In de maand augustus is het hier in Madrid heel rustig. Veel Madrilenen zijn deze maand op vakantie en het parkeren in het centrum is vanaf ‘s middag gratis. Vrijdagavond zijn we na Mark’s werk naar de stad gegaan, want er is een zomers cultureel festival: Veranos de la villa. Mark en Anthe hadden lekker kippetjes als take-out meegenomen en toen zaten we tegenover het Palacio Real op een bankje te genieten van onze hapjes en de mooie muziek van een live orkest. Na een tijdje hadden de meiden er genoeg van en is Mark met ze naar een speeltuin een stukje verderop gegaan, want ze gingen steeds harder praten en dat werd niet gewaardeerd door de andere luisteraars. Ik heb nog een tijdje alleen genoten van de muziek en de prachtige ambiance - het grote paleis in het licht van ondergaande zon - en toen zijn we ijs gaan eten bij Haägen Dasz.
De volgende dag zijn we weer naar de stad getogen - dit keer naar Parque del Retiro - want er was begin van de avond een poppentheater. Met een picnickleed, Maren’s fiets, skates, de Telegraaf en wat lekkere dingetjes om te eten en te drinken vertrokken we ’s middags naar het stadspark. Voor het eerst sinds we in Madrid wonen hebben we een roeibootje gehuurd op het meer en hebben we 45 minuten rondgedobberd. Uiteraard oud brood mee voor de grote vissen. Daarna lekker gerelaxed op het kleed en begin van de avond de kids gedropped in het openlucht-theater. Na de voorstelling hebben we vergeefs in de uitgaanswijk Chueca gezocht naar mijn Marokkaans lievelingsrestaurant, die écht vlakbij was, maar we niet hebben kunnen vinden... In een wokrestaurant hebben we vervolgens onze buikjes vol gegeten voordat we naar huis gingen.
We genieten op deze manier erg van Madrid, want door het jaar heen komen we eigenlijk te weinig in deze metropool. De kinderen gaan normaal gesproken vroeger naar bed, maar door de warmte liggen ze er nu pas laat in – en daar maken we de laatste periode van de zomervakantie graag gebruik van! Mark en ik komen er samen ook te weinig, zeggen we elke keer tegen elkaar als we wél laat door de stad lopen en het zo gezellig is op straat. Deze stad leeft ’s nachts! Maar...we hebben weer een nieuwe oppas voor de meisjes en we gaan proberen er vaker op uit te trekken...
De laatste dagen van deze lange zomervakantie probeer ik het relaxte vakantiegevoel nog even vast te houden. Uiteraard gaat Mark wel naar zijn werk, maar we maken nog geen afspraakjes sinds onze vakantie in Portugal. We maken leuke uitstapjes en hebben een paar keer gezwommen in een zwembad met veel glijbanen en kindervertier. De laatste keer kwam Mark rechtstreeks vanuit zijn werk naar het zwembad en zijn we tot ’s avonds (bijna sluitingstijd) gebleven. Daarnaast gaan we laat naar bed door het laat avond-eten, slapen we lang uit en eten we ontzéttend veel gazpacho op ons deck...het ultieme zomergevoel!
Máár...op de kalender staat de eerste schooldag genoteerd op dinsdag 2 september en dat kunnen we niet langer ontkennen. Dus gaan de meiden deze week ook nog even naar de kapper, gaan we nieuwe schoolspulletjes kopen en gaan we proberen wat vroeger naar bed te gaan...want nu komen we pas tegen tienen uit ons bedje gekropen...en vanaf dinsdag staat de wekker weer om 7 uur....! We kijken terug op een lange, warme zomer met prachtige herinneringen. En dat zien we terug als we naar onze drie meiden kijken; hun lichamen die poepiebruin gekleurd zijn met hun door-de-zon-gebleekte haartjes.
woensdag 27 augustus 2008
woensdag 20 augustus 2008
Acht jaar
Onze middelste dochter Inden is afgelopen maandag acht jaar geworden. Ze wilde het dit jaar niet op de camping vieren, dus kwamen we vlak voor haar verjaardag thuis uit Portugal. Op de camping had ze een kalender gemaakt om de nachtjes af te tellen, want zonder agenda of horloge op de camping was het moeilijk onthouden welke dag we leefden....
