Remodeling first floor

NORMALE DAGEN

Wie nooit tijd heeft, kan er niet mee omgaan. 

- Wim Kan 

De laatste zondag voordat de nieuwe vloer de volgende ochtend gelegd zou worden, in een mooi vissengraat patroon, waren mijn lief en ik samen. Alledrie onze dochters en schoonzoon waren een dag in de Efteling. Mijn lief vulde de gaten in de trap met vloeibaar hout. Ik verfde de muur boven de trap voor een laatste keer en witte het plafond. Radio aan. Erg warm weer. Een klein klusje maar vandaag. Daarna dook mijn lief voor de TV om Max Verstappen te kijken en ik de tuin in met een tijdschrift en een kop thee. Vervolgens stapten we op de fiets naar het centrum. Naar een Thaise massagesalon waar ik al eens eerder een voetmassage had gehad. Zo’n fijn relaxt plekje! We kleedden ons om in een vormloze Thaise broek met korte pijpen. Onze voeten werden in teiltjes met rozenblaadjes gezet. Gelijktijdig werden we met warme olie gemasseerd. Een voetmassage met warme olie geeft je lichaam en geest nieuwe energie volgens de Ayurveda, de duizenden jaren oude Indiase gezondheidsleer. Op de zool van je voet bevinden zich punten die zich verbinden met alle organen in je lichaam. Niet voor niets heet de voet ook wel ‘de poort naar duizend helingen’. Het was werkelijk heerlijk rustgevend. De mevrouw die mij masseerde viel het wel op dat mijn rechterenkel veel dikker was dan de linker. Ook voelde ze een pijnpunt boven mijn rechtervoet. Inderdaad was dat drukpunt heel gevoelig. Geen idee. Je kunt je voet vergelijken met het fundament van een huis. Ze dragen je iedere dag. Daarbij werkt de voet samen met spieren, pezen en botten. Een bijzonder mooi systeem, waarbij je middenvoet, enkel, knie, heup en onderrug als soort schokdempers fungeren en je pezen als elastieken. Maar je voet is meer dan een systeem om je te verplaatsen. De reflexzones die werden gemasseerd zijn de spiegel van alles wat zich afspeelt op fysiek, emotioneel en energetisch niveau. Op het einde mochten we op hún lage krukjes zitten en werden onze schouders, hoofd en rug ook nog even gemasseerd. Nóg een kopje thee en toen zat de ontspanning erop. Alhoewel… De maandag erna was het internationale Yoga Dag en nam ik jongste dochter als introducee mee naar mijn yogales. Tijdens het avondeten refereerde ze nog aan een oefening die ik thuis deed tijdens de online les. Dat ze zo had gelachen erom. Zelfs een filmpje had gemaakt op haar telefoon. Precies díe oefening gingen we natuurlijk doen. We moesten zó lachen! Ook een oefening die je synchroon moest doen met je buurman of -vrouw, deden wij natuurlijk verkeerd om waardoor onze benen over elkaar heen kwamen te liggen. Te grappig natuurlijk. Na afloop zei ze dat ze nu wel begreep waarom yogi zo gespierd zijn. Ze heeft flink spierpijn gehad. Mijn dagen beginnen weer normale dagen te worden zonder grote klussen in huis. Op een doordeweekse avond kochten we een nieuwe stoffen wasmand voor op de opgeknapte overloop en een bureau en plafondlamp voor jongste kind. Zij had van de gelegenheid gebruik gemaakt en in haar lege slaapkamer inspiratie opgedaan voor een nieuwe inrichting. 

