Is er iets mooiers dan een vrouw?
Ik dacht het niet.
Ik dacht aan jou.
Er is niets mooiers dan een vrouw.
- Huub van der Lubbe
Een verschrikkelijk geschreeuw komt er uit zijn mond. Hij beweegt zich als een soort roofdier over het podium. De zanger heeft lang haar en een lange baard. De andere bandleden ook trouwens. Elk lied dreunt hetzelfde ritme. Deze zanger zingt eigenlijk niet eens, hij zégt de teksten op. En soms schreeuwt hij dus als een prooi dat vast zit in een val. Manlief en ik staan in een zaaltje in Tilburg bij het voorconcert van de Amsterdamse band De Dijk. Ja, vernoemd naar de Zeedijk. Om ons heen zien we alleen veertigers en vijftigers. Het is niet zo druk als je verwacht bij een popconcert. Veel bezoekers zien er ouder uit dan wij, althans zo voelt het. Grijze, kalende en brildragende mannen zie ik om me heen. Ik heb zelfs een gehoorapparaatje gezien. En dan komt zanger Huub op. Hij laat precies het tegenovergestelde zien. Een fitte, goed in z’n vel zittende man met charisma en een kop vol haar. Hij is beweeglijk en maakt de gekste dansjes. Ik zou hem geen 63 jaar geven. Zijn bandleden zijn de laatste dertig jaar stuk voor stuk grijs of kaal geworden. (behalve de nieuwe, jonge gitarist) Huub niet. Het eerste concert van De Dijk dat Mark en ik samen bezochten was in 1987…. Oh, wat voel ik me nu oud als ik dit opschrijf! Ze traden op in een tent die opgezet was op de campus van onze universiteit . We waren beiden 18 jaar. En nu, bijna 48 jaar oud, staan we weer samen mee te dansen. Mark kent alle songteksten uit z’n hoofd. Over een paar weken staat er een glazen huis bij ons op de markt met twee bekende DJ’s erin. Ik ken ze niet eens. Domien en Frank. Ik voel me plots oud. Ik zie me nog wekelijks op vrijdagmiddag op mijn zolderkamer klaar zitten om radioliedjes op te nemen op mijn cassetterecorder. Met mijn vinger bij de rode knop om zonder tekst van de DJ de top 3 op te nemen. Ik beloofde mijn moeder (die niks van de top 40 volgde) dat ik nooit zo stoppen met luisteren naar de top 40 en dat ik altijd op de hoogte zou blijven van alle moderne popmuziek. En zie nu. Geen idee wat er in de top 40 staat en ik sta luidkeels mee te zingen met een band die in 1981 opgericht is, en dus bijna antiek is! Als we ’s nachts van het concert thuis komen laten we ons oudste kind een filmpje van het concert zien. Ze komt niet meer bij. Nu zie ik het ook door haar ogen. Een houterige, oude man op het podium, die heel oude liedjes zingt.
Toch krijg ik wel wat mee van het Glazen huis op de markt. Een initiatief van 3FM Serious Request. Zes jaar terug stond het Glazen huis ook al in Breda. Drie DJ’s die een week zonder eten en drinken non-stop radio maakten om voor een goed doel geld in te zamelen. Deze keer gaat het geld naar het voorkomen van kindersterfte door longontsteking. Dit jaar zijn er echter maar twee DJ’s en daarom wilden ze Tosti, een asielpoes, in het Glazen huis laten logeren als derde bewoner. De poes zou wél eten krijgen. Toch schrok ik ervan, vreesde dat de constante toestroom van publiek, felle lampen, harde muziek en in- en uitlopende gasten het beestje te veel stress zouden bezorgen. Het arme diertje kan daar zijn leven lang gevoelens van angst aan overhouden. De organisatie van 3FM verzocht de dierenbescherming een kat uit een van haar asiels te leveren. Dat weigerde de dierenbescherming gelukkig. ‘Een poes in het huis voor Domien en Frank is gezellig, maar dat moet het ook zijn voor het beestje.’ Toevallig hebben wij thuis ook een poes die Tosti genoemd wordt. Ze is zeven jaar oud en heet voluit Etosha, vernoemd naar het National Park in Namibië waar we destijds doorheen gereisd zijn. Haar roepnaam is Tossie maar de meiden verbasteren haar naam tot Tosti. Ze zou knettergek worden in het Glazen huis met continue luide muziek en duizenden joelende mensen erom heen. Laat staan onze bejaarde kater van dertien jaar. Zijn naam is Woester, vernoemd naar onze woonplaats Worcester waar we toen net vandaan kwamen. Zijn roepnaam is Woessie en hij is oud. Zijn oude botjes hebben het snel koud. Hij slaapt veel en dichtbij de kachel. Zo’n glazen huis zou een ware hel zijn voor hem. Gelukkig is er een nieuw thuis gevonden voor asielpoes Tosti. Bij een gezin in Apeldoorn. Ik zal nog genoeg meekrijgen van het Glazen huis op de markt. De happening vindt pal om de hoek plaats van de juwelier waar ik werk. Zo wordt mijn alledaagse werk alsnog hip door de trendy muziek die in onze winkel te horen zal zijn.
dinsdag 29 november 2016
dinsdag 22 november 2016
Hartstilstand
Wees zoals je je voordoet of doe je voor zoals je werkelijk bent.
