Dodelijk pilletje

“Top 15 things money can’t buy:
Time. Happiness. Inner peace. Integrity. Love. Character. Manners. Health. Respect. Morals. Trust. Patience. Class. Common sense. Dignity.”
― Roy T. Bennett

Verschrikkelijke rugpijn bij het plat liggen. Daarom zittend slapen. Zóveel pijn dat ik ’s nachts onrustig rond dwaalde door het grote huis of op een rechte stoel buiten de slaapkamer ging zitten. Manlief had namelijk last van mijn luidruchtige ademhaling... De eerste diagnose was nierstenen. Ik kreeg zware medicijnen, maar er veranderde niks aan mijn pijn. Toen werden er galstenen gediagnostiseerd. Weer troep in mijn lijf zonder dat de pijn minder werd. Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar een longarts in het moderne Mexicaanse ziekenhuis. Hij vroeg me diep adem te halen en ik huilde van de pijn! Nu werden er pas foto’s gemaakt en bleek ik een flinke bloedprop in mijn long te hebben. Longembolie! Mijn benen werden onderzocht door een cardioloog en een longarts. Daar komt de bloedprop namelijk meestal vandaan. Door trombose ontstaat er een bloedstolsel in een van de aders in de benen en als deze los schiet wordt het door de longen ondervangen - voordat de prop in de hersenen terecht zou komen. Ik kreeg voor een half jaar zware bloedverdunners toegeschreven. Deze zorgden ervoor dat de bloedprop langzaam door mijn lichaam opgeruimd werd. Een vervelende bijwerking was onrustige benen in de nacht. De longarts was verheugd om zo’n snel herstel van mijn lijf te zien. Dat wijt ik nog steeds aan mijn dagelijkse yogalessen. Voor de rest van mijn leven slik nu dagelijks een aspirientje om trombose te voorkomen. Ik heb een pasje van de trombosedienst met mijn gegevens in mijn portemonnee. Mogelijk 77 andere Nederlandse vrouwen zijn in de afgelopen 25 jaar wél overleden na het gebruik van anticonceptiepillen. Waardoor een bloedstolsel in een ader kan ontstaan. Ik heb echt veel geluk gehad. Uiteraard moest ik dezelfde dag van de diagnose acuut stoppen met de anticonceptiepil. Er is sowieso een verhoogd risico als je boven de veertig bent en de pil slikt. Daarnaast blijk ik ook een erfelijke afwijking te hebben waarbij de bloedplaatjes extra plakken… Ik had dus eigenlijk überhaupt nooit een anticonceptiepil mógen slikken!

Anticonceptiepillen, die sinds eind jaren ’80 op de markt zijn, hebben een verhoogd risico op trombose en embolie. Bloedstolsels in de aderen. In 2013 ontstond er veel ophef toen bleek dat sommige vrouwen mogelijk zijn overleden door het slikken van Diane-35. Het gaat echter niet alleen om deze pil, maar óók om andere risicopillen uit de zogenaamde derde en vierde generatie. Zoals Marvelon en Yasmin. Ik heb toen ik jong was elf jaar lang dagelijks Marvelon geslikt. En na de geboorte en borstvoeding van onze drie meiden ben ik Yasmin jarenlang gaan slikken. Beiden staan op het risicolijstje! In 2014 is de Diane-35 uit het basispakket geschrapt. Er werd extra voorlichtingsmateriaal ontwikkeld en er kwam een checklist om trombose tijdig te herkennen. Die maatregelen hebben gewerkt blijkt nu uit onderzoek. Dit onderzoek toont aan dat artsen zich goed bewust zijn van verantwoord gebruik van Diane-35. Op basis van deze uitkomsten concludeert het Europees Geneesmiddelenbureau dat meer maatregelen niet meer nodig zijn. Het gebruik van alle risicovolle anticonceptiepillen (Diane-35, Marvelon, Minulet, Yasmin en Cerazette) is inderdaad drastisch gedaald. Van 180.000 vrouwen naar 44.000 vrouwen in 2015. Op de een of andere manier heeft deze informatie mij, of in ieder geval mijn Nederlandse huisarts, nooit bereikt. Waarschijnlijk een gevolg van jarenlang in het buitenland wonen. Ik ben natuurlijk na mijn longembolie in 2013 abrupt gestopt met Yasmin te slikken. Onlangs las ik dat gebruik van het medicijn prednison óók het risico op een bloedprop verhoogt. En dat heb ik - een jaar voordat ik mijn longembolie kreeg – een jaar lang moeten slikken. Ik besef des te meer dat ik enorm geluk gehad heb. Een speciaal beschermengeltje op mijn schouder…