Dat de nieuwe vloer de állerlaatste stap in de verbouwing was. Zo had ik het in gedachten. Ik was eigenlijk geobsedeerd met het feit dat alles voor de nieuwe vloer af moest zijn. Alles moest wijken. Daarna zou het klussen klaar zijn. Een eindstreep. Ze zouden drie dagen nodig hebben om de ondervloer en de PVC vloer te leggen. Op hun laatste dag had ik een vrije dag en kon ik alles in de gaten houden. Geen rekening mee gehouden dat ze een dag eerder ineens vertrokken. Ze waren klaar. Ik moest die dag tot half zes werken. Ik stuurde mijn lief nog een ‘appje dat hij moest opletten voor de trapafwerking. Dat de strip mooi moest passen bij de houtkleur van de vloer. De mannen waren toen echter al vertrokken. Mijn lief was tevreden. Toen ze om een rapportcijfer vroegen had hij ze maar liefst een 8 gegeven. Ik kwam thuis en schrok me rot. Er was geen afwerkprofiel voor de trap.  Deze was niet meegeleverd hadden ze doodleuk tegen mijn lief gezegd. Bij alle hoekjes (en dat zijn er veel in zo’n oud huis als de onze) van de deurposten hadden ze in al hun haast een boogje in plaats van alle hoekjes netjes uitgesneden met een stanleymes. Dit zag er niet uit. Ze waren ook in al hun gauwigheid uitgeschoten met hun stanleymes in de nieuw getimmerde en gelakte lambrisering. Langs de plinten in de slaapkamers hadden ze het niet recht afgesneden. Tegen mijn lief hadden ze gezegd dat hij dat maar moest kitten. Ik wilde meteen een klacht indienen. Mijn lief zei dat dat niet meer kon, hij had ze tenslotte reeds een 8 als cijfer gegeven. Ik had foto’s gemaakt en diende tóch een klacht in op hun website. Ik had een lang en uitgebreid verhaal in mijn hoofd over het niet vereiste 48 uur acclimatiseren, want ze brachten de vloerdelen pas minder dan 24 uur vooraf. Dat ze de besproken afwerkprofielen niet besteld hadden. Dat ik behoorlijk lang op een herberekening van de offerte heb moeten wachten toen de maten eenmaal opgenomen waren. Dat ze het nieuw gelakte houtwerk kapot gesneden hadden. Dat ze de randen afgeraffeld hadden in hun haast. Helaas had ik maar 50 woorden om te gebruiken op de site. Frustratie. De volgende dag op mijn fiets naar de winkel. Gesloten. De dag daarna opnieuw naar de winkel. Ondertussen was ik wat afgekoeld dus ik kon mijn verhaal doen zonder hysterisch te worden. De verkoper vond dat ik gelijk had. Kieren kitten kan bovendien niet eens, want er liggen centimeter dikke isolatieplaten onder. Er hadden houten plintjes gelegd moeten worden. De leggers hadden dat moeten weten. Hij adviseerde stiekem om de trapprofiel en afwerklijsten met plakstrip veel goedkoper bij een bouwmarkt te kopen. Makkelijk te monteren. Uiteindelijk is ons gezamenlijke doel dat de lelijk gesneden plankjes opnieuw gelegd gaan worden, want in de deurpost leg je nu eenmaal geen plinten. Ik ging met een prettig gevoel naar huis. Er was naar mij geluisterd. Nu geduld opbrengen voor een antwoord van het hoofdkantoor. De verbouwing is dus helaas niet af voordat we vandaag naar het nieuwe strandhotel met infinity pool en spa gaan. Er ligt nog wel een weekendje klussen voor ons in ’t verschiet.

    Só proud!

LIVING OUR DREAM

Childhood and adolescence are nothing but milestones: You grow taller, advance to new grades, and get your period, your driver's license, and your diploma. Then, in your 20s and 30s, you romance potential partners, find jobs, and learn to support yourself. 

