Orkaan en bloeddiamanten

Je kunt niet enkel varen op intuïtie. Je kunt niet leven van liefde.
- Geertje Couwenbergh

Op 25 januari 1990 trekt een storm met orkaankracht over Nederland. De avond tevoren had het KNMI al gewaarschuwd voor windkracht 10, maar het wordt uiteindelijk windkracht 11. De storm bereikt zijn hoogtepunt tijdens de avondspits. De luchthaven Schiphol moet zelfs gesloten worden. Het weg- en treinverkeer wordt volledig ontwricht door omgewaaide bomen, vernielde bovenleidingen en defecte spoorwegovergangen. Duizenden reizigers stranden in de grote steden en moeten daar noodgedwongen de nacht doorbrengen. Helaas komen zeventien mensen om door vallende bomen en instortende gebouwen. Mark en ik werken in die tijd bij Vroom&Dreesman als weekendhulp. We hebben geen enkel nieuwsbericht gehoord op zijn studentenkamertje in Amstelveen. Ik spring dus die bewuste koopavond bij Mark achterop de fiets en we vertrekken samen, in onze V&D outfit, naar het winkelcentrum. De storm is verschrikkelijk en we zien met eigen ogen rijen dakpannen naar beneden glijden. Als we arriveren is het verdacht stil in de winkel. We horen van het advies niet de straat op te gaan. Dus fietsen we voorzichtig samen weer terug. Een herinnering. Eén van onze vele herinneringen aan Vroom&Dreesman. De winkels bestaan nu niet meer... Als ik op koopavond door de Bredase winkelstraat loop zijn veel schoenenwinkels gesloten. Geen verlichtte etalages meer. Rode, grote letters op de ruiten met ‘opheffingsuitverkoop’ herinneren aan het faillissement. De Bijenkorf tegenover de juwelier waar ik werk sluit volgende maand. Ze hebben al maanden uitverkoop. Sportzaken verderop in de straat dreigen hun deuren te moeten sluiten. Het is zo droevig. Klanten vragen mij in de winkel hoe het nu met Siebel gaat. Ze durven niet zo goed meer een cadeaubon aan te schaffen. Bang dat de ontvanger het bedrag in de nabije toekomst niet meer kan besteden in onze winkel.

Ook Siebel heeft afgelopen jaar een spannende doorstart mee gemaakt. Eén van de rijkste mannen van Israël heeft Siebel over kunnen nemen. Meneer Leviev. De man woont afwisselend in Londen en Israël. Mede door zijn diamantmijnen in Angola, Namibië en Rusland, schatte zakenblad Forbes zijn vermogen op vier miljard dollar. Waarmee hij een paar jaar geleden op de 210e plaats van ’s werelds rijkste mensen belandde. Als enige in de diamant business beschikt hij over een geïntegreerde end-to-end keten. Van diamantmijn tot aan de toonbank van zijn vele juwelierswinkels. Ik las dat zijn activiteiten in Angola mogelijk zijn verweven met verhalen van grove schendingen van de mensenrechten. Bloeddiamanten? Een feit is wel dat Siebel onder leiding van Leviev geen angst meer hoeft te hebben voor liquiditeitsproblemen. Zijn LEVIEV Diamonds is één van 's werelds grootste en meest exclusieve diamantbedrijven. Deze Joodse zakenman doneert veel aan goede doelen. In het bijzonder in de voormalige Sovjet Unie waar hij vandaan komt. Hij steunt Joodse scholen, synagogen, weeshuizen en gaarkeukens voor meer dan 500 Russische gemeenschappen. Koninklijke Siebel wordt door hem behoed van een faillissement. Helaas staat er niet voor elke winkelketen zo’n zakenman klaar. Ik leef mee met al die duizenden werknemers die plots op straat staan. Ik vraag me af hoe het winkelhart van Breda er over een aantal jaren uitziet. Ik hoor verhalen over ZARA die naar het pand van de Bijenkorf verhuist. Ik hoor geruchten over Primark die graag in het pand van Vroom&Dreesman wil. Ik wacht maar af en hoop dat Breda nog lang één van de beste binnensteden van Nederland mag blijven.

