Fruit from our backyard

GEZAPIG

“Once you engage with the simple enough business of feeding yourself, of soil and water, weather, season and harvest, it becomes personal. It is about you, your family and friends. Food becomes an aspect of those relationships as well as your intimacy with your plot.” 

- Monty Don

Na een gezapige tijd weer thuis snak ik een beetje naar een belevenis of een avontuur. Ik had alle tijd om de rijpe pruimen van de fruitboom te plukken. Ook een beetje te laat zag ik pas toen ik aan het plukken sloeg. Er lagen al wat rottende en overrijpe pruimen op de grond naast de boomstam. Hapjes leken eruit gegeten. Ik kan maar één dier verzinnen in onze tuin die overrijpe pruimen zou eten en dat zouden de padden zijn die bij ondergaande zon tevoorschijn komen. Al zouden vogeltjes natuurlijk ook wel een zoete, rijpe pruim lusten? Terwijl ik de mooie pruimen geplukt en in een vergiet gewassen heb denk ik ineens aan de vijgenboom. Ik dacht dat vijgen paars kleuren als ze eind van de zomer rijp zijn. Onze vijgen zijn dus klaarblijkelijk al rijp wanneer ze aan de buitenkant groen zijn en alleen aan hun onderkantje paarsig gekleurd zijn… Ze zijn net als de pruimen overheerlijk. Zodoende hebben we ineens volle fruitschalen met een vliegenbeschermkap op tafel staan. Gevuld met fruit uit eigen tuin. Hoe idyllisch eigenlijk… Ik heb het ineens helemaal te pakken en inspecteer enthousiast ook mijn groentetuintje van de zaadjes van Albert Hein. Grote planten met tientallen cherrytomaatjes tref ik aan. Groeiend over het terras, dus heb ik ze vastgebonden aan bamboestokken. Ook zie ik dat de komkommerplanten oranje bloemen dragen waar komkommers aan zullen groeien. De rucola sla hadden we voor de zomervakantie al verorberd. De munt en peterselie groeiend in de moestafel heb ik overduidelijk verwaarloosd. Ze bloeien nu bijna een meter hoog. Goed voor de vlinders. Oudste dochter reageert op mijn foto’s van de oogst van deze week. ‘Neem wat mee!’ schrijft ze. Zodoende rijden we een paar dagen later met een vergiet met mooie pruimen en één vijg naar Rotterdam. Ook een bos vers geplukte eucalyptus uit de voortuin en een glazen fles truffel olijfolie uit Kroatië gaan op de achterbank mee. Ik ben gekleed in mijn hardloopkleding. Dochterlief en ik gaan weer eens een rondje om de Kralingse Plas rennen en mijn lief fietst gezellig mee. Eenmaal haar buitendeur uitgestapt blijkt het flink te regenen. Ik heb een dun regenjasje mee. Dochterlief gaat nog even terug voor een regenjas. Mijn lief vindt gelukkig nog een paraplu in de achterbak van de auto. Nog maar een paar minuten later zijn we al drijfnat. Ik doe de capuchon af, koud is het tenslotte niet. Na een paar keer onhandig om een regenplas heen gesprongen te hebben loop ik er gewoon dwars doorheen. Het is een enorme hoosbui. De straten zijn in no time ondergelopen. De brandweer van Rotterdam krijgt meerdere meldingen van volgelopen straten. Twee ongelukken op de snelweg rond Rotterdam die verband houden met regenoverlast. Ongelofelijk veel hemelwater. Het is alleen helemaal niet koud. Dus gaat na de capuchon, ook de rits van de regenjas weer open. Ondertussen doorweekte schoenen en sokken. We joggen en kletsen rustig door. Boven het water van het meertje horen we onweer. We ontwijken daarom de houten steigers over het water en blijven aan de rand van het bos lopen. We lopen ruim vijf kilometer in de zware regen. Onderweg naar haar huis kopen we belegde broodjes en warme Chai Latte’s. Na de lunch liggen er in dochter's huiskamer twee plasjes onder m’n stoel. Het water is via beiden mouwen van mijn drijfnatte vest, die over de rugleuning hing, op de vloer gedruppeld. Als ik de mouwen boven de wasbak uitknijp lopen er straaltjes regenwater uit.  In de auto terug naar Breda zet ik de stoelverwarmer aan. Kippenvel op mijn armen. Thuis onder een hemels warme douche. Heerlijk zo’n avontuur na een lome, slaperige tijd met alleen maar veel yogalessen, een bezoek aan de bieb, hardlopen, koken, zelf geteeld fruit plukken, zo nu en dan een vriendinnetje zien en een avondwandeling met mijn lief over de prachtig bloeiende heide. Loom is best fijn, maar van zo’n gewaagd hardlooprondje kikker ik helemaal op.