- Pamela Druckerman 

Gaatjes en scheurtjes vullen met vloeibaar hout vind ik verrassend verslavend. Elke keer als ik de twee componenten van het vloeibare hout bij elkaar voeg en begin te mengen ontstaat er een lichtbruine smurrie. Een smurrie die lekker uitsmeert met een spatel op vlakke deuren met beschadigingen. Onze deuren hadden voor het schilderen veel deukjes. Om twee redenen. Alle originele paneeldeuren in de hal waren bij de aankoop van ons huis betimmerd met houten schrootjes zoals dat destijds in de jaren ’70 vaak werd gedaan. Onze hal was een donkere ruimte die leek op een sigarendoos. Helemaal met naturel hout betimmerd. Twintig jaar geleden hebben we de schrootjes van de deuren getrokken en heb ik de deuren zo goed en zo kwaad als het ging opgeknapt tot leefbare witgelakte deuren. Ik vind het leuk om dingen die mooi zijn te koesteren. Nu we het trappengat aangepakt hebben en de hal superlicht en ruim geworden is zien we door strijklicht ineens weer veel deukjes in de vier haldeuren. Ik smeer alle gaatjes vol met het chemische spul dat in een dag uithardt tot hout. Even schuren en klaar om te schilderen. Ik heb twintig minuten om het spulletje te bewerken. Dus dan loop ik met mijn spateltje en prutje met een kritisch oog langs alle deuren, beneden én boven. Boven hadden we geen deuren toen we het huis kochten. Althans geen deuren die we lieten zitten, want er waren twee verschrikkelijk foute donkerbruine plastic vouwdeuren en twee glas-en-lood deuren die we later weer beneden in de schuifdeuren hebben terug gezet. Ik ging twee decennia geleden met onze twee kleuters lopend naar een sloper, niet ver van ons huis. Vermeulen bewaarde onderdelen uit oude huizen en verkocht het door. Heerlijke plek! Dat vonden de kinderen gekgenoeg ook. Misschien voelde ze mijn positieve vibes als we erheen togen. We vonden daar op een dag drie prachtige identieke paneeldeuren. Ook een keer een prachtige extrahoge paneeldeur die we tussen de keuken en bijkeuken hebben geplaatst. Ik had alle deuren zelf opgeknapt. Ik ben best snel tevreden. Nu echter, met nieuw licht uit de ramen boven het trappengat, zie ik overal deukjes en butjes op de deuren. Daarom speel ik de laatste dagen, voordat de vloer geleverd wordt, graag met vloeibaar hout. Ik word blij van onze vernieuwde glanzende deuren in huis. De muren en plafonds heb ik weer spierwit gelatext boven de mooie stijlvolle lambrisering op de wanden. Lekker basic kleurgebruik. Mijn lief heeft een bloedhekel aan schilderen, hij heeft de hele vloer op de eerste verdieping eruit gehaald om te vullen met heel veel kriebelend glaswol. Alles terug spijkeren en vervolgens spaanplaat erover met om de tien centimeter een spijkertje. Dat dit nuttig was - buiten de isolatie - bleek nadat hij vloerplanken met houtworm erin ontdekte. Deze hebben we chemisch behandeld. Hij vond ook een kleine lekkage van een waterleiding naar een wastafel die we twintig jaar geleden al verwijderd hadden. Deze leiding heeft hij meteen afgedopt zodat er geen water meer in het plafond kan druppelen. Een goed team. Ik word zo blij wanneer ik naar het verplaatste traphekje kijk die eerst dichtgetimmerd was met lambrisering. Piet had de verplaatsing zélf bedacht, een cadeau.  Het is nu helemaal open met alleen drie gietijzeren smalle spijltjes. Een klein terugkerend thema is onbehandeld, natuurlijk hout geworden. Op zolder zijn de dragende houten balken onbehandeld en mooi zichtbaar. Op de overloop hebben we net als op zolder een houten karakteristieke ovalen handgreepje. En de balk van het traphekje laten we onbehandeld. Een balkje van bijna negentig jaar oud!  We hebben samen veel voor de renovatie over gehad qua geïnvesteerde tijd, geld, stress en flink klussen gedurende de zomerhitte. Het is het ons dubbel en dwars waard geweest. Veel bloed, zweet en tranen, but now we are living our dream. 

