Praten we hier nu over geluk of over pech…? Laatst vroeg Mark mij enkele kostuums naar de stomerij te brengen. Dat zou ik na mijn Spaanse les doen waar ik die ochtend sinds lange tijd weer eens al mijn huiswerk voor had gedaan. Maar doordat ik mijn handen vol had met kledinghangers en een paraplu ben ik mijn schooltas vergeten. Wat een pech! Na de les reed ik naar de stomerij waar ik al lopend bijna struikel over een pantalon die van het houten hangertje gleed, op de natte stoep. Toen ik Mark´s kleding overhandigde bij de stomerij inclusief de bijna verloren pantalon kreeg ik de indruk dat het om rare combinaties ging, losse pantalons en jasjes. Over de telefoon vertelde ik dat aan Mark en hij begreep niet waar ik het over had – het waren allemaal kostuums en één losse pantalon…. Oeps, dan ben ik ergens een zwarte pantalon van zijn nieuwste Hugo Boss kostuum kwijt geraakt! Uiteraard ben ik weer terug gereden en liep daar wat om me heen te kijken op de parkeerplaats, toen mijn oog op een zwart hoopje bij de vuilnisbak viel…zijn pantalon!
Op iedere school komt het voor en als je er over praat lijkt het wel of iedereen er wel eens mee te maken heeft gehad – ook al is het de schrik van iedere ouder. Ik heb het over… luizen. We hebben vorig jaar eens uit voorzorg alles gewassen en ingepakt in luchtdichte zakken, omdat een vriendinnetje hier gelogeerd had die achteraf luizen bleek te hebben. Maar deze keer was het serieus… De school belde dat de luizenmoeders neten hadden gevonden bij Maren! Ik ben halverwege mijn Spaanse les vertrokken om Maren op te halen en onderweg heb ik lotion, shampoo en een luizenkam gekocht. Ik heb Maren behandeld en álle beddengoed gewassen. De dekbedden, hoofdkussens en Maren´s autostoeltje heb ik op het deck gelegd zodat de nachtelijke vrieskou er overheen kon en daarna alle knuffels, poppenkleedjes, bankstelkussens, plaids, verkleedkleren, winterjassen, shawls en mutsen in zakken verpakt en weggezet op het deck. Crisis, wat is dat veel werk, en hoe verdrietig voor Maren! De opvolgende drie weken (nu nog twee) moeten we elke dag controleren met het luizenkammetje en pas dán kunnen we zeggen dat we deze crisis overleefd hebben. Wat een pech!
Nu januari bijna ten einde loopt merken we dat ons sociale leven weer langzaam op gang komt. Na de drukke decembermaand is het heerlijk om een paar weekends een pyama-dag te houden, foto´s te plakken of simpelweg een wandeling in het park te maken met Maren op de fiets en Anthe en Inden op skeelers. Maar afgelopen week heb ik mijn eerste etentje van het nieuwe jaar gehad - met de moeders van de peutergroep. Als oprichtster word ik elke keer voor de Ladiesnight uitgenodigd, ook al heb geen peuter meer en komen Maren en ik niet meer op de speelochtenden. Deze etentjes zijn altijd heel gezellig en lekker! Inden had dit weekend haar eerste logeerfeestje van 2009, en Anthe een bioscoopfeestje. Aankomend weekend gaan Mark en ik in de stad eten met een Nederlands stel, en ik heb alweer een filmposter van een goede film gezien… Haha, we waken langzaam uit onze winterslaap!
Het is leuk om dingen van jezelf in je kinderen te herkennen. Dat kan in het uiterlijk zijn, in karaktereigenschappen of interesses. Anthe en Inden zijn dol op foto´s maken – net als hun mama – en hadden van de Sint allebei een digitaal cameraatje gekregen. Tijdens de Kerstvakantie zijn er vele foto´s gemaakt en dit weekend hebben de meiden ze gesorteerd en afgedrukt. Van de Kerstman hadden ze allebei een HEMA-fotoalbum gekregen en dus werd er de laatste dagen flink gesneden, geplakt en geschreven in het album. Het resultaat is voor allebei een heel persoonlijk album waarin hun liefdes sterk naar voren komen: veel foto´s van hun vriendinnen (in Nederland en Spanje), schooljuffen, zussen, sneeuw en Woester, ons bijzonder geliefde kater! Ontroerend is het om de bijbehorende teksten te lezen, soms met spelfouten, maar zo waardevol voor later!
