Pijnbomen

The sea, once it casts its spell, holds one in its net of wonder forever. 

- Jacques Yves Cousteau

Mijn hart zakt in m’n schoenen als we afslaan en er wéér een zanderig ruiterpad voor me ligt. Met diep rul zand. Bijna niet door te komen op slippertjes en met een vouwfietsje aan de hand. Het mandje voorop vol met boodschappen geladen. Een grote krop sla steekt uit mijn mand. Het is de eerste keer dat we boodschappen halen op het eiland. Bij de receptie antwoordde het meisje op mijn vraag waar de supermarkt was of we te voet of op de fiets gingen. Ik concludeerde daar uit dat het supermarktje lekker dichtbij was. Tien minuutjes op de fiets zei ze. Ze legde de route in rap Frans uit. Mijn lief en ik bleken ieder een andere versie te begrijpen. Dat schoot alvast niet op. Heen deden we er een half uur over. Hopeloos verdwaald in al die supersmalle straatjes en steegjes geplaveid met zwerfkeitjes. Elk straatje bestond uit dezelfde spierwit gekalkte huisjes met groene luiken en knalroze en rode stokrozen langs de muren. Na een rondje door de kleine Carrefour Express stapten we weer op de fietsjes. Mijn lief met een zware, volle tas over zijn schouder en ik een fietsmand vol boodschappen. We volgden dit keer hoopvol een betere route op de telefoon van mijn lief. Een kwartiertje zou het duren. In no time fietsten we in een pijnbos en al snel konden we niet eens meer fietsen. We ploegden ons door de zandweggetjes. Ik zat voortdurend te schelden en geergerd te puffen. Hopende dat de volgende afslag weer een harde ondergrond zou hebben. Op de heenweg hadden we overal fietsers gezien. Hier was niemand. ‘Heb je soms op ruiterpad geklikt in plaats van fietspad?’ sneerde ik hem toe. Hij liep steeds sneller en ik daarentegen was steeds langzamer gaan lopen. Mijn kreunen en steunen was ondertussen al overgegaan in giechelen. Toen ik twee tegenliggers in de verte zag veronderstelde ik dat we weer in de buurt van de bewoonde wereld kwamen. Van dichtbij bleken het twee sportieve mannen met baarden op stoere mountainbikes. Toen kwam ik helemaal niet meer bij van het lachen. Wat moesten zij wel niet denken! Twee toeristen met een suf vouwfietsje en volgeladen met boodschappen in the middle of nowhere? Zwoegend door het rulle zand. Na een uurtje kwamen we uiteindelijk met pikzwarte, zanderige voeten bij de camping aan. Onze meiden zaten nog steeds relaxt te kaarten op het zonnige terrasje bij het zwembad. Ze maakten zich wel ongerust. Ze hadden al berichtjes gestuurd. Gebeld. Tja, jullie ouders hadden ergens even een afslagje gemist.... 

De zon was op het strand onbaatzuchtig geweest voor ons. Mijn lief had zijn buik, en ik mijn rug rood verbrand. Meiden hadden zich gelukkig beter ingesmeerd dan wij. De volgende dag was het strand echt even verboden terrein voor ons. Na de lunch bij de kampeerbus reden we in een half uurtje, op twee gehuurde en twee vouwfietsjes, naar het schattige havenstadje Saint Martin. Ons doel was de gezellige avondmarkt. Met name de sieradenkraampjes. We wandelden wat over de stadsmuren met uitzicht op de smaragdgroene oceaan. We slenterden het haventje in. Het was eb. De boten lagen in het slik te wachten op het tij dat zeewater zou laten terugstromen. Op een terrasje zaten we met koude drankjes te genieten van alle reuring om ons heen. Eeuwenoude huizen met groene luiken keken toe. We struinden ook naar de oude kerk. Onderweg doken we wat boetiekjes in. Lekker uit eten in de haven. Enkelbandjes, armbandjes in alle soorten en kleuren en ook nog twee zilveren ringetjes waren onze buit op de markt. Het was daarna zo lekker om met een avondzonnetje door pijnboombossen op ons gemakkie weer terug naar de camping te fietsen. 

Saint Marie de Ré - 28 juli 2020

Leve het vakantiegevoel!

