Dashing through the snow

De Kerstvakantie is vandaag begonnen en het had niet meer sfeervol gekund! Alles is wit om ons heen en we genieten van de besneeuwde tuin. (zie ons fotoalbum) Voor mijn gevoel hoort sneeuw en ijs zó bij een ouderwets Kerstfeest en bij het Kerstvakantiegevoel. Binnen in huis staat de mooi opgetuigde boom, de snowboots liggen in de gang met alle shawls, mutsen en handschoenen, terwijl buiten alles wit en koud is en de sneeuwschuiver en de slees bij de voordeur staan. En dan geniet ik vooral van zo´n strakblauwe lucht met een waterig zonnetje erbij - zoals vandaag!

Nederland

Als alles wankelt en niets spoort, kunnen we beseffen dat we ons op de drempel van iets nieuws bevinden.
Pema Chödrön

Het heeft zo´n drie maanden geduurd, maar nu ben ik toch écht geland met beide benen op Nederlandse bodem. Ik merk aan alles het verschil. Ik vergeet niet meer zoveel, raak de weg niet meer kwijt en ik heb mijn oude energie weer terug. Volgens Inden fiets ik ook ineens veel sneller! Afgelopen weekend heb ik de keuken opgeknapt, heerlijk die energie! Ik heb de tuindeur en kozijnen in de witte lak gezet en de muur grijs geverfd. De eerste weken of maanden na thuiskomst uit Afrika was ik zo moe en alles koste me teveel moeite. Met de dagelijkse dingetjes zaten mijn dagen al vol, meer kwam er niet uit mijn handen. Nu mijn ijzer weer aangevuld is zie ik het zonnetje weer schijnen. Ik heb een keus gemaakt over mijn toekomst: ik wil een fotografie-vakopleiding gaan volgen. Bij fotograferen ligt mijn hart, ik haal daar energie uit. Als ik daar iets professioneels mee wil doen zal ik eerst moeten starten met een opleiding. Ik ben blij dat ik de tijd genomen en gekregen heb deze dingen te ontdekken van mezelf. Het lag voor mijn voeten en toch had ik zoveel tijd nodig om uit te vinden dat bij fotografie mijn hart ligt.

Onze meiden zijn gelukkig in Breda. Anthe heeft haar draai goed gevonden op de Middelbare en heeft sinds deze maand een buitenboordbeugel die ze (gelukkig) na schooltijd mag dragen. Maren is blij op school en geniet van alle werkjes en knutsels die ze op school maakt. Inden heeft het even moeilijk gehad, omdat ze terug kwam in haar oude klas. Alle meiden waren verder gegaan na haar vertrek en hadden het gat dat Inden achterliet opgevuld. Uiteraard is Inden veranderd door haar leven in Spanje. Ze had laatst een korte periode het gevoel buiten de groep te staan. Toen ze dit gedeeld had met ons, was ze haar ei kwijt en veranderde haar houding. Ze draait nu weer lekker mee in de klas. Mark en ik hebben er nooit bij stil gestaan dat een verhuizing terug naar je eigen land zoveel impact heeft op je leven. Maar we hebben het allemaal weer doorstaan en zijn er sterker en wijzer door geworden. Mark is momenteel hard aan het trainen voor de halve marathon in Egmond, in januari. En hij heeft gisteren een promotie gekregen, een kroon op zijn werk!

Sinterklaastijd was weer heerlijk. De etalages die versierd waren, de Sinterklaasmuziek die uit de boxen klonk, de extra koopavonden en grote kadogidsen in de brievenbus…dat vind je alleen in Nederland. We hebben ervan genoten. Met als toppunten natuurlijk een onverwachts bezoek van de Sint aan ons huis en Pakjesavond. (zie ons fotoalbum) En nu staat alles in het teken van de knusse Kerstdagen. De Kerstvakantie staat al te dringen: de vakantiedagen hebben zich langzaam opgevuld. Vriendinnetjes uit Madrid komen langs en blijven logeren. Ik ga met de meiden in Friesland logeren. Ook gaan we twee dagen naar Amsterdam waar Mark en ik een wandelingetje gaan maken langs Memory Lane… Amsterdam, de stad waar we studeerden, verliefd geworden zijn, zijn gaan samenwonen, onze carrières gestart zijn en waar we getrouwd zijn. Daar liggen heel wat voetstappen van ons en daar gaan we twee dagen doorbrengen. Een bezoek aan het Anne Frank huis, een ritje met de rondvaartboot door de grachten, genieten van het lekkerste ijsje bij bakkerij van der Linden, duiven voeren op de dam, een bezoek aan het Van Gogh-museum, een nacht doorbrengen in Amsterdam-Zuid, schaatsen op het Museumplein en een High Tea in het American Hotel op het Leidse Plein…teveel om op te noemen!

De ontwerpen van het nieuwe gedeelte van ons huis zijn klaar, uiteraard was in eerste instantie nog niet alles getekend zoals we wilden. Met deze tekeningen wordt de bouwvergunning binnenkort aangevraagd bij de gemeente en gaan we offertes aanvragen bij aannemers. Ook hebben we ons hoofd gebogen over de mogelijkheden van de ramen. Welke maat wordt het zijraam en willen we glas-in-lood daarin en willen we een bovenlicht boven de tuindeuren? En willen we dáár glas-in-lood in? Ook hebben we besloten dat we geen nieuwe keukenkastjes op korte termijn kopen, wél hebben we antieke tegeltjes besteld voor de keukenvloer. We vielen een paar maanden geleden voor deze tegeltjes en nu hebben we de knoop doorgehakt. Ze moeten nog schoon gezaagd worden aan de onderkant, dus niet eerder dan maart 2010 zijn ze beschikbaar. Tegen die tijd hebben we misschien een beginnetje gemaakt met de bouw? De bouw gaat tussen de 4 en 8 weken duren - in de tussentijd zetten ze een tijdelijke wand neer zodat we binnen geen last hebben dat er geen serre en buitenmuur meer is.

Voor nu wensen wij iedereen warme, sfeervolle dagen toe – volg je hart in 2010!

Inspiratie

Shoot for the moon. Even if you miss, you´ll land among the stars! Martijn Aslander

Inspiratie is iets grilligs, iets wat je treft op onverwachte momenten en je in de steek laat wanneer je het juist zo nodig hebt. Mark en ik laten ons inspireren voor de inrichting van onze nieuwe achterkamer. Mijn zwakte is dat ik snel in hokjes denk, ik heb iets in mijn hoofd en vind het moeilijk om daar vanaf te wijken. Alle ideetjes zijn al langs komen waaien voor de indeling van de voor- en achterkamer. Ik teken elke keer alles op papier om zo een overzicht te houden over al onze invallen. Een bibliotheek in de voorkamer of houden we het zo? Zithoek bij de openslaande deuren naar de tuin of houden we het zo? Verhuist Mark´s werkplek naar zolder of houden we het zo? De maten voor de aanbouw staan vast en nu moeten we over details gaan beslissen qua contactpunten, plaatsing van radiatoren en ramen. En dat is natuurlijk voor een deel afhankelijk van de nieuwe indeling. Waar komt de kabel voor de TV, waar de internet- en telefoonverbinding en waar de grote kasten in verband met plaatsing van ramen en radiatoren? Vandaag krijgen we de tekeningen van de architect, heel spannend.

Over inspiratie gesproken… Op deze website staat al heel lang een link naar de website van kinderboekenschrijfster Anna van Praag. Een geweldige vrouw met een prachtig gezin met drie meiden dat nog niet zo heel lang geleden neergestreken is in Zuid-Spanje. Ik volg al heel lang Anna´s reisblog - toen ze nog met een Defender door de wereld trok en via Spanje Afrika binnen gereden is. Ze heeft mij vaak geïnspireerd met haar reisverhalen en Ilco inspireerde mij met zijn geweldige foto´s. En nu ben ik morgen door Anna uitgenodigd voor een etentje in Madrid! Mijn Madrileense vriendin (die ook acht maanden door Afrika gereisd heeft met een 4WD) had contact opgenomen met Anna, omdat ze een Defender willen kopen. Ze zijn bij Anna en Ilco op bezoek geweest en nu komt Anna naar Madrid. Mijn vriendin schreef in haar mail aan Anna mijn restaurant-tip (als trouwe blogfan) en toen nodigde Anna me uit voor dat etentje bij mijn favoriete Marrokaans restaurant! Mark gaat morgen naar Italië, dus een retourtje Madrid zit er niet in... Wat een gemiste kans om haar in levende lijve te ontmoeten!

Sinds de Sint en zijn Pietermannen Madrid hebben verlaten om de kindjes in Nederland te verblijden hebben onze meiden aan inspiratie niets tekort… Het lijkt hier wel een produktiefabriekje! Ze mogen twee keer per week hun schoen zetten en die worden volgestopt met kunstwerken: uitgeprikte werkjes, kleurplaten, geverfde werkjes en lange verlanglijstjes. Ook heeft het hele weekend de huiskamer vol gelegen met dozen, plaksel, papier maché en inpakpapier voor de surprises voor school. We hebben de Heiligman samen met onze neefjes en nichtje laatst onthaald in hun dorp Marknesse waar de Pieten allemaal om ons heen huppelden en pepernoten uitdeelden. (zie ons fotoalbum) Het was allemaal heel kneuterig en Hollands, en vooral heel toegankelijk. In de haven had Maren zelfs twee tekeningen aan de Sint gegeven! Daarna liepen we in een optochtje naar de plaatselijke disco waar de Sint plaatsnam op het podium. In een grote stad als Breda wordt het allemaal wat grootser aangepakt, daarom is het zo schattig om de Sint in een klein dorp te onthalen. Een heel Hollandse middag die eindigde met een kom snert bij mijn zus thuis. Wie weet komt de Sint deze week nog bij ons thuis op bezoek??

Elke zondagochtend loop ik met Mark hard in het Mastbos. Vorige week was Mark verkouden dus liep ik hetzelfde rondje door het bos met Anthe. Nou ja, mét Anthe…het was meer achter Anthe aan! Gisteren bleek Mark na een kort stukje erg last van zijn knie te hebben, dus hij moest stoppen. Geeft allemaal niets, ik loop het rondje wel alleen – ik heb het tenslotte al zo vaak gelopen! Afijn, ik raakte natuurlijk de weg kwijt en ben maar blijven hardlopen totdat ik bij een meertje kwam dat ik herkende. Mark stond mij op te wachten aan het eind van ons parcours en begon zich al zorgen te maken… Ik heb een stukje meer gelopen dan het plan was, maar ik heb de weg terug weer gevonden. De meiden vroegen thuis aan mij: Waar bleef je nou zo lang, mam? Hahaha! Mama was even de weg kwijt in het bos…

Herfst

Herfst is een heerlijk jaargetijde. We hadden in de voortuin alle blaadjes opgeveegd en nu ligt het alweer vol. De herfstbladeren zijn prachtig van kleur, ook de grote beukenboom voor ons huis is nu prachtig oranje gekleurd. Overal knisperen herfstblaadjes op de grond en de bomen in de stad geven zo´n warme sfeer. We hebben een paar keer een Herfstwandeling gemaakt in het bos om te genieten van dit seizoen met veel paddenstoelen. Ik loop elke zondagmorgen met Mark een rondje hard door het bos en dan is het licht vaak zo mooi en de geur zo herfstig. In de achtertuin maken de padden zich op voor hun winterslaap, ze zoeken plekjes onder grote herfstbladeren of stenen om na de winter hun gang weer te maken naar het water waar ze zich ieder jaar weer zullen voortplanten. Túúrlijk zijn we ook al meer dan eens kletsnat geregend door een flinke bui, maar daarna met een pyamabroek en sloffen opgekruld op de bank is ook wel weer heel knus!

Afgelopen Herfstvakantie hebben we erg genoten van het bezoek van onze Spaanse vriendinnen. Mijn vriendin is twee keer langs geweest en haar dochter – Anthe´s beste vriendin Isa – heeft bij ons gelogeerd. Klasgenoten uit Madrid en Londen zijn een week in Breda geweest en daar hebben de meiden veel mee afgesproken. We hebben een echt Hollandse appeltaart gebakken en veel pepernoten en marsepein gesnoept met onze gasten. Anthe en Inden gingen met hun Madrileense vriendinnen shoppen in de stad, een bioscoopje pakken, uit eten met elkaar, DVDtje gehuurd en veel spelletjes gedaan met elkaar. Het waren drukke dagen maar wel heel gezellig en heel speciaal om mee te maken. Ik heb uiteraard foto´s gemaakt tijdens deze dagen. (zie ons fotoalbum) Helaas had Maren halverwege de vakantie (Mexicaanse?) griep gekregen…

Ondertussen zijn we door alle aanbiedingen om ons heen enthousiast gemaakt om nieuwe keukenkastjes te bestellen. We willen eigenlijk al járen een nieuwe keuken, maar altijd hebben andere dingen prioriteit gekregen. Vooral eigenlijk omdat het zoveel tijd en energie kost om keuzes te maken. Wat voor keukenkastjes willen we eigenlijk? We weten al heel lang dat we een natuurstenen aanrecht met een vierkanten wasbak willen, een wasbak betegeld met zwart-wit geblokte tegeltjes. Zo´n wasbak zoals mijn moeder vroeger in Groningen had, die mijn zus en ik om de beurt met Vim poeder mochten schoon maken. We hebben besloten een antieke tegelvloer in de keuken te leggen. Dus willen we het graniet uit de keuken verwijderen, vloerverwarming aanleggen en dan oude tegels op de vloer. En door al die keukenaanbiedingen twijfelen we of we dan ook maar meteen een nieuw keukenblok aanschaffen… Maar ik wil niet over één nacht ijs, dus heb ik naar wat keukens gekeken en heb wat folders in huis gehaald en een stapel woontijdschriften uit de bieb. Hoe maak je nu de beste keuze voor een nieuw keukenblok? Of toch maar eerst de aanbouw realiseren en alles stap voor stap? De opdracht ligt nu bij de architect, de eerste stap is dus gezet.

