Selfie stick

Hier zu sein ist so viel.
- Rainer Maria Silke

Het Italiaanse zonnetje schijnt, al merken we daar niet zo veel van in de supersmalle straatjes van deze stad. Het zonlicht kan de straatstenen niet bereiken door de hoge huizen aan weerszijden van de steegjes. We zijn in Venetië. De mensenmassa in deze stad aan de Adriatische Zee is overwelmend. We zijn op Piazza le Roma uit de bus gestapt en sindsdien zie ik overal hordes mensen. Toeristen. Overal waar ik kijk ziet het werkelijk zwart van de mensen. Ik had heus wel verwacht dat er met Pasen veel mensen naar deze romantische stad zouden komen. Dit had ik, wellicht te naïef, niet zien aankomen. Schakelen moeten we. En hoewel Venetië door de dagelijkse stroom toeristen lang niet overal meer sereen is heeft ze tóch haar magie behouden. Dat ontdekken we pas later. La Serenissima wordt ze liefkozend door de Italianen genoemd. Koningin van het water. Als ik, onderweg naar de overbekende Rialtobrug, een paar fotootjes met mijn camera heb geschoten is de batterij leeg. Heel onnadenkend had ik de cameratas thuis gelaten. Met de reservebatterij erin. Vandaag zal ik geen foto’s meer kunnen maken. Daar zou ik vroeger heel teleurgesteld van kunnen worden. Nu kan ik het verbazingwekkend snel loslaten. Het is zoals het is. Bovendien, Mark heeft zijn iPhone mee en daar kunnen echt mooie foto’s mee gemaakt worden. Ook selfies. Onze groep van vijf zet je echter niet zo makkelijk op een selfie waar ook de kanaaltjes met gondels nog op de achtergrond te zien moeten zijn… We volgen de meute en dwalen uren door de stad. Overal marktkraampjes met toeristische koopwaar. Als we bij de wereldberoemde brug zijn blijkt hij in de steigers te staan. Renovatie.

We lopen verder naar het zonovergoten San Marco plein. Met een ijsje in mijn hand om me heen kijkend valt me op dat veel toeristen een zogenaamde selfie-stick hebben. Natuurlijk heb ik dat wel eens eerder gezien, maar ineens zie ik het licht. In zo’n stad met veel bezienswaardigheden en alleen een iPhone om alles vast te leggen is dit dé oplossing! Voor vijf euro zijn ze bij elke kraam te koop. We beginnen op het plein. Het is zo lollig om met z’n allen in beeld te komen en dan ook het basiliek in beeld te krijgen. Om de beurt mogen we de stok vast houden en op het knopje drukken. We hebben het ineens ontdekt. Op bruggetjes staan we dicht bij elkaar om een gondel in het kanaal in de lens te spotten. Het verhoogt absoluut het plezier van de stadstour! Als aan beiden kanten van een bruggetje antieke gondels varen is het enthousiasme te groot: aan welke kant moeten we poseren? Als we eind van de middag terug naar Piazza le Roma willen lopen zijn we de weg kwijt. Wat wil je ook: met meer dan 150 kanalen, ruim 400 bruggetjes en ontelbaar veel steegjes? Ook daar blijkt de iPhone op de stick dé oplossing. Maren loopt voorop met de stratenmap op de telefoon. We lopen door de leukste wijkjes. Overal rustige pleinen met terrasjes. We klimmen tientallen bruggetjes over en genieten van dit betoverende deel van de stad. Hier komen geen hordes toeristen. Geen marktkraampjes. Stilletjes glijden de gondels in het lichtgroene water voorbij. Een gondelier neuriet een liedje. Nu zie ik de romantiek van de stad. De magie. Om elke hoek een ander steegje of kanaal. De rust. Het wasgoed dat hoog aan de waslijnen in het zonlicht hangt te drogen. De bloembakken voor de ramen. De geweldige boetiekjes met luxe kookspullen, trattoria en knusse bloemen- of sieradenwinkeltjes. We zijn een paar dagen in een van de meest romantische steden van Europa!

