al dat groen. Bij een ondergaande zon ren ik langs korenvelden vol veldbloemen en vlinders, langs meertjes met vogels, de bijna bloeiende heide en hoge, groene varens. Ik heb weer mijn oude trainer terug nadat er flink gehusseld is met de trainers van de vereniging. Een gezellige groep. Ik draag een bandje om mijn pols met zeven etherische oliën van planten. Dat scheelt heel veel muggenbulten voor mij. Een tijdje terug had ik zelfs twee dazenbeten op mijn been! Grote, erg jeukende, dikke bulten. Gewoon door mijn kleding heen gebeten. Met de etherische olie heb ik nog maar één muggenbultje als ik thuiskom. Op deze manier blijft het heerlijk om rond te draven door het zomerse bos!

Dementie besmettelijk?

Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
- Kahill Gibran

Ik denk dat ik gek word. Ik begin gewoon aan mezelf te twijfelen. Vergeet ik écht alles? Is dat echt tegen míj gezegd? Ik herinner me er niks van… De kinderen raken geïrriteerd omdat ik in hun ogen niets onthoud. En ik blijf maar tegen ze roepen dat ze het in mijn papieren agenda op tafel moeten schrijven. Wat ze dus klaarblijkelijk niet doen… Op een avond heb ik weer een aanvaring met jongste dochter, omdat ik volgens haar al lang op de hoogte moest zijn van haar plannen van de volgende ochtend. Ik ben het alleen niet. Ik weet nergens van. Het staat niet in mijn agenda. Sterker nog, ik verbied haar gemaakte plannen zodra ik ervan hoor. Ik wil het niet hebben dat ze ’s ochtends vroeg langs het bos fietst terwijl alle scholen in Brabant al gesloten zijn. Er fietst geen kip meer op straat rond acht uur in de morgen. Oudste dochter is ook al niet blij met me, omdat ik wil dat zij en haar zussen bij een etentje met vrienden in onze tuin aanwezig moeten zijn. Terwijl zij voor de aller-allerlaatste keer wil afspreken met haar vrienden in Rotterdam. Ik houd voet bij stuk, want die afspraak hebben we al meer dan een maand geleden gepland. Iedereen was het er toen mee eens. Als ik in bed lig baal ik van mezelf. Vergeet ik écht alles? Luister ik wel goed naar ze? Ik twijfel. Gelukkig is daar mijn zeer goede vriendin uit Suriname. Ze is deze zomer in Nederland. Zij herkent mijn zorgen. Met vier kinderen loopt ze tegen precies dezelfde verwijten aan. Terwijl je staat te koken en ondertussen een boodschappenlijstje maakt krijg je heel summier te horen dat de plannen gewijzigd zijn en je op heel andere tijden moeten halen of brengen of dat er logeetjes komen. Het gaat mijn ene oor in en de andere uit en ik reken erop dat ik vlak van te voren ook nog wel een keer ingelicht zal worden. Ik roep er nog iets achteraan als “In mijn agenda opschrijven graag!” wat ze vervolgens niet doen blijkt later. Het is lastig communiceren in hun snelle wereld met een, in hun ogen, slome moeder. Er wordt wat afgezucht door ze. Ik word onzeker als ik in de auto op weg naar zwemtraining de verkeerde vraag stel over een logeerpartijtje en welke ouder ze dan van het schoolfeest haalt. “Are you serious?” wordt er uitgeschreeuwd en ik kijk in een paar vuurspuwende ogen. Oeps, ik heb iets belangrijks gemist denk ik. “Ik heb net tien minuten geleden verteld dat Amber bij óns komt logeren en dat jullie ons ’s nachts ophalen!” Ik was in mijn gedachten vast ergens anders, bij het invoegen op de snelweg ofzo. Ik heb er in ieder geval geen mental note van gemaakt… “Schrijf het in de papieren agenda zodra je straks thuis komt” opper ik nog. Hun dagen zijn ook zo tjokvol. En ze wonen ineens alledrie thuis. Ik kan de gezinsdrukte niet meer bijbenen. Chaos in mijn hoofd. Mijn vriendin vertelt anekdotes die zo bij ons thuis plaats hadden kunnen vinden. Wat een feest van herkenning! Van opluchting lach ik tranen in mijn ogen! Als je elke dag met dementerende ouderen werkt ga je soms denken dat het besmettelijk is.