Love...

EENENTWINTIG

“Little girls are the nicest things that happen to people. They are born with a little bit of angelshine about them, and though it wears thin sometimes there is always enough left to lasso your heart.” 

– Alan Beck

Voor het eerst sinds je geboorte was ik niet op de dag dat je verjaart. Je eenentwintigste verjaardag nog wel. Jouw verjaardagen hebben we overal ter wereld gevierd. Om een paar landen te noemen: Massachusetts, Alabama, Frankrijk, Spanje, Namibië, Portugal, Peru, Mexico of Oostenrijk. Een werelds kind. Ik hoefde deze keer geen taart in huis te halen. Er werden geen slingers opgehangen in onze huiskamer. We hebben wél gezongen. Papa en ik voor de camera van een telefoontje. Het filmpje werd naar Maastricht gestuurd. Je slaapt twee weken achter elkaar in je nieuwe studentenkamer.  We hebben zelfs speciaal voor jouw introductieweek onze reis aangepast. Zondag kwamen we thuis en dezelfde zondag werd je door je vader naar je nieuwe stad gebracht. Je potten met planten op de achterbank. Tassen en dozen achterin. Schone was van de vakantie mee. Geen feestelijke dag dus deze bijzondere verjaardag van jou. Des te meer voor jou. Je werd om twaalf uur ’s nachts toegezongen door je groep van de introductieweek. Je sliep bij een vriendinnetje. Als ontbijt carrot cake en een latte. Op je nieuwe kamer lag een verjaardagskaart van ons. En van je tante. Een kaart met een verrassing bij de post van je Bredase vriendinnen. Eerst zou de introductieweek niet doorgaan. Toen gelukkig weer wel. Uiteindelijk kreeg je een paar dagen vooraf het bericht dat het wel doorging maar zonder grote feesten in de avond. Een afgeslankte, saaie versie… Gelukkig blijkt nu dat er illegaal toch feestjes en avondjes uit georganiseerd worden. Daar zijn jullie ook studenten voor. Lekker een normaal studentenleven. Wel elke ochtend een snelle covid test laten doen op een locatie in de stad. Ook meteen de tweede vaccinatie laten zetten. Ik zie leuke foto’s van jou voorbij komen. Ik zie het gezicht van een blije dochter. Ik zie je zongebruinde lichaam. Tweeënhalve week zijn we op reis geweest. Twee weken heel coronaveilig op één camping aan de Kroatische kust. Het tentje van jou en je zusje én onze VW kampeerbus pal aan het water. We lazen boeken aan zee. We snorkelden. We zwommen. We hebben diverse keren op een paddle board gestaan. We liepen samen naar de douches of toiletten. We hebben een dag gezeild. We kletsten aan zee. We leefden in het nu. Maakten foto’s aan zee. Genoten van elke zonsondergang. Elke avond samen met jou en je zus een aflevering van onze serie op de iPad voor de bus kijken. We ontbeten aan zee. Papa kookte met uitzicht op zee en daarna aten we gezamenlijk onder de koelte van de pijnbomen aan zee. We zagen de dolfijnen langs zwemmen na het eten. Het waren heerlijke weken. Aan de azuurblauwe Adriatische zee. Nu zijn we sinds een paar dagen thuis. Het zijn grijze, regenachtige dagen. Herfstachtig koud. Ik moest het vakantie wasgoed veelal binnen laten drogen. Zelfs de wasdroger gebruikt. Ik heb gewoon een kater. Heimwee naar de zon. Ik mis het zonlicht. Ik mis de heerlijke warmte op mijn lijf. Ik mis de hele dag tot ’s avonds laat in m’n bikini lopen. Op slippertjes naar het bakkertje voor vers brood. Of naar de campingwinkel voor een emmertje yoghurt en een stukje brie. Naar de groentekraam pal naast de camping voor verse groente en fruit. Zo simpel. Zo fijn.