- zevende advies van Rumi
Door de regen fietsen we in het donker door een gebied, niet eens ver van mijn huis, dat ik niet ken. We zijn verdwaald. We worden steeds natter en erger nog, we komen te laat. We worden verwacht op een cursus reanimeren. Aangeboden door mijn hardloopclub. Als we drijfnat te laat bij de villa aankomen zit de woonkeuken al vol met mensen. Er zijn twee instructeurs uit het ziekenhuis. Ik vind het heel nobel dat mensen leren reanimeren om levens te redden. Ik wilde ooit een EHBO cursus voor kinderen volgen, maar voordat ik me daadwerkelijk ingeschreven had lagen de verhuisplannen om van het Noorden naar het Zuiden van The States te verhuizen al op tafel. Het is er nooit meer van gekomen. Ik vind het eerlijk gezegd ook best eng om te horen wat er allemaal met kinderen kan gebeuren. Te confronterend als je zelf kleine kinderen hebt… Maar toeval bestaat niet. Het moest kennelijk zo zijn. In ons team van collega’s moest namelijk ook iemand in het bezit zijn van het certificaat. Daarom stapte ik dapper de drukke, warme woonkeuken binnen, gevuld met een tikkeltje opgewonden mannen. De meesten kwamen voor een herhaling. Mijn twee hardloopmaatjes en ik voor het eerst. De instructeur ging met sneltreinvaart door de informatie heen. Het duizelde me. Hij sprak steeds over een AED apparaat. “Hoe komen we dan zo snel aan zo’n apparaat?”, vroeg ik. “Als jij zo’n grote Hollandse mond hebt dan kun je dat straks ook vragen.” kreeg ik als antwoord. Dat vond ik raar. Nu heb ik de hele omslag dat er in korte tijd ineens overal van die apparaten op straat hangen compleet gemist. Voor ons vertrek naar México zag ik nergens zo’n kast hangen, behalve misschien in het ziekenhuis. Nu hangt er overal één. Het blijkt dus dat er heel veel burgerhulpverleners zijn in Nederland. Zij krijgen een berichtje op hun telefoon van de alarmcentrale als er in hun buurt iemand een hartstilstand krijgt. Dan zien ze op hun telefoontje een afbeelding van een stratenmap waar de dichtstbijzijnde AED machine hangt en waar het slachtoffer ligt. Dan gaan ze daar heel snel naar toe. Mooi systeem. In de praktijk betekent dat vaak dat er bij een melding van een hartstilstand binnen enkele minuten meerdere burgerhulpverleners toe komen snellen. Nu begrijp ik pas waar al die AED apparaten vandaan komen! Als je met de burgerhulpverlener de hartmassage kunt afwisselen is dat wel fijn. Het is lichamelijk best zwaar. Bovendien gaat de één met de massage door terwijl de ander de elektroden op de borstkast van het slachtoffer plaatst en de omstanders tijdens de schok op afstand houdt. Het is een samenwerking. En van groot belang. In Nederland krijgen maar liefst driehonderd mensen per week een hartstilstand buiten het ziekenhuis.
“Is de situatie veilig? Wat is er gebeurd?” schreeuwen we als we omstebeurt aan de beurt zijn. Daarbij knielen we snel naast oefenpop Anne neer. Na alle theorie ontkom ik er niet aan om alles in de praktijk te oefenen. Het verschil tussen de kandidaten is groot. Sommigen hebben het certificaat al jaren en komen jaarlijks op herhaling. Ik ben een groentje. Ik herhaal in mijn hoofd de vijf stappen. Is de situatie veilig? Bewustzijn controleren van het slachtoffer. 112 bellen met de speaker aan. Adres doorgeven. Omstander AED apparaat laten ophalen. Controleren of er een ademhaling is, zo niet met de hartmassage starten. Daarna is het een kwestie van doorgaan tot de burgerhulpverlener er is of de ambulance. Meestal komen er twee ambulances tegelijkertijd. Uit één ambulance worden alle hulpmiddelen gebruikt om het slachtoffer ter plekke te helpen. In de andere complete ambulance wordt het slachtoffer later naar het ziekenhuis vervoerd. Gedurende deze avond blijk ik de enige te zijn die vragen stelt. Als de instructeurs de avond willen afsluiten stel ik mijn állerlaatste vraag: “Wie zijn jullie eigenlijk en wat voor werk doen jullie in het Amphia ziekenhuis?” Ze vertellen ieder iets over hun werk. Eenmaal buiten wordt we me gezegd dat zo’n vraag dan weer zo typerend is voor mij. “We denken het allemaal, maar jij stelt dan toch die ene vraag”, wordt er gezegd. Ik doe zoals ik werkelijk ben. Oprecht nieuwsgierig naar de ander.
