Goddelijk

Het goddelijke is iets heel gewoons, het is goedkoper dan lucht.
- Sri Sri Ravi Shankar

De sfeer van een Hollands landgoed prachtig gelegen aan de rand van een bos. Uitzicht op een grote vijver in de tuin. Een koetshuis. Een geweldig sierlijk en statig terras aan de achterkant van het huis. Een orangerie. Gelegen aan de rand van de duinen. Ooit in 1634 gekocht door Amsterdammer Hendrik Reijnst om de stad Amsterdam te ontvluchten. Om vooral in de zomer de stank uit de grachten te ontvluchten. Het kwam lang daarna in handen van koning Willem III die het gebruikte als jachtverblijf. Na verwaarlozing en nieuwe eigenaars werd het uiteindelijk in 1885 eigendom van de familie Cremer. Jacob en Annie zijn de grondleggers van het huidige landgoed Duin en Kruidberg in Santpoort. Jacob was een handelaar in koffie en thee. Hij was eigenaar van plantages op Sumatra. Vanwege ruimtegebrek heeft de familie destijds besloten het oude huis af te breken en een geheel nieuw huis te laten bouwen. Het werd in 1909 betrokken. En daar komt voor mij de romantische sfeer van televisieserie Downton Abbey om de hoek kijken! Het fictieve statige huis van familie Grantham. Het eerste seizoen van dit Engelse kostuumdrama speelt zich af in 1912. Het jaar van het zinken van de Titanic tijdens zijn eerste reis… Twee jaar later brak de Eerste Wereldoorlog in 1914 uit. De rumoerige tijd waaraan landgoed Duin en Kruidberg óók deelnam. Wellicht daarom doen de eerste indrukken binnen in het huis van Jacob en Annie Cremer mij meteen denken aan de aristocratie van Downton Abbey. Er staat een prachtig verlichtte grote kerstboom in de hal met grote brede houten trappen. In alle stijlkamers zijn grote openhaarden en kroonluchters net als in het landgoed van lord Grantham. We zien bij wijze van spreken lijfknecht John Bates en kamenierster Anna al rondlopen door de hal. De drie altijd prachtige geklede dochters van lord Grantham zie ik in mijn gedachten de trap af komen. Achter de prachtige lounge is het kantoortje van het hoofd van de huishoudelijke dienst gelegen. Daar verbeeld ik me zonder enige moeite de onberispelijke Charles Carson bij, de butler van lord Grantham.

Ik ben niet de enige. Als ik het plafond in de grote hal bewonder begint een wildvreemde mevrouw tegen me te praten. Dat ze zich inbeeldt in landhuis Downton Abbey rond te lopen. Zelfs op straat zien we gek genoeg twee auto’s uit de jaren ’30 rond rijden. Rechtstreeks uit de televisieserie gestapt! Ik waan mezelf in de jaren van de Spaanse griep, de eerste telefoon, de krultang en de broodrooster… We wachten hier met ons gezin op de boswachter die ons mee zou nemen op een wandeling door de Kennemerduinen. De boswachter blijkt echter niet op te komen dagen. De beloofde High Tea die pas ná de wandeling geserveerd zou worden in dit huis wordt nu spontaan vooraf aangeboden. Ik vind het stiekem een beetje jammer, want die ochtend hadden we al van een zeer uitgebreid buffet ontbijt in ons hotel genoten op de Grote Markt in Haarlem. De verschillende gangen van de High Tea smaken echter uitstekend en tussendoor krijgen we te horen dat de boswachter niet goed ingelicht was en niet meer op zal komen dagen. Als vergoeding krijgen we korting op de rekening. We gaan nadien zelf nog maar een wandeling maken. Alles is ontzettend in Kerstsfeer gedoopt deze twee dagen dat we in Haarlem en Santpoort zijn. De winkels in Haarlem blijven extra lang open op zaterdagavond. Kerstmarkt op de Grote Markt. De stad ademt alleen maar Kerstmis! We gaan gezellig uit eten waar de meeste gasten net als wij mooi feestelijk gekleed zijn. Op zondagochtend gaan we zelfs nog even uitverkoop shoppen in de leukste winkelstraatjes van mijn geboortestad. Als ik heel eerlijk ben vind ik Haarlem een mooiere stad dan mijn eigen stad Breda. Het begint al met de ligging, zo vlak bij de Noord-Hollandse stranden en de prachtige villa’s van Zandvoort, Heemstede en Bloemendaal. Een genot om daar rond te rijden! In het centrum van Haarlem waan je je in een historische roman van Simone van de Vlugt. Al die smalle autovrije straatjes en knusse steegjes. Holland is zo mooi en staat zo bol van historie! Ik houd van dit kleine landje.