Kadootjes op het grote bed, ook van familie uit Nederland, en een vrolijk versierd deck buiten. Verjaardagskaartjes en kadootjes bij de post en ze kreeg uit het verre Australië twee gesprekken tegelijk (via Skype en MSN!!) van haar Bredase vriend Jorin en haar Madrileense vriendin Aileen. Ze mocht zelf een taart bij de bakker uitzoeken en beslissen wat we die dag gingen doen. Dat werd het Parque de Atraccíones, het attraktiepark. Daar hebben we genoten van de achtbaan, het reuzenrad, botsauto’s, het grote schip en verkoelende waterattrakties waar we drijfnat uitstapten. Daarna sloten we deze speciale dag af in Inden’s lievelingsrestaurant Buffalo’s Grill. (zie ons fotoalbum)
We raken zo ontroerd als we Maren net als haar grote zussen in het zwembad zien duiken. Althans...duiken...? Ze draagt floaties om haar armen en springt daarmee in de meest rare houdingen het water in. Daarna gaat ze onder water zwemmen, waarbij alleen haar gezicht onder water komt. Haar billen steken hoog boven het water uit vanwege het drijfvermogen van haar floaties. Het ziet er zo aandoenlijk uit... Vooral als ze daarna vol trots met haar gezicht uit het water komt en vraagt of je het hebt gezien! We doen wedstrijdjes met z’n allen wie het mooiste duikt en Maren doet er niets aan onder, in haar beleving...
Vanmiddag is er een vliegtuig op vliegveld Barajas vlakbij ons huis verongelukt. Vlak na de lunch op ons deck hoorde ik een helicopter over ons huis vliegen, en later nog vele meer... Deze strooiden water om de brand te blussen. Het dodental loopt helaas snel op. De eerste berichten waren twee doden en vele gewonden, maar het laatste nieuws is al 45 doden.... Het doet me erg denken aan de twee vliegtuigen die in New York in The Twin Towers vlogen, dat was ook relatief vlakbij ons toenmalige huis in Massachusetts...Uiteraard ging het toen om een terroristische daad en waren we vooral heel bang. Nu gaat het om een ongeluk...maar beiden keren voelen we ons machteloos: zó dichtbij en tóch niets kunnen doen om te helpen...
Kadootjes op het grote bed, ook van familie uit Nederland, en een vrolijk versierd deck buiten. Verjaardagskaartjes en kadootjes bij de post en ze kreeg uit het verre Australië twee gesprekken tegelijk (via Skype en MSN!!) van haar Bredase vriend Jorin en haar Madrileense vriendin Aileen. Ze mocht zelf een taart bij de bakker uitzoeken en beslissen wat we die dag gingen doen. Dat werd het Parque de Atraccíones, het attraktiepark. Daar hebben we genoten van de achtbaan, het reuzenrad, botsauto’s, het grote schip en verkoelende waterattrakties waar we drijfnat uitstapten. Daarna sloten we deze speciale dag af in Inden’s lievelingsrestaurant Buffalo’s Grill. (zie ons fotoalbum)
We raken zo ontroerd als we Maren net als haar grote zussen in het zwembad zien duiken. Althans...duiken...? Ze draagt floaties om haar armen en springt daarmee in de meest rare houdingen het water in. Daarna gaat ze onder water zwemmen, waarbij alleen haar gezicht onder water komt. Haar billen steken hoog boven het water uit vanwege het drijfvermogen van haar floaties. Het ziet er zo aandoenlijk uit... Vooral als ze daarna vol trots met haar gezicht uit het water komt en vraagt of je het hebt gezien! We doen wedstrijdjes met z’n allen wie het mooiste duikt en Maren doet er niets aan onder, in haar beleving...