Energy of the cascade 

ENERGIE VAN WATERVALLEN

Das Prinzip aller Dinge ist das Wasser - aus Wasser ist alles und ins Wasser kehrt alles zurück.

- Thales von Milet

Het water klettert keihard naar beneden in een helderblauwe poel. Het zonlicht schittert in het vallende water. Ik krijg altijd enorm veel energie van watervallen. En die zijn er gelukkig heel veel in de hoge toppen van Karinthië. Als kind ging ik met mijn ouders ook naar Karinthië. Het tussen de bergen verscholen Alpenland. Eeuwige sneeuw op de hoge Grossglockner. Bergtoppen beklimmen tot het kruis. Rivier de Drau. Dammetjes bouwen van zwerfkeitjes in de rivier. Mijn zusje en ik met blote voeten in het ijskoude smeltwater van gletsjers. Soms stonden we heel stoer twee tellen met ons hoofd onder de waterval. Mijn vader bouwde eind van de middag een barbecue van stenen en het meegebrachte rooster. Mijn moeder bakte er worstjes op. Jeugdherinneringen. Zwemmen en visjes vangen in de Weissensee, en bewaren in een jampotje. Deze ging zelfs mee naar huis op de achterbank van onze oude Toyota Corolla. Deze vroege middag zijn we na zo’n dikke zes uur rijden in de plakkerige warmte - en zelfs stapsgewijs rijden in de file voor de Karawankentunnel - aangekomen in ons Oostenrijks pension in Fischertratten. We gaan, na een bezoek aan een terras, natuurlijk naar frisse watervallen vlakbij. De omgeving is knalgroen. Het ruikt naar versgemaaid gras. Koeien op de bergweiden. We zitten ontspannen op de door-water-versleten gladde stenen in de snelstromende beek. Superkoud water. Ontspanning in harmonie met de natuur. Het geluid van kletterend water op de achtergrond. Heerlijk op zo’n zweterig warme middag. En weer zó anders dan de Kroatische kust van de afgelopen twee weken. Met onze jongste van zes maanden in de draagdoek op mijn buik klommen we zestien jaar geleden hier ook al in de buurt door een avontuurlijke bergklamm. Eerst door de droge bergspleet en daarna tot bijna ons middel in het koude smeltwater. De meisjes (en wij ook!) vonden het superspannend. Vanavond eten we in het pension gelegen in het diepe Maltadal. Zo’n typisch wit gestukt huis met donkerbruin betimmerde balkons waaraan rode geraniums hangen. Tijdens het eten horen we andere gasten tegen de serveerster praten over onze Volkswagenbus die recht voor het pension geparkeerd staat. We reageren niet. Als we na het eten boven op het balkon relaxt gaan zitten met een gevuld theepotje met uitzicht op alleen maar bergtoppen van de Alpen om ons heen, geniet ik. Het begint een beetje te regenen. De temperatuur is heerlijk op het balkon. We horen het af en toe donderen in de verte. Net als toen ik kind was vroeger op de camping. Ik vond het heerlijk spannend wanneer de donder heel lang achter de bergtoppen bleef hangen. Je hoorde het van verre aan komen rollen. Zo ook op de achtiende verjaardag van onze middelste dochter. Op de terugweg uit Slovenië kampeerden we met onze bus een paar dagen aan een bergmeer in Karinthië. Stevig onweer in de nacht dat juist boven het meer bleef hangen. Flinke onweersklappen om ons heen. De zussen zochten geruststelling bij elkaar in het kleine tentje, hoorden we de volgende ochtend bij het ontbijt. Op deze heerlijke ontspannen avond blijft het onweer gelukkig achter een berg hangen. 