Liefdesdans en Napoleon

Liefde is geen raadsel. Liefde is een dans.
- Sue Johnson

Liefde voor mensen en voor dieren kun je tot in je tenen voelen. Kun je ook liefde voelen voor je huis? In de hal schijnen zonnestralen door de gekleurde glas-in-lood ramen. De kleuren van de ramen spiegelen op de witte wanden van de hal. Toen we dit huis kochten was deze hal net de binnenkant van een sigarendoos. Alles was met bruine houtjes dichtgetimmerd. De hal was écht heel erg donker. Voor de ramen hingen zware, donkerblauwe fluwelen gordijnen van de vorige bewoonster. Ook zaten er voorzetramen voor de originele glas-in-lood ramen en hingen er vitrages. Nu alles in dubbelglas is gezet en de diepe kozijnen opnieuw wit gelakt zijn, zijn het echte blikvangers geworden. Vooral met de nieuwe, blinkende raamopeners van firma Weijntjes uit Amsterdam er op. Ik ben er zo blij mee! Het vrolijk gekleurde raam in onze toilet is nog nooit zo mooi te zien geweest nu het voorzetraam uit het kozijn is gehaald. Alles is meteen zo sfeervol in huis. Vooral de afgelopen dagen dat de zon uitbundig schijnt! En nu helemáál, nu ik alle ramen gelapt heb. Kun je verliefd zijn op de warme zonnestralen die in je huis vallen? Liefde blijft altijd veranderen, stromen, botsen en wervelen. Zo verandert mijn gevoel voor ons huis ook. De ene week ben ik moe van alles wat nog opgeknapt zou kunnen worden in huis. De andere week ben ik dat lijstje vergeten en huppel ik blij over de traploper naar beneden, de hal in met de prachtige granieten vloer. Dan dans ik zo de lichte voorkamer in met de en-suite boekenwand. En zwier ik door de schuifdeuren met glas-in-lood naar de achterkamer met de originele marmeren schouw. Ik kan soms zó blij worden van dit huis!

Zelfs zonder meubelen straalt het huis al warmte uit. Zelfs zonder perfectie straalt het zoveel geschiedenis uit. Een huis met een verhaal. Ik voel liefde voor de oude magnolia die krom over het pad in de grote voortuin groeit en die op het punt staat te gaan bloeien. Ik voel veel genegenheid voor de verschrikkelijk oude beukenboom voor ons huis. De boom die Napoleon langs heeft zien gaan. Echt waar! Van 1810-1813 werd namelijk door de koning van Holland, Lodewijk Napoleon Bonaparte destijds, de Napoleonsweg aangelegd van Antwerpen via Breda naar Amsterdam. Onze boom stond in een bomenrij langs deze weg. Als enige boom overgebleven na twee eeuwen, dat wel. Er is een heuse strijd gestreden om het behoud van deze prachtige oude beuk! Beuken kunnen wel twee- tot driehonderd jaar oud worden. Ik gun het onze boom. Liefde is als een dans. Soms zit je samen in een flow zoals ik vandaag in ons huis en soms trap je op elkaars tenen. Als het tocht in huis, de trappen kraken en de scheuren in de muren tevoorschijn piepen lijkt het of we naar totaal andere muziek luisteren. Maar vandaag voel ik me zo blij in dit prachtige vooroorlogse pand! Als je jaren weg geweest bent kijk je met andere ogen naar Hollands erfgoed. Dit huis heeft zoveel typisch Hollandse details. Zoals de kleur van de stenen in de buitenmuur en de voegstijl. Zoals de granieten entree bij de voordeur. Zoals de grote voortuin met het slootje (wij zeggen ook wel kasteelgrachtje) die onze tuin van de openbare weg afscheidt - en waar iemand zijn auto pardoes eens in geparkeerd heeft! De brede trap naar boven waar net als nu oorspronkelijk een traploper op heeft gelegen. Het keldertje met raam waar het zwaard van de eerste bewoner, een officier van de marechaussee, nog steeds de wacht houdt. Alle paneeldeuren. Ik ben ook écht verzot op de prachtig hoge paneeldeur in de keuken! Vandaag zitten het huis en ik in een verliefde flow. Het warme zonlicht streelt mijn armen als ik op de bank zit. Ik houd van dit huis!