- zevende advies van Rumi
Door de regen fietsen we in het donker door een gebied, niet eens ver van mijn huis, dat ik niet ken. We zijn verdwaald. We worden steeds natter en erger nog, we komen te laat. We worden verwacht op een cursus reanimeren. Aangeboden door mijn hardloopclub. Als we drijfnat te laat bij de villa aankomen zit de woonkeuken al vol met mensen. Er zijn twee instructeurs uit het ziekenhuis. Ik vind het heel nobel dat mensen leren reanimeren om levens te redden. Ik wilde ooit een EHBO cursus voor kinderen volgen, maar voordat ik me daadwerkelijk ingeschreven had lagen de verhuisplannen om van het Noorden naar het Zuiden van The States te verhuizen al op tafel. Het is er nooit meer van gekomen. Ik vind het eerlijk gezegd ook best eng om te horen wat er allemaal met kinderen kan gebeuren. Te confronterend als je zelf kleine kinderen hebt… Maar toeval bestaat niet. Het moest kennelijk zo zijn. In ons team van collega’s moest namelijk ook iemand in het bezit zijn van het certificaat. Daarom stapte ik dapper de drukke, warme woonkeuken binnen, gevuld met een tikkeltje opgewonden mannen. De meesten kwamen voor een herhaling. Mijn twee hardloopmaatjes en ik voor het eerst. De instructeur ging met sneltreinvaart door de informatie heen. Het duizelde me. Hij sprak steeds over een AED apparaat. “Hoe komen we dan zo snel aan zo’n apparaat?”, vroeg ik. “Als jij zo’n grote Hollandse mond hebt dan kun je dat straks ook vragen.” kreeg ik als antwoord. Dat vond ik raar. Nu heb ik de hele omslag dat er in korte tijd ineens overal van die apparaten op straat hangen compleet gemist. Voor ons vertrek naar México zag ik nergens zo’n kast hangen, behalve misschien in het ziekenhuis. Nu hangt er overal één. Het blijkt dus dat er heel veel burgerhulpverleners zijn in Nederland. Zij krijgen een berichtje op hun telefoon van de alarmcentrale als er in hun buurt iemand een hartstilstand krijgt. Dan zien ze op hun telefoontje een afbeelding van een stratenmap waar de dichtstbijzijnde AED machine hangt en waar het slachtoffer ligt. Dan gaan ze daar heel snel naar toe. Mooi systeem. In de praktijk betekent dat vaak dat er bij een melding van een hartstilstand binnen enkele minuten meerdere burgerhulpverleners toe komen snellen. Nu begrijp ik pas waar al die AED apparaten vandaan komen! Als je met de burgerhulpverlener de hartmassage kunt afwisselen is dat wel fijn. Het is lichamelijk best zwaar. Bovendien gaat de één met de massage door terwijl de ander de elektroden op de borstkast van het slachtoffer plaatst en de omstanders tijdens de schok op afstand houdt. Het is een samenwerking. En van groot belang. In Nederland krijgen maar liefst driehonderd mensen per week een hartstilstand buiten het ziekenhuis.
“Is de situatie veilig? Wat is er gebeurd?” schreeuwen we als we omstebeurt aan de beurt zijn. Daarbij knielen we snel naast oefenpop Anne neer. Na alle theorie ontkom ik er niet aan om alles in de praktijk te oefenen. Het verschil tussen de kandidaten is groot. Sommigen hebben het certificaat al jaren en komen jaarlijks op herhaling. Ik ben een groentje. Ik herhaal in mijn hoofd de vijf stappen. Is de situatie veilig? Bewustzijn controleren van het slachtoffer. 112 bellen met de speaker aan. Adres doorgeven. Omstander AED apparaat laten ophalen. Controleren of er een ademhaling is, zo niet met de hartmassage starten. Daarna is het een kwestie van doorgaan tot de burgerhulpverlener er is of de ambulance. Meestal komen er twee ambulances tegelijkertijd. Uit één ambulance worden alle hulpmiddelen gebruikt om het slachtoffer ter plekke te helpen. In de andere complete ambulance wordt het slachtoffer later naar het ziekenhuis vervoerd. Gedurende deze avond blijk ik de enige te zijn die vragen stelt. Als de instructeurs de avond willen afsluiten stel ik mijn állerlaatste vraag: “Wie zijn jullie eigenlijk en wat voor werk doen jullie in het Amphia ziekenhuis?” Ze vertellen ieder iets over hun werk. Eenmaal buiten wordt we me gezegd dat zo’n vraag dan weer zo typerend is voor mij. “We denken het allemaal, maar jij stelt dan toch die ene vraag”, wordt er gezegd. Ik doe zoals ik werkelijk ben. Oprecht nieuwsgierig naar de ander.
dinsdag 15 november 2016
Vleugels
“You don't feel like your best self when you fall apart, but you have to fall apart to become your best self.”
