For safety is not a gadget but a state of mind.
~Eleanor Everet
In grote zwarte pakken met felle gele strepen vielen ze de voordeur binnen. “Hoeveel mensen zijn er in huis? Zijn er kinderen boven? Allemaal warm aankleden en iedereen moet zich nu naar buiten begeven.” Dat is wel even schrikken op Kerstavond als je All You Need is Love zit te kijken op de bank. Heel gehoorzaam trokken Anthe en Inden hun winterjas en laarzen aan en liepen ze met de mevrouw mee naar de grote politiebus. Maren mocht na een check boven in bed blijven slapen. Wel tien brandweermannen stapten naar binnen om de brand te blussen. (zie ons fotoalbum) Onze brand, dat eerst leek op wat rook dat ontsnapte uit de onderkant van de openhaard, maar na inspectie onder de vloer toch wel écht een brand bleek. Mark had onze nieuwe buurman (oud-brandweerman) er voor de komst van de brandweer al bij gehaald. Buurman en Mark blusten het gloeiende hout met wat water. Maar toen de buurman weg was en Mark nogmaals onder vloer ging kijken smeulde er wel degelijk een houten draagbalk… Ik heb (tegen Mark’ s zin) meteen 112 gebeld en binnen 10 minuten stond er een politiewagen en een grote brandweerwagen met sirenes en zwaailichten voor de deur! Zij bevestigden dat ik de juiste keuze had gemaakt. Dit smeulend vuur onder de houten vloer was al een jaar gaande (!) zodra wij de openhaard aanstoken. Toen ze de antieke houten vloer eruit aan het zagen waren deed het wel een beetje pijn. Maar als zij dit nu niet aangepakt hadden, hadden ze wellicht diezelfde nacht uit moeten rukken om ons alle vijf uit bed te halen. Dat relativeert wel even op Kerstnacht….
De boel de boel laten en maar zien wat er op je afkomt zonder schuldgevoelens. Geen plannen. Dat hebben we de vakantiedagen in Wassenaar gedaan. Het huisje was zo klein dat het vanzelf knus was. We zaten alle vijf naast elkaar op de bank in het huiskamertje. Veel andere keuzes waren er simpelweg niet. Allemaal rond het gashaardje met kaarsjes aan – een haardje dat thuis helaas niet meer aan kan… We hadden de nieuwe boeken die onder de kerstboom lagen mee, gourmetstel en natuurlijk spelletjes. De ochtend bleek het beste tijdstip om te zwemmen in het Tikibad. Dan waren er nog geen rijen voor de leukste glijbanen, alhoewel ook in de loop van de ochtend de rijen snel groeiden. Thuis een lunch en daarna gewoonweg doen waar we zin in hadden. Dat kon een rondje pretpark zijn, een middagje lezen, boodschapjes in het gezellige Wassenaar of voor Mark en mij een strandwandeling. De laatste dag eindigden we met een strandwandeling en een kop warme chocolade in een strandtent. (zie ons fotoalbum) Naast dit ideale kerstvakantieplaatje dat ik nu schets hadden we helaas ook een financieel stropje… Het vakantiehuisje was namelijk een scherpe aanbieding en zeker met het zwemabonnement, WiFi en parkentree erbij. Maar de derde dag hebben we alles afgezocht naar onze zwemkaarten met pasfoto’s – nooit meer gevonden in dat kleine huisje. Tóch maar nieuwe kaarten gekocht voor de laatste twee dagen… á 75 euro!
Aan het eind van het jaar is het voor de meeste mensen traditioneel tijd voor reflectie, bezinning en een blik op de toekomst. Wij hadden die momenten dit jaar iets eerder. En op de eerste plaats dacht vooral Mark veel na over zijn toekomst – overwegend zijn professionele toekomst. Hij is weinig thuis doordeweeks en mist daardoor veel van de meiden. In Madrid was hij elke avond op tijd thuis en in de weekends trokken we er vaak als gezin op uit. Tijdens de jaren dat we nu weer in Nederland wonen begon hij dat te missen. De uitdaging in zijn werkzaamheden werd steeds minder en de voldoening die hij eruit haalde ook. In de vroege herfst dit jaar begon hij een beetje om zich heen te kijken naar nieuwe uitdagingen. In deze tijd van crisis en dreigende depressie valt dat niet mee. En eigenlijk wist hij al heel lang dat hij terug wilde naar zijn oude werkgever uit de tijd van vóór de verkoop van zijn Spaanse fabriek. Mark is een keer naar hun kantoor in Parijs gereden om dit te bespreken en het gevoel was wederzijds. Ze hebben hem een mooie uitdaging aangeboden. Niet in Nederland en daar hebben we lang over na moeten denken, want de meiden en ik zijn heel gelukkig in Breda. We hebben ons plekje gevonden en ons leven kabbelt hier in heel rustig tempo voort. Na de balans opgemaakt te hebben – we behoren alle vijf gelukkig te zijn! – zijn we voorzichtig het traject van aftasten ingegaan. Mark en ik gaan de eerste week van januari samen kijken daar en hebben er vooraf een romantisch weekendje witte stranden, wuivende palmbomen en snorkelen aan vast geplakt.
Wassenaar, 30 december 2011
zaterdag 31 december 2011
zondag 18 december 2011
Stormachtig
Kom maar binnen
Het is hier warm en buiten is het koud
Geef je jas maar
We hebben vast wel iets waar je van houdt
Ga maar zitten
Eet en vier gezellig met ons mee
Er is genoeg voor iedereen
- Marco Borsato
Tijdens de afgelopen Kerstvakantie van het vorige jaar hadden we veel aanloop en hadden we veel gasten die bleven eten. Tijdens beide witte Kerstdagen dat jaar werd bij ons thuis de tafel uitgebreid gedekt en tafelden we lang na met familie. Tussen de feestdagen door hadden we ook eters, vaak uit het buitenland, en ook daar wilde ik iets speciaals voorschotelen. Nu moet je weten dat ik koken niet leuk vind en het daarom ook niet heel goed kan. Ik vind het zelfs al een uitdaging om recepten te vinden die enigszins makkelijk uitvoerbaar zijn. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulpvaardige tips! Het waren twee heel gezellige (maar drukke) weken in december en januari. Dit jaar willen we het anders doen. Daarom brengen we alle dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw door in een huisje in Wassenaar. We kunnen elke dag zwemmen in het befaamde Tikibad, elke middag een bezoek aan Duinrell brengen en ik hoop op een winkeldag in Den Haag en lange strandwandelingen. We nemen boeken en spelletjes mee, telefoon en mail laten we lekker thuis. Dit jaar hebben we natuurlijk ook al wat gezellige decemberetentjes gehad, maar lekker buiten de deur. Ik geniet altijd meer van het gezelschap dan van het diner, maar ik probeer daar wel verandering in te brengen. Zeker omdat ik tijdens zo’n avondje van mijn dieet afwijk en dus extra van de (zoete) smaak moet genieten! De volgende dag ben ik namelijk gewoon weer op regime met zo min mogelijk geraffineerder suikers en tarwe.
Die nacht ging het flink te keer buiten. Het was stormachtig en flinke windstoten beukten tegen de achterkant van ons huis aan. Ik denk dat die storm bij mij dat jagende gevoel aangewakkerd heeft dat ik die hele volgende dag voelde. Toen ik wakker werd zag ik dat de tuindeur tegen de kruiwagen open gewaaid was. De nieuw geschilderde deur had een flinke deuk opgelopen en de verf was beschadigd. Later bleek dat een dergelijk begin van de dag zou de trend zetten voor de rest van mijn onstuimige dag. Op de markt vergat ik een deel van mijn broden in mijn fietsmand te laden dat ik natuurlijk pas thuis opmerkte! En ’s middags ging ik bij de HEMA onze kerstkaartjes ophalen en mijn fotodagboek voor school. Toen ik alles betaald had stopte ik het in mijn tas en sjeesde verder naar het schoolplein. Aan het eind van de middag haalde ik postzegels voor de kerstkaartjes erbij die binnenkort verstuurd moesten worden. Of het kwam door het opgejaagde gevoel of het effect van de prednison dat weet ik niet, maar in mijn onrust liep ik het postkantoor uit zónder mijn postzegelboekjes. In de loop van de avond kwam ik erachter dat ik de postzegels nergens kon vinden en bij het schrijven van de kerstenveloppen bleek ik maar de helft van de kerstkaartjes opgehaald te hebben bij de HEMA. Wat was ik ongelofelijk opgejaagd en verward! De volgende dag kon ik dus weer hetzelfde rondje maken om al mijn vergeten spulletjes op te halen!
Hoe eenzaam kun je sterven? De oude dame, waar wij jaren geleden ons huis van gekocht hadden, had aanzien en egard. Ze had altijd gewerkt als juriste en in haar tijd had ze heel goed doorgeleerd - zéker voor een meisje. Ze kwam uit een zeer welgestelde Maastrichtse familie met een dienstmeid in huis en een bel voor het eten. Haar echtgenoot was octrooigemachtigde, dus samen hadden ze het best ver geschopt. Haar man André is al jaren geleden overleden, wij hebben hem nooit gekend. Ze redde zich prima met een vast bakkertje die alle boodschapjes langsbracht, een kledingzaak die haar een middag ontvingen voor de nieuwe collectie en andere vaste winkeliers die aan de deur kwamen. Toen Puck slechter ter been werd verhuisde ze naar een penthouse in het centrum van de stad - met een lift. Ik kwam zo nu en dan even aanwaaien om te zien hoe het met haar ging. Altijd stonden er luxe bonbonnetjes op tafel. Regelmatig had ze cadeautjes voor onze meiden klaar staan. Ze heeft ons in de tijd van de verkoop erg gematst door een periode de hypotheek door te betalen terwijl we een sleutelovereenkomst hadden. Wij klusten er flink op los en zij betaalde de vaste lasten. Wij moesten al genoeg betalen, vond Puck. Toen eenmaal de overdracht bij de notaris was kreeg ik van haar een chique gouden broche en Mark een koperen deurklopper. Haar eigen deurklopper had ze namelijk meegenomen. Die kwam uit haar ouderlijk huis in Maastricht en daar had ze veel herinneringen aan.
Puck kon niet geweldig met haar drie kinderen opschieten en ze had volgens mij twee goede vrienden. Onze buurman Janus, die elke dag de krant bij haar kwam halen en de oude Maastrichtse advocaat Max Moszkowicz. Onlangs hield een onbekende vrouw mij aan op de fiets en zij vertelde me dat Puck helemaal alleen overleden was. Haar zoon had haar penthouse verkocht waar ze het niet mee eens was en een paar dagen na haar verhuizing naar een bejaardentehuis is ze in de badkamer gestorven. De politie heeft haar na vier dagen gevonden… Ze was geen makkelijke vrouw, ze kwam heel erg voor haar mening uit en stond op haar strepen. Ze liet haar gevoelige kanten niet makkelijk zien. Een keer toen ik een foto meenam van de grote, oude beukenboom voor ons huis - helemaal in herfstkleuren – zag ik tranen in haar ogen… Ze heeft niemand van haar laatste problemen met de kinderen verteld, te trots. Na haar overlijden zijn er geen rouwkaarten verstuurd door de kinderen, niemand was welkom op haar afscheid. Er stonden welgeteld drie namen in het condeolanceregister. Haar stilzwijgende heengaan heeft me aangegrepen. Haar hart is werkelijk gebroken van verdriet… Ze heeft geen plekje op het crematorium gekregen, dus heb ik een roos voor haar bij de urn van haar man neergelegd. En een kaarsje aangestoken ter nagedachtenis aan haar. Er wordt echt heus ergens door iemand aan haar gedacht…
Als je een eigen bedrijfje start (zoals ik) dan komen daar veel dingen bij kijken. Heel leuke dingen zijn natuurlijk de creatieve dingen zoals een zinnenprikkelende naam verzinnen, ontwerp van een huisstijl met een boeiend logo en aansprekende kleuren. In mijn geval hoort daar ook het uitzoeken van portretten, reisfoto’s, huwelijksfoto’s en portretten van kinderen bij. Maar ook een stukje schrijven om mezelf te introduceren aan de bezoekers. Tot zover de leuke dingen. Maar er horen ook zakelijke kanten bij. Ik heb me laatst laten registreren bij de Kamer van Koophandel, de belastingdienst en ik heb een zakelijke rekening geopend. Ook heb ik een opdracht gegeven voor het bouwen van mijn website, een echte investering dus! Ik praat met andere zelfstandigen en krijg tips. En natuurlijk kon dit alles niet deftig starten door het een beetje te vieren met manlief en kinders: een gemeende proost (met kinderbubbels in champagneglazen) op de toekomst van mijn bedrijf Bijzonder Licht!
Het is hier warm en buiten is het koud
Geef je jas maar
We hebben vast wel iets waar je van houdt
Ga maar zitten
Eet en vier gezellig met ons mee
Er is genoeg voor iedereen
- Marco Borsato
Tijdens de afgelopen Kerstvakantie van het vorige jaar hadden we veel aanloop en hadden we veel gasten die bleven eten. Tijdens beide witte Kerstdagen dat jaar werd bij ons thuis de tafel uitgebreid gedekt en tafelden we lang na met familie. Tussen de feestdagen door hadden we ook eters, vaak uit het buitenland, en ook daar wilde ik iets speciaals voorschotelen. Nu moet je weten dat ik koken niet leuk vind en het daarom ook niet heel goed kan. Ik vind het zelfs al een uitdaging om recepten te vinden die enigszins makkelijk uitvoerbaar zijn. Gelukkig kreeg ik van alle kanten hulpvaardige tips! Het waren twee heel gezellige (maar drukke) weken in december en januari. Dit jaar willen we het anders doen. Daarom brengen we alle dagen tussen Kerst en Oud&Nieuw door in een huisje in Wassenaar. We kunnen elke dag zwemmen in het befaamde Tikibad, elke middag een bezoek aan Duinrell brengen en ik hoop op een winkeldag in Den Haag en lange strandwandelingen. We nemen boeken en spelletjes mee, telefoon en mail laten we lekker thuis. Dit jaar hebben we natuurlijk ook al wat gezellige decemberetentjes gehad, maar lekker buiten de deur. Ik geniet altijd meer van het gezelschap dan van het diner, maar ik probeer daar wel verandering in te brengen. Zeker omdat ik tijdens zo’n avondje van mijn dieet afwijk en dus extra van de (zoete) smaak moet genieten! De volgende dag ben ik namelijk gewoon weer op regime met zo min mogelijk geraffineerder suikers en tarwe.
Die nacht ging het flink te keer buiten. Het was stormachtig en flinke windstoten beukten tegen de achterkant van ons huis aan. Ik denk dat die storm bij mij dat jagende gevoel aangewakkerd heeft dat ik die hele volgende dag voelde. Toen ik wakker werd zag ik dat de tuindeur tegen de kruiwagen open gewaaid was. De nieuw geschilderde deur had een flinke deuk opgelopen en de verf was beschadigd. Later bleek dat een dergelijk begin van de dag zou de trend zetten voor de rest van mijn onstuimige dag. Op de markt vergat ik een deel van mijn broden in mijn fietsmand te laden dat ik natuurlijk pas thuis opmerkte! En ’s middags ging ik bij de HEMA onze kerstkaartjes ophalen en mijn fotodagboek voor school. Toen ik alles betaald had stopte ik het in mijn tas en sjeesde verder naar het schoolplein. Aan het eind van de middag haalde ik postzegels voor de kerstkaartjes erbij die binnenkort verstuurd moesten worden. Of het kwam door het opgejaagde gevoel of het effect van de prednison dat weet ik niet, maar in mijn onrust liep ik het postkantoor uit zónder mijn postzegelboekjes. In de loop van de avond kwam ik erachter dat ik de postzegels nergens kon vinden en bij het schrijven van de kerstenveloppen bleek ik maar de helft van de kerstkaartjes opgehaald te hebben bij de HEMA. Wat was ik ongelofelijk opgejaagd en verward! De volgende dag kon ik dus weer hetzelfde rondje maken om al mijn vergeten spulletjes op te halen!
Hoe eenzaam kun je sterven? De oude dame, waar wij jaren geleden ons huis van gekocht hadden, had aanzien en egard. Ze had altijd gewerkt als juriste en in haar tijd had ze heel goed doorgeleerd - zéker voor een meisje. Ze kwam uit een zeer welgestelde Maastrichtse familie met een dienstmeid in huis en een bel voor het eten. Haar echtgenoot was octrooigemachtigde, dus samen hadden ze het best ver geschopt. Haar man André is al jaren geleden overleden, wij hebben hem nooit gekend. Ze redde zich prima met een vast bakkertje die alle boodschapjes langsbracht, een kledingzaak die haar een middag ontvingen voor de nieuwe collectie en andere vaste winkeliers die aan de deur kwamen. Toen Puck slechter ter been werd verhuisde ze naar een penthouse in het centrum van de stad - met een lift. Ik kwam zo nu en dan even aanwaaien om te zien hoe het met haar ging. Altijd stonden er luxe bonbonnetjes op tafel. Regelmatig had ze cadeautjes voor onze meiden klaar staan. Ze heeft ons in de tijd van de verkoop erg gematst door een periode de hypotheek door te betalen terwijl we een sleutelovereenkomst hadden. Wij klusten er flink op los en zij betaalde de vaste lasten. Wij moesten al genoeg betalen, vond Puck. Toen eenmaal de overdracht bij de notaris was kreeg ik van haar een chique gouden broche en Mark een koperen deurklopper. Haar eigen deurklopper had ze namelijk meegenomen. Die kwam uit haar ouderlijk huis in Maastricht en daar had ze veel herinneringen aan.
Puck kon niet geweldig met haar drie kinderen opschieten en ze had volgens mij twee goede vrienden. Onze buurman Janus, die elke dag de krant bij haar kwam halen en de oude Maastrichtse advocaat Max Moszkowicz. Onlangs hield een onbekende vrouw mij aan op de fiets en zij vertelde me dat Puck helemaal alleen overleden was. Haar zoon had haar penthouse verkocht waar ze het niet mee eens was en een paar dagen na haar verhuizing naar een bejaardentehuis is ze in de badkamer gestorven. De politie heeft haar na vier dagen gevonden… Ze was geen makkelijke vrouw, ze kwam heel erg voor haar mening uit en stond op haar strepen. Ze liet haar gevoelige kanten niet makkelijk zien. Een keer toen ik een foto meenam van de grote, oude beukenboom voor ons huis - helemaal in herfstkleuren – zag ik tranen in haar ogen… Ze heeft niemand van haar laatste problemen met de kinderen verteld, te trots. Na haar overlijden zijn er geen rouwkaarten verstuurd door de kinderen, niemand was welkom op haar afscheid. Er stonden welgeteld drie namen in het condeolanceregister. Haar stilzwijgende heengaan heeft me aangegrepen. Haar hart is werkelijk gebroken van verdriet… Ze heeft geen plekje op het crematorium gekregen, dus heb ik een roos voor haar bij de urn van haar man neergelegd. En een kaarsje aangestoken ter nagedachtenis aan haar. Er wordt echt heus ergens door iemand aan haar gedacht…
Als je een eigen bedrijfje start (zoals ik) dan komen daar veel dingen bij kijken. Heel leuke dingen zijn natuurlijk de creatieve dingen zoals een zinnenprikkelende naam verzinnen, ontwerp van een huisstijl met een boeiend logo en aansprekende kleuren. In mijn geval hoort daar ook het uitzoeken van portretten, reisfoto’s, huwelijksfoto’s en portretten van kinderen bij. Maar ook een stukje schrijven om mezelf te introduceren aan de bezoekers. Tot zover de leuke dingen. Maar er horen ook zakelijke kanten bij. Ik heb me laatst laten registreren bij de Kamer van Koophandel, de belastingdienst en ik heb een zakelijke rekening geopend. Ook heb ik een opdracht gegeven voor het bouwen van mijn website, een echte investering dus! Ik praat met andere zelfstandigen en krijg tips. En natuurlijk kon dit alles niet deftig starten door het een beetje te vieren met manlief en kinders: een gemeende proost (met kinderbubbels in champagneglazen) op de toekomst van mijn bedrijf Bijzonder Licht!
dinsdag 6 december 2011
Zoveel
A house is not a home unless it contains food and fire for the mind as well as the body.
- Benjamin Franklin
Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.
Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.
Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!
- Benjamin Franklin
Slenteren door een drukke winkelstraat. Sinterklaasmuziek klinkt uit de luidsprekers en in het overdekte winkelcentrum lopen wat Pietjes pepernoten uit te delen. Even stil staan bij een mooie etalage van een groot warenhuis. Spontaan een cadeautje aanschaffen omdat je er zin in hebt en daarna ergens wat drinken met wat lekkers erbij. Helaas is dit een droom. De werkelijkheid is heel anders. Simpelweg te moe en te weinig tijd om de stad in te gaan. Als je al in de stad bent dan sjees je van winkel naar winkel met een lijstje in je zak. Veel wordt vanuit huis achter de computer gekocht, een beetje spontaniteit zit er niet bij… En dat is jammer, want ik kan juist heel erg genieten van zulke winkelmomenten. De laatste weken heb ik geen fut. Ik kan de hele dag slapen en ik heb het gevoel dat alles me teveel is. En juist die leuke activiteiten waar ik van geniet die doe ik niet. Die leuke dingen waar ik energie uit kan halen díe doe ik juist niet. Het is een kwestie van keuzes maken. En de leukste dingen staan onderaan mijn prioriteitenlijstje. En juist dáárom zijn we op een extra koopavond toch spontaan met z’n vijfjes naar de stad gefietst. Ik neem me voor om dit vaker te doen. In de Kerstvakantie in de uitverkoop gaan winkelen, samen met Mark op de extra koopavonden de stad in te gaan, gezellig samen wat te drinken daar en wie weet wel een bioscoopje pakken. Mark gaat niet reizen de laatste dagen van december. We gaan leuke dingen doen met de meiden en ik ben van plan minstens één boek uit te lezen.
Precies een jaar geleden begonnen mijn ogen iets te mankeren. Ik zag minder diepte, ging dubbel zien en mijn linkerooglid ging een beetje zakken. Ik kreeg mijn fietssleutel moeilijker in het slot, maakte misstappen op de traptreden, schonk drinken naast de beker en zette regelmatig mijn elleboog naast het randje van de tafel. Lezen ging steeds moeilijker, de regeltjes gingen dansen. De oogarts verwees mij door naar een neuroloog en de diagnose werd gesteld. Ik was nogal onder de indruk en wilde zeker weten dat de gestelde diagnose wel klopte. De gespecialiseerde professor in Maastricht kon het niet keihard bewijzen, want zijn testjes wezen niets uit en ook de bloedtesten niet. De diagnose is gebaseerd op mijn dubbelzien en hangend ooglid. De eerste medicijnen sloegen niet aan en de volgende stap zou het slikken van prednison zijn. Bijna een jaar lang heb ik als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken. Maar de laatste resultaten bij de oogarts waren weer zo slecht dat ik toch maar die stap gezet heb. Ik schrok van de hoeveelheid prednison die ik per dag moet slikken. Bij de apotheek moest het receptje extra gecheckt worden…zo’n grote hoeveelheid prednison voor zo’n lange tijd? Ik zit er enorm mee in mijn maag: is dit echt de oplossing, is dit echt de juiste weg die ik insla? Toch ben ik maar gestart met de medicijnen, omdat mijn professor mij begeleidt hierin en straks weten we meer. Ik krijg er een onrustig gevoel van en val ’s avonds moeilijker in slaap, allemaal bekende bijwerkingen. Ik kan altijd stoppen, maar wil volhouden tot mijn volgende doktersafspraak.
Op school had ik de opdracht gekregen om een dagboek te maken van minimaal zeven dagen. Elke dag minimaal één foto die je het meest raakt op die dag en maximaal drie foto’s per dag. Dat is best een leuke opdracht als je de foto’s in huiselijke kring maakt. Maar als je, zoals ik, je fototoestel overal mee naar toe durft te nemen… Dan krijg je dus situaties zoals de volgende. Mijn yogajuf wilde voor de les wel wat mooie poses doen voor de foto en ik kreeg ook toestemming van de klas om tijdens de les wat foto’s te maken. Maar na de les wordt er dan gevraagd om de foto’s door te sturen. Mijn juf wil wel wat foto’s gebruiken op haar website. Wat een eer is, maar ook extra werk, want ik snijd ze wat bij of zoom ze wat in. Hetzelfde gebeurde bij mijn acupuncturiste, zij wilde ook graag de foto’s toegestuurd krijgen voor haar website. Zelfs op mijn werk bij het Rode Kruis werd ik door collega’s gevraagd om meteen wat mooie foto’s te maken die ze voor LinkedIn kunnen gebruiken! Op de middag dat mijn directeur en ik officieel de cheque uitgereikt kregen met de opbrengst van de Singelloop heb ik voor mijn dagboek ook een fotootje van de cheque gemaakt. (meer dan € 6.000!) Maar die foto gebruik ik dan weer graag voor een mediabericht op onze website! Onlangs vierden een groep van elf gehandicapte jongeren en hun jonge begeleiders Sinterklaasfeest in het gebouw van het Rode Kruis. Mij was gevraagd wat foto’s te maken - specifiek van één meisje Amber in een rolstoel. Haar ouders hebben akkoord gegeven om deze foto’s voor communicatie te gebruiken. Het ontroerde me om bij elf van deze mooie jonge mensen te mogen zijn met veel humor en optimisme. Mijn opdracht is gelukt, ik heb enthousiaste foto’s van Amber. En ook meteen wat foto’s van Sinterklaas die een bezoek brengt aan deze groep jongeren met een beperking. Uiteraard komen deze foto’s op hun website!
zondag 27 november 2011
Ziekenhuis
Een liefdevolle sfeer in je huis is de basis voor je leven.
