So much loving attention! 

KLEUREN
Want ik kan de zon wel zien

Maar ik voel de warmte niet

De wereld draait nog steeds voor mij

Maar ze is haar kleuren kwijt

- Nielson 

De afgelopen twee weken ben ik heel diep gegaan. Ik heb tegenover mijn grootste demonen gestaan. Ik heb dingen over mezelf geleerd die ik in goede tijden nooit van mezelf ontdekt zou hebben. Ik heb deze weken op de twaalfde verdieping van het Erasmus ziekenhuis grote angsten gekend, paniekaanvallen zelfs en kon niet meer terug naar een rustige buikademhaling… Ik, die al jaren wekelijks traint met ademhaling en dacht daar alles te mee kunnen oplossen, kan kennelijk zo in de paniek schieten dat ik alleen nog maar een hoge pieperige ademhaling had. Ik voelde me zo kwetsbaar.  Ik weet nu hoe het is om nachtmerries en hallucinaties te hebben door vol met drugs gespoten te zijn. De afgelopen twee weken zag ik weinig kleuren terwijl ik zo’n optimist ben! Een lang gesprek met een psycholoog gaf me zelfinzicht. Ik ga mijn tools weer gebruiken om zelf krachtig en optimistisch te zijn. Er komt nog een vervolg met haar. En misschien nog wel meer want zo’n heftige ingreep kan straks bij thuiskomst nog wel wat andere trauma’s blootleggen. 

Eerst aan mijn thuiskeer werken - dat zal iedereen lucht geven. De meiden, maar zeker mijn lief die elke dag aan mijn bed zit. Of ik nou slaap of wakker ben.  Hij masseert mijn voeten geduldig  zodat ik me veilig in een diepe slaap durf te laten vallen. De schat kwam zelfs in de nacht naar Rotterdam rijden om mijn paniek weg te nemen zodat ik een paar uurtjes kon slapen. Hij juist dan weer niet… Vanmorgen heb ik leren slikken. Slokjes water om mee te beginnen. Gretige slokken koud kolkend water door mijn keel!  Daarna romige chocomel protein drink en een bakje proteïne vanillevla met een lepel. Mijn grote hartenwens is een paar slokken ijskoude Mountain Dew. In Nederland nauwelijks verkrijgbaar. Oudste dochter heeft het hier in Rotterdam op de kop kunnen tikken. Destijds zwanger van tweede dochter en te misselijk om iets binnen te houden kreeg ik in een Amerikaans ziekenhuis vijf koude milliliters hemels Mountain Dew. Ik had gezien waar de koelkast stond en sommeerde mijn lief stiekem nog zo’n bekertje met liquid sugar te vullen. Vandaag staat mijn flesje met Amerikaanse goud geduldig in de koelkast van de afdeling te wachten. Straks als m’n lief hier is - pakken we ons momentje in de lounge.