Vanmiddag is er een vliegtuig op vliegveld Barajas vlakbij ons huis verongelukt. Vlak na de lunch op ons deck hoorde ik een helicopter over ons huis vliegen, en later nog vele meer... Deze strooiden water om de brand te blussen. Het dodental loopt helaas snel op. De eerste berichten waren twee doden en vele gewonden, maar het laatste nieuws is al 45 doden.... Het doet me erg denken aan de twee vliegtuigen die in New York in The Twin Towers vlogen, dat was ook relatief vlakbij ons toenmalige huis in Massachusetts...Uiteraard ging het toen om een terroristische daad en waren we vooral heel bang. Nu gaat het om een ongeluk...maar beiden keren voelen we ons machteloos: zó dichtbij en tóch niets kunnen doen om te helpen...
zondag 17 augustus 2008
São Pedro de Moel
Visiting this region of Portugal is a unique experience...
Here, you can feel every emotion in its purest possible form
Here, you can feel the raw power of nature reaching down from top-hill heights to the sweeping sands that greet the Atlantic waves with open arms
Here, you can feel the raw faith which millions of pilgrims ask the Virgin’s help to find spiritual comfort and inner peace
Here you will find a region with soul...
Op de vierde dag in Portugal gaan we als strandjutters op pad. De vlag die op het strand wappert is rood: we mogen niet zwemmen. De golven zijn immens groot! Met Maren in de rugdrager en onze slippers in de hand lopen we langs de vloedlijn. We vinden onderweg mooie schelpen en tot onze verrassing komen we nauwelijks wandelaars tegen. We naderen een paar huizen hoog gelegen op de rotsen. Beneden genieten wat gezinnetjes van het opgewarmde zeewater dat is achtergebleven tussen de rotsen. We klimmen een trap op om er hopelijk boven ergens te kunnen lunchen, maar is geen restaurantje of winkeltje te vinden. Dus spetteren de meiden even later ook in het warme zeewater, waarna we weer terug naar ons dorp keren om op een terrasje nog laat te lunchen.
De bedevaartsplaats Fátima is vlakbij onze camping, maar het had niet onze interesse. Totdat Mathilde –ze geeft les aan de Fakulteit Theologie en Filosofie - ons erover vertelde... Ze vertelde dat Fátima de grootste bedevaartsplaats van Portugal is. Maria is daar in 1917 vijf opeenvolgende maanden verschenen aan drie herderskinderen in de bergen. (Lucia van 10 jaar en haar neefje en nichtje van 9 en 7 jaar) Ze gaf drie voorspellingen die opgeschreven werden en in het Vaticaan in Rome bewaard werden. Alledrie de geheime voorspellingen zijn uitgekomen... Verschillende Pausen zijn in Fátima geweest. Ook vertelde Mathilde dat het heel interessant is om de mensen daar te bestuderen. (er komen vier miljoen bezoekers per jaar!) Mensen reageren heel emotioneel als ze op die heilige plek zijn. Nieuwsgierig gemaakt door Mathilde’s verhalen togen wij erheen...
We kwamen aan in het heiligdom in Fátima op het moment dat er een mis begon. Er waren op dat moment duizenden bezoekers op het plein! Het rook er naar wierook en de emotionele lading die er hing was enorm: overal geëmotioneerde mensen. Ook ik had meteen tranen en een brok in mijn keel en Mark kreeg accuut hoofdpijn. Wat een spirituele kracht! Na de mis zwaaide iedereen met een witte zakdoek. (waarom?) Daarna gingen we op een bankje dichtbij de plaats van de eerste Mariaverschijning zitten. Mensen kwamen hier op hun knieën langs (als boetedoening?) en prevelden gebedjes terwijl ze steeds een kraal doorschoven aan hun rozenkrans. Er werden zoveel bloemstukken gebracht dat het nauwelijks op de plek paste. Toen we verder liepen zagen we een groot overdekt vuur waar iedereen een kaars ingooide. Alle vormen kaarsen werden verkocht: lange van twee meter (die terstond smolten in de zon), dikke en dunne kaarsen of zelfs in de vorm van baby’s, ledematen of organen... Wat een verdriet dragen veel mensen hier met zich mee. De toeristische boetiekjes buiten het heiligdom vormden een attraktie op zich. Ze verkochten allemaal dezelfde kitscherige beelden, kettinkjes en Maria-afbeeldingen. Ondertussen zijn alledrie de herderskinderen overleden (Lucia pas vorig jaar) en begraven in de baseliek. In de toekomst wordt gehoopt op hun heiligverklaring.