Venetië - 25 maart 2016

Kerst in maart

Acceptatie betekent: dit is wat de situatie, dit moment, van me vraagt en daarom ben ik van harte bereid om dat te doen.
- Eckhart Tolle

Ik krijg de deur nauwelijks open zoveel klanten staan er binnen. Ik excuseer me als ik me erbij prop. Iedereen schuift nog wat dichter tegen elkaar aan. Het is iets na half negen op zaterdagochtend. Op weg van het station zag ik al mensen op straat met handen vol taartdozen van deze bakker. Bakker Jan de Groot. De bakplaten met Bosschebollen zijn niet aan te slepen. Ik ben in ’s-Hertogenbosch. Bij dé bakker die bekend staat om zijn Bosschebollen. Trots neem ik een doos met vijf Bosschebollen mee. Het is me gelukt om vanavond met de beloofde lekkernij thuis te komen. Ik mag een dag in Den Bosch werken. In een net geopende pop-up store van de juwelier waar ik werk. Ik werk met een collega die net gestart is. Ze vertelt me dat het haar derde werkdag is. Dit kan een interessante dag worden, denk ik. Ik weet zelf nog lang niet alles van de kassahandelingen. En trouwens ook niet van horloges en sieraden. Bij het openen van de dag op de kassa maak ik al een goede beurt. “Dat jij dat allemaal al weet!” roept ze uit. Mijn ego groeit, want in Breda ben ik het groentje die bijna alles moet vragen. We zijn maar met z’n tweetjes dus de dag starten met een kopje thee zit er niet in. Ik loop een rondje langs de vitrines en zodra de rolluiken omhoog gaan lopen er al klanten binnen. Recht voor de deur is de zaterdagse weekmarkt. Het is hartstikke druk op straat. De stroom klanten stopt de hele dag niet meer. Alle sieraden zijn enorm afgeprijsd in deze tijdelijke winkel. Alle horloges en sieraden gaan voor lage prijzen weg. We mogen de sieraden niet inpakken. Geen mooie tasjes met gekleurd crêpe papier erin. Geen strikken of een cadeaupapiertje eromheen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik loop dus even naar mijn collega’s in de winkel ernaast en haal toch wat cadeaupapier, lint en tasjes. We vullen geen garantiebewijzen in bij de merkhorloges. De bon is de garantie. Al snel merk ik dat ik voornamelijk achter de kassa sta. In Breda zit ik met klanten aan tafel. Loop mee naar de deur. Ik geef ze een hand als afscheid. Veel aandacht voor de klant. Voor hun viermomentje. Chique juwelen. Hier juist niet.

Alles draait om de prijs. Ik heb het gevoel dat er veel gestolen wordt uit de winkel. Voor in de winkel zijn namelijk geen vitrines. Het is veel te druk om overzicht te houden. Mensen raken geïrriteerd omdat ze lang in de rij moeten staan. Klanten moeten lang wachten voordat we met een sleutel de vitrines kunnen openen. We zijn onderbezet. Mensen willen vandaag alleen de prijs weten. Inpakken en wegwezen. Mijn collegaatje en ik werken de hele dag langs elkaar heen. We zien elkaar nauwelijks door de menigte van klanten. Als het ‘ineens’ sluitingstijd is komt de manager van de juwelier ernaast in de winkel. De rolluiken moeten dicht, maar er zijn nog veel te veel klanten! Er staat ook nog een lange rij bij de kassa. Zij werkt de rij weg. Tussendoor bijt ze nog een boze klant toe dat ze ook niet meer dan haar best kan doen. Mijn collegaatje en ik helpen de laatste klanten en uiteindelijk kan het rolluik echt dicht. Wat een dag! We hebben een omzet die niet onder doet voor een Kerstomzet (waar dan met vijf collega’s aan gewerkt wordt). Met z’n tweetjes alleen maar goedkoop spul verkopen en dan ook zo’n hoge omzet behalen is bewonderenswaardig. Zo kijk ik ook naar mijn nieuwe collega. Ze is aangenomen om élke dag in de pop-up store te werken. Eén dag in Den Bosch was leuk voor mij. De dag vlóóg voorbij. Maar niet voor herhaling vatbaar. In de trein naar huis overdenk ik mijn dag. Mijn eigen werk bij de juwelier is veel leuker en uitdagender. En ook minder intensief. Ik stond de ochtend erna met een vermoeid lijf op. We zijn die vrije zondag met de hippie bus naar de Loonse en Drunense duinen gereden. Terwijl ik van een heerlijke wandeling met een lekker voorjaarszonnetje erbij geniet, staat mijn arme collega wéér in de pop-up store haar benen uit haar lijf te rennen. Ik zou voor geen goud met haar willen ruilen.