Gisteren ben ik thuis gekomen uit Madrid waar ik vier dagen logeerde bij mijn vriendin. Het was ontzettend leuk om iedereen te zien, te genieten van het Spaanse zonnetje en het terug zijn in Madrid. Ik had veel afspraken met vriendinnen, ben naar de bioscoop geweest en had een lunch met mijn schildersgroepje en ook een gezellig reünie-diner met negentien vrouwen. Ik heb twee ochtenden weer op het schoolplein gestaan en zag alle vriendinnetjes en juffen van de meiden. Uiteraard heb ik thee gedronken in het mij zo vertrouwde café om de hoek bij school. Zaterdag ben ik met mijn vriendin de hele dag in de stad geweest en (werkelijk waar!) leuke, nieuwe plekjes ontdekt in Madrid. Het waren drukke, gezellige dagen waar ik volop van heb genoten. (zie ons fotoalbum) Ik heb geen heimwee, maar Madrid is een geweldige stad met mooi licht en voelt heel vertrouwd voor mij. Maar ik ben heel gelukkig in Breda en blij dat ik onze periode in Spanje (én The States) mocht meemaken, het voegt iets moois toe aan mijn leven en aan die van de meiden en Mark. We hebben met ons vijfjes een nieuwe taal aangeleerd en ons wegwijs gemaakt in den vreemde, dat schept een band – we hebben dat toch maar samen gedaan!

De aanbouw

Na ruim een maand geen blog geschreven te hebben miste ik het schrijven misschien niet zozeer, maar het geschrevene wel! Ik vind het leuk om oude verhalen terug te lezen zoals ik het ook heel leuk vind om oude foto´s terug te kijken. En er valt genoeg te schrijven daar ligt het helemaal niet aan. Dus wil ik het bloggen maandelijks oppakken om te schrijven over ons nieuwe leven in Breda en alles dat daarbij hoort zoals onze reisjes en de ontwikkelingen van onze geplande aanbouw.

Ons nieuwe leven in Breda wordt door ieder van ons gezin anders ervaren. Anthe komt iedere dag glunderend thuis van school. Haar nieuwe school doet haar zoveel goed! Ze was erg toe aan deze nieuwe fase van zelfstandigheid zoals een eigen huissleutel, een fiets om zelf naar school te gaan met een groep vriendinnen (in plaats van met haar moeder en zussen in de auto!), schoolgeld en een mobieltje. Nederlandse kinderen zijn heel zelfstandig vergeleken met Spaanse kinderen. Inden kwam in de bovenbouw terecht tussen haar oude vriendinnen en klasgenoten en dat voelde als een warm bad. De eerste week zei ze iedere dag tegen me dat ze zo gelukkig was! En Maren is helemaal opnieuw begonnen in groep 1, een nieuwe klas met een nieuwe juf. Voor ons is juf Hanneke niet nieuw, want zowel Anthe als Inden hebben bij juf Hanneke de onderbouw doorlopen. En dat is best bijzonder als je nagaat dat we de laatste tien jaar een paar jaar in The States en een paar jaar in Spanje gewoond hebben! Maren doet het heel goed op school, ze is erg zelfstandig en komt goed voor zichzelf op in de klas.

De aanbouw die we willen realiseren zal onze achterkamer enorm vergroten. De voorkamer is een soort lounge huiskamer. Er is een boekenwand, een TV-kast en een grote zithoek. Echt een ruimte om te loungen dus - met muziek, een boek of TV. De achterkamer waar onze eettafel en twee servieskasten staan is gelegen aan de keuken. De aanbouw zal dus aan de eetkamer komen zodat we daar meer leefruimte en lichtinval krijgen. Op dit moment staat er een oude serre en deze wordt als Mark´s werkruimte gebruikt. De oude serre zal worden afgebroken en er zal een stenen aanbouw geplaatst worden met een lichtstraat in het plafond, veel ramen met kozijnen en openslaande deuren naar de tuin. We hebben onlangs een gesprek gehad met de architect hoe alles uitgevoerd moet worden. Maar de opdracht zal nog niet uitgezet worden, want de DSB bank is deze week failliet verklaard. Dat betekent voor ons dat we pas tegen Kerst weer bij ons spaargeld kunnen komen. Alles wordt dus even uitgesteld en dat is prima, we hebben tijd genoeg tot de zomer en nu kunnen we op ons gemak aan de details gaan denken.

Mark vindt het heerlijk om weer terug in ons oude huis te zijn, ons eigen nest. Voor zijn nieuwe baan moet hij wekelijks reizen en dan is het heerlijk dat hij de overblijvende dagen thuis werkt. Hij brengt die ochtenden Inden en Maren naar school, haalt ze soms ook weer op van school of Mark en ik gaan gezellig samen ergens lunchen. Hij sport overdag in plaats van in de avond en dat geeft allemaal rust. Alhoewel hij de nieuwe werkzaamheden niet zo uitdagend vindt, beseffen we goed dat we onze handjes dicht mogen knijpen dat hem deze baan is aangeboden. Heel dicht om ons heen horen we verhalen van ontslagen door de crisis. En deze baan heeft ervoor gezorgd dat we weer terug in Breda zijn en dat de verhuizing door het bedrijf verzorgd is.

En dan ik… Ik ben er af en toe gewoon niet bij. Dat merk ik doordat ik af en toe ergens rijd waar ik helemaal niet moet zijn – waarom heb ik deze afslag nou genomen?? Ik heb het zo lang we uit Afrika terug zijn zó verschrikkelijk koud en doe heel veel handelingen niet bewust. Ik ben al zoveel dingen kwijt geraakt de afgelopen weken – en heb ze nog steeds niet terug gevonden! En ik ben al zoveel afspraken vergeten zoals in het ziekenhuis, speelafspraken van de kinderen, de tandarts en oudergesprekken op school. Mijn yogajuf zei laatst dat ik gewoon nog niet geland ben hier…. Mijn symptomen komen overeen met het post holiday syndrome: vermoeidheid, gebrek aan concentratie, gedeprimeerd en een gevoel van leegte. Ik heb een ijzertekort in mijn bloed dat mijn futloosheid verklaart, maar ik voel de energie alweer terug stromen in mijn lichaam. Ik maak plannen, ik schilder weer, loop hard in het bos, doe yoga en heb een paar dagen naar Madrid geboekt! Ik heb gewoon even wat tijd nodig om mijn energie terug te krijgen en mijn draai te vinden.

Ik liep tegen een muur op dat vrouwen hier in Nederland nauwelijks tijd hebben voor een spontaan gesprekje of een kop thee. Bijna iedere vrouw werkt of studeert en leeft uit haar agenda - ook een gezellig kopje thee moet gepland worden. Mij lijkt het wel of vrouwen hun identiteit moeten halen uit hun werk of studie. Er wordt me vaak gevraagd wat ik nu doe of ga doen nu Maren geen zorg meer nodig heeft. Er zijn nauwelijks nog thuisblijfmoeders en er is een groot tekort op school aan ouders die af en toe willen meehelpen met een knutselmiddag of Herfstwandeling. Nu we anderhalve maand thuis zijn merk ik dat ik vanzelf weer mensen om me heen verzamel die wel wat meer tijd te besteden hebben en na wat diepere gesprekken blijkt dat veel werkende vrouwen eigenlijk diep in hun hart meer tijd voor zichzelf, hun man en kinderen zouden willen hebben…

Kitten

Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering.
Salvador Dalí

Terug uit Afrika, maar iedere dag in gedachten nog even in Afrika…. We beseffen heel goed dat onze reis uniek was, omdat dit niet meer zal plaats vinden op deze manier. Qua timing was de reis uniek: de reis was een afsluiting van onze Spaanse periode. Praktisch was de reis uniek: Maren paste overdwars in de daktent met haar zussen, omdat ze nog klein is, maar dat zal binnenkort niet meer mogelijk zijn. Dus dan kunnen we niet meer met twee daktenten op reis. De lengte van onze reis was uniek: de meiden hadden maar liefst tien weken vrij deze zomer. En vanwege Mark´s nieuwe functie en onze verhuizing naar Nederland kon Mark zo lang vrij nemen. Een unieke reis dus qua reiservaring, maar ook qua timing en gelegenheid! Een herinnering voor het leven…

Ik heb een heel groot fotoalbum gemaakt als herinnering aan Afrika met een harde kaft en bijna honderd pagina´s. Er staan uiteraard veel foto´s in - vooral veel vergrotingen - maar ook de blogjes uit de vakantie, tekeningen en schilderingen die de meisjes in Afrika gemaakt hebben. Het wordt op dit moment gedrukt, we zijn zo nieuwsgierig naar het resultaat! Anthe en Inden hebben tijdens de vakantie zelf foto´s gemaakt met hun camera´s en mochten dus zelf een fotoboekje maken. En nu ga ik nog een compilatie maken van anderhalf uur film die we opgenomen hebben in Afrika – dit filmpje zal ons helpen onze herinneringen fris te houden! En daarna zal ik ter afsluiting nog een film maken van onze periode in Madrid. Over ons Madrileense leven dat alweer zo lang geleden lijkt…

De afgelopen week hebben we geprobeerd een routine te vinden voor het komende schooljaar. En dat was soms niet makkelijk. De kleinsten gingen vorige week voor het eerst naar school en dus moest er voldoende fruit, sap, brood en beleg in huis zijn. We moesten op tijd gaan eten anders konden ze niet op tijd naar bed en zouden ze niet op tijd hun bed uit kunnen komen. Er moest een wekker gezet worden (oef!), en hebben ze genoeg leuke schoolkleding en schoeisel om naar te school te gaan? De hele week stonden er veel fietsen rondom het huis, veel speelafspraakjes en dat gaf een warm we-zijn-weer-thuis-gevoel.

De eerste week hebben we kunnen oefenen, maar deze week is het serieus. Anthe gaat sinds deze week naar de Middelbare school. Ze heeft haar boeken gekaft vorige week, heeft een huissleutel gekregen, ze is een paar dagen op schoolkamp geweest en kwam heel moe thuis met een tikkeltje schorre stem en volop verhalen. Ze werd zondag thuis gebeld of ze mee wilde fietsen met een groepje van vier meiden en is vol goede moed maandagochtend vertrokken – uitgezwaaid door haar zussen, papa en mama. Kort daarna kreeg ik een SMSje van haar: ze had de eerste twee uur vrij en zat nu bij een vriendinnetje thuis. Dat komt helemaal goed met die meid!

Door het feit dat de indeling in ons huis een beetje veranderd is toen wij nog in Spanje woonden, hebben we het idee in een nieuw huis te wonen. Sowieso zijn alle muren opnieuw gekleurd, hebben we nieuwe gordijnen en hebben we nieuwe meubels uit Spanje meegenomen, maar er is ook iets wezenlijks veranderd in huis… We hebben namelijk afgelopen weekend een kitten in huis gekregen. Ze is een elf weken jonge silver tabby en haar naam is Etosha. Etosha betekent grote witte plek in een Afrikaanse taal en Etosha´s buikje is helemaal wit. Ons hele huis staat op z´n kop, want de meiden willen alles van haar volgen en Etosha wil alles van ons volgen. Bij álles wat ik doe heb ik een klein poezenlijfje om me heen. Ze gaat spinnend liggen op mijn toetsenbord, ze gaat mee strijken boven, ze ligt naast me op de bank als ik zit te lezen, ze zit in de vaatwasser als ik die wil vullen en ze ligt zelfs in mijn naaidoos als ik iets ga naaien! Wat een energie draagt zo´n kitten met zich mee – we hebben er veel plezier van.

We hebben haar aangeboden gekregen door kattenfokster Heidi waar Woester nog steeds logeert als wij op vakantie zijn. Woester heeft er laatst bijna zes weken vertoefd en kon het zo leuk vinden met deze kitten. Ze was al beloofd aan een andere mevrouw, maar Heidi heeft ons gevraagd of wij haar niet wilden. Ze waren zo´n leuk stel volgens haar: Woester en Etosha. Daar hoefden we niet lang over na te denken en afgelopen weekend hebben we haar opgehaald. Voor Woester is het thuis een ander verhaal; hij was niet zo enthousiast om haar weer te zien in zijn eigen domein. Maar ze dulden elkaar en staan saampjes tegen elkaar aan te wachten als ik het blikje met vlees open maak. En als Etosha dan eindelijk haar bordje leeg heeft, dan likt Woester het nog even helemaal schoon. Ik heb het gevoel dat ze het vast snel kunnen vinden samen.

Nu we weer in Breda gevestigd zijn en met beide voeten geland in het dagelijks leven, zal het reizen zéker niet stoppen maar wel minder worden. Ik zal geen blog meer bijhouden met avontuurlijke verhalen en foto´s van prachtige plekjes in het Zuiden van Europa en Afrika. Er is nu tenslotte geen nut meer om het thuisfront in Nederland op de hoogte te houden van ons wel en wee. Dus zal dit blog jammer genoeg het afsluitende blog zijn. De nieuwe foto´s van poesje Etosha worden voorlopig de laatst geplaatste foto´s op onze fotosite. We zijn namelijk weer thuis.

Richting Zuid-Afrika

Let the flicker of your soul turn into a flame.