Gisteren ben ik met een vriendin een dagje naar de antieke meubelschuur van Ana en Belén geweest. Onderweg in de bergen werd de omgeving prachtig wit, het sneeuwde zelfs een tijdje! Wat is Spanje dan toch mooi… Tussen de antieke meubels in de ijskoude schuren vond ik een prachtige, 100-jarige servieskast die ik graag zou willen hebben. Ik had wat fotootjes gemaakt voor Mark thuis. In het dorpje - met wel zeven kerken! - zagen mijn vriendin en ik een pastelería met heerlijke koekjes en marsepein in de etalage... Op de terugweg hebben we in de auto gesmuld van deze lekkernijen, haha! En gisteravond hebben Mark en ik samen besloten dat we de kast laten leveren. Dat betekent voor later een prachtig aandenken aan ons verblijf in Spanje!
dinsdag 27 januari 2009
zondag 18 januari 2009
Vorst en dooi
Ondertussen hebben we na zo´n twee weken weer post ontvangen in onze brievenbus. Uiteraard werd er rond Driekoningen geen post bezorgd, want dan zijn alle Spanjaarden vrij. Maar door de hevige sneeuwval van vorige week was onze postbode nog geen enkele keer op zijn scooter gestapt om de post rond te brengen. Met als gevolg dat Maren tot nu toe nog geen enkele verjaardagskaart ontvangen heeft... (Behalve die twee die we zelf in onze koffer meegenomen hadden vanuit Nederland.) Wél is gisteren het pakketje aangekomen met Maren´s schaapje waar ze gewoonlijk iedere dag mee slaapt. Het knuffeltje was per ongeluk in Nederland blijven liggen bij haar neefje Noud, die hem gauw weer gepost heeft richting Spanje. Maren was heel flink geweest al die nachten (bijna drie weken!), maar het moment dat ze het schaapje weer in haar armen hield was ze zielsgelukkig. “Zo lief, mijn schaapje!” zei ze wil honderd keer! Wel een wereldreiziger, dat schaapje van Maren...
De dag na de sneeuwval waren de openbare wegen al goed schoon. De vliegtuigen vertrokken weer, met een kleine vertraging dat wel, maar Mark´s manager kon na een onverwachts nachtje in Madrid weer naar huis. Ik ben de volgende dag met Mark mijn achtergelaten auto gaan opzoeken en die stond schots en scheef op een verlaten weg geparkeerd! Tijdens de sneeuwstorm was ik er juist zo trots op dat hij zo recht langs de wegkant stond, maar dat had ik duidelijk verkeerd ingeschat onder die sneeuwlaag. Haha! Ik heb ondertussen heel wat bizarre verhalen vernomen over de terugreis van school naar huis op die bewuste vrijdagmiddag. Het is decennia lang niet zo´n puinhoop geweest op de Madrileense wegen als toen. Madrilenen hebben geen sneeuwkettingen in hun auto – Mark en ik ook niet! – en zijn dus niet op zulke sneeuwval voorbereid in een gebied met zoveel hellingen!