- Dalai Lama
De wedstrijd was die zaterdagmiddag bijna afgelopen en haar team had verschrikkelijk verloren. Maar ondanks het grote verlies had Inden best goed gespeeld, maar kort voor het einde verloor ze haar evenwicht op het veld. Haar enkel werd dik. Papa keek naar de wedstrijd en was op het veld om haar mee naar huis te nemen. De nacht die daar op volgde werd ze wakker van de pijn. In het ziekenhuis konden ze die zondag op de foto’s niet goed zien wat er aan de hand was. Ze zwachtelden haar enkel in en zo bleef ze een dag thuis van school. Daarna toch maar dagelijks naar school met de auto en niet veel later had ze krukken geleend om door de school te huppen. Helaas gleed ze die week op onze trap uit door een jas op de trap en heeft ze juist meer pijn gekregen. Terug in het ziekenhuis besloot de arts dat haar groeischijven een flinke dreun hebben gekregen – groeischijven zijn van kraakbeen en niet te zien op een röntgenfoto. Ze gaat in het (knalroze!) gips. Dat voelt veel beter voor haar, nu zal haar enkel wel gaan genezen. De eerste keer in het ziekenhuis was papa bij haar en mama in Spanje. En deze keer was mama mee naar het ziekenhuis. Inden vindt het fijn dat we er allebei voor haar kunnen zijn. De eerste arts zei dat ze er op moest proberen te staan en de tweede arts (ander ziekenhuis) zei dat ze haar been zoveel mogelijk hoog moest houden. Zo vaak dat de blauwe plekken op haar voet en enkel boven het gips uit moeten zakken. Vreemd die verschillende medische adviezen …. Ondertussen miste ik het fietsen naar school en mijn vrijheid daarbij enorm (je kunt je auto nergens kwijt in de stad om even een boodschapje te doen) en daarom heb ik Inden afgelopen week achterop mijn fiets gezet met de krukken onder haar arm – en dat gaat prima!
Dit jaar is het weer genieten van de Sinterklaassfeer op school met vrolijk beschilderde ramen, in de stad met versierde etalages, op TV met dagelijks het Sinterklaas Journaal van Dieuwertje Blok en thuis met rondslingerende chocoladeletters, kilo’s pepernoten van het feest en marsepeinen varkentjes. Maren maakt bijna iedere dag tekeningen, kleurplaten of prikblokwerkjes om in haar laars te stoppen. Ik heb in haar klas geholpen met Pieten en Sinten maken van WCrollen en melkpakken. Met een kind in huis van Maren’s leeftijd is het volop genieten van deze tijd! Op de koelkast hangen de verlanglijstjes, in de WC hangt een aftelkalender met stickers en de openhaard is helemaal versierd met mooie knutsels waarvan we ieder jaar de mooiste bewaren. Het hoogtepunt tot nu toe is het bezoek aan de Sint in Marknesse. (zie ons fotoalbum) Elk jaar vieren we de verjaardag van ons neefje op de dag dat de Sint een bezoek aan Marknesse brengt. Heerlijk zo’n kneuterig ontvangst waar de Heiligman echt alle kinderen een hand kan geven en de Pieten alle kindjes van handenvol pepernoten voorziet. Ik merk aan onze kinderen dat ze drukker zijn dan anders (ja, óók de oudsten…wellicht door al die suikers!) en dan is het heerlijk om aan die drukte te ontsnappen met een yogales. En helemaal ultiem is het als de kapper na de yogales tijd blijkt te hebben om mijn haar te doen. Er was die ochtend niemand in de kapperszaak behalve ik. Wat een oase van rust en verwennerij!
In de brievenbus lag een briefje dat de postbode geprobeerd had een pakket te bezorgen, maar dat er niemand thuis was. Eigenlijk waren er op dat moment wel degelijk mensen in huis: Mark zat in zijn werkkamer in een conference call en Anthe en haar vriendin waren aan het kokkerellen met de muziek heel luid aan. De meiden hadden de deurklopper niet gehoord en Mark was niet in de mogelijkheid om de deur open te doen. We hadden al een vermoeden waar het pakket vandaan kwam, maar pas een paar dagen later lag het pakket daadwerkelijk in huis. Mark was die week naar Rusland vertrokken, dus we konden helaas niet samen de verrassing uit Perú openen. Ik heb in mijn uppie gecheckt of inderdaad ons Peruaans bedsprei erin zat toen de meiden in bed lagen. Er zat een aardig briefje van Simone tussen en een ontzettend schattig bruidspoppetje dat de vrouwen uit het dorp in de hoge Andes gemaakt hebben. Simone en Jolanda trouwen in december en hun gasten krijgen allemaal zo’n handgemaakt bruidspoppetje als herinnering mee naar huis. Voordat ik de doos opende kreeg ik een vleugje in mijn neus dat mij direct terug bracht naar de Andes. Het was heel kortstondig en vluchtig, want aan het kleed ruik ik helemaal niets! Ik heb stiekem het kleed op ons bed gelegd om de maat te checken – paste het eigenlijk wel op ons bed? Het bedsprei was zeker groot genoeg en zal ons komende jaren warm houden met de pure alpacawol waar het van geweven is. Na alles weer netjes opgevouwen terug in de doos gelegd te hebben pakten we na Mark’s thuiskomst (nogmaals) met z’n allen het pakket uit….
- Dalai Lama
De wedstrijd was die zaterdagmiddag bijna afgelopen en haar team had verschrikkelijk verloren. Maar ondanks het grote verlies had Inden best goed gespeeld, maar kort voor het einde verloor ze haar evenwicht op het veld. Haar enkel werd dik. Papa keek naar de wedstrijd en was op het veld om haar mee naar huis te nemen. De nacht die daar op volgde werd ze wakker van de pijn. In het ziekenhuis konden ze die zondag op de foto’s niet goed zien wat er aan de hand was. Ze zwachtelden haar enkel in en zo bleef ze een dag thuis van school. Daarna toch maar dagelijks naar school met de auto en niet veel later had ze krukken geleend om door de school te huppen. Helaas gleed ze die week op onze trap uit door een jas op de trap en heeft ze juist meer pijn gekregen. Terug in het ziekenhuis besloot de arts dat haar groeischijven een flinke dreun hebben gekregen – groeischijven zijn van kraakbeen en niet te zien op een röntgenfoto. Ze gaat in het (knalroze!) gips. Dat voelt veel beter voor haar, nu zal haar enkel wel gaan genezen. De eerste keer in het ziekenhuis was papa bij haar en mama in Spanje. En deze keer was mama mee naar het ziekenhuis. Inden vindt het fijn dat we er allebei voor haar kunnen zijn. De eerste arts zei dat ze er op moest proberen te staan en de tweede arts (ander ziekenhuis) zei dat ze haar been zoveel mogelijk hoog moest houden. Zo vaak dat de blauwe plekken op haar voet en enkel boven het gips uit moeten zakken. Vreemd die verschillende medische adviezen …. Ondertussen miste ik het fietsen naar school en mijn vrijheid daarbij enorm (je kunt je auto nergens kwijt in de stad om even een boodschapje te doen) en daarom heb ik Inden afgelopen week achterop mijn fiets gezet met de krukken onder haar arm – en dat gaat prima!
Dit jaar is het weer genieten van de Sinterklaassfeer op school met vrolijk beschilderde ramen, in de stad met versierde etalages, op TV met dagelijks het Sinterklaas Journaal van Dieuwertje Blok en thuis met rondslingerende chocoladeletters, kilo’s pepernoten van het feest en marsepeinen varkentjes. Maren maakt bijna iedere dag tekeningen, kleurplaten of prikblokwerkjes om in haar laars te stoppen. Ik heb in haar klas geholpen met Pieten en Sinten maken van WCrollen en melkpakken. Met een kind in huis van Maren’s leeftijd is het volop genieten van deze tijd! Op de koelkast hangen de verlanglijstjes, in de WC hangt een aftelkalender met stickers en de openhaard is helemaal versierd met mooie knutsels waarvan we ieder jaar de mooiste bewaren. Het hoogtepunt tot nu toe is het bezoek aan de Sint in Marknesse. (zie ons fotoalbum) Elk jaar vieren we de verjaardag van ons neefje op de dag dat de Sint een bezoek aan Marknesse brengt. Heerlijk zo’n kneuterig ontvangst waar de Heiligman echt alle kinderen een hand kan geven en de Pieten alle kindjes van handenvol pepernoten voorziet. Ik merk aan onze kinderen dat ze drukker zijn dan anders (ja, óók de oudsten…wellicht door al die suikers!) en dan is het heerlijk om aan die drukte te ontsnappen met een yogales. En helemaal ultiem is het als de kapper na de yogales tijd blijkt te hebben om mijn haar te doen. Er was die ochtend niemand in de kapperszaak behalve ik. Wat een oase van rust en verwennerij!
In de brievenbus lag een briefje dat de postbode geprobeerd had een pakket te bezorgen, maar dat er niemand thuis was. Eigenlijk waren er op dat moment wel degelijk mensen in huis: Mark zat in zijn werkkamer in een conference call en Anthe en haar vriendin waren aan het kokkerellen met de muziek heel luid aan. De meiden hadden de deurklopper niet gehoord en Mark was niet in de mogelijkheid om de deur open te doen. We hadden al een vermoeden waar het pakket vandaan kwam, maar pas een paar dagen later lag het pakket daadwerkelijk in huis. Mark was die week naar Rusland vertrokken, dus we konden helaas niet samen de verrassing uit Perú openen. Ik heb in mijn uppie gecheckt of inderdaad ons Peruaans bedsprei erin zat toen de meiden in bed lagen. Er zat een aardig briefje van Simone tussen en een ontzettend schattig bruidspoppetje dat de vrouwen uit het dorp in de hoge Andes gemaakt hebben. Simone en Jolanda trouwen in december en hun gasten krijgen allemaal zo’n handgemaakt bruidspoppetje als herinnering mee naar huis. Voordat ik de doos opende kreeg ik een vleugje in mijn neus dat mij direct terug bracht naar de Andes. Het was heel kortstondig en vluchtig, want aan het kleed ruik ik helemaal niets! Ik heb stiekem het kleed op ons bed gelegd om de maat te checken – paste het eigenlijk wel op ons bed? Het bedsprei was zeker groot genoeg en zal ons komende jaren warm houden met de pure alpacawol waar het van geweven is. Na alles weer netjes opgevouwen terug in de doos gelegd te hebben pakten we na Mark’s thuiskomst (nogmaals) met z’n allen het pakket uit….
dinsdag 15 november 2011
Verlies
Wie aan niets is gehecht, heeft geen verlies te vrezen.
- Lao-Tse
Vroeg in de ochtend, vlak nadat de scholen gestart waren, stond ik in de Albert Heijn geld te pinnen. Ik wilde wat contant geld in mijn portemonnee hebben, niet alleen pinpasjes. Ik had kort daarop namelijk een schoolborrel in een cafeetje en wilde wat briefgeld bij me hebben. Ik herinner me nog dat de automaat aangaf alleen een briefje van vijftig euro te hebben. Jammer, maar die breek ik wel bij de kassa als ik mijn boodschapjes afreken. Zoals altijd werden die paar boodschapjes waarvoor ik kwam er toch wat meer en dus rekende ik af met mijn pinpas. De volgende ochtend op de markt had ik mijn contant geld nodig en tot mijn grote schrik was het briefje van vijftig euro weg! Ik heb een klein Peruaans portemonneetje waarin alles heel krap opgevouwen tegen elkaar aan zit…. En dat briefje van vijftig euro is er bij het betalen in de Albert Heijn natuurlijk uitgevallen! Bij twee marktkoopmannen heb ik die ochtend mijn beklag gedaan en ik kreeg van hen nóg sterkere verhalen te horen. Eén vond er bijvoorbeeld ooit eens veertien briefjes van honderd gulden in een telefooncel. Na mijn kaas en fruit afgerekend te hebben (tegenwoordig kun je gelukkig op de markt ook pinnen) ben ik naar die bewuste Albert Heijn gefietst. Helaas hadden ze niets gevonden en geen van de klanten had vijftig euro afgegeven… Thuis deed ik mijn relaas, ik baalde er stevig van. Ik mocht er niet meer over klagen thuis. Maar van dat bedrag had ik toevallig wel een leuk kledingstukje kunnen kopen of met Mark lekker een hapje kunnen gaan eten! Maar wat zie ik een kleine week later op ons rekeningoverzicht?? Die kwijt gewaande vijftig euro is terug gestort op de rekening! Een paar minuten nadat ik gepind heb in die supermarkt is het weer terug gestort. Mijn enige verklaring is dat ik dat briefje heel dom heb laten liggen in de automaat en dat dit kennelijk geregistreerd wordt?
In juni 2012 vindt de Kika-run weer plaats in verschillende steden - een hardloopwedstrijd om geld op te halen voor Kinderen Kankervrij. Anthe en ik hebben ons voorgenomen die wedstrijd een afstand van tien kilometer te lopen. Dus pakten we op een zondag niet ons reguliere parcours van bijna vijf kilometer door het bos, maar startten we voor de deur om zo het bos in te lopen. De totale ronde was iets meer dan acht kilometer en dat was voor ons beiden de eerste keer van ons leven. Maar het ging heel goed. Ik was helemaal niet buiten adem toen we thuis kwamen, alhoewel mijn heupen wel een beetje beurs waren. Voorlopig blijven we dus deze afstand lopen. De eerste keer fietste Mark mee, want hij mag van de fysiotherapeut voorlopig niet hardlopen - vanwege de behandeling van zijn hielspoor. Maar Maren daarentegen…liep bijna vijf kilometer mee in het bos! Ze is heel enthousiast en niet te stoppen! Anthe is sinds een paar weken begonnen met atletiek en Maren wil na haar zevende verjaardag ook starten. Sportieve meiden!
Diep in een koude grot waar de kaarsjes bovenop wijnvaten stonden te branden, stonden twee bruidsparen klaar om getrouwd te worden. (zie ons fotoalbum) Al hun vrienden en familie dicht om hen heen in een cirkel. Ik vond het een heel speciale plek om te trouwen. Toen we eerder die dag in de wijnstreek Rioja aankwamen in Noord-Spanje ging de zon net onder en leken de wijnranken allemaal in brand te staan – prachtig oranje en rode kleuren! De bodega waar alle bruiloftsgasten logeerden was een unieke plaats, elke kamer keek uit op de glooiende rode wijnvelden. Het diner dat na de huwelijksplechtigheid plaatsvond – ook in een grot – was geweldig lekker. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke zachte, smeuïge carpaccio gegeten…het smolt op je tong. En het chocoladetoetje was niet te versmaden! Na middernacht begon het dansfeest dat half buiten en half binnen plaatsvond. De Spanjaarden dansten op hun Spaanse salsaliedjes en wij Nederlanders op Engelstalige liedjes. Ik danste op allebei, want ik kan sinds mijn salsaworkshop een klein beetje salsa dansen…haha! Later die nacht vroeg ik het lied Danza Kuduro aan en voor het eerst die nacht stonden ALLE gasten op de dansvloer te dansen! Vroeg in de ochtend (je zag het al een beetje licht worden..) dansten we buiten onder de volle maan naast de palmbomen op het terras. Het was een grandioos bruiloftsfeest! Uiteraard heb ik die dagen ook geshopt in Bilbao en als “reisleidster” heb ik velen uit onze groep geholpen om een blok turrón (typisch Spaanse nougat dat alleen rond Kerstmis gegeten wordt) te kopen in een klein schattig winkeltje. Na de bruiloft heb ik met mijn vriendin het Guggenheim museum bezocht en we hebben deze dagen een paar keer tapas gegeten. Het was heerlijk daar in het Baskenland. Bilbao is een heel prettige stad om te vertoeven zonder drukte zoals in Madrid en het was iedere dag rond de 25 graden. Het bruidspaar stelde voor om het volgend jaar nog eens dunnetjes over te doen...ik ben voor!
Helaas heb ik thuis wel wat moeten missen. Inden had haar enkel verzwikt tijdens de voetbalwedstrijd en is met papa naar het ziekenhuis geweest voor foto’s. Haar enkel is nu ingetaped en ze kan moeilijk lopen. Maren genoot van de intocht van Sinterklaas. En de meiden mochten natuurlijk de eerste keer dit jaar hun laars weer zetten. Ze hadden ook alle drie een feest dit weekend, dus Mark kon zijn lol op als taxichauffeur. Alles was goed verlopen en toen ik zondag laat in de middag thuis gebracht werd stond de boerenkoolstamppot met worst en spekjes al klaar.
Op de website Por Eso! (zie leuke links! op deze site) staat een cadeautje afgebeeld dat aangeklikt kan worden. In dit Peruaanse filmpje zie je dat ze al ver gevorderd zijn met…ons bedsprei!
- Lao-Tse
Vroeg in de ochtend, vlak nadat de scholen gestart waren, stond ik in de Albert Heijn geld te pinnen. Ik wilde wat contant geld in mijn portemonnee hebben, niet alleen pinpasjes. Ik had kort daarop namelijk een schoolborrel in een cafeetje en wilde wat briefgeld bij me hebben. Ik herinner me nog dat de automaat aangaf alleen een briefje van vijftig euro te hebben. Jammer, maar die breek ik wel bij de kassa als ik mijn boodschapjes afreken. Zoals altijd werden die paar boodschapjes waarvoor ik kwam er toch wat meer en dus rekende ik af met mijn pinpas. De volgende ochtend op de markt had ik mijn contant geld nodig en tot mijn grote schrik was het briefje van vijftig euro weg! Ik heb een klein Peruaans portemonneetje waarin alles heel krap opgevouwen tegen elkaar aan zit…. En dat briefje van vijftig euro is er bij het betalen in de Albert Heijn natuurlijk uitgevallen! Bij twee marktkoopmannen heb ik die ochtend mijn beklag gedaan en ik kreeg van hen nóg sterkere verhalen te horen. Eén vond er bijvoorbeeld ooit eens veertien briefjes van honderd gulden in een telefooncel. Na mijn kaas en fruit afgerekend te hebben (tegenwoordig kun je gelukkig op de markt ook pinnen) ben ik naar die bewuste Albert Heijn gefietst. Helaas hadden ze niets gevonden en geen van de klanten had vijftig euro afgegeven… Thuis deed ik mijn relaas, ik baalde er stevig van. Ik mocht er niet meer over klagen thuis. Maar van dat bedrag had ik toevallig wel een leuk kledingstukje kunnen kopen of met Mark lekker een hapje kunnen gaan eten! Maar wat zie ik een kleine week later op ons rekeningoverzicht?? Die kwijt gewaande vijftig euro is terug gestort op de rekening! Een paar minuten nadat ik gepind heb in die supermarkt is het weer terug gestort. Mijn enige verklaring is dat ik dat briefje heel dom heb laten liggen in de automaat en dat dit kennelijk geregistreerd wordt?
In juni 2012 vindt de Kika-run weer plaats in verschillende steden - een hardloopwedstrijd om geld op te halen voor Kinderen Kankervrij. Anthe en ik hebben ons voorgenomen die wedstrijd een afstand van tien kilometer te lopen. Dus pakten we op een zondag niet ons reguliere parcours van bijna vijf kilometer door het bos, maar startten we voor de deur om zo het bos in te lopen. De totale ronde was iets meer dan acht kilometer en dat was voor ons beiden de eerste keer van ons leven. Maar het ging heel goed. Ik was helemaal niet buiten adem toen we thuis kwamen, alhoewel mijn heupen wel een beetje beurs waren. Voorlopig blijven we dus deze afstand lopen. De eerste keer fietste Mark mee, want hij mag van de fysiotherapeut voorlopig niet hardlopen - vanwege de behandeling van zijn hielspoor. Maar Maren daarentegen…liep bijna vijf kilometer mee in het bos! Ze is heel enthousiast en niet te stoppen! Anthe is sinds een paar weken begonnen met atletiek en Maren wil na haar zevende verjaardag ook starten. Sportieve meiden!
Diep in een koude grot waar de kaarsjes bovenop wijnvaten stonden te branden, stonden twee bruidsparen klaar om getrouwd te worden. (zie ons fotoalbum) Al hun vrienden en familie dicht om hen heen in een cirkel. Ik vond het een heel speciale plek om te trouwen. Toen we eerder die dag in de wijnstreek Rioja aankwamen in Noord-Spanje ging de zon net onder en leken de wijnranken allemaal in brand te staan – prachtig oranje en rode kleuren! De bodega waar alle bruiloftsgasten logeerden was een unieke plaats, elke kamer keek uit op de glooiende rode wijnvelden. Het diner dat na de huwelijksplechtigheid plaatsvond – ook in een grot – was geweldig lekker. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke zachte, smeuïge carpaccio gegeten…het smolt op je tong. En het chocoladetoetje was niet te versmaden! Na middernacht begon het dansfeest dat half buiten en half binnen plaatsvond. De Spanjaarden dansten op hun Spaanse salsaliedjes en wij Nederlanders op Engelstalige liedjes. Ik danste op allebei, want ik kan sinds mijn salsaworkshop een klein beetje salsa dansen…haha! Later die nacht vroeg ik het lied Danza Kuduro aan en voor het eerst die nacht stonden ALLE gasten op de dansvloer te dansen! Vroeg in de ochtend (je zag het al een beetje licht worden..) dansten we buiten onder de volle maan naast de palmbomen op het terras. Het was een grandioos bruiloftsfeest! Uiteraard heb ik die dagen ook geshopt in Bilbao en als “reisleidster” heb ik velen uit onze groep geholpen om een blok turrón (typisch Spaanse nougat dat alleen rond Kerstmis gegeten wordt) te kopen in een klein schattig winkeltje. Na de bruiloft heb ik met mijn vriendin het Guggenheim museum bezocht en we hebben deze dagen een paar keer tapas gegeten. Het was heerlijk daar in het Baskenland. Bilbao is een heel prettige stad om te vertoeven zonder drukte zoals in Madrid en het was iedere dag rond de 25 graden. Het bruidspaar stelde voor om het volgend jaar nog eens dunnetjes over te doen...ik ben voor!
Helaas heb ik thuis wel wat moeten missen. Inden had haar enkel verzwikt tijdens de voetbalwedstrijd en is met papa naar het ziekenhuis geweest voor foto’s. Haar enkel is nu ingetaped en ze kan moeilijk lopen. Maren genoot van de intocht van Sinterklaas. En de meiden mochten natuurlijk de eerste keer dit jaar hun laars weer zetten. Ze hadden ook alle drie een feest dit weekend, dus Mark kon zijn lol op als taxichauffeur. Alles was goed verlopen en toen ik zondag laat in de middag thuis gebracht werd stond de boerenkoolstamppot met worst en spekjes al klaar.
Op de website Por Eso! (zie leuke links! op deze site) staat een cadeautje afgebeeld dat aangeklikt kan worden. In dit Peruaanse filmpje zie je dat ze al ver gevorderd zijn met…ons bedsprei!
dinsdag 1 november 2011
Vakantie
A vacation is having nothing to do and all day to do it in.
~Robert Orben
In het Herfstbos hebben we een afspraak met vrienden die we nog kennen uit Madrid. De zon schijnt op het veld, overal rennen en klimmen kinderen, ouders zitten aan lange picknicktafels. Ook wij hebben iets lekkers meegenomen naar het bos, twee versgebakken (nog warme) kruidkoeken. Mijn vriendin heeft een thermoskan warme chocomel mee en mijn andere vriendin heeft voor chocola en snoepjes gezorgd. Na een lange tijd op het veld maken we toch maar een wandeling, want tenslotte waren we daarom naar het speelbos gekomen. Daarna gaan we uitgebreid borrelen op een terras niet ver van het bos gelegen. Wat een heerlijke lange middag buiten in het herfstzonnetje. De kinderen hebben het goed naar hun zin in de speeltuin en wij ouders praten helemaal bij over ieders reilen en zeilen. Een andere vakantiedag rijd ik met de meiden naar Zeeland. Mijn vriendin en Inden’s vriendinnetje uit Boedapest zijn daar. Meiden gaan zwemmen in een tropisch zwembad en Myrza en ik maken samen een strandwandeling. We eindigen op een zonnig terras uit de wind – lekker genieten met warme chocomel met échte slagroom en een bonbon!
Nu de avonden langer en kouder worden en dus de openhaard weer vaker aangestoken wordt hebben we het brandhout weer aangevuld in het hok buiten. En meteen de tuin aangeharkt en de heg gesnoeid. Ook dit jaar hebben we weer kilo’s beukennootjes opgeveegd! Deze schoolvakantie had ik de meiden voorgesteld om minder tijd achter de computer door te brengen. Hoe brengen ze dan hun vrije dagen door? Wat deed ik zelf als meisje in de vakantie? Met dat idee in mijn achterhoofd reed ik naar de winkel en eenmaal bij de kassa stond de loopband vol met knutselspullen. Borduursetjes, gekleurd karton, olieverf, prikblok, heel veel kraaltjes, waterverf en schuimdieren die vol pailletjes geprikt moeten worden. Ik had al eerder koekjesdeeg en versierseltjes in huis gehaald. Met hun vriendinnetjes en met elkaar werd er dus flink geknutseld deze week. Natuurlijk hebben we ook een namiddag en avond gezwommen met ons gezin, dat hoort bij een schoolvakantie vinden wij. Maren zag haar twee Madrileense vriendinnen in een grote buitenspeeltuin in de bossen van Bergen-op-Zoom. Samen gegeten en vooral veel samen gespeeld terwijl de ouders een kop thee drinken op het terras. Voorafgaand aan dit bezoek werden er flink brieven heen en weer geschreven door de vriendinnen. Zo aandoenlijk hoe Maren haar best deed op haar handgeschreven brieven met tekening. Allicht worden deze brieven goed bewaard voor later…!