Herfstige veranderingen

“It looked like the world was covered in a cobbler crust of brown sugar and cinnamon.”
― Sarah Addison Allen

Herfstgevoel is een gevoel dat ik niet kan verklaren, maar dat diep van binnen aangewakkerd wordt. Door de kortere dagen, door de fietspaden vol platgereden eikeltjes, door de geur van warme chocolademelk en door het hardlopen tussen weilanden vol ochtenddauw. Zo krijg ik craving om zelf een cake te bakken met ons enige herfstpeertje uit eigen tuin. Als je bedenkt dat alles tijdelijk is, dat alles verandert en alles voorbijgaat, waarom vieren we dan eigenlijk niet de seizoenen? Vier het begin van de herfst. Want vieren geeft grip op verandering. Het is een manier om de tijd heel even stil te zetten en een moment te verankeren in je herinnering. Daarom bakte ik deze zaterdagochtend wederom een appeltaart van rode herfstappeltjes. Viering van de herfst. En de herfstvakantie. De herfst is het kleurrijkste en volgens velen ook het mooiste seizoen van het jaar. De gekleurde bladeren van de eeuwenoude beuk voor onze deur zorgen zéker ook voor het aanwakkeren van mijn innerlijke herfstgevoel. I can smell autumn dancing in the breeze… De oprit raakt al bedolven onder het gevallen herfstblad. En tijdens dit tumult aan herfst werd het ineens prachtig nazomerweer! Ik heb deze warme dagen flink wat wassen gedraaid en buiten aan de lijn laten wapperen in de zon. Wij zijn op de warmste dag van midden-oktober met z’n vijfjes in de auto gestapt richting Scheveningen. Ruim een uurtje later liepen we op blote voeten op het strand. Heerlijk genoten van een zondagse lunch op een strandterras en daarna in het zand neer geploft. Tijdschrift en boeken mee. Natuurlijk moest er ook nog even beachball gespeeld worden, en een korte strandwandeling op blote voeten. Echt een cadeautje om half oktober nog zúlk mooi strandweer mee te maken!

Vieren van veranderingen kan natuurlijk met vrienden, collega’s of je gezin, maar het kan ook in stilte. Alleen met jezelf. De dag dat je niet naar je werk gaat bijvoorbeeld. Maak er een bijzondere dag van, eentje waarin je jezelf oplaadt. Dat vind ik heerlijk. En ik ben er ook best goed in. Ik kan op mijn vrije dag lang in mijn pyjama rondlopen. Rommelen in de keuken. Een yoga lesje pakken. Soms ga ik op zo’n dag op de fiets naar een voordeeldrogist voor leuke aanbiedingen. Ook leuk om eens iets voor jezelf te kopen om een verandering te vieren. Iets kleins, iets moois. En als ze vragen ‘Is het een cadeautje?’, zeg dan ‘Ja’. Ik zie vrouwen dat ook geregeld doen in het warenhuis waar ik werk. Vooral wat oudere vrouwen zijn er heel goed in. Veranderingen vieren. Een film bezoeken waar je normaal nóóit heen zou gaan is ook zo’n verandering. Zo heb ik laatst een alternatieve thriller in een filmhuis bekeken. Het was leuk vanwege het gezelschap waar ik mee was. Alleen niet voor herhaling vatbaar. De live band die na de film speelde was ook al niet mijn ding, maar ik sta wel open voor nieuwe ervaringen. Zoals ik ook open sta voor mijn nieuwe, vaak jonge, collega’s. Ik ga collegiaal om met mensen waar ik totaal níet op lijk. Ik ben altijd nieuwsgierig naar mensen. Ondanks mijn liefde voor nieuwe ervaringen, houd ik totaal níet van veranderingen. Veranderingen in de zin van een nieuwe telefoon of een ander nieuw apparaat. Gelukkig heb ik daar mijn gezin voor. Zij slepen me door nieuwe technologieën heen en onderdrukken daarbij nauwelijks hun lach. Mijn ontdekkingen op mijn nieuwe telefoon vinden ze hilarisch. Ik haal diep adem. En probeer te onthouden, ook in het diepst van de draaikolk, mensen zijn gemaakt om veranderingen te doorstaan. Daar vertrouw ik dan maar op.