Rotterdam | 24 oktober 2022 

Walk in Loonse en Drunense duinen

OPNAME

Alles is veranderd

Alles is hetzelfde

Alles is kapot

Alles doet het nog

Alles staat stil

Alles gaat door alles heen

Er is niets meer dat ik zeker weet

- Nielson

Zoveel dagen wachten. Het wachten ging me best goed af met hulp van mediteren en yogalessen. Bioscoopbezoekjes. Op de één na laatste wachtdag was ik plotsklaps van de opbouwende spanning stikchagrijnig. De trigger voor mijn wrevelige bui was mijn broek die ik oppakte om aan te trekken en een natte plek zag. Kattenpis. Eén van de katten had op mijn lange broek, die op de vloer van onze slaapkamer lag, gepiest. ‘Gatverdarrie’ dacht ik natuurlijk, maar ook meteen ‘welke van de katten heeft dit gedaan?’.  Is dit wellicht een reactie op de stress die hier in huis gevoeld wordt? Vervolgens vertrok ik naar mijn zondagochtend yogales. Op zich heel relaxt, op mijn fiets, behalve dat er in mijn jaszak een briefje zat voor een Tesla rijder hier uit de buurt die al sinds de middag ervoor zijn zwarte Tesla op de openbare oplaadplek had geparkeerd. Wij hebben lang gewacht totdat hij eindelijk weg zou rijden. Ten langen leste op zondagochtend vroeg maar uitgeweken naar een oplaadpunt wat verder in ons dorp. Op weg naar yoga zag ik dat de oplaadplek weer vrij was. De schuldige zwarte Tesla stond even verderop in de straat geparkeerd. Ik heb alsnog mijn beleefde briefje uit mijn jaszak onder zijn ruitenwisser gepropt. Thuis wilde ik lekker rustig douchen voordat we naar Den Bosch zouden rijden voor een originele Bosschebol van bakkerij de Groot. Pech, middelste dochter ging eerder douchen. Na mijn douchebeurt was het te laat voor een lunch, want ik had met oudste dochter op een bepaalde tijd bij een P+R afgesproken. Ook nog glad vergeten dat de Tesla ergens in het dorp geparkeerd stond… Bij onze Tesla aangekomen kreeg ik de oplaadstekker er niet uit, zat stevig vast. Een paar jongens haastig op straat aangehouden of ze konden helpen. Nee dus. We bleken op het scherm in de auto eerst de auto te moeten ontgrendelen. Veel te laat vertrokken we,  ik met een lege maag. Eenmaal met z’n viertjes op de Markt in de gezellige stad waar we in de serre van het stadshotel een originele Bosschebol zouden eten, bleek één minuut voordat wij mochten bestellen de laatste Bosschebol uitverkocht te zijn. Ik stortte helemaal in. ‘Wat doe ik hier dan?’ vroeg ik me geïrriteerd af. 

Onze drie meiden zouden gaan shoppen en ik zou lekker in deze warme hotelserre gaan relaxen met een tijdschrift en een kop thee. Goede afleiding van het lange wachten deze dag, dacht ik. Na de thee toen de meiden vertrokken waren stond ik ook maar op en slenterde in m’n uppie naar een tearoom verderop die ook originele Bosschebollen zou verkopen. Ik zag in de vitrine nog enkele staan. Eerst maar gauw in de rij om een Bosschebol te betalen voordat ik weer mis zou grijpen. Ik kreeg echter te horen dat als ik het op het terras zou opeten dat ik het daar bij de serveerster moest bestellen. Ik zat buiten aan een tafeltje in de frisse schaduw toen eindelijk de serveerster mijn bestelling opnam en reageerde met ‘Ik hoop dat u geluk hebt, volgens mij zijn ze nèt uitverkocht’.  ‘In dat geval laat je mijn kopje thee ook maar zitten’ zei ik misschien iets te bits. Gelukkig kwam ze terug met een kop thee én een Bosschebol. Ik genoot er kortstondig van; veel te koud om lang en uitgebreid op dit terrasje te blijven zitten. Ik sprak met mezelf af dat ik nooit meer voor een originele Bosschebol deze kant op zou rijden. Wat een slechte, niet relaxte zondag was dit - ookal deden de meiden zo hun best mij vrolijk te maken. Gelukkig was de dag ervoor juist heel fijn en ontspannen geweest. Met mijn lief wandelend in de Loonse en Drunense duinen. Lekker zonnetje. Mooie omgeving. Op de terugweg op een heerlijk zonnig terras gezeten met een gemberbiertje en verrukkelijke snacks. Goed toeven daar die middag. Uiteindelijk kregen we na zoveel lange dagen wachten, in het ziekenhuis het mooiste nieuws wat we in deze situatie konden wensen. Dezelfde ochtend van de goede uitslag hoorden we echter ook van de dierenarts dat Salvador met spoed opgenomen moest worden. Hij kon niet meer plassen. Zijn plasbuis was verstopt geraakt door urinekristallen. Hij kreeg dezelfde middag een roesje via een infuus en een katheter in zijn blaas. Zijn blaas moest drie dagen lang schoongespoeld worden via een infuus. Het arme katertje. De rest van zijn leven dieetvoer. Vanmiddag mag hij fijn mee naar huis. Dinsdag is het mijn beurt voor een opname in het ziekenhuis.