― Richie Norton
Veel mensen op onze wereldbol leven nu in angst. Waarvan niemand dacht dat het kon gebeuren, gebeurde toch. Chaos in de wereld. Onvrede. Ik denk dat de wereld eerst flink moet schudden voordat er een positieve verandering kan plaatsvinden. Mijn yoga juf, een Amerikaanse, vergeleek het met het op z’n kop houden van je handtas. Alles valt er uit. Een leeg kauwgompapiertje, een dop zonder pen, verkreukte oude bonnetjes en wat losgeld. Er ligt een chaos voor je op tafel. Je scheidt het afval van je spulletjes en gooit de ballast weg. Je handtas is weer geordend en opgeruimd. Het is nu een chaos in Amerika en door de ballast kwijt te raken komt het uiteindelijk allemaal weer goed. Het heeft tijd nodig. Ze las tijdens de yoga les ook een brief van Einstein aan zijn dochter voor. Een fragment: “Toen ik de relativiteitstheorie voorstelde, waren er maar weinig mensen die mij begrepen en wat ik nu bekend zal maken aan de mensheid zal ook botsen met het onbegrip en de vooroordelen in de wereld. Ik vraag aan jou om de brieven te bewaren zolang als nodig is, jaren, tientallen jaren, totdat de maatschappij ver genoeg is ontwikkeld om te accepteren wat ik hieronder ga uitleggen. Er is een enorm sterke kracht die, tot nu toe, niet formeel door de wetenschap kan worden verklaard. Het is een kracht die alles en iedereen omvat en alles regeert en het zit zelfs achter ieder fenomeen dat zich in het universum manifesteert en nog niet door ons is gedefinieerd. Die universele kracht is LIEFDE.“ In yoga noemen we deze levenskracht trouwens prana. Einstein schrijft verder: “Als wij willen dat onze soort overleeft dan moeten we zin vinden in het leven; als wij de wereld willen redden en ieder levend wezen dat daarop woont dan is liefde het ware en enige antwoord. Misschien zijn we nog niet klaar om een liefdesbom te maken, een wapen krachtig genoeg om de haat, het egoïsme en de hebzucht die de planeet verwoesten, te vernietigen. Echter, ieder individu draagt een kleine maar krachtige liefdesgenerator bij zich, wiens energie erop wacht om losgelaten te worden.” Een mooie bevinding van een zeer intelligente, pragmatische onderzoeker.
Naast de grote verandering die zich nu in de wereld voltrekt gaat er ook een verandering plaats vinden in mijn eigen persoonlijke leventje. En in dat van ons gezin. Onze oudste dochter heeft een studentenkamer gevonden. Ze vliegt uit. Onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig mag ik eerst een paar weken aan het idee wennen. Het huurcontract gaat pas het nieuwe jaar in. Ze is nu sowieso al weinig thuis, want ze brengt veel tijd op de Erasmus door. En bij haar nieuwe vrienden in Rotterdam. Ze heeft in haar rugzak standaard een tandenborstel zitten, want ze blijft vaak onverwachts bij haar studievrienden slapen. Haar nieuwe onderkomen is klein, maar ligt geweldig. Nabij dé hotspot van Rotterdam. De Witte de Withstraat. Hier kom je om lekker te shoppen, hippe barretjes te bezoeken en heerlijk te eten in uitstekende restaurants en cafés. Ze heeft met haar studievrienden al eens gegeten in restaurant Bazar waar ze - naar eigen zeggen - de lekkerste linzensoep van haar leven heeft geproefd. Bazar is straks op loopafstand van haar kamer gelegen. Ze had de ongelofelijke luxe dat na hospiteren bij twee kamers de keuze bij allebei op haar viel. De veel grotere kamer lag echter in een ongure buurt. Ze heeft een goede keus gemaakt. Ik heb zelf nooit op kamers gewoond tijdens mijn studie . Alhoewel ik veel tijd in de studentenkamers van mijn lief heb doorgebracht. We zijn gaan samenwonen aan het eind van onze studententijd. In een benedenwoninkje in Amsterdam-Oost. Op kamers wonen hoort een beetje bij het student zijn. Een groeimoment. Net zo’n groeimoment als de reis naar Azië die ons kind in haar uppie maakte. Ze blijft voorlopig in het weekend bij de supermarkt in Breda werken. We mogen dus nog wekelijks genieten van haar verhalen, haar mening en haar gezelschap. Ze spreidt langzaam haar vleugels om straks helemaal uit te kunnen vliegen.
― Richie Norton
Veel mensen op onze wereldbol leven nu in angst. Waarvan niemand dacht dat het kon gebeuren, gebeurde toch. Chaos in de wereld. Onvrede. Ik denk dat de wereld eerst flink moet schudden voordat er een positieve verandering kan plaatsvinden. Mijn yoga juf, een Amerikaanse, vergeleek het met het op z’n kop houden van je handtas. Alles valt er uit. Een leeg kauwgompapiertje, een dop zonder pen, verkreukte oude bonnetjes en wat losgeld. Er ligt een chaos voor je op tafel. Je scheidt het afval van je spulletjes en gooit de ballast weg. Je handtas is weer geordend en opgeruimd. Het is nu een chaos in Amerika en door de ballast kwijt te raken komt het uiteindelijk allemaal weer goed. Het heeft tijd nodig. Ze las tijdens de yoga les ook een brief van Einstein aan zijn dochter voor. Een fragment: “Toen ik de relativiteitstheorie voorstelde, waren er maar weinig mensen die mij begrepen en wat ik nu bekend zal maken aan de mensheid zal ook botsen met het onbegrip en de vooroordelen in de wereld. Ik vraag aan jou om de brieven te bewaren zolang als nodig is, jaren, tientallen jaren, totdat de maatschappij ver genoeg is ontwikkeld om te accepteren wat ik hieronder ga uitleggen. Er is een enorm sterke kracht die, tot nu toe, niet formeel door de wetenschap kan worden verklaard. Het is een kracht die alles en iedereen omvat en alles regeert en het zit zelfs achter ieder fenomeen dat zich in het universum manifesteert en nog niet door ons is gedefinieerd. Die universele kracht is LIEFDE.“ In yoga noemen we deze levenskracht trouwens prana. Einstein schrijft verder: “Als wij willen dat onze soort overleeft dan moeten we zin vinden in het leven; als wij de wereld willen redden en ieder levend wezen dat daarop woont dan is liefde het ware en enige antwoord. Misschien zijn we nog niet klaar om een liefdesbom te maken, een wapen krachtig genoeg om de haat, het egoïsme en de hebzucht die de planeet verwoesten, te vernietigen. Echter, ieder individu draagt een kleine maar krachtige liefdesgenerator bij zich, wiens energie erop wacht om losgelaten te worden.” Een mooie bevinding van een zeer intelligente, pragmatische onderzoeker.