Vriendschappen. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met mijn vriendinnetjes. Elke vriendin betekent iets anders voor me. Bijna elke vriendin komt uit een andere levensfase in mijn leven. Dit weekend zag ik twee ‘oude’ vriendinnen. Ik heb een vriendin die ik al vanaf mijn derde jaar ken. Wij hebben bijna tien jaar jaar lang elke zomer samen doorgebracht op een heel leuke boscamping in Drenthe. Aardappelen stelen bij de boer, hazelnoten plukken, zelf ‘brood’ maken van met-een-steen-gestampte graankorrels, uren schommelen, met de poppen spelen in het zand en in de tent, later met barbies en bij slecht weer stiekem lang douchen bij het zwembad waarbij we om de beurt in het koude water moesten springen. Toen we wat ouder waren en eenmaal konden schrijven stuurden we elkaar regelmatig handgeschreven brieven op het meest gezellige briefpapier wat we konden vinden. Zij vanuit Zaandam. Ik vanuit Groningen. We logeerden in de schoolvakanties natuurlijk bij elkaar. Ik ken haar, haar ouders en haar twee broers dus al bijna een halve eeuw. Wat ik me vooral herinner van haar twee broers is dat ze altijd ruzie hadden. Mijn vriendinnetje, als enige meid, vechtend met hen en de jongens ook onderling. Voor mij heel opwindend, want ik had alleen een zusje. Eenmaal als pubers zagen we elkaar nauwelijks meer, maar we bleven trouw schrijven. Dat doen we nu trouwens nog! We kregen ieder verkering (wisselden trots hun pasfotootjes uit per brief) en trouwden er beide mee. Periodes is het wat stiller geweest, maar de mijlpalen deelden we áltijd met elkaar. Beide kregen we drie dochters. En nu is ze vijfentwintig jaar getrouwd dat gevierd wordt met een groots dansfeest. Mijn lief en ik gaan erheen. Overdag zijn we de hele dag in Zandvoort te vinden op het strand. We eten daar wat en ’s avonds togen we naar het feest daar in de buurt. Ik heb er gek genoeg nooit een moment bij stil gestaan dat het zo’n ‘trip down memory lane’ zou worden! Meteen bij binnenkomst herken ik haar dochters van de foto’s. Heel bijzonder. Eerst wordt haar, nu bijna 80-jarige, vader erbij gehaald. Geen spat veranderd! Hoe leuk om mijn oom weer in levende lijve te zien. Ik herken haar broers die niet meer zo irritant zijn als vroeger. Leuke grijzende mannen met vrouw en kinderen. En natuurlijk haar moeder! Zij raakt geëmotioneerd bij mijn aanzien. Onze gezinnen hebben destijds een decennium nauw met elkaar opgetrokken. Mijn ouders leven beide niet meer en ik vermoed dat dat door mijn aanwezigheid alsnog rauw bij haar binnenkwam. Op het feest gingen mijn gedachten ongewild uit naar mijn jonge jaren. De muziek hielp daar ook wel aan mee, want er werden veel oldies gedraaid. Mijn lief en ik hebben de hele avond op de dansvloer gestaan. Vroeg in de ochtend kwamen we pas thuis. Doodvermoeid was ik, lichamelijk en geestelijk. Bij het opstaan zere voeten van het dansen op hakjes. Een zwaar hoofd van tekort slaap en alle indrukken. Ik had het niet willen missen. Datzelfde weekend hadden we thuis ook een reünietje in het klein met mijn goede vriendin die ik tijdens de zwangerschap van onze oudste heb leren kennen. Ondertussen ook al meer dan twintig jaar geleden. Onze gezinnen zagen elkaar veel totdat wij naar The States verhuisden. Ze zochten ons op, op de dag dat de Twin Towers aangevallen werd. Hun toestel keerde terug naar Schiphol… Mijn vriendin en ik schrijven sindsdien lange brieven. Nóg steeds ouderwets op briefpapier! Onze baby’s zijn opgegroeid tot mooie volwassenen. Afgelopen weekend zagen haar zoon en onze dochter elkaar na dik tien jaar weer tijdens een zomers etentje in onze tuin. Ze herkenden elkaar vaag. Als moeders herkenden wij juist hun peutergezichtjes terug in hun volwassen gezichten van nu. Afgelopen dagen heb ik gemerkt hoe leuk een weerzien is tussen mensen die iets betekenden voor elkaar! Verbinding tussen mensen is het belangrijkste dat er is.