Living our dream…. De afgelopen weken waren eigenlijk best euforisch als ik er zo op terugkijk. De zomer was ineens aangebroken. De zon bleef maar schijnen. De nieuwe zonwering op het dak deed goed z’n werk. Koel in huis. De verbouwing naderde zijn einde. In de avond liep ik lekker door de tuin te banjeren met een gieter gevuld met regenwater uit onze eigen regenton. Erg senang voelde ik me erbij. Onkruid op het terras brandde ik weg met het elektrische apparaat. In m’n achterhoofd resoneerden de blije gedachten dat beiden oudste dochters hun scriptie hadden afgerond na maanden van hard zwoegen. Ze hadden hun scripties kort na elkaar online verdedigd en daar prachtige cijfers voor behaald. Heerlijk voldaan gevoel voor mij, als moeder. Ineens hadden ze hun diploma’s behaald. Een week na elkaar. Gisteren was de officiële diploma uitreiking van middelste dochter in Middelburg. Al een paar dagen kon ik maar niet bedenken wat ik aan zou doen. Het beloofde een regenachtige dag worden. De weersvoorspelling wisselde telkens toen de dag naderde. Over de dertig graden met onweer zou het worden. Het bleek een prachtige dag te worden, maar plakkerig warm. We bekeken de ceremonie online met ons gezin op een Zeeuws terras. Dochterlief kwam in beeld toen ze aan de beurt was. Een trots gevoel.  Foto’s voor het universiteitsgebouw. Een uitgebreid verrassingsdiner aan de historische haven. Een onvergetelijke dag. Het euforische gevoel mag nog even aanhouden. Volgend weekend gaan we met ons hele gezin naar een gloednieuw vier sterren strandhotel. Twee nachten waarin we in de avond lekker lang op het strand kunnen blijven. Een wandeling. Strandhanddoek mee. Een zonsondergang. Er is een zwembad bij met panoramisch uitzicht over zee. Een terras waar we lang en loom met elkaar kunnen blijven hangen. Zonder mondkapjes! De reden is dat we met oudste dochter het behalen van haar prachtige diploma vieren. Wat een zomer!

    Do I make the jump?

A BOX OF CHOCOLATES

It's like Forrest Gump said, 'Life is like a box of chocolates.' Your career is like a box of chocolates - you never know what you're going to get. But everything you get is going to teach you something along the way and make you the person you are today. That's the exciting part - it's an adventure in itself. 