Kwasten en ergernissen

“I don't even want you to nod, that's how much you annoy me. Just freeze and shut up.”
― Neal Stephenson

Als je vaker in het buitenland gewoond hebt kom je aan spulletjes in huis die een flinke hoeveelheid emotionele waarde hebben. Deze spulletjes hoeven trouwens zelf helemaal geen waarde te hebben. Onlangs hebben we de kozijnen van ons huis aan de buitenkant laten schilderen. Door twee schilders. Een van de twee had al eerder bij de buren binnen- en buitenshuis geschilderd en dat was ze goed bevallen. Door de slechte zomer was het werk van de schilders behoorlijk uitgelopen. Onlangs was het eindelijk zover. Ik mocht onze huissleutel afgeven omdat ik een paar dagen tijdens hun schilderklus niet aanwezig zou zijn. Met het overdragen van onze huissleutel ging ik eigenlijk voor mezelf al een grens over, want mijn laatste ervaringen met klusjesmannen waren niet zo positief. Een jaar geleden hebben we bij de renovatie van de zolder verschillende werkmannen in huis gehad. Meerdere stukadoors, twee timmermannen, een elektriciën en een loodgieter. Ze liepen in en uit. Na een tijdje ging ik me irriteren aan de mannen. Vaak omdat ze niet deden wat ze beloofden. Of omdat ze de kantjes er af liepen qua werktijden, in mijn huiskamer zaten te lunchen of omdat ze hun troep achteloos achterlieten. Ook zijn er twee paspoorten in die periode verdwenen uit huis… Hierdoor heb ik moeite om klusjesmannen in mijn persoonlijke ruimte toe te laten. De twee schilders van laatst werkten alleen maar buiten, dácht ik. Ik had me, misschien heel naïef, niet voorbereid op hun aanwezigheid. Dus toen ik op maandagochtend vroeg met een kop thee op de bank plofte in mijn pyjama - toen het hele gezin het huis had verlaten - vond ik het een enorme inbreuk op mijn privacy dat de schilder precies op dát moment de voordeur besloot te schuren en schilderen. Recht voor mijn raam! Ik besloot om alvast boodschappen te gaan doen. Ik schrok me rot toen ik op mijn zolderkamer kwam en de andere schilder precies daar op een ladder de glas-in-lood raampjes aan het schilderen was. Geen privacy op mijn eigen slaapkamer! Ik heb eerst het dekbed netjes rechtgetrokken en ben me uiteindelijk op een slaapkamer van de meiden gaan aankleden.

Eind van de middag vertrokken ze eindelijk - terwijl ik door hun aanwezigheid niet eens even in het herfstzonnetje mijn kopje thee buiten had kunnen opdrinken. Ik zag meteen na hun vertrek dat er een rozenkrans uit Mexico gesneuveld was. De schilder had de glas-in-lood raampjes boven de trap open gezet en bij het sluiten had hij de rozenkrans geplet. De rozenkrans was van Mexicaanse koffiebonen gemaakt en de boontjes lagen kapot naast de ketting. Ik rook zelfs een koffie aroma. De schilder ontkende echter dat hij mijn ketting gebroken had. “Dat was al zo” was zijn repliek. Ik was toen eigenlijk al klaar met de man. Hij moest echter nog twee dagen terug komen. Op een dag stampte hij meerdere keren door de huiskamer om van voor naar achter door het huis te lopen. “Waarom loopt hij niet buiten om?” vroeg ik me af. Hij verveelde me enorm. Ik zat op de bank met mijn zus te bellen en hij bleef maar door de huiskamer lopen! Aaargh! De laatste dag nam hij eindelijk zijn ladders en verfpotten mee toen hij me de factuur en mijn huissleutel persoonlijk kwam afgeven. Hij maakte terloops zijn excuses dat hij de sleutelhanger aan de huissleutel kwijt was. Dé houten sleutelhanger uit Suriname waar we verschrikkelijk veel moeite voor hebben moeten doen bij het Mexicaanse verhuisbedrijf om die souvenirs uit Suriname en Trinidad&Tobago weer terug te krijgen. Ik stortte een beetje in. Eerst de rozenkrans, nu de sleutelhanger. Toen ze wegreden met de volle aanhanger achter hun bus zag ik pas dat ze aan de voorkant een boeibord vergeten waren te schilderen. Eentje waar ik ze de dag ervoor nog op gewezen had… Ik kon het niet meer opbrengen om ze terug te vragen. We zingen het wel weer een paar jaar uit tot de volgende schilderbeurt. Ik zie er nu al als een berg tegen op!