Twijfel, angst en dankbaarheid

Als ons gemoed vol is van twijfel, angst en zorg over gevaar en ziekte, projecteren wij dat in de buitenwereld en daardoor wordt het de werkelijkheid die we ondervinden.
- G.G. Jampolsky

Een door felle TLbalken verlichtte sporthal met honderden ingepakte schoenendozen gevuld met cadeautjes voor de kindertjes van vluchtelingen. Alles gesorteerd op leeftijd en op meisje/jongen. De normaalgesproken kale gymzaal kreeg meteen een Kerstsfeertje door alle glanzende cadeaupapiertjes. Je voelde de opwinding van de kindjes die buiten in de rij met hun vader of moeder stonden te wachten. Een brief in hun handjes waarmee ze een cadeau overhandigd zouden krijgen van een groepje leerlingen van de internationale school. Eén van die leerlingen was Maren. Ik had de internationale school aangeboden om mee te helpen met rijden en natuurlijk foto’s te maken tijdens de vrolijke happening. Het vond plaats in het asielzoekerscentrum in de voormalige gevangenis van Breda. Er waren twee persfotografen bij aanwezig en veel vrijwilligers die in deze opvang werken. Veel jonge mama’s en een enkele papa kwamen langs de tafels lopen om met hun kindjes een schoenendoos op te halen. Een schoenendoos die thuis gevuld werd door de gezinnen van de internationale school. De regel voor de inhoud van de doos was: something to write, something to wash, something to wear, something to play, something to eat and something to cuddle with. Maren en vijf klasgenootjes, die in oktober ook niet naar Engeland gingen voor projectweek, mochten het schoenendoos project helpen organiseren. Er werden op school grote posters door ze gemaakt, enthousiaste voorlichtingspraatjes gehouden voor alle klassen en de eerste dozen werden gevuld om als voorbeeld te laten zien op school. Maren werkte er graag aan mee.

Vlak voordat de Kerstvakantie zou aanvangen was het moment gekomen om daadwerkelijk de kerstdozen te overhandigen aan de kindjes in de opvang. De meeste van deze kinderen spraken een klein woordje Nederlands. Sommige baby’tjes waren zelfs hier in Breda geboren. De moeders straalden allemaal. Ze zagen er heel mooi uit, verzorgd en ik zag een twinkel in hun ogen. (zie ons fotoalbum) Het woord ‘vluchteling’ heeft in de media vaak zo’n negatieve lading. Nu ze voor mij een gezicht gekregen hebben staat het woord ‘vluchteling’ voor mij voor een sprankje heilig vuur. Ik kreeg het daar terplekke niet voor elkaar om écht te beseffen wat deze mensen hebben doorstaan tijdens de vlucht uit hun geboorteland. We kennen allemaal de beelden van de rubberboten en de lange voettochten. Deze mensen die voor mij stonden toonden dankbaarheid, glimlachten en keken mij recht in de ogen aan. “Wat is je achtergrond? Wat was je beroep in je geboorteland? Hoe zag je huis en je tuin eruit dat je hebt achtergelaten? Hoe zag je dagelijks leven er überhaupt uit? “ Vragen waar ik natuurlijk geen antwoord op kreeg. De drempel en de taalbarrière zijn écht te groot om hierover te praten. Tuurlijk zullen deze ouders momenten van twijfel. angst en zorg hebben gehad, en misschien nog steeds hebben. Maar ze zagen er stuk voor stuk vol vertrouwen uit. Sterk. Onverslaanbaar. Krachtig. Een voorbeeld van élan vital. Deze mensen zijn zich bewust dat het leven is wat we er zelf van maken. Voor mij een voorbeeld. Hopelijk ook voor de leerlingen die mochten helpen uitdelen. Eén meisje uit Inden’s klas maakt van dit project haar personal project. Een groot werkstuk waar ze op het eind van het schooljaar op beoordeeld zal worden. Ik vind het heel mooi dat de school aandacht besteed aan vluchtelingen in Nederland. Vluchtelingen in Breda. Tenslotte is het gros van deze school helemaal geen Nederlander. Just like a Christmas tale.