- Nick Carter 

Ik heb een prachtig beroep in de ouderenzorg. Ik haal zóveel voldoening uit mijn werk. Ik kan gerust zeggen dat mijn cliënten erg op mij gesteld zijn. Stuk voor stuk bijzondere mensen. Soms ben ik de nooit gekregen dochter. Soms ben ik een goede gesprekspartner. Vaak hun steun en toeverlaat. Ik word door hun familie op handen gedragen. Al jaren kwel ik mezelf echter met de manier waarop het bedrijf, waar ik voor werk, met zijn werknemers omgaat. Er wordt niet goed voor mij gezorgd. Vaak zet ik me, na mijn ergernis, er weer overheen. Het blijft echter een terugkerend struikelblok. Heel ongezond. Vorig jaar kwam ik in mijn werk een ergotherapeute tegen die gespecialiseerd is in mensen met Alzheimer. Ik hing aan haar lippen. Een maand geleden belde ik haar op. Ze vertelde me over haar dagelijks werk. Huisbezoeken. Korte begeleiding. Veel organiseren. Beslissingsbevoegdheid. Direct contact met familieleden van de patiënt. Zelfstandig werken. Lijkt me allemaal zalig. Hoe kom je erachter of een carrièreswitch op latere leeftijd het waard is? De bankier die een brouwerij begint, de journalist die bisschop wordt, de vuilnisman die meubels gaat ontwerpen – verhalen die iedereen kent en stuk voor stuk inspirerend zijn. Mijn pensioenleeftijd is in zicht, maar om daar te komen mag ik nog zo’n tien jaar flink afzien omdat mijn huidige werkgever totaal niet bij me past. Neem ik het risico en kies ik voor verandering, waardoor ik de zekerheid kwijt bent maar mijn werkleven wel drastisch zou kunnen verbeteren? Of is het beter om de laatste jaren van mijn leven op m’n tanden te bijten en de rit uit te zitten? Zoals ik de laatste jaren eigenlijk gedaan heb. Acht jaren gaan aanvoelen als zestien als je vastzit in je baan en je er niet meer gelukkig van wordt. Het uitzoeken van mijn opties alleen al gaf me hoop. Wanneer ik niets doe met mijn onrustige gevoel heb ik er slapeloze nachten van. Ik twijfel al zo lang. Alle opgebouwde goodwill is weg. Mijn omgeving wordt gek van mijn gezeur. Mijn huisarts, mijn acupuncturiste, mijn lief, mijn kinderen en mijn vriendinnen adviseren allemaal hetzelfde, namelijk om iets anders te zoeken. Ik had contact opgenomen met de vereniging van ergotherapeuten. Ik ben naar parttime opleidingen gaan kijken. Ik heb twee postHBO opleidingen gevonden die aanbieden wat ik zoek en waar ik toegelaten kan worden. Een vaste dag in de week naar school. Colleges. Maar ook zo’n drie dagen thuis huiswerk maken. Presentaties voorbereiden, verslagen schrijven, elk semester examens maken. Stages… Net zoals onze oudste twee meiden eigenlijk. Die juist nét beiden hun diploma’s behaald hebben… Van de week ben ik naar de online Open Dag geweest van een Belgische driejarige opleiding. Aanbevolen door de ergotherapeute die ik ken. Zestig kilometer van mijn huis. Het collegegeld is een fractie van de Nederlandse hogeschool. Hoe weet ik of de studie mijn werkgeluk zal vergroten? Of ik met hart en ziel mijn toekomstige baan kan doen en het me energie gééft in plaats van vraagt? Die antwoorden moet ik in mezelf zoeken.

Het zomerse weer zorgt voor (te) veel warmte in huis. Door de lichtstraat in de achterkamer is het aan de eettafel altijd erg warm op zomerse dagen. De voorkamer daarentegen is koel. Door de schaduw van de beukenboom. We hadden begin van dit jaar dus een elektrisch bedienbare zonwering besteld. Voor de lichtstraat. Er is bij veel productiebedrijven een tekort aan grondstoffen. Zo ook voor het materiaal van de zonwering. Ik had zorgvuldig gekozen voor een iets licht doorlatende stof zodat we nog wel de wolken voorbij zien komen of de volgels zien vliegen. Begin mei zou het geplaatst worden. Afgelopen week is het uiteindelijk geplaatst op het dak. De mannen moesten daarvoor elektriciteit tappen uit het huis. De  stopcontactdoos in de slaapkamer van jongste kind was ‘vol’. Hij wilde naar het stopcontact in de slaapkamer van de oudste. Met draden over de muur in van die ouderwetse, witte plastic gootjes. Spuuglelijk. Ik stelde voor om die leidingen via de inbouwkast binnen te laten komen. En precies bij het stopcontact er weer uit - in de slaapkamer ernaast. Terwijl zij hard werkten was ik deurposten en deuren aan het schuren. Gaatjes vullen met vloeibaar hout. De monteur maakte zich er makkelijk van af. ‘Jullie zijn flink aan het verbouwen. Ik maak er wel een snoer aan van twee meter. Kunnen jullie lekker alle kanten op. Heel handig in de verbouwing.’ Later bleek dat hij natuurlijk gewoon de kabel op het stopcontact had kunnen aansluiten. Mijn lief belde naar mij. De monteurs moesten even wachten. Hij kwam zelf thuis kijken. We waren niet tevreden. Ik belde eigenaar Jeroen die ik ondertussen zowat dagelijks sprak vanwege de late levering. Hij liet de monteur einde van de dag terug komen. Wij hadden het bed ondertussen verplaatst en de monteur maakte zijn werk keurig af. Service. De volgende dag werd een grote bos bloemen geleverd. De vertegenwoordiger van de verduisteringsstof had als goedmakertje voor ons geduld een groot boeket aan de deur afgegeven. Wat een onverwachte verrassing! Mijn lief stond op dat moment een compressor en een schietpistool voor spijkers uit de auto te laden. Het isoleren kostte zoveel tijd door het handmatig spijkeren van de spaanplaten op de vloer dat hij nu dit indrukwekkende apparaat mag lenen van een aardige collega. Soms zijn er zomaar ineens twee meevallers waar ik heel blij van word.