Water is in Afrika een schaars goed, zeker drinkbaar water. Als we in grote plaatsen inkopen doen slaan we een grote voorraad water in. We zorgen altijd dat we zo´n drie á vier 5L flessen bij ons hebben. Ook hebben we een 40L tank achter in de auto met een kraantje achter op de auto. Toen we uit de Namib woestijn vertrokken was het einde van onze watervoorraad in zicht... We hadden al een keer een keteltje water gekookt en af laten koelen, maar dat schoot niet op. Wij drinken met ons gezin zo´n vijf liter water per dag. Het was de volgende dag een feestdag, Day of the Hero, dus alle winkels onderweg zouden gesloten zijn. Toen ik onze uitdaging aan de boer uitlegde bleek zijn water getest te zijn en goed drinkbaar! We hebben al onze lege flessen gevuld en zijn met een goed gevoel de volgende dag op pad gegaan.

Op weg naar Zuid-Afrika hebben we een paar dagen gekampeerd bij een ravijn, The Fish River Canyon. Deze ravijn is na de Grand Canyon in The States de grootste ravijn van de wereld. En inderdaad...deze ravijn roept wel wat emoties op. Bij mij vooral angst! De ravijn is vijfhonderd meter diep en vooral heel steil. Ik had al moeite met de parkeerdraai van onze auto voor mijn gevoel vlákbij de afgrond... En dan de meisjes die (voor mijn gevoel) heel dicht bij het randje stonden, en dan óók nog steentjes gingen gooien... Pfff! Maar het is een prachtig uitzicht en de wandeling die we maakten naar een Hikers Point was heel spannend. Op dat punt aangekomen - gelegen op een bergkam - vertrok er net een groep wandelaars voor een tocht van vijf dagen door de ravijn. We werden helemaal aangestoken door hun enthousiasme: wij willen ook zo´n avontuurlijke wandeltocht maken! Anthe wilde eigenlijk wel meteen vertrekken om vijf nachten in de buitenlucht te slapen en dierensporen te volgen langs het water. We zullen een paar jaar moeten wachten totdat Maren wat groter is, maar het is zéker een goede reden om Namibië nog eens te bezoeken!

Nu het einde van onze reis nadert kijken we af en toe terug naar de hoogtepunten van onze vakantie. Wat was de leukste camping van de vakantie? Dat is zonder twijfel Ngepi Camp - vlak over de grens naar Namibië – gelegen aan de Okavango rivier waar de nijlpaarden voor onze tent voorbij zwommen! En de douches, toiletten en zelfs een ligbad uniek gelegen waren! Wat was het allerleukste wat we gedaan hebben deze vakantie? Daar waren we het unaniem over eens; de bezoeken aan Etosha Wildlife Park. De stoet olifanten die we aanschouwd hebben en de twee leeuwenhelden die de waterplaats bezet hielden waardoor honderden dieren stonden te wachten. En wat was het méést onvergetelijke moment van deze vakantie? Dat was voor iedereen hetzelfde moment: Inden´s verjaardagstaart met het swingende verjaardagslied. En wat was het minst leuke moment...? Dat was het moment niet lang voor zonsondergang, dat we onze autoband verloren in het water - midden in Moremi National Park!

Op onze laatste vakantiedag in Namibië hebben we een warm waterbron bezocht in Ai Ais. We hadden geen idee wat we zouden moeten verwachten. Maar er komt daar dus water met een temperatuur van zo´n 65 graden uit de diepte van de aarde sijpelen. Ze hebben er baden mee gevuld en daar hebben wij als theezakjes in gedobberd. Eerst in de binnenbaden die als een spa ingericht waren en waar ik een heerlijke voetenmassage heb gekregen... En daarna nog úren buiten gezwommen in een groot, bijzonder warm zwembad. Het was prachtig gelegen tussen de bergen - een heerlijk plekje voor een laatste luierdag van onze vakantie. We hadden toen namelijk nog twee reisdagen door Zuid-Afrika voor de boeg. We hebben afgelopen nacht nog in het Zuidelijke deel van de Kalahari-woestijn geslapen, waar een aap supersnel ons verse brood uit de proviandlade te pakken had! De meisjes hebben het heel goed gedaan op de reisdagen. Ze hebben een speelgoedkoffer achter de bank liggen die gevuld is met veel boeken, spelletjes, papier en stiften. Ze hebben MP3-spelers mee en als ze uitgekeken raken op de inhoud van de koffer mogen ze een DVDtje kijken. Dat vinden ze een feestje, en wij ook! Vannacht slapen we in het vliegtuig op weg naar huis – waar zullen we aan terug denken?

Johannesburg, 30 augustus 2009

Namib woestijn

Sinds we in de Namib woestijn zijn halen we ons hart weer op. Aan de kust was het vochtig, mistig en koud. En hier in de woestijn is het heerlijk warm en zonnig en zelfs ´s nachts is het verrassend warm! We zien veel struisen, springbokjes en gemsbokken in het veld en horen ´s nachts de hyena´s huilen buiten de camping. We leven weer in de buitenlucht en genieten daarvan. Meiden spelen weer in hun bikini op de camping, we koken lekker op de braai, wassen af naast de tent, eten weer uit onze proviandlade en douchen met op-hout-verwarmd water. Elke camping in Namibië is een feest - in Botswana trouwens ook.

Toen we deze kant op kwamen, reden we door een verrassend mooie omgeving. Prachtig glooiende heuvels die later overgingen in grove donkere bergen en we reden door een mooi ravijn. We merkten aan alles dat hier miljoenen jaren geleden een oceaan was geweest en dat we over de bodem van die oceaan reden... Overal uitgesleten rotsen door een kolkende waterstroom en randen op de toppen van de bergen tot waar het water gestaan heeft. Bijzonder! Net zo bijzonder was het moment dat we in de woestijn langs het gehuchtje Solitaire reden en daar een bakkerijtje ontdekten die ongelofelijk lekkere, verse appeltaart serveerde. Zaten we daar in de woestijn met een enorme punt voor ons en een beker warme chocomel!

In Sesriem stonden we om 5 uur – vóór zonsopgang! – voor het toegangshek om naar Sossusvlei te rijden. Sossusvlei ligt in de woestijn en heeft prachtige rode duinen. Uiteraard zijn de kleuren het mooist bij zonsopgang . Daarom stonden we een nachtje op een camping binnen het Naukluft National Park, zodat we een uur voorsprong hadden om bij de duinen te komen. We reden helemaal door tot het eind waar alleen nog 4x4´s mochten rijden vanwege het rulle zand. Toen we de auto aan de kant hadden gezet volgden we onze ingeving en klommen zomaar wat duinen op. Welk plekje is het beste om de zonsopgang te zien? En toen zagen we opeens de Dead Valley, die we herkenden van de kaft van de Lonely Planet! Een vallei met wit zand waar alleen maar dode bomen in staan, prachtig contrast met de rode duinen! (zie ons fotoalbum) We genoten van ons ontbijt, de stilte, het licht en de schaduwen. Toen we terug liepen zagen we groepen mensen aan komen lopen om ook de Dead Valley te betreden...

We hebben in dit gebied ook nog gelogeerd op een kleine camping gelegen bij een kokerboombos. Op een ochtend trokken we met de boer, zijn hond en zijn antieke 4WD truck zijn land in, dat gelegen is tussen de bergen. Een heel ruig stuk land waar bergzebra´s, klipspringers en luipaarden leven, maar waar vooral veel kokerbomen groeien. (zie ons fotoalbum) Deze bomen zijn beschermd in Namibië, want ze groeien alleen als hun omgeving helemaal in evenwicht is. Ze groeien heel langzaam, maar ze worden heel oud – zo´n vijfhonderd jaar! Op dit stuk land groeien wel zo´n tweeduizend kokerbomen, maar de boer wil het geheim houden om de natuur te beschermen. Het was heel bijzonder om hiervan te mogen genieten... Die middag zwommen we in de Tsauchab-rivier vlakbij de camping. Een waterbron van zo´n vijf meter diep waar Mark heel stoer in sprong en wij later allevijf in zwommen!
Het wonder van de bomen is dat ze groeien in stilstand, hun buitengewoon evenwicht tussen dynamiek en onbewegelijkheid.
Paul de Wispelaere

Fish River Canyon – 26 augustus 2009

De kust

We hebben Noord-Namibië verlaten en dat betekent dat we de hitte en de grote, wilde dieren achter ons gelaten hebben. En dat voelt toch een beetje als een afscheid. Tweederde van onze reis kwamen we in aanraking met wilde dieren in Zuid-Afrika, Botswana en Noord-Namibië. Dat zal vanaf nu niet meer gebeuren, nu we steeds meer gaan afzakken naar het Zuiden.

Reizen betekent onderweg veel beleven, foto´s maken en reisverhalen maken. Alle avonturen schrijf ik op in mijn schrift - ik blog alleen de grote lijnen van de reis. Zo kochten wij in Etosha het fotoboek van Tippi, het blanke meisje dat hier tot haar tiende jaar opgroeide in Namibië en met veel halfwilde dieren vriendschappen sloot. Haar ouders waren natuurfotografen (voornamelijk van meerkatten) en woonden een tijd lang in de Kalahari-woestijn. Ze hebben schitterende foto´s van Tippi gemaakt met dieren. We herkennen veel van de foto´s en haar verhalen. Nu we hier een tijdje rondreizen met onze drie meiden en flink wat foto´s van ze hebben gemaakt, lijkt het wel of we zelf drie Tippi´s hebben! We hebben zulke mooie foto´s van ze in Namibië, en sommige zelfs close-up (net als Tippi) met halftamme dieren....

Onderweg door Damaraland - op weg naar de kust - zijn we gestopt bij de Brandberg om een flink stuk met een gids door een ravijn te wandelen en te klimmen om een vijfduizend jaar oude rots-schildering te bekijken. (zie ons fotoalbum) We genoten van de wandeling, The White Lady vonden we minder interessant. Haha! Damaraland is het enige gebied in Namibië waar zwarte neushoorns, giraffen, zebra´s, bokken en olifanten echt vrij los lopen, dus niet in een reservaat of natuurpark. We hebben onderweg ook een bezoek gebracht aan een zeehonden-reservaat in Cape Cross waar duizenden pelsrobben op de kust liggen. De kleintjes drinken een jaar bij hun moeder, dus dat was schattig om te zien. Toch had ik geen goed gevoel bij de plek wetende dat iedere ochtend een flink aantal afgeslacht worden voor hun vlees en vacht...

We logeren drie nachten in het stadje Swakop aan de kust. We slapen voor het eerst tijdens deze vakantie niet in onze tenten en dat is maar goed ook! Elke avond trekt er hier een vochtige mist op en dan wordt het heel koud en spookachtig. Niet prettig om dan aan het strand te kamperen. We slapen zelfs binnen met onze skibroeken en fleecevesten aan... Vandaag zijn we met een catamaran de zee op geweest. We hebben dolfijnen, een grote walvis en veel zeehonden gezien. Er kwam zelfs een zeehond de boot op klimmen! Het was héél erg koud op zee, maar toen het zonnetje eenmaal doorbrak, de verse oesters op tafel kwamen en de champagne ontkurkt werd zag het leven er weer zonnig uit. Haha! Morgenochtend gaan we weer het binnenland in, we gaan naar de Sossusvlei. Een heel speciaal plekje in Namibië in de Naukluft-woestijn. Gisteren hebben we in de duinen buiten Swakop wat tijd doorgebracht - de meiden vonden het heerlijk! (zie ons fotoalbum)

Swakopmund, 22 augustus 2009

Laatste dagen in Etosha

Wanneer woorden de stilte verbergen, luister dan naar de stilte en niet naar de woorden.
Ray Grigg

De allerlaatste dagen in Etosha brachten we door aan de Zuidelijke kant van het park. Na de eerste vier dagen in Etosha grotendeels in de auto te hebben doorgebracht met waterplaatsen bezoeken wilden we ook eens een hele dag lekker niet in de auto. Vooral op deze camping buiten Etosha was het heerlijk vertoeven, want er was overal groen, vers, sappig gras! Wat een verademing na zoveel dagen stof happen. We hebben op onze vrije dag alle stoffige bagage op het gras gezet, auto schoon gemaakt, een was gedaan, alle potjes en blikjes uit de proviandlade afgenomen met een natte doek en heerlijk vaak gedouched. We voelden ons allemaal een stuk lekkerder zonder stoflaag...haha!

Inden´s negende verjaardag vierden we ook op deze camping. We hadden de dag ervoor een verjaardagstaart geregeld in de keuken, want er zijn helemaal geen winkels in de buurt. Toen Inden wakker gezongen werd zag ze eerst de versierde truck met slingers en ballonnen. Na het kadootjes uitpakken gingen we heel feestelijk ontbijten op het terras van het restaurant. En daar wachtte Inden een grote verrassing... Na het ontbijt en nog meer kadootjes kwam het personeel zingend uit de keuken: Happy, happy Birthday! May the Lord shine a light on you! Ze droegen een grote verjaardagstaart voor Inden, het swingde de pan uit! De taart was natuurlijk veel te groot voor ons vijfjes, dus hebben we gedeeld met al het personeel. Een heel speciaal Afrikaanse verjaardag voor Inden. (En ze heeft haar verjaardag al in zoveel landen gevierd...)