At the beach, life is different. Time doesn’t move hour to hour but mood to moment. We live by the currents, plan by the tides and follow the sun.

-Sandy Gingras

Oude stadsmuren, een vuurtoren, ruïnes of een klokkentoren ontdekken… Oesters, zout en heerlijke aardappels van het eiland… Allerlei heerlijke producten te vinden op de marktjes van het eiland. Witte stranden. Ondanks dat we al maanden van zonnig weer in de achtertuin genieten hebben we als gezin tóch zin in Frankrijk. Een Frans eilandje. Geen rondreis dit jaar. Al helemaal niet door Colombia zoals we min of meer gepland hadden om onze zilveren bruiloft te vieren. Gewoon een Franse camping aan het strand. Op een eilandje voor de Bretonse kust. Twee weken lekker veilig op dezelfde kampeerplek. Tussen de pijnbomen. Hangmat mee. Relaxt. Met onze kampeerbus en een klein tentje. En de twee jongste dochters. Aandacht maakt alles mooi. Dat is waarom we op reis zo ongestoord van alles kunnen genieten. We nemen lekker de tijd. Tijd om te wandelen. Tijd om naar elkaar te luisteren. Île de Ré gaat het dus worden. Het is een eiland in de Atlantische Oceaan. Te bereiken middels een vaste en imposante tolbrug. Een unieke en authentieke bestemming. Smalle straatjes met witte huizen. Het is een hele kunst om daar met de auto doorheen te rijden. Laat staan met onze antieke Volkswagen! Veel beter is het dan ook om onze vouwfietsen te gebruiken en fietsen te huren voor de meiden. Het eiland is namelijk een echt fietseiland. De fietspaden en de bewegwijzering zijn goed. Op iedere hoek van de straat en op de camping kun je een fiets huren. De afstanden zijn ook prima. Met een stokbrood en een stukje brie in de fietsmand het eiland verkennen. Zin in! Links of rechts de zee zien liggen wanneer je fietst. Er liggen tal van boten in de haven waar omheen restaurants en leuke winkeltjes liggen. Het centrum van Saint Martin de Ré leeft enorm. Het is een niet te drukke en gezellige plaats. In principe hoeven we tijdens onze vakantie het eiland dus niet meer af. Corona proof. Het eiland heeft in alle opzichten namelijk genoeg te bieden. Wanneer je tóch een uitstapje wilt maken is La Rochelle een aanrader. Het is de eerste grote plaats nadat je de tolbrug over bent gereden en heeft een mooi oud centrum. Een stadswandeling maken langs de oude muren van de stad. Een grote markt waar je wel een mondkapje moet dragen. We nemen stoffen kapjes mee die je heet kunt wassen en dan weer opnieuw kunt gebruiken. Op de stranden mag je gelukkig op je strandlaken liggen. Eerder mocht je er alleen wandelen…met een mondkapje op… Ik vind het allemaal best spannend nu er plots toch meer besmettingen zijn. Aangescherpte maatregelen. We go with the flow. Als het toch onverhoopt niet veilig meer voelt zijn we met de bus redelijk snel weer thuis.