Volgende week ga ik een paar dagen naar Spanje! Niet naar Madrid wat heel logisch zou zijn, maar ik vlieg naar Bilbao - samen met een groep van 31 Nederlanders in dezelfde vlucht van Vueling. Ik ben namelijk uitgenodigd voor een Spaanse bruiloft door een Bredase vriendin. Ze trouwt daar tegelijkertijd met haar broer die daar woont. Ze trouwen op de mooie datum 11-11-11. De eerste dag slapen we in een B&B in het oude centrum van Bilbao en doen een tapas-tour. De volgende ochtend stappen we allemaal in een grote bus en rijden in een kleine twee uur naar de Rioja-wijnstreek. De plechtigheid, het diner en het feest vinden daar in een mooie bodega plaats waar alle gasten slapen. De volgende dag rijden we in de bus weer terug. Op die vrije dag wil ik graag shoppen bij ZARA in de stad en natuurlijk een bezoek brengen aan het befaamde aan zee gelegen Guggenheim museum. Na nog een nachtje in de stad vliegen we zondagmiddag gezamenlijk weer terug naar Amsterdam. Wat een feest zal dat worden! Ik heb al gehoord dat het Spaanse diner wel tot 1 am kan duren en dán pas begint het swingende dansfeest dat tot in de vroege uurtjes duurt… De plechtigheid vindt begin van de avond plaats in de wijnkelder van de bodega. Spaanse bruiloften spetteren van de feestelijkheden en uitbundigheid. Ik kijk er naar uit, maar eerst aankomend weekend de bijbehorende vrijgezellenparty!
Om professioneel over te komen als fotograaf is het belangrijk om mooie visitekaartjes te kunnen overhandigen. Nu ik in opleiding ben tot vakfotograaf ben ik begonnen met het ontwerpen van mijn huisstijl. Ik heb een webdesigner gevonden die mij gaat helpen met het ontwerp van mijn visitekaartjes en nieuwe website met een mooie domeinnaam. Deze nieuwe huisstijl moet herkenbaar worden. Ik heb dus een mooi logo nodig. Een vriendin wees mij erop dat ik dat logo zelf kan ontwerpen. Dus niet digitaal op de computer (zoals ik dacht)…nee, gewoon met een kwast op een stuk papier! Ik heb onlangs inspiratie opgedaan in mooie tijdschriften en heb mijn creativiteit de vrije loop gelaten. Het is niet makkelijk een definitieve keuze te maken. Het logo moet ook passen met de foto op de achterkant van het kaartje en bij wat ik uit wil dragen… Genoeg om over na te denken dus - naast mijn schoolopdrachten zoals een reportage over haardrachten en een nachtlevenserie.
~Robert Orben
In het Herfstbos hebben we een afspraak met vrienden die we nog kennen uit Madrid. De zon schijnt op het veld, overal rennen en klimmen kinderen, ouders zitten aan lange picknicktafels. Ook wij hebben iets lekkers meegenomen naar het bos, twee versgebakken (nog warme) kruidkoeken. Mijn vriendin heeft een thermoskan warme chocomel mee en mijn andere vriendin heeft voor chocola en snoepjes gezorgd. Na een lange tijd op het veld maken we toch maar een wandeling, want tenslotte waren we daarom naar het speelbos gekomen. Daarna gaan we uitgebreid borrelen op een terras niet ver van het bos gelegen. Wat een heerlijke lange middag buiten in het herfstzonnetje. De kinderen hebben het goed naar hun zin in de speeltuin en wij ouders praten helemaal bij over ieders reilen en zeilen. Een andere vakantiedag rijd ik met de meiden naar Zeeland. Mijn vriendin en Inden’s vriendinnetje uit Boedapest zijn daar. Meiden gaan zwemmen in een tropisch zwembad en Myrza en ik maken samen een strandwandeling. We eindigen op een zonnig terras uit de wind – lekker genieten met warme chocomel met échte slagroom en een bonbon!
Nu de avonden langer en kouder worden en dus de openhaard weer vaker aangestoken wordt hebben we het brandhout weer aangevuld in het hok buiten. En meteen de tuin aangeharkt en de heg gesnoeid. Ook dit jaar hebben we weer kilo’s beukennootjes opgeveegd! Deze schoolvakantie had ik de meiden voorgesteld om minder tijd achter de computer door te brengen. Hoe brengen ze dan hun vrije dagen door? Wat deed ik zelf als meisje in de vakantie? Met dat idee in mijn achterhoofd reed ik naar de winkel en eenmaal bij de kassa stond de loopband vol met knutselspullen. Borduursetjes, gekleurd karton, olieverf, prikblok, heel veel kraaltjes, waterverf en schuimdieren die vol pailletjes geprikt moeten worden. Ik had al eerder koekjesdeeg en versierseltjes in huis gehaald. Met hun vriendinnetjes en met elkaar werd er dus flink geknutseld deze week. Natuurlijk hebben we ook een namiddag en avond gezwommen met ons gezin, dat hoort bij een schoolvakantie vinden wij. Maren zag haar twee Madrileense vriendinnen in een grote buitenspeeltuin in de bossen van Bergen-op-Zoom. Samen gegeten en vooral veel samen gespeeld terwijl de ouders een kop thee drinken op het terras. Voorafgaand aan dit bezoek werden er flink brieven heen en weer geschreven door de vriendinnen. Zo aandoenlijk hoe Maren haar best deed op haar handgeschreven brieven met tekening. Allicht worden deze brieven goed bewaard voor later…!
Volgende week ga ik een paar dagen naar Spanje! Niet naar Madrid wat heel logisch zou zijn, maar ik vlieg naar Bilbao - samen met een groep van 31 Nederlanders in dezelfde vlucht van Vueling. Ik ben namelijk uitgenodigd voor een Spaanse bruiloft door een Bredase vriendin. Ze trouwt daar tegelijkertijd met haar broer die daar woont. Ze trouwen op de mooie datum 11-11-11. De eerste dag slapen we in een B&B in het oude centrum van Bilbao en doen een tapas-tour. De volgende ochtend stappen we allemaal in een grote bus en rijden in een kleine twee uur naar de Rioja-wijnstreek. De plechtigheid, het diner en het feest vinden daar in een mooie bodega plaats waar alle gasten slapen. De volgende dag rijden we in de bus weer terug. Op die vrije dag wil ik graag shoppen bij ZARA in de stad en natuurlijk een bezoek brengen aan het befaamde aan zee gelegen Guggenheim museum. Na nog een nachtje in de stad vliegen we zondagmiddag gezamenlijk weer terug naar Amsterdam. Wat een feest zal dat worden! Ik heb al gehoord dat het Spaanse diner wel tot 1 am kan duren en dán pas begint het swingende dansfeest dat tot in de vroege uurtjes duurt… De plechtigheid vindt begin van de avond plaats in de wijnkelder van de bodega. Spaanse bruiloften spetteren van de feestelijkheden en uitbundigheid. Ik kijk er naar uit, maar eerst aankomend weekend de bijbehorende vrijgezellenparty!
Om professioneel over te komen als fotograaf is het belangrijk om mooie visitekaartjes te kunnen overhandigen. Nu ik in opleiding ben tot vakfotograaf ben ik begonnen met het ontwerpen van mijn huisstijl. Ik heb een webdesigner gevonden die mij gaat helpen met het ontwerp van mijn visitekaartjes en nieuwe website met een mooie domeinnaam. Deze nieuwe huisstijl moet herkenbaar worden. Ik heb dus een mooi logo nodig. Een vriendin wees mij erop dat ik dat logo zelf kan ontwerpen. Dus niet digitaal op de computer (zoals ik dacht)…nee, gewoon met een kwast op een stuk papier! Ik heb onlangs inspiratie opgedaan in mooie tijdschriften en heb mijn creativiteit de vrije loop gelaten. Het is niet makkelijk een definitieve keuze te maken. Het logo moet ook passen met de foto op de achterkant van het kaartje en bij wat ik uit wil dragen… Genoeg om over na te denken dus - naast mijn schoolopdrachten zoals een reportage over haardrachten en een nachtlevenserie.
woensdag 19 oktober 2011
Weven
Going to Peru is, well, if you ever have an opportunity in your life to go there, you should do it because it is absolutely mind boggling.
-Dean Stockwell
In Peru hebben we zoveel heldere kleuren gezien dat we het niet allemaal meer kunnen herinneren. Gelukkig hebben we ons dikke fotoalbum in huis en daar staan alle kleuren in! En nu we in het grijze Holland naar de reisfoto’s kijken vallen de levendige kleuren nog meer op. Toen we afgelopen zomer in Peru het vrijwilligersproject van Jolanda en Simone hadden bezocht in de hoge bergen rondom de Heilige Vallei zagen we vrouwen weven. We hebben een werkelijk prachtige foto’s van een mevrouw die in de bergen, in de gure wind, zit te weven op de koude grond terwijl ze op haar kudde alpaca’s en schaapjes past. Ze draagt kleding in krachtige kleuren en draagt zo’n typisch Peruaanse lampenkap op haar hoofd. En nu… zijn zulke vrouwen – maar in een ander dorp dan die wij bezochten - voor ons een groot bedsprei aan het weven van alpacawol. We hebben zelf de kleuren en de maten doorgegeven. De dames hebben eerst de alpacawol gekocht en gekleurd (met natuurlijke kleurstoffen) en zijn daarna gestart. Meerdere vrouwen tegelijk werken aan ons sprei en deze bezigheid duurt een paar maanden. Zo ondersteunen wij meerdere gezinnen daar in de hoge bergen waar de meeste mannen drager zijn op het Incapad. Heel speciaal is dat Simone steeds een fotootje voor ons maakt van de vrouwen – wevend aan ons sprei!
Je milt (zo groot als een vuist) wordt steeds kleiner als je ouder wordt. De milt speelt een rol in je afweersysteem door onder andere de vorming van antilichamen. En als je problemen met je milt hebt heb je meestal een verzwakt afweersysteem en een laag bloedsuikergehalte (en verhoogde kans op diabetes). Ik leg meteen een link naar mijn auto-immuunziekte. Doordat ik altijd zo moe ben en daardoor vaak naar snelle energie grijp – dat is meestal chocolade en koek - en daar juist weer een dip van krijg wil ik deze cyclus doorbreken. Dat ga ik doen met hulp van een heel lieve acupuncturiste op advies van mijn yogajuf. Ilona heeft naast acupunctuur ook voedingsleer gestudeerd en Chinese kruidengeneeswijze. Uit een gesprek met haar en het beeld van mijn tong blijkt mijn milt in zijn functie gestoord te zijn, vandaar de behoefte aan suikers de hele dag. Ook het snel moe zijn van mijn armen en benen en zelfs het slapende gevoel daarin wordt daarmee verklaard. Normaal is je energie in evenwicht; als je gezond bent zijn Yin en Yang in balans. Nu kreeg ik dus een naaldje in mijn voet geprikt om mij te helpen om opnieuw de balans te vinden. Ik heb veel vertrouwen in acupunctuur, omdat ik tijdens mijn laatste zwangerschap ook twee keer in de week acupunctuur had. Ik had deze zwangerschap niet gespuugd terwijl ik de twee zwangerschappen ervoor regelmatig in het ziekenhuis lag vanwege het oneindig vaak spugen. Deze extreme zwangerschapsmisselijkheid is trouwens ook een beeld dat hoort bij de milt die uit balans is! Alles valt op z’n plek lijkt het. Mijn actieve bijdrage is dat ik moet stoppen met chocola als tussendoortje. Het alternatief dat Ilona aanbiedt voor een stukje chocola is een rijstewafel met halvajam…aarrgh!
Mijn yogajuf wilde me wel steunen in mijn gevecht tegen de suikers en deed tijdens de les een meditatie van een half uur. Je komt dan in een toestand tussen bewust en bijna slaap, dus bijna in je onderbewustzijn waarin je bijvoorbeeld droomt. Sigmund Freud stelt dat dromen 'een kijkje in het onderbewuste' is. In die toestand stuur je drie keer een voornemen/boodschap het universum in. Onbewust wordt dit opgeslagen in je geheugen. Veel mensen geloven daar helemaal niet in, maar ik voel me deze dagen toch gesterkt in mijn worsteling tegen de snelle suikers. Nu neem ik ook elke dag een beetje stevia in mijn eerste kopje thee van de dag. Stevia is een zoetstof uit een kruidenplantje dat in Zuid-Amerika groeit. In Nederland is het nog steeds als zoetmiddel verboden. Wel kun je het kopen om te gebruiken voor een gezonde huid, maar wie checkt of je het per ongeluk in je thee hebt laten vallen? Ik heb het zelf uit Peru meegenomen. En doordat stevia dertig keer sterker is dan suiker lijkt het of je de rest van de dag minder behoefte hebt aan zoet. Een leuke bijwerking van minder suikers (chocola en koek) tot je nemen is dat je afvalt. De weegschaal is het bewijs.
Haar werk is prachtig, ze houdt exposities, ze staat zo nu en dan in de landelijke krant, verzint ludieke fotoreportages met roodharigen of bruidjes in zee en zet veel bekende Nederlanders op de foto. Ook ik ben zo’n zeven jaar geleden door haar geportretteerd, met dikke buik. En Maren is, toen ze vier dagen oud was, door haar gefotografeerd bij ons thuis. Ze heet Melanie en ze werkt nu 15 jaar als fotograaf. Ik bezocht haar op de expositie ter gelegenheid van haar jubileum. Ik mocht haar die middag interviewen voor mijn opdracht voor de fotovakschool. We hadden een leuk gesprek samen, en met haar man, en nadien maakten we een foto van ons samen voor haar geëxposeerde werk. Een mooi plaatje om te gebruiken voor mijn presentatie. Ik had mijn camera mee en er liepen voldoende fotografen rond die een fotootje wilden maken. Wat er toen gebeurde? Een spiegeltje in mijn spiegelreflexcamera viel niet terug! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een slechte timing! Sta je daar met een bekende fotograaf te poseren notabene op haar foto-expositie en dan stopt je camera ermee! Mijn eerste hulp hielp niet meteen, maar toen Melanie het apparaat in haar handen nam en de lens eraf schroefde was hij weer opgekalefaterd. Pfff, ik kon wel door de grond zakken!
Wat een held die man van mij! (Morgen is hij 16 jaar mijn man.) Hij is tóch de marathon van Amsterdam gaan lopen ondanks zijn blessure. En hij heeft hem uitgelopen, op zijn karakter. Het hele gezin ging mee om hem aan te moedigen en hem op te vangen bij de finish. We hebben hem een paar keer zien lopen onderweg (zie ons fotoalbum) en bij de laatste lange 500 meters hebben we hem flink aangemoedigd. Meiden vonden het maar niks dat ik zo hard liep te gillen naar hem, maar Mark genoot ervan en merkte ons op en daar ging het om.
-Dean Stockwell
In Peru hebben we zoveel heldere kleuren gezien dat we het niet allemaal meer kunnen herinneren. Gelukkig hebben we ons dikke fotoalbum in huis en daar staan alle kleuren in! En nu we in het grijze Holland naar de reisfoto’s kijken vallen de levendige kleuren nog meer op. Toen we afgelopen zomer in Peru het vrijwilligersproject van Jolanda en Simone hadden bezocht in de hoge bergen rondom de Heilige Vallei zagen we vrouwen weven. We hebben een werkelijk prachtige foto’s van een mevrouw die in de bergen, in de gure wind, zit te weven op de koude grond terwijl ze op haar kudde alpaca’s en schaapjes past. Ze draagt kleding in krachtige kleuren en draagt zo’n typisch Peruaanse lampenkap op haar hoofd. En nu… zijn zulke vrouwen – maar in een ander dorp dan die wij bezochten - voor ons een groot bedsprei aan het weven van alpacawol. We hebben zelf de kleuren en de maten doorgegeven. De dames hebben eerst de alpacawol gekocht en gekleurd (met natuurlijke kleurstoffen) en zijn daarna gestart. Meerdere vrouwen tegelijk werken aan ons sprei en deze bezigheid duurt een paar maanden. Zo ondersteunen wij meerdere gezinnen daar in de hoge bergen waar de meeste mannen drager zijn op het Incapad. Heel speciaal is dat Simone steeds een fotootje voor ons maakt van de vrouwen – wevend aan ons sprei!
Je milt (zo groot als een vuist) wordt steeds kleiner als je ouder wordt. De milt speelt een rol in je afweersysteem door onder andere de vorming van antilichamen. En als je problemen met je milt hebt heb je meestal een verzwakt afweersysteem en een laag bloedsuikergehalte (en verhoogde kans op diabetes). Ik leg meteen een link naar mijn auto-immuunziekte. Doordat ik altijd zo moe ben en daardoor vaak naar snelle energie grijp – dat is meestal chocolade en koek - en daar juist weer een dip van krijg wil ik deze cyclus doorbreken. Dat ga ik doen met hulp van een heel lieve acupuncturiste op advies van mijn yogajuf. Ilona heeft naast acupunctuur ook voedingsleer gestudeerd en Chinese kruidengeneeswijze. Uit een gesprek met haar en het beeld van mijn tong blijkt mijn milt in zijn functie gestoord te zijn, vandaar de behoefte aan suikers de hele dag. Ook het snel moe zijn van mijn armen en benen en zelfs het slapende gevoel daarin wordt daarmee verklaard. Normaal is je energie in evenwicht; als je gezond bent zijn Yin en Yang in balans. Nu kreeg ik dus een naaldje in mijn voet geprikt om mij te helpen om opnieuw de balans te vinden. Ik heb veel vertrouwen in acupunctuur, omdat ik tijdens mijn laatste zwangerschap ook twee keer in de week acupunctuur had. Ik had deze zwangerschap niet gespuugd terwijl ik de twee zwangerschappen ervoor regelmatig in het ziekenhuis lag vanwege het oneindig vaak spugen. Deze extreme zwangerschapsmisselijkheid is trouwens ook een beeld dat hoort bij de milt die uit balans is! Alles valt op z’n plek lijkt het. Mijn actieve bijdrage is dat ik moet stoppen met chocola als tussendoortje. Het alternatief dat Ilona aanbiedt voor een stukje chocola is een rijstewafel met halvajam…aarrgh!
Mijn yogajuf wilde me wel steunen in mijn gevecht tegen de suikers en deed tijdens de les een meditatie van een half uur. Je komt dan in een toestand tussen bewust en bijna slaap, dus bijna in je onderbewustzijn waarin je bijvoorbeeld droomt. Sigmund Freud stelt dat dromen 'een kijkje in het onderbewuste' is. In die toestand stuur je drie keer een voornemen/boodschap het universum in. Onbewust wordt dit opgeslagen in je geheugen. Veel mensen geloven daar helemaal niet in, maar ik voel me deze dagen toch gesterkt in mijn worsteling tegen de snelle suikers. Nu neem ik ook elke dag een beetje stevia in mijn eerste kopje thee van de dag. Stevia is een zoetstof uit een kruidenplantje dat in Zuid-Amerika groeit. In Nederland is het nog steeds als zoetmiddel verboden. Wel kun je het kopen om te gebruiken voor een gezonde huid, maar wie checkt of je het per ongeluk in je thee hebt laten vallen? Ik heb het zelf uit Peru meegenomen. En doordat stevia dertig keer sterker is dan suiker lijkt het of je de rest van de dag minder behoefte hebt aan zoet. Een leuke bijwerking van minder suikers (chocola en koek) tot je nemen is dat je afvalt. De weegschaal is het bewijs.
Haar werk is prachtig, ze houdt exposities, ze staat zo nu en dan in de landelijke krant, verzint ludieke fotoreportages met roodharigen of bruidjes in zee en zet veel bekende Nederlanders op de foto. Ook ik ben zo’n zeven jaar geleden door haar geportretteerd, met dikke buik. En Maren is, toen ze vier dagen oud was, door haar gefotografeerd bij ons thuis. Ze heet Melanie en ze werkt nu 15 jaar als fotograaf. Ik bezocht haar op de expositie ter gelegenheid van haar jubileum. Ik mocht haar die middag interviewen voor mijn opdracht voor de fotovakschool. We hadden een leuk gesprek samen, en met haar man, en nadien maakten we een foto van ons samen voor haar geëxposeerde werk. Een mooi plaatje om te gebruiken voor mijn presentatie. Ik had mijn camera mee en er liepen voldoende fotografen rond die een fotootje wilden maken. Wat er toen gebeurde? Een spiegeltje in mijn spiegelreflexcamera viel niet terug! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Wat een slechte timing! Sta je daar met een bekende fotograaf te poseren notabene op haar foto-expositie en dan stopt je camera ermee! Mijn eerste hulp hielp niet meteen, maar toen Melanie het apparaat in haar handen nam en de lens eraf schroefde was hij weer opgekalefaterd. Pfff, ik kon wel door de grond zakken!
Wat een held die man van mij! (Morgen is hij 16 jaar mijn man.) Hij is tóch de marathon van Amsterdam gaan lopen ondanks zijn blessure. En hij heeft hem uitgelopen, op zijn karakter. Het hele gezin ging mee om hem aan te moedigen en hem op te vangen bij de finish. We hebben hem een paar keer zien lopen onderweg (zie ons fotoalbum) en bij de laatste lange 500 meters hebben we hem flink aangemoedigd. Meiden vonden het maar niks dat ik zo hard liep te gillen naar hem, maar Mark genoot ervan en merkte ons op en daar ging het om.
maandag 3 oktober 2011
Ergenisjes
Onze eigen gebreken ergeren ons het meest bij anderen.
- Otto Kimmig
De buitenschilder…. is een graag geziene gast in vele drukke huishoudens, denk ik. Een paar seizoenen lang houd je nog vol dat je het zelf gaat doen en dat zelf doen heel veel geld bespaart, maar het weer zit nooit mee en het komt eigenlijk nooit goed uit. Met mooi weer wil je leuke dingen ondernemen met het gezin en met slecht weer kun je niet schilderen buiten. Bovendien heb je een stellage nodig, lange trappen en uiteraard potten met verf van de juiste kleur. Wij maken nooit tijd om die deze laatste dingen te regelen dus hoe kunnen we dan ooit beginnen met de buitenboel schilderen? Bovendien, na mijn schilderervaringen vorige zomer op de ladder waarbij ik naar beneden stortte, had ik me voorgenomen nooit meer te schilderen op een lange trap. Nu gingen de buren voor de zomer een huisschilder bestellen dus liftten wij mee op hun contacten. Er kwamen verschillende schilders langs om het houtwerk te bekijken en we namen een beslissing. De man moest zijn klus na de zomer iedere keer uitstellen vanwege de vele regen, maar uiteindelijk zijn er twee schilders gestart. Wat een inbreuk op je privacy! Ze duiken overal achter het raam op waar ik net zit te bellen, werken, Skypen, strijken, lezen of zelfs plassen. Alle deuren en ramen moeten openstaan en ze lopen maar door het huis te banjeren, zelfs in onze slaapkamer! Ook ruik je binnen de sigarettenrook door de open ramen… De peuken liggen verdwaald in de tuin samen met weggewaaide boterhamzakjes en plastic bekertjes. Visioenen van de verbouwing doemen weer op. Ik houd me vast aan het idee dat het allemaal prachtig wordt en dat we dan járen geen schilder meer nodig hebben. Ik heb me voorgenomen niet steeds koffie voor ze te zetten, geen slappe praatjes met ze te houden en ze eerlijk te zeggen als het werk beter kan…. Dit allemaal na mijn ervaringen van vorig jaar met al die werklui over de vloer. En mijn laatste voornemen ging dus fout. Een enkele keer lukte het me om een verbeterpunt aan te wijzen, maar het de meest opvallende kreeg ik niet over mijn lippen: zakken in de gelakte voordeur… Hopende dat ze het zelf zouden opmerken stapte ik op mijn fiets, maar toen ik thuiskwam zaten de zakken er nog steeds en de schilders waren weg. Ik besloot Mark in te schakelen. Hij liet de heren vanuit Italië telefonisch weten dat de voordeur er niet uit zag. Een week later belden ze dat ze langs zouden komen om de deur te herstellen. Ik piepte nog door de telefoon dat het misschien te vroeg zou zijn; de dikke zakken zijn misschien nog niet uitgehard? Maar toen ik die bewuste dag thuis kwam zag ik het meteen…het is nog erger geworden! Geschuurde stof en rimpels zitten in de nieuwe verf en de zakken zitten er nog onder…. Wat nu? Mark werkte die dag thuis, maar het was hem niet opgevallen…. Nog één keer zullen ze terugkomen. We nemen ons voor: de volgende keer schilderen we ons huis zelf!