Juwelen en vertrouwen

De gedachte aan de vergankelijkheid van al het aardse is een bron van oneindige troost.
- Marie von Elmer-Eschenback

“Ooit...”, roep ik al mijn hele leven. “Ooit…, ga ik in een bloemenwinkeltje werken!”. Dit is een mantra die ik al decennia lang herhaal. Als troost. Mijn omgeving kan het wel dromen. Ooit ontsproten in een periode toen ik overspannen geraakt was in een (te) zware commerciële baan. Laatst was ik in zo’n leuk bloemenwinkeltje uit mijn dromen en keek eens goed om me heen. De sfeer is er geweldig. Klanten nemen de tijd om een mooie bos uit te kiezen en helemaal als ze er één laten samenstellen. Het wordt bijna altijd mooi ingepakt in papier of folie en versierd met prachtige linten. Een kaartje erbij. Allemaal dingetjes waar ik blij van word. Ik zag echter ook dat je je handen steeds in een emmer koud water moet steken om een bos bloemen te pakken. Dat je met een scherp mes de harde stelen moet afsnijden. Sterke, koude handen zag ik. Fleecetruien onder het schort en koude neuzen zag ik ook. Ik heb een hekel aan koude handen en voeten. Mijn droom brak in duizend stukjes. Een nieuwe droom ontstond. Onlangs stond ik namelijk in een juwelierszaakje in de binnenstad en daar was het best druk vlak voor Pakjesavond. Geen van de klanten had echter haast. Juwelen en sieraden kopen is een feestje, daar neem je de tijd voor. Een kettinkje voor je geliefde, oorbelletjes voor je dochter of een prachtig horloge voor je echtgenoot. Liefdespaartjes die samen trouwringen komen uitzoeken. De ontspannen sfeer raakte me. Mijn familie koopt al heel mijn leven lang sieraden bij deze juwelier. Mijn oma. Mijn moeder. Elke mijlpaal werd gevierd met een gouden armband, ketting of ringetje. Onze trouwringen hebben wij in de Kalverstraat gekocht. Oók bij dezelfde juwelier. Mijn zus zei meteen door de telefoon “Ik moet zo aan mama denken…”. De plek van deze juwelierswinkel, midden in de binnenstad van Breda, is geweldig. Ook dat vind ik belangrijk. Voor de AMRO bank werkte ik als vakantiekracht een hele zomer op de Roode Steen, het markantste plein in Hoorn. In mijn studententijd werkte ik een zomer op het oergezellige Rembrandtplein en op de Overtoom voor de AMRO bank. In de pauze even gezellig naar buiten. De stadse sfeer. Markt. Zo ver mogelijk weg van een industrieterrein! Een dag na mijn bezoekje aan de juwelier maakte ik mijn curriculum vitae up-to-date en schreef ik een open sollicitatie. Het antwoord was een stomme, afstandelijke standaard e-mail. Wat een ontgoocheling. Na een kleine week pakte ik de telefoon en belde naar het hoofdkantoor in onze hoofdstad. De personeelsmanager werd blij van mijn persoonlijke verhaal en nog een paar dagen later zat ik op gesprek in de winkel. Er was geen vacature. Wel in een andere stad in Brabant. Ik maakte snel duidelijk dat ik alleen lekker op mijn fietsje naar mijn werk wil. Absoluut niet in de auto. Deze mevrouw verraste me daarop enorm met een aanbod voor een parttime baan in de Bredase winkel. Met wat geschuif van personeel zou er een opening voor mij mogelijk zijn. Na kort beraad zou ik telefonisch horen of ik een dienstverband zou krijgen aangeboden. Ik fietste dolblij naar huis. Thuis in de spiegel zag ik lijntjes, oneffenheden, grijze haren. Maar ook stralende ogen. En eigenlijk ook gepaste trots. Dat ik in de herfst van mijn leven, als herintredende moeder, één open sollicitatiebrief schrijf en dat dát zo’n leuk resultaat oplevert. In México vertelde ik vlak voor mijn vertrek mijn omgeving steeds dat als je open staat voor nieuwe dingen dat er dan vanzelf iets op je pad komt. Ik geloofde er in. Het zou weer goed komen met mij terug in Nederland. Ik zou op mijn pootjes terecht komen. Niet in een bloemenwinkeltje weliswaar maar in een knusse juwelier. Met verzorgde, schone én warme handen.