Naast de grote verandering die zich nu in de wereld voltrekt gaat er ook een verandering plaats vinden in mijn eigen persoonlijke leventje. En in dat van ons gezin. Onze oudste dochter heeft een studentenkamer gevonden. Ze vliegt uit. Onder moeders vleugels vandaan. Gelukkig mag ik eerst een paar weken aan het idee wennen. Het huurcontract gaat pas het nieuwe jaar in. Ze is nu sowieso al weinig thuis, want ze brengt veel tijd op de Erasmus door. En bij haar nieuwe vrienden in Rotterdam. Ze heeft in haar rugzak standaard een tandenborstel zitten, want ze blijft vaak onverwachts bij haar studievrienden slapen. Haar nieuwe onderkomen is klein, maar ligt geweldig. Nabij dé hotspot van Rotterdam. De Witte de Withstraat. Hier kom je om lekker te shoppen, hippe barretjes te bezoeken en heerlijk te eten in uitstekende restaurants en cafés. Ze heeft met haar studievrienden al eens gegeten in restaurant Bazar waar ze - naar eigen zeggen - de lekkerste linzensoep van haar leven heeft geproefd. Bazar is straks op loopafstand van haar kamer gelegen. Ze had de ongelofelijke luxe dat na hospiteren bij twee kamers de keuze bij allebei op haar viel. De veel grotere kamer lag echter in een ongure buurt. Ze heeft een goede keus gemaakt. Ik heb zelf nooit op kamers gewoond tijdens mijn studie . Alhoewel ik veel tijd in de studentenkamers van mijn lief heb doorgebracht. We zijn gaan samenwonen aan het eind van onze studententijd. In een benedenwoninkje in Amsterdam-Oost. Op kamers wonen hoort een beetje bij het student zijn. Een groeimoment. Net zo’n groeimoment als de reis naar Azië die ons kind in haar uppie maakte. Ze blijft voorlopig in het weekend bij de supermarkt in Breda werken. We mogen dus nog wekelijks genieten van haar verhalen, haar mening en haar gezelschap. Ze spreidt langzaam haar vleugels om straks helemaal uit te kunnen vliegen.
dinsdag 8 november 2016
Hoofdpijn
A great wind is blowing, and that gives you either imagination or a headache.
- Catherine the Great
Ieieieie! Ik gil de longen uit mijn lijf. Ik ren tegelijkertijd de benen onder mijn lijf vandaan. Ik sleur mijn neefje met me voort. Ik heb zijn winterjas stevig vastgegrepen. We zijn in het bos. Ik zie geen hand voor ogen in het donker. We rennen hard vooruit. Tussen de bomen door. Hij gilt onderweg “tante Anjaaaa!” en dan stoppen we. Ik heb van schrik in mijn broek geplast. Het geluid van de kettingzaag hoor ik nog in de verte. De rest van de groep voegt zich opgewonden bij ons. Iedereen heeft een spectaculair verhaal over de kettingzaag. We zijn ons allemaal kapot geschrokken. We lopen vanavond een huiveringwekkende griezelwandeling. Door een donker bos in de Noordoostpolder. De tocht duurt anderhalf uur en is doodeng. Eerder was ik me ook al wild geschrokken door een…clown! Er lag iets donkers op het pad voor ons. We stoppen prompt. We turen er allemaal naar. Achter een boom laat een onverlaat ons schrikken. Niemand durft verder te lopen. We staan met z’n achten dicht op elkaar gepropt. We verzetten geen stap. Ik draag de stormlantaarn en loop voorzichtig op mijn hoede naar de donkere vlek. Het lijkt een pop. Het ligt in de modder, in de kou, op de grond. Ik schijn wat dichter bij het witte gezicht en ineens…boe! Van schrik scheld ik die man verrot. Hij heeft me de stuipen om het lijf gejaagd! Zo lopen we anderhalf uur lang door een onbekend bos waar ze met machines een laaghangende mist tussen de bomen hebben gemaakt. Het is onbewolkt. We zien duizenden sterren. De kinderen zijn opgewonden. Ik voel een hoofdpijn opkomen. Teveel spanning voor mij. Zo’n decor van horror movies is eigenlijk niks voor mij. We lopen over een nep kerkhof en ik verwacht elk moment de zombies uit The walking dead op me af komen scharrelen. We lopen de hele wandeling uit. Gilgeluiden uit het bos. Ik sta nog regelmatig in de blupsie met mijn schoenen of struikel over gladde boomwortels. Mijn zus ligt zelfs twee keer gestrekt in de modder. Hartstikke leuke avond. Althans, voor de kinderen dan….