Maren´s vriendinnetjes en een vriendje zouden op de dag van de sneeuwstorm pannenkoeken komen eten voor Maren´s 4e verjaardag, maar met pijn in mijn hart heb ik dat af moeten zeggen vorige week. Achteraf was dat een goed advies van Mark, die me die ochtend wel tien keer gebeld had om me te wijzen op de ernst van de situatie... Dus afgelopen vrijdag kwamen Ana, Eva, Caroline, Eva en Daniel alsnog met ons mee naar huis om Maren´s verjaardag te vieren. Na de pannenkoeken gingen ze zich verkleden als prinsesjes en één prinsje en daarna op de trampoline springen – het zonnetje scheen volop! Later hadden de kleintjes een high tea op ons deck met Maren´s poppenserviesje: roze snoepjes opgestapeld en roze taartjes op kleine schoteltjes... (zie ons fotoalbum)
Maandagavond hoorden we op het Nederlandse journaal dat eventueel bevroren leidingen konden gaan lekken vanwege de ingezette dooi. En kort daarna ging onze telefoon... De buurvrouw uit Breda hoorde heel hard water stromen in ons huis! Ons huis is de afgelopen twee jaar verhuurd geweest en was zojuist per 1 januari leeg komen te staan. De laatste huurder haalde maandagavond zijn post op en zag dat de lamp – die iedere avond aan springt – niet brandde. Gelukkig klopte hij aan bij onze buurtjes Marja en Berry die ons telefonisch informeerden. Mark riep meteen tegen Berry:” Gooi maar een ruitje in, ga binnen kijken!” De sleutelbossen van ons huis liggen namelijk bij twee makelaarskantoren, die ´s avonds uiteraard gesloten zijn. Gelukkig kwam ik op het heldere idee dat er volgens mij ook nog een sleutelbos bij Olga zou kunnen liggen. Olga had net haar sleutelbakje opgeruimd en zag een bosje sleutels liggen die wel eens de onze zou kunnen zijn...
Toen Olga aankwam had Berry gelukkig nog geen ruitje ingegooid. Het klonk bij de buitendeur alsof het water de trap afstroomde! Met z´n drieën (vriendin Olga, buurman Berry en voormalig huurder Rob) gingen ze met een zaklamp ons donkere, koude huis binnen en ontdekten ze dat de leiding achter de vaatwasser gesprongen was, de keuken stond blank! En omdat de stoppen waren doorgeslagen deed de kachel het ook niet meer... De temperatuur in de huiskamer was al gezakt naar 4 graden. Onze redders in nood hebben de kraan uitgezet, de elektriciteit weer op de CV gezet waardoor de kachel weer aansloeg en hebben toen de deur achter zich dicht getrokken. Een grotere ramp is voorkomen door een samenloop van omstandigheden, de adequaatheid van onze buren en de inzet van deze lieve mensen.... ¡Gracias!
De dag na de sneeuwval waren de openbare wegen al goed schoon. De vliegtuigen vertrokken weer, met een kleine vertraging dat wel, maar Mark´s manager kon na een onverwachts nachtje in Madrid weer naar huis. Ik ben de volgende dag met Mark mijn achtergelaten auto gaan opzoeken en die stond schots en scheef op een verlaten weg geparkeerd! Tijdens de sneeuwstorm was ik er juist zo trots op dat hij zo recht langs de wegkant stond, maar dat had ik duidelijk verkeerd ingeschat onder die sneeuwlaag. Haha! Ik heb ondertussen heel wat bizarre verhalen vernomen over de terugreis van school naar huis op die bewuste vrijdagmiddag. Het is decennia lang niet zo´n puinhoop geweest op de Madrileense wegen als toen. Madrilenen hebben geen sneeuwkettingen in hun auto – Mark en ik ook niet! – en zijn dus niet op zulke sneeuwval voorbereid in een gebied met zoveel hellingen!