Ik moet zó lachen! Ik ga helemaal terug naar mijn jeugd…. “Op je erewoord!” zei je destijds tegen je vriendinnetje als ze je beloofde jouw geheim niet door te vertellen. Om het te bevestigen spuugde dat vriendinnetje dan tussen haar wijs- en middelvinger door. Gewoon te grappig dat dit woord op de ‘Verklaring op erewoord’ genoemd staat. Rechtstreeks vertaald uit het Frans natuurlijk. Het is een gezondheidsverklaring die ons onlangs per mail toegestuurd is. Deze moeten we overhandigen als we bij de receptie op de camping aankomen. Daar mogen we natuurlijk alleen afzonderlijk naar binnen. De camping werkt sinds enkele weken samen met een team van hygiënisten, artsen en kwaliteitsdeskundigen aan nieuwe hygiëne maatregelen. Denk aan informatieborden en looprichtingen in openbare ruimten op de camping. Klinkt serieus. Wij zoeken geen drukte op. We wandelen of fietsen daar dagelijks naar het strand. Ik vermoed dat we veel bij de kampeerbus zullen eten. Zelf koken. Alles heel rustig en veilig. De camping heeft wel elke avond buiten vertier georganiseerd. Live muziek. Op afstand natuurlijk. Bij het zwembad hebben ze de helft van de ligstoelen weg gehaald zodat er meer afstand is. In de toiletgebouwen zijn de WC’s omstebeurt afgesloten zodat je ook daar een meter afstand hebt. Ook verstrekken ze overal ontsmettingsmiddelen, desinfecterende handgel of zeep. Met name de toiletten, leuningen, deurknoppen en hekjes worden vaker ontsmet. Belangrijkste is natuurlijk dat we zélf op onze hygiene letten. Ik heb vanuit Breda wel een veilig gevoel hierbij. Als we ons op het Franse eilandje onverhoopt niet meer veilig voelen dan kunnen we zo inpakken en wegwezen. Dat geeft een heel onafhankelijk en veilig gevoel. Het draait allemaal om gevoel lijkt het. Alles mag gevoeld worden. De mondkapjes in openbare overdekte ruimten moeten een gevoel van veiligheid geven, ook al is het schijn… Zolang we ons maar bewust zijn van de risico’s. Ons verantwoordelijk gedragen. Dan staat niks ons in de weg een heerlijke, relaxte strandvakantie te hebben. Ons avontuur kan morgen beginnen!

Huisje op wielen

“Without the intense touch of nature, you can never fully freshen yourself! Go for a camping and there both your weary mind and your exhausted body will rise like a morning sun!” 

― Mehmet Murat IIdan

Wat een vermakelijk tafereel. De vrouw in kwestie schiet met haar kleine hondje in haar armen de moderne camper in. Ze smijt de deur achter zich dicht. Deur gaat echter een minuut later alweer open. Ze gooit een hondenkluif naar buiten en ze smijt de deur weer dicht. Haar man die onder de luifel staat vloekt luid. Nu gaat die bullebak van een hond nooit meer weg. De grote hond, soort Sint Bernard, heeft het erg naar zijn zin. Hij probeert zelfs in het ieniemienie hondenmandje van de campereigenaar te liggen. Haha! Het echtpaar probeert op alle mogelijke manieren de forse hond weg te jagen. De hond gaat nu zelfs springen en rondjes rennen. Wat een slapstick! Wij zitten naast ons oude huisje op wielen lekker aan ons ontbijt. Ik had die vrijdagochtend ervoor ons schone beddengoed in de oude Volkswagen neer gelegd. Ik had een tas met lekkere snacks klaargezet en een koelbox met koude drank. Toen ik vrijdagmiddag van m’n werk thuis kwam stond manlief al de twee fietsjes op het fietsenrek vast te binden. Ik pakte mijn weekendtas met daarin wat kleding voor het weekend, nachtgoed en mijn toilettas. We zwaaiden jongste dochter met twee vriendinnen uit. Zij gingen gezellig een ‘kampeerweekendje’ in ons huis vieren. Wij gingen in Zeeland kamperen. Na ruim een uur rijden hadden we de bus onder een walnotenboom neer gezet. Het avondzonnetje verwarmde het grasveldje op de boerderijcamping. Nog maar zo kort weg maar we voelden meteen een relaxt outdoor vakantiesfeertje zodra we op onze stoeltjes zaten. Stilte. In de verte loeiden koeien. Om een uurtje of acht fietsten we naar het pittoreske Middelburg om een hapje te eten. Mosselen en de dagvangst van vis. De volgende ochtend koop ik ons landelijke ontbijtje ter plekke in het winkeltje van de kaasboerderij. Verse warme bolletjes, een glazen fles verse romige melk, zelfgemaakte jam en een zelfgemaakt stukje romige brie. We eten in het ochtendzonnetje. We laten ons ondertussen vermaken door het grappige hondentafereeltje. Later fietsen we over de kustroute door de duinen van Dishoek naar Vlissingen. Onderweg drinken we met onze voeten in het zand, bij een hip strandpaviljoen, een kop thee met een Zeeuwse bolus erbij. Als we ons in het pittoreske Vlissingen melden voor een stadswandeling blijken we de enige te zijn. Sjaak wandelt ontspannen met ons door het historische deel van de stad en over de oude stadswal. Langs het verzetsbolwerk waar zijn ouders een rol in speelden en langs het huis van zeeheld Michiel de Ruyter. De oude havens komen natuurlijk voorbij en we horen de verhalen achter de oude gevels en de gewonnen slag om de Schelde. We wandelen bijna tweeënhalf uur. Ondertussen blijft de zomerzon maar schijnen. We eten op de terugweg, ondertussen al avond, weer pal aan zee. Golven die het strand oprollen. Breda voelt zo ver weg. Wat is onze Volkswagen toch precies voor dit doel aangeschaft! Na weken van regen en grijze luchten pakken we ons huisje op wielen bij de eerste mooie weersvoorspellingen. Zo snel en makkelijk kunnen ontsnappen uit het dagelijkse, stadse leven. Dát is een gevoel van vrijheid!