Heimwee naar de zon

Waar je ook gaat, daar ben je.
- Jon Kabat-Zinn

Wij zijn geboren op zo ongeveer het allerbeste stukje van de wereld waar je geboren kunt worden. Ik probeer daarbij stil te staan. Dankbaar te zijn. We hebben het er binnen ons gezin wel eens over. Vooral als we reizen op plekken aan de andere kant van de wereld - waar het leven harder is voor de bewoners. Ik probeer gelukkig te zijn met deze gedachte. Toch gaan mijn gedachten de laatste weken erg vaak naar zonnige oorden waar wij gereisd hebben. Ik heb heimwee naar die plekken. Ik gebruik tijdens mijn yoga lessen een pareo op mijn yoga mat die ik in een Mexicaans hippie dorpje aan de Atlantische Oceaan gekocht heb. Ik merk dat mijn gedachten elke les onbewust afdwalen naar verre oorden aan zee met onvergetelijke zonsondergangen. Walvissen. Het geluid van golven die op het strand stukslaan. Ik heb, denk ik, heel erg behoefte aan zonlicht, warmte en het onderweg zijn. Het gevoel wordt nog eens honderd keer versterkt wanneer Mark en ik in onze hippie bus aan het klussen zijn. In de regen. Terwijl iedereen zich hier in Brabant omkleedt voor carnavals- en kroegentochten zitten Mark en ik op onze knieën in de bus. Het stormt hard buiten. Een heuse zuidwester storm. Toch schijnt er tussendoor ook een waterig zonnetje. We hebben de oude vloerbedekking verwijderd. We hebben een nieuw ondervloertje gelegd en daarover heen een nieuw zeil aangebracht. Mark heeft nieuwe wandjes geplaatst en ik heb ze gelakt met een witte beits. Alles ziet er zo heerlijk schoon, mooi en licht uit! De donkere wandjes en vloer zijn vervangen voor een Scandinavische look. Ik heb veel zin om de gordijntjes te wassen en fris te laten wapperen in de zon. Ik heb zin om onze gekleurde feestlampjes op te hangen. En de Mexicaanse handgemaakte vlaggetjes die ik als afscheid heb gekregen van mijn vrienden aldaar. Ik heb zin om de kleurige sticker met de heilige Guadeloupe op te plakken. Ik wil de hippie bus dolgraag onze identiteit meegeven.

Terwijl ik op mijn knieën zit met een kwast in mijn hand fantaseer ik over de tocht die we aankomende zomer gaan maken door Europa. Ik mijmer over zandkorrels in de bus die we met onze gebruinde, blote voeten mee hebben genomen van het strand. Onze gebruinde lijven loom uitgestrekt op de nieuw bekleedde banken. Ik zie mandala kleurplaten op ons uitklapbare tafeltje liggen terwijl een zeebries door de open raampjes van de bus binnen komt. Zacht oranje licht dat naar binnen schijnt als ik vroeg in de avond een salade in elkaar flans. Ik heb heimwee naar reizen. Ik blader door de vele fotoboeken die ik de laatste jaren heb samengesteld. Ik zie onbezorgde, zongebruinde lichamen met gebleekte haartjes door het zoute zeewater. Vrolijke, blije ogen stralen me toe. Op de schoolkalender van de meiden ontdek ik dat de volgende vrije schooldagen op mijn verjaardag vallen. Mijn hart gaat sneller kloppen. Ik zoek ongedwongen naar goedkope vliegtickets naar zonnige oorden. En daar stuit ik op een aanbieding naar Venetië. Aan de Adriatische zee. Cultuur, lekker eten, een voorjaarszonnetje en een andere taal. Een nieuwe ervaring. Anthe vraagt verlof, Mark noteert het in zijn werkagenda en ik vraag vrije dagen aan in mijn werkrooster. We gaan onze eerste Europese trip maken sinds we terug zijn uit México! We gaan dwalen door een voor ons vreemde stad, neervlijen op onbekende terrasjes. Een reisgids in mijn hand. Een fototoestel over mijn schouder. We hebben er allemaal behoefte aan blijkt later tijdens het avondeten. We hebben ons allemaal groot gehouden de laatste maanden. We slaken een zucht van verlichting. Ondanks de hippie bus die voor de deur staat, waar we zéker als zigeuners mee zullen gaan rond trekken, stappen we volgende maand in het vliegtuig. Zonnebrillen mee. Rust. Cultuur. Rijkdom. We gaan zilte zeelucht opsnuiven en hopelijk veel zonnestralen op onze huid voelen waar we klaarblijkelijk zo’n behoefte aan hebben.