Toen we op het eind van een ochtend door het bos langs de kust terugreden van een markt ontdekten we een “verlaten strand”. We waren allemaal verrukt, en de meiden trokken meteen hun jurkjes uit om in hun onderbroekje te genieten van dit paradijs. (het voelde alsof we op het eiland van de TVserie Lost waren!) We bestempelden dit plekje als ons “verlaten strand”. We zijn er nog een paar keer terug geweest en kwamen er toen achter dat er later in de middag meer mensen ons “verlaten strand” kenden... Mark werd daar op een middag geïnspireerd om op z’n blote voeten langs de vloedlijn hard te lopen en dat heeft hij moeten bekopen met een zere hiel en een verdraaide knie. Gelukkig kon hij nog wel mee over de markt strompelen! We zochten een antiekmarktje in Leiria en vonden een grote drukke markt waar we prachtige tafelkleden gekocht hadden. Pas toen we later op een gezellig terrasje op een plein zaten te lunchen – waar toevallig een antiekmarktje was – zag ik op het straatbordje dat dít dus het antiekmarktje was dat we zochten! Een mooie ambiance: de antiekmarkt, de terrasjes, de oude huizen om het plein waarboven het oude kasteel op de heuvel uittorende...
We hebben genoten van dit authentieke deel van Portugal: de prachtige stranden, de hoge golven, de eeuwenoude stadjes met kloosters, pleintjes en kastelen, de marktjes, de (vis)restaurants en het klimaat. We beseffen ook dat we hier niet zo snel terug zullen komen vanwege de grote afstand. Met de vele kloosters en het heiligdom – maar ook de indrukwekkende, stille stranden – was het op deze mooie plek een spiritueel vertoeven. Het toeval wilde dat ik een dik spiritueel boek mee had genomen om hier te lezen, welke betere plek had ik hiervoor kunnen kiezen?
Here, you can feel every emotion in its purest possible form
Here, you can feel the raw power of nature reaching down from top-hill heights to the sweeping sands that greet the Atlantic waves with open arms
Here, you can feel the raw faith which millions of pilgrims ask the Virgin’s help to find spiritual comfort and inner peace
Here you will find a region with soul...
Op de vierde dag in Portugal gaan we als strandjutters op pad. De vlag die op het strand wappert is rood: we mogen niet zwemmen. De golven zijn immens groot! Met Maren in de rugdrager en onze slippers in de hand lopen we langs de vloedlijn. We vinden onderweg mooie schelpen en tot onze verrassing komen we nauwelijks wandelaars tegen. We naderen een paar huizen hoog gelegen op de rotsen. Beneden genieten wat gezinnetjes van het opgewarmde zeewater dat is achtergebleven tussen de rotsen. We klimmen een trap op om er hopelijk boven ergens te kunnen lunchen, maar is geen restaurantje of winkeltje te vinden. Dus spetteren de meiden even later ook in het warme zeewater, waarna we weer terug naar ons dorp keren om op een terrasje nog laat te lunchen.