Dit is mijn 400e blog! Ik sta er niet eens bij stil, maar ik nummer de blogs in mijn bewaarmapje en dit is dus de 400e . Ik vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke dag is er voldoende gelegenheid om je te ergeren. Aan die lastige collega bijvoorbeeld of aan degene die gehaast voordringt in een lange rij. Mijn blog is een momentje van bezinning, relativering en over het algemeen positief geschreven. Deze week ergerde ik me aan het verhuisbedrijf die het flikte om na een lange radiostilte tóch weer te dreigen met een betaling. Zelfs met een deurwaarder! Ik voelde direct een spanning achter mijn oog opkomen. Ik probeer al maanden mijn balans weer te zoeken na de verschrikkelijke nasleep van onze verhuizing. Ik voel ook dat ik er bijna ben. Ik voel me ontspannen. Ik voel me heerlijk in mijn lijf. Toch raak ik van zo’n brief kennelijk meteen van slag. Een groot deel van je ergernissen hebben met je verwachtingen te maken. Over hoe je vindt dat mensen zich horen te gedragen. Ik had verwacht dat de financiële nasleep van de verhuizing afgerond was. Dat we een deal gesloten hadden. Klaar. Die bewuste avond van de brief ging ik toevallig naar een gong bath op mijn yoga school. Een soort concert van gong geluiden. Elke gong, er waren er vijf, is heel groot en van brons gemaakt. Een gong bath is een vorm van Kundalini yoga. Yoga waar mantra’s van grote invloed zijn op het bewustzijn en welzijn. Het woord naad speelt een belangrijke rol hierin. Naad betekent "de essentie van alle geluid." Het gaat om bijzondere trillingen, een universeel gebalanceerd geluid. Het patroon en de frequentie van de gongtrilling wordt via de oorschelp rechtstreeks naar de hersenen gesluisd. Deze trillingen hebben daar een directe invloed op de chemische stofjes in je hersenen. Voorafgaand aan het concert deden we wat Kundalini oefeningen. Heel simpel. Daarna lagen we een uur op onze mat met warme dekentjes over ons heen te ontspannen. Luisterend naar de geluiden van de gong. Het klonk alsof ik in het universum rondzweefde. Het klonk als planeten op afstand, een suizend geluid van hun bewegingen. Soms kwam het heel dichtbij en kreeg ik er hartkloppingen van. Mijn hoofdpijn was tijdens het gong bath inderdaad even verdwenen. Om bij thuiskomst weer terug te keren. Een paar dagen na ontvangst van de intimiderende brief bleek dat het verhuisbedrijf zélf een fout gemaakt had in hun administratie. Excuses werden luchtig aangeboden onderaan in een mailtje. Typerend.
- Catherine the Great
Ieieieie! Ik gil de longen uit mijn lijf. Ik ren tegelijkertijd de benen onder mijn lijf vandaan. Ik sleur mijn neefje met me voort. Ik heb zijn winterjas stevig vastgegrepen. We zijn in het bos. Ik zie geen hand voor ogen in het donker. We rennen hard vooruit. Tussen de bomen door. Hij gilt onderweg “tante Anjaaaa!” en dan stoppen we. Ik heb van schrik in mijn broek geplast. Het geluid van de kettingzaag hoor ik nog in de verte. De rest van de groep voegt zich opgewonden bij ons. Iedereen heeft een spectaculair verhaal over de kettingzaag. We zijn ons allemaal kapot geschrokken. We lopen vanavond een huiveringwekkende griezelwandeling. Door een donker bos in de Noordoostpolder. De tocht duurt anderhalf uur en is doodeng. Eerder was ik me ook al wild geschrokken door een…clown! Er lag iets donkers op het pad voor ons. We stoppen prompt. We turen er allemaal naar. Achter een boom laat een onverlaat ons schrikken. Niemand durft verder te lopen. We staan met z’n achten dicht op elkaar gepropt. We verzetten geen stap. Ik draag de stormlantaarn en loop voorzichtig op mijn hoede naar de donkere vlek. Het lijkt een pop. Het ligt in de modder, in de kou, op de grond. Ik schijn wat dichter bij het witte gezicht en ineens…boe! Van schrik scheld ik die man verrot. Hij heeft me de stuipen om het lijf gejaagd! Zo lopen we anderhalf uur lang door een onbekend bos waar ze met machines een laaghangende mist tussen de bomen hebben gemaakt. Het is onbewolkt. We zien duizenden sterren. De kinderen zijn opgewonden. Ik voel een hoofdpijn opkomen. Teveel spanning voor mij. Zo’n decor van horror movies is eigenlijk niks voor mij. We lopen over een nep kerkhof en ik verwacht elk moment de zombies uit The walking dead op me af komen scharrelen. We lopen de hele wandeling uit. Gilgeluiden uit het bos. Ik sta nog regelmatig in de blupsie met mijn schoenen of struikel over gladde boomwortels. Mijn zus ligt zelfs twee keer gestrekt in de modder. Hartstikke leuke avond. Althans, voor de kinderen dan….