Been there, done that

Niet-weten is het meest intieme.
- Zen gezegde

Een blaaskaak is het! Een praatjesmaker. De man schept zó op over ‘zijn’ leerlingen die op topniveau tennissen op Wimbledon, sublieme muzikale prestaties leveren of die voetballen bij NAC. Zijn leerlingen zijn érg creatief en communicatief en bovenal érg goed in wiskunde. Maren en ik zitten dicht tegen elkaar in een Londens rode dubbeldekker met beslagen ramen en luisteren naar een voordracht over tweetalig onderwijs. Het regent buiten. De bus is volgepakt. Het hoofd van deze studierichting is erg vol van zichzelf en nog meer van zijn leerlingen. Een mevrouw achter uit de bus vraagt of deze richting niet alleen elite publiek aantrekt. “Er komt juist een heel plezierig publiek op af, mevrouw”, antwoordt de trotse man. De bus staat op het schoolplein van een groot lyceum geparkeerd. Waarom zijn we hier? We willen onze jongste aankomende zomer over laten stappen van de international school naar regulier tweetalig onderwijs. Daarvoor is normaliter een schooladvies van de basisschool nodig en een CITO toets ter ondersteuning. Maren zit echter op Middle School en krijgt dus geen schooladvies mee. Ze zit immers al op de middelbare school. Een CITO toets willen wij zelf niet af laten nemen, want dat is een kennistest. Maren mist kennis van de Nederlandse geschiedenis, topografie of Nederlandse spelling. Ze heeft te veel jaren Nederlands onderwijs gemist. We zitten in een lastig parket. We hebben de international school tegen beter weten in om een schooladvies gevraagd en dat hebben we ook gekregen. Ook al kennen ze ons meisje pas vijf maanden. Op basis van haar semester rapport. Nu nog onderbouwen met een intelligentietest, want daar vraagt de blaaskaak uit de rode Engelse bus om.

Maren is onze derde dochter dus we zouden een been there, done that houding kunnen hebben. Er dichtgetimmerd in kunnen stappen…. Dat zou echter onze informatiestroom over schoolkeuze kunnen beperken. Dat zou ook mogelijkheden voor haar kunnen smoren. We stappen er dus beter bleu in. We willen eerlijke, oprechte informatie van de scholen. Dus ga ik de laatste weken open minded alle informatieavonden af. Bezoek ik tijdens een Open Dag twee middelbare scholen en spreek schooldirecteuren aan. Samen met Maren. En soms kan Mark erbij zijn. Ik heb meerdere gesprekken op Maren’s school om alles in zo goed mogelijke banen te leiden. We willen geen fouten maken. Maren heeft door onze verhuizingen al drie keer van school gewisseld. Dit móet de laatste keer zijn. Het moet in één keer goed gaan. Een ‘niet-weten’ houding is in deze situatie dus de beste. Zo ook voor Inden. Onze tweede dochter staat op het punt het examenpakket voor haar IB examen samen te stellen. Ook al heeft onze oudste haar IB diploma al op zak, tóch staan we er met een ‘niet-weten’ houding in. Ik toog maar wéér naar school voor nóg een informatieavond. Ik breng onderhand bijna meer tijd op hun school door dan de meiden zelf! We stoeien samen met Inden om het meest optimale vakkenpakket samen te stellen voor haar. Elk kind is uniek. In ons geval hebben ze alle drie ook steeds een unieke situatie waarin we scholen of examenvakken moeten kiezen. Een ander land, een ander schoolsysteem, een andere toekomst, een ander kind. We stappen er met een ‘niet-weten’ houding in. Een onbevangen houding. Oprechte ontmoetingen maken mij blij. Zoals met de lerares Nederlands van Maren. Zij is het tegenovergestelde van de blaaskaak. Zij kijkt naar ons kind. Zij ziet ons kind. Deuren kunnen daardoor open gaan. Nieuwe mogelijkheden. Voor onze kleine Maren.