Fischertratten - 13 augustus 2021

Fantastic day at sailingboat Pulpa

CHOPPING THE WAVES

“We clear the harbor and the wind catches her sails and my beautiful ship leans over ever so gracefully, and her elegant bow cuts cleanly into the increasing chop of the waves. I take a deep breath and my chest expands and my heart starts thumping so strongly I fear the others might see it beat through the cloth of my jacket. I face the wind and my lips peel back from my teeth in a grin of pure joy.”

⁃ L.A. Meyer

Terwijl ik het trappetje uit het aquagroene zeewater omhoog klim geeft de Braziliaanse John me de handdouche met fris water aan. Er staat een mooi mandje met vier frisse, zachte handdoeken op de boot klaar voor ons. Wat een luxe! We zijn te gast op het zeilschip van Romy en John. Prachtige boot (door haar vader gebouwd) en twee prachtige, wereldse mensen. Vanmiddag zijn we in de haven van Rovinj op hun zeilboot gestapt. Meteen op blote voetjes. Onze kampeerbus hebben we bij een resort geparkeerd waar we een nachtje verblijven. Ik heb als kind veel gezeild omdat ik toevallig twee vriendinnetjes had met ouders met een zeilboot. Zoveel weekends gezeild in mijn jeugd. Ik voel me meteen zeer op m’n gemak op hun zeilboot  Pulpa. Het deinen van de boot. Het geluid van de boot die door het water glijdt. De wind door je haren. Het klapperen van het grootzeil. Ik voel me helemaal in m’n element. Al snel na vertrek hebben we de kajuit verruild voor de voorkant van het schip. Een zitzak en een paddle board maken het ons erg comfortabel om daar te zitten en te relaxen. Romy geeft ons een mooi opgemaakte, goedgevulde fruitschaal aan. Flesjes koud water. Tijd om te genieten. De zon schijnt volop. Zo nu en dan gaan we overstag en moeten we plat liggen zodat de giek ons hoofd niet raakt. Telkens een lachwekkend moment, omdat we snel over elkaar heen gaan liggen. John telt ‘One, two, three!’ en dan vliegt de giek razendsnel over ons heen. We gooien later het anker uit in een mooie, rustige baai om te zwemmen. Het water is zo helder! Veel visjes. Parelwit zand op de bodem. Dat is lang geleden dat ik dat zo mooi heb gezien. Dat was de Caraïbische zee… Snorkelen is hier fantastisch. We gebruiken het paddling board om een poging tot suppen te doen. Dat levert hilarische filmpjes op de GoPro camera op. Je kunt ook lekker roeien op zo’n paddling board merken we. De meiden en mijn lief zeilen voor het eerst in hun leven. Ze vinden het geweldig. Na een tijd zeilen wordt het zeil weer gestreken. Nóg een prachtige plek om te zwemmen en suppen. Romy en John maken ondertussen het avondeten voor ons klaar. Als we weer aan boord klimmen staat er een prachtig gedekte tafel met tapas voor ons klaar. Alles home made van lokale producten. Door Romy, of haar ouders. Zelfs de heerlijke witte wijn komt van haar vader’s land. John hielp zelf met het plukken van de druiven. De zon zakt al. Het zonlicht is zacht. We proosten. Heaven on earth. Met mijn gezin heerlijk dineren op een zeilboot. Zachtjes deinend op de golfjes van de Adriatische zee. Wat er deze reis verder ook nog gebeurt, beter wordt het niet. Na het eten hijsen we de zeilen weer. De kop in de wind. De koperen zon zakt steeds meer richting het water. De wind zet een beetje aan. Ik zit op de punt. Heel senang. Zó genieten dit. 

Rovinj - 10 augustus 2021

Hinterland Croatia

ZEEWIND

The air is sharp, and I understand why years ago sea air was prescribed as a tonic for the body.” 