Maren´s vriendinnetjes en een vriendje zouden op de dag van de sneeuwstorm pannenkoeken komen eten voor Maren´s 4e verjaardag, maar met pijn in mijn hart heb ik dat af moeten zeggen vorige week. Achteraf was dat een goed advies van Mark, die me die ochtend wel tien keer gebeld had om me te wijzen op de ernst van de situatie... Dus afgelopen vrijdag kwamen Ana, Eva, Caroline, Eva en Daniel alsnog met ons mee naar huis om Maren´s verjaardag te vieren. Na de pannenkoeken gingen ze zich verkleden als prinsesjes en één prinsje en daarna op de trampoline springen – het zonnetje scheen volop! Later hadden de kleintjes een high tea op ons deck met Maren´s poppenserviesje: roze snoepjes opgestapeld en roze taartjes op kleine schoteltjes... (zie ons fotoalbum)
Maandagavond hoorden we op het Nederlandse journaal dat eventueel bevroren leidingen konden gaan lekken vanwege de ingezette dooi. En kort daarna ging onze telefoon... De buurvrouw uit Breda hoorde heel hard water stromen in ons huis! Ons huis is de afgelopen twee jaar verhuurd geweest en was zojuist per 1 januari leeg komen te staan. De laatste huurder haalde maandagavond zijn post op en zag dat de lamp – die iedere avond aan springt – niet brandde. Gelukkig klopte hij aan bij onze buurtjes Marja en Berry die ons telefonisch informeerden. Mark riep meteen tegen Berry:” Gooi maar een ruitje in, ga binnen kijken!” De sleutelbossen van ons huis liggen namelijk bij twee makelaarskantoren, die ´s avonds uiteraard gesloten zijn. Gelukkig kwam ik op het heldere idee dat er volgens mij ook nog een sleutelbos bij Olga zou kunnen liggen. Olga had net haar sleutelbakje opgeruimd en zag een bosje sleutels liggen die wel eens de onze zou kunnen zijn...
Toen Olga aankwam had Berry gelukkig nog geen ruitje ingegooid. Het klonk bij de buitendeur alsof het water de trap afstroomde! Met z´n drieën (vriendin Olga, buurman Berry en voormalig huurder Rob) gingen ze met een zaklamp ons donkere, koude huis binnen en ontdekten ze dat de leiding achter de vaatwasser gesprongen was, de keuken stond blank! En omdat de stoppen waren doorgeslagen deed de kachel het ook niet meer... De temperatuur in de huiskamer was al gezakt naar 4 graden. Onze redders in nood hebben de kraan uitgezet, de elektriciteit weer op de CV gezet waardoor de kachel weer aansloeg en hebben toen de deur achter zich dicht getrokken. Een grotere ramp is voorkomen door een samenloop van omstandigheden, de adequaatheid van onze buren en de inzet van deze lieve mensen.... ¡Gracias!
vrijdag 9 januari 2009
Nuestra princesa
Liselotje is een meisje
en ze woont in een paleisje
in een land hier ver vandaan
waar heel veel paleisjes staan
Zo beginnen alle Liselotje-boeken van Marianne Busser, en zó toepasselijk voor ons prinsesje Maren. Ons prinsesje is deze week vier jaar geworden, en dat vierden we in de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada. Deze sprookjesachtige, witte omgeving - die zo nu en dan in een langsdrijvende wolk verdween en verder boven de wolken uitstak - was betoverend! En natuurlijk héél toepasselijk voor de verjaardag van ons prinsesje. Het prinsesje dat alleen haar eerste verjaardag in Nederland vierde en de andere drie in Spanje.
Maren vroeg voor haar verjaardag alleen maar roze prinsessendingetjes en dat is ook precies wat ze heeft gekregen. Ze kreeg van ons een roze koffer gevuld met een roze prinsessenverkleedjurk met daarbij roze schoentjes met een strikje, een kroon, oorbellen en een roze sluier. Verder kreeg ze wat prinsessen make-up, een prinsessenspelletje, prinsessenhaarspeldjes en een grote prinsessengrondpuzzel. Ze was zo gelukkig als een prinses zijn kan! Anthe had zelf een prinsessenjurkje voor Maren´s babypop genaaid en Inden doneerde haar roze juwelendoosje... Heel lief. Natuurlijk hadden we ook voor een prinsessentaart gezorgd.(zie ons fotoalbum) Daarna mocht Maren de Nederlandse kadootjes van de familie open maken.
We hebben twee dagen genoten van de zon en de besneeuwde omgeving. We hebben een wandeling gemaakt langs een langlaufroute waar we bijna niemand tegenkwamen en dan is het echt genieten van de stilte en de ruimte... Engeltjes maken in de sneeuw en rollen van de berg af, eigenlijk heel idyllisch... Natuurlijk hebben we ook veel sleetje gereden, op 2550 meter: op een lange helling, op het dak van Spanje. Werkelijk waar, we zagen alleen maar wolken onder ons en een enkele bergtop die eruit stak...!