De Herfstdagen zijn prachtig begonnen. We zijn een paar middagen naar een zwemmeertje geweest om vitamientjes uit de zon op te doen die we zo gemist hebben. En de laatste dag van het warme weekend was de Singelloop … Er werd gewaarschuwd vooraf veel water te drinken, luchtige kleding te dragen en er waren extra waterpunten tijdens de route geplaatst. Ook extra EHBO-punten werden ingezet, maar dat hebben wij allemaal niet nodig gehad. Anthe en ik deden mee aan de eerste wedstrijd: de 5 kilometer. We hebben allebei goed gelopen, ik heb 1,5 minuut langzamer gelopen dan Anthe. En we hebben afgesproken volgend jaar écht samen de 10 kilometer te lopen. In de middag liep Mark de halve marathon toen het heel warm was, maar hij heeft goed gelopen en zijn blessure viel tijdens de wedstrijd mee. Toen we vlak daarna met z’n vijfjes (en een groep van school) starten voor de familieloop van 4,6 kilometer kon Mark niet meer lopen. Vlak na het startschot stapte hij eruit…zijn voet en enkel deden teveel zeer. Maar we zijn allemaal zeer tevreden over onze prestaties! (zie ons fotoalbum) Er waren deze dag meer dan 11.000 lopers en elke loper heeft een kwartje bijgedragen aan het Nederlands Rode Kruis in Breda, want wij waren het gekozen Goede Doel van dit jaar! Daarnaast waren er drie snackwagens waarvan de opbrengst ook naar het Rode Kruis ging. Ik ben heel benieuwd wat het resultaat is geworden!
En dan toch nog even over duurzaamheid en het staartje van ons afvalverhaal. Nu we een week netjes het afval gescheiden hadden volgens de stickers op de vuilnisbak - waar we door de schilder op gewezen waren – kwam Mark deze week met de vuilnisbak terug gelopen met een grote gele kaart in zijn hand. Een waarschuwing: of we volgende keer geen restafval bij het groente-, fruit- en tuinafval willen doen. Nou ja! Ik heb meteen de gemeente gebeld voor opheldering en de medewerkster stuurt me binnenkort twee nieuwe stickers toe die op de rand van de gescheiden bakken geplakt moeten worden. De vorige bewoonster van ons huis, nota bene een heel intelligente vrouw!, heeft de stickers er verkeerd opgeplakt! Dus de gemeente scheidt wél alles in de vuilniswagens en ze delen dus ook gele kaarten uit als er een keer iets fout gaat. Geruststellende gedachte! Nu was het onderwerp afvalcontainer toch al actueel bij ons thuis sinds we aan twee kanten nieuwe buren hebben. We moesten de laatste weken regelmatig na het ophalen van het vuil onze eigen bak terug zoeken in de straat. Dat heeft de mevrouw bij de gemeente ook meteen opgelost door een nieuwe leesbare sticker mee te sturen met ons huisnummer op. Eind goed al goed.
Mark staat voor een enorm dilemma… Zijn wens is om nog éénmaal een marathon te lopen in zijn leven. Zo’n 13 jaar geleden was hij er helemaal klaar voor. Hij was goed getraind, was net papa geworden en zat lekker in zijn vel. Hij zou de marathon van New York gaan lopen, maar een voetbalwedstrijd gooide roet in het eten. Hij moest de marathon laten schieten. Sinds hij uit Peru terug is heeft hij een goede conditie en in Peru was hij vijf kilo afgevallen, dus een mooi moment om de training op te pakken. Hij had zich al lang geleden optimistisch ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Deze vindt plaatst in oktober. Nu hij een paar keer per week flinke afstanden loopt van tientallen kilometers heeft zijn voet het af laten weten…hielspoor. Een blessure die alleen over gaat met langdurige rust. Hij staat voor een groot dilemma: doorzetten en in oktober zijn laatste kunstje vertonen of verstandig stoppen met de training en wellicht zijn droom over een jaar (of twee) weer oppakken? Wat is wijsheid? En iedereen heeft er een mening over, maar hij moet het zélf beslissen. Ik trainde laatst weer op een ochtend heel vroeg in het bos voor de Singelloop en het herfstbos maakte wéér zo’n indruk op me – volgende keer neem ik mijn camera mee! Prachtige lichtbundels vielen in het bos, vogelgeluiden, een eekhoorn stak over met een noot in z’n bekje en ontzaglijk veel prachtige spinnenwebben vol dauw waar het zonlicht langs de tere webdraden scheen en dan die verlatenheid in het bos…
- Otto Kimmig
De buitenschilder…. is een graag geziene gast in vele drukke huishoudens, denk ik. Een paar seizoenen lang houd je nog vol dat je het zelf gaat doen en dat zelf doen heel veel geld bespaart, maar het weer zit nooit mee en het komt eigenlijk nooit goed uit. Met mooi weer wil je leuke dingen ondernemen met het gezin en met slecht weer kun je niet schilderen buiten. Bovendien heb je een stellage nodig, lange trappen en uiteraard potten met verf van de juiste kleur. Wij maken nooit tijd om die deze laatste dingen te regelen dus hoe kunnen we dan ooit beginnen met de buitenboel schilderen? Bovendien, na mijn schilderervaringen vorige zomer op de ladder waarbij ik naar beneden stortte, had ik me voorgenomen nooit meer te schilderen op een lange trap. Nu gingen de buren voor de zomer een huisschilder bestellen dus liftten wij mee op hun contacten. Er kwamen verschillende schilders langs om het houtwerk te bekijken en we namen een beslissing. De man moest zijn klus na de zomer iedere keer uitstellen vanwege de vele regen, maar uiteindelijk zijn er twee schilders gestart. Wat een inbreuk op je privacy! Ze duiken overal achter het raam op waar ik net zit te bellen, werken, Skypen, strijken, lezen of zelfs plassen. Alle deuren en ramen moeten openstaan en ze lopen maar door het huis te banjeren, zelfs in onze slaapkamer! Ook ruik je binnen de sigarettenrook door de open ramen… De peuken liggen verdwaald in de tuin samen met weggewaaide boterhamzakjes en plastic bekertjes. Visioenen van de verbouwing doemen weer op. Ik houd me vast aan het idee dat het allemaal prachtig wordt en dat we dan járen geen schilder meer nodig hebben. Ik heb me voorgenomen niet steeds koffie voor ze te zetten, geen slappe praatjes met ze te houden en ze eerlijk te zeggen als het werk beter kan…. Dit allemaal na mijn ervaringen van vorig jaar met al die werklui over de vloer. En mijn laatste voornemen ging dus fout. Een enkele keer lukte het me om een verbeterpunt aan te wijzen, maar het de meest opvallende kreeg ik niet over mijn lippen: zakken in de gelakte voordeur… Hopende dat ze het zelf zouden opmerken stapte ik op mijn fiets, maar toen ik thuiskwam zaten de zakken er nog steeds en de schilders waren weg. Ik besloot Mark in te schakelen. Hij liet de heren vanuit Italië telefonisch weten dat de voordeur er niet uit zag. Een week later belden ze dat ze langs zouden komen om de deur te herstellen. Ik piepte nog door de telefoon dat het misschien te vroeg zou zijn; de dikke zakken zijn misschien nog niet uitgehard? Maar toen ik die bewuste dag thuis kwam zag ik het meteen…het is nog erger geworden! Geschuurde stof en rimpels zitten in de nieuwe verf en de zakken zitten er nog onder…. Wat nu? Mark werkte die dag thuis, maar het was hem niet opgevallen…. Nog één keer zullen ze terugkomen. We nemen ons voor: de volgende keer schilderen we ons huis zelf!
De Herfstdagen zijn prachtig begonnen. We zijn een paar middagen naar een zwemmeertje geweest om vitamientjes uit de zon op te doen die we zo gemist hebben. En de laatste dag van het warme weekend was de Singelloop … Er werd gewaarschuwd vooraf veel water te drinken, luchtige kleding te dragen en er waren extra waterpunten tijdens de route geplaatst. Ook extra EHBO-punten werden ingezet, maar dat hebben wij allemaal niet nodig gehad. Anthe en ik deden mee aan de eerste wedstrijd: de 5 kilometer. We hebben allebei goed gelopen, ik heb 1,5 minuut langzamer gelopen dan Anthe. En we hebben afgesproken volgend jaar écht samen de 10 kilometer te lopen. In de middag liep Mark de halve marathon toen het heel warm was, maar hij heeft goed gelopen en zijn blessure viel tijdens de wedstrijd mee. Toen we vlak daarna met z’n vijfjes (en een groep van school) starten voor de familieloop van 4,6 kilometer kon Mark niet meer lopen. Vlak na het startschot stapte hij eruit…zijn voet en enkel deden teveel zeer. Maar we zijn allemaal zeer tevreden over onze prestaties! (zie ons fotoalbum) Er waren deze dag meer dan 11.000 lopers en elke loper heeft een kwartje bijgedragen aan het Nederlands Rode Kruis in Breda, want wij waren het gekozen Goede Doel van dit jaar! Daarnaast waren er drie snackwagens waarvan de opbrengst ook naar het Rode Kruis ging. Ik ben heel benieuwd wat het resultaat is geworden!
En dan toch nog even over duurzaamheid en het staartje van ons afvalverhaal. Nu we een week netjes het afval gescheiden hadden volgens de stickers op de vuilnisbak - waar we door de schilder op gewezen waren – kwam Mark deze week met de vuilnisbak terug gelopen met een grote gele kaart in zijn hand. Een waarschuwing: of we volgende keer geen restafval bij het groente-, fruit- en tuinafval willen doen. Nou ja! Ik heb meteen de gemeente gebeld voor opheldering en de medewerkster stuurt me binnenkort twee nieuwe stickers toe die op de rand van de gescheiden bakken geplakt moeten worden. De vorige bewoonster van ons huis, nota bene een heel intelligente vrouw!, heeft de stickers er verkeerd opgeplakt! Dus de gemeente scheidt wél alles in de vuilniswagens en ze delen dus ook gele kaarten uit als er een keer iets fout gaat. Geruststellende gedachte! Nu was het onderwerp afvalcontainer toch al actueel bij ons thuis sinds we aan twee kanten nieuwe buren hebben. We moesten de laatste weken regelmatig na het ophalen van het vuil onze eigen bak terug zoeken in de straat. Dat heeft de mevrouw bij de gemeente ook meteen opgelost door een nieuwe leesbare sticker mee te sturen met ons huisnummer op. Eind goed al goed.
Mark staat voor een enorm dilemma… Zijn wens is om nog éénmaal een marathon te lopen in zijn leven. Zo’n 13 jaar geleden was hij er helemaal klaar voor. Hij was goed getraind, was net papa geworden en zat lekker in zijn vel. Hij zou de marathon van New York gaan lopen, maar een voetbalwedstrijd gooide roet in het eten. Hij moest de marathon laten schieten. Sinds hij uit Peru terug is heeft hij een goede conditie en in Peru was hij vijf kilo afgevallen, dus een mooi moment om de training op te pakken. Hij had zich al lang geleden optimistisch ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Deze vindt plaatst in oktober. Nu hij een paar keer per week flinke afstanden loopt van tientallen kilometers heeft zijn voet het af laten weten…hielspoor. Een blessure die alleen over gaat met langdurige rust. Hij staat voor een groot dilemma: doorzetten en in oktober zijn laatste kunstje vertonen of verstandig stoppen met de training en wellicht zijn droom over een jaar (of twee) weer oppakken? Wat is wijsheid? En iedereen heeft er een mening over, maar hij moet het zélf beslissen. Ik trainde laatst weer op een ochtend heel vroeg in het bos voor de Singelloop en het herfstbos maakte wéér zo’n indruk op me – volgende keer neem ik mijn camera mee! Prachtige lichtbundels vielen in het bos, vogelgeluiden, een eekhoorn stak over met een noot in z’n bekje en ontzaglijk veel prachtige spinnenwebben vol dauw waar het zonlicht langs de tere webdraden scheen en dan die verlatenheid in het bos…
dinsdag 20 september 2011
Conditie
A healthy attitude is contagious but don't wait to catch it from others. Be a carrier.
- Tom Stoppard
De vroege zonnestralen vallen prachtig tussen de bomen door. Voor het eerst hoor ik verschillende soorten vogels fluiten in het bos. Dat ik ze nu opmerk heb ik vast geleerd van YoYo onze gids in het Amazoneregenwoud. Hij hoorde elk geluid in de jungle en attendeerde ons erop. Hij wist ook het verschil tussen alle geluiden; welk fluitje hoort bij welke vogel. Ik registreer vogelgeluiden tijdens het hardlopen, maar ik heb uiteraard geen idee welke vogel er fluit. Binnenkort is de befaamde Singelloop en ik ga een afstand van vijf kilometer lopen. En eind van die zondagmiddag ga ik met ons gezin én met mijn zus met haar kinderen nogmaals de familieloop doen. Een prima conditie is gevraagd dus. De laatste keer dat ik hardliep was vóór onze reis naar Peru om mijn conditie op peil te houden voor het klimmen van het oude Incapad. Die laatste keer is twee maanden geleden, dus ik was benieuwd naar mijn gestel. In de bergen leek mijn conditie nergens op, maar dat had te maken met hoogteziekte. Het lopen ging nu heel goed, dus blijf ik tot de race twee keer per week hardlopen. Mark vond het maar niets dat ik op een vroege woensdagochtend helemaal in mijn uppie in dat grote dreigende bos liep. Maar hij zat die ochtend in het buitenland… Op het plein heb ik voor mijn gerustheid toch twee mensen ingelicht dat ik alleen ging hardlopen in het bos, stel….dat ik eind van de ochtend niet op het schoolplein zou opduiken…
Iedereen is zich bewust van de aarde waar we op leven en dat we daar heel zuinig mee om moeten gaan. Wij werden ons daar nog eens uitzonderlijk bewust van toen we door het Amazoneregenwoud reisden. Een vijfde van het regenwoud is al verdwenen. Afval scheiden is milieubewust zoals ook tegenwoordig plastic apart verzameld wordt. Er wordt in veel landen al flink op het gebruik van plastic tasjes gelet en mensen nemen steeds vaker een grote shopper of boodschappenkrat mee van huis. Zelfs in Spanje, waar al je boodschappen standaard in honderd witte plastic tasjes wordt gedaan, heeft die verandering zijn intrede gedaan. Wij scheiden thuis ook het plastic uit het vuil en dus fiets ik iedere week wel een keer met een enorm grote vuilniszak in mijn fietsmand naar school, om dat ding onderweg in zo’n lelijke oranje container te dumpen. Papier, glas, batterijen worden gescheiden en natuurlijk fruit-, groente- en tuinafval. Maar nu komt het verschrikkelijke nieuws… Al die jaren dat wij in dit huis wonen – dat betekent ruim drie jaar voordat we naar Spanje verhuisden en nu twee jaar erna – scheiden wij heel trouw ons vuil in een grote bruine container die we van de gemeente voor onze deur hebben staan. En héél kort geleden werd ik door de huisschilder erop gewezen dat wij ons vuil in die bruine container omgekeerd erin gooien! Het achterste gedeelte blijkt dus voor groenafval te zijn - en wij gebruikten dat deel dus voor huisvuil! Nooit hebben de vuilnismannen mij erop gewezen. Nooit een rode sticker, een boete of een tik op onze vingers. Ik blijf maar denken over hoe dat dan werkt, dat milieubewust inzamelen van afval. Ons huisvuil dat iedere week in de vuilniswagen aan de verkeerde kant terecht komt, in het groenafval, maakt dat dan helemaal geen verschil? Wordt alles sowieso in de vuilniswagen bij elkaar gegooid?? Heeft scheiding van ons afval dan eigenlijk wel zin?
Maren had zich er al weken (nee, maanden!) op verheugd, omdat ze een mooie witte jurk had gekregen die op een haakje in haar slaapkamer hing. En die mocht ze pas dragen op die ene belangrijke dag. Samen met haar witte sokjes met kant erbij én een nieuw wit vestje. Haar zussen hadden ook een nieuwe outfit gekregen - zelfs een krultang hebben we erbij aangeschaft. Er werd echt naar die dag uitgekeken. En uiteindelijk was de grote dag aangebroken. De zon had beloofd te schijnen. Mark stak zich voor de gelegenheid in een nieuw pak met bijpassende schoenen en zelfs een bijpassende riem…. En ikzelf had een zwart zwierig jurkje gekocht en heel speciaal…hakjes erbij. Die ochtend vertrok ik al vroeg en gehaast naar de kapper voor een mooi kapsel en Maren’s grote zussen gingen thuis met de hete krultang aan de slag. Terwijl papa aan tafel gebogen zat over zijn speech voor het bruidspaar begon Maren zich af te vragen hoe haar haar eigenlijk in de krul kwam. Had mama niet eens laten vallen dat ze óók naar de kapper mocht? Dus sprong papa in de auto en zette Maren bij de kapper af. Natuurlijk had mijn aardige kapster tijd voor dit mooie bruidsmeisje! En zo kwamen moeder en dochter samen thuis met mooie krullers en een prachtige bloem in ons haar. Maren genoot van alle complimenten en aandacht die dag. De klapper van haar dag was toch echt wel de grote bruidstaart. (zie ons fotoalbum) Buiten in de kasteeltuin stond een prachtige taart opgesteld met wel vier verdiepingen! Verlekkerd stond ze erbij toen eindelijk het bruidspaar (na een lange speech van papa) het eerste stukje aansneed. Na het voeren van het traditionele eerste stukje taart aan bruid en bruidegom kreeg Maren een stukje taart - mét een roos van roze marsepein… Geluksvogel, ze straalde!
Eén dag fotovakschool heb ik er op zitten en wat heb ik al veel geleerd. Voornamelijk heel veel techniek en dat is ook mijn grootste reden dat ik weer naar school ben gegaan. Helemaal enthousiast gemaakt door de juf kan ik er nu al naar uit kijken wat ik allemaal kan als ik eind 2012 mijn diploma ontvang. Een toekomstig volleerd fotograaf en wat weet ik nu eigenlijk nog luttel weinig…
- Tom Stoppard
De vroege zonnestralen vallen prachtig tussen de bomen door. Voor het eerst hoor ik verschillende soorten vogels fluiten in het bos. Dat ik ze nu opmerk heb ik vast geleerd van YoYo onze gids in het Amazoneregenwoud. Hij hoorde elk geluid in de jungle en attendeerde ons erop. Hij wist ook het verschil tussen alle geluiden; welk fluitje hoort bij welke vogel. Ik registreer vogelgeluiden tijdens het hardlopen, maar ik heb uiteraard geen idee welke vogel er fluit. Binnenkort is de befaamde Singelloop en ik ga een afstand van vijf kilometer lopen. En eind van die zondagmiddag ga ik met ons gezin én met mijn zus met haar kinderen nogmaals de familieloop doen. Een prima conditie is gevraagd dus. De laatste keer dat ik hardliep was vóór onze reis naar Peru om mijn conditie op peil te houden voor het klimmen van het oude Incapad. Die laatste keer is twee maanden geleden, dus ik was benieuwd naar mijn gestel. In de bergen leek mijn conditie nergens op, maar dat had te maken met hoogteziekte. Het lopen ging nu heel goed, dus blijf ik tot de race twee keer per week hardlopen. Mark vond het maar niets dat ik op een vroege woensdagochtend helemaal in mijn uppie in dat grote dreigende bos liep. Maar hij zat die ochtend in het buitenland… Op het plein heb ik voor mijn gerustheid toch twee mensen ingelicht dat ik alleen ging hardlopen in het bos, stel….dat ik eind van de ochtend niet op het schoolplein zou opduiken…
Iedereen is zich bewust van de aarde waar we op leven en dat we daar heel zuinig mee om moeten gaan. Wij werden ons daar nog eens uitzonderlijk bewust van toen we door het Amazoneregenwoud reisden. Een vijfde van het regenwoud is al verdwenen. Afval scheiden is milieubewust zoals ook tegenwoordig plastic apart verzameld wordt. Er wordt in veel landen al flink op het gebruik van plastic tasjes gelet en mensen nemen steeds vaker een grote shopper of boodschappenkrat mee van huis. Zelfs in Spanje, waar al je boodschappen standaard in honderd witte plastic tasjes wordt gedaan, heeft die verandering zijn intrede gedaan. Wij scheiden thuis ook het plastic uit het vuil en dus fiets ik iedere week wel een keer met een enorm grote vuilniszak in mijn fietsmand naar school, om dat ding onderweg in zo’n lelijke oranje container te dumpen. Papier, glas, batterijen worden gescheiden en natuurlijk fruit-, groente- en tuinafval. Maar nu komt het verschrikkelijke nieuws… Al die jaren dat wij in dit huis wonen – dat betekent ruim drie jaar voordat we naar Spanje verhuisden en nu twee jaar erna – scheiden wij heel trouw ons vuil in een grote bruine container die we van de gemeente voor onze deur hebben staan. En héél kort geleden werd ik door de huisschilder erop gewezen dat wij ons vuil in die bruine container omgekeerd erin gooien! Het achterste gedeelte blijkt dus voor groenafval te zijn - en wij gebruikten dat deel dus voor huisvuil! Nooit hebben de vuilnismannen mij erop gewezen. Nooit een rode sticker, een boete of een tik op onze vingers. Ik blijf maar denken over hoe dat dan werkt, dat milieubewust inzamelen van afval. Ons huisvuil dat iedere week in de vuilniswagen aan de verkeerde kant terecht komt, in het groenafval, maakt dat dan helemaal geen verschil? Wordt alles sowieso in de vuilniswagen bij elkaar gegooid?? Heeft scheiding van ons afval dan eigenlijk wel zin?
Maren had zich er al weken (nee, maanden!) op verheugd, omdat ze een mooie witte jurk had gekregen die op een haakje in haar slaapkamer hing. En die mocht ze pas dragen op die ene belangrijke dag. Samen met haar witte sokjes met kant erbij én een nieuw wit vestje. Haar zussen hadden ook een nieuwe outfit gekregen - zelfs een krultang hebben we erbij aangeschaft. Er werd echt naar die dag uitgekeken. En uiteindelijk was de grote dag aangebroken. De zon had beloofd te schijnen. Mark stak zich voor de gelegenheid in een nieuw pak met bijpassende schoenen en zelfs een bijpassende riem…. En ikzelf had een zwart zwierig jurkje gekocht en heel speciaal…hakjes erbij. Die ochtend vertrok ik al vroeg en gehaast naar de kapper voor een mooi kapsel en Maren’s grote zussen gingen thuis met de hete krultang aan de slag. Terwijl papa aan tafel gebogen zat over zijn speech voor het bruidspaar begon Maren zich af te vragen hoe haar haar eigenlijk in de krul kwam. Had mama niet eens laten vallen dat ze óók naar de kapper mocht? Dus sprong papa in de auto en zette Maren bij de kapper af. Natuurlijk had mijn aardige kapster tijd voor dit mooie bruidsmeisje! En zo kwamen moeder en dochter samen thuis met mooie krullers en een prachtige bloem in ons haar. Maren genoot van alle complimenten en aandacht die dag. De klapper van haar dag was toch echt wel de grote bruidstaart. (zie ons fotoalbum) Buiten in de kasteeltuin stond een prachtige taart opgesteld met wel vier verdiepingen! Verlekkerd stond ze erbij toen eindelijk het bruidspaar (na een lange speech van papa) het eerste stukje aansneed. Na het voeren van het traditionele eerste stukje taart aan bruid en bruidegom kreeg Maren een stukje taart - mét een roos van roze marsepein… Geluksvogel, ze straalde!
Eén dag fotovakschool heb ik er op zitten en wat heb ik al veel geleerd. Voornamelijk heel veel techniek en dat is ook mijn grootste reden dat ik weer naar school ben gegaan. Helemaal enthousiast gemaakt door de juf kan ik er nu al naar uit kijken wat ik allemaal kan als ik eind 2012 mijn diploma ontvang. Een toekomstig volleerd fotograaf en wat weet ik nu eigenlijk nog luttel weinig…
vrijdag 9 september 2011
Roeping
Iedereen moet zijn roeping volgen en niemand een andere dan de zijne.
- Bakongo
Hoe kom je er nu achter wat je roeping is? Wat is mijn roeping, of mijn levenslot? Dat zijn vragen waar je heel lang over na kunt denken. Maar simpeler is het als het zich gewoon aandient. Fotograferen is al decennia lang mijn hobby. Soms pak ik het weer eens wat serieuzer op door scholing te volgen. Toen ik in Massachusetts woonde heb ik een jaar avondschool gevolgd op een technische high school. Toentertijd nog met fotorolletjes en onze foto-opdrachten presenteerden we met dia’s voor de klas. Toen onze oudste geboren werd heb ik een cursus foto-ontwikkelen gedaan. Dat was nog analoog met fotorolletjes en ontwikkelvloeistof in een donkere kamer! Net terug uit Madrid heb ik getracht mijn digitale reisfoto’s te verkopen aan Shutterstock, maar dat liep stuk op toestemming van mijn modellen op de foto’s. Dat zijn vaak nietsvermoedende voorbijgangers in het buitenland en ik kon dus geen contractjes overhandigen aan Shutterstock. Ik had het fotowerk maar weer naast me neergelegd en ben me gaan richten op het werken als vrijwilliger. Maar toen voor de zomer wat betaalde foto-opdrachtjes binnen kwamen en vlak na de zomer nogmaals begon het toch weer te kriebelen. Na een intake-gesprek op de school voor fotografie werd besloten dat ik één cursus oversla en dus begin ik deze maand met een jaaropleiding. Ik heb onlangs via marktplaats.nl een grote flits gekocht voor het studiowerk en ik heb vooraf drie opdrachten gekregen van school die de leerstof aanvult. Ik krijg allerlei nieuwe vakken op school die fotografie raken zoals kunstgeschiedenis of spiritualiteit. En een nieuwe betaalde opdracht staat er alweer aan te komen!