Die dag zijn we voor de allerlaatste keer Etosha in gereden. We bezochten de camping aan de Zuidkant en werden door de bewaker naar de receptie gestuurd, want volgens hem was er nog wel een vrij plekje voor die avond. Bij de receptie waren ze niet blij met onze aanpak, maar we konden een ´special site´ krijgen - zonder elektriciteit - maar met de volle prijs. Maar tóch een plekje! Die dag hebben we doorgebracht bij de drinkplaats naast de lodge en bij het zwembad. We hebben de zonsondergang gezien, terwijl de giraf en de zebra´s uit het bijna goudkleurige water dronken... Onvergetelijk! In het donker met de meisjes nog twee zwarte neushoorns gezien en toen hebben we Inden´s verjaardag afgesloten met geroosterde marshmallows. De volgende ochtend om zes uur ben ik nog even gaan kijken, maar was de waterplaats leeg en ben ik weer gauw terug mijn warme bedje in gekropen.

Hier in dit gedeelte van Afrika wonen meerdere stammen. We hebben veel Herero-dames gezien (en gefotografeerd) met prachtig gekleurde jurken aan en mooi gestijfde shawls op hun hoofd. (zie ons fotoalbum) We hebben de Novamba-stam ontmoet, zij wonen hier vooral rondom Etosha. Maren heeft een traditioneel rokje gekregen van ons, een zuurstokroze!, en die draagt ze werkelijk iedere dag. We krijgen zoveel complimenten van de Ovamba-dames over de rok! Ze hebben er allemaal zo één voor bruiloften en feesten en vinden het zo leuk dat onze blonde, blanke Maren met hún rokje loopt. De mensen zijn trots op hun stam, heel bijzonder. En nu hebben we onlangs in Outjo de Himba-dames ontmoet. Deze stam leeft helemaal in het Noorden van Namibië. De dames zijn heel traditioneel gekleed met rode modder op hun huid en in hun haar en ze dragen hun haar opgestoken - veel meer dan dat dragen ze niet... Mark zag ze het eerst in de supermarkt en later hebben we in het dorp kralen bandjes bij ze gekocht, in ruil voor wat foto´s.

Een hoogtepunt waar de meiden erg naar uit keken was een bezoek aan een cheetah-farm onderweg , waar ze cheetah´s mochten aaien en voeren. En dat bleek ook echt een hoogtepunt te zijn. (zie ons fotoalbum) Er waren twee grote cheetah´s en een baby van vier maanden. Eerst was het een beetje wennen en aftasten, maar daarna werd er flink geknuffeld. Maren voelde zich heel zeker en aaide ook de grote cheetah, zelfs op momenten dat Mark en ik niet eens opletten. Het voeren van de halfwilde cheetah´s vanaf een rijdende truck was indrukwekkend, met grote stukken vlees die gegooid werden. Toen we de volgende ochtend om 7 uur vertrokken en langs de farm reden stond daar een giraf die geregeld ´s ochtends even langs de boerderij kwam lopen. We stapten uit de auto, toen hij ons besnuffeld had door het raam, om hem te voeren met oud brood, appels en bananen. Geweldig om zo´n enorm beest uit de natuur aan te raken!

Swakop, 20 augustus 2009

Etosha

Het woord Etosha betekent ¨grote witte plek ¨ en dat verwijst naar de enorm grote zoutpan in Etosha National Park. Etosha is geweldig met zoveel drinkplaatsen voor de dieren. Het is qua natuur heel anders dan Moremi en absoluut minder avontuurlijk, maar de dieren...er zijn er zóveel! Er zijn campings en lodges in Etosha, maar die moeten maanden van te voren gereserveerd worden. Dat is mij niet gelukt, dus wij hebben een camping buiten bij de Oostelijke ingang geboekt gevolgd door een camping buiten de Zuidelijke ingang. En het plan dat we hadden was dat we even op de camping zouden kijken, als we in Etosha waren, of we iemand zo aardig konden vinden om een campingplaats met ons te delen. De eerste dag vonden we meteen zo iemand en dat is dan het grote voordeel van een Defender met daktenten, we konden meteen blijven – we hebben net als een slak ons huisje bij ons!

We hebben die middag gezwommen bij de lodge, al het stof afgespoeld en de hitte van die dag. Na het avondeten liepen we naar de verlichtte waterplaats om te wachten op dieren die een slokje kwamen drinken. We zagen die avond met de kinderen wat herten en een zwarte neushoorn. Een heel spannende ervaring om met z´n allen muisstil te wachten met een verrekijker in de hand of er voorzichtig een dier aan komt schuifelen. Toen de meiden sliepen zijn Mark en ik een dessert gaan eten in de lodge en daarna liepen we samen nog even naar de verlichtte waterplaats, we zagen toen vier hyena´s. De volgende ochtend vroeg zijn Inden en ik meteen in ons pyama naar de waterplaats gelopen, maar er was geen enkel dier te zien...

Onze eerste dagen in Etosha aan de Oostkant waren heel bijzonder. We hebben van alles vooral grote aantallen gezien: veel giraffen, veel leeuwen, veel springbokken, gemsbokken, kudu´s en wildebeesten, veel struisvogels, veel zebra´s en vooral veel olifanten. Dat moment was net een scene uit de Disney-klassieker Junglebook. We hadden net een tijdje naar twee leeuwinnetjes gekeken toen Mark wat oiifanten richting de waterplaats zag lopen. We keerden meteen de auto om op ze op te wachten bij de drinkplaats. En jahoor, daar kwam een lange rij olifanten aan stampen...zo´n zestig stuks, groot en klein. Ze zongen alleen niet zoals in de film, haha! We hebben wel een uur staan kijken hoe ze dronken, badderden, speelden, knuffelden en zich onder het zand gooiden. Onvergetelijk!

Op de laatste dag aan de Oostkant wilden we in een dorpje vlakbij geld pinnen en boodschapjes doen voor de volgende drie dagen aan de Zuidkant van Etosha. Je moet namelijk helemaal zelfvoorzienend zijn qua eten, benzine en water in Etosha. Het was een heel klein, arm dorpje zonder bank en met een halflege supermarkt. Er stormden meteen wat jongetjes op ons af toen we parkeerden. Toen we de lege supermarkt zagen vroeg de verkoper ons een brood te kopen voor de jongens, ze hadden honger. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Toen we terug naar de camping reden kwamen we erachter dat we zelf nog maar één oud brood hebben voor ons gezin voor de komende vier dagen en we dus ons vrijwel laatste brood aan de jongens doneerden!

Op de dag dat we Etosha doorkruisten van Oost naar Zuid kwamen we bij een waterplaats honderden, misschien wel duizenden dieren tegen wachtend op hun slokje water. Ze durfden niet bij de waterplaats te komen, want er lagen twee grote mannetjesleeuwen te zonnen. De koningen van het dierenrijk waakten om de beurt of er niemand in de buurt kwam. Alle zebra´s, kudu´s, gemsbokken, springbokjes en struis stonden zenuwachtig te wachten – de wetten der natuur! Die middag hebben we in de lodge bij de Zuidelijke ingang lekker gezwommen en geluierd tot we eind van de middag naar de waterplaats liepen en daar meerdere giraffen, bokken en zelfs een grote olifant zagen in het mooie licht van de ondergaande zon. Precies op tijd reden we de gate uit.

Een dag doorbrengen inn Etosha betekent naast het genieten van de natuur ook dat je haar aanvoelt als touw, enorm droge handen hebt, voetzolen met kloven hebt en overal zand vindt. Als we de achterdeur open doen van de Defender vinden we alle koffers met een laagje zand en al ons eten in de proviandlade is bedekt met een wit laagje. Gelukkig waren we hier al op voorbereid en hadden we vuilniszakken voor al onze kleding mee, een dikke pot handcrême en een nog grotere pot antiklit voor ons haar – dan voelt het zo lekker om na het gamen te zwemmen of te douchen... Onze vesten ruiken alle dagen naar verbrand hout, omdat we iedere dag koken op de braai en Mark en ik ons ´s avonds laat nog warmen aan het smeulende vuur. En al deze geuren, kleuren en indrukken maken onze Afrika-ervaring compleet....

Etosha, 17 augustus 2009

Op weg naar Namibië

It is not about the moments that you breathe, but the moments that take your breath away.

De dag na het avontuur in Moremi National Park moesten we naar de garage in Maun om een nieuwe autoband te kopen, want het bleek dat we vanaf de eerste dag al op ons reservewiel reden en die was heel slecht. En er werd ons uitgelegd dat het olielampje altijd gaat branden als we door diep water gereden hebben. Ook hebben we alle banden op laten pompen, want in het rulle zand van Moremi hadden we die wat leeg laten lopen – dat rijdt makkelijker. Diezelfde ochtend hebben we Namibian dollars gekocht bij de bank (lange rijen), boodschappen gedaan, getankt en een was gedaan, want de volgende dag zouden we naar Popa Falls rijden, net over de grens in Namibië. De rest van de dag hebben we aan het zwembad gelounged van Sedia hotel. We logeerden achter het hotel in de bush aan de rivier. ´s Nachts hadden we weer een bewaker naast onze auto, die de hele nacht bij ons kampvuur gezeten heeft. Hij vertelde dat de nacht ervoor een nijlpaard uit de rivier gelopen was, richting de camping.

De reis naar Popa Falls begon heel goed, we vertrokken iets na zeven uur in de ochtend – na een heerlijke warme douche - het zou een reis van zo´n zeven uur worden. Na zo´n zestig kilometer hoorden we naast het regelmatig blikkerig getik wat we sinds de nieuwe band hoorden ineens een hard geluid. Auto snel aan de kant gezet en Mark is onder de auto gekropen. Er was een stofkap los getrild bij een achterwiel. Mark heeft hem helemaal los gewrikt, want de andere waren we sowieso al verloren ontdekten we. Daarna hebben we onze reis vervolgd die nog regelmatig onderbroken werd door road blocks vanwege controle op allerlei koeienziekten. Onderweg zagen we ontzettend veel mensen langs de weg lopen. Ze droegen soms prachtige Afrikaanse kleding met mooie shawls om hun hoofd gewikkeld, kinderen in doeken op hun rug, zware tassen, hout of zakken met meel of rijst op hun hoofd. Ik probeerde foto´s te maken, maar we reden meestal te hard of ze liepenhelaas aan de verkeerde kant van de weg.

We kwamen vroeg in de middag aan in Popa Falls en de camping voldoet aan al onze verwachtingen! We hebben een prachtige grote plek aan de rivier waar we meteen nijlpaarden zagen en iets later een olifant aan de oever van de overkant. We hebben ´s avonds voor de eerste keer niet zelf gekookt, maar in het restaurant gegeten . En toen de meiden lekker lagen te slapen, zaten Mark en ik samen aan het kampvuur met een vers kopje thee. Ik zat ineens niet zo lekker meer toen ik geschuifel hoorde in de bosjes. Voetstappen kwamen steeds dichterbij... Ik ging gauw in de auto zitten, maar Mark vroeg om een zaklamp. Hij inspecteerde de bosjes en kwam erachter dat het twee otters waren die langs wandelden! In de rivier hoorden we de hele avond en nacht gebrul van nijlpaarden. We slapen nu met alle ramen en deuren open van de tent (alleen de horren dicht), dus worden we ´s ochtends gewekt door het zonlicht en het geluid van honderden vogels. De rivier is ´s ochtends bedekt met geheimzinnige dampen boven het water. Prachtige plek!

De tocht met de komores was mooi. De natuur is hier prachtig in de uitlopers van de Delta. Mannen van een stam hier vlakbij de camping duwden ons met een stok langs de nijlpaarden en door een moeras waar veel veel vis en dus ook veel krokodillen te vinden zijn. De krokodillen zijn hier zo´n vijf meter lang en in de loop van de tijd zijn er al wat vissers in het moeras verdwenen door de hapgrage kaken van een krok. Op de terugweg hebben we twee baby krokjes gezien. Wat vooral indruk maakte, naast de gapende nijlpaarden, was de geweldige zonsondergang in complete stilte met alleen het geluid van de stok in het water en wat roepende vogels.

We hebben een wandeling gemaakt met een gids van een dichtbijzijnde stam die ons zijn dorp liet zien. Dat was heel leerzaam en interessant. Deze mensen hun leven wordt enorm beinvloed door het regenseizoen en het droge seizoen. Hun koeien worden iedere avond verzameld, gemolken en vast gezet in het regenseizoen, maar in het droge seizoen mogen de koeien overal lopen om te grazen en geven ze nauwelijks melk. In het regenseizoen kunnen ze de oogst van andere boeren verwoesten of aangevallen worden door krokodillen vanwege het hoge water en worden daarom vast gezet. We hebben gezien wat ze verbouwen en eten zoals mais, pompoenen en gerst. De vrouwen vlechten manden die ze kunnen verkopen. De kinderen moeten iedere dag twee kilometer lopen naar school en weer terug. We hadden stickers en pennen meegenomen voor de kinderen en dat werd dankbaar in ontvangst genomen! Hun huizen worden gemaakt van de aarde uit termietenheuvels en een dak van stro, ieder jaar is het nodig om het huis opnieuw te bouwen.

Op deze camping hebben we vier dagen door gebracht en voor het eerst hebben de tenten al die dagen uitgestaan, omdat we geen auto hebben gereden. Mark en ik hebben een flink stuk in onze boeken gelezen op het houten dek of aan de rivier op onze plek. En we hadden steeds een verrekijker in de buurt, want we zagen aan de overkant van de rivier grote herten, zwijnen, kudu´s en olifanten water drinken. De nijlpaarden die in de buurt kwamen badderen werden goed bekeken en ook zagen we een leguaan op onze plek door de struiken lopen! Zelfs op het koninklijk openlucht toilet met uitzicht op de rivier konden we de nijlpaarden in de gaten houden. (later zat er een knalgroene slang in de boom naast het toilet!) De meiden hebben in zo´n openlucht badkamer in een zinken bad gezeten, terwijl we de nijlpaarden wat verderop óók zagen badderen!