Er is vanmorgen onverwachts heel veel sneeuw gevallen in Madrid. Dat is écht uitzonderlijk! We reden door de vallende sneeuw naar school, daarna moest ik werken in de bieb. Het ging steeds harder sneeuwen. Ik kreeg steeds meer slechte berichten over snelwegen die afgesloten werden, het vliegveld Barajas dat gesloten werd en Mark stond al twee uur vast bij ons in de buurt. Hij had zijn baas opgehaald van de luchthaven en na een half uur stil gestaan te hebben op de weg is zijn baas weer terug gaan lopen naar de luchthaven... Uiteindelijk hebben we maar besloten om Maren´s feestje - pannenkoeken eten met wat vriendinnetjes en een vriendje - te verschuiven naar volgende week...
Ik heb de meiden vroeg opgehaald van school en toen zijn we richting huis gaan rijden om te zien hoe ver we zouden komen. Toen we een viaduct over moesten om de snelweg over te steken ging het mis, auto´s schoven alle kanten op. Ik heb mijn auto geparkeerd en we zijn gaan lopen. Overal zagen we auto´s geparkeerd staan, zelfs op de snelweg! (De regering heeft geadviseerd om je auto langs de weg te laten staan.) Mark is ons tegemoet gereden en heeft ons opgepikt. En nu spelen de meiden met de buurkinderen in onze tuin, ze hebben een sneeuwpop gebouwd en ze springen op de trampo met een dikke laag sneeuw...uniek!
en ze woont in een paleisje
in een land hier ver vandaan
waar heel veel paleisjes staan
Zo beginnen alle Liselotje-boeken van Marianne Busser, en zó toepasselijk voor ons prinsesje Maren. Ons prinsesje is deze week vier jaar geworden, en dat vierden we in de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada. Deze sprookjesachtige, witte omgeving - die zo nu en dan in een langsdrijvende wolk verdween en verder boven de wolken uitstak - was betoverend! En natuurlijk héél toepasselijk voor de verjaardag van ons prinsesje. Het prinsesje dat alleen haar eerste verjaardag in Nederland vierde en de andere drie in Spanje.
Maren vroeg voor haar verjaardag alleen maar roze prinsessendingetjes en dat is ook precies wat ze heeft gekregen. Ze kreeg van ons een roze koffer gevuld met een roze prinsessenverkleedjurk met daarbij roze schoentjes met een strikje, een kroon, oorbellen en een roze sluier. Verder kreeg ze wat prinsessen make-up, een prinsessenspelletje, prinsessenhaarspeldjes en een grote prinsessengrondpuzzel. Ze was zo gelukkig als een prinses zijn kan! Anthe had zelf een prinsessenjurkje voor Maren´s babypop genaaid en Inden doneerde haar roze juwelendoosje... Heel lief. Natuurlijk hadden we ook voor een prinsessentaart gezorgd.(zie ons fotoalbum) Daarna mocht Maren de Nederlandse kadootjes van de familie open maken.
We hebben twee dagen genoten van de zon en de besneeuwde omgeving. We hebben een wandeling gemaakt langs een langlaufroute waar we bijna niemand tegenkwamen en dan is het echt genieten van de stilte en de ruimte... Engeltjes maken in de sneeuw en rollen van de berg af, eigenlijk heel idyllisch... Natuurlijk hebben we ook veel sleetje gereden, op 2550 meter: op een lange helling, op het dak van Spanje. Werkelijk waar, we zagen alleen maar wolken onder ons en een enkele bergtop die eruit stak...!
Er is vanmorgen onverwachts heel veel sneeuw gevallen in Madrid. Dat is écht uitzonderlijk! We reden door de vallende sneeuw naar school, daarna moest ik werken in de bieb. Het ging steeds harder sneeuwen. Ik kreeg steeds meer slechte berichten over snelwegen die afgesloten werden, het vliegveld Barajas dat gesloten werd en Mark stond al twee uur vast bij ons in de buurt. Hij had zijn baas opgehaald van de luchthaven en na een half uur stil gestaan te hebben op de weg is zijn baas weer terug gaan lopen naar de luchthaven... Uiteindelijk hebben we maar besloten om Maren´s feestje - pannenkoeken eten met wat vriendinnetjes en een vriendje - te verschuiven naar volgende week...