Ondergesneeuwde taal

Wees als de zon in mededogen en compassie.
- Rumi

“We moesten het op school out acten” hoor ik haar zeggen. Of ze stelt me de vraag “Ik heb geen force, kun jij het tillen?” Ook hoor ik “Die juf heeft echt geen leuke personality!” als ze uit school komt. En daarna klagend “Voor die test moet ik drie chapters leren! Het is unfair!” Het Nederlands schiet haar niet te binnen. “Mam, we gaan op school koken voor elderly people” vind ik best schattig klinken uit haar mond. Schoolverhalen aan de eettafel gaan meestal in het Engels. Moppen ook. Mijn vriendin zei onlangs tegen Maren dat haar nichtje uit Australië hetzelfde accent heeft als Maren als ze Nederlands praat. Onze meiden pesten elkaar in het Engels. Ze kennen meer Engelse scheldwoorden dan Nederlandse. Zonder moeite switchen ze van de ene taal naar de andere. Het valt Mark en mij eigenlijk nauwelijks op. Het stotteren van onze jongste, haar zoeken naar woorden valt wél op. We voelen compassie. Als je zonder enige moeite in twee talen kunt communiceren ben je tweetalig. Ook al heb je de andere taal later in je leven aangeleerd. De definitie van tweetalig is trouwens moeilijk te bepalen. Het gaat in eerste instantie om een gevoel. Taal is een levend iets dat in onze verbeelding vastgelegd is en onze werkelijkheid bepaalt. Taal, emotie en identiteit zijn natuurlijk heel nauw met elkaar verbonden. Hoe zit het met tweetalige kinderen om een idee of een gevoel uit te drukken? Zij kunnen creatiever omgaan met taal. Bij Maren kunnen wonderlijke taalkundige uitvindingen optreden. Heel creatief. Heel grappig ook. Dat komt omdat ze dagelijks met meer dan één taal moet jongleren. Al jaren spreekt ze elke schooldag Engels en thuis Nederlands. Als een woord haar geest ontglipt, of er is zelfs geen andere manier om iets uit te drukken, kan ze uitreiken naar een oplossing uit een andere taal... Inden en Anthe kunnen de talen beter scheiden dan hun zusje. Spaans wordt door alle drie de meiden steeds minder gebruikt. Sowieso lag in México onze voorkeur bij Engels in plaats van Spaans. Ook al hebben we 5,5 jaar in een Spaanstalig land gewoond! Dus ook als er nu een Spaanstalig vriendinnetje thuis mee eet, kletsen we meestal in het Engels. In México waar de kinderen naar een Amerikaanse school gingen merkten wij bij de meiden dat Engels de overheersende taal werd. Dat is een heel normaal verschijnsel, want de kinderen hoorden die taal op de meeste plaatsen buiten ons gezin: op school, op sport, tijdens het spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Hun moedertaal raakte daardoor wat ondergesneeuwd. Terwijl Mark en ik het belangrijk vonden dat ze ook hun moedertaal bleven beheersen. Thuis was dus de afspraak dat er Nederlands gesproken werd (behalve als we bezoek in huis hadden). Een andere afspraak had kunnen zijn dat de eerste zin telt. Als een zin in een bepaalde taal is, is het antwoord ook in diezelfde taal. Dat gebeurt nu niet bij ons.

Recente studies beweren dat tweetalige mensen een sterkere "meta-taalbewustzijn” hebben. Dit wordt gebruikt bij het oplossen van problemen in gebieden buiten de taal. Zoals wiskunde. Handig! Het leren van een nieuwe taal is als een oefening voor je hersenen: het stimuleert en verhoogt verbindingen in de hersenen. Dat mijn brein wat ouder en dus minder flexibel is merkte ik énorm met het aanleren van de Spaanse taal! Sommigen beweren dat het leren van talen hun leven en persoonlijkheid heeft beïnvloed. Dat ze meer open, creatief, zelfverzekerd en tolerant zijn in de nieuwe taal. Dat zou kunnen. Het is zéker waar dat talen mensen veranderen. Het is niet ongewoon om een andere kant van iemand te zien als deze een andere taal aan het spreken is. Reuze interessante materie. Hoe kiest het brein bijvoorbeeld één van de taal paden? Zoals in dromen? Wordt dit beïnvloed door het gemak, de context of zijn er bepaalde hersenkronkeltjes die het meest versterkt zijn na verloop van tijd? Hoe meer verbindingen in de hersenen, hoe meer mogelijkheden. Deze zogenaamde cognitieve flexibiliteit wordt geassocieerd met creativiteit. Tweetalige mensen zouden meer creatief zijn. Oók een leuke bijkomstigheid. Maren te zien jongleren met taal is sowieso leuk. Ook al voelen we compassie…bijna dagelijks liggen we allemaal in een deuk om een verspreking die ze doet.