De bedevaartsplaats Fátima is vlakbij onze camping, maar het had niet onze interesse. Totdat Mathilde –ze geeft les aan de Fakulteit Theologie en Filosofie - ons erover vertelde... Ze vertelde dat Fátima de grootste bedevaartsplaats van Portugal is. Maria is daar in 1917 vijf opeenvolgende maanden verschenen aan drie herderskinderen in de bergen. (Lucia van 10 jaar en haar neefje en nichtje van 9 en 7 jaar) Ze gaf drie voorspellingen die opgeschreven werden en in het Vaticaan in Rome bewaard werden. Alledrie de geheime voorspellingen zijn uitgekomen... Verschillende Pausen zijn in Fátima geweest. Ook vertelde Mathilde dat het heel interessant is om de mensen daar te bestuderen. (er komen vier miljoen bezoekers per jaar!) Mensen reageren heel emotioneel als ze op die heilige plek zijn. Nieuwsgierig gemaakt door Mathilde’s verhalen togen wij erheen...
We kwamen aan in het heiligdom in Fátima op het moment dat er een mis begon. Er waren op dat moment duizenden bezoekers op het plein! Het rook er naar wierook en de emotionele lading die er hing was enorm: overal geëmotioneerde mensen. Ook ik had meteen tranen en een brok in mijn keel en Mark kreeg accuut hoofdpijn. Wat een spirituele kracht! Na de mis zwaaide iedereen met een witte zakdoek. (waarom?) Daarna gingen we op een bankje dichtbij de plaats van de eerste Mariaverschijning zitten. Mensen kwamen hier op hun knieën langs (als boetedoening?) en prevelden gebedjes terwijl ze steeds een kraal doorschoven aan hun rozenkrans. Er werden zoveel bloemstukken gebracht dat het nauwelijks op de plek paste. Toen we verder liepen zagen we een groot overdekt vuur waar iedereen een kaars ingooide. Alle vormen kaarsen werden verkocht: lange van twee meter (die terstond smolten in de zon), dikke en dunne kaarsen of zelfs in de vorm van baby’s, ledematen of organen... Wat een verdriet dragen veel mensen hier met zich mee. De toeristische boetiekjes buiten het heiligdom vormden een attraktie op zich. Ze verkochten allemaal dezelfde kitscherige beelden, kettinkjes en Maria-afbeeldingen. Ondertussen zijn alledrie de herderskinderen overleden (Lucia pas vorig jaar) en begraven in de baseliek. In de toekomst wordt gehoopt op hun heiligverklaring.
Toen we op het eind van een ochtend door het bos langs de kust terugreden van een markt ontdekten we een “verlaten strand”. We waren allemaal verrukt, en de meiden trokken meteen hun jurkjes uit om in hun onderbroekje te genieten van dit paradijs. (het voelde alsof we op het eiland van de TVserie Lost waren!) We bestempelden dit plekje als ons “verlaten strand”. We zijn er nog een paar keer terug geweest en kwamen er toen achter dat er later in de middag meer mensen ons “verlaten strand” kenden... Mark werd daar op een middag geïnspireerd om op z’n blote voeten langs de vloedlijn hard te lopen en dat heeft hij moeten bekopen met een zere hiel en een verdraaide knie. Gelukkig kon hij nog wel mee over de markt strompelen! We zochten een antiekmarktje in Leiria en vonden een grote drukke markt waar we prachtige tafelkleden gekocht hadden. Pas toen we later op een gezellig terrasje op een plein zaten te lunchen – waar toevallig een antiekmarktje was – zag ik op het straatbordje dat dít dus het antiekmarktje was dat we zochten! Een mooie ambiance: de antiekmarkt, de terrasjes, de oude huizen om het plein waarboven het oude kasteel op de heuvel uittorende...
We hebben genoten van dit authentieke deel van Portugal: de prachtige stranden, de hoge golven, de eeuwenoude stadjes met kloosters, pleintjes en kastelen, de marktjes, de (vis)restaurants en het klimaat. We beseffen ook dat we hier niet zo snel terug zullen komen vanwege de grote afstand. Met de vele kloosters en het heiligdom – maar ook de indrukwekkende, stille stranden – was het op deze mooie plek een spiritueel vertoeven. Het toeval wilde dat ik een dik spiritueel boek mee had genomen om hier te lezen, welke betere plek had ik hiervoor kunnen kiezen?
Abonneren op:
Posts (Atom)