Ik heb de meiden vroeg opgehaald van school en toen zijn we richting huis gaan rijden om te zien hoe ver we zouden komen. Toen we een viaduct over moesten om de snelweg over te steken ging het mis, auto´s schoven alle kanten op. Ik heb mijn auto geparkeerd en we zijn gaan lopen. Overal zagen we auto´s geparkeerd staan, zelfs op de snelweg! (De regering heeft geadviseerd om je auto langs de weg te laten staan.) Mark is ons tegemoet gereden en heeft ons opgepikt. En nu spelen de meiden met de buurkinderen in onze tuin, ze hebben een sneeuwpop gebouwd en ze springen op de trampo met een dikke laag sneeuw...uniek!
vrijdag 2 januari 2009
¡Feliz y próspero 2009!
Het is niet belangrijk hoeveel we doen,
Maar met hoeveel liefde we het doen.
Het is niet belangrijk hoeveel we geven,
Maar met hoeveel liefde we geven.
- moeder Teresa –
Met een heel klein toestel zijn we naar Düsseldorf gevlogen – nog geen 50 mensen konden aan boord. We hebben een heerlijke tijd in Breda gehad. Anthe en Inden logeerden bij hun vriendinnetjes Indi en Tessa, en Maren logeerde bij haar vriendje Sebas op zijn kamer. Die dagen crosste ik op de fiets langs vele winkels in Breda om inkopen te doen. Hugo bracht op zijn bakfiets onze koffers naar ons stadshotel op de Grote Markt - waar tijdelijk het glazen huis gevestigd was voor het ophalen van miljoenen euro´s voor een goed doel. Hij werd bij het plein steeds tegengehouden door de politie, hij mocht er vanwege alle drukte niet langs met zijn bakfiets. Ze vroegen hem zich te legitimeren, maar toen hij de reserveringsbrief van ons hotel liet zien, zei de agent:” Oh, maar familie Rippens mag er wel langs, hoor!” En zodoende kon Hugo onze spulletjes toch nog op onze kamer zetten...
Voor ´old times sake` zijn we op Kerstavond naar de mis in de Martinuskerk geweest. Samen met Olga, Hugo en de kinderen hebben we vele Kerstliederen gezongen. Toen we de kerk uitkwamen stond er buiten een grote verrassing op ons te wachten... Mark was uit Spanje tóch overgevlogen om Kerst met ons te vieren! De produktie van zijn fabriek liep iets beter en daarom had hij een vliegticket naar Brussel gekocht. Eerste Kerstdag vierden we met Olga, Hugo, Victor en Sebas in hun gezellige Kersthuis met kadootjes onder de grote boom, een boswandeling in het Mastbos, warme chocomel op terras, Sissi op TV, spelletjes en lang tafelen. (zie ons fotoalbum)
Het diner op Tweede Kerstdag in ons hotel werd mooi aangekleed met amuses en cocktails. De meiden kregen een vrolijk gekleurd drankje in een mooi glas. Maren hadden we verteld dat als ze dit prinsessendrankje zou opdrinken ze een prinsesje zou worden. Heel serieus en stilletjes dronk ze haar glas leeg en toen ze haar laatste slok uit het glas nam keek ze naar haar kleding om te zien of er iets sprookjesachtigs ging gebeuren, zó aandoenlijk! Het diner was heerlijk, maar wat pas écht een feestje was, was dat het grand dessert naar onze kamer gebracht werd waar de meiden al lagen te slapen. Mark was met Hugo naar de film, dus heb ik in mijn eentje genoten van alle toetjes bij een zoete Kerstfilm op TV!