Machu Picchu - 2011

KRACHTLIJNEN

'Coats of paint don't make this house a home. But with every room we paint, we are changing it to our own. Piece by piece, wall by wall, we build a place of peace for us all until the house is a picture of the love we feel.

- Alice Walker

Mijn vriendinnetje vertelt me na de yogales over het bestaan van leylines, aardstralen in het Nederlands. Terwijl zij vertelt schiet me een krachtige plaats te binnen waar ik de sterke energie van zo’n leycentrum - zo’n knooppunt van lijnen - gevoeld heb. Tien jaar geleden schreef ik tijdens onze reis door Peru de volgende woorden in mijn reisblog: “De Inca's hebben een keer hun tempel en verdedigingsmuren kunnen beschermen tegen de blanke, bebaarde en bewapende Spanjaarden op paarden door pijlen te gooien en door sluizen open te gooien waardoor de Spanjaarden wegspoelden - maar de tweede keer moesten de Inca's alles achterlaten om de bergen in te vluchten. Wat wij nu terugvinden in Ollantaytambo is een onafgemaakte indrukwekkende zonnetempel en veel muren van de verdediging. Her en der liggen nog kolossale stenen, zo achtergelaten in hun vlucht. Mijn lief en ik zijn erg onder de indruk. De meiden zien vooral vertier in alle gangetjes, het vallende water en smalle paadjes. Als ik later alleen op een muurtje zit te wachten vlakbij de zonnetempel overvalt me een emotie. Ik begin te huilen. Ik weet niet waarom ik zo'n verdriet voel. Er heeft op deze plek heel veel verdriet en leed plaats gevonden - zou ik die energie opgepikt hebben?” Ik heb het onlangs gecheckt en die plek is inderdaad een knooppunt van aardstralen. Onze voorouders waren zich bewust van krachtige plaatsen in het landschap. Ze voelden dat deze plekken een krachtige energie hadden, een goddelijke energie. Hier trachtten ze in contact te treden met de goden en de kosmos. Vandaar dat de zo met de natuur verbonden mensen al hun nederzettingen bouwden bij of rondom deze krachtplekken. Hier plaatste men aanvankelijk een steen, later stenen, daarna heiligdommen, tempels en tot 1350 ook kerken. Hier ontstonden bedevaartsoorden, maar ook culturen en zeker religies. Ook gebruikten ze de krachtplaatsen voor verdedigingswerken en werd er bij het bouwen van een dorp of boerderij een sterk leycentrum gezocht. Alle heiligdommen, in alle soorten en maten en van alle volkeren, werden gesitueerd op een kruispunt van leylijnen. Uit onderzoek blijkt dat dit duizenden jaren zo werd gedaan tot omstreeks 1350 toen men besloot om met het gebruik van bouwen op krachtplaatsen te stoppen. Op zo’n krachtplaats zijn de sluiers tussen de zichtbare en onzichtbare wereld dunner. Je kunt er boodschappen, inzichten of healing ontvangen. Elke krachtplaats ankert een andere soort energie op aarde. Zo’n plaats is van nature positief. Het is negatief wanneer mensen op zo'n plek gevochten, gemoord of gemarteld hebben. Zoals in Ollantaytambo waar ik was. Ondanks dat er wel een bijzondere energie voelbaar blijft voelen sommigen er soms ook onderdrukking, pijn of verdriet. En dat is precíes wat ik daar bij de zonnetempel gevoeld heb! Ik heb nooit geweten van aardstralen. Zonder te weten ben ik ook op andere bekende leicentra geweest zoals het Engelse Stonehenge, piramide Chitzen Itza en veel Maya tempels in Mexico zoals Palenque. En natuurlijk de verborgen, heilige stad Machu Picchu in Peru waar ik ook moest huilen toen ik er de eerste keer arriveerde. Trouwens, Hollandse hunebedden en kerken zijn ook volgens deze 'bouworde' verrezen. Nog steeds staat het hoofdaltaar in de oude rooms-katholieke kerken op het leycentrum en is in het midden van een hunebed het krachtcentrum te vinden. Leylijnen kun je vergelijken met een meridiaan in je lijf. De basis van acupunctuur. Meridianen waren oorspronkelijk verbonden met de energielijnen die in en om de aarde aanwezig zijn, de leylijnen. Zo stonden wij ook met dit soort krachtlijnen in contact. Dit elektromagnetische netwerk om onze aarde staat weer in verbinding met een onmetelijk groter netwerk van ons zonnestelsel. Zelfs met andere zonne- en sterrenstelsels, en het gehele universum. Er is nog zóveel dat wij niet weten…