De tweede ochtend worden we na dertien uur slapen pas wakker. Uitgerust. Komt het door de gezonde Zeeuwse zeelucht? Het geluid van loeiende koeien? Het matras in de kampeerbus? We ontbijten wederom met een vers boerderijontbijtje. De bestelde broodjes had de boerin zelf opgegeten, we kwamen ze tenslotte niet op de afgesproken tijd ophalen… Gelukkig bakte ze met liefde weer nieuwe voor ons. Daarna fietsen we naar het strand. Vouwfietsjes onderaan het duin gestald. Urenlang zonnebaden en lezen op mijn handdoek. In tijdschriften en in mijn boek. Manlief maakt een lange strandwandeling. Halverwege de middag fietsen we terug naar de camping. We binden de vouwfietsjes weer achterop de bus en pikken onze middelste dochter op van haar studentenkamer in Middelburg. Met z’n drietjes rijden we met open ramen weer terug naar Breda. We voelen de zon nagloeien op onze huid. Dochterlief vol verhalen van haar weekje surffestival in Bloemendaal. Thuis bleek jongste dochter het huis weer helemaal schoongemaakt te hebben. Logeermatjes en beddengoed opgeruimd. Geen sporen van haar wilde vriendinnenweekend. Wel twee gelukkige dochters én ouders in huis. De schoolvakantie is goed begonnen!

The beauty in things

There is nothing left to worry about, the sun and her flowers are here.

- Rupi Kaur

Na bijna vier maanden fiets ik eindelijk weer in de vroege ochtend naar mijn yogaschool. Een waterig zonnetje schijnt. Ik heb al die maanden in quarantaine online lessen gevolgd op een schapenvel in mijn huiskamer. Ik vind het eerlijk gezegd best spannend allemaal. We moeten inchecken via een nieuwe ‘app die ik op mijn telefoon gedownload heb. Ik heb nooit eerder mijn mobieltje mee naar de yogales genomen. Eenmaal binnen natuurlijk eerst handen wassen met alcohol. We hebben dezelfde ingang als vroeger, maar een andere uitgang zie ik. En het grootste verschil vind ik is dat we eigen materiaal mee moeten nemen naar de les. Ik had alle yogamatjes die ik in de loop van mijn leven opgespaard had een jaar geleden weg gegeven aan de kringloop. De tassen erbij. Gelukkig kon ik bij mijn yogaschool gebruikte matjes kopen. En blokken. Nu weer op zoek naar een grotere tas om alles wekelijks mee te slepen op de fiets… Ook heb ik mijn eigen fleecekleedje mee voor de savasana na de oefeningen. De ultieme ontspanning. Het roomwitte, zachte dekentje met logo heb ik vorig jaar van mijn Mexicaanse vriendin gekregen, mijn oude yogajuf. Als herinnering aan haar yogaschool. En niet te vergeten mijn eigen thermosbeker met kruidenthee mee. Voor na de les. Je mag niet meer gezellig blijven hangen buiten de zaal met een kop thee. Zoals vroeger. Mijn yogavriendinnetje had op Facebook een foto gezien dat ze buiten stoeltjes neergezet hadden in de tuin. Wij hebben de afspraak om daar samen onze thee te drinken en na te kletsen. Ik heb veel zin in de les. Er zijn vijftien leerlingen gekomen en vier die online meedoen. Met stickers op de vloer kunnen we zien waar we ons matje mogen neerleggen. Netjes anderhalve meter uit elkaar. Ik kies een plekje precies in een bundel zonlicht door het raam. Mijn yogavriendinnetje komt binnen en loopt op me af voor een omhelzing, maar de anderhalve meter afstand is nu belangrijker dan ooit. Wat een raar gevoel om mijn hand op te houden en haar eraan te herinneren…  Het was heerlijk om weer met elkaar mantra’s te zingen. Het thema van mijn juf ‘If you can see the beauty in things you are able to connect, to feel love’ vind ik vandaag een heel mooie tekst van haar. Mijn juf is geëmotioneerd door onze komst, door onze energie, door de verbinding en emotie die we ter plekke voelen. Net zoals ze was toen we allemaal online incheckten bij haar yogales. Zo waardevol. De muziek is als vanouds prachtig. Ik geniet. Toch kan ik niet ontkennen dat ik de lessen thuis, bij de openslaande tuindeuren, helemaal veilig in mn uppie, ook wel heel erg behaaglijk vond.    