Dit is mijn 400e blog! Ik sta er niet eens bij stil, maar ik nummer de blogs in mijn bewaarmapje en dit is dus de 400e . Ik vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke dag is er voldoende gelegenheid om je te ergeren. Aan die lastige collega bijvoorbeeld of aan degene die gehaast voordringt in een lange rij. Mijn blog is een momentje van bezinning, relativering en over het algemeen positief geschreven. Deze week ergerde ik me aan het verhuisbedrijf die het flikte om na een lange radiostilte tóch weer te dreigen met een betaling. Zelfs met een deurwaarder! Ik voelde direct een spanning achter mijn oog opkomen. Ik probeer al maanden mijn balans weer te zoeken na de verschrikkelijke nasleep van onze verhuizing. Ik voel ook dat ik er bijna ben. Ik voel me ontspannen. Ik voel me heerlijk in mijn lijf. Toch raak ik van zo’n brief kennelijk meteen van slag. Een groot deel van je ergernissen hebben met je verwachtingen te maken. Over hoe je vindt dat mensen zich horen te gedragen. Ik had verwacht dat de financiële nasleep van de verhuizing afgerond was. Dat we een deal gesloten hadden. Klaar. Die bewuste avond van de brief ging ik toevallig naar een gong bath op mijn yoga school. Een soort concert van gong geluiden. Elke gong, er waren er vijf, is heel groot en van brons gemaakt. Een gong bath is een vorm van Kundalini yoga. Yoga waar mantra’s van grote invloed zijn op het bewustzijn en welzijn. Het woord naad speelt een belangrijke rol hierin. Naad betekent "de essentie van alle geluid." Het gaat om bijzondere trillingen, een universeel gebalanceerd geluid. Het patroon en de frequentie van de gongtrilling wordt via de oorschelp rechtstreeks naar de hersenen gesluisd. Deze trillingen hebben daar een directe invloed op de chemische stofjes in je hersenen. Voorafgaand aan het concert deden we wat Kundalini oefeningen. Heel simpel. Daarna lagen we een uur op onze mat met warme dekentjes over ons heen te ontspannen. Luisterend naar de geluiden van de gong. Het klonk alsof ik in het universum rondzweefde. Het klonk als planeten op afstand, een suizend geluid van hun bewegingen. Soms kwam het heel dichtbij en kreeg ik er hartkloppingen van. Mijn hoofdpijn was tijdens het gong bath inderdaad even verdwenen. Om bij thuiskomst weer terug te keren. Een paar dagen na ontvangst van de intimiderende brief bleek dat het verhuisbedrijf zélf een fout gemaakt had in hun administratie. Excuses werden luchtig aangeboden onderaan in een mailtje. Typerend.
dinsdag 1 november 2016
Kuikentjes
“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”
- Terry Pratchett
Mijn eerste keer. Mijn eerste keer mee op zakenreis met mijn lief. Hoeveel jaren reist hij al voor zijn werk de wereld over? Dit is de allereerste keer dat ik meereis. In zijn gloednieuwe lease-bak rijden we samen door het donker in vier uurtjes naar Parijs. Voor ons vertrek ging niet alles op rolletjes. Onze drie meiden worden al groot, maar in mijn ogen blijven ze, geloof ik, altijd klein. Ik kan ze prima loslaten. Ik kan ze alleen moeilijk loslaten (of achterlaten) voor mijn eigen pleziertje. Ik vraag de oudste daarom om deze dagen gezellig thuis te blijven bij haar zusjes. Ze vergeet mijn verzoek prompt en ik lees later in onze familie ‘app dat ze - heel stoer - een retourtje Londen geboekt heeft. Om spontaan haar beste Mexicaanse vriendin te bezoeken. Precies de dagen dat we naar Parijs gaan. Ach, die andere twee zijn toch ook best groot? Een paar dagen samen in huis moet toch lukken? Inden is deze week net terug uit Sri Lanka en wordt gevraagd om een avond op te passen in een Spaanstalig gezin. We hebben weer een uitdaging, want ze mag niet alleen in de avond over straat. Toch maar niet mee naar Parijs dan? Ze regelt zelf dat ze opgehaald en thuisgebracht wordt. De jongste vind ik écht te klein om een avond alleen thuis te blijven en om alleen naar bed te gaan. Ook zij regelt zelf een sleep-over bij een vriendinnetje. De meisjes gunnen ons de trip naar Parijs… Op het laatste moment krijgt de jongste echter nog een uitnodiging voor een Halloweenfeest als wij in Parijs zijn. Ze wil er erg graag heen. Zij mag natuurlijk ook niet over straat in het donker. Ze regelt zelf vervoer. Drie zelfstandige kuikentjes. Daarom zit ik nu tóch hier. In Parijs. Ook al moesten we plotseling ook nog de avond vóór ons geplande vertrek wegrijden…
We slapen in een superluxe hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Alles is zó luxe hier. De hotelkamer om te beginnen, maar ook aan het ontbijtbuffet ontbreekt niets. Het metrostation ligt op loopafstand van ons hotel. Wat heerlijk is voor mij, want manlief moet wel werken natuurlijk. Ik zwerf overdag in m’n uppie door de lichtstad. Herfst in Parijs. Ik sluit aan in een lange rij voor museum het Louvre, wurm me naar voren tussen hordes Japanners en Chinezen om de Mona Lisa van dichtbij te zien, geniet van het herfstzonnetje en kan goed slagen voor kleding in een Franse winkel. Ik lees mijn boek en schrijf mijn blog op een bankje aan de oever van de Seine. Thermoskan met thee en zelfgebakken koekjes - meegenomen van het ontbijtbuffet - binnen handbereik. Ik pak nog eens de metro naar een hip winkelcentrum en geniet van mijn twee volle dagen me-time. En van mijn we-time met mijn lief. We ontbijten en eten samen. We praten. We lopen op zaterdagochtend samen hard langs de Seine waar ik een aanval van hoogtevrees krijg op de hoge kade langs het water. We zijn samen. We zijn samen onderweg. De laatste keer samen onderweg was vijf jaar geleden toen we een oriëntatietrip maakten naar México waar we toen een paar stranddagen aan geplakt hadden. Ik besef nu hier in Parijs, ver weg van onze meisjes, dat ze zich klaar maken voor de grote sprong, om los te laten, om uit te vliegen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig. De twee oudsten ontdekken de wereld zonder ons. In één week tijd komt Inden vol indrukken terug uit Sri Lanka, vliegt Anthe in een opwelling naar Londen en reis ik eerst met vriendinnen naar Berlijn om een paar dagen later met manlief naar Parijs te rijden. Ik ben trots op ons gezin. Op ons reislustige gezin. Op onze nieuwsgierige aard en het open staan voor de kleine mysteries van het leven. Ik ben trots op de groeiende zelfstandigheid van onze drie dochters. Ik ben trots op óns.