In Lima vierden we haar verjaardag met een uitgebreide lunch in de Grote Oceaan, of Stille Oceaan. Inden is elf jaar geworden afgelopen zomer in Peru en dat wilde ze nog met haar vriendinnen van school vieren. Meteen een leuke reünie, want een aantal van haar vriendinnen is naar de middelbare school vertrokken dit schooljaar. Elf meiden kwamen die middag met hun zwemspulletjes aanwaaien en na een stuk taart vertrokken we opgestapeld in twee auto’s naar een zwemmeertje in de buurt. De weersvoorspellingen werden goed in de gaten gehouden de dagen ervoor, want het zou er om spannen of het droog zou blijven… Dat was waarschijnlijk ook de reden dat het zo stil was rond het meer en daar genoten we heel erg van. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezwommen, spelletjes gedaan, kadootjes uitgepakt, bij gekletst en in de junglespeeltuin gespeeld. Het bleef gelukkig droog die middag. We hebben zelfs nog in de achtertuin gebarbecued met z’n allen! De laatste tien minuutjes voordat alle ouders zouden komen begon het te regenen. De dagen erna kondigde de herfst zich aan met herfststormen en enorme plensbuien… De buitenschilder heeft al drie keer zijn afspraak verzet – ondertussen heeft hij gelukkig wel de stellages in de tuin gelegd. Nu maar hopen dat hij begint voordat de herfst écht gaat beginnen!
Swingende heupen, wie heeft ze? Ik niet! Maar ik zou het wel heel leuk vinden om met groot gemak de salsa te kunnen dansen of de merengue. Aangezien de bruiloft van mijn zwager met zijn Peruaanse vriendin volgende week eindigt met een spetterend dansfeest - met een Zuid-Amerikaanse band! – zal ik toch een beetje mijn heupen moeten smeren. Vorige week was de vrijgezellenparty van de bruid en daar hoorde een salsaworkshop in Amsterdam bij. Leraar Luis uit Cuba kon absoluut fantastisch dansen en hij had een enorme drive, maar hij eindigde deze danssessie met zijn welgemeend advies aan mij om vooral veel lol te hebben in het dansen. (Met andere woorden: probeer het verder maar niet te perfectioneren, jij leert het toch nooit.) Salsa dansen is dus niet mijn roeping...hahaha! Nu wist ik natuurlijk al lang dat danspasjes uitvoeren niet mijn sterkste kant is. Ik heb ooit aerobics geprobeerd samen met mijn zus. Danspasjes uitvoeren zit niet ons bloed zullen we maar zeggen… We hebben gelachen totdat de tranen over onze wangen stroomden en we buikpijn hadden van het lachen. Iedereen stapte drie pasjes naar links…en wij stapten drie pasjes naar rechts! We draaiden steevast de verkeerde kant op en als we voor de spiegel dansen gaat het pas echt helemaal fout! Alle vriendinnen van de bruid komen uit Zuid- en Noord-Amerika en kunnen van geboorte al geweldig swingen. De salsa-uitvoering van deze middag was gefilmd en op YouTube gezet en toen ik het thuis aan de meiden liet zien kon ik wel door de grond zakken van ellende. Ik zag er wel heel onhandig en harkerig uit vergeleken bij de zwierende heupen van de andere dames! Thuis heb ik het filmpje heel stoer aan een vriendinnetje durven laten zien. Zij had wel eens erger gezien zei ze heel lief. Samen gaan we oefenen om die heupen van mij soepel en buigzaam te maken.
- Bakongo
Hoe kom je er nu achter wat je roeping is? Wat is mijn roeping, of mijn levenslot? Dat zijn vragen waar je heel lang over na kunt denken. Maar simpeler is het als het zich gewoon aandient. Fotograferen is al decennia lang mijn hobby. Soms pak ik het weer eens wat serieuzer op door scholing te volgen. Toen ik in Massachusetts woonde heb ik een jaar avondschool gevolgd op een technische high school. Toentertijd nog met fotorolletjes en onze foto-opdrachten presenteerden we met dia’s voor de klas. Toen onze oudste geboren werd heb ik een cursus foto-ontwikkelen gedaan. Dat was nog analoog met fotorolletjes en ontwikkelvloeistof in een donkere kamer! Net terug uit Madrid heb ik getracht mijn digitale reisfoto’s te verkopen aan Shutterstock, maar dat liep stuk op toestemming van mijn modellen op de foto’s. Dat zijn vaak nietsvermoedende voorbijgangers in het buitenland en ik kon dus geen contractjes overhandigen aan Shutterstock. Ik had het fotowerk maar weer naast me neergelegd en ben me gaan richten op het werken als vrijwilliger. Maar toen voor de zomer wat betaalde foto-opdrachtjes binnen kwamen en vlak na de zomer nogmaals begon het toch weer te kriebelen. Na een intake-gesprek op de school voor fotografie werd besloten dat ik één cursus oversla en dus begin ik deze maand met een jaaropleiding. Ik heb onlangs via marktplaats.nl een grote flits gekocht voor het studiowerk en ik heb vooraf drie opdrachten gekregen van school die de leerstof aanvult. Ik krijg allerlei nieuwe vakken op school die fotografie raken zoals kunstgeschiedenis of spiritualiteit. En een nieuwe betaalde opdracht staat er alweer aan te komen!
In Lima vierden we haar verjaardag met een uitgebreide lunch in de Grote Oceaan, of Stille Oceaan. Inden is elf jaar geworden afgelopen zomer in Peru en dat wilde ze nog met haar vriendinnen van school vieren. Meteen een leuke reünie, want een aantal van haar vriendinnen is naar de middelbare school vertrokken dit schooljaar. Elf meiden kwamen die middag met hun zwemspulletjes aanwaaien en na een stuk taart vertrokken we opgestapeld in twee auto’s naar een zwemmeertje in de buurt. De weersvoorspellingen werden goed in de gaten gehouden de dagen ervoor, want het zou er om spannen of het droog zou blijven… Dat was waarschijnlijk ook de reden dat het zo stil was rond het meer en daar genoten we heel erg van. (zie ons fotoalbum) De meiden hebben gezwommen, spelletjes gedaan, kadootjes uitgepakt, bij gekletst en in de junglespeeltuin gespeeld. Het bleef gelukkig droog die middag. We hebben zelfs nog in de achtertuin gebarbecued met z’n allen! De laatste tien minuutjes voordat alle ouders zouden komen begon het te regenen. De dagen erna kondigde de herfst zich aan met herfststormen en enorme plensbuien… De buitenschilder heeft al drie keer zijn afspraak verzet – ondertussen heeft hij gelukkig wel de stellages in de tuin gelegd. Nu maar hopen dat hij begint voordat de herfst écht gaat beginnen!
Swingende heupen, wie heeft ze? Ik niet! Maar ik zou het wel heel leuk vinden om met groot gemak de salsa te kunnen dansen of de merengue. Aangezien de bruiloft van mijn zwager met zijn Peruaanse vriendin volgende week eindigt met een spetterend dansfeest - met een Zuid-Amerikaanse band! – zal ik toch een beetje mijn heupen moeten smeren. Vorige week was de vrijgezellenparty van de bruid en daar hoorde een salsaworkshop in Amsterdam bij. Leraar Luis uit Cuba kon absoluut fantastisch dansen en hij had een enorme drive, maar hij eindigde deze danssessie met zijn welgemeend advies aan mij om vooral veel lol te hebben in het dansen. (Met andere woorden: probeer het verder maar niet te perfectioneren, jij leert het toch nooit.) Salsa dansen is dus niet mijn roeping...hahaha! Nu wist ik natuurlijk al lang dat danspasjes uitvoeren niet mijn sterkste kant is. Ik heb ooit aerobics geprobeerd samen met mijn zus. Danspasjes uitvoeren zit niet ons bloed zullen we maar zeggen… We hebben gelachen totdat de tranen over onze wangen stroomden en we buikpijn hadden van het lachen. Iedereen stapte drie pasjes naar links…en wij stapten drie pasjes naar rechts! We draaiden steevast de verkeerde kant op en als we voor de spiegel dansen gaat het pas echt helemaal fout! Alle vriendinnen van de bruid komen uit Zuid- en Noord-Amerika en kunnen van geboorte al geweldig swingen. De salsa-uitvoering van deze middag was gefilmd en op YouTube gezet en toen ik het thuis aan de meiden liet zien kon ik wel door de grond zakken van ellende. Ik zag er wel heel onhandig en harkerig uit vergeleken bij de zwierende heupen van de andere dames! Thuis heb ik het filmpje heel stoer aan een vriendinnetje durven laten zien. Zij had wel eens erger gezien zei ze heel lief. Samen gaan we oefenen om die heupen van mij soepel en buigzaam te maken.
donderdag 25 augustus 2011
Wat rest...
God writes the gospel not in the bible alone,
but on trees and flowers and clouds and stars.
-Martin Luther King
Wat rest na zo’n lange reis is het wasgoed, vijf vieze backpacks met gebruikte slaapzakken, een tas vol Peruaanse herinneringen voor in huis en 1500 foto’s op de computer. In mijn reisdagboek staan wat adressen van reizigers die we onderweg ontmoet hebben. We hebben een paar gezellige dagen gereisd in de jungle met vier mensen uit Colombia, Cuba, Mexico en Venezuela. Na een tijdje kwam Mark erachter dat drie van hen heel bekende Zuid-Amerikanen zijn! Het viel me wel op dat ze voor Zuid-Amerikanen goed in hun slappe was zaten en dat ze graag zelf op de foto wilden en het was me ook niet ontgaan dat Alejandro een goed uitziende man is… Hij bleek een bekend internationaal fotomodel te zijn die in Italië gewoond heeft en op allerlei bekende covers gestaan heeft. Monica bleek een bekende actrice in Mexicaanse films te zijn en Pedro is een gevierd acteur. Zij reisden met z’n drietjes en Marialuz, lerares Spaans uit Colombia, reisde alleen. Er was een klik tussen ons allemaal, ook met de kids, dus dat waren vermakelijke dagen in de jungle. Ook de dag dat we een bezoek brachten aan het project Por Eso! in de Heilige Vallei was er een klik met Jolanda en Simone uit Nederland. Ze hadden ons na het bezoek aan het project meegenomen naar hun mooie huis, nodigden Anthe uit om over een paar jaar bij hen te komen logeren om zo een paar maanden voor hun project te kunnen werken. Ook hebben ze geregeld dat een paar vrouwen uit de bergen voor ons een bedsprei gaan weven. Dat duurt een paar maanden en ze nemen ons sprei in december mee naar Nederland als ze in Utrecht samen gaan trouwen. Ook het adres van junglegids Yoyo staat in mijn reisdagboek. Met hem en assistent Kaisuma hadden we veel lol. Deze twee mannen vonden het ook leuk om met de meiden te zwemmen en ravotten in de rivier en waren dus vaak de klos – wat ze overigens helemaal niet erg vonden!
Onderweg zijn we spulletjes kwijtgeraakt. Het begon al de eerste dag in Lima toen Maren’s bergschoen kapot ging. Haar schoenzool ging steeds losser zitten en ze had een natte sok in haar schoen. Dezelfde middag hebben we nieuwe schoentjes voor haar gekocht, want zo’n reis kun je niet zonder goede wandelschoenen! Toen we de volgende dag, na een korte vlucht, in Cusco bij ons hotel afgezet werden met de taxi, liet Inden haar fleecevest op de achterbank liggen. Ook een fleecevest is onmisbaar deze reis dus Inden kreeg dezelfde middag een nieuw paars fleecevest. We hebben ontzettend veel gekaart (gepest) met elkaar. Ons kaartenspel ging overal mee naar toe, want je kunt werkelijk overal kaarten. In Bolivia hebben Maren en ik het pak kaarten in de hangmat laten liggen… Dat was een groot gemis, dus we hebben zo snel mogelijk twee nieuwe pakjes kaarten gekocht – een paar dagen later in Arequipa. Zo ben ik ook mijn onderbroek kwijtgeraakt op de dag dat we de condors bezochten in de gorge… Hoe is dat mogelijk?? Mark en Anthe waren die dag in het hotel gebleven, ziek en ellendig, en Inden , Maren en ik waren een dag op excursie. Na een ochtend met condors doorgebracht te hebben zijn we ’s middags naar een warmwaterbron geweest. Dáár ben ik tussen de stapel zwemkleding mijn onderbroek verloren. Gelukkig had ik die dag een lange broek aan… Verder zijn we wat truitjes en T-shirts kwijtgeraakt als we een tas wasgoed achterlieten in het hotel om te laten wassen. Veel kleding was door het reizen ook zo verkleurd, versleten of vies geworden dat we ze niet eens mee terug genomen hebben naar Nederland. Daar hadden we al rekening mee gehouden toen we de backpacks inpakten. Alle kleding was oud of goedkoop en zeker vervangbaar. Een tas met gedragen kleding achterlaten bij een moeder in Cusco was dus niet zo’n groot gebaar als het misschien lijkt…
Ondanks dat de kaartjes in mijn fototoestel bijna helemaal vol staan met Peruaanse foto’s heb ik ze toch nog moeten gebruiken deze week om twee foto-opdrachten voor de GGD uit te voeren en zaterdag heb ik nog een derde sessie. En geïnspireerd door deze opdrachten (en die van voor de zomer) heb ik toch maar besloten de weg van fotografe in te slaan. Ik heb na het weekend een interview gepland staan met de school voor fotografie om te kijken of ik meteen kan starten met de jaaropleiding of dat ik eerst een basisopleiding moet doen van een half jaar. Ik ben vorig jaar ook al met deze school in zee geweest, maar ik heb toen niet doorgezet. Nu is mijn situatie veranderd en denk ik dat het goed is dat ik een officieel diploma krijg van een fotografie-opleiding. Ik moet fotowerk meenemen dus zal ik op pad gaan met mijn iPAD met fotomapje, de twee GGD-boekjes en de krant waar mijn foto’s in gepubliceerd staan.
Een rijtje moe en ongeïnteresseerde mensen sjokkend achter de gids aan, gedachten overal heen dwalend behalve bij de zoektocht naar jungledieren in het donker. Bezwete lichamen die muggen geïrriteerd wegslaan en af toe onderling een blik wisselen van “zijn we er al bijna?” . Als de zeer bevlogen gids onverwachts stopt om te luisteren of er een aap zijn kant op beweegt (of een spannend insect) lopen de mensen erachter prompt gedachteloos tegen hem aan en de mensen daarachter ook – net een slapstick. Die mensen…dat zijn wij! En we hebben er achteraf verschrikkelijk om gelachen, maar onze gids kon ons echt niet verblijden met een vroege ochtend- of late avondwandeling. We durfden nooit nee te zeggen tegen zijn enthousiaste voorstellen, net zoals we nooit durfden te vragen of we al bijna bij de lodge waren. Mark liep steevast met zijn lange lichaam in een paar spinnenwebben en klaagde dan steen en been over wat hij eigenlijk te zoeken had in de jungle. In het donker zie je in het regenwoud namelijk niet veel anders dan spinnen (grote!), slangen, heel veel kikkers, mieren en padden. En tja, daar worden wij niet warm of koud van. Dus die wandelingen voor het ontbijt of het avondeten waren niet aan ons besteed – en zeker niet op een lege maag… Maar nu thuis kunnen we er zo hard om lachen als we weer denken aan die tochten in onze warme regenlaarzen, krakend door het donkere woud en denkend aan…wat er op ons bord zou liggen als we weer bij de lodge zouden zijn!
but on trees and flowers and clouds and stars.
-Martin Luther King
Wat rest na zo’n lange reis is het wasgoed, vijf vieze backpacks met gebruikte slaapzakken, een tas vol Peruaanse herinneringen voor in huis en 1500 foto’s op de computer. In mijn reisdagboek staan wat adressen van reizigers die we onderweg ontmoet hebben. We hebben een paar gezellige dagen gereisd in de jungle met vier mensen uit Colombia, Cuba, Mexico en Venezuela. Na een tijdje kwam Mark erachter dat drie van hen heel bekende Zuid-Amerikanen zijn! Het viel me wel op dat ze voor Zuid-Amerikanen goed in hun slappe was zaten en dat ze graag zelf op de foto wilden en het was me ook niet ontgaan dat Alejandro een goed uitziende man is… Hij bleek een bekend internationaal fotomodel te zijn die in Italië gewoond heeft en op allerlei bekende covers gestaan heeft. Monica bleek een bekende actrice in Mexicaanse films te zijn en Pedro is een gevierd acteur. Zij reisden met z’n drietjes en Marialuz, lerares Spaans uit Colombia, reisde alleen. Er was een klik tussen ons allemaal, ook met de kids, dus dat waren vermakelijke dagen in de jungle. Ook de dag dat we een bezoek brachten aan het project Por Eso! in de Heilige Vallei was er een klik met Jolanda en Simone uit Nederland. Ze hadden ons na het bezoek aan het project meegenomen naar hun mooie huis, nodigden Anthe uit om over een paar jaar bij hen te komen logeren om zo een paar maanden voor hun project te kunnen werken. Ook hebben ze geregeld dat een paar vrouwen uit de bergen voor ons een bedsprei gaan weven. Dat duurt een paar maanden en ze nemen ons sprei in december mee naar Nederland als ze in Utrecht samen gaan trouwen. Ook het adres van junglegids Yoyo staat in mijn reisdagboek. Met hem en assistent Kaisuma hadden we veel lol. Deze twee mannen vonden het ook leuk om met de meiden te zwemmen en ravotten in de rivier en waren dus vaak de klos – wat ze overigens helemaal niet erg vonden!
Onderweg zijn we spulletjes kwijtgeraakt. Het begon al de eerste dag in Lima toen Maren’s bergschoen kapot ging. Haar schoenzool ging steeds losser zitten en ze had een natte sok in haar schoen. Dezelfde middag hebben we nieuwe schoentjes voor haar gekocht, want zo’n reis kun je niet zonder goede wandelschoenen! Toen we de volgende dag, na een korte vlucht, in Cusco bij ons hotel afgezet werden met de taxi, liet Inden haar fleecevest op de achterbank liggen. Ook een fleecevest is onmisbaar deze reis dus Inden kreeg dezelfde middag een nieuw paars fleecevest. We hebben ontzettend veel gekaart (gepest) met elkaar. Ons kaartenspel ging overal mee naar toe, want je kunt werkelijk overal kaarten. In Bolivia hebben Maren en ik het pak kaarten in de hangmat laten liggen… Dat was een groot gemis, dus we hebben zo snel mogelijk twee nieuwe pakjes kaarten gekocht – een paar dagen later in Arequipa. Zo ben ik ook mijn onderbroek kwijtgeraakt op de dag dat we de condors bezochten in de gorge… Hoe is dat mogelijk?? Mark en Anthe waren die dag in het hotel gebleven, ziek en ellendig, en Inden , Maren en ik waren een dag op excursie. Na een ochtend met condors doorgebracht te hebben zijn we ’s middags naar een warmwaterbron geweest. Dáár ben ik tussen de stapel zwemkleding mijn onderbroek verloren. Gelukkig had ik die dag een lange broek aan… Verder zijn we wat truitjes en T-shirts kwijtgeraakt als we een tas wasgoed achterlieten in het hotel om te laten wassen. Veel kleding was door het reizen ook zo verkleurd, versleten of vies geworden dat we ze niet eens mee terug genomen hebben naar Nederland. Daar hadden we al rekening mee gehouden toen we de backpacks inpakten. Alle kleding was oud of goedkoop en zeker vervangbaar. Een tas met gedragen kleding achterlaten bij een moeder in Cusco was dus niet zo’n groot gebaar als het misschien lijkt…
Ondanks dat de kaartjes in mijn fototoestel bijna helemaal vol staan met Peruaanse foto’s heb ik ze toch nog moeten gebruiken deze week om twee foto-opdrachten voor de GGD uit te voeren en zaterdag heb ik nog een derde sessie. En geïnspireerd door deze opdrachten (en die van voor de zomer) heb ik toch maar besloten de weg van fotografe in te slaan. Ik heb na het weekend een interview gepland staan met de school voor fotografie om te kijken of ik meteen kan starten met de jaaropleiding of dat ik eerst een basisopleiding moet doen van een half jaar. Ik ben vorig jaar ook al met deze school in zee geweest, maar ik heb toen niet doorgezet. Nu is mijn situatie veranderd en denk ik dat het goed is dat ik een officieel diploma krijg van een fotografie-opleiding. Ik moet fotowerk meenemen dus zal ik op pad gaan met mijn iPAD met fotomapje, de twee GGD-boekjes en de krant waar mijn foto’s in gepubliceerd staan.
Een rijtje moe en ongeïnteresseerde mensen sjokkend achter de gids aan, gedachten overal heen dwalend behalve bij de zoektocht naar jungledieren in het donker. Bezwete lichamen die muggen geïrriteerd wegslaan en af toe onderling een blik wisselen van “zijn we er al bijna?” . Als de zeer bevlogen gids onverwachts stopt om te luisteren of er een aap zijn kant op beweegt (of een spannend insect) lopen de mensen erachter prompt gedachteloos tegen hem aan en de mensen daarachter ook – net een slapstick. Die mensen…dat zijn wij! En we hebben er achteraf verschrikkelijk om gelachen, maar onze gids kon ons echt niet verblijden met een vroege ochtend- of late avondwandeling. We durfden nooit nee te zeggen tegen zijn enthousiaste voorstellen, net zoals we nooit durfden te vragen of we al bijna bij de lodge waren. Mark liep steevast met zijn lange lichaam in een paar spinnenwebben en klaagde dan steen en been over wat hij eigenlijk te zoeken had in de jungle. In het donker zie je in het regenwoud namelijk niet veel anders dan spinnen (grote!), slangen, heel veel kikkers, mieren en padden. En tja, daar worden wij niet warm of koud van. Dus die wandelingen voor het ontbijt of het avondeten waren niet aan ons besteed – en zeker niet op een lege maag… Maar nu thuis kunnen we er zo hard om lachen als we weer denken aan die tochten in onze warme regenlaarzen, krakend door het donkere woud en denkend aan…wat er op ons bord zou liggen als we weer bij de lodge zouden zijn!
woensdag 17 augustus 2011
Terugblik met lijstjes
How glorious a greeting the sun gives the mountains!
- John Muir
Op onze laatste dag in Peru - vanavond vertrekken we met een nachtvlucht naar huis - schrijf ik nog een terugblik op de laatste vijf weken die we in Zuid-Amerika doorgebracht hebben. Vijf weken lang hebben we in verschillende bedden geslapen. We hebben met bevroren voeten in bed gelegen met ons ski-ondergoed onder onze dikke pyama's, omdat er geen kacheltje was. We hebben met onze slaapzakken op bedden gelegen in hostals met vaag beddengoed, we hebben in luxe hotels geslapen met balkon en uitgebreid ontbijtbuffet en WiFi. Ook hebben we in een herenboerderij geslapen, maar ook bezweet onder een klamboe in een houten lodge op palen. Maar altijd gingen we vroeg slapen, omdat het hier rond zes uur pikdonker is.
We hebben ongelofelijk veel gekaart samen: tijdens het wachten op ons eten in restaurants, tijdens lange bus- en boottochten of op onze kamer. Inden vond de lange busritten het minst leuk van onze reis, Maren de lange vliegreis. Anthe vond Lima het minst leuk en Mark en ik baalden ervan dat we allemaal een keer ziek geweest zijn. Peru is een geweldig land om met openbaar vervoer te reizen. We reisden per trein, bus, vliegtuig, grote en kleine boten. En natuurlijk veel gelopen met onze backpacks!
Wat de meiden alledrie het allerleukste vonden van deze reis - ondanks alle muggenbulten! - was de junglereis. En deze staat ook in mijn top drie, naast de aankomst in Machu Picchu na een dag klimmen op het Incapad. Deze heilige stad is ook Mark's mooiste ervaring van onze reis. Eigenlijk hadden we elke week wel een hoogtepunt, want het paardrijden in de Andes met de picknick of de condors die vlakbij overvlogen in de gorge of het bezoek aan project Por Eso! of de bezoeken aan de ruïnes van Incatempels waren ook onvergetelijk. Inden noemt zelfs ons bezoek aan ijsprinsesje Juanita een hoogtepuntje. Ik ga thuis een mooi dik fotoboek maken waarin alle avonturen vastgelegd worden - met behulp van mijn reisdagboek, de blogs en meer dan 1500 foto's.
Wat ook iedere keer weer heel speciaal is...is dat we Inden 's verjaardag ver van huis mogen vieren. Vandaag vieren we haar elfde verjaardag in Lima met een speciale lunch aan het strand. Het restaurant ligt in de Grote Oceaan, bereikbaar via een lange houten pier. Door de ramen zie je de windsurfers de golven breken. Eigenlijk is ze vannacht in het vliegtuig jarig maar door het tijdsverschil van zeven uur is het leuker om Inden vandaag te verrassen met kadootjes, taart met een kaarsje uit Cusco en een verjaardagslied.