In het voorjaar toen we net in thuisquarantaine zaten en de voorjaarszon uitbundig begon te schijnen startte ik met mijn eigen kruidentuintje. Mijn lief hielp mij een houten moestuintafel in elkaar te flansen. Ik vulde hem met kruiden voor de keuken of voor de thee. Rozemarijn, tijm, basilicum, munt, dille, bieslook en peterselie. Deze plantjes hebben nu in de zomer de meest intense smaak en geur. Ik heb veel kruiden. Teveel eigenlijk. Ik las dat wat je niet gebruikt kunt drogen om die zomerse smaken en geuren te bewaren. Voor later in het jaar. Plukken kan helemaal geen kwaad. De plant loopt toch gewoon weer uit. Ik plukte deze week na een regenbui. Je planten zijn dan lekker fris en stevig, en de zon heeft de aromatische olie in het blad niet kunnen verdampen. Ik ben met een schaar, een potje elastiekjes, diepvrieszakjes en mijn lijstje de tuin ingestapt. Kruiden met stevige stengels en blaadjes zoals rozemarijn en tijm drogen het makkelijkst en behouden lang hun smaak, aroma, kleur en vorm. Deze hang ik dus te drogen in de garage. Kruiden met grote, sappige blaadjes zoals basilicum en munt kun je beter invriezen. Deze gaan in mijn diepvrieszakjes. Bij veel kruiden is de smaak het sterkst nét voor de bloei. Nú dus! Ik knip de bloemen weg, maar laat er wel een paar zitten voor de bijen. Rozemarijn en tijm zijn eigenlijk kleine struikjes. Ik knip alleen in het groene deel van de takjes. Ik heb de takjes van ongeveer gelijke lengte geknipt en ben meteen aan de slag gegaan zodat ze niet zouden verwelken. Ik heb er kleine, luchtige bosjes van gemaakt met een elastiekje eromheen en heb die in de garage opgehangen. Blaadjes naar onder. Na een of enkele weken zullen de blaadjes crispy aanvoelen. Je kunt de gedroogde blaadjes van de takjes rissen, maar ik bewaar ze met takjes en al. Ik doe ze straks in luchtdichte glazen potjes die ik steeds van de honing bewaar. Ik plak er een mooi etiket op met de naam en de oogstdatum. Voilá!

Kokosolie

Let food be thy medicine, thy medicine shall be thy food.  