Rundu – 12 augustus 2009

Botswana

Wat je op dit ogenblik ziet en hoort is slechts een droom.
-Don Miguel Ruiz

We hebben een prachtige dag gehad in het Nxai Pans National Park waar we onze eerste olifant gespot hebben! In het park hebben we de indrukwekkende zoutpannen bezocht waar we ook de eerste struisvogel tegenkwamen. De zoutpannen zijn nog best gevaarlijk, omdat je de tracks van andere auto´s moet volgen anders raak je verdwaald. Het park was alleen met 4WD bereikbaar, zo´n 30 km over rulle zandwegen en daarna in het park was je helemaal op jezelf. Dat gaf mij een beetje een onbehaaglijk gevoel...vinden we de uitgang voor zonsondergang? Dat was heel goed gelukt vroeg in de middag en daarna reden we helemaal alleen – zelfs de ingang was onbemand – naar Makgadikgadi Pans. En die ervaring vergeten we nooit meer. De zon ging al een beetje onder en we reden door het gele hoge gras, het was warm en het licht was warm geel. En daar zagen we ze...zebra´s. Eerst een paar, toen tientallen en het hield niet over. Honderden liepen er om de auto heen! Een écht “Out of Africa” gevoel.

Botswana heeft ons hart gestolen. Het licht is hier prachtig, de zonsopgang en ondergang werkelijk adembenemend... De natuur en de dieren zijn bijzonder en maken veel indruk. De mensen zijn zo vriendelijk in Afrika. Iedereen staat voor je klaar en een gesprek (hoe kort ook) zal nooit beginnen zonder eerst te vragen hoe het met je gaat. Als we de weg vragen bij de benzinepomp rijdt er iemand een stukje voor. We voelen ons helemaal niet onveilig. De campings waar we kamperen worden ´s nachts bewaakt. Op de camping in Francistown zat de bewaker ´s nachts tegen een boom met een klein radiootje – vlak naast onze auto. De rust en de ruimte in dit land zijn enorm, en miljoenen sterren aan de hemel, miljoenen... Eigenlijk heeft Botswana teveel te bieden voor de paar weken dat wij hier zijn.

We moeten dus keuzes maken en dat doen we ook, nu we in Maun zijn. We zijn in het enorme gebied dat Okavanga Delta heet. Een gebied dat in vier delen opgedeeld kan worden. We hebben te weinig tijd en budget (je kunt ook met vliegtuigjes naar luxe lodges in de Delta vliegen!) om alle vier delen te zien. Vanaf de volgende camping in Popa Falls gaan we een deel ontdekken met een mokoro (boot uit een boomstam) over de rivier waar krokodillen en nijlpaarden zijn. En voor nu hadden we besloten om een deel met onze truck over land te doen. Het is heel spannend, want de gate is alleen met 4WD te bereiken en eenmaal in het park moet je je weg vinden via GPS coordinaten of kompas.... Er wordt zelfs geadviseerd om in konvooi te rijden.

Ons bezoek aan Moremi Wildlife was park was dan ook één groot AVONTUUR! In elke zin van het woord. We zagen prachtige dieren en ook veel. (zie ons fotoalbum) Bij een waterplaats zagen we een groep zebra´s water drinken, terwijl er een nijlpaard aan het dobberen was en een groep herten rustig stond te grazen. Verderop zagen we een grote groep giraffen die om onze auto liepen en af en toe wat graasden of dronken. In het water verderop waren nijlpaarden hard aan het splashen in het water, en een groep bavianen zat op wat boomstronken. Nog wat verderop hadden we een angstige ervaring... Er stond een kudde olifanten met baby´s van de bomen te eten en wij filmden een stukje. En toen...had papa-olifant er genoeg van – hij trompetterde een paar keer , wapperde met zijn grote oren en kwam recht op onze auto af lopen! Om precies te zijn, op Anthe´s raam. Anthe fotografeerde gewoon door, terwijl ik riep dat alle ramen dicht moesten. Mark startte de motor om weg te rijden. Inden was aan het filmen en moest van de schrik huilen. Mark reed voorzichtig weg en verderop moesten we even bij komen van dit avontuur. Later hebben we Inden´s filmpje terug gezien: de paniek in de auto, het getrompetter en een huilende Inden die van paniek alleen nog haar voeten filmt.. Haha!

Tot dat moment in Moremi vroegen Mark en ik ons nog steeds af waarom er geadviseerd wordt in konvooi te rijden, daar kwamen we kort daarna achter... We waren al een paar keer door flink diep water gereden, maar nu bleef het olielampje branden. Misschien toch wel handig als er andere mensen of auto´s in de buurt zouden zijn. Toen we op een plek kwamen met rul zand waar slecht door te komen was en een andere auto vast stond kwamen we een konvooi tegen van vijf auto´s. Deze Zuid-Afrikaners stonden op dezelfde camping als wij en boden ons aan om aan te sluiten bij hun konvooi. Een verstandig idee! Nadat we zes slapende leeuwen gespot hadden (die dezelfde ochtend een buffel te pakken hadden gehad) en we door wat water reden hoorde ik wat flappen bij ons achterwiel. Voordat ik het door had, zag ik de band nog in het water liggen terwijl wij verder reden op de velg! Het hele konvooi stopte en de mannen hebben gezamelijk ons reservewiel erop gezet en de band opgepompt, want die band was vrijwel leeg. Meteen besloten we dat we dezelfde weg terug gingen als we gekomen waren (we konden de terugweg al een tijdje niet vinden...), want de zonsondergang stond er aan te komen en we moesten nog een paar uur rijden! We hebben flink doorgereden en nog geweldig veel dieren gezien in het mooie licht van de zonsondergang – nijlpaarden met jong, giraffen en nog twee kuddes olifanten en ontelbaar veel hertensoorten. Precies vijf minuutjes voordat de gate zou sluiten stonden we buiten. In het donker zijn we in konvooi, de voorste met schijnwerpers op het dak de laatste 90 km naar de camping gereden.

Maun, 9 augustus 2009

De eerste dagen

There are places where the soul is overawed by the heartbreaking beauty of our natural world.

Het scheelde niet veel of we kampeerden nu niet op deze heerlijke lodge in Gweta - vlakbij de Kalahari woestijn en de zoutpannen... Vlak voor ons vertrek vroegen ze ons op de luchthaven om de creditcard van de ticket-aankoop te laten zien. En dat konden we klaarblijkelijk niet, want we hadden onlangs (ongevraagd) een nieuwe creditcard ontvangen van de bank. We zijn door het oog van de naald gekropen, maar uiteindelijk is het gelukt - via contact tussen onze bank en South African Airways – en mochten wij aan boord. Yeah!

We moesten na aankomst in Jo´burg lang wachten op de Defender die vanuit Kaapstad gebracht werd. We hebben toen onze bagage naar een depot in een hotel gebracht en hebben ons met de taxi bij een grote supermarkt af laten zetten. Daar hebben we groots proviand-inkopen gedaan: veel blikjes met bonen, vlees, soep en groenten en flink wat aardappelen en rijst . We hebben een broodrooster en een voorraad gesneden brood, crackers en koekjes gekocht en een grote hoeveelheid waterflessen. Later alles in de grote proviandlade in de auto geladen en na een uitleg over de Defender zijn we vertrokken naar de camping in National Park Pilanesberg. De volgende ochtend zagen we in het ochtendschemer een groep bavianen met jonkies over de camping rennen. Vlak na zonsopgang zijn we met ons ontbijt in de auto vertrokken voor onze eerste game drive – en dat was geweldig! Vlak voor zonsondergang zijn we nogmaals gegaan en dat vonden we zelfs nóg geweldiger! (zie ons fotoalbum) We hebben die dag genoten van giraffen, gnoes, jakhalzen, nijlpaarden (in het water), herten, wilde zwijntjes, twee witte neushoorns en een leeuw, slapend naast zijn prooi - een nijlpaard!

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken op weg naar Gweta in het Noorden van Botswana, maar dat hebben we niet gered. Misschien was de afstand te groot , de reistijd te lang, teveel dirty roads onderweg of kwam het vanwege de formaliteiten bij de grensovergang naar Botswana, maar we zijn maar tot Francistown gekomen. Daar hebben we een kampeerplaats gevonden op een grote lodge aan een rivier. De volgende ochtend hebben we heel rustig aan gedaan en hebben na het boodschappen doen het laatste stukje - toch nog drie uur - naar Gweta gereden. Een mooie rit dwars door een natuurpark : onderweg zagen we veel ezels, geiten, koeien (die zomaar oversteken!) en mooie vogels en witte zoutpannen.

De lodge waar we nu een paar dagen kamperen is echt heerlijk. Het is overdag heel warm en een knalblauwe lucht en ´s nachts zakt de temperatuur tot bijna het nulpunt. Het is vroeg donker, dus maken we een kampvuur waar we ons na het eten aan warmen terwijl we marshmallows roosteren en ik een spannend verhaal van Roald Dahl voorlees: de Reuzenkrokodil, dat zich afspeelt in Afrika met allemaal wilde dieren. We hebben volle maan en dat licht is enorm! De tenten op het dak van onze truck zijn supersnel uit te trekken en in te klappen en met onze thermoslaapzakken, slaapmutsen en ski-ondergoed hebben we het heerlijk warm!

We logeren hier vanwege het Nxai Pan National Park en de Makgadikgadi Pans (waar veel game te zien is) en de zoutpannen. Toen we hier aankwamen wilden we meteen entreebewijzen kopen voor het park, maar die moesten op een andere lodge gekocht worden waar alleen contant geld geaccepteerd werd. Wij hadden niet zoveel Pula´s meer, want ik had onderweg een speedingticket van 500 Pula´s gekregen van de politie... Ik reed 20 km/uur te hard in de truck. Dus moest Mark in het dorp naar een chinese vrouw op zoek met een kleine China shop, die Zuid-Afrikaanse Rand wilde wisselen voor Pula´s. Het is hem gelukt en we hebben de tickets: morgen gaan we vlak na zonsopgang het park in!

Gweta, 4 augustus 2009

Reisbureau

Reis opdat je er je voordeel mee kunt doen. In reizen bereikt de maan haar volheid, zoals een pion aan het einde van het bord een koningin worden kan.
- Rumi-

Afgelopen week hebben we ons geconcentreerd op de aankoop van fietsen. Als we terug komen uit Afrika zijn de kinderen nog één week vrij en dan gaan ze dagelijks naar school. Dat betekent dat goede fietsen onontbeerlijk zijn en dat we dus fietsen moeten hebben. Anthe had onlangs al een goede fiets gekregen en Inden moest heel nodig een grotere fiets, want ze reed nog op een klein roze crossfietsje uit The States! Dat fietsje hadden we laatst bij een boom in het Mastbos achtergelaten nadat de ketting er vier keer na elkaar af ging. Toen we laatst haar nieuwe opoefiets gingen ophalen bij de fietsenwinkel en ze dolgelukkig (haar eerste nieuwe fiets!) naast mij fietste vloog er een wesp onder haar jurk…. Ze raakte in paniek toen de wesp haar stak op haar rug, gooide haar fiets neer en gilde het uit. Ik gooide ook mijn oude fiets neer en trok haar jurk omhoog die zij vervolgens weer omlaag trok, omdat ze niet in haar onderbroek wilde staan. Ik heb het gif er uit gezogen en er reed nog een ambulance langs die even stopte. Alleen azijn of Azaron helpt, dus zijn we geschokt naar huis gefietst. Inden huilde op haar nieuwe fiets dat ze nóóit meer wilde fietsen in Nederland…. Niet handig. De volgende dag haalden we mijn lang gekoesterde droom op: een stoere transportfiets met een grote bakkersmand voorop.

Sinds we vanaf vorige week online zijn lijkt het wel of ik een reisbureautje gestart ben! Meerdere keertjes per dag controleer ik mijn aanvragen, boekingen, betalingen en confirmaties van alle campings die we geboekt hebben voor de komende (bijna) vijf weken in Afrika. De route hadden we destijds in Madrid al uitgestippeld, maar nu de verhuizing achter de rug is zijn we campings gaan benaderen voor kampeerplaatsen. Ik had geen idee dat er zoveel communicatie komt kijken bij het boeken van een rondreis. Soms was ik het overzicht volledig kwijt, omdat ik meerdere campings tegelijkertijd aangeschreven had. Over welke camping hebben we het nu?? En de juiste reisdata boeken is niet mijn sterkste kant is de laatste jaren gebleken…

Bijna alle boekingen moeten aanbetaald worden met een creditcard en die gegevens moeten dus per fax naar Botswana en Namibië gestuurd worden. Het beste tijdstip daarvoor is na 4 uur, want dan staan de generators meestal aan…haha! Daarnaast moeten alle betalings- en boekingsconfirmaties geprint worden, rijbewijzen en paspoorten gescand.. Gelukkig dat Mark in zijn kantoor aan huis zo´n geweldige machine heeft staan die dat alles kan! Ik heb nu een enorm dikke map gevuld met alle campingadministratie, routebeschrijvingen, parkreglementen en betalingsbewijzen! Met Anthe heb ik digitaal een kaart getekend van Zuidelijk Afrika waarin we de route uitgestippeld hebben met de reistijden en afstanden erbij. Fijn zo´n grote dochter die zo goed met de computer overweg kan!