Eind van deze middag checken we onze bagage in die we gisteren op de luchthaven achtergelaten hebben in een depot. De enorme tas met ondergoed en mailots voor de kinderen van het Ninos project hebben we ingewisseld voor de tas met Peruaanse aankopen. Een tas met oude kleding van ons hebben we gisteren in Cusco achtergelaten bij een moeder die gekookte eitjes verkocht op straat als ontbijt...
Lima, 17 augustus 2011
- John Muir
Op onze laatste dag in Peru - vanavond vertrekken we met een nachtvlucht naar huis - schrijf ik nog een terugblik op de laatste vijf weken die we in Zuid-Amerika doorgebracht hebben. Vijf weken lang hebben we in verschillende bedden geslapen. We hebben met bevroren voeten in bed gelegen met ons ski-ondergoed onder onze dikke pyama's, omdat er geen kacheltje was. We hebben met onze slaapzakken op bedden gelegen in hostals met vaag beddengoed, we hebben in luxe hotels geslapen met balkon en uitgebreid ontbijtbuffet en WiFi. Ook hebben we in een herenboerderij geslapen, maar ook bezweet onder een klamboe in een houten lodge op palen. Maar altijd gingen we vroeg slapen, omdat het hier rond zes uur pikdonker is.
We hebben ongelofelijk veel gekaart samen: tijdens het wachten op ons eten in restaurants, tijdens lange bus- en boottochten of op onze kamer. Inden vond de lange busritten het minst leuk van onze reis, Maren de lange vliegreis. Anthe vond Lima het minst leuk en Mark en ik baalden ervan dat we allemaal een keer ziek geweest zijn. Peru is een geweldig land om met openbaar vervoer te reizen. We reisden per trein, bus, vliegtuig, grote en kleine boten. En natuurlijk veel gelopen met onze backpacks!
Wat de meiden alledrie het allerleukste vonden van deze reis - ondanks alle muggenbulten! - was de junglereis. En deze staat ook in mijn top drie, naast de aankomst in Machu Picchu na een dag klimmen op het Incapad. Deze heilige stad is ook Mark's mooiste ervaring van onze reis. Eigenlijk hadden we elke week wel een hoogtepunt, want het paardrijden in de Andes met de picknick of de condors die vlakbij overvlogen in de gorge of het bezoek aan project Por Eso! of de bezoeken aan de ruïnes van Incatempels waren ook onvergetelijk. Inden noemt zelfs ons bezoek aan ijsprinsesje Juanita een hoogtepuntje. Ik ga thuis een mooi dik fotoboek maken waarin alle avonturen vastgelegd worden - met behulp van mijn reisdagboek, de blogs en meer dan 1500 foto's.
Wat ook iedere keer weer heel speciaal is...is dat we Inden 's verjaardag ver van huis mogen vieren. Vandaag vieren we haar elfde verjaardag in Lima met een speciale lunch aan het strand. Het restaurant ligt in de Grote Oceaan, bereikbaar via een lange houten pier. Door de ramen zie je de windsurfers de golven breken. Eigenlijk is ze vannacht in het vliegtuig jarig maar door het tijdsverschil van zeven uur is het leuker om Inden vandaag te verrassen met kadootjes, taart met een kaarsje uit Cusco en een verjaardagslied.
Eind van deze middag checken we onze bagage in die we gisteren op de luchthaven achtergelaten hebben in een depot. De enorme tas met ondergoed en mailots voor de kinderen van het Ninos project hebben we ingewisseld voor de tas met Peruaanse aankopen. Een tas met oude kleding van ons hebben we gisteren in Cusco achtergelaten bij een moeder die gekookte eitjes verkocht op straat als ontbijt...
Lima, 17 augustus 2011
maandag 15 augustus 2011
Jungle
We are now guests in the house of the jungle.
- Juan Carlos (our guide)
De hitte is verzengend, de muggen vallen dag en nacht aan en het lauwe water van de rivier lonkt, maar piranha's, kaaimannen en reuze-otters wachten hun kans af. De jungle vergt iets van je, maar je krijgt er veel voor terug. Het oerwoud is prachtig met oude dikke bomen en lianen. Gefilterd zonlicht valt door de palmbomen en varens. Bovenin de bomen horen en zien we verschillende soorten apen slingeren. De rivier Madre de Dios slingert er prachtig tussendoor met mooie witte stranden die afsteken tegen het blauw-groene water, het donkergroene woud en de knalblauwe lucht. De vele vogels en vlinders die we vanaf de boot zien hebben de meest prachtige kleuren. De geluiden van de jungle zijn divers. Overdag vogels en krijsende apen en 's nachts duizenden kikkers.
Vroeg in de morgen werden we gewekt om met een vlot het meer op te gaan. Hetzelfde houten vlot als waar vanaf we de avond ervoor in het donker kaaimannen gezien hebben. De ogen van een kaaiman lichten op als je er met een zaklamp in schijnt. De volle maan verlichte het meer... Deze ochtend kwam echter de zon net op. Alleen het geluid van de peddels, vogels en krijsaapjes waren te horen in de koelte van de vroege morgen. We hadden geluk; we zagen een groep reuze-otters vissen. Een reiger zat erbij om zijn kans af te wachten. Otters zijn goede jagers, ze kunnen zelfs een kaaiman pakken! Een otter zagen we van een piranha smullen. De dag ervoor hadden we in de rivier een jagende kaaiman gezien, de vissen vlogen de lucht in! Ook een tapir die de rivier overzwom maakte indruk.
Deze junglereis naar Manu was erg luxe tegen onze verwachtingen in. We hadden een eigen gids Yoyo, een kokkin Luz, hulp Kaizuma en kapitein Silvo op de houten motorboot waar we ons mee verplaatsten. We sliepen alle nachten in een lodge. De eerste en laatste nachten hadden we een generator die 's avonds een paar uurtjes aanging. Maar hoe dieper in de jungle hoe meer "back to basic". De verste lodge in het regenwoud had alleen kaarsjes langs het pad, in de WC en in de eetruimte. Het water om te douchen kwam rechtstreeks uit de rivier gepompt met een filter. En toch was alles zo goed verzorgd!
Aan de buitenste rand van het regenwoud waar nog dorpjes zijn hebben we spectaculaire dingen gedaan. We hebben een paar keer gezwommen in de rivier waar de gids zei dat het kon. We vertrouwden hem, want er zwemmen kaaimannen, piranha's en visjes die in je urinebuis zwemmen... Ook hebben we een stuk van de route geraft - dat was heel gaaf! Maren voor in de boot (goed het touw vasthoudend) en wij roeien. Onderweg stoer gedouched door de boot onder een waterval te roeien. Wat voor mij grensverleggend was, was het vliegen van de ene hoge boom in de jungle naar de andere. Met een katrol over een gespannen touw: canoyping. Ik heb hoogtevrees en ging mee voor de meiden, eigenlijk dacht ik foto's te maken... Maar je legt een flinke afstand af van boom tot boom, dus ik moest ook mee. Ik moest echt een angst overwinnen om mijn benen los te laten van het hoge plateau en te zweven naar het andere plateau. (en best snel) Het ergste was nog dat ik onverwachts moest abseilen van het laatste plateau - zo'n 40 meter! De meiden vonden het super, Maren deed alles samen met de gids..chica's de la serva!
Na een laatste heerlijke maaltijd in de lodge, gekookt door Luz, en een gezamelijke proost op elkaars gezondheid en op elkaar namen we afscheid van deze onvergetelijke dagen, van deze geweldige mensen en van de jungle. De volgende dag reisden we in tien uur terug naar Cusco.
Cusco, 15 augustus 2011
- Juan Carlos (our guide)
De hitte is verzengend, de muggen vallen dag en nacht aan en het lauwe water van de rivier lonkt, maar piranha's, kaaimannen en reuze-otters wachten hun kans af. De jungle vergt iets van je, maar je krijgt er veel voor terug. Het oerwoud is prachtig met oude dikke bomen en lianen. Gefilterd zonlicht valt door de palmbomen en varens. Bovenin de bomen horen en zien we verschillende soorten apen slingeren. De rivier Madre de Dios slingert er prachtig tussendoor met mooie witte stranden die afsteken tegen het blauw-groene water, het donkergroene woud en de knalblauwe lucht. De vele vogels en vlinders die we vanaf de boot zien hebben de meest prachtige kleuren. De geluiden van de jungle zijn divers. Overdag vogels en krijsende apen en 's nachts duizenden kikkers.
Vroeg in de morgen werden we gewekt om met een vlot het meer op te gaan. Hetzelfde houten vlot als waar vanaf we de avond ervoor in het donker kaaimannen gezien hebben. De ogen van een kaaiman lichten op als je er met een zaklamp in schijnt. De volle maan verlichte het meer... Deze ochtend kwam echter de zon net op. Alleen het geluid van de peddels, vogels en krijsaapjes waren te horen in de koelte van de vroege morgen. We hadden geluk; we zagen een groep reuze-otters vissen. Een reiger zat erbij om zijn kans af te wachten. Otters zijn goede jagers, ze kunnen zelfs een kaaiman pakken! Een otter zagen we van een piranha smullen. De dag ervoor hadden we in de rivier een jagende kaaiman gezien, de vissen vlogen de lucht in! Ook een tapir die de rivier overzwom maakte indruk.
Deze junglereis naar Manu was erg luxe tegen onze verwachtingen in. We hadden een eigen gids Yoyo, een kokkin Luz, hulp Kaizuma en kapitein Silvo op de houten motorboot waar we ons mee verplaatsten. We sliepen alle nachten in een lodge. De eerste en laatste nachten hadden we een generator die 's avonds een paar uurtjes aanging. Maar hoe dieper in de jungle hoe meer "back to basic". De verste lodge in het regenwoud had alleen kaarsjes langs het pad, in de WC en in de eetruimte. Het water om te douchen kwam rechtstreeks uit de rivier gepompt met een filter. En toch was alles zo goed verzorgd!
Aan de buitenste rand van het regenwoud waar nog dorpjes zijn hebben we spectaculaire dingen gedaan. We hebben een paar keer gezwommen in de rivier waar de gids zei dat het kon. We vertrouwden hem, want er zwemmen kaaimannen, piranha's en visjes die in je urinebuis zwemmen... Ook hebben we een stuk van de route geraft - dat was heel gaaf! Maren voor in de boot (goed het touw vasthoudend) en wij roeien. Onderweg stoer gedouched door de boot onder een waterval te roeien. Wat voor mij grensverleggend was, was het vliegen van de ene hoge boom in de jungle naar de andere. Met een katrol over een gespannen touw: canoyping. Ik heb hoogtevrees en ging mee voor de meiden, eigenlijk dacht ik foto's te maken... Maar je legt een flinke afstand af van boom tot boom, dus ik moest ook mee. Ik moest echt een angst overwinnen om mijn benen los te laten van het hoge plateau en te zweven naar het andere plateau. (en best snel) Het ergste was nog dat ik onverwachts moest abseilen van het laatste plateau - zo'n 40 meter! De meiden vonden het super, Maren deed alles samen met de gids..chica's de la serva!
Na een laatste heerlijke maaltijd in de lodge, gekookt door Luz, en een gezamelijke proost op elkaars gezondheid en op elkaar namen we afscheid van deze onvergetelijke dagen, van deze geweldige mensen en van de jungle. De volgende dag reisden we in tien uur terug naar Cusco.
Cusco, 15 augustus 2011
zaterdag 6 augustus 2011
Juanita
To see a world in a grain of sand,
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand,
And eternity in an hour.
- William Blake
We zagen de vulkanen al oprijzen toen we in de buurt van Arequipa kwamen. Arequipa is de meest Zuidelijke stad van Peru die wij aandoen. En Zuidelijk voelt het ook aan als we arriveren. Het is er warm (door de vulkanen!), veel palmbomen, witte gebouwen en mooie koloniale panden. Sommige in prachtige kleuren geschilderd. We hebben een fijn hotel met een patio en tuin waar schildpad Lolo woont. Vlakbij ons hotel staat een groot wit klooster, Santa Catalina.
Eens in de honderd jaar maakt Arequipa een aardbeving mee. In de Incaperiode rommelde het ook en omdat het volk geloofde dat de bergen goden waren dachten ze dat een God boos was als er een vulkaan aktief werd of een aardbeving plaatsvond. Ze wilden het belangrijkste offeren dat er was, een zondevrij kind. Deze kinderen groeiden vanaf baby in luxe op in Cusco en eenmaal in de vier tot zeven jaar koos de koning een kind uit met veel gaven. Het waren dus vooral kinderen uit de bovenste bevolkingslaag. Ze moesten als ze geofferd werden vanaf Cusco naar een van de besneeuwde vulkanen lopen bij Arequipa. (paar honderd kilometer) Met hun prachtige kledij en verentooi en een gewoven tasje met hun eerste plukje haar en een stukje navelstreng werden ze na bedwelmd te zijn met sterk maisbier en een dodelijke klap op hun achterhoofd begraven in de eeuwige sneeuw. Vazen, serviesgoed en mooie (gouden) beeldjes werden er bij gelegd.
In 1995 toen een vulkaan begon te werken klom een bergbeklimmer, Johan, een berg op om dat van dichterbij te zien en vond per ongeluk gekleurde vazen in de smeltende sneeuw. Een paar dagen
later keerde hij terug met een archeoloog en een team en toen vonden ze een leeg graf. Door een steen te laten rollen vonden ze in de krater de plek waar het bevroren meisje heen gerold was. Johan noemde haar Juanita (naar zichzelf) en nam haar - stevig gebonden aan zijn backpack - mee naar huis. Ze kwam in zijn groentevriezer te liggen! Nu, vijftien jaar later, hebben wij Juanita de ijsprinses bewonderd in een glazen vriezer in een klein museum. Ze is nog helemaal puntgaaf: haar kleding, haar lange zwarte haar, haar tanden en zelfs haar huid. De meiden waren erg geïntrigeerd door dit verhaal. Een zeer waarschijnlijk koninklijk meisje van 12-13 jaar die geofferd werd aan de berggoden en die daar trots op was - net zoals haar familie - omdat ze toe kon treden tot de wereld van de goden. Sindsdien zijn er meer kinderengevonden in de eeuwige sneeuw van de vulkanen om Arequipa heen.
Het was ons gelukt om op het laatste moment een excursie te boeken naar de Colca Canyon. We zouden 's nachts om 2.30 am vertrekken en 's ochtendspits vroeg arriveren in de gorge om grote condors (vleugelwijdte drie meter!) te zien vliegen. Helaas was Mark de dag ervoor beroerd geworden en die bewuste nacht begon Anthe te spugen... Uiteindelijk ben ik met Inden en Maren het avontuur aangegaan. We waren ondanks de dekens bijna bevroren in de bus op weg naar de gorge. Maar het ontbijt en meer zonlicht warmden ons in de loop van de ochtend op. De condors in de vroege morgen waren indrukwekkend en we hadden geluk die dag, ze kwamen heel dichtbij! Na een duik in warmwaterbronnen en een lunch reden we door een nationaal park met lama's, alpaca's en vicuna's (allerduurste wol) weer terug naar Arequipa. Het was een hoogtepuntje in onze reis, maar het was heel jammer dat we Mark en Anthe moesten missen.
Ondertussen zijn we veilig terug gekomen in Cusco. In het Ninoshotel, onze thuishaven. We zijn allemaal hersteld van onze buikloop en hebben enorme zin in ons spannende avontuur in het diepste van het Amazoneregenwoud! Ik ben benieuwd of onze huid daar ook zo droog is dat het jeukt, ons haar zo statisch is dat het alle kanten op staat, onze lippen zo droog zijn dat er sneetjes in barsten of dat het daar ook zo stoffig is dat we 's nachts met onze mond open moeten slapen omdat onze neus zo vol zit dat we anders niet kunnen ademen? Straks hebben we een briefing over het regenwoud en passen we onze hoge regenlaarzen. Morgenochtend worden we om 5 am opgehaald om naar de jungle te rijden. We blijven er langer dan een week!
Cusco, 6 augustus 2011
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand,
And eternity in an hour.
- William Blake
We zagen de vulkanen al oprijzen toen we in de buurt van Arequipa kwamen. Arequipa is de meest Zuidelijke stad van Peru die wij aandoen. En Zuidelijk voelt het ook aan als we arriveren. Het is er warm (door de vulkanen!), veel palmbomen, witte gebouwen en mooie koloniale panden. Sommige in prachtige kleuren geschilderd. We hebben een fijn hotel met een patio en tuin waar schildpad Lolo woont. Vlakbij ons hotel staat een groot wit klooster, Santa Catalina.
Eens in de honderd jaar maakt Arequipa een aardbeving mee. In de Incaperiode rommelde het ook en omdat het volk geloofde dat de bergen goden waren dachten ze dat een God boos was als er een vulkaan aktief werd of een aardbeving plaatsvond. Ze wilden het belangrijkste offeren dat er was, een zondevrij kind. Deze kinderen groeiden vanaf baby in luxe op in Cusco en eenmaal in de vier tot zeven jaar koos de koning een kind uit met veel gaven. Het waren dus vooral kinderen uit de bovenste bevolkingslaag. Ze moesten als ze geofferd werden vanaf Cusco naar een van de besneeuwde vulkanen lopen bij Arequipa. (paar honderd kilometer) Met hun prachtige kledij en verentooi en een gewoven tasje met hun eerste plukje haar en een stukje navelstreng werden ze na bedwelmd te zijn met sterk maisbier en een dodelijke klap op hun achterhoofd begraven in de eeuwige sneeuw. Vazen, serviesgoed en mooie (gouden) beeldjes werden er bij gelegd.
In 1995 toen een vulkaan begon te werken klom een bergbeklimmer, Johan, een berg op om dat van dichterbij te zien en vond per ongeluk gekleurde vazen in de smeltende sneeuw. Een paar dagen
later keerde hij terug met een archeoloog en een team en toen vonden ze een leeg graf. Door een steen te laten rollen vonden ze in de krater de plek waar het bevroren meisje heen gerold was. Johan noemde haar Juanita (naar zichzelf) en nam haar - stevig gebonden aan zijn backpack - mee naar huis. Ze kwam in zijn groentevriezer te liggen! Nu, vijftien jaar later, hebben wij Juanita de ijsprinses bewonderd in een glazen vriezer in een klein museum. Ze is nog helemaal puntgaaf: haar kleding, haar lange zwarte haar, haar tanden en zelfs haar huid. De meiden waren erg geïntrigeerd door dit verhaal. Een zeer waarschijnlijk koninklijk meisje van 12-13 jaar die geofferd werd aan de berggoden en die daar trots op was - net zoals haar familie - omdat ze toe kon treden tot de wereld van de goden. Sindsdien zijn er meer kinderengevonden in de eeuwige sneeuw van de vulkanen om Arequipa heen.
Het was ons gelukt om op het laatste moment een excursie te boeken naar de Colca Canyon. We zouden 's nachts om 2.30 am vertrekken en 's ochtendspits vroeg arriveren in de gorge om grote condors (vleugelwijdte drie meter!) te zien vliegen. Helaas was Mark de dag ervoor beroerd geworden en die bewuste nacht begon Anthe te spugen... Uiteindelijk ben ik met Inden en Maren het avontuur aangegaan. We waren ondanks de dekens bijna bevroren in de bus op weg naar de gorge. Maar het ontbijt en meer zonlicht warmden ons in de loop van de ochtend op. De condors in de vroege morgen waren indrukwekkend en we hadden geluk die dag, ze kwamen heel dichtbij! Na een duik in warmwaterbronnen en een lunch reden we door een nationaal park met lama's, alpaca's en vicuna's (allerduurste wol) weer terug naar Arequipa. Het was een hoogtepuntje in onze reis, maar het was heel jammer dat we Mark en Anthe moesten missen.
Ondertussen zijn we veilig terug gekomen in Cusco. In het Ninoshotel, onze thuishaven. We zijn allemaal hersteld van onze buikloop en hebben enorme zin in ons spannende avontuur in het diepste van het Amazoneregenwoud! Ik ben benieuwd of onze huid daar ook zo droog is dat het jeukt, ons haar zo statisch is dat het alle kanten op staat, onze lippen zo droog zijn dat er sneetjes in barsten of dat het daar ook zo stoffig is dat we 's nachts met onze mond open moeten slapen omdat onze neus zo vol zit dat we anders niet kunnen ademen? Straks hebben we een briefing over het regenwoud en passen we onze hoge regenlaarzen. Morgenochtend worden we om 5 am opgehaald om naar de jungle te rijden. We blijven er langer dan een week!
Cusco, 6 augustus 2011
dinsdag 2 augustus 2011
Bolivia
One touch of nature makes the whole world kin.
- William Shakespear
De priester van de Incakoning heeft dit idyllische eiland honderden jaren geleden aangewezen als de plaats waar de zon is geboren. De zon was heel belangrijk voor het rijk van de Inca. Het volk geloofde de priester, omdat de oogsten altijd beter waren dan op het vasteland. (Het is op het eiland een paar graden warmer.) De maisoogst gebruikten ze voor maisbier die ze nodig hadden voor hun heilige ceremonies. Het graan ging naar het vasteland. De boeren daar wilden graag een heilige graankorrel in hun voorraadschuur die ze een goede oogst beloofde. Dit heilige eiland is gelegen in het Titicacameer - aan de Boliviaanse kant - en is ons reisdoel. Met de bus rijden we naar de Boliviaanse grens, lopen daar de grens over, en stappen nog voor vijftien minuten in de bus om in Copacobana uit te stappen. Dit dorp ligt prachtig gelegen in een baai en maakt zich op voor het grootse feest om El Virgen de Copacobana te vieren. We zien veel auto's helemaal versierd met bloemen, confetti en een hoedje op het dak. Een sjamaan (priester) zegent aan het strand alle auto's met kaarsen en wierook waarbij ook bier, confetti, vuurwerk en champagne een rol speelt. Onder de gezegende bumper staan symbolen zoals een huisje en een stapel geld op een rijtje die de sjamaan ook meeneemt in zijn ritueel
voor veel geluk en voorspoed voor het komende jaar. Ik loop erheen als ik vanaf ons terrasje een sjamaan bezig zie. Hij neemt me onverwachts mee in zijn ceremonie. Ik krijg wierook op mij, hij neemt mijn pet af, neemt mijn beide handen boven de hete kooltjes en spreekt een lange tekst uit. Hij eindigt met een omarming. Ik ben gezegend door een Boliviaanse sjamaan!
De volgende dag nemen we 's middags de boot naar het heilige eiland. We blijven er slapen in een hostal en we willen de Tempel van de Zon bezoeken. Ons hostal ligt heel hoog en we moeten met Incatrappen (met onze backpacks) naar boven klimmen. Onderweg zien we veel muilezels die alles van het vasteland naar boven sjouwen. Uiteindelijk vinden we ons hostal: oud en versleten, geen warm water (eerst ook geen koud!) en geen kacheltje. Gelukkig hebben we onze slaapzakken en kussenslopen mee. Na onze spullen daar neergezet te hebben verkennen we het eiland. We vinden een terrasje met geweldig uitzicht op de ondergaande zon. Na eten in een simpel restaurantje duiken we in onze slaapzakken. De volgende ochtend lopen we een deel van het Incapad naar de Tempel van de Zon. De uitzichten onderweg zijn prachtig met zicht op de besneeuwde Boliviaanse bergketen Cordillera Real. (6 kilometer hoog!) 's Middags nemen we een boot terug, maar daar moet Mark een hoop stennis voor maken. De vrouw van het hostal had ons tickets voor de terugweg verkocht, maar die waren volgens Boliviaanse machomannetjes niet geldig! We moesten nieuwe tickets kopen. Uiteindelijk had Mark het voor elkaar om de nieuwe voor de halve prijs te kopen. Hij dwong met zijn imposante vertoning - inclusief Spaanse scheldwoorden - veel respect af bij de andere (buitenlandse) passagiers. Tot overmaat van ramp werd Maren ook nog ziek op de boot...en Inden en ik 's nachts ook. (vast iets verkeerds gegeten op het eiland)
Morgen vertrekken we naar Arequipa - vijf uur met de bus. We hebben heel luxe stoelen geboekt vanmiddag, omdat we ons allemaal wat slapjes voelen. Ook meteen een hostal erbij gezocht, alleen nog een excursie naar de Colca Canyon erbij boeken waar we hopelijk condors gaan zien van dichtbij. We zijn al over de helft van onze reis. Inden telt al af naar haar verjaardag, maar dat vieren we op onze laatste reisdag in Lima... Eerst nog veel Peruaanse avonturen beleven!
Copacobana, 1 augustus 2011
- William Shakespear
De priester van de Incakoning heeft dit idyllische eiland honderden jaren geleden aangewezen als de plaats waar de zon is geboren. De zon was heel belangrijk voor het rijk van de Inca. Het volk geloofde de priester, omdat de oogsten altijd beter waren dan op het vasteland. (Het is op het eiland een paar graden warmer.) De maisoogst gebruikten ze voor maisbier die ze nodig hadden voor hun heilige ceremonies. Het graan ging naar het vasteland. De boeren daar wilden graag een heilige graankorrel in hun voorraadschuur die ze een goede oogst beloofde. Dit heilige eiland is gelegen in het Titicacameer - aan de Boliviaanse kant - en is ons reisdoel. Met de bus rijden we naar de Boliviaanse grens, lopen daar de grens over, en stappen nog voor vijftien minuten in de bus om in Copacobana uit te stappen. Dit dorp ligt prachtig gelegen in een baai en maakt zich op voor het grootse feest om El Virgen de Copacobana te vieren. We zien veel auto's helemaal versierd met bloemen, confetti en een hoedje op het dak. Een sjamaan (priester) zegent aan het strand alle auto's met kaarsen en wierook waarbij ook bier, confetti, vuurwerk en champagne een rol speelt. Onder de gezegende bumper staan symbolen zoals een huisje en een stapel geld op een rijtje die de sjamaan ook meeneemt in zijn ritueel
voor veel geluk en voorspoed voor het komende jaar. Ik loop erheen als ik vanaf ons terrasje een sjamaan bezig zie. Hij neemt me onverwachts mee in zijn ceremonie. Ik krijg wierook op mij, hij neemt mijn pet af, neemt mijn beide handen boven de hete kooltjes en spreekt een lange tekst uit. Hij eindigt met een omarming. Ik ben gezegend door een Boliviaanse sjamaan!