- Hippocrates

Wanneer ik in de ochtend beneden in de lege huiskamer kom loop ik sinds tweeënhalve week eerst naar de keuken voor een flinke schep kokosolie. Met een eetlepel uit een grote glazen pot. De olie spoel ik een dik kwartier door mijn mond. Zonder door te slikken. Ondertussen vul ik routinematig de waterkoker en zet ik een thermoskan kruidenthee. Ik vul mijn ontbijtkommetje alvast met sojayoghurt, vers rood fruit, gepofte spelt, een paar walnoten en wat honing. Ik zet de computer aan en lees de koppen in de online krant. Ken jij al iemand die iedere ochtend begint met oil pulling? Het is namelijk helemaal hip aan het worden. Mijn eerste ervaring met oil pulling was eerlijk gezegd best vreemd. Ik ben begonnen met een theelepeltje in plaats van een eetlepel kokosolie. Het moet op je lege maag. Kokosolie is gestold bij kamertemperatuur maar zodra je het in je mond stopt smelt het tot zachte olie. Nadat de kokosolie goed vermengd is met je speeksel merk je niets meer van de milde kokossmaak. Het is de eerste keer even afzien, maar hoe vaker je het doet des te makkelijker het is om vol te houden. Ik spuug de olie na een kwartier uit in een stuk keukenpapier en niet in de wasbak of in het toilet zodat er geen verstoppingen in het riool ontstaan. Oil pulling is dus het spoelen van je mond met een koudgeperste olie. Kan ook met sesamolie of olijfolie. Het wordt binnen de Ayurveda al lang gebruikt voor de dagelijkse mondverzorging omdat het zou zorgen voor minder plak, gezonder tandvlees, wittere tanden en een frisse adem. Kokosolie zou het beste werken. De olie is na het spoelen witromig van kleur geworden vanwege de grote hoeveelheid bacteriën die zich dan in de olie bevindt. Ikzelf ga erna eerst mijn mond spoelen met lauw water en daarna ontbijten maar je kunt natuurlijk ook meteen je tanden en je tong schoon poetsen. Mijn acupuncturiste kwam met dit Ayurvedische idee omdat ik afgelopen winter ontstekingen in mijn mond had. Nu nog steeds één wondje. En vaak een droge mond. Ze adviseerde oil-pulling om mijn mond weer gezond en in balans te krijgen. Deze methode zorgt namelijk voor een afname van het aantal slechte bacteriën die tandvleesontstekingen, en ook gaatjes, veroorzaken. En toevallig ook meteen voor een afname van de bacteriën die voor een slechte adem zorgen. De positieve werking van kokosolie wordt toegeschreven aan het vet laurinezuur. Dit zuur heeft een ontstekingsremmend en antibacterieel effect. Een bijkomend voordeel is dat je tanden heerlijk glad aanvoelen en het lijkt er op of ze witter worden. Uiteraard kun je het ook een paar keer per week doen in plaats van dagelijks. Of niet twintig minuten maar een kwartiertje zoals ik. Het doet altijd íets. Ik ga nog even door met dagelijks spoelen. Zou fantastisch zijn als de laatste ontsteking op mijn tong - die nu veel rustiger voelt - ook verdwijnt. 

Bijna alle festivals zijn gecanceld. Jongeren gaan door corona een sobere zomer zonder uitspattingen tegemoet. Hoe komen onze kinderen de zomer door nu al hun (vakantie)plannen door coronamaatregelen in het water zijn gevallen? Zelfs de uitwisseling van een semester naar The States? Het is niet leuk om zo weinig keuze te hebben. Ook niet het einde van de wereld, maar het is geen vrije keuze voor ze. Onze meiden misten hun sociale contacten. Ontmoetingen. De oudste heeft heel voorzichtig afscheid kunnen nemen van haar beste vrienden die onlangs naar het buitenland zijn verhuisd voor werk. Haar vriend is nu gelukkig weer gezellig thuis. Zo komt ze de zomer wel door. Ze gaan zelfs met haar autootje een maand samen door de Franse Ardennen en Zwitserland reizen. Als alternatief voor onze gecancelde, lange Colombia-reis… Onze andere twee meiden hebben een zomerbaantje waarbij ze gemoedelijk met collegaatjes optrekken. De jongste werkt bij een ijssalon met andere jonge meiden, heel gezellig. De middelste werkt al sinds mei bij een Nederlands warenhuis. Ook vaak met leeftijdsgenootjes. Anders dan dat konden ze de afgelopen maanden nergens heen. Geen school of uni, geen feestjes en tot voor kort niet naar de sportschool. Ze misten gewoon hun vrienden. Nu we weer in de trein mogen kan middelste haar vrienden opzoeken. Ze vertrekt dit weekend zelfs met twee studievriendinnen een week naar een festival in de duinen van Bloemendaal. Coronaproof kamperen. De jongste mag van ons volgend weekend ‘vakantie’ vieren in ons huis met drie vriendinnetjes. Wij verlaten daarom twee nachten ons huis en gaan met de Volkswagenbus lekker naar het strand - wat nu weer mag. Daar draait het tenslotte om bij jongeren: bij elkaar in de buurt komen, contact maken, samen tijd doorbrengen.