Daarnaast hebben we twee speelgoedkoffertjes gevuld als EHBO-dozen met een zeer uitgebreide apotheek voor allerhande kwaaltjes die we kunnen tegenkomen. Omdat we met drie kinderen reizen, zijn dat er best veel – naast de standaard pleisters, Arniflor-crème, jodium, lavendelolie, pijnstillers, muggenmelk en thermometer. Ook hebben we een flinke voorraad brood, crackers en koeken mee voor Maren´s dieet. De rest van de boodschappen kopen we na aankomst in Johannesburg. Onze eerste stop is een camping in National Park Pilanesberg, zo´n twee uur rijden van het vliegveld. In Pilanesberg steekt een kudde olifanten de weg over en scharrelen witte neushoorns rond. Volgens de Lonely Planet komen we daar zelfs de big five tegen: olifant, leeuw, neushoorn, buffel en luipaard. Na twee nachten kamperen gaan we de grens over naar Botswana…en is ons avontuur van start gegaan!

We hebben de meest avontuurlijke campings uitgezocht. Wat dacht je van een camping met zwembad en steiger aangelegd in een rivier waar krokodillen zwemmen? En een nachtje op een farm waar ze vijf tamme cheetah´s hebben die je mag knuffelen? Kamperen bij een warm water geiser? Ondanks dat de campings in Botswana en Namibië omheind zijn met een hoog hek kan het gebeuren dat er twee leeuwen over het hek springen of bavianen je koelkast leegroven! Regelmatig hoor je ´s nachts buiten je tent een leeuw brullen of het gescharrel van neushoorns… En wat dacht je van een camping bij de twee-na-diepste spleet van de wereld of in een woestijn met de meest onvergetelijke zonsopgang vanaf rode duinen? Door reisverslagen en foto´s zijn we enorm enthousiast geworden - de kinderen praten over bijna niets anders meer! Ze hebben hun reis voorbereid door hun MP3´s te vullen met muziek en luisterboeken, hun koffer te vullen met stapels biebboeken, een telescoop, spelletjes en knutselspullen. We slapen straks bijna vijf weken onder de sterrenhemel van een ander werelddeel - helemaal onafhankelijk met twee tenten op het dak van de meest stoere auto van de wereld…. Africa here we come again!

Missen

Op een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.
‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja… een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moeten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zomaar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier.
‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘Nee,’ zei de mier, ‘ want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn.
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.

Toon Tellegen

Nu we ongeveer maand geleden uit ons huis in Madrid vertrokken zijn en we onze vrienden daar helaas niet meer zien, begint het….het grote missen. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben er best veel last van. Inden wacht echt iedere dag op e-mail van Paula. Anthe heeft haar hart een paar dagen geleden opgehaald toen haar Madrileense vriendin Sonja hier te logeren was. En Maren praat verrassend veel over vriendinnetjes Eva en Carolina uit Madrid. Er druppelen wat Spaanse kaartjes binnen in de brievenbus en SMSjes beginnen onze weg te vinden. Nu we weer online zijn zullen we makkelijker de banden kunnen onderhouden met Madrid. De meiden en ik hadden laatst een dik pak kaarten gekocht en onze vriendinnen een handgeschreven kaartje gestuurd, want we hebben best lang in die zwevende luchtbel geleefd… “Ik mis je heel groot…” begon Maren op iedere kaart. En de meiden mochten alledrie voor hun Spaanse hartsvriendin een zilveren kettinkje met vriendschapshangertje uitkiezen en die pakketjes brengen we maandag met een dikke brief erbij naar het postkantoor. Tja, missen is iets wat je voelt als iets er niet is…volgens de mier. Deze week hoorden we dat een gezinnetje van de Nederlandstalige school in Madrid onverwachts in Breda komt wonen. Anthe´s klasgenootje Daniel en Inden´s vriendinnetje Lea starten in september bij ons op de Montessorischool. Gezellig!

Vacuüm

Een vacuüm, daar leven we al bijna drie weken in. We zijn uit Madrid vertrokken en in Nederland aangekomen zonder telefoon en Internet. We zijn al die tijd nauwelijks bereikbaar en leven in een luchtbel. We zijn er wel, maar we zijn er niet. Althans... We doen net of we er niet zijn en dat geeft veel rust. Pas ná onze Afrika-reis gaan we investeren in ons nieuwe leven hier. Tot die tijd leven we in een luchtledig - heel vrij en zonder verplichtingen. Mark reist veel in zijn nieuwe functie en werkt buiten de deur, want hij heeft Internet nodig. Hij controleert onze binnengekomen berichten en tijdens zijn reizen doe ik dat bij mijn vriendin. Heel snel zal die luchtbel knappen en zal de buitenwereld bij ons binnen dringen via telefoon en Internet, dan zijn we daadwerkelijk met onze voetjes geland in Breda. Nu zweven we nog even in die luchtbel…

Afgelopen week beleefden we één van de hoogtepunten van deze zomer: een reünie met vrienden uit HongKong, Madrid en Australië! (zie ons fotoalbum) Wat heerlijk om elkaar na lange tijd weer aan te raken en in de ogen te kijken. De meiden liepen hand in hand en stoeiden met hun vriendinnetjes en ik knuffelde ook wat af. We genoten van deze mooie dag in de Amersfoortse dierentuin, alhoewel onze ontmoeting overal had kunnen plaatsvinden, we hadden nauwelijks oog voor onze omgeving. Echt een unieke ontmoeting in Nederland, want we hadden elkaar nog nooit hier ontmoet! We hebben de dag zo lang mogelijk gerekt met nog een bezoek aan het Bosbad en een pannenkoekenhuis, maar er kwam helaas toch een einde aan. Een dag met een lach, een traan en prachtige foto´s om te herinneren…

Verhuizen staat in de top drie van stress factoren. Er komt zoveel bij kijken waar je van te voren geen weet van hebt. En dan zou Internet heel handig kunnen zijn of een vaste telefoonlijn om 0900-nummers te kunnen bellen. Allereerst lopen er onderhandelingen met het verhuisbedrijf vanwege de restauratie van onze beschadigde kasten en we zijn nog steeds een onderdeel kwijt van Anthe´s bureau, onze aanvraag voor telefoon en fax zijn twee keer kwijt geraakt en het pakketje voor Internetverbinding is zelfs tijdens het versturen opgegaan in rook! Ik dacht het heel makkelijk te hebben bij onze terugkeer: alles is toch zó geregeld in je eigen land en eigen taal? Daar heb ik me kwalijk in vergist. Zo kan ik voorlopig nog steeds niet rijden in mijn eigen auto vanwege het overzetten van mijn Spaanse nummerbord. De belastingdienst wil werkelijk alles van ons weten voordat we de auto mogen invoeren als inboedel. Gelukkig stond mijn oude fiets (met slag in het wiel) nog in de garage, hebben we voor Anthe een mooie, grote fiets gekocht en heeft Inden tijdelijk een fiets geleend, zodat we toch mobiel zijn. Een vriend heeft zich heel boos gemaakt voor ons zodat we vanaf aankomende week van Internet kunnen genieten (en de komende twee maanden gratis!). Mark kan namelijk zonder Internet niet eens werken vanuit zijn eigen kantoor!

En toch heeft een positief gevoel de overhand, in ieder geval het grootste deel van onze tijd. We halen veel energie uit ons huis, want het voelt zo goed om hier weer te wonen. We genieten van verse bloemen in huis, het Hollandse brood met beleg, fietsen naar plekjes van vroeger waar we een leuke tijd hadden en verheugen ons op de reis naar Afrika. We zijn vaak in de stad te vinden voor (vakantie)boodschapjes en schoolspullen en de meiden lezen een gat in de dag met stapels biebboeken! Inden is een dag in haar nieuwe klas geweest en deze week gaan Inden en Maren allebei een dag kennis maken met hun nieuwe klasgenootjes. Anthe kijkt enorm uit naar de komst van haar twee Madrileense vriendinnen deze week, en ze had afgelopen weekend al een discofeest van een Bredase vriendin. En volgende week….rijden we heel avontuurlijk in een Defender met daktenten door Zuid-Afrika om in Pilanesberg de big five te spotten - bijna niet te geloven, maar toch echt waar!

Mudanza

U pakt uw koffertje, wij de rest!

Verhuizing….. Met vlagen heb ik heimwee naar de blauwe luchten van Madrid en het zorgeloze leven dat ik daar had. Bijvoorbeeld toen ik gisteren de garderobe-verhuisdoos uitpakte en al mijn mouwloze jurkjes op ons bed legde... Wij leven nu al anderhalve week uit een koffer en als dan de regen met bakken uit de lucht valt en er geen enkele zonnestraal op één van de vele verhuisdozen valt die in deze kamer staan, dan kan Madrid ineens heel erg ver weg voelen!

De verhuizing was een chaotisch proces waarbij fout op fout gemaakt werd en écht alles tegen zat wat eventueel tegen kon zitten. Ik zal niet op alle details ingaan, maar het begon al dat de verhuizers een dag later begonnen dan afgesproken en dat de verhuiswagen niet bij ons huis kon komen zodat alles overgepakt moest worden vanuit een klein wagentje. Mijn hometrainer viel hierbij van het liftje in duizend stukjes. Wat absoluut niet meewerkte was de temperatuur, het was die dagen bijna 40 graden! Mijn Volvo zou dinsdag opgehaald worden en de chauffeur heeft voor een dichte deur gestaan en was weer vertrokken - zónder mijn auto! Mark heeft als brugman moeten praten om alsnog de Volvo te mogen brengen…

Mark had tijdens de verhuizing allebei zijn mobieltjes in de taxi laten liggen en was helemaal van de leg. Op Barajas accepteerde hij een Volvo die later in de parkeergarage een klein tweedeurs sportmodelletje bleek te zijn zonder kofferbak!! Gelukkig bood mijn vriendin aan om ons allevijf naar Barajas te brengen met al onze koffers … De verhuizers hadden geen goedgevulde koelbox mee naar hun werk, maar vroegen mij in het heetst van de strijd doodleuk om broodjes kaas te gaan halen! Gelukkig kwam mijn vriendin op dat moment de logistiek overnemen, want onze meiden wilden alledrie met hun vriendinnetjes spelen en nu moest mama wéér eerst iets anders doen.

Ondertussen hadden we de allerallerlaatste dagen in Madrid ´s avonds uitnodigingen voor borrels en barbeques van lieve vrienden – de sfeer was heel warm en speciaal. Ik ben nog nooit zoveel door mijn vriendinnen geknuffeld als die laatste dagen. Natuurlijk zijn er die momenten ook veel traantjes gevallen… zoete herinneringen uit een ander leven…

In Nederland kwam de verhuiswagen na een dag of vijf aan en toen sprongen de tranen pas echt in mijn ogen… Bij iedere kast die uit de verhuiswagen kwam was iets kapot: door de hitte in de wagen was de achterwand ontzet of hoekjes en pootjes waren beschadigd, de meeste deurtjes hingen eruit en onze spiegellijst was beschadigd… Het was zeer teleurstellend! Mark was op zijn werk en ik heb de mannen eens goed toegesproken, tenslotte is dit niet mijn eerste internationale verhuizing! Ondertussen is een restaurateur van antieke meubelen langs geweest en hij gaat een offerte maken voor de verhuisverzekering. Maar de nasleep die je ervan hebt… Een deel van Anthe´s bureau is in een andere verhuiswagen terecht gekomen en zal terzijnertijd een keer langs gebracht worden.

Zo ook de Spaanse, antieke kledingkast – die op onze slaapkamer moet staan. De zware kast kon niet door het trappengat naar boven, maar kon alleen via een raam op de eerste verdieping naar binnen. Die kast werd die dag dus tijdelijk in onze keuken geparkeerd vanwege de regen. Ik had ondertussen een aannemer gevonden die na vier dagen een stellage kon bouwen en een raam eruit kon halen. Er waren verhuizers in de buurt die konden sjouwen en tillen - de kast zou die middag naar boven gaan. Uiteindelijk moesten er toch nog twee extra verhuizers opgetrommeld worden en kon de kast nauwelijks door de slaapkamerdeur. Het was werkelijk millimeterwerk en het raam is gesneuveld, maar de Spaanse kast staat nu op onze slaapkamer en zal daar voor eeuwig blijven staan…niemand die hem daar ooit nog uit krijgt.

Toch hebben we hier ook onze goede momenten als we op onze oude, krakkemikkige (en te kleine) fietsen naar de stad fietsen of genieten van onze nieuwe indeling in huis met onze Spaanse spulletjes. De eerste dagen in Nederland was het mooi weer en konden de meiden iedere dag zwemmen in ons hotel of bij vrienden. Hun nieuwe slaapkamers zijn heel leuk en gezellig geworden, en Mark en ik hebben het gevoel dat we weer aan ons eigen nestje werken. Gistermiddag was weer even een geweldig moment toen we in de bibliotheek waren: ze kwamen alledrie met stapels boeken aanlopen die ze nauwelijks konden dragen! Op de fiets slingerden we naar huis met de boeken in een vest geknoopt voorop het stuur, want we hadden niet aan een tas gedacht. Dat zullen we de eerstvolgende keer zeker doen, en ik heb een vermoeden dat dat heel gauw zal zijn!