― Anita Shreve

Er staat eigenlijk elke dag een stevige zilte zeewind. Dat is heerlijk wanneer het dagelijks dertig graden is. Toch word ik dat geluid van de ruwe zee en de harde wind langs je oren ook wel eens zat. Er is geen stilte. We gaan een dag met ons antieke busje het binnenland in. Zodra we de motor starten komt er al een campinggast ons aanspreken over de oude bus. Altijd een onafgelaten stroom van aandacht. Er was zelfs een campinggast die ons campertje herkende van drie jaar geleden toen we hier ook een week hadden gekampeerd. We stappen in en weg zijn we. We rijden door het prachtige heuvellandschap met zicht op eindeloze olijvenboomgaarden en wijnvelden. In het glooiende groene landschap liggen wat rondgestrooide oude dorpjes. Sommige zijn op een bergkam neergedaald. Prachtig gezicht. Sommige zijn precies op een heuveltop terecht gekomen. We bezoeken het met een stadsmuur omringde Motovun uit de Middeleeuwen. Het is er klein. Smalle steegjes. Straatjes geplaveid met grote versleten keien. Een kerkplein. Alles autovrij. Prachtige uitzichten over heel Istrië. Heel warm ook. We genieten van koude verse lemonade op een terras. Daarna nog een koude smoothie op een ander terras. Niet veel later rijden we met de bus, met alle ramen voor en achter wijd open, naar Groznjan. Een prachtige route klimmend naar boven. Ook dit stadje is idyllisch op een heuveltop gelegen. De late middagzon maakt het romantisch en lieflijk. We struinen rond door de smalle straatjes en steegjes, spelen een potje kaart op een koel terras. Voor het avondeten schuiven we precies één terrasje op. Wanneer we in de knalrood gekleurde avondzon terug rijden ziet de wereld er zo fotogeniek uit. Steeds even stoppen voor een fotootje. Wát een indrukwekkende terugrit! Op de camping aan zee stormt het nog steeds. De was wappert weer met keihard geklepper aan de waslijn. De hangmat slaat wild in het rond tussen de pijnbomen. Ik voel het zout uit de zeelucht plakkerig op mijn huid neerkomen. We zijn weer terug aan zee. 

Savudrija - 8 augustus 2021

  Our hammock at sea

RIDING BICYCLES

“It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them.” 

― Ernest Hemingway

Ik laat m’n vouwfietsje vallen en loop met grote passen op de Grieks-blauw geverfde waterpomp af. Ik pak de hendel beet en voel direkt een harde prik in mijn ringvinger. Een wespensteek. Uit de kraan zie ik nu wespen vliegen. Schrik. Ik doe snel mijn ringen af en begin te zuigen. Het gif spuug ik uit. Ik had juist zo’n dorst. We maken een fietstocht door het achterland. Ik had de avond ervoor een website gevonden met diverse fietsroutes door Istrië. Voor de meiden hadden we twee fietsen gehuurd. Toen we in de ochtend vertrokken was het bewolkt met een harde wind. Het had de nacht ervoor gespookt aan de kust. We lieten de hoge golven voor wat het was. Ik had naast zonnefactor 50 zelfs een zomertruitje met lange mouwen in m’n fietsmandje gedaan. We fietsten al snel door een mooi glooiend heuvellandschap. Veel olijvenboomgaarden. Slaperige dorpjes. De zon verscheen aan de hemel. Van de harde zeewind was niks meer over. De temperatuur steeg gestaag. Geen supermarktjes om een fles water te kopen. We hadden al een stop gemaakt om iets kouds te drinken en een beetje af te koelen. Dat restaurant verkocht helaas geen waterflessen. De route was geweldig. Soms over bospaden, vaak landerige weggetjes. Klimmend naar boven, maar ook keihard naar beneden crossend. Regelmatig stond er bij een oud, met druivenplanten begroeid, landhuis een oldtimer voor de deur. Ik genoot. Alleen die dorst. En toen bereikten we op een klein verlaten kerkpleintje die beruchte waterpomp.... De fietsroute boog af naar de kust. Daar lunchten we op een heerlijk schaduwrijke terras met uitzicht op de lichtblauwe zee. Veel water gedronken, heerlijk gegeten. We vervolgden de route die langs Umag ging. Wij weken even af van de route en fietsten het eeuwenoude havenstadje in. For oldtimes sake. Drie jaar terug hadden we hier de heerlijkste en grootste ijscoupes ooit gegeten. We parkeerden de fietsen en vonden hetzelfde terras aan het water weer terug. Heaven on earth. Ik had mijn schoenen en sokjes uitgetrokken. De hoge golven sloegen over de kade heen. Heerlijk over mijn warme voeten en benen heen. We genoten van het ijs. Dronken er ook veel water bij. Toen we langs de plezierjachten fietsten om het stadje te verlaten voelde ik een platte band. Mijn lief bood aan de laatste zeven kilometer te lopen met de fiets aan de hand. Ik fietste met de meiden weg en we passeerden al gauw een benzinepomp aan de boulevard voor de boten. Ze hadden een luchtpomp. Ik kocht daar meteen een koude fles water. Mijn lief arriveerde al snel. Band opgepompt en gauw samen onze weg vervolgd. Prachtige fietspaden pal langs het water. Het laatste stuk was de band tóch weer plat. Mijn lief ging weer lopen en wij fietsten verder. Kort daarna had ook middelste dochter een lekke band op de huurfiets. Zeer waarschijnlijk van de kiezelsteentjes waar we vaak over reden. Ook wij wandelden de laatste kilometers over een kronkelig pad door de natuur en bereikten de achterkant van onze camping. We leverden de huurfietsen in en daar kwam mijn lief al aan lopen. Bezweet. Bij de kampeerbus verwisselden we snel onze bezweette kleding voor een bikini en zwembroek. Een frisse duik in de golven. Verkoeling. Na bijna vijftig kilometer bij zo’n dertig graden fietsen en de laatste kilometertjes zelfs lopend waren we daar wel aan toe!