Harken en ploeteren

‘Our running shoes have magic in them. The power to transform a bad day into a good day; frustration into speed; self-doubt into confidence; chocolate cake into muscle.’
- Mina Samuels

“Waarom heb ik me hier ook alweer voor ingeschreven?” was de gedachte die ik vanmorgen had toen ik op de fiets naar het stadscentrum reed. Ik twijfelde heel lang tussen vijf of tien kilometer. Vooral vanwege mijn angst voor blessures. Niet zo lang geleden koos ik dus de lange afstand. En terwijl ik in m’n uppie tussen al die sportieve mensen in het startvak sta twijfel ik weer. Ik wil een haas volgen die er 65 minuten over zou gaan doen, maar die zie ik nergens. Ik moet dit op eigen kracht doen. Ik heb één keer eerder een tien kilometer wedstrijd gelopen. In het voorjaar. Toen liep mijn eega mee om mij aan te moedigen, want mijn snelheid kan best nog wel eens inzakken als ik niemand heb om me aan vast te klampen. Ik strik mijn veters nog een keer goed en informeer eens bij wat mannen die naast me staan of zij toevallig een eindtijd van 65 minuten willen lopen. Nope. Ik start veel te snel. Dat is een valkuil bij zo’n massale start voor elke hardloper. Daardoor moet ik de eerste vijf kilometer echt harken. Het gaat niet vanzelf. Vanwege de duizenden toeschouwers en muziekbandjes kom ik niet in mijn cadans. Dat gaat pas als ik uiteindelijk helemaal alleen loop en meer in mezelf gekeerd raak. Ik kijk niet meer naar de mensen om me heen die soms mijn naam noemen. Ik kijk alleen nog maar naar de straattegels… De omgeving op verre afstand. Ik zie alleen nog maar straattegels.

Het eerste weekend van oktober is traditioneel het weekend van de Singelloop in Breda. Dit sportevenement heeft een enorme gezellige en Bourgondische sfeer. Een stratenloop door het historisch centrum van Breda, langs de mooie singels en markante gebouwen en met de finish op de Grote Markt. Alle Brabantse dweilorkesten vinden een plekje langs het parcours. Ook zetten mensen hun muziekboxen en zitbanken buiten. Er is verschrikkelijk veel toeloop. De Singelloop trekt jaarlijks circa 80.000 bezoekers en bijna 18.000 lopers doen mee. In het stadscentrum staan de toeschouwers achter dranghekken. Vaak met een biertje in hun hand. Omdat mijn naam op mijn startnummer staat vermeld word ik zo nu en dan aangemoedigd. Soms herken ik een bekende die me naroept. Onze jongste heeft vanmorgen de vijf kilometer meegelopen via haar school. We hebben haar onderweg natuurlijk aangemoedigd. Ik heb drie weekends met haar getraind in het bos. Een parcours van vijf kilometer. Na de training stapte zij op de fiets naar huis en liep ik nogmaals hetzelfde parcours. Ze was niet zo enthousiast, zag het soms niet meer zitten, maar is een enorme doorzetter! Ze heeft vandaag een persoonlijk record behaald. Net als ik trouwens. Ik vind het een extra dimensie geven dat ik bij een hardloopvereniging train. Ik draag een T-shirtje van onze vereniging en word natuurlijk door onze leden aan de kant enthousiast aangemoedigd. Na de wedstrijd verzamelen we in een café op de Grote Markt waar we dan weer andere lopers aanmoedigen. Ondertussen onze tijden uitwisselend en elkaar complimenten gevend. Daar stond ik dus ook vanmiddag. Langs het dranghek op de Grote Markt met een glas verse muntthee in mijn hand - mijn race goed uitgelopen dus met een voldaan gevoel - kijkend naar de halve marathonlopers. Wat een hemels gevoel geeft dat om dan (met veel respect trouwens) al die andere ploeterende hardlopers te mogen aanschouwen!