Onze jongste twee dochters staan voor ons te stuiteren. Ze willen niet dat hun slaapkamermeubels verschoven worden. Ze willen niet dat ze vijf nachten op hun matras op zolder moeten slapen. Ze protesteren. Het protest heeft geen zin ookal hebben we wel begrip. De vloeren van drie slaapkamers én de overloop moeten tegelijkertijd leeg zijn voor de leggers van de nieuwe vloer. Ik heb de leggers natuurlijk wel gevraagd kamer voor kamer de vloer te leggen zodat we kunnen schuiven met de meubels. Ze werken echter in alle ruimten tegelijk. Dat heeft iets te maken met het feit dat er geen drempels tussen liggen, feitelijk één ruimte. Mijn lief begon afgelopen weekend alvast met de originele vloerplanken eruit te tillen om glaswol eronder te proppen. Hier kunnen de meiden nog net mee dealen omdat in de avond de vloer weer dicht is. Bed weer terug op de normale plek. ‘Wij hebben niet gekozen voor een nieuwe vloer. De oude vonden wij nog prima!’ krijgen we voor onze voeten geworpen. Ik ga me bijna schuldig voelen. Nu de verbouwing langzaamaan vordert zien ze de verbeteringen zoals de nieuwe gietvloer in de badkamer. Toch wel mooi. Ze zien de wit geschilderde muren. Het verplaatste nieuwe traphekje dat een bredere hal oplevert. Toch wel fijn en praktisch. Oudste dochter komt haar verjaardag dit weekend thuis vieren en stelt voor dat ze haar vader helpt met de vloerisolatie. Ze neemt oude kluskleding mee. De andere dochters begrijpen in eerste instantie niks van haar voorstel. Na wat uitleg lijkt middelste het ook eigenlijk wel leuk om tijdens haar vakantie te helpen. Ze zal de trapleuningen schuren en op het grasveld opnieuw spuiten met zwarte metaallak. De zoldertrap lakken lijkt haar ook een leuke klus. Jongste is de enige die nog dagelijks school heeft. Ze mag volgende week weer elke dag naar school. Ook een enorme klus voor een meisje dat al zo lang thuis in haar uppie school volgt. Ze zal vast moe zijn van al die sociale contacten in een volle klas en schoolkantine. Haar focus ligt de komende weken begrijpelijk daar. Zoals onze focus begrijpelijk op de renovatie van ons bijna negentig jaar oude huis ligt.