De volgende dag nemen we 's middags de boot naar het heilige eiland. We blijven er slapen in een hostal en we willen de Tempel van de Zon bezoeken. Ons hostal ligt heel hoog en we moeten met Incatrappen (met onze backpacks) naar boven klimmen. Onderweg zien we veel muilezels die alles van het vasteland naar boven sjouwen. Uiteindelijk vinden we ons hostal: oud en versleten, geen warm water (eerst ook geen koud!) en geen kacheltje. Gelukkig hebben we onze slaapzakken en kussenslopen mee. Na onze spullen daar neergezet te hebben verkennen we het eiland. We vinden een terrasje met geweldig uitzicht op de ondergaande zon. Na eten in een simpel restaurantje duiken we in onze slaapzakken. De volgende ochtend lopen we een deel van het Incapad naar de Tempel van de Zon. De uitzichten onderweg zijn prachtig met zicht op de besneeuwde Boliviaanse bergketen Cordillera Real. (6 kilometer hoog!) 's Middags nemen we een boot terug, maar daar moet Mark een hoop stennis voor maken. De vrouw van het hostal had ons tickets voor de terugweg verkocht, maar die waren volgens Boliviaanse machomannetjes niet geldig! We moesten nieuwe tickets kopen. Uiteindelijk had Mark het voor elkaar om de nieuwe voor de halve prijs te kopen. Hij dwong met zijn imposante vertoning - inclusief Spaanse scheldwoorden - veel respect af bij de andere (buitenlandse) passagiers. Tot overmaat van ramp werd Maren ook nog ziek op de boot...en Inden en ik 's nachts ook. (vast iets verkeerds gegeten op het eiland)
Morgen vertrekken we naar Arequipa - vijf uur met de bus. We hebben heel luxe stoelen geboekt vanmiddag, omdat we ons allemaal wat slapjes voelen. Ook meteen een hostal erbij gezocht, alleen nog een excursie naar de Colca Canyon erbij boeken waar we hopelijk condors gaan zien van dichtbij. We zijn al over de helft van onze reis. Inden telt al af naar haar verjaardag, maar dat vieren we op onze laatste reisdag in Lima... Eerst nog veel Peruaanse avonturen beleven!
Copacobana, 1 augustus 2011
donderdag 28 juli 2011
Peruanen
...Het zijn kleine mensen. De volwassenen zijn amper groter dan Mees. Ze hebben een bruin getinte huid en pikzwart haar. Hun kleding is vrolijk gekleurd en de vrouwen dragen allemaal een hoed. Soms een zwarte bolhoed, waar lange vlechten onderuit komen. Zo lang tot ze tot hun billen reiken...
- Karen van Holst-Pellekaan
Vanuit de drukke Inca-hoofdstad Cusco met toeterende taxi's, auto's en trein, maar ook blaffende honden en vuurwerk (ook 's nachts) reden we in een half uur naar La Haciënda in el campo. Een prachtige herenboerderij met manege gelegen op een magnifieke plek in het Andesgebergte. We zijn de enige gasten en al het personeel staat voor ons klaar: zelfgeperste verse lemonade wordt ons gebracht aan het zwembad. Niet lang daarna worden we gehaald voor een tocht op paarden (Maren op een klein paardje!) waarbij we onderweg picknicken, onvergetelijk! Na een bezoek met de paarden aan ruïnes van een Incakoning rijden we weer terug. Als de zon ondergaat worden het vuur en de kaarsen aangestoken in de boerderij en daarna wordt er heerlijk voor ons gekookt. De kamers zijn super-de-luxe, maar koud. Onder de dikke dekbedden slapen we voor het eerst uit tot na half acht... Kort daarna ontbijten we naast het zwembad. Alles is puur: verse sap, eitje, zelfgebakken brood, fruit, roomboter en bessenjam. Wat voelen we ons bevoorrecht en gelukkig. Mooie momenten die hopelijk onvergetelijk blijven!
We horen steeds meer weetjes over de Peruanen van de Peruanen. Elk huis in Peru heeft tien tot vijftien cavia's (cui) rondlopen in huis, meestal onder het bed. We zien regelmatig mensen met grote bossen groen sjouwen en dat is dus het voer voor de cavia's. Als ze iets te vieren hebben worden er vijf of zes cavia's geroosterd voor familie en vrienden, en vaak nog een eend erbij. Zo weten we ook dat de traditioneel geklede vrouwen geen ondergoed dragen onder hun bontgekleurde rokken. Ze plassen gewoon ergens op straat door even door de knieën te gaan. De baby's die ze op hun rug dragen in prachtig gekleurde doeken dragen geen luiers, dus eind van de dag is de rug van mama aardig nat! (en ze douchen sporadisch...) Hun kleding en doeken zijn zo fel van kleur zodat ze goed te zien zijn in de bergen. De vrouwen lopen soms een hele dag om naar het dal te gaan.
Ondanks de geluiden over wegblokkades en demonstraties hebben we toch de bus (10 uur!) naar Puno gepakt. Het was een mooie rit door de Heilige Vallei met onderweg een bezoek aan een prachtig bewaarde Inca-ruïne met tempel. Na de lunch reden we door de Altiplano (hoogvlakte boven 4000 meter) die zich uitstrekt over Bolivia, Chili, Peru en Brazilië. De trein naar Puno hebben we ook gepasseerd. Het treinkaartje kost € 300 en de trein doet er ook tien uur over, want hij rijdt gemiddeld 35 km per uur! Toen we rond etenstijd in Puno aankwamen op het busstation hebben we meteen bustickets naar Bolivia gekocht. We gaan morgen naar Copacobana en we bezoeken Isla del Sol! Vandaag gingen we met een toeristisch bootje het Titicacameer op - het hoogst gelegen bevaarbaar meer van de wereld. (3810 meter) We bezochten de drijvende rieten eilandjes van Uros waar al vijfhonderd jaar mensen op wonen zonder vee, brood, suiker of aardappelen. Ze leven van handel en toerisme. Er kwamen veel toeristen op af, maar ondanks dat hadden we het niet willen missen. Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Peru, een landelijke feestdag. Heel Peru is rood-wit versierd in steden, bussen, winkels en restaurants. Alle Peruanen dragen een rood-witte broche en er zijn optochten. De nieuw gekozen president Ollanta wordt vandaag gehuldigd en op het Titicacameer kwamen we twee rieten boten tegen met een enorm grote vlag ertussen: Viva Peru!
Puno, 28 juli 2011
- Karen van Holst-Pellekaan
Vanuit de drukke Inca-hoofdstad Cusco met toeterende taxi's, auto's en trein, maar ook blaffende honden en vuurwerk (ook 's nachts) reden we in een half uur naar La Haciënda in el campo. Een prachtige herenboerderij met manege gelegen op een magnifieke plek in het Andesgebergte. We zijn de enige gasten en al het personeel staat voor ons klaar: zelfgeperste verse lemonade wordt ons gebracht aan het zwembad. Niet lang daarna worden we gehaald voor een tocht op paarden (Maren op een klein paardje!) waarbij we onderweg picknicken, onvergetelijk! Na een bezoek met de paarden aan ruïnes van een Incakoning rijden we weer terug. Als de zon ondergaat worden het vuur en de kaarsen aangestoken in de boerderij en daarna wordt er heerlijk voor ons gekookt. De kamers zijn super-de-luxe, maar koud. Onder de dikke dekbedden slapen we voor het eerst uit tot na half acht... Kort daarna ontbijten we naast het zwembad. Alles is puur: verse sap, eitje, zelfgebakken brood, fruit, roomboter en bessenjam. Wat voelen we ons bevoorrecht en gelukkig. Mooie momenten die hopelijk onvergetelijk blijven!
We horen steeds meer weetjes over de Peruanen van de Peruanen. Elk huis in Peru heeft tien tot vijftien cavia's (cui) rondlopen in huis, meestal onder het bed. We zien regelmatig mensen met grote bossen groen sjouwen en dat is dus het voer voor de cavia's. Als ze iets te vieren hebben worden er vijf of zes cavia's geroosterd voor familie en vrienden, en vaak nog een eend erbij. Zo weten we ook dat de traditioneel geklede vrouwen geen ondergoed dragen onder hun bontgekleurde rokken. Ze plassen gewoon ergens op straat door even door de knieën te gaan. De baby's die ze op hun rug dragen in prachtig gekleurde doeken dragen geen luiers, dus eind van de dag is de rug van mama aardig nat! (en ze douchen sporadisch...) Hun kleding en doeken zijn zo fel van kleur zodat ze goed te zien zijn in de bergen. De vrouwen lopen soms een hele dag om naar het dal te gaan.
Ondanks de geluiden over wegblokkades en demonstraties hebben we toch de bus (10 uur!) naar Puno gepakt. Het was een mooie rit door de Heilige Vallei met onderweg een bezoek aan een prachtig bewaarde Inca-ruïne met tempel. Na de lunch reden we door de Altiplano (hoogvlakte boven 4000 meter) die zich uitstrekt over Bolivia, Chili, Peru en Brazilië. De trein naar Puno hebben we ook gepasseerd. Het treinkaartje kost € 300 en de trein doet er ook tien uur over, want hij rijdt gemiddeld 35 km per uur! Toen we rond etenstijd in Puno aankwamen op het busstation hebben we meteen bustickets naar Bolivia gekocht. We gaan morgen naar Copacobana en we bezoeken Isla del Sol! Vandaag gingen we met een toeristisch bootje het Titicacameer op - het hoogst gelegen bevaarbaar meer van de wereld. (3810 meter) We bezochten de drijvende rieten eilandjes van Uros waar al vijfhonderd jaar mensen op wonen zonder vee, brood, suiker of aardappelen. Ze leven van handel en toerisme. Er kwamen veel toeristen op af, maar ondanks dat hadden we het niet willen missen. Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in Peru, een landelijke feestdag. Heel Peru is rood-wit versierd in steden, bussen, winkels en restaurants. Alle Peruanen dragen een rood-witte broche en er zijn optochten. De nieuw gekozen president Ollanta wordt vandaag gehuldigd en op het Titicacameer kwamen we twee rieten boten tegen met een enorm grote vlag ertussen: Viva Peru!
Puno, 28 juli 2011
zondag 24 juli 2011
Honderd jaar Machu Picchu
They expected to find a city on a mountain, but they discovered that the city and the mountain were one in the same.
- Teo Allain Chambi
Vandaag, een dag nadat wij Machu Picchu zelf ontdekt hebben, is het precies 100 jaar geleden dat Bingham zijn voetstappen in de heilige Incastad zette. Echter, er woonden reeds twee families in de huizen van deze stad en ze gebruikten de terrassen van de Inca's om mais en aardappelen te verbouwen! Dat Machu Picchu al tien jaar eerder ontdekt was door een Peruaanse boer die onder aan de berg aan de Urambamba-rivier woonde weet bijna niemand, maar bewijs is daarvan gevonden, omdat hij zijn naam en jaartal in een muur gekrast had. Bingham´s expeditie werd financieel ondersteund door National Geographic en Yale University en daarom moest hij met resultaten naar buiten treden en bovendien had hij geld te besteden om Machu Picchu van alle jungle-begroeiing te ontdoen. Desalniettemin is het door Bingham dat wij in deze tijd mogen genieten van al dat moois, maar vooral ingenieus werk dat de Inca's hebben achtergelaten toen ze de jungle van het Amazone-regenwoud invluchten voor de Spanjaarden.
We waren zo onder de indruk van alle wetenschappelijke vernuften die in dit rijk verwerkt zijn zoals astrologische kalenders, muren die zo gebouwd zijn dat ze tegen aardbevingen en overstromingen bestand zijn, het watersysteem en vele fonteinen evooral de perfecte manier waarop de stenen van de heilige tempels exact in elkaar passen! Nu, zo´n 600 jaar na de bouw door de Inca´s, gaan de stenen schuiven. We hebben de kieren gezien en het schijnt dat Machu Picchu ieder jaar een centimeter zakt... Daarom heeft UNESCO eerder deze week besloten om het aantal bezoekers nogmaals te beperken. Er zijn geen kaarten meer bij de ingang te koop. (alleen via Internet) Onze gids Carolina heeft mensen zien huilen bij de ingang...
Rond Kerst had ik onze toegangskaarten gekocht, speciaal nieuwe paspoorten voor Anthe en mij aangeschaft, en meteen het Incapad er bij geboekt. En we zijn heel blij dat we dit mee hebben mogen maken! De acht uur dat we door de bergen gelopen hebben om 16 kilometer af te leggen vond ik heel zwaar. De meiden liepen voorop met Carolina en hadden geen centje pijn. Mark met backpack op zijn rug en mijn dagrugzak op zijn buik had het ook zwaar. We hebben wel miljoen treden genomen en tien liter water gedronken, maar ik had mijn pelgrimstocht niet willen missen! Toen ik eenmaal boven bij de Zonnepoort aankwam, hijgend als een paard, werd er door mensen geklapt en werd ik toegejuichd dat ik het gehaald had! Het was onvergetelijk en zo bijzonder. En toen zag ik daar beneden de heilige stad - waarvan ze nu denken dat het mogelijk een kenniscentrum geweest is - gelijk met de berg waarop het gelegen is en beschermd door vier grote bergen eromheen.
Machu Picchu, 24 juli 2011
- Teo Allain Chambi
Vandaag, een dag nadat wij Machu Picchu zelf ontdekt hebben, is het precies 100 jaar geleden dat Bingham zijn voetstappen in de heilige Incastad zette. Echter, er woonden reeds twee families in de huizen van deze stad en ze gebruikten de terrassen van de Inca's om mais en aardappelen te verbouwen! Dat Machu Picchu al tien jaar eerder ontdekt was door een Peruaanse boer die onder aan de berg aan de Urambamba-rivier woonde weet bijna niemand, maar bewijs is daarvan gevonden, omdat hij zijn naam en jaartal in een muur gekrast had. Bingham´s expeditie werd financieel ondersteund door National Geographic en Yale University en daarom moest hij met resultaten naar buiten treden en bovendien had hij geld te besteden om Machu Picchu van alle jungle-begroeiing te ontdoen. Desalniettemin is het door Bingham dat wij in deze tijd mogen genieten van al dat moois, maar vooral ingenieus werk dat de Inca's hebben achtergelaten toen ze de jungle van het Amazone-regenwoud invluchten voor de Spanjaarden.
We waren zo onder de indruk van alle wetenschappelijke vernuften die in dit rijk verwerkt zijn zoals astrologische kalenders, muren die zo gebouwd zijn dat ze tegen aardbevingen en overstromingen bestand zijn, het watersysteem en vele fonteinen evooral de perfecte manier waarop de stenen van de heilige tempels exact in elkaar passen! Nu, zo´n 600 jaar na de bouw door de Inca´s, gaan de stenen schuiven. We hebben de kieren gezien en het schijnt dat Machu Picchu ieder jaar een centimeter zakt... Daarom heeft UNESCO eerder deze week besloten om het aantal bezoekers nogmaals te beperken. Er zijn geen kaarten meer bij de ingang te koop. (alleen via Internet) Onze gids Carolina heeft mensen zien huilen bij de ingang...
Rond Kerst had ik onze toegangskaarten gekocht, speciaal nieuwe paspoorten voor Anthe en mij aangeschaft, en meteen het Incapad er bij geboekt. En we zijn heel blij dat we dit mee hebben mogen maken! De acht uur dat we door de bergen gelopen hebben om 16 kilometer af te leggen vond ik heel zwaar. De meiden liepen voorop met Carolina en hadden geen centje pijn. Mark met backpack op zijn rug en mijn dagrugzak op zijn buik had het ook zwaar. We hebben wel miljoen treden genomen en tien liter water gedronken, maar ik had mijn pelgrimstocht niet willen missen! Toen ik eenmaal boven bij de Zonnepoort aankwam, hijgend als een paard, werd er door mensen geklapt en werd ik toegejuichd dat ik het gehaald had! Het was onvergetelijk en zo bijzonder. En toen zag ik daar beneden de heilige stad - waarvan ze nu denken dat het mogelijk een kenniscentrum geweest is - gelijk met de berg waarop het gelegen is en beschermd door vier grote bergen eromheen.
Machu Picchu, 24 juli 2011
donderdag 21 juli 2011
Mooie projecten
Be content with what you have, rejoice in the way things are. When you realize there is nothing lacking, the whole world belongs to you.
- Lao Tzu
Over de post kan het niet meer verstuurd worden vanwege hoge invoerkosten, dus wat waren ze blij met de door ons meegebrachte 20 kilo aan ondergoed en maillots! Jolanda van het Ninos project hebben we niet persoonlijk ontmoet, omdat afspraken helaas steeds mis liepen. Maar ik heb haar aan de telefoon gesproken en penningmeester Hans heeft de tas aangenomen. De volgende dag lag er een mooi Nederlands kinderboek op tafel met een persoonlijke boodschap van Jolanda er in geschreven. Dit verhaal speelt zich af op de Hacienda van het Ninos hotel en is zo herkenbaar! Het is geschreven door een vriendin van Jolanda voor een kinderboekenreeks waar Anna van Praag ook twee boeken voor schreef. Het is leuk om zo een bescheiden bijdrage te leveren (met hulp van Karin voor het inzamelen!) aan dit mooie project voor anders zo kansloze kinderen.
Met de meiden achter in de laadbak van de pick-up van Simone en Jolanda, en een Peruaanse kleine vrouw met gekleurde hoed en bontgekleurde rok naast mij op de achterbank, reden we de bergen in vanuit de Heilige Vallei. Na een hobbelige en prachtige rit van anderhalf uur kwamen we in een van de vier dorpen waar Simone en Jolanda kassen bouwen. Er was die week net electriciteit aangelegd en la luz werd deze dag gevierd met een heel geroosterd schaap uit de klei-oven. Alles wordt in deze bergdorpen ingewijd door een sjamaan - zo ook de nieuwe kassen destijds. Helaas heb ik deze sjamaan niet kunnen ontmoeten... (is een wens van mij) We hebben geholpen met de kooklessen. Dat houdt in dat Mark aardappelen geschild heeft met zijn zakmes naast de vrouwen en de meiden en ik tussen de kinderen bonen gepeld hebben. Jolanda heeft met de vrouwen een afspraak gemaakt dat ze voor ons gaan weven. De mannen zijn overigens in dit dorp niet aanwezig, ze lopen allemaal als drager het Incapad. Voordat de grote, feestelijke maaltijd geserveerd werd waarbij wij voor het dessert zorgden (60 manderijnen) vertrokken wij al terug naar de vallei. Maar voordat we in de truck stapten om dit mooie project te verlaten kregen alle kinderen eerst nog een ballon van ons...
De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mark en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?
Morgen beginnen we aan het Incapad dat ons leidt naar Machu Picchu...
Ollantaytambo, 21 juli 2011
- Lao Tzu
Over de post kan het niet meer verstuurd worden vanwege hoge invoerkosten, dus wat waren ze blij met de door ons meegebrachte 20 kilo aan ondergoed en maillots! Jolanda van het Ninos project hebben we niet persoonlijk ontmoet, omdat afspraken helaas steeds mis liepen. Maar ik heb haar aan de telefoon gesproken en penningmeester Hans heeft de tas aangenomen. De volgende dag lag er een mooi Nederlands kinderboek op tafel met een persoonlijke boodschap van Jolanda er in geschreven. Dit verhaal speelt zich af op de Hacienda van het Ninos hotel en is zo herkenbaar! Het is geschreven door een vriendin van Jolanda voor een kinderboekenreeks waar Anna van Praag ook twee boeken voor schreef. Het is leuk om zo een bescheiden bijdrage te leveren (met hulp van Karin voor het inzamelen!) aan dit mooie project voor anders zo kansloze kinderen.
Met de meiden achter in de laadbak van de pick-up van Simone en Jolanda, en een Peruaanse kleine vrouw met gekleurde hoed en bontgekleurde rok naast mij op de achterbank, reden we de bergen in vanuit de Heilige Vallei. Na een hobbelige en prachtige rit van anderhalf uur kwamen we in een van de vier dorpen waar Simone en Jolanda kassen bouwen. Er was die week net electriciteit aangelegd en la luz werd deze dag gevierd met een heel geroosterd schaap uit de klei-oven. Alles wordt in deze bergdorpen ingewijd door een sjamaan - zo ook de nieuwe kassen destijds. Helaas heb ik deze sjamaan niet kunnen ontmoeten... (is een wens van mij) We hebben geholpen met de kooklessen. Dat houdt in dat Mark aardappelen geschild heeft met zijn zakmes naast de vrouwen en de meiden en ik tussen de kinderen bonen gepeld hebben. Jolanda heeft met de vrouwen een afspraak gemaakt dat ze voor ons gaan weven. De mannen zijn overigens in dit dorp niet aanwezig, ze lopen allemaal als drager het Incapad. Voordat de grote, feestelijke maaltijd geserveerd werd waarbij wij voor het dessert zorgden (60 manderijnen) vertrokken wij al terug naar de vallei. Maar voordat we in de truck stapten om dit mooie project te verlaten kregen alle kinderen eerst nog een ballon van ons...
De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mark en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?
Morgen beginnen we aan het Incapad dat ons leidt naar Machu Picchu...
Ollantaytambo, 21 juli 2011
maandag 18 juli 2011
Indiana Jones
To sit in the shade on a fine day and look upon verdure is the most perfect refreshment.
Jane Austen
Vliegend over bergmeren en de besneeuwde bergtoppen van het Andesgebergte voelen we ons allemaal opgewonden. Prachtig! En dan vliegen we langs de berg Salkantay die meer dan zes kilometer hoog is, adembenemend... Het vliegtuig neemt een scherpe bocht naar links en vliegt tussen de bergtoppen door op Cusco af. We voelen ons als Indiana Jones!
In Lima brengen we een dag door met het zien van de highlights van deze woestijnstad. We lopen vanaf Casa Ana (ons hostal) naar het oude centrum en ik voel me alsof ik in een aflevering van Spoorloos loop. Typisch Latijns Amerikaanse behuizing met grote traliehekken voor het huis en veel zwerfhonden op straat. Het klooster van San Francisco vinden we het meest indrukwekkend. Het gebouw, ooit gebouwd in de zestiende eeuw, was door een aardbeving vernietigd en in de zeventiende eeuw opnieuw opgebouwd. De Spanjaarden namen de befaamde tegeltjes uit Sevilla mee. We herkennen veel Moorse invloeden en hebben flashbacks van La Alhambra in Granada. Onder dit klooster liggen echter duizenden catacomben en we zien vele schedels en botten. Wéér voelen we ons even Indiana Jones...
De meiden trekken hier veel aandacht! Peruaanse meisjes zitten aan hun lange haar, staren ze onbeschaamd aan en we voelen ons veel nagekeken. Mensen stellen ons nieuwsgierige vragen en we voelen ons anders. Het is heel leuk om weer Spaans te spreken en Spaans om ons heen te horen.. En Peru is zo levendig! In Lima liepen we de eerste dag tegen een demonstratie tegen homo´s aan, er werd daarbij veel gezongen. De tweede dag was er een feest ter ere van Mariana. Overal op straat waren muzikale optochten en kinderen namen traktaties mee naar school. In Cusco vieren ze deze dagen de maagd Carmen en daarom zijn er optredens in traditionele kleding en optochten waarbij el Virgen op een baar gedragen wordt. Elke avond is er vuurwerk.
Het weer in Cusco is heerlijk. Overdag loopt de temperatuur op naar twintig graden. We lopen dan met korte mouwtjes en verkleuren snel. De Peruaanse kinderen hebben allemaal rode wangetjes. We zitten op 3299 meter en dus zijn de nachten heel koud. We dragen ´s nachts ons skiondergoed onder onze pyama´s. Het huis waar we slapen is sfeervol maar oud en niet geïsoleerd. De weeskindertjes eten ook in dit huis. Ze komen een keer per dag langs en na twee maaltijden en spelen op de patio gaan ze de straat weer op.
In Pisaq hebben we voor het eerst een Inca ruïne bezocht. Pisaq ligt 33 kilometer buiten Cusco in een prachtige vallei. We gingen met een publieke overvolle bus. Ons kaartje kostte 60 cent. Vooral de paden van de Inca´s vonden de meiden geweldig: steile trap, smalle paadjes langs diepe afgronden of een grottunnel. We voelden ons wéér een moment...Indiana Jones!
Cusco, 17 juli 2011
Jane Austen
Vliegend over bergmeren en de besneeuwde bergtoppen van het Andesgebergte voelen we ons allemaal opgewonden. Prachtig! En dan vliegen we langs de berg Salkantay die meer dan zes kilometer hoog is, adembenemend... Het vliegtuig neemt een scherpe bocht naar links en vliegt tussen de bergtoppen door op Cusco af. We voelen ons als Indiana Jones!