Ontevreden planeten

Het is een gave eenvoudig te zijn. Het is een gave vrij te zijn. Het is een gave daar terecht te komen waar je wezen moet. En als je bent waar je thuishoort, blijkt het een vallei van liefde en geluk te zijn.
- Shaker hymn

Deze maand is er iets bijzonders aan de hand: de vier belangrijkste planeten vormen een vlinder aan de hemel. Maar liefst vier planeten – Jupiter, Saturnus, Pluto en Uranus – verbinden zich met elkaar om een soort vlinderfiguur te vormen. Zo’n complexe symmetrie komt niet vaak voor en heeft vrijwel altijd een bijzondere betekenis in de astrologie. Jupiter wijst op groei en expansie. Deze planeet laat dingen soms uit de hand lopen of blaast ze tot enorme proporties op. Saturnus daarentegen zet zich in om zaken juist in de hand te houden. En doet dat deze maand heel krampachtig. Dat betekent dat er veel spanning kan ontstaan. Ik geloof niet bijster veel in de stand van onze planeten en hun betekenis. Maar ik geloof wél in energie en interacties. Deze bijzondere stand van de planeten zorgt er volgens kenners voor dat zaken die er op het eerste gezicht fantastisch uitzien nu op grootse manier kunnen mislukken. Ik lees dat veranderingen in maart niet altijd rechtvaardig zullen zijn. Als voorbeeld wordt er in de tekst genoemd dat een verzekering niet uitkeert waar je recht op hebt. Het is bij deze energie volgens het artikel moeilijk je recht te halen. Pats. Boem. Mijn interesse is direct gewekt. Ik lees verder. De stand van de planeten kan zorgen voor veel onrust en ontevredenheid. Er kan een negatieve stemming ontstaan. Deze energie versterkt eigenlijk het algehele gevoel van onbehagen alleen maar. Hoe herkenbaar! Onze verzekeringsellende geeft mij al maanden een gevoel van onbehagen! Een gevoel van onbehagen én ontevredenheid. Een rake schets van mijn gevoel. In deze energie van de planeten is het kennelijk een godswonder dat wij een paar dagen geleden het állerlaatste portie schadevergoeding ontvangen hebben. Meer vergoedingen zitten er echt niet meer in. Dit werd nog eens bevestigd doordat het laatste bedrag dat op de rekening werd overgemaakt linea recta weer op een rekening van een andere verzekeraar gestort mocht worden. Dat klinkt nu heel onlogisch, maar er zat destijds wel een logica in de uitleg van die verzekeringsagent. Al weet ik niet meer hoe. Hoe onbegrijpelijk ook, ik ben te moe om wéér strijd te voeren. We laten het hierbij. Ik mag nog wel wat langer wachten op het laatste bedrag, want ze maakten het eerst over op een verkeerd rekeningnummer. Hoe typisch met deze stand van de planeten. Ik kijk nergens meer van op.

De wereld om ons heen verandert snel, lang niet altijd op een leuke manier. En er wordt soms veel aanpassingsvermogen van ons allemaal gevraagd. In alle opzichten. Ik weet dat er een flinke dosis van ons gezin gevraagd werd de laatste maanden. We zijn nu waar we thuishoren. Het was voor mij vooral belangrijk om machteloze en negatieve gevoelens te transformeren. Door anders te denken. Me te richten op positieve aspecten. Nu alles er uit gehaald is wat erin zat qua schadevergoeding mag ik dat boek sluiten. Ik heb bijna tweehonderd e-mails van verzekeringen verwijderd. Heerlijk gevoel! Het boek México sluiten we nog lekker niet. Mark was kort geleden in het zonnige Puebla en heeft zijn koffer gevuld met Mexicaanse spulletjes. Waaronder het year book van Inden met foto’s van haar klasgenoten. Mark had bij de supermarkt lekkernijen mee genomen. Ook onze eigen dingetjes die daar nog waren blijven liggen door het verhuisbedrijf. Secretaresse Erika heeft er goed op gepast voor ons. Onze kettinkjes die als een amulet aan de achteruitspiegel van onze auto’s hingen zijn nu ook eindelijk thuis. Ze hangen inmiddels alweer in onze auto’s. Mark heeft nieuwe rozenkransen van kraaltjes meegenomen om in onze hippie bus te hangen. Nu ben ik vrij. Ik ben nu écht thuis, een vallei van liefde en geluk.