De dagen erna hebben we doorgebracht met familie, maar voordat we naar het Noorden reden gingen we eerst langs ons huis op de Roskam. Maren stond in onze hal om zich heen te kijken en zei:” Ik ben hier al een keer op visite geweest...” Haha, onze kleine meid is er geboren! Op zondag gingen we met alle nichten en neven naar opa en oma Rippens in Den Helder waar we een strandwandeling maakten en daarna samen hebben gegeten. (zie ons fotoalbum) De meiden genoten deze familiedagen van de tijd met hun neven en nicht.
Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan ons nieuwe neefje Ryan. Met mijn zus die al 20 jaar contactlenzen draagt heb ik mijn nieuwe lenzen geoefend. We hebben zo gelachen samen: mijn lenzen klapten gewoon vier keer dubbel of belanden ergens tussen mijn oogharen. Zelfs toen ze het met haar eigen lens wilde voordoen verdween haar lens op een plek waar hij niet hoorde! Na een half uur zaten onze lenzen eindelijk waar ze eigenlijk hoorden, hahaha!
De laatste dagen van onze vakantie brachten we door in een groot, warm vakantiehuis met open haard - prachtig gelegen aan een bevroren vennetje waar we zo het ijs konden op stappen. Waar ook een ijsbaan gemaakt was met muziek en een heuse koek-en-sopie-kraam. We logeerden daar met vrienden uit onze studententijd waar we in het verleden al vele malen een Kerstdag of Oud&Nieuw mee hebben gevierd. We waren met vijf stellen en vele kinders, een gezellige boel dus! We hebben drie dagen lang geschaatst (op gehuurde en geleende schaatsen), warme chocomel gedronken, lekker gegeten en veel gelachen. (zie ons fotoalbum) Op oudejaarsdag wilde ik graag nog ossenworstjes kopen om mee te nemen naar Madrid. Maar het plaatselijke supermarktje had deze worstjes niet, de buurtsuper in een naastgelegen dorp ook niet. Zelfs de ambachtelijke slager van het dorp- een stevige vent met rode wangetjes, zo weggelopen uit zijn koelcel - had geen ossenworstjes! Na deze tour met Tom zijn we maar naar Doetinchem gereden. In de binnenstad bleek helemaal geen slager te zitten, dus toen we de moed bijna opgaven kwam een mevrouw op het idee om naar de HEMA te gaan. Dé HEMA! Op naar de HEMA dus, daar meteen maar genoten van een ouderwetse HEMA-worst uit het warme water.. Dat hadden Tom en ik wel verdiend!
We kijken terug op een drukke, maar ouderwets gezellige vakantie in Nederland. We hebben genoten van alle gastvrijheid en de warme uurtjes met vrienden en familie. De ijspret van de laatste dagen maakte het helemaal af!
Maar met hoeveel liefde we het doen.
Het is niet belangrijk hoeveel we geven,
Maar met hoeveel liefde we geven.
- moeder Teresa –
Met een heel klein toestel zijn we naar Düsseldorf gevlogen – nog geen 50 mensen konden aan boord. We hebben een heerlijke tijd in Breda gehad. Anthe en Inden logeerden bij hun vriendinnetjes Indi en Tessa, en Maren logeerde bij haar vriendje Sebas op zijn kamer. Die dagen crosste ik op de fiets langs vele winkels in Breda om inkopen te doen. Hugo bracht op zijn bakfiets onze koffers naar ons stadshotel op de Grote Markt - waar tijdelijk het glazen huis gevestigd was voor het ophalen van miljoenen euro´s voor een goed doel. Hij werd bij het plein steeds tegengehouden door de politie, hij mocht er vanwege alle drukte niet langs met zijn bakfiets. Ze vroegen hem zich te legitimeren, maar toen hij de reserveringsbrief van ons hotel liet zien, zei de agent:” Oh, maar familie Rippens mag er wel langs, hoor!” En zodoende kon Hugo onze spulletjes toch nog op onze kamer zetten...