Breda, 1 oktober 2017

Droombaan

“When work is a pleasure, life is joy! When work is a duty, life is slavery.”
- Maxim Gorky

Op mijn vrije dagen loop ik in de regel de hele dag nog in mijn yogakleding rond. Lekker relaxt. Vaak mijn haar niet eens gekamd. No problem. Ik doe er mijn huishouden in, maar ik fiets ook rustig naar de supermarkt of naar de kapper in deze outfits. Als het koud is een paar Uggs eronder of bij mooi weer Birkenstocks of slippertjes. Dat ben ik. Super zen. Maar ik ben óók een vrouw met mooie kleding en schoenen aan, haar haar mooi gedaan en een beetje make-up op. Het leuke is dat ik dat in mijn nieuwe baan heel goed kan combineren. In het grote, nieuwe warenhuis bestaat de parterre voor een groot deel uit cosmetica en een groot deel uit sieraden. Als ik op de werkvloer kom in mijn nette zwarte kleding loop ik eerst naar de buurtjes voor een lekker geurtje, daarna een luxe handcrème. Bij de feestelijke opening afgelopen week heb ik zelfs een lippenstiftje opgedaan! Tijdens de opening kwam de burgemeester het lint doorknippen, stond er een muziekband buiten op een podium te swingen en werden er heel veel cadeautjes weg gegeven. Middelste dochter kwam in haar schoolpauze even kijken met haar vriendinnen. Ik nam ze mee langs de cosmetica en daar werden ze verwend met allemaal samples van geurtjes en bodylotion. Er werden polaroids van ze genomen en van rollerskate meiden namen ze gekleurd snoepgoed aan. Ze hadden zich ook professioneel op laten maken en hun nagels laten lakken bij de nagelbar. Zelf had ik een goodie bag gemaakt met cadeautjes van mijn eigen afdeling. Volledig in hun sas fietsten ze terug naar school. Dat vind ik dus zo leuk van werken in een warenhuis. Alles is zo luxe! Op dit moment in mijn leven vind ik dat mijn nieuwe baan me goed past en ik word er blij van. Ik heb een passie voor mensen en in deze baan spreek ik zoveel leuke, verschillende mensen.

Net als bij de juwelier deel ik een piepklein stukje van hun leven. Er is een reden waarom ze een sieraad komen kopen. Deze week hielp ik een Nederlands omaatje van 85 jaar en haar Canadese kleinzoon, een leuke vent van halverwege twintig. Zij sprak nauwelijks Engels en hij nauwelijks Nederlands. Ik was hun tolk. En intermediair, want ze wilden elkaar een mooi horloge geven en ze wilden het van elkaar niet aannemen. Oma vond het op haar leeftijd niet nodig een nieuw horloge aan te schaffen “Ik word toch niet oud meer” en hij wilde niet dat ze van haar schaarse inkomen een dure aanschaf voor hem deed. Ze vroegen mij steeds de boodschap over te brengen. Uiteindelijk hebben ze beiden een horloge van elkaar gekregen. Oma’s horloge moest nog op maat gemaakt worden en dat duurde even. Ze gingen buiten de winkel een frietje eten. Toen ze terug kwamen heb ik ze verrast met twee goodie bags voor het wachten. Ook mocht ik deze week een aanstaande bruid helpen een sieraad uit te kiezen voor haar zus waarna ik haar mee nam naar boven waar ik haar cadeautje extra mooi kon inpakken. Daar verraste ik haar met een fles champagne! Zulke leuke momenten. Dit wordt ook echt van ons verwacht: memorable moments creëren met onze gast. Een dag voor haar trouwen kwam een andere bruid nog een blingbling armbandje kopen en haar verraste ik met een paar blingbling oorbellen. Een man benadrukte mijn collegaatje dat ze écht zijn complimenten aan mij moest doorgeven, want hij was zó goed door mij geholpen. Hij had zelfs mijn naam onthouden! Ik kan hier goed mijn talenten benutten. Tegenwoordig gaat het toch om het plezier dat je in je werk kunt beleven. We leven in een maatschappij waarin we veel willen en kunnen. Onze ouders waren überhaupt al tevreden als ze werk hadden, omdat je dan de huur en de boodschappen kon betalen. Tegenwoordig is toch niemand meer tevreden met saai werk? Tuurlijk heeft elk werk leuke en minder leuke kanten. Ik vond dat ik de laatste weken teveel uren maakte en was de balans even kwijt. Ik heb dat aangekaart bij mijn manager en mijn contract is meteen aangepast naar twintig uur per week. Droombaan, toch?