Parijs, zaterdag 29 oktober 2016
- Terry Pratchett
Mijn eerste keer. Mijn eerste keer mee op zakenreis met mijn lief. Hoeveel jaren reist hij al voor zijn werk de wereld over? Dit is de allereerste keer dat ik meereis. In zijn gloednieuwe lease-bak rijden we samen door het donker in vier uurtjes naar Parijs. Voor ons vertrek ging niet alles op rolletjes. Onze drie meiden worden al groot, maar in mijn ogen blijven ze, geloof ik, altijd klein. Ik kan ze prima loslaten. Ik kan ze alleen moeilijk loslaten (of achterlaten) voor mijn eigen pleziertje. Ik vraag de oudste daarom om deze dagen gezellig thuis te blijven bij haar zusjes. Ze vergeet mijn verzoek prompt en ik lees later in onze familie ‘app dat ze - heel stoer - een retourtje Londen geboekt heeft. Om spontaan haar beste Mexicaanse vriendin te bezoeken. Precies de dagen dat we naar Parijs gaan. Ach, die andere twee zijn toch ook best groot? Een paar dagen samen in huis moet toch lukken? Inden is deze week net terug uit Sri Lanka en wordt gevraagd om een avond op te passen in een Spaanstalig gezin. We hebben weer een uitdaging, want ze mag niet alleen in de avond over straat. Toch maar niet mee naar Parijs dan? Ze regelt zelf dat ze opgehaald en thuisgebracht wordt. De jongste vind ik écht te klein om een avond alleen thuis te blijven en om alleen naar bed te gaan. Ook zij regelt zelf een sleep-over bij een vriendinnetje. De meisjes gunnen ons de trip naar Parijs… Op het laatste moment krijgt de jongste echter nog een uitnodiging voor een Halloweenfeest als wij in Parijs zijn. Ze wil er erg graag heen. Zij mag natuurlijk ook niet over straat in het donker. Ze regelt zelf vervoer. Drie zelfstandige kuikentjes. Daarom zit ik nu tóch hier. In Parijs. Ook al moesten we plotseling ook nog de avond vóór ons geplande vertrek wegrijden…
We slapen in een superluxe hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Alles is zó luxe hier. De hotelkamer om te beginnen, maar ook aan het ontbijtbuffet ontbreekt niets. Het metrostation ligt op loopafstand van ons hotel. Wat heerlijk is voor mij, want manlief moet wel werken natuurlijk. Ik zwerf overdag in m’n uppie door de lichtstad. Herfst in Parijs. Ik sluit aan in een lange rij voor museum het Louvre, wurm me naar voren tussen hordes Japanners en Chinezen om de Mona Lisa van dichtbij te zien, geniet van het herfstzonnetje en kan goed slagen voor kleding in een Franse winkel. Ik lees mijn boek en schrijf mijn blog op een bankje aan de oever van de Seine. Thermoskan met thee en zelfgebakken koekjes - meegenomen van het ontbijtbuffet - binnen handbereik. Ik pak nog eens de metro naar een hip winkelcentrum en geniet van mijn twee volle dagen me-time. En van mijn we-time met mijn lief. We ontbijten en eten samen. We praten. We lopen op zaterdagochtend samen hard langs de Seine waar ik een aanval van hoogtevrees krijg op de hoge kade langs het water. We zijn samen. We zijn samen onderweg. De laatste keer samen onderweg was vijf jaar geleden toen we een oriëntatietrip maakten naar México waar we toen een paar stranddagen aan geplakt hadden. Ik besef nu hier in Parijs, ver weg van onze meisjes, dat ze zich klaar maken voor de grote sprong, om los te laten, om uit te vliegen. Ze zijn behoorlijk zelfstandig. De twee oudsten ontdekken de wereld zonder ons. In één week tijd komt Inden vol indrukken terug uit Sri Lanka, vliegt Anthe in een opwelling naar Londen en reis ik eerst met vriendinnen naar Berlijn om een paar dagen later met manlief naar Parijs te rijden. Ik ben trots op ons gezin. Op ons reislustige gezin. Op onze nieuwsgierige aard en het open staan voor de kleine mysteries van het leven. Ik ben trots op de groeiende zelfstandigheid van onze drie dochters. Ik ben trots op óns.
Parijs, zaterdag 29 oktober 2016
Abonneren op:
Posts (Atom)