Wegdromen in een hippie bus

Om ons heen gebeuren wonderen. Om ze te zien, hoeven we enkel onze ogen te openen.
- Menachem Mendel Schneerson

Waarom lopen dingen zoals ze lopen? Onze Mexicaanse hippie bus leek voorbestemd voor ons. De romantiek van zo’n hippie bus staat voor mij voor de memorabele reizen die we als gezin met deze bus door Europa zullen maken. Natuurlijk ook voor het najagen van dromen, het beleven van mooie avonturen en het creëren van onvergetelijke momenten samen. Geëmotioneerd namen Mark en ik destijds samen in het warme Puebla de beslissing om een hippie bus te kopen. Avontuur, romantiek maar vooral vrijheid en reizen deed ons hart sneller doen kloppen. Een herinnering aan México. Al op weg van het terrasje naar huis liepen we spontaan tegen onze bus aan. Dit was voorbestemd! Een wonder! Onze droom liep helaas wat deukjes op. Zo ontstond er flink wat schade aan onze auto tijdens de onstuimige bootreis naar Nederland. Daarnaast bleek bij de technische keuring in Nederland dat de onderkant verre van perfect was. Er zouden vele uren gelast moeten worden en eigenlijk zou het ook beter zijn om de originele motor weer terug te plaatsen. (die we heel praktisch in México hadden achtergelaten...) Door de lakschade tijdens de reis op zee moest de bus ook opnieuw gespoten worden. Voor de helft van deze best hoge spuitkosten zouden we zelf zorg moeten dragen. De verzekering keert maar de helft uit. Al met al bij elkaar flinke onkosten. Onze droom verloor beetje bij beetje zijn glans.

Uiteindelijk besloten we met pijn in ons hart dat het beter was om op zoek te gaan naar een andere hippie bus. Een hippie bus met een harde onderkant - zoals dat in vaktermen heet - en een originele motor. Zin om er veel tijd in te steken hadden we niet. We dachten immers een perfecte hippie bus uit ons geliefde México mee te hebben genomen. Als we weer een keertje bij Stephan in zijn ‘hippie bus garage’ staan wijst hij ons op een advertentie. Er is een Nederlandse hippie bus te koop uit 1975 met de originele lak en motor. Binnen ons budget nog wel en dat is heel wat! De prijzen van deze kampeerbusjes nemen een enorme vlucht. De bus staat te koop in Utrecht en toevallig is ons plan om diezelfde middag een Christmas and Country Fair op een kasteeltje aldaar te bezoeken. We zijn welkom, de verkoper zal speciaal op ons blijven wachten. Binnen een uur staan we bij zijn kampeerbus. Mark en ik zijn beiden meteen verkocht. Zonder samen te overleggen - Mark zal achteraf zeggen dat hij al in mijn ogen zag dat ik als een blok gevallen was voor deze bus - doet Mark een gedurfd bod. Het bod wordt meteen geaccepteerd en we zijn ineens, heel onverwacht, de eigenaar van twéé hippie busjes! We gaan binnenkort het interieur omwisselen zodat we zelf onze eigen nieuwe met de hand genaaide Mexicaanse bekleding en indeling in de bus hebben. De Mexicaanse bus heb ik ondertussen razendsnel (binnen een week) verkocht. Hoe snel kan alles ineens veranderen? Waarom lopen dingen zoals ze lopen? Nog steeds heb ik het gevoel dat dit zo moest gaan. Karma. Stephan die ons wees op de advertentie, het telefoontje en meteen daaropvolgend de rit naar Utrecht die we tóch al gepland hadden. Het bod dat meteen geaccepteerd werd omdat we ‘leuke mensen’ zijn. De supersnelle verkoop van onze Mexicaanse bus. Wij volgden ons gevoel. Juist dán gebeuren er wonderen!