In Lima brengen we een dag door met het zien van de highlights van deze woestijnstad. We lopen vanaf Casa Ana (ons hostal) naar het oude centrum en ik voel me alsof ik in een aflevering van Spoorloos loop. Typisch Latijns Amerikaanse behuizing met grote traliehekken voor het huis en veel zwerfhonden op straat. Het klooster van San Francisco vinden we het meest indrukwekkend. Het gebouw, ooit gebouwd in de zestiende eeuw, was door een aardbeving vernietigd en in de zeventiende eeuw opnieuw opgebouwd. De Spanjaarden namen de befaamde tegeltjes uit Sevilla mee. We herkennen veel Moorse invloeden en hebben flashbacks van La Alhambra in Granada. Onder dit klooster liggen echter duizenden catacomben en we zien vele schedels en botten. Wéér voelen we ons even Indiana Jones...
De meiden trekken hier veel aandacht! Peruaanse meisjes zitten aan hun lange haar, staren ze onbeschaamd aan en we voelen ons veel nagekeken. Mensen stellen ons nieuwsgierige vragen en we voelen ons anders. Het is heel leuk om weer Spaans te spreken en Spaans om ons heen te horen.. En Peru is zo levendig! In Lima liepen we de eerste dag tegen een demonstratie tegen homo´s aan, er werd daarbij veel gezongen. De tweede dag was er een feest ter ere van Mariana. Overal op straat waren muzikale optochten en kinderen namen traktaties mee naar school. In Cusco vieren ze deze dagen de maagd Carmen en daarom zijn er optredens in traditionele kleding en optochten waarbij el Virgen op een baar gedragen wordt. Elke avond is er vuurwerk.
Het weer in Cusco is heerlijk. Overdag loopt de temperatuur op naar twintig graden. We lopen dan met korte mouwtjes en verkleuren snel. De Peruaanse kinderen hebben allemaal rode wangetjes. We zitten op 3299 meter en dus zijn de nachten heel koud. We dragen ´s nachts ons skiondergoed onder onze pyama´s. Het huis waar we slapen is sfeervol maar oud en niet geïsoleerd. De weeskindertjes eten ook in dit huis. Ze komen een keer per dag langs en na twee maaltijden en spelen op de patio gaan ze de straat weer op.
In Pisaq hebben we voor het eerst een Inca ruïne bezocht. Pisaq ligt 33 kilometer buiten Cusco in een prachtige vallei. We gingen met een publieke overvolle bus. Ons kaartje kostte 60 cent. Vooral de paden van de Inca´s vonden de meiden geweldig: steile trap, smalle paadjes langs diepe afgronden of een grottunnel. We voelden ons wéér een moment...Indiana Jones!
Cusco, 17 juli 2011
dinsdag 12 juli 2011
Reizen
The world is a book and those who do not travel read only one page.
– St. Augustine
Reizen kan bezinning, begrip en inzichten geven. Ook in de boekenserie waarvan ik net het vijfde deel uit heb - het laatste deel gaat als ibook mee naar Peru – reizen de hoofdpersonen Ayla en Jondalar een jaar door Europa tijdens de IJstijd. Je kunt veel leren aan de andere kant van de wereld (soms ook heel akelig dichtbij trouwens) door kennismaking met andere culturen, ander taal, andere mensen en andere gewoonten. En dat is waar ik verschrikkelijk naar uit kijk. Maar ook het terug gaan naar het primitieve: met weinig spulletjes om je heen leven, weinig kleding mee, weinig toiletartikelen en geen luxe van wasmachine en koelkast en zelfs gedeeltelijk geen elektriciteit in het Amazone-regenwoud! Net als toen we twee jaar geleden vijf weken met een Defender door Afrika reisden zijn we nu ook weer vijf weken op ons zelf terug geworpen. We nemen beslissingen met elkaar, we verheugen ons met elkaar, maken ons zorgen met elkaar en we praten en lachen met elkaar. En dat je dan alleen een oude broek mee hebt, je kleren verbleken door de zon, je spullen steeds stoffiger worden, je haarverf uitgroeit en je haar, handen en voeten uitdrogen – dat neem je dan maar voor lief!
Een klein Zeeuws haventje met een kneuterig klein pleintje ervoor. Daar omarmden we elkaar na een jaar. Ons afscheid in hotel New York staat nog vers in mijn geheugen gegrift. Zo pak ik iedere week wel een keer haar Braziliaanse munt uit mijn portemonnee. Mijn vriendin uit Rio de Janeiro is in Nederland. We zien elkaar en het voelt alsof we elkaar vorige week nog zagen! De serveerster doet een paar keer een poging om de bestelling op te nemen, maar we kletsen maar door. Daarna geeft ze het op en als we dat eindelijk doorhebben geef ik onze bestelling maar in de keuken door. We proberen alle nieuwtjes uit te wisselen en “hoe gaat het nu echt met je” in een paar uur te proppen. (zie ons fotoalbum) Natuurlijk veel te kort dus als we weg rijden voelt het nog steeds alsof we nog honderd vragen hebben. Maar niet veel later word ik alweer in beslag genomen door het optreden van Rowwen Hèze tijdens Breda Live. Vlak voor ze het podium betreden dragen veel vrouwen een regenhoes in het avondzonnetje. Ik sla er geen acht op totdat Rowwen Hèze hun eerste lied inzet en Mark en ik de eerste biertjes over ons heen krijgen… Daarna zingt Caro de sterren van de hemel met haar Marilyn-achtige rok. En op blote voeten. De sfeer op dit evenement is zo ontspannen, misschien mede dankzij het prettige gevoel van een zomerse avond.
Deze maand is het twee jaar geleden dat we terug kwamen verhuizen uit het hete Spanje. Het vreemde is dat het voelt als een jaar geleden… Ik moet echt goed tellen om te beseffen dat het toch echt twee jaar is. Misschien omdat er zoveel gebeurd is in die twee jaar dat we weer in ons oude huis wonen? Anthe is naar de middelbare school gegaan en gaat na de zomer naar de derde klas! Waar is de tijd gebleven? We hebben een reis door Afrika gemaakt waar we nog heel veel aan terug denken, vermoedelijk door het grote canvas met zebra’s dat in de achterkamer hangt. We hebben een zomer met een enorm grote verbouwing achter de rug waar ik dan weer liever niet aan terug denk…. En ik heb een jaar voorbereidingen achter de rug voor onze Perureis. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen en eerlijk gezegd hoop ik niet dat het zo snel blijft gaan. Laat het leven maar vredig voortkabbelen met wat hoogtepuntjes her en der en vooral niet te veel dieptepuntjes. Zo chaotisch als het de laatste afgelopen twee weken was hoeft het van mij al helemaal niet. Ik leefde uit mijn agenda en die van de meiden; wat moet ik voor morgen voorbereiden en wat moet ik vandaag nog doen? Ik voelde me een soort taxi om de meiden overal af te zetten en op te halen. Kadootjes en boodschapjes moesten gekocht worden. Afscheidsfeestjes, bbq’s, schoolfeesten, verjaardagen, slaapfeestjes, klassenuitjes en schoolborrels. Als het niet genoteerd stond in mijn agenda vergat ik het subiet en zo liep er dan ook wel eens wat mis…. De schoolvakantie is ten langen leste begonnen – we laten de drukte in Breda voor wat het is. In Zuid-Amerika is alles tranquilo, die instelling kennen we nog goed uit Spanje en daar kijk ik naar uit.
Voordat we vandaag de állerlaatste inpakdag hebben voor ons vertrek ben ik lekker een hele dag met mijn vriendin uit Rwanda naar Utrecht geweest. (zie ons fotoalbum) Ik kon ook veel andere dingen doen zoals een laatste was of laatste boodschappen en tijdschriften voor in het vliegtuig aanschaffen, maar ik had haar een jaar niet gezien. Laatste keer dat we elkaar zagen was haar bruiloft! Dus hebben we terrasjes gepakt langs de gracht en hebben we gewinkeld in de uitverkoop om voor haar hippe zomerkleding mee terug te nemen naar Kigali. Het was heerlijk vertrouwd om samen een dag door te brengen. Ze heeft tien jaar terug samen met haar man twee jaar rond de wereld gereisd en is in die periode twee keer door Peru gereisd. Ze had goede reistips en had ons al eerder geholpen met ideetjes voor de reis. Nu liet ze een alternatief zien voor het geval dat Puno afgesloten is door roadblocks. Puno is overigens op dit moment vrij en de grensovergang naar Bolivia ook, maar 28 juli is de huldiging van de nieuwe president en dat kan alle onrust weer opnieuw doen oplaaien. We laten ons er niet door weerhouden en stappen vannacht ons bed uit om ons avontuur te beginnen op weg naar Lima!
– St. Augustine
Reizen kan bezinning, begrip en inzichten geven. Ook in de boekenserie waarvan ik net het vijfde deel uit heb - het laatste deel gaat als ibook mee naar Peru – reizen de hoofdpersonen Ayla en Jondalar een jaar door Europa tijdens de IJstijd. Je kunt veel leren aan de andere kant van de wereld (soms ook heel akelig dichtbij trouwens) door kennismaking met andere culturen, ander taal, andere mensen en andere gewoonten. En dat is waar ik verschrikkelijk naar uit kijk. Maar ook het terug gaan naar het primitieve: met weinig spulletjes om je heen leven, weinig kleding mee, weinig toiletartikelen en geen luxe van wasmachine en koelkast en zelfs gedeeltelijk geen elektriciteit in het Amazone-regenwoud! Net als toen we twee jaar geleden vijf weken met een Defender door Afrika reisden zijn we nu ook weer vijf weken op ons zelf terug geworpen. We nemen beslissingen met elkaar, we verheugen ons met elkaar, maken ons zorgen met elkaar en we praten en lachen met elkaar. En dat je dan alleen een oude broek mee hebt, je kleren verbleken door de zon, je spullen steeds stoffiger worden, je haarverf uitgroeit en je haar, handen en voeten uitdrogen – dat neem je dan maar voor lief!
Een klein Zeeuws haventje met een kneuterig klein pleintje ervoor. Daar omarmden we elkaar na een jaar. Ons afscheid in hotel New York staat nog vers in mijn geheugen gegrift. Zo pak ik iedere week wel een keer haar Braziliaanse munt uit mijn portemonnee. Mijn vriendin uit Rio de Janeiro is in Nederland. We zien elkaar en het voelt alsof we elkaar vorige week nog zagen! De serveerster doet een paar keer een poging om de bestelling op te nemen, maar we kletsen maar door. Daarna geeft ze het op en als we dat eindelijk doorhebben geef ik onze bestelling maar in de keuken door. We proberen alle nieuwtjes uit te wisselen en “hoe gaat het nu echt met je” in een paar uur te proppen. (zie ons fotoalbum) Natuurlijk veel te kort dus als we weg rijden voelt het nog steeds alsof we nog honderd vragen hebben. Maar niet veel later word ik alweer in beslag genomen door het optreden van Rowwen Hèze tijdens Breda Live. Vlak voor ze het podium betreden dragen veel vrouwen een regenhoes in het avondzonnetje. Ik sla er geen acht op totdat Rowwen Hèze hun eerste lied inzet en Mark en ik de eerste biertjes over ons heen krijgen… Daarna zingt Caro de sterren van de hemel met haar Marilyn-achtige rok. En op blote voeten. De sfeer op dit evenement is zo ontspannen, misschien mede dankzij het prettige gevoel van een zomerse avond.
Deze maand is het twee jaar geleden dat we terug kwamen verhuizen uit het hete Spanje. Het vreemde is dat het voelt als een jaar geleden… Ik moet echt goed tellen om te beseffen dat het toch echt twee jaar is. Misschien omdat er zoveel gebeurd is in die twee jaar dat we weer in ons oude huis wonen? Anthe is naar de middelbare school gegaan en gaat na de zomer naar de derde klas! Waar is de tijd gebleven? We hebben een reis door Afrika gemaakt waar we nog heel veel aan terug denken, vermoedelijk door het grote canvas met zebra’s dat in de achterkamer hangt. We hebben een zomer met een enorm grote verbouwing achter de rug waar ik dan weer liever niet aan terug denk…. En ik heb een jaar voorbereidingen achter de rug voor onze Perureis. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen en eerlijk gezegd hoop ik niet dat het zo snel blijft gaan. Laat het leven maar vredig voortkabbelen met wat hoogtepuntjes her en der en vooral niet te veel dieptepuntjes. Zo chaotisch als het de laatste afgelopen twee weken was hoeft het van mij al helemaal niet. Ik leefde uit mijn agenda en die van de meiden; wat moet ik voor morgen voorbereiden en wat moet ik vandaag nog doen? Ik voelde me een soort taxi om de meiden overal af te zetten en op te halen. Kadootjes en boodschapjes moesten gekocht worden. Afscheidsfeestjes, bbq’s, schoolfeesten, verjaardagen, slaapfeestjes, klassenuitjes en schoolborrels. Als het niet genoteerd stond in mijn agenda vergat ik het subiet en zo liep er dan ook wel eens wat mis…. De schoolvakantie is ten langen leste begonnen – we laten de drukte in Breda voor wat het is. In Zuid-Amerika is alles tranquilo, die instelling kennen we nog goed uit Spanje en daar kijk ik naar uit.
Voordat we vandaag de állerlaatste inpakdag hebben voor ons vertrek ben ik lekker een hele dag met mijn vriendin uit Rwanda naar Utrecht geweest. (zie ons fotoalbum) Ik kon ook veel andere dingen doen zoals een laatste was of laatste boodschappen en tijdschriften voor in het vliegtuig aanschaffen, maar ik had haar een jaar niet gezien. Laatste keer dat we elkaar zagen was haar bruiloft! Dus hebben we terrasjes gepakt langs de gracht en hebben we gewinkeld in de uitverkoop om voor haar hippe zomerkleding mee terug te nemen naar Kigali. Het was heerlijk vertrouwd om samen een dag door te brengen. Ze heeft tien jaar terug samen met haar man twee jaar rond de wereld gereisd en is in die periode twee keer door Peru gereisd. Ze had goede reistips en had ons al eerder geholpen met ideetjes voor de reis. Nu liet ze een alternatief zien voor het geval dat Puno afgesloten is door roadblocks. Puno is overigens op dit moment vrij en de grensovergang naar Bolivia ook, maar 28 juli is de huldiging van de nieuwe president en dat kan alle onrust weer opnieuw doen oplaaien. We laten ons er niet door weerhouden en stappen vannacht ons bed uit om ons avontuur te beginnen op weg naar Lima!
zaterdag 2 juli 2011
Puf
Ik spaar geen geld, ik spaar mooie momenten.
- Herman Brood
Alle gekochte nieuwe spulletjes lagen op ons bed, dat deel was niet zo moeilijk. Maar de stappen daarna waren enorm vermoeiend. Waar haal je de inspiratie vandaan om vijf backpacks te vullen? Daar had ik wel een oplossing voor, ik had een kant-en-klare lijst van internet gedownload. Dus maakten we vijf stapels op het bed; voor iedereen een eigen stapel. We begonnen met de regenjassen, iedereen had een nieuwe dunne, regenjas gekregen. Kort daarvoor hadden we het weerbeeld van Peru opgezocht. De nachten vriest het in het Andes en overdag wordt het rond de twintig graden, de winter is hun droge periode. Eigenlijk hetzelfde als toen we door Afrika trokken! Dus hebben we allemaal warme pyama’s nodig, fleecevesten en ons ski-ondergoed. Tot zover. Wat dragen we overdag? We hebben afritsbroeken gekocht die absoluut niet flatteus zijn, we hebben Tshirts die allemaal wit of legergroen zijn vanwege het muggenoffensief. Maar de meiden willen er in leuke stadjes ook leuk en hip bijlopen (en ik eigenlijk ook), dus zoeken we naar leuke combinaties die niet veel wegen en overal mee te combineren zijn. Intens vermoeiend om je reisbagage bij elkaar te zoeken….geen puf meer. We besluiten om alles in kratten te leggen en te stoppen. De kleding die nog gewassen moet worden gaan in een overvolle wasmand naast de slaapzakken die ook gewassen moeten worden. Gelukkig schijnt de zon weer, de wasmachine draait dit weekend overuren.
Als het mooi zonnig weer zou zijn zou Inden een ochtend spijbelen van school en zouden we samen naar het Zeeuwse strand rijden om daar onze vriendinnen uit Budapest te zien. Maar weerberichten gaven 90% kans op regen af, dus ging Inden die ochtend naar school en kwamen onze vriendinnen naar ons huis. Achteraf had de hele middag de zon geschenen. Ik geloof dat we helaas een dagje strand gemist hebben… Maar ik heb nu wel vreselijk gelachen. Mijn vriendin had al drie jaar niet gefietst en we gingen even op de fiets naar de stad. Ze reed al babbelend dwars door een rood stoplicht op een groot kruispunt, ik durfde niet naast haar te blijven fietsen en stapte netjes af. Ze had niks door, kletste gewoon verder terwijl ik haar nariep dat er auto ‘s van rechts aan zouden komen. Ineens had ze de situatie door, remde hard af en gilde er hard bij. Automobilisten die voor het stoplicht stonden te wachten hadden allemaal hun raampje open…. Ik proestte het uit!
Ondanks de enorm drukke dagen rondom het einde van het schooljaar op de basisschool, de spanning van proefwerkcijfers en het voorbereiden van een stressvolle eendenrace heb ik toch een avondje vrij gemaakt voor de afscheidsmusical van groep 8. Een klasgenootje van Inden heeft namelijk een speciaal plekje in mijn hart. Toen hij jaren geleden bij Anthe in de klas zat verloor hij onverwachts zijn moeder. Anthe en ik waren naar haar afscheid op de begraafplaats geweest en kort daarna mocht ik met hem en Anthe pompoenensoep op school komen maken. Ze waren zo’n zes jaar toen. We hadden een goed gesprekje die middag en hij ontroerde me. Ik heb later foto’s van hem, zijn broer en zijn vader gemaakt die ze gebruikten voor hun kerstkaart datzelfde jaar. Na terugkomst uit Spanje zat hij inmiddels bij Inden in de klas en ben ik nog eens bij hem thuis een kopje thee komen drinken. En nu kwam hij op het plein naar me toe gelopen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me een toegangskaartje voor de musical. Ik had laten vallen dat ik er graag heen wilde en hij had maar twee kaartjes nodig voor zijn papa en broer... Dat kon ik toch niet weigeren ookal was mijn agenda behoorlijk vol? Met een bosje bloemen onder mijn arm ben ik met zijn papa en broer de zaal in gestapt. Zijn vader liet me later weten dat hij heel blij was dat ik erbij was… Tijdens zulke mijlpalen voelen ze een enorm gat en daar zagen ze begrijpelijk tegen op.
Er was niet veel wind en nauwelijks stroming in rivier de Mark, maar het zonnetje scheen uitbundig. De kinderen telden die middag met de wethouder af en toen werden alle 800 eendjes het water ingelaten. Helaas liet de brandweer een dag voor de race weten dat ze hun afspraak niet na konden komen om te helpen met hun brandspuit om wat stroming te veroorzaken. Ook de duiker moest afzeggen. En dan zit je toch met 800 plastic drijfeendjes in een rivier met nauwelijks stroming! Op het laatste moment had ik een sloepje geregeld waardoor de eendjes toch een beetje op weg geholpen konden worden richting de finish. Het kwam mij allemaal wat chaotisch over; de wethouder kwam te laat, onze directeur zat in het sloepje in plaats van naast de wethouder om een inleidend praatje te houden. Er was niet echt iemand die de kinderen bezig hield met liedjes (alle eendjes zwemmen…) of een wave en er was geen installatie met opzwepende muziek. Maar wat krijgen de kinderen daar nu van mee? Waarschijnlijk niets. De prijzen werden na de race door de wethouder uitgereikt aan de winnende leerlingen. En er waren een paar journalisten en persfotografen aanwezig, zodat een artikel met foto dezelfde dag al online in BN De Stem stond!
- Herman Brood
Alle gekochte nieuwe spulletjes lagen op ons bed, dat deel was niet zo moeilijk. Maar de stappen daarna waren enorm vermoeiend. Waar haal je de inspiratie vandaan om vijf backpacks te vullen? Daar had ik wel een oplossing voor, ik had een kant-en-klare lijst van internet gedownload. Dus maakten we vijf stapels op het bed; voor iedereen een eigen stapel. We begonnen met de regenjassen, iedereen had een nieuwe dunne, regenjas gekregen. Kort daarvoor hadden we het weerbeeld van Peru opgezocht. De nachten vriest het in het Andes en overdag wordt het rond de twintig graden, de winter is hun droge periode. Eigenlijk hetzelfde als toen we door Afrika trokken! Dus hebben we allemaal warme pyama’s nodig, fleecevesten en ons ski-ondergoed. Tot zover. Wat dragen we overdag? We hebben afritsbroeken gekocht die absoluut niet flatteus zijn, we hebben Tshirts die allemaal wit of legergroen zijn vanwege het muggenoffensief. Maar de meiden willen er in leuke stadjes ook leuk en hip bijlopen (en ik eigenlijk ook), dus zoeken we naar leuke combinaties die niet veel wegen en overal mee te combineren zijn. Intens vermoeiend om je reisbagage bij elkaar te zoeken….geen puf meer. We besluiten om alles in kratten te leggen en te stoppen. De kleding die nog gewassen moet worden gaan in een overvolle wasmand naast de slaapzakken die ook gewassen moeten worden. Gelukkig schijnt de zon weer, de wasmachine draait dit weekend overuren.
Als het mooi zonnig weer zou zijn zou Inden een ochtend spijbelen van school en zouden we samen naar het Zeeuwse strand rijden om daar onze vriendinnen uit Budapest te zien. Maar weerberichten gaven 90% kans op regen af, dus ging Inden die ochtend naar school en kwamen onze vriendinnen naar ons huis. Achteraf had de hele middag de zon geschenen. Ik geloof dat we helaas een dagje strand gemist hebben… Maar ik heb nu wel vreselijk gelachen. Mijn vriendin had al drie jaar niet gefietst en we gingen even op de fiets naar de stad. Ze reed al babbelend dwars door een rood stoplicht op een groot kruispunt, ik durfde niet naast haar te blijven fietsen en stapte netjes af. Ze had niks door, kletste gewoon verder terwijl ik haar nariep dat er auto ‘s van rechts aan zouden komen. Ineens had ze de situatie door, remde hard af en gilde er hard bij. Automobilisten die voor het stoplicht stonden te wachten hadden allemaal hun raampje open…. Ik proestte het uit!
Ondanks de enorm drukke dagen rondom het einde van het schooljaar op de basisschool, de spanning van proefwerkcijfers en het voorbereiden van een stressvolle eendenrace heb ik toch een avondje vrij gemaakt voor de afscheidsmusical van groep 8. Een klasgenootje van Inden heeft namelijk een speciaal plekje in mijn hart. Toen hij jaren geleden bij Anthe in de klas zat verloor hij onverwachts zijn moeder. Anthe en ik waren naar haar afscheid op de begraafplaats geweest en kort daarna mocht ik met hem en Anthe pompoenensoep op school komen maken. Ze waren zo’n zes jaar toen. We hadden een goed gesprekje die middag en hij ontroerde me. Ik heb later foto’s van hem, zijn broer en zijn vader gemaakt die ze gebruikten voor hun kerstkaart datzelfde jaar. Na terugkomst uit Spanje zat hij inmiddels bij Inden in de klas en ben ik nog eens bij hem thuis een kopje thee komen drinken. En nu kwam hij op het plein naar me toe gelopen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me een toegangskaartje voor de musical. Ik had laten vallen dat ik er graag heen wilde en hij had maar twee kaartjes nodig voor zijn papa en broer... Dat kon ik toch niet weigeren ookal was mijn agenda behoorlijk vol? Met een bosje bloemen onder mijn arm ben ik met zijn papa en broer de zaal in gestapt. Zijn vader liet me later weten dat hij heel blij was dat ik erbij was… Tijdens zulke mijlpalen voelen ze een enorm gat en daar zagen ze begrijpelijk tegen op.
Er was niet veel wind en nauwelijks stroming in rivier de Mark, maar het zonnetje scheen uitbundig. De kinderen telden die middag met de wethouder af en toen werden alle 800 eendjes het water ingelaten. Helaas liet de brandweer een dag voor de race weten dat ze hun afspraak niet na konden komen om te helpen met hun brandspuit om wat stroming te veroorzaken. Ook de duiker moest afzeggen. En dan zit je toch met 800 plastic drijfeendjes in een rivier met nauwelijks stroming! Op het laatste moment had ik een sloepje geregeld waardoor de eendjes toch een beetje op weg geholpen konden worden richting de finish. Het kwam mij allemaal wat chaotisch over; de wethouder kwam te laat, onze directeur zat in het sloepje in plaats van naast de wethouder om een inleidend praatje te houden. Er was niet echt iemand die de kinderen bezig hield met liedjes (alle eendjes zwemmen…) of een wave en er was geen installatie met opzwepende muziek. Maar wat krijgen de kinderen daar nu van mee? Waarschijnlijk niets. De prijzen werden na de race door de wethouder uitgereikt aan de winnende leerlingen. En er waren een paar journalisten en persfotografen aanwezig, zodat een artikel met foto dezelfde dag al online in BN De Stem stond!
Abonneren op:
Posts (Atom)
