Neverending voyage

Once you have travelled, the voyage never ends, but is played over and over again in the quietest chambers. The mind can never break off from the journey.
- Pat Conroy

Precies een jaar. Vandaag op de kop af precies een jaar geleden kwamen wij, na drie jaar México, weer thuis. Na zes weken als zigeuners rond gezworven te hebben tussen luxe hotelkamers, eenvoudige hutjes en gezellige cabañas. In México, Suriname en Tobago. We hoopten dat de overgang qua klimaat minder groot zou zijn als we in de warme maand augustus zouden landen op Schiphol. Niks was minder maar. Elke dag regende het na onze aankomst. Wat een treurige boel... Dit jaar lijken we op een herhaling af te stevenen. Elke zomerdag voelt aan als herfst in plaats van hoogzomer. Mijmerend op mijn badhanddoek, onder de Spaanse of Franse zon, dacht ik na thuiskomst nog een maand het vakantiegevoel vast te houden in onze achtertuin. Ik had stiekeme fantasietjes van barbecueën in de achtertuin, een tarp boven onze tuintafel om schaduw aan te brengen, zoete piña colada’s op onze ligbedjes en romige ijsjes als dessert op zwoele zomeravonden. Ik had zelfs het recept van piña colada al opgeslagen op mijn telefoon! We zijn nu een week terug en ondanks dat we het zonnetje in onze retro camper mee hebben kunnen nemen naar élk plekje waar we verbleven, lukte het helaas niet de warme zonnestralen mee terug te nemen naar Breda. We kunnen terugkijken op een relaxte, zonnige kampeerreis door een deel van Europa. Op de bonnefooi. Nu nog een paar weken schoolvakantie. We geven de hoop niet op. De hoop op een warme, zonnige nazomer. Sterker nog: de weersvoorspellingen klinken deze week zeer hoopgevend!

Tóch kan ik het vakantiegevoel wel terug roepen als ik hardloop in het Mastbos. Deze week heb ik op een avond negen kilometer hardgelopen met een paar mensen van mijn hardloopgroep. We hadden een mooie ronde over de paars bloeiende heide, langs bosmeren waar je de watervlooien zag dansen op het donkere wateroppervlak. Een hert dat even op keek van het grazen en de warme gloed van een koperen ondergaande zon. Een mooie zomeravond na een grijze dag vol regen. Het enige nadeel van een lange ronde ten opzichte van een intervaltraining in het bos is dat ik mijn waterfles mee moet sjouwen tijdens het hardlopen. Ik las deze week dat er op een drinkdopje van veel gebruikte waterflesjes 900.000 bacteriën zitten. Drinken uit zo’n fles komt overeen met het likken aan een hondenspeeltje. Ik moet bekennen dat ik mijn waterflesje uit luiheid ook wel eens hervul in plaats van een nieuwe fles te pakken… In een flesje water zitten kennelijk veel meer bacteriën dan op een wc-bril! (Er zijn alleen veel meer mensen die uit een flesje drinken dan aan een toilet likken.) Die bacteriën komen in je waterfles of bidon terecht omdat er bij elke slok, bacteriën uit het speeksel achterblijven. Hoe meer je van de fles drinkt, hoe meer microben zich er zullen nestelen. Gatsie! ,,Het zijn je eigen bacteriën die groeien. Je moet wel voorkomen dat je je flesje uitleent aan anderen" zegt de wetenschapper. Nu ik dit weet neem ik toch maar een nieuw flesje uit de kelder mee voordat ik ga trainen. Tijdens onze rondreis heb ik drie keer in den vreemde hardgelopen met mijn eega. De tweede keer renden we in Noord-Spanje een piepklein, maar mooi stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Een piepkleine boetedoening??