El ultimo día

De laatste schooldag voor onze meisjes op de Nederlandstalige school in Madrid. De meisjes waren de dagen ervoor al bezig met hun afscheid: een grote kaart met een wens van iedere juf, dikke afscheidsboeken van álle leerlingen en de inhoud van hun schoollade kwam al mee naar huis. De laatste vrijdagmiddag zong groep 8 nog eenmaal hun afscheidslied van de musical op het plein en kregen ze daarna van de directrice en hun juf een diploma uitgereikt en een herinnering. (zie ons fotoalbum) Alle ouders waren erbij en daarna begon het…het afscheid nemen. Er vertrekken deze zomer meerdere gezinnen uit Madrid: dus er vloeiden heel veel traantjes, heel veel innige omhelzingen en heel veel beloftes om elkaar weer te zien – érgens op de wereld! Eén ding dat ons persoontje hier heeft veranderd is dat we hier wereldburgers zijn geworden. We hebben vrienden in de verste uithoeken en we komen elkaar allemaal weer ergens tegen. Deze zomer hebben Anthe en Inden al ontmoetingen met vriendinnetjes uit Australië, Engeland, Spanje en Hongkong. Anthe heeft zelfs een afspraakje staan in juli op de glitter-rotonde in Breda - met twee klasgenootjes uit Londen en Madrid! We zullen ook zeker weekendjes terug naar Madrid vliegen om iedereen weer op te zoeken. Een waardevolle toevoeging aan ons leven…

Onze lange zomervakantie is begonnen! Dit jaar hebben we tien weken vakantie en dat komt goed uit! Uiteraard hebben we eerst een internationale verhuizing waar veel tijd in gaat zitten, die we overbruggen in hotels in Madrid en Breda. Dan hebben we een aantal weken om in Breda onze draai weer te vinden, fietsen te kopen en Anthe´s nieuwe schoolaankopen te doen. Om vervolgens eind juli op het vliegtuig naar Johannesburg te stappen en daar de Defender op te halen. We gaan een maand lang door Zuid-Afrika, Botswana en Namibië reizen. We hebben een route uitgestippeld, avontuurlijke campings uitgezocht en alvast wat voorbereidingen gedaan zoals speciale slaapzakken en warme slaapmutsen te kopen. In de Kalahari woestijn zijn de nachten namelijk steenkoud en de dagen snikheet. Als we terugkomen van deze bijzondere reis hebben we nog een week vrij en dan gaan we ons dagelijks leven in Breda oppakken. Vanaf dat moment zal ik stoppen met bloggen. De verslagen met foto´s van onze reis door Afrika zullen de laatste blogjes worden….

De laatste avond in ons huis in Madrid waren Anthe en Inden misselijk. Er gebeurt zoveel in hun leventjes, ze waren zenuwachtig voor de veranderingen die hen te wachten staan. Ze staan er allebei heel dubbel in: leuk om naar Nederland te verhuizen vanwege hun oude vriendinnen en zin in hun school in Breda en niet leuk om Madrid te verlaten vanwege hun vriendinnen hier en hun veilige, kleine schooltje. Maren haalt haar schouders op als je het haar vraagt. Ze vindt het wél spannend allemaal, zei ze. Mark en ik zijn op het moment eigenlijk te druk om te beseffen wat er gebeurt. We hebben de laatste avond dat we in ons huis sliepen afscheid genomen van deze mooie periode door samen te gaan eten. We praatten die avond voornamelijk over onze toekomst, we keken vooruit en een heel klein beetje terug. We hebben fotoalbums vol met geweldige foto´s uit Spanje – maar we hebben zeker ook mooie herinneringen aan Portugal en Marokko! De ervaringen die we hier opgedaan hebben zitten in ons rugzakje, het is een deel van ons geworden dat we altijd bij ons zullen dragen.

Nu is het laatste moment aangebroken dat ik in Madrid een stukje schrijf, een raar gevoel... Mark is op dit moment onze koffers aan het inladen in de huurauto. We gaan straks nog lekker zwemmen in onze urbanizacíon, voor de aller-aller-laatste keer. Eind van de middag stappen we op het vliegtuig op weg naar een nieuwe fase in ons leven. ¡Adíos Madrid y amigos!

Tráfico

Zonder moeilijkheden zou het leven zijn als een riviertje zonder stenen en bochten – ongeveer zo interessant als een blok beton.
– Benjamin Hoff -

Ik hikte er al een tijdje tegenop: een bezoekje brengen aan het kantoor van Tráfico in Madrid. Omdat mijn Volvo mee gaat naar Nederland moet ik hem hier in Spanje uitschrijven uit de wegenbelasting en daar heb je véél papieren en geduld voor nodig. Allereerst begint het met een enorm lange rij op straat waar je achteraan mag sluiten. Eenmaal binnen moest ik een keuze maken naar welke verdieping ik zou gaan, alle afdelingen werden genoemd – maar niet de mijne! Toen maar een gokje gewaagd en naar de derde verdieping gegaan waar ik steeds van het kastje naar de muur werd gestuurd. Uiteindelijk kwam ik er op de eerste verdieping achter dat ik naar een ander gebouw moest! Daar begon hetzelfde verhaal, alleen de rijen voor alle loketten waren nu wat langer. Ik gokte op de rij van de kassa, want ik had tenslotte al een formulier van Internet gedownload die Mark ondertekend had – de auto staat namelijk op zijn naam. Gelukkig had hij wat extra lege formulieren ondertekend, want ik bleek er twee nodig te hebben… Ook stond mijn kenteken niet ingevuld op die papieren. Shoot!, de auto stond bij school geparkeerd! Wat nu?

Toch mijn kenteken tussen de paperassen gevonden, leges betaald om weer bij de volgende 25 loketten in de rij te mogen wachten. Eenmaal aan de beurt bij een niet zo vrolijke bediende bleek ik Mark´s DNI-pasje te moeten laten zien… Ik had óveral copietjes van mee, ook van zijn DNI maar niet het origineel! Gelukkig wel een authorisatie-formulier (ook gedownload) en die werd bij God´s gratie geaccepteerd. Ondertussen stond de chef er al bij en werd mij verteld dat ik een tijdelijk kentekenbewijs moest aanvragen op een andere afdeling… Ik probeerde ze duidelijk te maken dat ik niet met mijn auto naar Nederland zou rijden, maar dat mijn auto op transport ging - geregeld door het verhuisbedrijf. Uiteindelijk maakte de chef een handgebaar van laat-maar-zitten-ik-geef-het-op en heeft de bediende de papieren voor mij in orde gemaakt. Wat was ik blij dat ik buiten stond met de juiste stempels op mijn papieren! Je moet namelijk weten dat ik eerder deze week naar Tráfico zou gaan, maar toen ik mijn stapel papieren doornam merkte ik dat ik dit jaar vergeten was mijn auto te laten keuren! Dat heb ik dus eerst nog vooraf gedaan en gelukkig werd mijn oude Volvo in één keer goedgekeurd. Nu rijd ik dus de komende dagen illegaal door Madrid, laten we maar hopen dat dát goed gaat!

Het was die donderdagmiddag 38 graden en Maren had wat vriendinnetjes en een vriendje uitgenodigd om te skeeleren en fietsen vlakbij school. Een klein afscheid om op Maren´s manier haar periode in Spanje af te sluiten. Ik had een koelbox gevuld met flesjes water en pakjes appelsap bij me en wat lekkere dingetjes om te snoepen. De kindjes speelden met elkaar en er waren wat ouders meegekomen, heel gemoedelijk allemaal. Maren kreeg afscheidskadootjes en ik heb ijsjes gehaald om wat af te koelen. Een leuke middag waarop ik wat kiekjes gemaakt heb voor Maren als herinnering aan haar basisschooltijd in Madrid! Zondagochtend vroeg werd ik zelf nogmaals verrast met een afscheid, namelijk door de peutergroep die ik lang geleden opgericht heb. De moeders hadden van alles mee om lekker te ontbijten, ze konden zo aanschuiven op ons deck! Mark en de meiden gingen naar de speeltuin en het zwembad, zij zaten in het complot, en ik had een heerlijke ochtend…

De eindejaarsmusical vond plaats op een warme maandagavond in een theater in Madrid. We moesten allemaal vroeg aanwezig zijn voor de generale repetitie met de juiste kleding aan. Van ons gezin had alleen Mark geen rol in de musical - hij kon rustig in de zaal achterover leunen en wat foto´s maken... Tijdens de generale was ik mijn tekst even kwijt, Anthe kon me niet helpen op het podium en de souffleur zat geloof ik even op een andere bladzijde, haha! Voor de zekerheid heb ik toen mijn tekst maar op een landkaart geplakt die ik moest vasthouden… De musical was geweldig, alles ging goed en onze meisjes hebben het alledrie heel goed gedaan. (zie ons fotoalbum) Het was voor ons heel speciaal, omdat het een afscheid was van school en voor Anthe in het bijzonder, want zij en haar klas hadden de hoofdrol als schoolverlaters. Bij het laatste afscheidslied moest ik wel even wat wegslikken…

Het stapelt zich allemaal op: de vele malen afscheid en het besef hier lieve mensen achter te laten die we in een korte tijd om ons heen verzameld hebben, de warmte en zwoele nachten van de afgelopen tijd waardoor we alle vijf heel moe zijn, de re-immigratie die voorbereid moet worden en waar veel bij komt kijken en het eind van het schooljaar die traditioneel altijd met veel activiteiten wordt afgesloten. We gaan moe naar bed en staan moe weer op… En toch is iedere dag van deze laatste schoolweek gevuld met leuke momenten. We tellen af naar de dag van ons vertrek, nog één hele week….

Tranquilidad

Verwaarloos kleine daden niet. Zelfs kleine druppels zullen uiteindelijk een groot vat vullen. -Boeddha-

Afgelopen week dacht ik een lunch te hebben met wat vriendinnen van me…en toen werd ik enorm verrast! Ik kwam het terras op lopen en schrok me een hoedje...een lange tafel met al mijn vriendinnen. Ik werd verrast met een afscheidslunch met veel vriendinnen via school, maar ook vriendinnen buiten school. Tijdens het etentje kreeg ik een fotoboek aangeboden met allemaal foto´s van iedereen met lieve teksten erbij én foto´s van mijn Madrileense vriendinnen die nu naar Hongkong, Australië en Nederland verhuisd zijn! Echt een heel mooie herinnering aan mijn Spaanse periode… slik…

Later tijdens de lunch kreeg ik een grote doos gevuld met Spaans servies, een taartschaal met schoteltjes en een waterkan. (Ik had ooit eens tegen een vriendinnetje gezegd dat dat een wens van me was…) Tijdens de tweede toespraak aan tafel kwam er een telefoontje van een vriendin - die eerder weg ging - met de waarschuwing dat de politie buiten stond te bekeuren. Een luid gilletje en alle vrouwen vlogen van tafel en renden het terras af! Wat een commotie, haha! Iedereen stond op de stoep geparkeerd, ik zelf stond op een rotonde geparkeerd – dat heeft ons allemaal een bekeuring gescheeld. De politieman stond met open mond naar al die vrouwen te kijken die hun auto insprongen zonder hem aan te kijken. Toen heeft hij maar de enige auto (niet van ons) die nog op de stoep stond weg laten slepen, de boef!

Afgelopen woensdag zijn we naar Nederland gevlogen om bij de Open Dag van het Stedelijk Gymnasium te zijn. Anthe heeft voor het eerst door het schoolgebouw gelopen en ze heeft haar klasgenoten en mentor met hulpmentor ontmoet. Ze zit toevallig in de klas bij Felix - uit haar oude klas op de Montessorischool - dat valt weer mee! Nu gaat ze de tweede week van september voor het eerst naar school, drie dagen op kennismakingskamp! Inden en Maren zijn op de Montessorischool geweest. Dat voelde echt als thuiskomen: de stilte in het gebouw (onze Spaanse school is écht heel luidruchtig!), de groetende moeders van vroeger op het plein en hun gegroeide kinderen! Maren komt bij juf Hanneke in de onderbouw waar Anthe en Inden ook in de klas zaten. Dat vinden Mark en ik erg fijn, ons derde spruitje bij dezelfde juf. En Inden komt bij haar twee beste vriendinnen in de bovenbouw, helemaal goed natuurlijk. De meiden hebben in Breda hun vriendinnetjes weer gezien en logeerpartijtjes gehad en Maren heeft bij haar beste vriend Sebas gelogeerd (wij allemaal trouwens) en veel tijd met hem doorgebracht. We hebben daar Mark´s 40e en Anthe´s 11e verjaardag nogmaals gevierd met taart en kadootjes. Ook zijn de kinderen met opa en oma Rippens naar het Speelbos geweest.

Mark en ik hebben veel tijd in ons huis doorgebracht. We hebben de tuin aangepakt en vooral in de achtertuin was het een oerwoud, het onkruid groeide tot aan je oksels… Binnen hebben we muren geschilderd in nieuwe kleurtjes en het voelde goed om in ons vertrouwde huis lekker aan de slag te zijn. We hebben wat maten opgenomen om te kijken of de nieuwe meubels uit Spanje passen en we hebben wat aannemers gesproken om op zolder nieuwe ramen te plaatsen. In de keuken wordt een deuropening dicht gemaakt en in een andere keukenmuur wordt een nieuwe opening gemaakt. We hebben voor een nieuwe indeling gekozen: de zitkamer komt in de voorkamer en de eetkamer in de achterkamer – naast de opening naar de keuken dus. Als onze spulletjes met de verhuiswagen in Breda aankomen zijn de veranderingen klaar. Leuk!

Toen we zaterdagavond aan kwamen op Barajas leek het alsof er een föhn aanstond: het was die dag tegen de 40 graden geweest! En ondanks het klussen in ons huis in Breda voelde het in Madrid als een thuiskomen… Zondag hebben we bijna niks gedaan, alleen in het zwembad gezwommen, geluierd in de hangstoel en op ons deck gezeten. Anthe had eind van de middag een verrassingsfeestje van haar oude groep 8, heel gezellig. De aftrap voor deze week, want Maren heeft een klein afscheidje door met haar vriendinnen te skeeleren bij school en Anthe heeft vrijdag weer een verjaardagsfeest van haar klas, een disco bij het zwembad. Mark en ik hebben drie (afscheids)etentjes deze week, en ik nog een lunch - over volgende week nog maar niet te spreken! Uiteraard gaan de dagelijkse bezigheden gewoon door, naast het opruimen en voorbereiden op de verhuizing. Ik had het nooit gedacht, maar ik kan nu wel een beetje naar de daadwerkelijke verhuizing uitkijken…. Rust en een mooie vakantie in het verschiet!