Savudrija - 5 augustus 2021

  Painted picture of our bus!

LIFE IS GOOD  

“Dance with the waves,

move with the sea.

Let the rhythm of the water

set your soul free.” 

― Christy Ann Martine

Ik neem het uitzicht van onze Volkswagen bus helemaal in me op. De azuurblauwe Adriatische Zee zover het oog reikt. Twinkelende lichtjes in de verte van de stad Umag. De ondergaande zon die over alles en iedereen zijn perzikkleurige gloed geeft. De oude pijnbomen die pal aan zee krom groeien door wilde stormen vanaf zee. De laatste achtergebleven mensen na een zonovergoten dag op het steenachtige strandje. Wij zetten ons tafeltje bijna elke dag onder deze geurende pijnbomen om daar in de verkoeling van de zeewind ons avondeten te nuttigen. Ons oude Volkswagenbusje staat aan de andere kant van het pad. Uitkijkend op zee. Bijna iedereen die langs ons plekje wandelt kijkt om, stoot elkaar aan, stoppen om een foto te maken of lachen goedkeurend naar ons. De charmante bus tovert een glimlach op bijna ieders gezicht. Er is zelfs een tekening van gemaakt door een artistieke, aardige lerares, genaamd Almuth. Elke ochtend stap ik met mijn lief de zee in om, diep in zee, langs de lijn met boeien een stuk te zwemmen. Elke avond rond acht uur zwemt achter diezelfde lijn een groep dolfijnen die terug zwemmen van een dagje jagen. Overdag zeilen er schepen langs met hun zeilen strak gespannen door de zeewind. Onze hangmat hebben we aan de rand van het water vast gebonden aan twee kromme pijnbomen. Ondanks dit lieflijke, romantische plaatje kan het hier ook tekeer gaan. We hebben in de nacht een keer de luifel van de bus moeten halen zo erg rukte de zeewind aan het doek. We zagen andere mensen in het nachtelijke donker ook rommelen aan hun tent of camper. Gisteravond onweerde het enorm boven zee. Veel lichtflitsen wat er heel spannend uitzag. Donder die steeds dichter bij kwam. Uiteindelijk ging het ook nog wat regenen. Toch klaart het elke dag weer op. De dag na de storm hebben we genoten van de hoge golven.  De andere dagen is het een kalme zee om prima in te snorkelen of op te suppen. En dat doen we dus ook.

Savudrija - 4 augustus 2021