Voor ´old times sake` zijn we op Kerstavond naar de mis in de Martinuskerk geweest. Samen met Olga, Hugo en de kinderen hebben we vele Kerstliederen gezongen. Toen we de kerk uitkwamen stond er buiten een grote verrassing op ons te wachten... Mark was uit Spanje tóch overgevlogen om Kerst met ons te vieren! De produktie van zijn fabriek liep iets beter en daarom had hij een vliegticket naar Brussel gekocht. Eerste Kerstdag vierden we met Olga, Hugo, Victor en Sebas in hun gezellige Kersthuis met kadootjes onder de grote boom, een boswandeling in het Mastbos, warme chocomel op terras, Sissi op TV, spelletjes en lang tafelen. (zie ons fotoalbum)
Het diner op Tweede Kerstdag in ons hotel werd mooi aangekleed met amuses en cocktails. De meiden kregen een vrolijk gekleurd drankje in een mooi glas. Maren hadden we verteld dat als ze dit prinsessendrankje zou opdrinken ze een prinsesje zou worden. Heel serieus en stilletjes dronk ze haar glas leeg en toen ze haar laatste slok uit het glas nam keek ze naar haar kleding om te zien of er iets sprookjesachtigs ging gebeuren, zó aandoenlijk! Het diner was heerlijk, maar wat pas écht een feestje was, was dat het grand dessert naar onze kamer gebracht werd waar de meiden al lagen te slapen. Mark was met Hugo naar de film, dus heb ik in mijn eentje genoten van alle toetjes bij een zoete Kerstfilm op TV!
De dagen erna hebben we doorgebracht met familie, maar voordat we naar het Noorden reden gingen we eerst langs ons huis op de Roskam. Maren stond in onze hal om zich heen te kijken en zei:” Ik ben hier al een keer op visite geweest...” Haha, onze kleine meid is er geboren! Op zondag gingen we met alle nichten en neven naar opa en oma Rippens in Den Helder waar we een strandwandeling maakten en daarna samen hebben gegeten. (zie ons fotoalbum) De meiden genoten deze familiedagen van de tijd met hun neven en nicht.
Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan ons nieuwe neefje Ryan. Met mijn zus die al 20 jaar contactlenzen draagt heb ik mijn nieuwe lenzen geoefend. We hebben zo gelachen samen: mijn lenzen klapten gewoon vier keer dubbel of belanden ergens tussen mijn oogharen. Zelfs toen ze het met haar eigen lens wilde voordoen verdween haar lens op een plek waar hij niet hoorde! Na een half uur zaten onze lenzen eindelijk waar ze eigenlijk hoorden, hahaha!
De laatste dagen van onze vakantie brachten we door in een groot, warm vakantiehuis met open haard - prachtig gelegen aan een bevroren vennetje waar we zo het ijs konden op stappen. Waar ook een ijsbaan gemaakt was met muziek en een heuse koek-en-sopie-kraam. We logeerden daar met vrienden uit onze studententijd waar we in het verleden al vele malen een Kerstdag of Oud&Nieuw mee hebben gevierd. We waren met vijf stellen en vele kinders, een gezellige boel dus! We hebben drie dagen lang geschaatst (op gehuurde en geleende schaatsen), warme chocomel gedronken, lekker gegeten en veel gelachen. (zie ons fotoalbum) Op oudejaarsdag wilde ik graag nog ossenworstjes kopen om mee te nemen naar Madrid. Maar het plaatselijke supermarktje had deze worstjes niet, de buurtsuper in een naastgelegen dorp ook niet. Zelfs de ambachtelijke slager van het dorp- een stevige vent met rode wangetjes, zo weggelopen uit zijn koelcel - had geen ossenworstjes! Na deze tour met Tom zijn we maar naar Doetinchem gereden. In de binnenstad bleek helemaal geen slager te zitten, dus toen we de moed bijna opgaven kwam een mevrouw op het idee om naar de HEMA te gaan. Dé HEMA! Op naar de HEMA dus, daar meteen maar genoten van een ouderwetse HEMA-worst uit het warme water.. Dat hadden Tom en ik wel verdiend!
We kijken terug op een drukke, maar ouderwets gezellige vakantie in Nederland. We hebben genoten van alle gastvrijheid en de warme uurtjes met vrienden en familie. De ijspret van de laatste dagen maakte het helemaal af!
Abonneren op:
Posts (Atom)