Risa

Don´t cry because it is over
Smile because it happened

De laatste weken hier in Madrid zijn bizar. Ze zijn propvol gevuld met afscheid, en afscheid nemen is niet fijn en niet makkelijk. Toch is ieder afscheid ook weer heel leuk en gezellig. Ik had vorige week een afspraak met een vriendinnetje in het Museo del Prado: een heerlijke wandeling door het museum, een lunch en een snel afscheid op straat door te zeggen dat het vooral geen afscheid is. Zo heeft Mark zaterdagavond een afscheid gehad met zijn vriendengroep hier. Een groep van zeven man is gezellig gaan eten met elkaar. Ruud van Nistelrooij schoof nog kort aan, hij kent één van Mark´s vrienden. We hebben nog heel wat afspraken staan voor etentjes en zélfs nog een barbecue op de avond dat onze spullen al ingepakt zijn in verhuisdozen!

Anthe is vorige week elf jaar geworden. Onze kleine, grote meid! Midden in het feestgedruis van haar klas met afscheidsfeesten en komende verjaardagsfeesten, klassenfeesten en verrassingsfeesten hebben we Anthe´s verjaardag heel sober gevierd. Uiteraard kadootjes op het grote bed (zie ons fotoalbum), een traktatie op school en ´s middags een verjaardagstaart met slingers op het deck. En dat was voldoende voor deze keer. Voor de volgende verjaardag - die van Inden - hebben we wat olifanten, giraffen en zebra´s uitgenodigd om taart te komen eten bij de tent, in Afrika!

Afgelopen weekend heeft Anthe het Engels examen voor Cambridge gedaan, haar tweede en tevens laatste examen via deze school in Madrid. Het toeval wil dat haar nieuwe Middelbare school in Breda ook het Engels programma van Cambridge aanbiedt. Anthe krijgt hiervoor een paar uur extra Engels per week en zal daarbij om de twee jaar een officieel Cambridge examen doen. We zijn blij dat ze dat kan voortzetten. Ze heeft morgen een Open Dag op het Stedelijk Gymnasium waarbij ze ook met haar nieuwe klas zal kennismaken. Speciaal daarvoor vliegen we morgen voor een paar dagen naar Breda. We combineren dat meteen met de (her)inschrijving van Inden en Maren op de Montessorischool. Anthe en Inden zien hun vriendinnen weer en we gaan onze tuin bijhouden. Ook ga ik beginnen met het latexen van wat muren in ons huis. Een kleine voorbereiding op onze terugkomst dus…

Alledrie de meiden zijn volop bezig met de voorbereidingen op de musical, de afsluiting van het schooljaar. Uiteraard hebben de zeven kinderen van groep 8 (waaronder Anthe!) een hoofdrol, maar alle klassen doen mee in de musical. Zelfs ík heb een klein rolletje op het podium als de moeder van Anthe… De liederen, teksten en dansjes worden regelmatig en goed geoefend met de juffen. En alle kinderen hebben een kledingsadvies mee naar huis gekregen. Anthe speelt zichzelf op het podium, Inden is een rijke pija (tuttebel) met veel geld en Maren een rockstar. Vorig jaar heb ik veel stress gehad om op tijd voor de musical terug te vliegen naar Madrid, dus dit jaar blijven we dicht in de buurt van het theater, haha! Het zwembad in onze urbanización gaat bijna open, dus we gaan lekker hangen in en rondom het water.

Disco

De tuin vulde zich langzaam met kinderen die allemaal in zwart-wit gekleed waren. (zie ons fotoalbum) De muziek stond aan en toen iedereen er was en er wat gedanst werd mochten de meiden de grote kadotassen openmaken. Alle genodigden hadden geld bij elkaar gelegd en een strandkledingsetje voor Anthe en Inden gekocht inclusief slippers, strandtas en zonneklep. Op het witte hemdje hebben alle kinderen hun naam en lieve tekstjes geschreven. Daarnaast kregen ze ieder een digitale fotolijst die gevuld was met foto´s van iedereen. Heel persoonlijk, en onvergetelijke afscheidskado´s! (slik)

De drie hoogtepunten van de avond waren de limbo-danswedstrijd die de kinderen geweldig vonden en telkens opnieuw wilden doen, de ballondans waarbij de jongens een meisje ten dans moesten vragen (waar op school al een week over gesproken werd) en ze dicht bij elkaar moesten dansen om de ballon tussen hen in te houden. En het derde hoogtepunt (waar ik zelf erg van genoot) was de dans van Hannah Montana waarbij zo´n twintig meiden dezelfde danspasjes uitvoerden. Eén liedje was niet genoeg, het liedje mocht eindeloos herhaald worden…haha!

De borrel voor de ouders die op het discofeest volgde was erg gezellig en werd druk bezocht. Veel ouders kwamen samen en de meesten bleven ook lang hangen. Overal zaten en stonden mensen gezellig te praten en te borrelen en de vuurkorf stond aan. Het was een warme, zwoele avond en vanuit onze tuin is een mooi uitzicht op de lichtjes van Madrid. Ik kreeg zoveel complimenten over de gemoedelijke sfeer in de tuin en de mooie ligging dat ik helemaal een spijtig gevoel kreeg dat dit onze afscheidsborrel was en dat we dus weggaan over een paar weken!

De twee dagen na het feest hebben we gezellig doorgebracht met onze logées: Petra, Tom, Jochem en Gijs. Op zaterdag deden we een picknick bij rivier Manzanares waar de kids lekker konden klauteren en in het water spartelen. Ook hebben de mannen en jongens onder ons een kersenpit-ver-spuug-wedstrijd gehouden. (zie ons fotoalbum) En op zondag zijn we met z´n allen met de metro naar plaza Santa Ana geweest om op het terras van het allerbeste tapas-restaurant te eten - gevolgd door een bezoek aan Plaza Mayor. De meisjes hebben zich dit weekend goed vermaakt met Jochem en Gijs, vooral in de tuin op de trampoline met de waterslang aan …

Ondertussen heeft Mark gisteren zijn eerste werkdag achter de rug in zijn nieuwe funktie. Het was een bloedhete dag gisteren…bijna 40 graden. En ondertussen is onze oudste dochter verjaard: Anthe is 11 jaar geworden vandaag!

Adiós

Deze week staat in het teken van hét afscheidsfeest van Anthe en Inden. Ze hebben allebei hun klasgenootjes uitgenodigd en nog wat vriendinnetjes daarbuiten. Al met al komen er meer dan 40 kinderen dansen op de zwart-wit disco in onze tuin! Mark is maandag vertrokken naar Rusland, naar één van de zes fabrieken waar hij straks mee gaat werken in zijn nieuwe baan. En omdat morgen ook nog vrienden uit Nederland met hun zonen Jochem en Gijs een weekend komen logeren komt er nog best wat bij kijken voor mij.

Mark´s broer was afgelopen weekend met zijn zoon Dani bij ons te logeren en toen hebben we hippe, Spaanse discomuziek gekocht en een CD van Kate Perry. Een CD van Miley Cyrus hebben we geleend van Anthe´s vriendinnetje en van dat alles met wat Beyoncé en Mama Mia hebben we twee compilaties gemaakt voor het feest. Ook hebben de broers alle drank ingekocht zodat ik niet met al die flessen hoef te slepen. Mark en ik hebben zondag voorbereidingen getroffen zodat we een filmpje kunnen afspelen bij de dansvloer op een gespannen wit doek aan de muur. En er komt vandaag een vriendin helpen met alles opruimen en klaarzetten, een andere vriendin maakt voor vrijdag hapjes voor de kinderen klaar. Ook heb ik van alle kanten plastic bekers geleend, zodat de kinderen verkoeling kunnen halen aan de bar. Zelfs het weer doet een duit in het zakje, want het wordt morgen 29 graden zonder wolkjes…

Op het schoolplein wordt er door moeders stiekem boven een A4tje gefluisterd, dat gauw opgevouwen wordt als ik per ongeluk die kant op kijk. Gisteren waren Anthe en Inden met hun vriendinnen bij ons thuis een dansje aan het oefenen die ze met z´n allen op de dansvloer gaan uitvoeren. In de pauzes op het schoolplein wordt dit nogmaals flink geoefend. En ik hoor op het plein af en toe iets over geheimzinnige dansoptredens... Inden vindt het superspannend en is zenuwachtig. Ik heb zo´n vermoeden dat de meiden verrast zullen worden vrijdag - en Mark en ik dus ook! Dat geeft een heel warm gevoel en tegelijkertijd ook een heel angstig gevoel, namelijk het gevoel van een naderend afscheid…

Zo hebben we afgelopen weekend onze vrienden weer gezien die afgelopen winter naar Praag zijn verhuisd. We hadden ze vorige week gezien aan de Algarve in Portugal en nu met een gezamenlijke paella-lunch met vrienden op de tennisclub. Het was een heel gezellige reünie, maar twee andere stellen van deze groep (waaronder Mark en ik) gaan deze zomer ook weg uit Madrid. Jammer is dat… Het leuke is dan wel dat je elkaar overal op de wereld weer tegenkomt. Zo zie ik in juli mijn Madrileense vriendinnen - die nu in Hongkong en Australië wonen - weer in Nederland. Dat wordt ook een geweldige reünie! En toch…afscheid nemen en weerzien…heel intens.

Algarve

De camping in Fuseta – in het Zuiden van Portugal – is heel uniek gelegen. Aan de ene kant begint een natuurpark met strandjes en eilandjes en aan de andere kant ligt een haventje met veel vissersbootjes en een veerpont. En vandaag hebben we de pont genomen naar een klein onbewoond eiland. Nadat de veerboot aangelegd had liepen we zo`n 100 meter naar de andere kant van het eilandje en daar zagen we een prachtig wit strand met een azuurblauwe, knalheldere zee! (zie ons fotoalbum) Inden vond direkt een mooie witte zeester toen ze haar voet in het zand zette. Geweldig! Ook leggen zeeschildpadden ´s nachts eieren op dit strand. We hebben vandaag nog tien zeesterretjes gevonden en nog wat krabbetjes en mooie schelpen. Zeepaardjes zwemmen hier ook, maar die hebben we helaas niet gezien. Anthe heeft, als enige, gezwommen in zee. Helaas stond Maren vanmiddag met haar voetje in een zee-egel... Gelukkig had ze maar drie afgebroken naaldjes in haar voet die verdwenen toen ze met haar voet in een emmer zeewater had geweekt.

Met het boemeltreintje reden we vanmorgen naar Olhâo, een plaatsje tien kilometer verderop, waar elke zaterdagochtend een markt gehouden wordt aan de haven. Wij vinden het altijd heel leuk om over zo´n lokale markt te lopen. Pijlstaartroggen, garnalen, zalm, sardientjes, inktvissen en zelfs de gevaarlijke, grote lampjesvis uit de film Nemo lag er! In de haven zagen we een veerpont naar Ilhâ Armona liggen die tien minuutjes later zou vertrekken. Volgens de mevrouw van de kaartverkoop zijn er ook restaurantjes op dit eiland en zo togen wij vol verwachting naar dit eiland. En het overtrof al onze verwachtingen! We voelden ons alsof we in de film Mama Mia terecht gekomen waren: witte huisjes met roze bebloemde klimop langs de muren, één straatje die van de aanlegsteiger naar het strand liep en zelfs de wapperende was hing aan de waslijn. Het strand aan de andere kant van het eiland was heel idyllisch met een eilandje ervoor gelegen waar schelpdiertjes gevangen werden door lokale vissersmannen. (zie ons fotoalbum) We aten lunch met uitzicht op zee en de duinen in een restaurantje van een Belgisch stel die al 20 jaar op dit eiland wonen en er twee zonen hebben gekregen. Hoe romantisch… De versgevangen conquilhas (lokale kleine schelpdiertjes) smaakten er onovertroffen, zelfs Maren genoot ervan.

Na nóg een heerlijke dag op het strand van het onbewoond eilandje doorgebracht te hebben zijn we eind van de middag naar Praia de Faro gereden. We hadden een borrelafspraak aan het Portugese strand met Madrileense vrienden die nu in Praag wonen. De wereld is zo klein! Maren en Olivia hadden vijf minuutjes nodig om het ijs te breken en hebben daarna heerlijk samen op het strand gespeeld. (zie ons fotoalbum) Uiteraard ging de tijd veel te snel… Gelukkig zien we elkaar zondag nog een keer in Madrid.

Op de terugweg naar Madrid hebben we in de auto veel meegezongen met Leonard Cohen, Mama Mia en vooral Beyoncé... Ik ga namelijk vanavond naar haar live concert in Madrid. Tijdens onze laatste vakantie in Andalusia was ik vermoedelijk op de terugweg mijn lievelingsvest vergeten bij een wegrestaurant. Dit vest wilde ik eigenlijk meenemen naar Afrika en ik baalde er zo van dat ik het kwijt was. Nu reden we dezelfde route naar huis… “Zullen we het proberen?” En ongelofelijk, maar mijn vest lag daar, haha! Wat een geluksvogel ben ik! Morgen komen Mark´s broer Ramon en ons neefje Dani aan op Barajas, ze komen gezellig een paar dagen bij ons logeren.